Ploutarchou tou Chairōneōs Ta ēthika =

231쪽

D AUDIENDI POETIS. p. 22. A, B. 23 55I. et seq. indeque relatum in Tayloriana editione .

o unde cognoscimus, eum quotannis in Comicorum scenis agitatum fuisse, atque adeo Straitidem totum dram in eum scriptae. Harpocration in voce Κινησίας, naeumquem Valatas p. 45. I. A. Fabricius M. Gr. Via. I. p. 578. aa. A. τὸ - .mo προς - Θεο is Theognissis est Gnoma, Versu 177. apud Stob. p. 5I reprehenditur et

a Luciano de Mercede ei ui , 5 T. I p. 659.

verbis hos versus interpretatur Artensidorus I. 34. p. 3 Ex dicto Bioisis, Πως οἶν υ πό- ων φλυαρῶς τοπιῶτα , κατα-ti κως μον, murum oriam librorum studiosus Iuliata duxisse videtur hoc in pist. XIV. p. 38 I sit -- ωοος

nam δολώκησά σου ἡ κατ-πησα. Illud verbi reponit Plutarchus De Garres p. 5m. B: --λεκται - φιλο- Suida in voce Meri λεχησα σου alterutrum locum spectavit quamquam ad Iulianum resert in ius Cur Nou.

Birin Borysthenita, cujus vitam prodidit Diogeneo Laert. IV. o. et seq. nobilissimus inter PhiIosophos S phista et inter Sophistiis Philosophus, plane factus ad vanas opimones pravasque cupidatates mordaci dicacitato confutandas quo ex genere multa ejus acutissimaquo

exstant dacteriai, non solum apud Diogenem Laertiun quae Erasmus Amphthematum Libro VII. retulit: eo et apud alios Antiquos digna sane, quae cum ita viri Moriticani diligentiam travita, ad elegantioris antiquitatis. atque omnino sapientis studiosbriam cognitionem celebrarentur. x recentioribus in primis hunc locum attigit P. Mylius Dictionar. H. et Critic. - Bion post eum brevise perstrinxit J. A. Fabricius Bib in Gr. Vol. U. P. M. B. Et aiam,va -- Non erat, quod minus hune lociun M Tum, aut into retes refigentes judicaret: ---lem plerique in ἀν- ν τὴν δά- rum Graecae dictionis Meritatem secuti sint poterant diseritus reddere di iavere se s --, ut est Amyotus minus etiam erat, quod idem ille Metaus post δυ μιν excidisse si picaretur ανα-- σι ν Nam primo quidem, Graeca ratio postulabat tu

232쪽

Θανάσι ν δμαμιν, et την δυναμιν την θανάσιμον deinde δύναμις quid sit apud Μedicos, satis constat, et aes φον hic

subaudiri ex antecedente Θανασίμου, nemini obscurum est.

Rem ipsam tradit Dioscorides Ι. 66: - δὲ ς-παν, τὰς

-- iis, qui cantharida bibemni, ipsarum alo ac pedes remedium funis ubi consulatur I. A. Saraceniis. Plinii l munm Ν. XXIX. 3o allato eodem Dioscoridis dicto illustra J. Hardianus. aa. B. - νύ που γέρας Homer Odymin. 97. aa. B. G. γαρ ἐπεκλώσαντο uiad. Ω. 5a5.aa. C. ο γὰρ πλως εἶπε Plutarchus, qui supra P. I9. F. prudenter repudiaverat allegoricam interpretationem, quippe quae vim inferret ac perverteret sententiam Poetarum, nunc ipse per aliam intemetandi rationem in eumdem errorem incidit quid enim est Ἀραῖα et διαπεφων, si hoc non est. Atqui totum hoc praeceptum epia fraude fluxit, sine qua metae divina auctoritas et ab omni erroris labe immunitas vindicari non posse videretur. Quamquam his quidem vocabulis διωροῖσα, calamitosis, et λοισι miseris, non opus erat tali defensione. Neque enim dubium est, quin ea universe ad totum humanum genus retulerit poeta, idque ex communi et pervulgata opinione de vita et conditione humana, ut laboriosa, rumnosa, mi- fera de qua opinione miseris ipse Plutarchus in Consolatione ad Apollonium p. 15 ac toto fere libro disserit. Et poterat interpretatio grammatica simpliciter teneri, atque ita ad moralem usum accommodari, ut ad mortis contemtum sortitudinem, patientiam, animique magnitudinem referretur. Rusdem argumenti est dictum Iliad. P. 446. οὐ ριεν γαρ τι που Κιν Adi καρον ἀρ- Πάντων, σπατε γαῖαν mariam τε κώ ἔρ- quod et Plutarchus tractat

