장음표시 사용
691쪽
ci confectionem, atque sanctam altaris consecrationem diuinorum Pontilleum esticaeibus facultatibus singulari munere attribuit, etc. tamen consecratio altarium potest delegari P ergo etiam consectio chrismatis delegari potest, nisi ostendatur rati specialis, sicut potest esse in ministeri ordinum, se eorum collatione.
35. Ultimo tandem non leve undamentum,hise, dispensationis inliquandi, Iactae . desumi f. et ' potest ex Toletano l. cap. 20. In aliquibus
liqv n40 loris, uel provinciis Presbyteri dicuntur chrisma conficere, placuit eae hac die nubium alium, nisi Episcopum chrisma conficere, etc. et Bracharen. I. citatum, et Hispalense II. Respondent aliqui haec Con- Responsio ilia factum non approbare. Sed potius tur reprehendere, quia prohibent. Contra, eo ipso quod factum irritum fuisse non declarent, neque repetendam esS Confirmationem factam ex tali chrismate, videntur Supponere cum legitima primum auctoritate suisse inductam consuetudinem, quam deinceps abrogant. Nec obstat quod dicit Florentinum aliquando ex conceSSione
Sedis Apostolicae simplicem Sacerdotem illud ministrasses supples Sacramentum Confiirmationisi, sed ex chrismate ab Epi- Scopo consecrato. Respondetur hoc non probare quin committi posset facultas confiiciendi chrismatis, licet non tuerit a
Sede Apostolica tum conces83, quia non expedit extendere conceSSionem contra jura, misi inquantum causa eam exigit extendi non requiritur autem extendi in
eo casu, ad quem alludit Pontifex, qui est Gregorii Papae ad Presbyteros in Sardinia quia hi de facili ex urbe, aut ab aliis locis
vicinis potuerunt chrisma nSecratum quotannis habere. m. s f hoe a ministro idoneo, etc. Hanc particulam ipse Doctor explicat Minister, inquit, es Episcopus, vel altu cui committi poterit, ideo dicitur in generali aministro idoneo, etc. piscopum SSeministrum ordinarium hujus Sacramenti docet infra dist. 24. quoest unica, Stque cum hac limitatione definitum in Florentino et in Tridentino aras. I. an. 3. et Se33. 23. cap. 4. an. q. ubi dicitur potestatem conserendi Confirmationem et 0rdines sacros pertinere ad EpiscopOS, X proprio gradu et ordinatione, qui praecipue ad ordinem ierarchicum Ecclesis Spectant Patet ex jam citatis Clemente, Dionysio Eusebio Papa epist. 3. Melchia de Innocentio, Leone, Gelasio, Cypriano epist. 73. Chrysostomo homil. 18. in Acta. Et ne repetamus denuo, quae dicta Sunt, videantur Patres, quos citaVimus, vel probando requiri benedictionem chrismatis piscopalem vel Confirmationem e8Se Sacramentum, et specialiter illa decreta, quibus negatur haec facultas esse penes Sacerdotes, et reservari poStolis, et eorum successoribus ex Act. 8 et 19. ubi interpreteS. Hinc excluditur error Witclesi, 3SSe astrorrentis omnem Sacerdotem eSSe miniStrum . Aema. Confirmationis sufficientem, in eumdem hφηλ- incidit Armachanus lib. 11. de quoestionibus Armowrum, cap. 4 et rem dubiam censet Durandus hac dist. quoest. 3. Ostrum Doctorem etiam in eamdem Sententiam adducit Suare dist. 36. seci. 2, Sed sere idem, inquit, sentit Scotus. E contra Solus in contrariam ita divellit, ut ne ex dispensatione etiam dicat posse Sacerdoti simplici hoc ministerium convenire uterque magis invenit quod adjiceret Doctori, quam quod ex illo referret. Resoluti enim Doctoris in hac quaeSti gr.
on continetur in sola definitione assigna id ta hia, et ejus explicatione Subjecia Opp0Dix . .:i .
autem ire rationes, ad quas suo ordine respondet, juxta diversum modum dicendi aliorum. In responsione autem ad ter-Dj0jtigod by
692쪽
tiani objectionem juxta sun lamenta ejus disserit, et non resolvit illam diffficultatem ran piscopatus sit ordo diversus a preSbyteratu, reservando discussionem ejus ad suum locum proprium infra
dist. 21. unde non assertive, Sed ex Sup-p0sitione illius modi dicendi discurrit ad
Solutionem objectioni consormem Et si istud, inquit, est verum, etc. nempe di-Stinctionem, non esse inter Presbyterum et Episcopum iterum infra quod si ve
ctam opinionem ipse infra dist. 24. docet. Sed de lio agendum erit in corpore quaestioniS.
