장음표시 사용
131쪽
124 s EcTI II. DE LITTERIS Accentus toninue sede ipsi constet; multae quoque Pun- ωrum mutationes ab Accentibus dependent, &c. Vnde tritum illud veterum Grammaticorum Hebraeorum: Si cupis in Grammatica esse perfectus, adiunge cor tuum,
tit tutelligas Accentus. In Hermeneutica Accentuationis Hebr. cognitio eo nomine utilis est ac necessaria, quia multa loca in V. T. occurrunt obscura & ambigua, in quibus explicandis Accentuatio usum praestat plane insignem, e. g. Gen. 49, lo. Deut. 32, LIud. 6, 24. Ies. 0, 3. Ecclesiast. 8, 2. &e. id quod complures singularibus scriptis ostenderunt, ut WΑs-N V T H v s in Vindiciis S. Scripturae Hebri P. II. HIER. ab ALPHEN in Inquisitione, qua investigaturtisibs Aecentuum in libris Bibiscis, Ι. R. R v s de usu
Accentuationis Hebr. Pentade dictorum V. T. demon-ρrato , Η. M. S c H si T T E de Textu V. T. eiusque Accentuum usu, M. B. de necessitate utilitate A centuationis Hebr. IOH. FRANcΚIus in Systemate
ires divinae ex libro Coheleth, in Ablso item Nasterice s heneficiorum δεδε Accentuum detecta,
in Mun mori uentutim Hebr. DAN. WEI ΜΑ- v s de usu Accentuationis, DAciis ELivs in Bibliis ccentuatis, Celeb. REcΚENRER GER in Arte Hebraeo-um characteristica, &c. Conf. quoque G. C. PETRI ii sertatione VII. de usu Accentuum S. Codicis Hebr. I. H. A11 Dils de Hebraicae linguae eiusque Accentuationis neces-ates utilitate, & Nic. PANEcii Diss de necessitate A entuationis Hebr. Quam utilis vero ac necessaria est Ac- Centuatio Hebr. tam intricata eadem eli ac difficultatibus Circumsepta. Iudaei, ut supra monitum, pauca hic praestiterunt; cons. l. L. L E N E I I Diss de ignorantia Iudaeorum in docti ina Accentuum. Primi glaciem quasi fregerunt Christiani; neque tamen eo usque progressi sunt, ut omnes difficultates superaverint: quo e. g. pertinentanomaliae circa Legatos & Viearios, circa voces sic di-
132쪽
dictas laborantes, circa Accentuum transpositiones, de quibus exstat peculiaris L. C. BL ossII Disertatio; maxime vero nodi Gordii supersunt in Accentuatione Metrica: qua in re ut plurimum ad emphases, commune illud ignorantiae alylum, confugitur. 5. XLV. Difficultatibus illis etiam accensenda est Acrem stiatio duplex, in quibusdam V. Τ. locis obvia, eaque vel in Angulis vocibus, vel in integris sententiis. In Angulis voιibus Accentuatio duplex insinuat vel compostionem vocis, ut in ex IJ Na Gen. 3o, II. Ens ex zn rata Erech. 8, 6. &c. vel geminum respectum vocis sive geminam analogiam, ut in Ies 4o, T. 8. ubi Accentus ob vicinitatem alterius ex ultima in penultimam retrahenduS erat, quam retractionem Munach repraesentat; quia vero sic
ultimum v corripiendum foret, eoque secto
confusio Formarum vocum oriretur, ideo tonus in ultima manet, quem Merea indicat; quamvis JA-BLONs K Ius in Praefat. ad Biblia Hebr. f. IT. eiusmodi exempla in mendo cubare iudicet. Praeterea Accentuatio singularum vocum dupum emphasin involvere creditur, vel, ut usus Accentuum Musici defensores
volunt, duplicem vocis modulationem e. g. in nr Gen. 3, 29. Accentuationis gemina in integris sententiis duo exstant exempla, Gen. 33, 22. & in Decalogo od. ao. D Deut. I. Ad priorem quidem locum quod attinet, quidam in gemino eius Accentuatione. similem quandam emphasin quaerunt, ut ANDR.RE1NBEcΚIVs in Doctrina M Accentibus Hebr. p. a18. I. H. MI cII AELIS in Insituri Accent. Hebr. p.;8. &c. Alii, ut BUXTORFFIV., WA S Μ I T H V S,
133쪽
126 S sic Tro II. V DE LITTERI sPFEIFFERVS, HILLIGER Vs &c. eam arcessunt
a diverso respectu ad finem ti ad argumentum illius loci, quem Pisha, ibi exstans, subindicet. Ab iis