Opp. Μοr. p. 496. B. m. multisque similibus Veterum sonteiitiis illustrat . Di ortus nomologiae Homericae p. 98. Virgilius ὀiζυρο m et M uri reddidit miseris et aegris, mirifico quodam sublimitatis ac veritatis sensu. Georg. III. 66 Optima quinqua dies miseris morialibus invi Prima

233쪽

DE AUDIENDIS POEUS. p. 22. C. Is f ι subeunt mocli, tristisque enectus Et labor, et duras

rapit inclementia mortis. n. XI. 8a : Aurora interea miseris morsalibus almam Extulerat lucem, referens Opera at- quae labores Georg. I. 237. de quinque undi gonis, Has inser mediamque ui mortalitrus reris Munere comes divum. En II. 268. Tempus erat, quo prima quies mortalibus

ingris Incipis. X. 73. aut Sirius ardor Illestini morbo uaferens mortalibus reris- XII 85o. Diris-m Jovis adflium, saevique in limine regis Adparent, acuuntque metum moriatibus armis, Si quando Vettim dore eum morbosius

Deum rex Molitur, meritas aut bello ferri a urbes. a C. διὰ των ὀνο- ν της συ Θώς. Dictum est per trajectionem pro misi α των ὀμμάτων. Trajectiones

hujusmodi multae variaeque sunt in Veterum scriptis, quarum quae ips Scriptoribus, quae librariis tribuendae sint, dissicile est dictu. Haec fortasse non magis germana sit habenda, quam illa Sympos II p. 636. A. τὸ -- τῆκόσμ in της πέσεως, quaesto de origine mundi. Sed de his alibi dicemus. Ἀναμίας egiriacus mutatum malebat in μαιας At illud, ut Latinum consuetudo, et solum simpliciterque positum notat linguo ac fermonis consuetudinem, et magis etiam ubi linguin ac sermonis vel ex propinqua loci parte subauditur, vel diserte additur, ut hoc loco των ὀνο-- additum est. Sic Plutarchus in sine hujus paginaes ἐν et συνηθεια, in sermonis consuetudina Sympos VI. 5. P. 7a5. 4 et κοινὴ συνέμεια το εκτον γῆ - - κέκληκεν πειρον καὶ ἀκηρατον Pseudo-Plutarchus de

Vita Homeri , 56 p. 3 . dii Galei: -- Lia is rim η in loquendi e uetudi, Dion Chrys. r. XXXIII. p. 4o7. - .aa. C. τὰς προ- γλωδας. Gusis et Glossemata, ut Graecia, ita dicuntur Latinis recte a Plutarcho - ι -- opponuntur: sunt enim vocabula a vulgari consuetudine remota, obsoleta, rara, quae Propterea rationi antiquitatis speciem, gravitatemque conciliant. Ita frequens est apud Plutarchum Opp. Μor. p. 6o A. 347. F. 375. F. ω L. M. C. Dion Chrys. r. X. p. 49 B: qui etiam Dialectos viam dictas, Ionicam, Eolicam, aliasque

