장음표시 사용
121쪽
Π4 SEcTIO II. DE LITTERI ssitus, &c. Praeter Accentuum nomina, hactenus recensita, iidem etiam aliis nominibus vel cognominibus insigniuntur, quibus tamen non immorabimur. Vide illa in b. I. Η. MIc HAE LIs Acentuatione Hebr. p. 8.
Omnes Accentus in genere dividuntur in ranicos& unum Euphonicum. Tonici vocantur, quos praeced. enumeravimuS, numero II vel 27 vel 28 vel 29, vel iuxta quosdam Grammaticos 3O vel 3I: cuius diversitatis caula est, observantibus I s A A c O in Gram. Hebr..p. 334. 3c BUXTORFFIO in Thesauro' Gram. L. I. c. S. quod nonnulli Accentus plura habeant nomina, quodque alii Simolires sint, alii Compsiti, quos Grammatici veteriores, quorum aetate Accentuatio Hebr. nondum eΣ-culta fuit, non satis distinxerunt. Ελempla multorum,
si non omnium, Accentuum Ionicorum Occurrunt IOLI, 8. IS. 2Reg. I, 6. Ier. 2I, T. I Chron. 28, I. Accentus Euphonicus vocatur i. e. frenum: quia in pronunciatione vocum idem praestat, quod frenum in cursu equi, Vocalem, cui subiicitur, quasi retinendo & cohibendo, ne iusto citius elabatur. DAN EI Vs in Litterat. p. Iaa. Metheg distinguit in ad ridum L laxum, prout frenum vel adstringitur vel laxiatur. Habet idem Accentus Euphonicus ti alia ni mina sive cognomina. Vo-Cali enim brevi ante Scheva Compostum additus, dicitur
'ς prorevians; Gire brevi adiectus, Vocatur PVrn ; & denique Schrea initiali praemissus,
i. e. clamor, sonus: quia, cum aliaS Schma, utpote Arata
absentis Vocalis, proprie pronunciari non debeat, hoc casu eidem senum quendam tribuendum esse notat.
122쪽
Sed ad Accentus Tonicos ut redeamus, iidem subdividuntur ratione ssus, figurae, Alanitatis Ac inus. Ratione situs sunt vel Superui, qui supra voces; vel Inferni, qui infra voces collocantur; vel In renis Smperni Amul; vel Lateralis unus, qui ad latus sinistrum apponitur; vel denique Proositivi, qui primae vocis litte-- praeponuntur; vel Postpositivi, qui ultimis litteris incumbunt. Sunt autem Supervio Rubia, Robhia Geresbatus, . Sa est, uterque, Segotia, Posibia, Schri Heth, Sar amfer, Geresco, Gamzbaim, Rarne phara, Ihelis uterque, Maema, I in Accentuatione Metrica utinaeis superior. Inferni sunt: Sulast, Athnach, Tiphcha, The-hhis, Iethdh, Munach, Mabstare, Ierare, Merea, Merca Lemula At Darga. Superni'Inferni Amul sunt Accen-
. tus Commisitie Merca Mahpactatus, uerea Sarhatus Ar Mare Sartatus. Lateralis est unicus Psi . Praepo-ytisi sunt eX Supernis, modo adductis, Thesescha gedola, Geresu ex Rebhia Geresbato, Ac Saris ex Mahpare Sam ato; ex Infernis autem Ti cha in Accentuatione -- triea, Ae Iethibb. P positivi sunt ex Supervis Seholta, Pasibia, Thelfha istanna 8c Sar a. Ratione Agurae Accentus sunt vel Compositi vel Simplices. Compositi sunt ex Supernis Rehhia Geres tu=, Garshoim Ae Κ-- ne pharas ex Infernis Merca hemula, Ac Lateralis PN, qui saepe cum mnaeb, Mabstare, M a, Thetischa Ee anna Ac Schalscheleth componitur vel saltem coniungi- itur. Reliqui omnes sunt Simplices, & si ex Supernis sint, semper medio litterarum imponuntur; si vero ex Infernis, proxime post Vocalem tono affectam, vel
sub litterarum medio collocantur. Attamen etiam Accentus Simplices subinde geminari solent, & quidem vellirim vel dives. Quod si Accentus idem ex Praepositivis geminatur , posterior sedein toni designat, ut in
123쪽
D6 8 EcTIO II. DE LITTERIS Gen. I8, 28. si vero idem ex Postpositivis duplicatur, prior sedem toni notat, ut in Gen. I, T. Si Accentus diversi geminantur, prior vicem Accentus Euphonici gerit, ut in 'VIς,' Gen. I, I4. Apud Hebraeos enim tonus nunquam Syllabam antepenultimam occupat. Quod si tamen Accentus Tonicus in antepenultima occurrat, ille vel Praepositivus est, vel, uti dictum, Euphonici ossicio fungitur, cum interim vera tonisedes in ultima sit vel penultima, e. g. in ' Ps. 4, . pro zzzzbz, cons insta l. 4s.
