Ploutarchou tou Chairōneōs Ta ēthika =

241쪽

DE AUDIENDIS POETIS. p. 22. E. 233 bil phus non suam ipsa orationem excolai De nominibus ἄλος et ἄλη, ejusdem et originis et potestatis, aliis Plutarchi locis dicemus. aa. E. ως Εὐριονίδης Κῆπος Θοάζον Incerti dramatis verba ex hoc loco in Fragmenta retulit u ravius Num. XIV. Videtur in Andromedam convenire. aa. E. Θαάσσαν ἀ Σοφοκλῆς J indipi Tyr initio, versua. Unum idemque verbum intia duas easque e regione invicem oppositas significationes habere, mirum cui accidat. Nam in iis quidem, quae disjund opposita sunt, ides, in duabus formis ejusdem generis, ratio apparet: veluti, ανΘρ res et virum et mulierem notat, quia sunt br-mae ejusdem generis. At in duabus illis significationibus verbi Θοάων, fedaendi et irruendi, altera est quietis, altera motus quae ita sunt oppositae, ut sub eodem genere intelligi nequeant, nisi si licis genus sit , rasi stectis, aut simile. Iam negari nequit in tymologia Graeca linguae apparere vestigia diligentiae insignis in distinctiono

notionum accommodandisque harum varietati vocabulis. Sed haec, quoad apparent, consectanda non, ubi deficiunt, fingenda, nec ad absinasiam etaphysicam stibtilitatem redigenda sunt. Vidimus iam notare et gaudaeae et diaere sunt enim sormae ejus ni generis, animo errare, turbari. Idem videbimus esse negotium verbi Θοάζων, sed ut duo sint diversa verba, Θοάων sedere, et Θοάων irruere, et originem propinquam habeant longe diversam, ultimam tamen communem Notum est verbum Θέω, item duplicis contrariae significationis, pono, et cumror hinc novimus

x, est λάων irruere: a Θοὸς, uirius, quod periit, est Θοάων, sed a Unde igitur ista repugnantia in verbo θει λNissimi res ab origine est repetenda Notum est simplex a mitto; eique subjeeta σεον, moveo, et τέου pono. Multis postea seculis, inductora, haec stera utrumque ver-hum occupavit, et ambo quamvis diversa in unam formam coegit. Igitur Θεω, pono, longe aliud est ac Θέω, curro hoc enim proprie est cris, illud τέω. Ac τ quidem frequenterii absiste, istis permutata fuisse, ut nemini ignotum,

242쪽

nil attinet pluribus docere: at, quoque inusse, fortasse minus notum sit. Constat Lacones et alios quosdam populos plerisque in vocabulis pro Θ adhibuisse rquam illorum consuetudinem eruditissime declararunt G. Κcenius ad Corinthum de Dialectis p. 36, 37. et L. C. Valchenamus in Epist ad M. Rouer. p. 73. et seq. in Primis Digress IV a Theocriteis p. 277. et seq. Qua in consuetudine illos populos, ut minime novitatis hidiosos, nil innovasse, sed antiquum morem obtinuisse, credibile est Pore literae Mantiqua possessio apparet in compluribus

vocabulis, fortasse nondum obseri alis quorum quaedam hoc loco notare non a proposito alienum fit. Θάλασσα, tymolog. in . ααρὰ τὸν σάλον, σάλασσα εα σπα, μυδεέσει του εἰς Θ, ἀνορχησμὸς, ιαμιν is quem locum ex Ε mol. Paris. ΜS. pleniorem exhibet G. omnius loco citato. Θάλασσα. et 'Apς όνικος --αι - - σαλου γὰρ ι Δωριεις σάλασσα λεπουσis. Atqui est ας, ἁλος, σαλεύω, σάλος, τάλω, θάλλω, mare, alum, luctua,

migdo.

Θάλλω, Dymes. a . παρὰ τὸ θω τὸ τρέχω παράγωγον apparet origo, - - , αλλο α , auctum inde σάλλω, unde salire. Θωλόπεων, Ε m. in . factum ex εα πεδον, praeposito Θ, ut plurimis vocabulis e praeponitur. Θέλγω factum esse ex σελγαν ostendit ortiun inde α--της, quod item originem habet in σάλω, notatam doma viris I Dan. Lennepio et M. Schetilio in Lerico nym.