234쪽

eonsuetudo ac vis pervulgata et cognita e Lexi graphis. Illud non ab re videatur monere, jam Aristotelam hoo sensu id vocabulum usurpasse, Rhet. III. a. s. II. Poetis. cap. I, , 3, 4, 5. Legatur et Buhn nius notari principio Praefationis ad rimarum P. Wesselingius ad Diodor Sic T. I. p. 3Io et qui ab eo memorantur. aa. C. φιλόλογον ad οὐκ mi Md Sic Plutarchus de Auditione p. 43. Dcio δὲ me προτεινοντος ανα ιν - - - ουὶὶ φιλόλογον ῆ κο-νικον. Semel hic notetur vocabuli potestas Quum duplex sit cognitionis materia, altera quae Propria mentis cogitatione atque investigatione paritur, alis a in facto posita, aliorum nobis fide et auctoritate tradita ac probata quarum illa complectitur onmem n turae cognitionem philosophiam, et mathematica disciplinas, haec universum istoris et Literarum patrum; utraque antiquitus quidem uno nomine σπέας, mox φιλοσοφέας appellabatur. Deinde singulis hi qua partibus peculiariter tractari coeptis, peculiaria iis nomis posita sunt; veluti athematicis,medicis, Physicis, Dialecticis, Rhetoricia, aliis et illa quoque distributio appellatioque instituta est, ut quidquae ad laterarum, Orationis, et Ust

cognitionem pertineret, Philologia appellaretur. Ipsum nomen aetate quidem Platonis nondum usurpatum ruisse videtur λόγος apud eum dicitur scretum a pu--- PH---, horumque λ -'ono, Odium μολε- για, Phaedone p. 389. G. sed ut vocabulum illo ipso loco sinum, vi ab altera pari respondens φιλόλογος et φιλο-- nondum esset. Et Isocrates omne rioquentiae atquo orationum scribendarum studium φιλοσοφίαν et φιλοσοφῶν nominat Pinnos Philologi 'gnomen sibi vindicarit Eratosthenes, ut reser Suetonius de Illustr. Grammat. Cap. Io, Philosophiae communionem a se ipse et ab het mn nranis potestate in me isse segregam. Postea magis ma- que uis notione iuvaluit vocabuium P tiguae, ut Grammaticam, Criticam, Rhetoricam, Poetisam, onmem Histiniana, iterarum libromnque et Scriptorum cognitisinem judiciumque compleviretur qua luam uiandae

235쪽

DE AUDIENDI POETIS. p. 22. C. 227 fuerunt, qui nonnullas harum partium amissiolose segre. garent ac distinguerent. Haec satis quaeri jungantur ita quae dixerunt Io Wowerius de Polymathia Cap. XV. et Bis enitis Di de Longinori. o. adamus amumenti, quamquam ab eruditissimo viro G. I. Vosso tractati, libro II operis de Arinumac Scientiarum Constitutione igitur ad hujus vi menti diligentiorem cognitionem aliquantum prosint. Caeteriam, consuetudinem Plutarchi in us pandis his vocabulis ac significatione cognoscent studiosi legendis locis, quos brevitatis caussa paginarum numeria

notavimus. Φιλολογος opp. m. p. 3O. D. M. A. 5a C. m. A. 13O A. 13a. F. 33. E. V. B. 394. - 419. D.

6I3. D. 618. E C. 694. D. M. A. 737. D. 963. B. Visarum p. 349. D. 468. B. 519. F. 55 I. B. 6M Ε. 668. C. 837. E. U. D. Ma A. 864. E. M. D. Φιλολογία opp., . p. 645. C. Vitarum p. 49a. A. Φιλολογέω p. m. p. 333. B. 6IMAE. U. D. M. D. Vitarum P. 387. C. 76a. B. aa. C. σεδανὴ κακοεά-ς Iliad. T. 3M. Helena μιγε- νὴ dicitur nec alibi vocabulum in Homero, quod sciam, exstat Phuarchus simoiciter e dicat Symp. IX. O. P.