38. Interim objiciunt Armeni illa loca ex Actis nihil concludere, potissimum primum locum, quia Philippus sui non ο-lum Diaconus, sed et Apostolus, qui potuit
construa re, Sicut et caeteri, tamen mis8us
est ad Eunuchum Candacis Reginae, ut ei praedicaret Christum, et eum baptizarei. Philippum ReSpondetur eum Solum fuisse Diaconum, Diadonum ut tenent ChryS0StomuS, Rabanus, Beda in x'RxRm illul locum et Hieronymus in dial contra Luciferianos, Anactetus in epist decretali, Innocentius in epist ad Alexandrum unde ab Epiphanio connumeratur inter Septuaginta duos discipulos. Et dicta ratio infirmatur, quia ex textu Sati Supponitur Philippus, adhuc fuisse in Samaria, quando fuerunt confirmati credentes baptigati per Apostolos, et mox admonitum a Spiritu sancto, ut veniret in occursum dicit Eunuchi. ab. 0bjicit secundo Armachanus 1 ad Ti-τη Oth. 4. Noli contemnere gratiam, qu PEpi3copus est ii te per impositionem manuum resbyteri. Respondetur Timotheum fuisse Episcopum ex cap. 3. Oportet Discopum irreprehensibilem esse, etc. ideoque
plerique interpretes illud pocalypsis . et Angelo Ephesi, etc. intelligi de Timotheo dicunt, et per septem Angelos dictarum Ecclesiarum intelligi Episcopos ordinatos in ipsis objicit praeterea et . . Paulum fuisse ab Anania constrinatum, qui ei manus imposuit, eumque baptiZ3Vit. Respondetur illam manus impositionem intelligi de gratia curationis, Seu gratis data, facta enim sui ante Baptismum, neque alioquin signa Confirmationis visibilia ibidem refertur accepisse Paulum, nempe loqui variis linguis, sed tantum
cau. 20. ubi statuitur Diaconum nullo mo diria d chrismare posse, sed piscopi in ab δα, ' Sentia Presbyterum, vel in ejus praesentia μ' 'r' ' de jussu Episcopi. Huc spectat canon . primi Arausicani ubi in absentia Episcopi tribuitur Sacerdotibus jus reconciliandi haereticos, in mortis discrimine po-
Sito, cum chrismate et benedictione consignari. Sic Innocentiu I epist. 1 case. 6.
ubi dicit piscopum posse dare licentiam Presbyter imp0nendi manus, et signandi
Catechumenos et cap. Omni tempore, dist. . Presbyter pruriente Episcopo non
signet infantes, nisi forte ab Episcopo fuerit illi praeceptum et cap. Presbyter,
dist. 93. Ambrosius lib. . de Sacramentis, cap. 2. dicit, Spiritum sanctum, et signaculum dari ad invocationem Sacerdotis. Ignatius estist. 13. manus imp0Sitionem inter munera Sacerd0tis statuit. Respondet SuareZ, Bellarminus et alii, Responsio dictos canones referri ad quaedam sacra δι' LM: mentalia Seu ritus, non autem ad ministerium Sacramenti Toletanum ergo intelligitur de unctione in vertice, quae fieri solet in Ecclesia Latina. Caeterum haec solui, viis 80lutio n0 placet, quia et Diaconus solem ni ritu baptigare 'test ex mammissione Episc0pi in absentia Presbyteri, et OnSequenter adhibere chrisma caeremoniale, seu unctionem in capite inde Hieronymus in dialogis contra Luciferianos: inc-
693쪽
elefice, inquit, salus in si mi Sacerdotis dignitate pendet, cui si non Mors quoP-dam, et is hominibus eminens detur potestas, tot in Ecclesiis spicientur schismata, quo Sacerdotes inde venit ut sine chrismate, et Episcopi jussione, neque Presbyter, neque Diaconus jus habeant baptizandi, etc. ergo supponit Diaconum
jus posse habere baptigandi ab Episcop0
non tamen sine chrismate, nempe in Baptismo solemni, quem intendit Hieronymus, et infra idem docet. Et extra dubium est Diaconum baptigantem solemniter debere observare ritus, nunquam tamen
licuit sic baptigare secundum Hieronymum Sine chrismate. Advertendum insuper est, baptigandum non ungi chrismate ante, Sed post Baptismum in vertice, ante autem Baptismum ungitur oleo benedicto. Ex quo sequitur illam suisse in usu Diaconis ex Hieronymo, idque congrue, cum ni unus baptigandi illis solemniter delegari consuevit in absentia aliorum ministrorum ita etiam et potestas utendi ritibus ab Ecclesia ordinatis, commiti potuit et debuit non videtur ergo illa responsio sacere ad intentum CanoniS. Ad Carionem Arausicunt idem respondet dicendo non posse intelligi de hoc Sacramento, alioquin, inquit, non fuisset limitandum ad solos haereticos, Sed majori ratione extendendum ad omnes fideles in mortis discrimine positos, quando non adest piscopus, qui eo confirmaret. Concilium ergo loquitur spcialiter de haereticis, quia non agit de Sacramento Confirmationis, sed de reconciliatione SO- lemni, qua olim ad gremium Ecclesiae recipiebantur in quibusdam Provinciis, cum
quadam unctione, Seu consignatione chrismati S.