ρυν-αι similiter idem in Θεμερο βεδεύα, ergo et σκω, quod in usu remansit, a nonnullis mutatuni fuit in Θέω, unde est Θέμερος, ut a σε σεμνός. Θηγὰς non in usum verari nec expulit antiquam vocem Σηκος, quae est ab antiquo σώου pono pro τει dicta illa literarum mutatione, ut Mini est a novo Θέω pono.

μῆνα, Hesychius, rim, τάφος, ἄν in leg. νάδε μαὶ Σοφοκλη Σ- --, manifestum est vetus σῆμα quod in usu remansit, et in omnes illas significationes communiter

243쪽

DE AUDIENDIS mora. p. 22. g. 23seongruit est enim a fria, is pono: unde nomen et Ignum impono, ergo est Agnum, monumentum, locus in quo pia sinisuri sepulcrum. Θοα- , Hesychius vitis verbis reddit, Θοάζει et γα,

χορεύω, -- f. Muta), μεται τελῶ, - ει, φοε- , - - νῶτα , Θεοφορωται quae diversae significationes quomodo in idem verbum incidunt, jam intelligitur usque vetus lamia, ne novitiis literis Cet si servata est in risinin, apud eumdem Hesychium in Σωαδδώ, παραληρει, ut recte emendavit I. Albertius pro Σααλυ, et acute ad Θοάω retulit G. Manius i. c. Θόω, em , quod idem novitia liter alia est d, o, unde diu si θύμος, in α, et alia multa, antiquum est σύω, unde

Θαμὶ Etymol. . οἱ των σπιρμάτων σωροι ἐκ si τι μι, Θέσω et hidem, --, ὁ σως ostendit usitatum σωρος, acervus esse antiquum a ri pro τω τό Ἀ-ο. Si quis cogitet literarum L ' Θ, r. cognationem, huic sane probabile accidant earum in vocabulorum gnificatio.. namque origine ac progenie permutationes, σάω, σέω, σιώ, σόω, σμ' - Θέω, sis, M., - ζά- ζέω, ζω, G, οέω, partim ipsa, partim in prognatis vocabulis exstant, obcae in omnibus est vis mania, visandi, amodi, n-gendi, in Landi, et similium. At τά- ab is, G, AG

qiue novitia litera sunt Mis, Θέω, - - - item vel ips vel in prognatis vocabulis exstant in quibus apparet fignificatis monas, Agendi, remandi, Mndandi, adredi, Mnd di vesuti sedendi in o - θαάσσω, Θεάζων, Θέσπε-

--ndi, da , eri interposito , fit se ἀμέω, pacto, vulgo ἀποκω, unde ori ma- Θρον--, religisses cultus, inrimonia, quod aliis a rim , , --οι venis videtur, de quo ad Plutarehi locum Alexandro p. 665. D. aliquid notavimus at rectius illinc ducitur, estque in&dem ejusdem ignificationis vocabulum os iara porro otis, et hae sedandi notione, unde Θρ- δε--m, et

244쪽

Θρονος folium. Praefigendae vocabulis literae a nota est con. suetudo, et notata J. D. Lennepio in Obs de Analogia

P. OI interponendae e minus notata, tamen haud obscura in aliis etiam nominibus et verbis veluti hausi pro Mu a βάω βάδην unιe: Hi σαν pro βησσον P. II fych. v . βρόω, βράκτκω, βιόρώσκω, ex βοω, βόσκω, βι-- a

ad Corinth. p. 13 χία sit via et a χυα si κρύω, unde χρυσός et illia, φάζω, est φραζω. Item, ast ἰδίω δμιδρόω, R σπάνιος πάρνος, ab ἀκοὴ ακροῶμαι, a in Mama quae notavit dodtissimus I. Duportus in Praelin ad me phrasti Char. XI. p. 396. Sed haec hactenus. Etenina nedum plura exempla adferre, sed etiam allatorum rationem uberius explicare, Plutarchei operis magnitudo vetat. aa. F. Ni ὀλίγην αν-- Hesiodi min. 643 ad quem locum Gradivi ab hac Plutarchi interpretatione dissentientis rationem non capio. Nam et Virgilius Georg. II. 4Ia.