non multum abeunt Auctor libri or Thora & Η 1 L-LERus in Praefat. ad Arcanum Mi s Leth θ, quibus duplex illa Accentuatio Lectionem Variantem insinuare videtur, quod alii Codic unicum tantum versiculum ibi exhibuerint, alii vero eundem in duos diviserint. Duplex Decalogi Accentuatio non in omnibus versiculis offenditur, sed in solis praeceptis vel Iovis-xibus vel brevioribus ; praecepta autem, quae neque adeo prolixa sunt neque admodum brevia, sed consueta versuum magnitudine definiuntur, simplici Accentuatione instructa comparent: e. g. praeceptum de fabbarbo satis prolixum est, aliquot constans ve fibus, ideoque duplicem habet Accentuationem; tria praecepta de vitando homicidio, adulterio & farto versibus iusto brevioribus continentur, duobus saltem vocabulis
comprehensa, adeoque gemina notantur Accentuatione. Contra vero praecepta de non profanando nomine di. vino deque vitanda prava concupiscentia consueta ve
suum magnitudine absolvuntur, eoque simplicem A Centuationem prae se serunt.
f. XLVI. Quod si vero quis de causa duplicis Decalogi
Accentuationis quaerat, primuS SΑΜ. BoΗLIVs in
Vera divisione Decalogi deteXit, eam dependere a duplici respectu ad praecepta & ad versese unam scit.
Accentuationem consuetae versuum divisioni, alteram vero praeceptorum argumento esse accommodatam,
e. g. EXOd. 2O, I3. na n Dphcham habet respectu mersus ibi nondum finiti; SED um autem respectu praei epti, ibi rerminati: unde etiam n pariter & Dagesis Lene habet & lineam Rame, quae Dagesis illud tot lili
134쪽
autem - q) sub se habet ob Tithis , simulque
propter Accentum Pausantem DPuk. HILLE-Rvs l. c. causam geminae illiuS Decalogi Accentuationis similiter, ut Gen. 3I, 22. derivar a Variantibus diversorum codicum Lectionibus. Contra vero longius petita est sententia D Ac HsELII in B bliis Ae- centuat. P. II. p. 63I. eam subindicare duphcem enunciationem Dei & irati & reconciliati s & D. G. PLAR Rii in Philologia inhoristica p. 18. eandem esse ex gemina Decalogi praelectione publica, quarum altera seeundum praecepta sesto Pentecostes, alia tera iuxta verficulos mense Schebat facta sit. Ut t Ceamus rationes, a Iudaeis afferri solitas.
Id tamen minime praetermittendum est, quod, cum praecepta de vitanda idololatria & de imaginibus non formandis similiter ut praeceptum unicum Euplici Accentuatione instructa sint, Lutherani exinde probant, unicum revera esse praeceptum, & contra, quia praeceptum de fugienda prava concupiscentia per Se-litonem z, i. e. clausam, divisum conspicitur, iidem illud in duo praecepta dividunt. Resormati vero haec excipiunt: I Nondum satis domonstratum est, Mosen Accentuum, multo minus duplicis Accentuationis esse auctorem, vid. Bux TORFFII Thesaurus Gram. p. 39. Q Posito etiam, sed non concesso, duplicem Accentuationem ab ipso Mose oriundam esse, tamen exinde Decalogi divisio probari nequit, ut oStendit ΗΛ cxsPANI Vs in Aotis
135쪽
Ia8 8 EcTIO II. DE LITTERI s 'Philolog. ad God. ao. 3 Sectiones sive Parasi, Pent teuchi recentioris sunt inventionis, adeoque auctoritatis nequaquam divinae. 4 ΕXOd. 2O, Iq. Deut. I, I8. Sectio
illa ' in plurimis codicibus deficit. 3 Antiquissimus
Paraphrastes Chaldaeus Jo NATHAN singulis praeceptis praefatiunculam quandam praemittit, idque sic sa-cit, ut eius divisio decem praeceptorum divisioni Re-