Haec responsi longe deviat a scopo Canonis nam talem unctionem adhiberi pro reconciliatione haereticorum non inve-
nitur in actis Ecclesiasticis, neque idetur magnam habere virtutem, aut pro-p0rtionem ad aliquam significationem mysticam, sive enim haeretici usum chrismandi mere caeremonialem adhibuerint in Baptismo, Sive non Cariones statuunt ipsos non esse rebaptigandos vel Baptismum non esse in eis innovandum, quod comprehendit etiam ea quae in Baptismo secundum ritum baptigandi adhiberi sole. bant. Si autem alludat ad Canones, quibus praescribitur recipiendo esse haere licos cum unctione chriSmatis, non est
dubium idipsum significare hunc Cano- nemorausicani; sed ritus ille n0 intel- ii '. ii
ligitur de chrismatione caeremoniali, sed bri3maiiο-
sacramentali, qua conserebatur Confir sacramentalem, et ejuS non caeremonialem. 42. Leo Papa.
mali haereticis, qui antea usum
non habuerunt, ut OnStat eae can. 31.
Concilii . Niceni ex editione Pisani et
Turriani, ea can. I. Concilii I. Constantinopolitani idem habet Laodicenum c. I. Arelatense I. sub SylveStro can. 8.et Arelatense II. cap. 17. quae nullo modo intelligi possunt de alia chrismatione, quam de illa in qua datur Spiritus in
Confirmatione. Unde eo Pontifex epist. 35. baptiZatum ab haereticis dicit non esse rebaptiZandum, sed ei hoc esse conserendum,
quod ibidem defuit, ut per piscopalem
manus impositionem virtutem sancti Spiritus consequatur Et Gregorius lib. 9. Gregor epist epistola s. Arians8 inquit, per reconcilian- manus impositionem OccidenS, Per un Arianos.ctionem vero sancti chrismatis ad ingressum sancto Ecclesio Oriens reformat, etc. Per impositionem manus, intelligi non Confirmationem, Sed manus reconciliatrices per absolutionem, ut intelligit Glossa de conse rat dist. . cap. Arianos, etc. quia distinguit Gregorius chrismatione manus impositionem tanquam diversum ritum Manifestum authm
694쪽
est per unctionem chrismatis intelligi Sacramentum Confirmationis, ut patet ex Canone praecitato Constantinopolitani
Recipim , inquit, obsignando supplehaeretico quo memorati sive ungendos primum sancto chrismate et frontem,
et culos, et narra, et os, et aures, et
eos signantes dicimus signaculum dona-C1eiltu, tionis Spiritu Sancti, etc. qui est ritus condisium confirmandi e CFrillo supra citato, et Arelatens Ι. Si perviderint, inquit, in Patre et Filio et Spiritu sancto eos fuisse baptizatoc supple Arianos manus tantum eis imponatur, ut accipiant Spiritum sanctiιm. Et Arelaten. II. loquens de eisdem, et Bonasianis rite, et ad invocationem Trinitatis baptigatis : Cum chrismate inquit, et manus impositione in Ecclesia recipi suspicit, etc.. Respondetur erg0 praemissos Tanones..hhu intelligend0S SSe de Signatione et chri
si nonum smate sacramentali, quod conserre potuerunt Sacerdotes, et conserebant dispensative, non solum in Ecclesia rientali, in qua ille mos etiamnum durat, sed etiam in aliquibus partibus Ecclesiae ccidentalis, ut in sequentibus dicemus hoc autem non tollit, quin Episcopus sit minister ordinarius necessitate Sacramenti. Huc etiam specta Canon ille citatus Presbyter, qui. ut recte adnotavit Suare contra Sotum, est Martini Bracharensis, non Martini I. in Concilio Romano Caeterum male ipse Suare contundit illum cum Canone : Omni tempore, quia in editione Martini
Bracharensis diversi sunt, nam primus est canon 2 alter Ver canon 1. Sed, ut credo, de contundit utrumque, quo intelligatur, ut ipSe vult cum Soto Intelis ligi tantum unctionem caeremonialem in vertice praescribi, in utroque loco, sive unus, Sive Sit canon diversus sed neque in uno, neque in alter assequitur intellectum canonum, qui reVera ut
dixi, diversi sunt illi Canones in editione
Bracharensis, seu collectis ejus, et diVersa praescribunt. Utrumque autem desumpsit ex Ioletano I. can. 40 in quo, prout supra notavimus dubio super commissione potestati benedicendi chris horima, primum dicitur pene rabique obser. ΣΣΑ
nemo conficiat deinde usus contrarium Braeharen
aliquorum locorum et Provinciarum, in
quibus Presbyteri chrisma conficiebant; tertio inhibitio illius usus Placuit, inquit,
eae hac die nullum alium, nisi Episcopum chrisma conficere, et per dioecesim desti Diwaerniturnare, ita ut de singulis Ecclesiis ad Pi membra. scopum ante diem Pascho Diaconi destinentur, ait Subdiaconi, qui confectum
chri/ma ab Episcor' destinatum ad diem Pascho possint ad tempus deferre; deinde subdit quarto, quod liceat piscopo omni tempore chrisma conficere: quinto sine conscientia Episcopi nihil penitus Presbyteri agere Proesumant;
Sexto statutum vero est Diaconum non
chrismare, sed Presbyterum absente Episcopo praesente Vero, non nisi ab Episcopo uerit praeceptum. Ex tribus ergo primis clausulis auonis M. constat sermonem esse de consectione et ejusdem benedictione uuarta clausula potest referri ad idem, et etiam ad ipsum ministerium, sive unctionem in tronte, sicut et sequentia, quia, ut ex HieronΥ-mo ostendimus, licebat etiam Diaconis, sicut ex licentia solemniter baptizare, ita ungere chrismate in vertice nunquam autem licuit ipsis confirmare.