Hesiodeum dictum imitans laudandi et Musandi significationes conjungit, Laudato ingentia rara, Exiguum ο- Γιο-: et eodem valet citatus ab eo Eustathius ad Iliad K. p. 7ao edit Bassi Ma. 4. edit. Rom. Ad Virgilii dictionem Fulv. Ursinus haec notavit, SUMHem quoque -- modo cutum, ex hoc. veris, quem iis Aue -

relligi φοι- Nisa - καὶ ωούνω, οὐ δὲ κεροκω- ἔχους' quem versum inde ita repetu Delaceta et Potteras, merito hic quidem reprehensus rebsio citanti sanam lectionem Athenaei Τὰ μῶν δέκου κα- του- κερδαίνειν ἔχου. risia III. p. Iaa C. Valc narius cum similibus aliis eum comparavit dictis Distrib. in Fragm. Eurip. p. I 66:Brunckius posuit in Fragm. fabulae Uispum. Similis est euphemisinus,in Aristophanis Ran. 5II. Κάλλις Ἀπαι- νω, ubi de eo notavit usterus. Ad hanc rationem exigendus est Libanius in orat de Vita Sua T. II. p. m. D

In χαίρων, κελευειν et καλας in frequena est usus. p. 3. A. - αι- Περσεφόνειαν ἔνιοι φασιν - παραιτητὴν Ψ--. Proserpinae hoc est cognomen apud Ho-

245쪽

DE AUDIENDIS P Us. p. 23. A. 23 merum Iliad. I. 457. 565. Od . Κ. 49 I. 534. 564. Λ. 47 Hesiodum Daemon. 774. Huc etiam referendum est scholium Procli ad Hesiodi locum superiorem Ἐργ. 643. '

Περοφόνειαν quod e perdito Plutarchi Commentario fluxit. Dura est ne satis cogitata Debsit sententia: aete- rum,' inquit, 'quod Plutarchus sententiae suae confir-ε mandae de significatione τύ -αινῶν pro recusare addit, ε Πισεφ αν dici πα- pro παραιτητὴν id putidum et ' ineptum est. Quis enim το -- iam laus, et non potius ab αινος gravis, horribilis ded tam putet λ' --que enim Plutarchus ita pronunciat e sua ipse, sed ex aliorum etiam sententia, οι πινές. Neque hoc putidum et ineptiun est. Licet enim plerique Grammatici ab -ὸς gravis repetiverint, tamen et Hesychius utramque memorat ignificationem in voce 'Eπαινε hinis ἡ Ωρά. Deinde iam et αἰνος sunt conjunm et origine et significatione ut acute docuit . Dan. Lennepius Dyanes Grii. p. 75. Tum eadem Proserpina dicitur ἄρου od Λ. Ia. 225. 634 splendida, admiranda, ab ἀγάω, unde et videnda, et lenis ac piarida ἀγανὴ intelligatur de quorum illo consulendus est idem Lex. tymol. p. aa: vel illistabilis aut valde lintabitis, intensivo aut negante, et γαυο gaudeo cujusmodi est apud Elymol. M. p. 6. Denique similis euphemismus valet in hi Gες, Eumentiris, Furiarum nomine Certe, in tam varia ac multiplici antiquissimorum nominum significatione, e quo genere sunt Deorum nomina, firmiter quid statuere, ineptum ac vanum sit. Conferendus de eodem cognomine, eademque admonitione, vir magnus, ne in socii nota ad hunc locm praetermissus, Tib. Hemster iusius ad Lucianum T. I. p. 469. 23. A. λ μ eluit, exempli ea a Vide Anim

m. A. ' χέλαος -Κλω με- Nil est in antiquis codicibus varietatis. Grotius dedit Κλμ' ἄναε-- atque ita in duos tetrametros distinxit. Ex hoc Plutarchi loco retularunt in Archilochi Fragmentis P. Stephanus in Ly-

246쪽

ric Fragm. p. 376. Lemus p. 13a Brunci EL p. 44. De hujus poetae rebus et scriptis bene est egerunt et, ut priores taceamus, in primis memorandi sunt