formatorum respondeat. Eodem modo etiam Jos EPH Vs Antiquit. Iud. L. III. c. 4. Decalogum dividit. 6 Verba: ne concupiscas domum proximi tui, vel ideo praeceptum nonum constituere nequeunt, quia Deut. s. eorum loco exstat: ne concupiscas ux rem proximi tui. Conf. LEVsDENI Philologus Hebri Dissertat. IV. Plura vero de Accentuatione duplici, praeter eos, qui praecepta Accentuationis Hebr. ex instituto tradiderunt, dabunt BoΗLIVs I. C. G. Vos-s 1 v s in Dissertat. de divisone Decalogi , F R. BAL-Dv1Nus in Dissert. de distinctione Decalogi , DA-sERVs in Tradi. quo Augustiniana Decalogi divisio subicitur s vindicatur, Bux ToRFFIVs in Disserti de meriogo f. 64. seq. Lo EscHERVs de Causis
c Livs in Dissertat. de duplici Accentuatione Decalogi , moLFFG. FRAN ZIVs de distributione stra ceptorum Decalogi , I. R REGENFVs de interpum mone Decalogi , HEN R. OPITIus in Dissertat. densu Accentuationis gemina in Decalogo, G. ΟΤΗo in Dissertat. de gemina Accentuatione, ANDR. T R O T-T E in Dissertat. de duplici Accentuatione Hebr. ΙΟH. RVDGERvs LVTTRINGHAVsEN in Specimine
Theologico - Philol. de divisione Decalogi iuxta se
136쪽
tentiam Reformatorum explicata, IlILLERVs in Insilui. ling. S. p. I43. seq. Cl. I. R HIRT de ratione 'Euplicis Amazuationis, &C.
. f. XLVIII. Sequitur, ut paucis quoque Subsidia Accen-
tuationis indicemus, quae duplicis generis sunt: vel enim theoriam illius doctrinae explicant, vel Accen- tuationis usum practiee demonstrant. Posterioris generis scripta quia iam supra f. 44. praelibavimus, hic saltem praecipuas ti melioris notae Insituriones
Accentuationis Hebr. recensebimus. Huc itaque pertinent G. S. DOER FELII Tirocinium Accentuationis Hebr. IoΗ. FRAN cx II Diacritica S. Η E N R. ΟΡ I T II Insistitiones Accentuatoria, H G. REI ME Novum doctrinae Aeeentuatoria Hebraicae Compendium, MATTH. WAsMVTHI Insitutio methodica Accen- tuationis Hebri DA v. WEI MARI Doctrina Accen- tuationis Hebr. PHIL. OUsELII Introductio in Accen. tuationem Metricam re Prosicam, ANDR. RE INBE-cκII Doctrina de Accentibus Hur. H. B. STAR-C K I I Lux Accentuationis Hebr. CRBA UERI Uermini.
Astentestamenis, THO M. Bos TONI Tractatus Stig mologicus Hebraeo - Biblicus, Celeb. I. D. MICHAE-Lis anfangs . Eriinbe der Debraiphen Accentuation,
Cl. C. A. BuTTNERI Introductio ad Accentuationem Hebraeorum, L L. RECREN BER GERI Gmpendium doctrinae de Accentibus Hebr. I. G. ABI GH-
et 1 Ars distine legendi interpretandi V. T. CHR.S A N c K I I Tollitandige Pinmei fung den Ac-- centra, ver apebraer. Reliquorum copiam iaciunt PF EI PF E R Vs in Bontilpicio Manti dictionis M
137쪽
Iao S E ex Io IL DE LITTERI s centuationem Hebr. mo LP v I vs in Bibliotheca Hebri Vol. II. p. sOO. seq. & Vol. IV. p. 22I. seq. Celeb. CARPO VIVs in Animadvers Philolog. Crit. p. 3s. & Cl. I. G. HAGER in Notitia de Accen- .ribus Hebr. Litteraria: quibus ex recentioribus addendum in I. F. HIRTII Sasema Accentuationis
s. XLIX. Superest Accentuum privatio. Fieri illa solet
per lineolam, duabus vocibus transversim interpositam, qua Accentus sive tonus prioris tollitur, ipsa autem vox illa cum sequente ita connectitur, ut cum ea uno Accentu comprehendatur & efferatur. Lincola illa vocatur 'ῆς copulatum sive coniunctum, a Rad. at d. vel 'p' copulavit, coniunxit. Alii tamen rectius dicunt 'ῖς i. e. coniungentem, ut HILLIGER Vs in Summario ling. S. p. I6. D A N-2 I v s in Litterat. p. I29. STAR CKIVs in Lare Gram. Hebri p. 62. &C. Sunt, qui eandem cum 'phen Graecorum & Latinorum comparant. Possent& vocabula, mediante eiusmodi m heph coniuncta, conseret cum Graecorum dictionibus Metilicis, o dine tamen inverso. Inventa autem est lineola mkkem, a) ad voces, iuxta regulaS Syntacticas cohaerentes, arctius coniungendas; a propter Accen-
tuationem, & 3 propter plurium monosyllaborum
Concursum. Interdum tamen, etiam praesente Mah-kem, Accentus retinetur, qui vero vel Accentus
Euphonici vicem explet, vel prior pars est Accentus Composti, ut Ps. I, 3.