0porie ergo hic intelligi chrismare ine SenSU, quo nunquam liceat Diacono chrismare, aut licuit jure divino vetante. Ad reliquos bene reSpondet praesatus Auctor et Soto.
Ex inis intelligitur ic parte, quid tam dicendum sit ad illud quod Doetor ,s,si
695쪽
dispen8 uo-rit, nempe posse ec dispensationes Sa- confirmar cerdotem dare confirmationem; quod
ubi reliqui Scholastici et Summistae
Verbo Consimatio, avarrus in manuali Covis cap. 22. COVarruVias lib. I. ariarum,nogantium cap. 10 et canonistae communiter. Aliqui tamen ad extrema procedunt dicentes, Si
ex divina institutione Episcopus est minister hujus Sacramenti, nulla ratione pote8tatem esse in Ecclesia delegandi ministerium alteri; et in hoc videtur Dueand Durandus et Cajetanus supra citati Cψ' 'η inclinare. Alii vero e contra dicunt qu0d hanc potestatem possit Ecclesia committatere inferioribus clericis, et Diaconis, et Subdiaconis, qui etiam laicis, modo sonianii. in confirmati ita Panormitanus in
cap. ira de consuetudine, citatur; et Summa Angelica reserens Innocentium et Glossam in cap. Manuδ, de consecrat dist. 5. recte hanc opinionem ejiciunt communiter auctores et patet ejus salsitas ex iis, quae hactenus in hac quaestione citata Iunt. Probatur ergo sententia communiS, in qua non est dubius noster Doctor, ut patet ex verbis allegatis, neque etiam obscurus, ut dicit Suareg, neque etiam contrarius, ut dicit Solo : Minister, inquit, est Episcopus, vel alius cui committi posset, etc. ubi denotat ministrum ordinarium esse piscopum, extraordinarium Ver eum, cui committi posset, nempe Sacerdotem.
In primis id patet, ex Canonibus citatis suisse lim in usu, et etiamnum retineri a Graecis late probat Petrus reudius lib. 2. de Consirmatione, cap. 4. 15 e 16. et inter quaestiunculas propositas Graecis, in Concilio Florentino numero undecim, haec qui ordine
sexta quare Pontisices non inungant sacro chrismate, sed Sacerdotes eum
hoc Pontineibus sit datum addit autem in fine Concilium : me a Latinis objecta
vitilenensis Proesul legitime ac secundum canones omnia dissolvit, praeterquam duo, videlice separationem matrimonii, et creationem patriarcho eaetra Constdntinopolim, etc. Hinc conStat responsionem ejus suisse a Latinis acceptatam.
Et Gregorius Protosyncellus qui inter Geogor. suit, et subscripsit Concilio, scribens mox V.IR contra epistolam arci Ephesi de stodem argumento agit Latini, inquit, nostros
ungebant, e chrismatos appellabant, quod vero non secundum rectam rationem ista erent manifestum est; etenim cum iniremus concordiam, i ullam rationem contra nos ferre poterant, Sed cum Or-ιhodoae essemus, et recte sentiremu3, ab orthodoaeis orthodoaei judicati sumus, etc. Ad hunc ritum seu consuetudinem Videtur alluderes Hieronymus in dialogis contra Luciferianos, ubi Micit: Non ad
legis necessitatem, sed ad Sacerdotii honorem pertinere, quod baptizati deferantur ad piscopos, ut illis manus imponant, etc. Fortes intendit consuetudinem insinuare cclesiae rientalis, in qua Vidit ab Episcopis raro, aut nunquam Confirmationis Sacramentum ministrari, quod consertur simul cum Baptismo, hi a solis Sacerdotibus ministratum unde Auctor quaestionum Veteris et movi Testamentiq. 101. in Aleaeandria, inquit, et per ιο-
tum AEgyptum, si desit Episcopus, eon. y TRusigna Presbyter, etc. Haec autem consu baptizandi, eludo, retento illo priori ritu, quo Con confirman-
firmatio simul cum Baptism, dabatur insantibus, aut aliis baptigatis, qui fuit antiquissimus, necessaria fuit, nam soli Episcopi non poterant sufficere baptigandiS, neque proinde etiam Confirmationi
696쪽
LIB. IV. SENTΕΝTIARUM dandae si simul cum Baptismo ex usu dari debuit unde mihi persuadeo hanc fuisse originem illius dispensationis actae ab initio, cum Sacerdotibus in Ecclesia rientali, quae ut plurimum conveniebat in
Dion1s. Praedictum autem ritum docet Dionysius de Ecclesiastica hierarchia cap. 5. Etsi enim a Sacerdotibus quaedam eae Symbolis venerutione dignis perficiantur, verum nunquam Deisicam generationem, id est, Baptismum in Sacerdos
sine divino unguento peraget, nec divina communionis aer amenta perficiet, antequam Symbola communieativa in di-Cl. Rom. vinum altare impOguerit. etc. umdem
Cia ritum tradit Clemens Romanus lib. I.