μοι τὸ μειρόν quem locum adsere Eustathius ad M.

moriun l. c. hanc exquisitiorem an adversionem omittens, quippe qui nec assis locis, ut res postularet, hujus Plutarchei libri mentionem facit. Ριγεδανὸς utriun sit in-Pofitum vocabulum an productum, id est, utrumam in sit peculiam item voeabulum, an mera erininatio, dubitari possit. Haec videtur communis fuisse opinio Graminati--riun quippe qui in hoc et similibus vocabulis ex eandis, partem δανὸς non in a peculiari vocabulo assumtam, animadverterunt rimoL, 'Pιγεδα- 'ΕM 'Iλώλιγ. l. δ' -- τὸ μνος ιν- - - μηκος mirati . Hosychius uam et Suidas in voce non nisi ses rationem habuerimi. Et sane probabilior haec est ratio, eademque a

quae duo postrema Graeca esse nemo facile neget. Inhmnem terminatio habenda erit vis, siquidem di stum fit

236쪽

Pro rar. Hi, ἄπους, paribus ae Amisate carens, de quo Hindendus Η. Stephanus Thes L. Gr. Indic. p. Ioa inter Pretes ad Hesych voc ubi quod inm. Vales nota adfertur ex Pruvem. Vatic Append. III. 3I. λόγοi- δε -

Latino redditum, Dicum, autem viri, tuin Danai in ροσωνοῖ , debiles, hoe es, ad planum imberium nihil est, pro περὶ corrigendum ααρὰ hoc sensu, Dicunm hin virgines a vi , id es, debi&s, a Mabulo M. . Sed ad eamdem revocetur rationem fi ducatur ab ista, sarcio; ut fit quasi Ira m et arcumlum de quo est apud Η. Steph. E. p. Ioa8. et interpretes Hesychii voc M- ρια. Habet omninora locum in produmonibus, non modo notissimis illis Genitivi Nominum definentium in , veluti μονὰς μαδος, et Verbalium, βαδην, μην, κλην, - et innumerabilibus fimilibus usu tritis sed et simpsicium αιο

vocales pervagatur, fit δε-ς, ως, νος, - et ne vocali, si λαπι δῶς, κεῖνος, ψελ- μνος, μηκέως Pro μηπιδανὸς prout Graeci nomina Latina contrahunt Leniatis, Catulus, Proculus, Λέντλω Κάτλω, Π λος Latini Graeca diducunt Asmia πὰς Βρακλῆι, Davitis, Hercules. -- cedones δά- dixisse Θάνατον cum Plutarchi auctoritas credere jubet, tum ratio credibile reddit; siquidem illa lingua fuit vel propago vel assinis Eosicae Dialecti, et jam ante

inductam Cliteram viguit Equidem credam, vetustissimam formam hujus nominia fuisse δανος et δά--ς, unde postea indum Ionicis elementis factum 4 ς, Θάνατος, et verba Θανιο, αν , -κω. Primitivum Mis a propria vid idendi, derivatis suis vocabulis partim bonam, partim adversam impertit significationem. Hinc est diseemendi et quas pristaeendi ad cognitionem, in Mis, δάσκω, διδῶ- cev lucendi cum famma, in δαειω δαλος ώς, indu fax: utriusque cognitionis et lucis, in δαίμων, δαν μων, δῆλος Diandi ac di Mandi, in νυμι, δαὶς opulum δάνος, --ἔδάνειον, mratuum; δανἀζω, mutuum do a. iam praeposito sit κανος, et M vina ponsalia: nam a praeponitur cum in

aliis, tum inuisa θελιο ιυρα, juba, pro θώρα, χέρος et .

237쪽

DE AUDIENDIS MEUS. p. 22. C, D. 229 Urandi et laeerandi, in διάω, δαίρω, indeque factum δέρω --

coris, tia pugna δαῖος hostic δανὸς avidus, Ilaeus, ad urendum ae mmodarus: Consumendi, in απω, Molω, πανά- unde et Latina dapes et damnum e de quo elegantissimus Menagius Amoenit. Iur Civ. Cap. XXXIX. p. 333. x hac igitur siccandi et consumendi potestate δανος mortis notionem obtinuit. Sic αυος metaphorice dicitur quasi exsuccus, exsanguis de qua Lexicographis omissa potestate,

erudito docuit L. Κusterus ad Aristoph. Thesmoph. 853.

