장음표시 사용
201쪽
194 SEcTIO VII. DE VERBO.haberi solet, cons. DAN ZIVs in Litterat. p. 348. seq. HE L MONTIVs in Alphab. Natur. Colloq. VII. 3. & Celeb. ΙΛ c. CARPO VIVs de perrectione limgua p. 8O. Sunt, qui in numero illo litterarum radicatium ternario mysterium SS. Trinitati S quaerunt, ut R A v I v s in Detineat. Orthograph. s Autilog. Hebri P. 42. quod tamen recte explodit atque soli linguae Hebr. genio tribuit HILLIGER Vs in Summario
ber P. II. p. I6T. I LEVS DENI Philologus Hebrip. 32 . Non paucioreS quam tres litteras Verbi radicales esse posse, scite demonstrat Celeb. I. D. MICHAEL Is in Gram. Hebr. p. 93. seq. Nihilo secius
quidam, maxime C Λ s P. N E V M A N N V s in Exodo ting. S. D Lo EscHERVs de Causis ling. Hebr. etiam Verbis Perfectis duas tantum tribuunt litteras radicales, quas Seminales vocant ; reliquaS vero nude accessorias & formativas dicunt, ut N, n, ',2, Π, P &c. vel Verba quasi composita esse volunt, altera litterarum Seminalium illarum geminata Quam parum vero sententia illa sundata sit, ostenderunt D. CII R. BENED. M IcHAEL Is in Dissertati
de vocum seminibus I ZELT NERVs in Uuaestion. Philolog. III. Eandem tamen quoque defendit ΜAsso N in Hisori Crit. Reiptibi. Litterar. T. II. p. I2I. quo sic linguarum Hebr. I Sinensis cognationem stabilire posset; cons ' o LFFII Biblioth. Hebr. Vol. II. p. 63O. Laeterum Grammatici de litteris, quae Radicem constituere debent, complures regulas tradunt: ut I.) & ' nunquam tertiam radisalem, At idem nunquam primam constituere radit alem; quod tamen alii rectius negant, adducto in contrarium Verbo viri, vixit, cons. I. C. WIcHMANsHΛVsEN in Diis de
asciculo vitae p. I. seq. Verba quoque, quibuS pri- radicatis sit, statuunt AIB. Sc Hv-ENs alii-
202쪽
que, ut Cap. seq. pluribus dicetur. II. Non dari
Verba Perfecta, quorum prima & tertia radicalis eadem sit: quam regulam tamen HILLERVs l. c. p. 22. ita restringit, ut litterae Hilantes & excipiendae sint, e. g. Illuci, &c. excipit quoque ΗI L LIGER Vs l. c. p. 78. Coniugationem Pibet, ubi e. g. occurrit &c. III. Litteram ter positam nunquam constituere Radicem: quare PFEIFFERVs l. c. unde quidam Numerales deducunt, horrendum Radicis monstrum vocat; cui tamen I ILLIGER Vs l. c. p. 9I. contradicit, eo quod etiam in aliis lin. guis orientalibus similes Radices offendantur. Plures eiusmodi regulas videre est apud HILLERVM l. c. p. II. seq. I in Onomastico S. c. a. qui minde multos Grammaticorum & LeNicographorum errores cor
rigi posse putat. Cons. supra Sect. II. f. 19. & ao.& VΑL. FRIDERI cI Diissertat. de sive Radice Hebri f. II. Furio Verbi fit per Tempora, Persionas, Generati Numeros. Te ora Hebraeis quinque sunt: I Prae.
teritum , cuius tertia Persona sing. masc. Radicem e
hibet, quodque Perfectum, Imperfectum ti Plusquaminperfectum comprehendit; a) Partis.pium, idque duplex,
Praesens, quod in Mi vocatur Benoni, i. e. medianum sive intermedium e quia tempus praesens medium est inter praeteritum atque futurum; & Praeteritum, quod
in MI dici solet misis 3 Futurum e quibus 4 Imperativus & 3 Infinitivus vulgo adduntur. Alii tamen
duo tantum Tempora numerant, Praetexistim L Fut rum I tres autein modos faciunt, Indicativum, Imperativum
ti Infinitivum, cons. PFEIFFERVS l. c. p. 97. Quod vero Praeteritum aliis Temporibus praeponitur, ideo fieri N a puta
203쪽
196 S sic TIO VII. DE VERBO.putatur, quia D tempus praeteritum praesente ac futuro prius est, I Praeteritum Radicem Verbi exhibet.