Cyri iv constitui cap. 23. et epist Syn indus Laodicena canI8 Cyrill derosolymit' nuS, Catechestra. Et nobis, inquit, postquameae aquis sacri lauacri ascendimus datum
Cyril. Mox ChryS0Stom. 40m. d. in ad Colossen-D,i,,e. ses Cyrillu Alexandrinus ad cap. o. yc,bbuti Isaiae, Theod0retu in Cantic. c. 1. Damascenus lib. I. dei orthodoaeae. c. 10. et communiter Patres Graeci Ex Latinis Tertullianus de Baptismo c. q. Cyprianus estist 40. atque necessitus hujus ritus magis urgebat in primitiva Ecclesia ob per-Secutionem. et pericula fidei, quae erat
sufficiens rati hujus dispensationis, quem ritum deinceps Ecclesia rientalis
retinuit. cu Data autem hac observantia litus, vel βης'r40xὲ multi decederent sine Confirmatione et Ba-''es . . .' ptismo, si Simul ea dari oporteret, et ab
d xv Episcopo solo Confirmatio videtur ergo in hoc ritu fundata praedicta conSuetudo, vel ad eum reduci Saltem comm0de p0SSe, cum alia non occurrat certa ejus origo. In Ecclesia autem Latina, qui non simul dantur duo haec Sacramenta, sed Sacramentum confirmationis a solo piscopo, atque ut plurimum iis qui per Se re-Sp0ndere possunt, et Sunt capaces rationi S ideo non est ulla necessitas delegandi potestatem Sacerdotibus confirmandi chrismatis. Caeterum in Ecclesia latina hic ritus T.
etiam sui observatus, ut patet ex Ter quandoquetullian et Cypriano citatis, ex epist ' misi'
etiam Cornelii Papae ad Fabium Anti α Q. Chenum, quae est apud Eusebium ib. 35. ρρα
ex Urbano L epist. ad orthodoaeos, qui Urbanu
mos abrogatus est a posterioribus, maxi me a Silvestro, data pace EccleSide, ut in Rabanus.
Vita ejus habetur et pro chrismate Con firmationis, quae simul cum Baptismo dabatur, substituit ut Presbyter iniret verticem baptigati et ut docet Rabanus lib. 1. de institui clericorum c. 28. Hugo de S. Victore lib. 2. de Sacramentis
pari. q. c. 3. Verum est anteriores ontifices explicuisse id quod erat uris divini de ministro ordinario hujus Sacramenti, et magis in usu Ecclesiae Occidentalis non est ergo, quod tam anxie recurramus ad solam dispensationem factam a Gregorio, cum et consuetudo Ecclesiae rientalis approbata in lorentino, et canones Supra citati, potissimum Niceni, sub distinctione loquantur de piscopo, Vel Presbytero, modum praescribens, quo Ariani in gremium Ecclesiae admitti debeant cum Confirmatione et ucharistia quem modum alia Concilia posteriora in canonibus citatis amplectuntur. Secundo, idem patet ex Gregori qui lib. 3 epistolar epist ad Ianuari seunda
um Calaritanum prohibuit ne Sacerdote o egor. chrismarent in fronte. Presbyteri, inquit. baptizatos infantes si quare in frontibus chrismate ion praesumanti sed Presbyteri baptizatos unstant in pectore, ut Episcopi postmodum ungere debeant in fronte, etc. Epistola Ver 26. ad eum-
697쪽
DIST. Vll. QUAESTIO M. 68 Idem in fine sic habet Pervenit quoque
ad nos quosdam scandalizatos fuisse, quod Presbyteros angere in fronte eos, qui baptizati sunt, prohibuimus et Og quidem ecundum usum veterem Ecclesim nostro fecimus, sed si omnino hac de re
aliqui contristantur, ubi piscopi desunt ut Presbyteri fiam in frontibus baptizatos chrismate avere debeant concedi-
Disponsatio Inhibiti lacta, et scandalum ex ea ora Grogostio tum Supponit consuetudinem contrariam
viguisse in Sardinia, neque actum ut irritum annulla Gregorius, seu declarat nullum, alias ordinaret ut iterum ab Episcopis signarentur in fronte baptigati Praesumptio sorte de nullitate confirmationis
sic actae a Presbyteris, Occasionem candali dedit, aut certe consuetudo renovata, quae sui ab initio legitime introducta et continuata, et in aliis partibus in usu sorte ut in Hispania, ut patet ex Canonibus supra citatis in commento de chrismatis benedictione. 49-. Accessit et necessitus illius insulae, in qua rurales pene omnes incolae erant idololatrae, ut patet eae epistoL 23. 25. et hac ipsa 26. quibus paucitas pisco- ciuis porum non ussiciebat consignandis ind)- ζ. baptismate per chrismationem, quae tum simul cum Baptismo fiebat ex consuetudine primitivae Ecclesiae, quae ex Act. 8.e is significatur. In ea autem insula non videntur plures suisse Episcopi, quam tres, Cyriacus, Felix et Ianuarius; vel ergo intermittenda erat haec consuetudo baptigandi, et simul chrismandi insantes vel certe disserenda chrismatio contra