Circa Accentuum divisionem ratione aegestatis duo praemonemus: I. Accentuationem Hebr. commode proponi posse sub forma regiminis cuiusdam: quae dispositio SA M. BoHLIo & post eum C As P. LE-DE B v Η R I o debetur, quos deinde alii secuti, eatu i dies cultiorem reddiderunt. Eouidem iam antea Iudaei Accentus diviserant in Reges & Servos, neque tamen ulterius progressi; BOHLIVS autem primus in rem accentuatoriain accuratius inquisivit & Reges, quo nomine Iudaei Distin vos intelligunt, pro diversis distinctionum gradibus in plures classes subdivisit. Iuxta divisionem itaque illam quivis Textus Biblici versiculus instar imperii cuiusdam repraesentatur. Sicut enim in imperio unus summus est imperator, a quo omnia dependent, I sicut eiusmodi imperatori plures alii domini minores subsunt, qui & ipsi suos subalternos, singuli vero suos servos, proxime ipsos comitantes, habente sic se quoque habent Accentus Hebraici. Extrema versiculi cuiusvis Biblici dictio sedes quasi est imperatoris, unde omnes voces Praecedentes quoad distinctiones
124쪽
nes suas dependent. II. Accentuationem Hebri duplicis esse generis, Prosericam & Metricam. Metrica diciatur, quae in tribus iatrem Codicis S. libris usu venit, in rimis. Proverbiis & Iobo, voce technica Pp coinprehensis, longeque dissicilior est Accentuatione Pro Iarea relicuorum lib1oium. Quod vero Accentuatio in libris nuN paulo aliter sese habeat, id non tam ametro quodam derivandum est, quo conscripti quibusdam videntur, quam quia breviorum sunt sententiarum affectuumque resertissimi. Pro duplici itaque Accen- tuatione illa Accentus quoque ratione dignitatis dividi
solent; immo in Accentuatione Proseua aliquot Acce tus Occurrunt, in Accentuatione Metrica plane inusitati, & vice versa. In utriusque generis Accentuatione SADk summam obtinet dignitatem ideoque I seratoris nomine venit. In Accentuatione Prosarea DPul
regulariter alium Imperatorem sub & iuxta se habet, Accentum Athnacho quo casu imperium quasi divisum Comparet. Imperator dicitur, qui aliquot reges sibi habet subiectos. Fiusmodi itaque Reges sive Accentus Regii sunt in Accentuatione Prosa car Segova, Sia epistiterque I righesia. Reges excipiunt Duces e quales in Accentuatione Profrica sunt Rebbia, Saria, Paschia,
dam addunt Merea heptata, ab aliis vulgo inter Servos reserri solitum. Duces sequuntur Comites, numero seX:
Paser, Drnesthara, Thelisicho gedola. Geresch, Garhbabim L Pph cum Munare sive Pyik Munachatum. Fuerunt quidem, quibus Accentus Regios sive Distinctiuos
aliter dividere atque etiam Archiduces, mnosas, Tosta chas sive Parones & Nobiles inserere placuit. Nostra tamen aetate divisio modo dicta omnibus sere probatur.
