장음표시 사용
31쪽
Alexandrinum til. I .de Trinit. Damascenum in Dialectica ea II .ct G. 3 . de fide c.6.&Suidam in verbo Hypostasiis.Sed sciendu, Patres istos nolle dicere, tres diuinas Hypostales ita se habere ad diuinam naturam, sicut se habent Petrus, Paulus & Timo. theus, ad speciem humanam, nam si ita sentirent, dicere omani no deberent, tres personas diuinas esse tres Deos, ut argumentabamur c. I. huius libri, sicut Petrus, Paulus, & Timoistheus, sunt vere tres homines. At ipsi pernegant dici poste,esse tres Deos,& huius argumenti longissimas scribunt disputationes. Non sunt ergo exponendi, ut verba sonant. Comparant ergo quod est essentiale in hoc mysterio naturae communi, sequod est personale disterentijs indiuiduantibus. Qua similitudine explicant tres veritates. Prima est , sicut species no existit nisi in indiuiduis, ita natura diuina non existit nisi in hypostvsibus. Secunda, sicut humanitas non distinguitur re ab hac humanitate, ita natura diuina non distinguitur re ab hypostasibus diuinis. Iniutiluum autem hic sumitur sicut in definitione personae pro natura singulari incommunicabili, nam in Christo natura humana est indiuidua, quia tamen non est incommunicabilis, non est hypostasis . Tertia, si cui differentiae indiuiduantes non sunt de essentia speciei, ita neque Hypostases sunt de et sentia naturae diuinae. Quod multi ex Scholasticis defendui,
De Voce Hypostasis,DE Voee Hπο sis tractabimus alia quatuor. Primo, quis
primus usurpaverit hanc vocem in hac materia de Trinis tale Secundo, dissentionem Patrum Graecorum,& Latinorude vocis huius acceptione, & quae fuerit origo huius dissensi nis. Tertio, in qua tandem acceptione recepta sit ab Ecclesia. arto,in qua significatione frequentius usurpetur inscriptura Iam noua, quam vestri. Aduertendum ergo. I. Hosium Cordubensem Sylvestri Papae legatum in Concilio Nyceno, omnium primum O Msionem dedisse Patribus disputandi de significationibus huius Vocis, Hic enim, Inquit, Socrates lib. I capi . σψDκm Sabelli' Afri dogma explodere cogιtavit, de Usa, id est de essentia, oe byp
Itasi, id est substantia seu perisna disceptauit, haec Socrates refert de Hosio in Synodo Aloandrina. Ad
32쪽
- tiber Primus. I3 Aduertendum. II. Contentionem de significatione huius ebis, is, , o
vocis,inter Catholicos tantum fuisse, ut scribit S. Hler . In Vbeo Ib st Epist 37 ad Damasum, non inter Haereticos, di Catholicos . s. inter Ca-Quanta autem fuerit haec contentio, testatur Gregorius Na-- η βzianzenus in oratione de laudιbus Attimasti, Vol cum paraιa cyιι dam. Inquit, ut in contentione fieri solet, molesiae causa semper accederet, eo tandem res adducta est , ut periculum esset, ne orbis terrarum sines , una cum syllabis is se inuicem distra herentur, O abrumperentur. Fundamentum autem dissensionis, fuit multiplex huius nominis significatio; Nam Minen tiid si niε hoc apud Graecos Philosophos usitatissimum, duas praelertim Pi Θρι' Ahaber significationes,aliquando enim significat veritatem op - apud Philos-
positam opinioni, & species, nam quod Latini dicunt aliquid eue sola specie, aut opinione , Arist. in lib. de Mundo , dicit ''.