Sunt tamen, ut SPINO ZA in Gram. Hebr. p. 62. Η o T T I N G E R V s in Erotemat. ling. Hebr. p. 66. STA Rc K Ius in Luce Gram. Hebr. p. I6O. T. H.
van den H o N E R Υ in Diis. de lingua primaeva I6.&c. quibus potius Infinitivus Radicem Verbi constituere videtur: I quia idem Infinitivus in Verbis Uti escentitas media radicati Vati communiter pro Radice haberi solet, ut d p; a) quia ab Infinitivo reliqua Tempora commodissime deduci possunt, & 3 quia Insinitivus Hebraeis i. e. fons, dicitur. Carent itaque Hebraei peculiari Tempore Praesienti, eiusque loco Participio Praesenti vel alio Tempore utuntur. Causam eius esse volunt, quia inter tempus praeteritum & Juturum ViX momentum intercedat, vel quia praehens non tam peculiare quoddam tempuS constituat, quam potius nudum sit vinculum temporis praeteriti & futuri. Imperativus in Coniugationibus Palmis deficit squia alteri mandare non possumus, quod in eius potestate non est; cons. BUXTORFFIus in Thesiauro Gram. p. I29. I3O. & VOssIVS de Analogia L. III. c. I4. Attamen Imperativus locum habet in Coningatione Niphat, quoties ea significationem habet reciprocam. Quidam etiam in Coniugatione Hophal Irativum Occurrere tradunt, adductiS eXemplis Jer. 49, 8. FZech. 32, 39. Job. II, s. Infinitivus in Kal duplicis
est generis: Absolutus, cum sub prima radicali; IConstructus, cum Praefixis scit. & Assisis vel instar Nominis cum alio Nomine sequente, cum sub
eadem radicati. He a Neutra sive Intransitiva Participio Pahul destituuntur; quod si tamen habent, eius significatio non est Passiva, sed Aurea, inque Verbis ualitatis plane coincidit cum significatione Participii
Pr entis, cons Arcanum nostrum Tormarum Nomin Hebri
204쪽
s EcTIO UII. D E VERBO I97 Hebr. p. 38. seq. Habent ti reliquae Coniugationes e tra Kal unum tantum Participium, vel Praeteritum, ut
Niphat; vel Prusens, ut Pibes, mphia & Hitvahel; vel saltem utrumque Participium in Pihel, mphis ti
FIUS tam n l. c. p. 127.' RV SCHATVs in Grammat.
Hebr. p. 73. aliique, Formam Ilpa Participium esse Proiens Coniugatisvis P hac contendunt , quae aliis potius est Forma Nominum Verbalium, cons. Arcanum Form m. Hebr. p. 438.
Persen T, seis tres sunt: tertia, ferenda D m,
ma. Persona ---s praemittitur: quia ea in Coniuga
tione MI simplicior est reliquis ti Radicem Verbi exhibet. In Imperativo & prima D tertia Persiona deficit. Totidem quoque habent Generae vasculinum, Fammininum ti Commune; quod Genus Commune in omnibus Personis primis, ut & in itertia plur. Praeteritorum locum habet, cons. S. R. CHR. BENED. MICHAEI. is Dissert. de Soloecismis Generis p. 8. D 9. Causam, cur prima Persona tam Pronominum quam Verborum Generis sit Communis, vulgo hanc esse volunt, quod ipse loquens elocutionis ratione prodat, utrum massit, an formina 3 Aliam causam affert Ionvs LV DoL-Fus in Gram. AEthiop. p. 39. quia scit. mulieres pro sinu, ipsis sere innato, ne deterioris viderentur Conditionis, de se loquentes, viros sic aemulatae fuerint; cum conrea eaedem impedire non potuerint, quo minus mares de illis & cum illis alia ratione, ac de sis: ipsis, loquerentur, Cons. D. MICHAEL Is l. c. p. 7. Quia itaque etiam Verba Generibus variantur, qua in re fi guae orientales ab occidentalibus plane abeunt, ideo S P I N o Z Λ l. c. p. 6O. seq. Verba esse Adies a statuit. Numeri in Verbis sunt tantum duo: Singui . , N 3 ris
205쪽
198 SEcTIo VII. DE VERBO.ris ti Pluralis. An Pluralis in prima Persona interdum per Malieten pro Singulari veniat, quod Judaei & S Ciniani, maXiine in loco Gen. I, 26. asserunt, disquirit PFEIFFER Vs in Introduct. in Orient. p. 98.