Vbicunque domini sunt, ibidem & servos proxime ad
manus esse oporiet. Tales itaque Servi sunt Accentus ciuiuntario in Accentuatione quidem Prosaica, Merca,
125쪽
Merca hephula, mnach, Mavare, Darga, Dracb, GGma 8e Thelycha ketanna. f. XL. In Accentuatione Metrica ista regiminis forma paulo aliter se habet. Hic enim Πλὴ solus est Imperator , Reges autem, illi subiecti, sunt Merea Mavachatus & , Athnaeo: quibus tamen & hic quidam Imperatorum nomen tribuunt; qua vero ratione Reges deficiunt. Duces sunt quinque: Rebhia Gereschatus, Psia cum Schal h Ieth, Rebhia, Sor a Po positivus & Ii cha Anterior sive Praepositivus. Comites tres sunt: Paser, Uia cum Radina, & idem Pyla cum Mahpach. Coniunctivi sive Servi sunt Merca, Munach uterque, Supernus scit. & D-fernus , Mabstach, M a, Tiphcha Ionicus, i. e. qui ponitur, ubi sedes toni est, a Typhcha Anteriore sive Praepositivo bene distinguendus, Ierach, Sar a Conservus, scit. Mabstachi, quocum Accentum Compositum consti- 'stituit, ut supra dictum. Nonnulli etiam Schascheletis addunt. Sicut vero reges aliique domini saepius legatos amandare solent, qui penes alios ipsorum pers nas repraesentent: sic quoque in utraque Accentuatione dantur Legati, quo nomine Accentus Gniunctivi sive Servi veniunt, quoties Distinctivorum sive Dominorum suorum ossicio iunguntur: e. g. Saris pro Subdisin-ctivo ordinario habet Geresbum; loco Geresebi vero subinde ponitur eius Servus sive Coniunctivus, Maema, qui hinc Legatus Geresibi dicitur. Habent porro reges aliique domini suos vicarios, qui eorum Vicem gerunt, e. g. reges habent suos proreges. Tales Vicarii etiam in Accentuatione Hebr. reperiuntur, e. g. Rebbia pro Servo sive Coniunctivo ordinario habet mnactum proque Subdiuincti is suo Geresbum ; interdum vero μ- eo ille ut Vicarius vicem sustinet Gereschi. Cons. F R. THEOD. M ii L L E R I Differt. de Aecentibus Hebr. Legatis,
126쪽
Is gatis, Vicariis N Baronibus, & Cl. I. F. HIR T I I Dissde Vicariis)Legatis, Iub Ducibus inprimis loco Gere- uecti occurrentibus.
f. XLI. Ratione usus Accentus sunt vel Distinctili vel Coniunctivi. Distinctici dicuntur, qui orationem in sua
membra diutinguunt, vocemque unam cum sequente altera quoad senium non cohaerere indicant: quo munere regulariter funguntur Accentus Regii sive Domini, ut Imperatores. Reges, Duces & Comites. Coniunctivi vo-
Cantur, qui voces sensu cohaerentes coniungunt, id quod Servi facere solent. Neque tamen eiusmodi disinctiones cum Hsinctionibus Latinorum ti Graecorum conveniunt. Hi enim paucissimis disinctionibus utuntur rut sunt Punctum, Colon, Semico Ion & Comma. Hebraei autem ulterius progressi, multo accuratius ti subtilius diltinguunt, singulas voces, sensu non cohaerentes, diastinione aliqua vel subdistinctione ab invicem separando, & contra voces sensu cohaerentes, mediante AC- Centu Coniunctivo sive Servo, coniungendo. Sic vero Latinorum Graecoriimque distinctiones cum Accentibus Hebr. conserri possunt, ut GPul cum Puncto; Athnais& Merca Mah chatus cum Colo; Rebhia, Rebhia Gerefchatus, uterque Saleph , Segova & Niphcha cum Semicola &Commate fere conveniant. Pro brevitate tamen vel ι prolixitate versiculi & propositionis alicuius etiam Accentus vel maiori vel minori distinguendi potestate valent. Ex modo dictis iam ex parte liquet, quodnam sit Accentuum Hebr. ossicium sive munus. In genere signa
sunt rectae pronunciationis. Illius autem est, I. ut tonus convenienter figatur, idque vel in ultima, QualiS VOX
pry vocatur; vel in penultima, quae e inde
127쪽
vocem illam in Accentuatione haberi pro laborantσ
adeoque pro dissγί bae siquidem - sub V, ortum ex
θ , non hahetur pro vera Vocali, sed ita aestimatur, quasi Scheva adhuc esset. Ex ipsa tamen eiusdem Accentuationis ratione, qua uobile, ortum ex Vocati, Syllabam constituere traditur, I. R H AE N E R V s ita Miscestam Philolog. Crit. f. r. infert, tonum sive Acce tum omnino interdum cadere in antepenultimam, adducto exemplo I: N Gen. 49,6. ubi um iuxta Ac niuationem habeatur pro tri Piso. II. Ut voces sensu cohaerentes coniungantur & non cohaerentes sepa- Tentur, adeoque aliae tardius, aliae celerius proseranturi III.) Ut aliae voces in pronunciatione eleventur, aliae demittantur.