ἐν--τα ἐαφαMν, Quod illi dicunt esse re ipsa,& veritate, Arist. dicit ε ναυθ' , πομ-ν eodem modo Themistius tib. 2.de natura ait, quaedam esse,quae neque cogitatione, neque . ἡ-ό-u id estre ipsa auelli possunt a rebus. Authores Ecclesiastici usurpa- Eeelsa vel runt etiam hoc nomen eodem sensu; sic Dionysius ait bonum utuntur . cesse Gaπό- ν malum vero non esse seu voce pron tu id est, bonum habere veram naturam , & ut in scholis dicunt esse assismatione mi malum ver esse tantum priuationem alienae rei, quae sit hypoita sis, id est natura, quod Scholastici s lent dicere, omne malum esse In aliquo bono . Eodem modo utitur hac voce Nicetas lib. de venerandis imaginibus, & ali; . Alia significatio est magis propria huius Verbi,& significat - 1. mpasta sin,& fundamentum,quo aliqua res nititur; sic usurpat, Ale- ω g . xander lib. 2 de anima cum ait,materiam primam ipsam per se non habere hypostasim per formam, hoc eodem sensu Graeci
Authores Ecclesiastici appellarunt , id quod per se
cohaereret, & constaret &-ld, quod non potest c haerere per se, ideo solent hoc discrimen constituere inter verisbum nostrum, & Dei, quod nostrum sit ἀν--π- quia statim evanescit; verbum autem Dei sit ἐν- πν, id est per se subsistens, sic Cyrillus Hierosoly. Catechesi II. Vastius lib. I. contra Eunomium. Nyssenusi: b. quo colligit testimonia eae veteri Testamento pro Trinitate aduertus ludaeos Cyrillus Alexandri lib. s. de Trinit. de Damascenus saepe . Hinc apparet non recte Amin. ne Arianos dixisse, Ut author, est Socrates lib. I. c. I. nomen hoc ram vocem
33쪽
re oeessentia. Graci fere opssimur hypos tasim 2. modo pro persona,
tribui non posse Deo, quod barbarum esset, neque enim repeis
riri apud Authores Graecos aut alio certe sensu reperiri minime Deo conuenienti; significare enim aliquando insidias, ut apud Sophoclem in Phen illis r aliquando condimentum, ut apud Menandrum ; apud Medicos vero seces, & ledi menta , idque confirmabant testimonio Irenaei Grammatici; sed decipi Irenaeum satis liquet, ex his quae diximus. Propter hanc ergo duplicem nominis significationem diuisi sunt in duas sententias Ecclesialtici aut hores, nam aliqui intuentes in priorem significationem, existimarunt hypostatim idem omnino esse, atque essentiam quia cuiusque rei veritas, est eius essentia, in hac fuerunt omnes Patres Latini, S nonnulli etiam ex Graecis: Hieron. in Epist. ad Damasum. Victor. lib. de Omousio. sugun. lib. . de Trinit .c. 8 ct 9. Acacius in Epistola ad Cyrillii Alexand q. Io. Epiphanius haeresi s I. imo Concilium Sardicense Orthodoxum decreuit in Deo non esse ponendam nisi
unam hypostasim, quia pro hypostasi ei sentiam intelligit: deis cretum habetur apud Theodoretum tib 2. Ecclesiasticae Imn. e. 8.Alij Authores Graeci, & pauci ex Latinis, postasim appellarunt suppostium, dc personam, ideo in Trinitate posuerunt tres hypostales. Sic Theodoretus in tib contra Sili ilium Venus Di lib.
de disserentia Usias, O Hypostasis, Cyrillus lib. I. de Trinit. Baslius Epist I.&alij plures.