consuetudinem, utrumque sine scandalo fieri nequivit in eo rerum statu et neceS-sitate conversionis Scandal ergo causam dedit intermissa consuetudo, et sorte dubium in populo ortum de Confirmatione alias tacta a Presbyteris. Et sorte ano
cauSam praeoccupant illa Gregorii verba:
Nos quidem secundum usum veterem EccleSi in nostro fecimus, etc. Scilicet particularis Romanae, neque biicit decreta
Confirmatio antiqua, tanquam actum eSSe nullum a Presbyt
declarantia ergo interpretari debent ita, uti rata. ut licet Episcopo, tanquam ex ure divino ministro ordinario, conveniat chrismare; non tamen ita indispensabiliter, quine commissione idoneus ad hoc ministersit Sacerdos, quam interpretationem, et facilitas dispensandi ad evitandum Scandalum, et ipsa dispensatio acta confirmant quin etiam probant priorem usum fuisseratum a Gregorio, quantum ad valorem
Confirmatur haec potestas dispensandi ex Florentino et Tridentino supra citatis Florentinum enim admittit ipsam dispensationem actam, et alludit postquam enim definivit ministrum ordinarium hujus Sacramenti esse Episcopum, subnectit de ministro per dispensationem Legitur tamen aliquando, inquit, per Apostolicae Sedis dispensationem eae rationabili et
i mente admodum causa simplicem Sacerdotem chrismate per Episcopum confecto, hoc administrasse Consirmationis Sacramentum Alc. inde addit limitationem illam ministri ordinarii, quam adjecit etiam Tridentinum Eamdem dispensationem fecit Leo . et drianus I fratribus nostri ordinis ad conversionem Indorum de quo privilegio videatur Rodri-gueZ Om. 1. quoestionum regularium quorat. 19. art. 3. quin etiam concessum
sui idem Patribus Societatis Iesu a posterioribus Pontificibus, et utrique facta est potestas utendi chrismate antiquo primo per triennium, Secundo per quadriennium vide eumdem quaest. 3l arti . . Unde
merito Concilium Senonense in doctrina de hoc Sacramento dicit concedi posse hanc facultatem per priVilegium.
698쪽
selluntur. Tertia interpretatio refellitur. Gregorii
His suppositis concessionem Gregorii varie interpretantur Doctores et juxta varios modos dicendi Doctor resolvit objectionem tertiam factam contra definitionem confirmationis supra praemiSSam,
speciatim illam particulam de ministro Ordinario, qui dicitur esse Episcopus. Aliqui ergo dicunt indulsisse Gregorium
ut oleo, et non chrismate linirent frontem, sed ut bene Doctor, haec Glossa repugnat litterae Alii dicunt nihil concessisse, ut Glossa ibidem, sed permisisse tantum ut sacerent, sed etiam repugnat litterae : neque Gregorii sanctitati congruebat, ut scandalum in praejudicium veritatis et doctrinae in materiam fidei et Sacramentorum timeret, aut
permitteret, quod longe abfuit ab ejus
constantia et vigilantia merit haec exploduntur non solum a Doctore, Sed etiam a Mens et Richardo, qui illo in dos dicendi adducunt. Tertio respondent quidam eum errasse ut hominem, sed hoc etiam alsum et injuriosum est, nam Si praetens decreta Urbani Leonis et aliorum in eo sensu quo ea intelligi volunt isti, Sumantur, proculdubio non ea ignoravit Gregorius, qui supra epist. 9. Secundum illa decrevit, et in hoc ipso loco supponit ea in usu veteri Romanae Ecclesiae. Error ergo iste esset perniciosus Gregorio, et magis praejudicaret quam permissio, quia processit ex plena notitia
decretorum, contra quae ex mente adversatiorum loquor sancivit, non veluti in re adhuc dubia et probabili, quia verba
rem certam et indubitatam sonant, et exercitium potestatis supremae Falsitas autem hujus responsionis patet ex dictis, et infirmatur expresse ex Florentino et Senonensi, et tacite ex Tridentino, ut caetera omittam.