An vero Accentus Hebr. etiam habeant usum m- .ficum p in utramque partem disputatur, cons. WOLF-s I x Biblioth. Hebr. Vol. II. p. 49s. seq. & Vol. IV. '22I. BVATOR FFII Trin. de antiquitate Punctoruis Hebri p. 243. seq. PFEIFFERI Introduct. in Orsent. p. 83. My cII. BEcRII Disserti de Aecentuum Hebri usu Musico Musa Hermeneutico, I. G. A IcΗΤI 6- centus Hebr. ex Uu Musico explicati, L eiusd. Vindiciae usus Accentum m siclinoratorii. SAM. BoΗLIVS
quidem in Dissert. I. I. 23..pro ministerio senser S. S. sic scribit : ars Satanae fuit, quando Chrisianis persuasit, Auentus esse Musicales. Id certum est, Iudaeos in Synagogis suis Textum Hebr. iuxta Accentus modulari ideoque Accentus vocare netraa modulationes, cons supra I. 33. mirifice illa arte sibi placentes quam tamen PFEIFF E R V s in Mani3δεα ad Accent L Hebri p. 2I. catularum ululatum vocat. Vtuntur eum in finem tabula
quadam, quam Saris appellant: quia ab Accentu Sana
128쪽
incipit. Tabulam illam sub forma Notarum Musicalium exhibent ALsTEDIVs in Iriumpho Biblico p. 133. Isq. BARTO Locc Ius in Bibliotheca Rabium T. IV. p. 249. seq. PFEIFFERVs l. c. JABLΟNsKIVs in Praefati ad Biblia Hebr. 24. Dc. IuΣta illam e. S. Gen. I, I. sic modulandum soret: Bere hilli ba-ra Elohim eth-haselischam im veeth
Quam modulandi rationem convenire cum modulatione Evangeliorum ti Epistolarum dominicatium atque orationum quarundam, in Ecclesiis usitata, observant PFEIFFERVs l. c. I HENfELIVs in SInops universae Philologiae p. I9I. qui eX Ore C As P. Lo EscΗΕRI se audiisse narrat, ipse in aliquando I daeorum Magistrum vidisse ti audiisse, qui artificiosissime, loco Notularum Musicarum Accentuum Metriacorum ductu, cecinerit & chelyn de gamba, ut v cant, digitis plectroque pulsaverit. Veteres autem Hebraeos eodem modo iuxta Accentus cantillasse sive Accentus fuisse eorum Notas Musicas, de eo merito dubitamus. Equidem I. C. SPEI DE LIVs in ben uno
veraeergidjen Epitren von ber. alten Dabibis en Simseaunit, in eam sententiam devenit, quinque Hebraeo-
Tu in Vocales, tam longaS quam breVeS, una cum Schrea Composito, apud veteres Hebraeos indicasse tonos Musicos: ut adeo tantum quinque illis fuerintrant; Accentus autem insinuasse partim valorem iIl rum Notarum, partim utrum toni illi inferne in an semperae canendi essentῖ Accentus nimirum Infernos innuisse quinque tonos infernos, Supernos autem, quin-
129쪽
raa SEcTIO Π. DEque tonos altiores esse canendos. Cuius rei quoque eXemplum ex Ps. 46. eXhibet; quod tamen haud facile cuipiam se probaverit. Huc quoque tendit D Ac Η-sEL Ius in B btiis Accentuatis P. II. p. 6ia. seq. qui ad Accentus Infernor vocem demittendam, ad Sustem nos vero elevandam esse tradit, L ΗENfELIVs l. c. p. I96. qui ad Accentus Supernos Discantum, quem vocant, ad Infernos vero Bassum cantandum esse contendit.