Aduertendum 3. licet olim dissensio suerit inter Patres, vintro modo accipi deberet liqc vox pro essentia, an pro subsistentia. Quidam enim alebant, In Deo unicam latum esse hypo ita sim, ne viderentur Ariam; alij timebant dicere unam tantum esse in Deo hypostasim ne sentire viderentur cum Sabellio; itaque
cum utraque pars conueniret & bene sentiret in re,visu se exinplicat S. Hieron.in Epis 37. ad Damasum, dissentiebant tamen in sola voce. Idem ostendit factum Athanasi j in Alexandrino Cocilio, Vt docet Nazianzenus moratione de laudibus Athanasij, ubi sic ait, cit a nobis essentia una,& tres Hypostases pie dice rentur, & simili quidem modo apud Romanos intelligeretur. Caeterum cum ob linguae illius angustiam, verborumque In piam hypostasi in ab eissentia distinguere non possent, eamque ob caulam in illius locum personarum induxissent nomen, B. Athanatius utraque parte humaniter accersita, & verborum sententia diligenter ,& accurate perpensa, postquam concordes Iepcrita Duiligod by Coosla
34쪽
Liber Primus. II reperit, neque quoad doctrinam quidquam inter se dissiden
tes, ita negotium transegit, ut nominum Vsum ipsis concedes, rebus eos constringeret.
Receptum tamen iam est ab Ecclesia, ut ponasiis sumatur pro subsistentia, atque ita tuto dicamus, in Deo tres esse hypostis es sicut dicimus, esse tres personas, sic enim loquitur Uionysius Areopagita, ut cap. I. notauimus, dum Trinitatem vocat uinimm . Idem facit Iustinus in lib. de recta fidei consessione,& alij. Quinta etiam Synodus Constantinopolitana c. I.
definit essentiam Diumam esse in tribus hypostasibus,& idem habent alia generalia Concilia; Quare qui nuc negaret in Deo tres hypostales, argueretur erroris, quia in tota Ecclesia, tam Graeca,quam Latina pro eodem sumitur hypostasis,& persona, neque huic definitioni repugnat Concilium sardicense apud Theodoretum lib. 2. Histor. cap 8 Vbi legimus, haereticorum esse, tres hypostases m Deo asserere, Catholicorum autem, unam tantum; Nam Concilium ibidem explicans lententiam suam affirmat, unam tantum in Deo hypostasim esse, si Hypostasis accipiatur pro essentia, ut haeretici solent accipere, haec sunt verba Concilij. Aduertendum ψ. tam in nouo Τestamento quam in Veteri, fere semper hoc nomen hypostasiis accipi solere, pro basi,& fundamento, quae causa fortasse fuit,Vt hoc nomine uterentur Patres, ad significadam potius personam quam essentia in Deo. Et in nouo quidem Testamento nunquam quod sciam reperitur hoc nomen nisi apud Paulum his quinque locis. Primus est
Σ, Corint c. 9. ne erubescamus nos in hac substatia: ubi deest genitivus gloria, vel gloriationis, quam plerique Graeci codices habent, & Paulus i ple addit infra c. I I eandem sententiam repetens, sensus est, ne erubescamus in ea maxime re,
in qua una maxime sumus gloriati de vobis, & quam posueramus veluti fundamentum vestrarum laudum, & nostrae gloriationis, sic Ambros. Hieron. & Theophilactus hoc loco. Secundus locus est in eadem Epistola cap. II. v bi,inha inquit, substantia gloriae, & substantiam gloriae vocat basim, qua nitebatur eius gloriatio, ut statim explicat: Iudaei suntὶ Sc ego; Israelitae sunt 8 de ego lec. haec est substantia seu basis. Tertius locus ad Heb.cap. I. qui cum sit splendor gloriae,& figura substantiae
eius B Υψ-ρ έ metiri Huius loci sunt trea expositioneset
men in nouo Testamento. a. Cor. p. a Coris. II.