P. Bulius Dictionis Hist. Crit in voce Archiloctus: J. A. Fabricius BibL Gr. Vol. I. p. 57a et post etiam illos, visi dom tres in emoriis Academiae Inscript Parisiensis; oucha Vol. VII. p. 353. m. S in Vol. X. P. 36. seq. Buretis in notis ad librum Plutarchi de Musca Vol. X. p. 39. et seq. t tamen adhuc miramur cum Ruhnhenio nostro, isndum inventum esse, qui eius fragmentis undique collectis operam navaret ad Veli.

Paterc. I. 5. a.

M. B. E κώνου κεφαλὴν Item ex hac una Plutarchi mentione cognitum, et in Archilochi Fragmenta resatum Brunchis Analiat. p. 41. qui ἀμφιπολ- dedit ex Gr tiana hujus libelli editione, quam item expresserat Pot-terus. Nostri codices et editiones caeterae consentiunt in

ἀμ-μη. Forte rotis mutandi caussa fuit dubitatioli. Stephani Thes. L. r. T. III. . aeta haec scribentis: Exponitur etiam Assumo, asserturque ex Plutarcho αμ ε επον dii, pro tam min, Depasus es. Qui hujus verbi usus silii valde insolens videtur.' Non alius nisi hie Plutarchi locus est, quem voluit ignotus illa a Stephanosgnificatus erici scriptor quem locum si ipse Stephanus in Plutarchi contextu legisset, nil profecto dubitationis

eoncepisset est enim consumendi deposcendique notio hoc loco non nisi secundaria et adscititia ab ignis essicacia: princeps et propria est curandi, componendi, ut Rusem νυ apud Homerum Iliad. . 681. Odyss. . 3o7. Caeterum, Poetarum, quorum qindem reliquiae exstant, Archilochus antimussimus est, qui alio etiam, quam Hexametros, secerit versus, Elegiacos, Iambicos, Trochaicos, alios Ι-bici quidem communi aruiquitatis opinione inventor habetur e qua fluxit illud Horatii Art. Poet. 79. A Gilochum proprio alias armavis iambo. Elegiaca sunt complura in ejus fragmentis; quo magis error convincitur eorum, qui Misinermum hujus generis inventor a faciunt, quippe quem satis constat viginti Olynipiadibus post

247쪽

DE AUDIENDIS POEπS. p. 23. B . assArchi hum et Callinum floruisse, ad quos item penta- metri inventio desertur, quique ita aequales fuisse videntur, ut Callinus brie aliquanto antiquior fuerit. Qua in conjectura instituenda Strabo in primis auctor sequendua XIV. p. 958 eique adhibendus Clemens Alex. Strom. I. P. 333 nec praetereunda exquisita Ruhnhenii animadversio ad Callimachum p. 439. Denique hunc Archilochi locum

ex ejus carmine inam, depromtiun esse, quod vult δελ- sus eju1hiodi est, ut nec probare nec improbare audeam.

a3. B. Μὰ - - αςρω- Euripidis Phoeniss. Ioas. 23. B. υφλὸς - Εostea versus, omisi auctoris nomine, citat Plutarchus in Amatorio p. 757. A. mos Sophoclem ex Eschylo duxisse putat J. Mupius mend. Suid P. III p. 86. Volum II oditionis novissimae. ous Eschyli est apud Atlaemeum IX. p. 375. F. M. C. Tῶν - ἀμ-- Homeri Iliad. H. 3a9.

quamquam in hujus reliquiis me boc ipsum legere non memini. Simile est in Helena 586 forma quidem, Σαόψαι

τι σου δει τίς ἐς σου σοφώτερος Caeterum nec modo aptum,

nec sensu disertum, varieque a viris doctis tentatum mihi lenissima, et haud scio an vera, videtur correctio, ut delendo σου priore, verba sic accipiantur, Σκο- τί δῶ si πέσου - τερος Considera quid desit ibi ad militudinam He-timae, quo minus ego ipsa Im Helena quis enim ad hoc δε- dieitim te perspicarior si ρ odem sensu, sed paulo majore mutatione, probabile forte sit Σκεψαι το δ' δώς ἐς σου σο--rim, Considera ad Me enim considaransim nemo est Dp Upicacis r. 23. D. Πολλας ς ἰφθ ους lassi A. 3 5. Hoc in primis Stoici ad Fatum referebant Plutari:hua de Stoic. Re M. p. mo. B. de Chrysippo, Διος ,ελαετο βουλη,

Scholia Vetera ad Iliad. A. 5. et ejusdem rei uberioremouilicationem in Scholiis Venetis a Villoisono editis nee non Eustathius L c. p. ao edis Rom.