Hactenus de Punctis sonum moderantibus & to. nam regentibus. Iam quoque Puncta Critica, Ma remis
138쪽
rethis usitata, considerabimus. Sunt autem illa raris Ius sive asterisus & iunctorum congeries. Cirmius, . cuius loco in nonnullis Codicis S. editionibus asterisius adhibetur, vocibus vel superimponitur vel interponitur. Circulus, vocibus superimpositus, notat i Variantes Lectiones, ni & Lethiis vulgo dictas, doquibus Sect. XII. c. I. pluribus tractabitur; a voca-hula, quae litteras habent insolitas, ut maiusculas, minusculas, suspensas &c. de quibus cons. supra 3.16.3 litteras & voces vel totius libri alicuius Biblici medias, vel saltem versuum mediorum initiales, ut Levit. Io, I6. C. II, 42. &c. 4 in quibusdam codicibus vel editionibus Bibliorum asteriscus singularem quandam Punctorum anomaliam indicat, ut Gen. 2, 2S. C. 4, 4. &c. circulus, vocabulis interpositus, orationem in medio versu abruptam innuit, ut Gen. 3I, 22. Interstitium autem sive spatium illud, quod circulus sic facit, Pisu, i. e. intersectio sive musa vocatur. Eiusmodi Pisia subinde indicem esse Variantis Lectionis, sententia est IoΗ. ΗENR. MIcHAEL Is in Ins tui. Accent. Hebr. p. q. & s. Alii vero, ut ΙΟΗ.
. &c. ex eodem Asia, quaedam in Textu S. deesse, concludunt, quandoquidem Gen. 4, 8. Versiones Graeca LXX Interpretum, Samaritana, Chaldaica, Syriaca & Arabica revera aliquid addant, quod in Textu Hebri deficit. Occurrit autem Piua in locis XXV vel, ut alii volunt, XXVII siue XXVIII, cons. LEVs-D E N I Philologus Hebr. Dissert. XXII. Buxaeo RF-FIVs tamen in Tiberiad. C. u. tantum XXIII loca numerat. Quae discrepantia exinde derivanda est, quod Pisis in editionibus nostris non ubique expre sum legatur. Congeries denique punctorum est, sicubi vel uni atque alteri vel singulis vocis litteris punctum quoddam imponitur. Quae mysteria atque emphases,
139쪽
I3a S sic TIO T DE LITT. ET PUNCT. REBR. omnino ridiculas, Iudaei, HIERONYMus aliique ex eiusmodi punctis insolitis eliciant, videre est apud B v x-τORFFIVΜ l. c. c. IT. I in Thesauro Gram. Hebr. c. s. Probabilior est sententia HILLERI in Arcano Dis Rethibb L. I. c. 7. congerιem illam punctorum nihil aliud indicare, quam Variantes Lectiones, quas Masorethae posteriores sic notarunt. HILLERI sententiam illam haud ita pridem I. Η. ΗuPEDEN, Veluti proprium
sentit CHR. Η AVEM ANNUs in Smbolis Litterar. Bremens. T. III. P. III. p. 472. seq. qui antiquiores IudaeOS ea, quae notare Voluerint, punctis inscriptis ita signasse credit. Caeterum vocabula, eiusmodi punctis notata, adducta leguntur apud BUXTORE FI v Μ in Tiberiad. - . II. & LEVεDE