Itaque acedones, ut rudiores et prisci moris tenaces, retinuerunt δανον, pro θάνον aut Θώνον-. Uterae Atticae, et Ionicae, antiqvitus eaedem fuerunt quippe et Iones et Attici udem erant paulatim Ionicae auctae ac mutatae,

recepta demum sunt ab Atheniensibus in publicum qui dem usum lymp. 94. anno a et in his Θ siquidem vera est lectio loci Aristotelici apud Pliniunii N. VII.

57. in numero antiquariun literarum non recensetur. Ita quidem a Jos Scaligori Animadu ad viseb. P. III et seq. prodita sententia dissentientes in Maussacum ad Harpocration. p. 86. et Η. Valesium p. Io I. sequi malim quibus adjungatur M. Corsinus est Attic T. III. p. 76.aa. C. Καμ νέην Iliad. X. 5 . . 66I. Videantur Schol. Eustathius, Hesychius ejusque interpretes. aa. C. μου του δαίμνας Frequens apud Homerum s. --οι Simile quid habet Scholiastes Lycophronis 43:

aa. D. - τί τὸν Τυχη καὶ πιε Μοῖρον νοῶντε ὀνομίζουσι JHaec verba in minore nostra editione minus emendate expressa sunt res ipsa flagitat quippe omnis sequens

238쪽

disputatio ad Fortunam, Fatum, Divitam providentiam resertur. - forte profectum est a correctore, qui in proxima parte p. 4 legerat τάχη a Poetis nondum hac foris notione dictam fuisse. Atqui illud accipisndum erat de Homero et aequalibus poetis nune universe dometis loquitur, quorum sane qui deinceps fuerunt et nomen et hac potestate usurparunt. Haec vocabula,

Permutata sunt a librariis in ejus Hi locis, ubi dissione sit judicare, utra si praeserenda. In Iamblicho it Pythag.

γκοφάνου scribendum διὰ τύχης τι μώ-ος. Dum Chrys. r. VII. p. 617. A. τουτον ἐγώ vis φύσεώς υ γε ἐς τυρον

aa. D. m. h ψη ρον Odyssi L. 4a. 115. II. 77. . 474. aa. D. --r. εω ἁκος Odyss. Δ. 318.eta. D. και τον βιον Dixi sententiam ei nodi esse, quae βιοτὸν defideret. Sed in illa mea notula vitiose expressiunost, Mox βιοτὸν in omnisus librv. Ponendum βιον. Quod autem Gebfius ait, hanc lectionem alchenario ad GH-pidis Hippolyt. p. 19o probatam nulla fit illic mentio loci initarchei tribus verbis dicitur voces βιον et μω saepe confundi. M. R. -βίοτον δε μοι ἄλο- ἔδουσι Odyss. N. I9. est ἐ- Ε ' ἰραγ Iliad. E. 35a. aa. E. Quis J Odyss. Σ. 33a 39a. Similia, eodem

apposito loco, de utraque vocabuli gruscatione monet Soholiastes Sophoclis ad Electr. 139 ' - is ἄλλοις ti- - Minoae' ἐνωτε - γ -- , ἀπο τυ ἀλέας α διε iisdem verbis leguntur in Suida voce 'Aλυων. Scholiastea Hesiodi p. 65. d. Ηώns. ἁλῶ το χαψω, - ἁλυω το λυπῆι- ἀωρ ρω- τε γῆ Πλουτάσω - ἐκ αιθώς merrat . Frequentiam vocabuli apud Plutarchum notavit etiam Euiuitiaua ad utrumque illum Homeri lacuna H. E. p.