35쪽
duae primae per, splendorem gloriae cte. intelligunt Christu Do
minum secundum personam diuinam . Tertia Christum Dominum secundum naturam humanam. Primo igitur quidam putant ponasis nomine essentiam significari Patris, sic e thanas Dialog. I. 3 de Trinit. Epiph. hares. 69. Ambros ibi. & haec ratio fuit, ut Ariani reiecerint hanc epist. ex Athan. ne cogerentur dicere,eandem esse essentiam in Patre,& Filio. Alij dicunt nomen Dpostasis accipi hic pro persona, & esse sensum, personam Pilij similem esse personς Patris,sed in eadem essen, tia, ut duo corpora alba dicuntur esse similia, sed in albedine, sic Basilius in lib. de differentia inter Usiam & 'postasim. Nysisenus in lib. de eadem re, Suidas in verbo 'postasis, Chrysoli. Theodo.& Theophil. hoc loco. Alij acute dixerunt,sermonem hic esse de Christo homine; nam diuinitatem Patris, non posse . a nobis percipi nisi adumbratam quodammodo humanitate Fi- iij; ideo appellari Christum figuram hypostaseos Patris, quod nostris sensibus obi jciat quodammodo personam Patris, quam in seipsa cognoscere non possemus. Hoc videtur indicare Christus ipse Io .cap. I . illis verbis, Philippe qui videt me, videt &Patrem meum, & ad Colosi . 2. Paulus, in quo,inquit, inhabitat
omnis plenitudo diuinitatis corporaliter, id est, accommodate ad sensum corporeum. Huius expositionis meminit Chrysost. eo loco, Author lib.de Incarnatione Verbi, qui est inter opera S. August. m. . o Tertullao S. contra e Marcionem, exponens illud, signatum est super nos lumen vultus tui Domine . Ex his tribus expositionibus, tam secunda, quam tertia pro substantia imtelligit personam Patris. Quartus locus est ad Heb. I. Si tamen initium substantiae eius usque ad finem retineamus e ubi est eadem vox Dpostasis , sensus eii similis alteri loco in epist. I. ad Corinthios , cap. . Ut Sapiens, inquit, Arcbιtectus fundamentum posuit, unusquisque videat quomodo superaedificet, fundamen tum enim aliud nemo potes ponere praeter id quod positum est.
Quod illic dicit, positum esse fundamentum , id est Christum, hic dicit, participes ejecti sumus Christi, & quod illic dicit, unusquisque videat quomodo aedificet super fundamento hoc, hic dicit, si tamen initium substantiae, seu fundamenti, hoc eit,si Christum fundamentum usque ad vitae finem firmum teneamus. Quintus loeus est in eadem epist .c. II. Fides est θerandarum πι-
postasis , seu fundamentum rerum. Graecus scholiastes, per b
36쪽
pastasim exponit veritatem: sed veteres authores omnes intelligunt basim, & fundamentum rerum sperandarum, est enim fides fundamentum, quo nituntur res, quae sperantur. In veteri etiam testamento quater apud septuaginta reperi nomen Dpinaseos, & semper pro basi,& fundamento, pruno . 38. Se substantia mea apud te est, id est, in te pono fundametum omne meum. Secundo, Ps. 68. infixus sum in luno profundi,'non est substantia, id est, non habeo rem ullam qua nitar ad euadendum. Tertio, . 88. memorare, quae mea substantia, id est, recordare Domine quam debile, & infirmum est fundamentum vitae meae. Quarto, Psal. I 38. non est Occultatum os meum a te quod fecisti in occulto, & substantia mea in inferioribus terrae, id est, nihil est in me, quod te possit latere nec ipsa quidem ossa,nec ipsa quidem hypostasis mea,id est nec primum quidem fundam e tum vitae meae, quod ut magis explicet subdit, linperfectum meum 'n, i id est embrionem meu , hoc est quod dixi, primum principium,& fundamentu vitae meae. Embrio rudis illa massa &c. Sic exponit Rabbi David & 7o. etiam legunt embrionem, Quod si quaeratur,an aliquado in scripturis, haec vox Dpostasis reperiatur in ea significatione, quam Irenaeus Grammaticus afferebat, Respondeo semel tantum, ni fallor,accipi posse nomen hoc pro codimento,ut ipse dicebat: Sapientiae scilicet c. I 6. ubi legimus, etenim v -u tua, tuam in filios ostendebat dulcedinem. Erat ibi sermo de manna: voincat autem manna hypostasim, &sensus potest esse duplex et Primus ὐπί ς tua, id est creatura tua illa nobilis, id est mana. Nam apud Dionysium Areopagitam Maro ras saepe significat
creatorem: erit ergo sim-rs creatura,tanquam dicat, creatura
tua, id est illud manna dulcedine sua ostendebat dulcedinem,&suauitatem authoris, id est tuam. Secundus sensus rectius eo loco nomen hypostasis significabit condimentum, ut apud Menandrum fgnificat, voluit ergo dicerer satis apparebat cibum illum non ab alio coquo fui sse conditum, quam a te Domine, non enim tam suauis esse potuisset. Hunc eundem sensum habere potest nomen ipsum manna, quo no tantum significatur quod dixerunt Iudaei, Quid est hoc, hoc enim significaretur voce N ri rici mabu, sed dixerut N II manhu, id est paratus, seu conditus es ι cibus i , ut non opus sit ipsum coquere,quod in
dicabat Dei beneuolentiam, & protectionem erga ipsos.