Alii respondent, posse Pontificem dispensare cum quolibet confirmato, ut posset dare Confirmationem; sed responSi Qvitiis taliae rejecta est supra. Respondet Adrianus non loqui Gregorium de unctione Sacramentali, sed caeremoniali, quam prohibuit Gregorius, Vel ob periculum, Vel certe, quia non sui solita. Sed haec responsio Ralanitur. non attingit sensum canonis, neque in re, neque ut communiter intelligitur, ut patet ex Conciliis citatis, quae ad hanc Gregorii dispensationem potissimum alludunt, quia per modum dispensationis cujus initium et origo sciatur, non habetur facta a Sede Apostolica inter canoneS, qui fuerunt ante Florentinum, alia, quam Gregoriana Praeterea ibi Gregorius loquitur de unctione tantum in absentia Episcopi facta, quam non concedit fieri in pro Sentia ejus, neque abSolute, neque etiam de mandato ipsi u Episcopi ergo textus ejus, et conceSSi non potest reserri ad Solam caeremonialem, quae fieri potuit ex decreta Sylvestri. Alium praeterea modum reSpondendi intainior adduci Doctor, supposita Glossa capituli: P -- Olim idem erat Presbyter, et pisco-p-, etc. quod est Hieronymi ad Titum cap. 1 et X Glossa in cap. Legimiis in Isaia, etc. dist. 93 ubi Glossa prima in verbo postea, et Glossa altera in cap. Olim Ita explicant Hieronymum in locis Responsio
praelatis, quasi dixerit disserentiam inter principiis EpiScopum et Sacerdotem non suisse juris 4: 'divini, ut 0rdinis sed tantum ex Eccle- --
siastica electione, qua unus ex tresbyteris constitutus est super reliquos ad excludendum schisma od si hoc, inquit
Doctor, est verum, Gregorius bene potuit illos Sacerdotes subjecto Ianuari licentiare id Conflrmationem, etc. quia Sic
tantum dispensaret in jure positivo oeclμsiastico, nec conserret illis liquid, quod alias jure et institutione divina non conveniret. Hanc responsionem non recte intelli-Dj0jtigod by
699쪽
Halo attri gunt aut SuareZ, aut Sotus, quasi e Sen
tanquam tentia Doctoris sit, cum tamen ex Supp0-
sitione dictarum Glossarum, quae ita intelligunt ieronymum, sententiam illam applicat ad quaestionem et responsionem objectionis ; et data veritate antecedentis, conclusi optime equitur, et tollit dissicultatem, quae magis in hac quaestione torquet, quomodo scilicet ο- tuerit Pontifex, ea quae sunt propria jure divino Episcopo, conserre Sacerdoti simplici, cum minister spectet ad essentialia
Sed objiciunt praefati Auctores tempore Gregorii simplices Sacerdotes suisse distinctos ab Episcopis, ut patet ex decretis anteriorum; et ex hac ipsa conceSsione, quae limitatur ad absentiam piscopi. Responde Sed haec replica nescio quid faciat ad pro-
positum Vis enim responsionis Doctoris
eSt, ex hypothesi, quod in ordine aut institutione divina, nulla sui differentia ab initio inter Sacerdotem et piscopum, ita etiam nec nunc esse, ac proinde jure divino et institutione Sacramenti perinde spectare ejus collationem ad piscopum et Sacerdotem simplicem, inter quos data hypothesi, si admittatur, est disserentia solum jure Ecclesiastico, in quo dispensare potuit Gregorius. Illi ergo uctores ut aliquid agerent, deberent hanc disserentiam statuere jure divino, et impugnare Glossam, quod dissiculter posset Soto,
qui infra dist. 24. quoest . . art. . et lib. s. de I titia et jure quinSt. 1 art. 2. docet Episcopatum non esse diversum Sacramentum a Presbyteratu, aut imprimere diversum baracterem. Item ex alia parte, ut teneri debet, Confirmationem landari in potestate ordinis sequitur ergo undari in potestate characteris resbyteralis qui et idem est ac Episcopalis, per ipsum, si dicatur piscopum habere dignitatem diversam. de haes dignitate
quaeritur an sit jurisdictionis, cum non sit 0rdinis, cum alia ad ministerium non deservit, neque imaginari poteSt, quia omnis potestas activa in hierarchia, et hierarchis Ecclesiasticis ad alteram harum reduci potest et debet, nempe ordinis aut jurisdictionis. Si est jurisdictionis, actu Possis
tia D Thomae, ut annotavit Seholiastes ' ' 'μφ' scholio . cum potestas inseriorum, quae est jurisdictionis, dependeat a Vicario Christi et hoc argumento Doctor infra dist. 24. quoest unica, probat piscopatum esse diversum Sacramentum a Presbyteratu. Male etiam videtur Suare discursum Doctoris 38sumpsisse, quasi diceret omnes, qui ordinabantur in primitiva Ecclesia Sacerdotes, ordinatos etiam fuisse piscopos, quasi diversi essent, quia sic ratio Doctoris nihil concluderet, quae reducitur ad Glossam, quae tollit inserentiam inter simplicem Sacerdotem et EpiScopum, quantiam ad divinam institutionem; OStea Vero praelationem unius prae aliis, inductam esse, ad tollenda schismata, jure Ecclesiastico.