3. XLIII. Quod si itaque Accentibus Hebr. musicum quid
tribuere velimus, tunc eorum officium omnino quadruplex fuerit: Grammaticum, Logicum sive Hernemuticum, Rhetoricum sive Oratorium ti Musicum. Officium Accentuum Grammaticum in eo consistit, ut sedem tonidenotent, Vocalis brevis Moram deficientem in Syllaba Simmici compensent, D Vocalem longam in Syllaba Gmposita quasi sulciant. Ossisitim Logicum sive Hermeneuticum est, ut indicent, quaenam voces quoad sensum
cohaereant vel non cohaereant. Rhetoricum sive Oratorium est, ut doceant, quaenam V ri in pronunciando combinandae sint vel separandae. Quidam &alia Accentuum ossicia addunt: ut ΗΟΜIOVs ad oraculum Ier. 3I, 22. de conceptione Messiue,& CHRIs T. Sc Hoc HIVs in peculiari Programmate, p) etiam Accentuum Hebri nomina 'emphasin vocum simul exprimere putant, I CHR. SE EBAc HIVS in Accentuatione Metrica reclusa Accentibus msticum quoque olffletum tribuit, cui e. g. Sittali ditio schema est regiminis Dei Patris, ditio Athnachi regiminis Spiritus S.
υ Exstat illud in Doctis . Bi DE MANNi Actis Scholassisis Vol. I.
130쪽
& uerca Mavachati, ex Accentu Inferno & Superno
compositi, ditio imago est regiminis Iesu Christi
ΘεανΘρωπου; Sittali tres Servi notant tria media regia minis divini, legem naturalem, moralem & evangelieam sive gratiam in Iesu Christo; Athnachi Servus Merea I hertatem , I alter, Munach, servitutem s Merca Maum chati Servus Dracb Legem, alter vero, Merca, E V tium praefigurant. Et quae sunt plura hominis sanatici somnia. Cons. Celeb. SPER BAc IIII Differt. de Accentuum Hebae. o io Uu. Accentus vero Euphonici, Mether, oscium sive munus in eo consistit, ut i) V
calis brevis Moram deficientem in Syllaba Simplici compenset; et Vocalem longam in Syllaba Composita sustineat & quasi sulciat; 3 Vocalem longam in antepenultima a tono instar freni retineat, ne corripiatur: quo etiam pertinet, sicubi inter Vocalem longum & Sche Mobile ponitur. Caeterum Accentum Euphonicum se quentissime, maxime in libris nuru, ubi adesse debebat, desiderari, communis est Grammaticorum querela , cons. Bux TORFFII Phesaurus Gram. p. J3. Ε R-PENII Grammatica Hebri Generalis p. 43. I I. I. ScΗVDT II Commentarius Gram. de genio s indole linguae S.C. 8. 3. IO. & c. IO. f. 9. E contrario Auctor Ii Fri Or ora conqueritur, in .Germanorum libris inser. eundem iusto frequentius occurrere indeque illum vocat frenum pro asino.
AEx iis, quae hactenus de Accentuum inbr. usu tio io dicta sunt, sponte iam fluit Accentuationis Hebr. utilitas ti nece ac Nam, misso etiam Accentuum tisi Rhetorico & Musico, manet tamen usus Grammaticus & Hermeneuticus. In Grammatica certe omni Accentuum cognitione destitutus parum profecerit; immo ne quidem accurate legere noverit, nisi de