37쪽
nomine qui Amsi sint omnium primi. in materia de Trinitate. Acceptiovocis
substantia ἀ-pud Paucos Latinos. Aeceptio huius vocis apud
18 De Beati m Trinitate De nominibus substantiae, O sub sentiae apud Latinos.
Duo dicemus de his nominibus, primo in qua significatio
ne, olim Patres uterentur his vocibus. Secundo,in qua significatione utamur nunc.
Quod attinet ad primum , in disputatione de Trinit. multi usi sunt nomine substantia , sed nomine subsistentuti
Vix quisquam , praeter Russinum , Boetium , Uictorinum. Substantiam autem primo quidam dixerunt esse idem quod postasis jc S. Hieronym .antequam doceretur a Damaiaso, ut manifestum est ex Epistola eius ad Damasum. S. autem Augustinus, non eodem modo semper sumit nomen substatiae: aliquando dicit esse tantum unam lubilatiam in Deo,&lumitsubitantiam, pro essentia, quod passim docet; Aliquando vero est,esse tres substantias,accipiens substantiam,prolubsistentia. Sic Epistola s o.& in Psalm. I 2o.& lib. 7. de Trinit. cap T. Cassanus lib.3. de Incarnatione, oec. Secundo, alij putarunt substantiam
di stam esse a Dbsistendo,id per se cohaerendo: Ideo maxime Deo conuenire,sed esse in Deo unam ignium substantiam. Sic Ambrosius lib. de fide contra Arianos c. I. Tertio,alij crediderunt, subitantiam esse dictam a substando; subitare autem nihil est aliud, quam accidentibus subesse: ideo subitantiam no nisi abusive de Deo dici. Sic et Gust l. 7 .de I rinit c. s. Quarto, alij dlxerunt essentiam rei ponderem & subitantiam Dpsasi, ideo tres faciunt substantias in Deo, sic Boetius, in lib. de duabus naturis, & Victorinus inlib de Homousio.Qund attinet ad secundu,sentetia scholasticoru,quq hodie versatur in lcholis, haec est: Substantia, quae dicta est a substando, id est a subiacendo accidentibus, significare quide essetia, sed minus proprie Deo conuenire . quam nomen essentiae, & naturae.
Caeterum non esse ponendam in diuinis, nisi unam lubitantia, subsistentiam autem dictam esse asubsistendo, id est per se cohς- rendo, quod est proprium personae; propterea in Deo tres dicendas esse subsistentias sicut dicimus tres personas per te subsistentes. quas Tertulianus lib. contra Praxeam vocat tres per se cohaerentes: huius sententiae author fuit Ruginus in Histor. Eracles L Io.c. 29. ut supra Indicauimus Hinc constat proprijssime,& ad scholasticoruna normam loquutum esse Magnum siret rium lib.2. E pistolarum indict. IO. Epist. 37. ubi scribens ad Natalem
38쪽
Liber Primus. Is Iem salonitanum, ille, inquit, loquitur de Abrahamo, inimbus Angelis unum salutans, Trinitatis subsistentias umus substantiae esse declaramι . Habemus authores erroris in prima pamin capitis, & occasionem errandi in secunda. Supersunt in hac tertia parte argumenta errantium cum solutionibus.