f. IV. Ratio illa flectendi Verbum per Tempora, Persem . Genera L Nu/.eros diversimode se habet, qui diversi flexionis Verbi modi vocari solent Coniugationes. Circa
Coniugationum numerum non convenit inter Grammati-COS, aliis quatuor, aliis sex, aliis septem vel octo vel novem, aliis denique undedim numerantibus, confP F E I F F E R V S l. c. p. 97. 98. & L o E s c H E R V s de Causis ling. Hebr. L. II. p. 383. & 39I. Revera tamen non nisi una est Coniugatio, si ipsius flexionis ratio in se spectetur. Equidem ALB. ScΗvLTENs in Ins turi sing. Hebri p. 238. seq. unam quoque facit Coniugationem, eius loco reponens octodecim vel saltem umdecim eiusdem Coniugationis Formas sive Species; in libello tamen de Defectibus linguae Hebr. 3. 238. id inter linguae Hebr. defectus refert, quod non plures, ac vulgo fieri solet, constituantur Coniugationes. Sunt, qui Coniugationibus reliquis aliam quandam addunt, quam Pobet Vocant, pluribus a BELLAR MI No contra ELIAM Levitam defensam in Insitis. Hebri p. 66. seq. Vid. Sc HVLTENs in Insilui. ling. Hebr. p. 284. qui p. 38.& in Clave Dialectorum p. 384. post RHEN FER DIVM
in Grammatica Harmon. LL. OO. f. IOI. eam Cum Arabum Coniugatione tertia confert, cons nostrum Arcam Form. Nom. Hur. p. 396. & Onomast. S. V. T. p. 6O Vulgo tamen quatuor numerantur Comugationes: ita ut
Kal cum Passivo suo Niphal primam, Pihel cum Passivo suo obat secundam, mphis cum Passivo suo Hophia tertiam, & Hisbpahel quartam Coniugationem constituant;
206쪽
SEcTIO VII. DE VERBO. I99 cum contra, si NiphaI, Dbal & Hopbal pro peculiari-hus Coniugationibus habeantur, septem numerentur.
Quatuor vel septem illae Coniugationes nomen acceperunt ab antiquo Paradigmate byῖ, quod Grammatici Judaei ab Arabibus mutuati sunt. Vnde prima Coniugatio dicitur ,γῖ , Paal sive rubri, alioquin vero . ,se, i. e. levis: quia Dagesb Forti caret & significati ne atque sormatione reliquis Coniugationibus levior est
ac simplicior; secunda vocatur 'ppa NiphaI, tertia ,VBPiel sive Pihel, quarta V2 Pual sive Psal, quinta mphis, sexta DpΠ Hophri, & denique septima ,πBnn Hirapa I sive Hitvahel. Indidem Grammaticis D primam, P secundam, I , tertiam radisi notat. Quamvis autem ,πz in lingua Arabica commode pro Ρaradigmate adhibeatur, quia Arabum Ain Dage ob Forte vel Tradid admittit; in lingua tamen Hebr. secus sese res habet, ubi π, cum sit ex litteris induessabilibus, exprimendae Coniugationi Da Fatae inservire nequit. Id ipsum Gramm ticis veterioribus ansam dedit loco Paradigmatis but substituendi 'apn; quod tamen nec ipsum satis commodum est, cum non solum L post Uuiesi. Da fra Leni notandum sit, sed & ' ante Assormantem P in Praeteritis dissiculter inter pronunciandum percipiatur: quare alii rectius vel , Ura vel ,Σφ Paradigma constituunt. Coniugationes illae duplicis iunt generis: quaedam enim Detessatae sive
Graves vocantur, quarum secunda littera radicatis Da. geseis Forte accipit, ut Pihel, obal & Hitvahel; reliquae Nou-Detessatae appellantur sive Leves, quae Da-nfra illo carent.
207쪽
f. VI. In flexione sive coniugatione Verbi non solum Puncta litterarum radicalium diversimode mutantur; sed litteris illis radicalibus etiam certae quaedam litterae servirm superadduntur, idque vel ab initio vel a me: illae Praeformantes, hae mormantes vocari solent. Ab utriusque generis litteris servilibus hisce maximam partem
Coniugationum, Temporum, Personarum, Generum MNumerorum discrimen dependet. Singulis Praeformantibus subiiciendum est i); quod tamen sequente alio in Vocalem brevem abit. Aformantes sunt vel S Iabicie, quae Syllabam constituunt; vel A Pisae, quae per se Syllabam non efficiunt. AFormans tamen Peris e II sing. stem. Praeteritorum P, licet Syllabam per se non Constituat, quia tamen si ilabam inchoare debebat, coli. Sec . III. f. 8. Obque communem cum Vormantibus Sysiabicis affectionem, ipsa quoque S gabicis accensetur praesertim vero, quia eadem subinde scripta legitur , cum Iod otios, quod indicio est, secundum litteras quoque legi posse ' n, cons. HILLERI Arcanuis Mi s Rethdh p. 383. seq. idque ex Syrismo, Observant2