Caeterum, haec non est ver sententi i
Hieronymi quia, ut ipse in dici capite B I Rr Legimus Quid facit, inquit eaecepta ordinatione piscopus, quod Presbyter non faciat Supponit ergo aliquid convenire piscopo, nempe ordinare, quod non coin petit simplici Sacerdoti, et hoc exprima institutione et disserentia utriuSque Asnoscit ab initio. Idem docet in dialogis contra Luciferianos cap. 4 idem significat de Confirmatione tuo si hoc loco quoeris, inquit, quare in Ecclesia baptizatos, nisi per manus Episcopi non recipiat,
quem non 33erimus in vero baptismate tribui ' Disce hanc observationem eae ea auctoritate descendere, quod post ascensum Domini Spiritus sanctus ad
Apostolos descendit et multii in locis
sententia Hieronymi. dissoremtiam inter ordium.
700쪽
selluntur. Tortia i terpretatio rotollitur. Gregoritua
His suppositis concessionem Gregorii varie interpretantur Doctores et juxta Varios modos dicendi Doctor resolvit objectionem tertiam factam contra definitionem Confirmationis supra praemiSSam,
speciatim illam particulam de ministro ordinario, qui dicitur esse Episcopus. Aliqui ergo dicunt indulsisse Gregorium
ut oleo, et non chrismate linirent frontem, sed ut bene Doctor, haec Glossa repugnat litterae. Alii dicunt nihil concessisse, ut Glossa ibidem, sed permisisse tantum ut sacerent, Sed etiam repugnat litterae : neque Gregorii sanctitati congruebat, ut scandalum in praejudicium veritatis et doctrinae in materiam fidei et Sacramentorum timeret, aut
permitteret, quod longe abfuit ab ejus
constantia et vigilantia merito haec exploduntur non solum a Doctore, Sed etiam ab Alens et Richardo, qui illo modo dicendi adducunt. Tertio respondent quidam eum errasse ut hominem, sed hoc etiam salsum et injuriosum est, nam Si praetens decreta Urbani Leonis et aliorum in eo sensu quo ea intelligi volunt isti, sumantur, proculdubio non ea ignoravit Gregorius, qui Supra epist. 9. Secundum illa decrevit, et in hoc ipso loco supponit ea in usu veteri Romanae Ecclesiae. Error ergo iste esset perniciosus Gregorio, et magis praejudicaret quam permisSio, quia processit ex plena notitia
decretorum, contra quae ex mente adversatiorum loquor sancivit, non veluti in re adhuc dubia et probabili, quia verba
rem certam et indubitatam sonant, et exercitium potestatis supremae. Falsitas autem hujus responsionis patet ex dictis, et infirmatur expresse ex Florentino et Senonensi, et tacite ex Tridentino, ut caetera omittam.
Mi respondent, posse Pontificem dispensare cum quolibet confirmato, ut posset dare Confirmationem; sed reSponsi Quitiis 2 haec necta est supra. Respondet Adrianus y P -- non loqui Gregorium de unctione Sacramentali, sed caeremoniali, quam prohibuit Gregorius, vel ob periculum, Vel certe, quia non sui solita. Sed haec reSponsio Rosinitur. non attingit sensum canonis, neque in re, neque ut communiter intelligitur, ut patet ex Conciliis citatis, quae ad hanc regorii dispensationem potissimum alludunt, quia per modum dispensationis cujus initium et origo sciatur, non habetur facta a Sede Apostolica inter canoneS, qui fuerunt ante Florentinum, alia, quam Gregoriana Praeterea ibi Gregorius loquitur de unctione tantum in absentia Episcopi sacta, quam non concedit fieri in prae- Sentia ejus, neque absolute, neque etiam de mandato ipsius Episcopi ergo textus ejus, et conceSSi non potest reserri ad Solam caeremonialem, quae fieri potuit ex decreta Sylvestri. Alium praeterea modum resp0ndendi Sintainior adducit Doctor, supposita Glossa capituli: PVM xi' Olim idem erat Presbyter, et pisco-p-, etc. quod est Hieronymi ad Titum cap. 1. et ex Gl0SSa in cap. Legimiis in Isaia, etc. dist. 93 ubi Glossa prima in verbo postea, et Glossa altera in cap. Olim Ita explicant Hieronymum in locis Responsio
praelatis, quasi dixerit disserentiam inter peitieipta Episcopum et Sacerdotem non suisse juris qui oti divini, aut 0rdinis, sed tantum ex Eccle- μ' siastica electione, qua unus ex tresbyteris constitutus est super reliquos ad excludendum schisma Οιod si hoc, inquit Doctor, ει verum, Gregorius bene potuit illos Sacerdotes subjectos Ianuario licentiare od Conflrmationem, etc. quia Sic tantum dispensaret in jure positivo e clesiastico, nec conferret illis uliquid, quod alias jure et institutione divina non conveniret. Hanc responsionem non recte intelli-Dj0jtigod by