Tertia Pars Capitis. TR iaconabatur ostedere Sabellius cum suis. I. Verbum no a
esse persona a Patre distinctam. U. Multo minus esse Spiri- αρδερ. tum Sanctum. III. Patrem , & Filium, & Spiritum Sanctum nicam esse personam, & Patrem dici, quatenus producit, &Creat omnia; Filium, quatenus humanam naturam assumpsit, Spiritum sanctum, quatenus sanctificat. Primam ergo propositionem probant his argumetis. I. Uer- I. Arrum. bum mentis in nobis est tantum conceptus mentis, non perso- βρω - - na, ergo eodem modo erit in Deo. Respondcit S. Albanas Sem 'mon. 3. cotra Arianos, Sicut Deus longissime distat a nobis ita, di verbum eius a nostro, nostrum est accidens, 5c inhaeretis,illud est substantia per se cohaerens. Contra ad summu hoc probat, Dei Verbum esse substantiam,sicut est etiam sapientia b nitas diuina,&e. at esse personam, non probat;sicut nec sapie-tia diuina persona est. Respondet Tertullianus contra Praxe verbum diuinum,qua diuinum est, e sie substantiam,sicut & s pientia, quatenus vero productum est ad intra,in ipso Deo diastingui hypostasi a producente, alioquin idem esset produces,& productum, quod esse non potest, at esse productum in ipso-met Deo, non conuenit sapientiae diuinae, nec istis attributis, sed Verbo tantum, & Spiritui Sancto. o. arom. Secudu argumetu.Verhu reperitur in omni intelligente, ergo comune est onib'idiuinis personis. At quod est comune perlo-msonibus,essentiale est , no personale;ergo Verbu non est persona distincta a Patre. Respon. S. AUG.ltis .de Trin. ea. I 2 que sρωπε secutus est etiam S. Thom. I. distina. I T. q. a.2. conceptu, leu
Verbum in diuinis dupliciter sumi posse ἐε Primo essentialiter, s riam.& sic est commune personis omnibus, & est quid absolutu, non respectivum, nisi forte relatione rationis,est enim Veibum hoc modo sumptum, Intellectio, ut repraesentans i ntellectui res imtellectas. Secundo sumi notionaliter,& sic Verbum est conc C ω ptusa
39쪽
plus, productus a Patre, qui est ipse Filius realiter differens lproducente; & hoc modo tantum sumitur a Theologis nomen Verbi, cum proprie, & presse loquuntur, non pro intellectione essentiali, de qua re infra lib. 2. dicemus fusius. III. Argumetu exscripturis,quauis scripturas vix afferret Sobelliani, inquit, Epib. contra haeres. 62. quia non inueniebant
locos, quibus haereum suam,vel apparenter confirmarent .Igitur contra Verbum, afferunt primo illud, Erat, cap. I.Ioan cur
non dixit En, sed EratZ ut indicaret, inquiunt, noesse Uerbum subsistentem personam. Secundo si Verbum est persona a Patre distincta, quaenam Z certe illa eadem,quae Christi alsumpsit humanitatem: At Petrus Act. cap. I o loquitur de perlona Christi tanquam de persona a Verbo distincta, ait enim Verbum mist Deus filiis Israel Euangeli.ns pacem per Iesim, quo loquendi modo indicat, lesum else personam distinctam ab illo Verbo, quod Pater misit filijs lirael. Ad primum respondet S. e fmbros lib. I. de fide cap. I. illud praeteritum imperfectum Erat durationem significare indefinitam, ut nimirum semper iise Verbum intelligeremus; non ut ostenderet diuinum Verbum non esse personam. Quod si tanti faciunt tempus praesens, Vtitur illo David Psalm. I I 8 .loquens, ut S. Basilius exponit,de aeterno VerboW3 aeternum Tomiis ne Verbum tuum permanet in coelo.