239쪽

-ύουσα, vis r H- ώλλὰ - - χαρας ἀς is Minnissetis, , ω, - - Πρω-- ας. - Πλουταρχος δὲ κατακόρως ἀτω χρῶτα et λέξω. t Odyss. a. p. 849. N δε ἀλυώς ἀνὰ τλωλέλυσον ni ἄρα κο πολλὴ μις τούτου - παρὰ Πλουτω m. Conseratur Apollonii ex Hom. p. a. ditinosia Hesychius in voce, cum animadversione interpretum. Docta est ad hunc Plutarchi locum annotatio Κreb-si. Nos orbi vim, quandoquidem semel in hoc argumentum ingressi sumus, in primis ex Plutarchi consuetudine significabimus. Et primum quidem tenenda est ejus origo a primitivo ἁλω, moveo, eo quod non oblitus est censero in originibus hodiem verbi alter enagius Elymolog. Ung. Franc. p. I hinc sunt prosi mi ἀλάω,4 6 ἀλίω ἀλόω, λυω, in quibus errandi agitandique est

Potestas, tum hoc λων habet errorem amant vel ad ια-

dium vel ad gaudrum cujus originis diligens et erudita est notatis Io Dan Lennepti, et ib. mmsterhusi in nymologico L. Gr. T. I. p. II 6 indeque est Latinum aluci--iri. Non igitur cum Apollonio l. c. ex α negante et λήων fluere in ponendum, quam originem prodit quoque Eumologus M. p. 73. Veram tamen adjungens, παρὰ τὸ ω, --λανῶμα . Apud Scriptores posteros maxime invaluit significatio animi otiantis, errabundi, quid aga nescisumis, caedium eo pientis, otium fallere quinrentis de qua exposuerim praeter Lexicographos recentioris aevi principes G. Budaeum Comment L. Gr. p. 5o. . Stephanum Thes. L. r. T. I. p. 3Io et seq. ac Perigoni ad Elian Var. mst. IX. 5. I. h. Dorvillius ad Chariton p. 47. . cessus incon Hippocrat in Vocibus cognatis Maia, AM,' 'Aλυσμος, ' ἀλυώδης. s. Casa onus

ad Athen. p. 339. Verbo μύων nitarchus in opp. oralibus non nisi semel, quod sciam, utitur, at in Vitis -- pius, ubique illis modo dictis significationibus, nusquam potestate gaudandi, ex handi, rastendi, insaniendi Do

240쪽

Comparatione Cimonis et Luculli, dicitur de illo p. 5a I.

A: τελεώ σε his ς ρατοπίδου μ ν -- ρατηγῶν, ου ἀπειροκμοὐδ' ἀλαώ. Sertorio p. 576. D: αλλιος λύων, tiam, nec quid vera reperiens. Tib. Graccho, de Scipione Nasica exulante p. 834. Dci ἔξω δὲ λύων ε αλαν- νος αλλως, ἀμ- πολυν χρονον κατέπεψε περὶ Πέργαμν. Cicerone P. 885 A: αυξις δ' ἀλύων κ μετας λεαενος κατ ει πρὸς Θάλαο - σαν iterum incertus animi, titulo consilio, des uti ad maro. Antonio p. 9ao Ah - ημέραν μεν πνους - περιπάτους - οντος - κραιπαλ- ντος, νύκτωρ δε κάμεν . Ibid. p. 939. D. Κλεοπάτρον περώρισε βρα νύσης - νων λυε, τακερον εἰς

το πίνειν γῆ --ο-α διδους ιαυτόν. Ibid. p. 948. ν απέλαυοψημια ἀμον συν δυσὶ φίλοις ἀλύων καὶ πλανάμνος. Ibid. P. 957. ἀλυων καὶ πιαίζων - αὐτῆς. Bruto p. 99 I. A dicitur Porcia, exspectans nuntium de caede Caesaris, s Penso animo, ἐξελυ κατεμαραίνετο τῆς σῆς ἀλυουσης διὰ τὴν απορίαν Artaxerxe p. IOI9. Dci Παρύσατι ' Τοξέανώρμημένον ἀλύειν χολης ἔσης προυκα το περὶ χιλίων -κῶν

κυμλται Aristophanes habet semel, idque ex Euripidis Sthenoboem Vesp. III. Dion Chrys. r. VII. II . C: περιεπάτας ἀλυων XX p. 65. R ὐδὲ μεμομώνη - ἀλώουσα

ιheatrum ingressimini, au otii Dedium fallera sudetis. Guare

라틴어 텍스트