Dialectorum p. 362. seq. Alformantes illae communi Grammaticorum consensu ortae sunt ex Pronominibas Persenalibus: ita' tamen, ut Amormantes Praeteriti P Pro nominum Convertant in .n, distinctionis causa ab Almxis, quae & ipsa a Pronominibus illis exorta, P retinent. Coli. Sech. praeced. 3. quod P AEthiopes etiam in Afformannbus asservant, vid. BVTTORFFIVs in Thesauro Gram. p. 93. seq. DANEIVs in Litterat. p. 336. I. I. HIRTin Dissert. de formatione s perfectione Provominum Persenalium re Verbi, G. G. R A N I s in Anatas Pronominam Per natium, SQ orum, Asermativorum ti
208쪽
Praformativorum. Hinc e. g. dicitur pro
singulas Proormantes & Ammantes sequenti schemate commode exhibemus: εΙ. Praeformantes
I 2. malc. & ficem. sing. &pluri N pers. I. sing. a pers. I. plur. II. Alformantes
209쪽
aoa fge TIO VII. DE VERBO.3. VIII., Anomalias vero, circa Praefrmantes L AD antes illas obversantes, Grammaticis relinquimus. Id tamen non est praetermittendum, quod I) Una atque altera Praeformans subinde desideretur, ut a vel ri in Ν poni &c. & interdum ex Asformantibus aliquid excidat, maxime ex Asformante na , ut Exod. 2,2O. Ruth. I, 2 Ies. 32, II. &c. 2) Quod aliquoties loco Praeformantis foem. n Praeformans mas. Iod in Futuro reponatur, ut Gen. 32, 38. quale vocabulum Rabbinis vocatur
tur. HOTTINGERVs tumen l. c. p. ISI. eiusmodianomaliam ad Dialectum Chaldaicam refert. 3 Quod littera n ex Praeform. II in Hiramhel cum prima radicali, si haec sit Abilans, I, C, A, O, interdum tranSponatur & deinde post I in I, post n autem in C m
tetur. Causain illius transpositionis ScΗINDLERVsin Gram. Hur. p. N8. I I. G. A BI c Η Υ in Methodo
Hebri p. TO. hanc esse volunt, quod n illud, Daeesbiani destitutum, ipsum quoque cum Abilo efferatur, cons Sect. II. f. Ii. sic vero duae litterae sibilantes con- Currerent ; cum contra n, sic transpositum, DagesebLeni afficiatur eoque Abilum suum amittat. Cur vero idem n post I in ' transeat, exinde fit, quod P, littera durior, cum I, littera molliore, non bene comveniat : quemadmodum idem n post x in I mutatur, quia C magis consonat cum Γ, quod, in litteras simplices resolutum, II valet. Sic quoque in aliis linguis
litterae cognatae coniungi solent, cons. SC H INDI. E-R Vs l. c. p. II9. BUXΤΟRFFIVs in ristesauro Gram.
p. 144. seq. & DANEIVS in Litterat. p. 37a. 3 Quod idem n ex Praeformant. m in Hiivabes primae radiacali per Dagesco Forte inseratur: idque semper, si prima radicalis sit Π, C I P; rarius, si illa sit a; rarissime, si eadem alia sit Consonans. S. IX.
210쪽
s. IX. Sequitur Temporum ac Coniugation Hebr. Agnia Datio: quae admodum variat, certisque regulis dissiculter definitur, ex Lexicis potius & usu observanda.
Circa Tempora, maXime Futurum, tot occurrunt GaIIaga, ut Grammatici de eorum significatu certi quid detexminare sere desperent: id quod Lo EscHER Vs de Causis lini Hebri p. I26. merito inter linguae Hebri defectus refert, qui I p. 433. Drangas Grammaticorum a Flum vocat. Evasiagas itaque illas ut ex Hebraismo eliminarent, plurimi operam suam impenderunt, infra Sect. X. f. 3. laudandi: quos inter cumprimis hic
nominamus duumviroS, FLORENTIVM de B RUIN,
in Explicatione Psalmi XLVI. in Annotationibus ad Ps. CIII, I -I8. maxime vero in Dissertatione Epistol. de
tationibus Grammaticis sacris, quibus analogia Temst rum s Modorum Hebraeae linguae investigatur ae Husirmtur, edit. an. I748. Huc quoque spectat Celeb. C. I. CHRYsANDRI Dissert. de Plusquamperfecto, varia S. S. loca expediente, qui Tempora Hebraeorum sine discrimine omnia tempora pro rei substratae & conne-Σionis ratione significare posse, sicque cum Aoristis Graecorum convenire, adeoque potius Aoristos I. & II. quam Praeteritum & Futurum dicenda esse, contendit f. X. De Coniugation gnificatione, quantum eam definire licet, passim exstant Grammaticorum regulae equas hic non repetemus, sed saltem unum atque alterum annotabimus. Ratione significationis Coniugati num, I Verbum in genere est vel Transitivum vel I transitivum. Illud est, quod actionem in Obiectum trandi