Ad secundum locum duplex expositio. Prima S. Athanasii in oratione contra Arium de dicto , Deus de Deo, ubi Verbum. accipit pro persona Verbi,& ait, sensum Apostoli hunc esse, Patrem misisse Verbum, ad carnem su mendam, ut assumpta carne per seipsum Euagelizaret, & adducit similem locum ex epistola ad Corinth. Vbi Paulus, expectantes, inquit , revelationem Iesu Christi, qui conseruabit vos inculpabiles usque in diem Domini GItri Iesu Cbristi, quo loco duos videtur facere Christos,nec tamen facit. secunda expositio accipit Verbum more Haebreorum pro re gesta, videamus hoc verbum qhodfactum e R,& regitur ab illo vos scitis; sensus est, omnes notiis, quid fecerit Deus cum silijs lsrael: ipse enim misit nunciu pacis per Iesum Christum, qui est omnium Dominus, quare illud Gangeli os non ad Verbum refertur, sed ad Deum Patrem. Secundam propositionem probant ipsi Primo,quia haec Te tia persona ubiq; vocatur Spiritus, quod nomen cum sit com
40쪽
ne Patri,& Filio, satis indicat, non esse proprium alicuius per
sonae. Secundo vocatur Arra, pignus, &haereditas, quae nomina non videntur c5uenire per nae, sed donis attributis a Deo. Ad primum respondet S.August. lib. I s. de Trinit. cap. I9. nos breuiter respondemus, Spiritum ut significat productum per spirationem, non per generationem, nomen esse notionale, proprium Tertiae personae. Ad secundum respondet S. Athanas in lib. de communi 4 ην tia diuimtatis, etiam Patrem appellari partem haereditatis nostrae, Psal. I .&Hal. I I.&tameneste personam . Vocantur ergo interdum Perisnaeiph dona,quia ipsae nobis Personae donantur, cum ipsarum nobis dona tribuuntur, quibus ipsiis fruamur, ut dicemus, ubi demissione. Distingui autem Spiritum Sanctum a suis donis, constat ex cy. ad Galat. Vbi numerantur fructus Spiritus Sancti, ergo distinguuntur ab ipso, cuius sunt fructus,&exc I 2. I. ad Corium. Vbi dicitur Spiritum Sanctum
distribuere dona pro ut ipse vult ; ergo ipse qui distribuit, di
stinguitur a distributis donis. Tertiam propositionem tribus maxime argumentis probat, inquit Tertullianus contra Praxeam. Primum sumitur ex omnibus illis locis,ubi Deus dicitur ta-
tum unus. Huic argumento, quo maxime nitebantur authores
huius erroris, ut testis est S. Augustinus in Serm. Dominicae 2. post festum Trinitatis; respondit olim S. Gregorius T smatur. referente Basilio in Epist. 6 . cum AEliano Gentile disputans. Verum quia usus est, inquit Basilius,& verbis,& modis loquedi non admodum propriis, occasione haereticis praebuit,ut Catholicum, & Sanctum Virum dicerent Sabellianu. Verba impropria fuerunt, creatum, lil factum, cum sermo fieret de Filio Dei, Modus loquendi improprius ibidem refertur a Basilio aiebat enim, Patrem, Filium, iuxta mentis quidem consideratio
nem, duos ese, 'nstas vero esse unum : Haec Basilius, sed non dogmatice hoc ab .llo, sed contentiost dictum es, inquit, hoc
est in disputationis aultu, ubi excusanda sunt verba, si non adeo proprie sumantur. Cqterum,& Albanas in orat. contra gregales Sabellj,&NagianVn.orat. 3. de Theolog. & Basilius respondent,nulla ratione sequi, plures a nobis costitui Ueos, qui tres diurnas Personas asserimus; quia omnium illarum Personam essentia, & natur cum una numero sit, Vnu tantummodo coam