248쪽

23. D. κακορ ανῶ θ Probabit ira est κακὰ μαχανῶ tu quod soli habenti et Mosc. a. a correctore, et Reistis placuerat. Receptum nec alio exemplo se tuetur, nec analogia; siquidem nec αμηχανα auu simile dicitur, et compositio non nisi praepositionibus fit, ut in διαμηχα- ut ἐπιμα-m v, et alus. Κακοριααανῶ η, a Stephano in Thes. L Gr omissum retulit D. Scottus in Appendicem ex hoc loco, quem perperam notavit libro de Educatio,.

Κακομηχανος, κακομηχανια, non sunt infrequentis usus κακομηχανέω, omissum Stephano, exstat apud Polybium XIII. I. poteratque ferri quidem hoc loco, nec tamen conserri, nedum praeferri alteri lectioni κακὰ μνααν- . In contextu et notula est per errorem κακομηχανῶ cum α.23. E. Εἰμαρμένον γὰρ τῶ κα-- ιμαρμενων habent libri omnes exceptis Vulcob. . et Graec Lat. 6a

Euripidis ex indipo seruntur in Fragmentis Barnes et Musgraiv. nescio qua auctoritate. xstant bis in Stobaeo: primum, Sem. V. p. 63 ubi enandreis es em tamquam ipsimenandrei, positi sunt ab I Clerico in hujus Reliquiis p. ω quamquam Grotius in morilegio p. 35.

ut neret posuerat, et nullo item auctoris addito nomine repetiverat Apostolius Proverb. II. 4. Alter Stobae locus log Phys Cap. VII omissus in Canter editione p. 8.at e scriptis codicibus suppletus a Groti iii Excerpti H rilegio praemissis p. 35. ubi item est Ineeris et Herennio, editione novissima Eclogarum Stobaei p. Io7. praefixo

τοι το τάλαντον πι - αλλοτε ἄλλας 'Aλλοτε μὲν -ουτων, αλλοτε δ' ἡδὲν ἔχων. Idem Ιων --θεῶν δ' εἱμαρμένα δωρα

οὐκ ἄν - βίως ωπος - αροφύγοι. Plautus Aulularia a Io Pauper sum fateor, patior quod Di dari, fore. Geminum fere est Homericum Iliad. . 65. μοι Ararare ἐς Θεῶν ἐρικύδεα δωρα saepe a posteris celebratum in his

249쪽

BE AUDIENDIS POEUS. p. 24. A, B. 241 Dione Chim. r. XXX. p. 3oo C: citatus storum Serm CXXIII p. 6I7. indeque supplendus.

nomen proprium mulieris υχη, in illis versibus a Pausania memoratis, quos a nobis apponi non opus erat,mymni ab eruditissimo Chr. Frid. Matthaei in os via reperti, et a Buhnhenio nostro primum editi, Versu eto. Sed et apud Hesiodum est Theog. 36o ejusdem mulieris nomen. At in Hymno Homerico, ' ναν, versu ulti-- - ρε λὰ δος δ' ἄμφω τύχην ευδαιμονhv τε quod unum satis est argumenti non esse germanum hunc Homeri foetum incrobius Sat. V. 16 Fortunam Homerus nascire maluit, a fili mo, quem μῶρον vocat, Omnia regrida commiuis iam in hoc vocabulum τύχη in nulla parta Homerici carminis nomnisur ad quem locum legatur Pontani animadver . Eumdem usum notat ustathius ad Iliad. Λ. p. 878 7 et Odyss. Δ. p. 494. a. iis communi quidem

loquendi confitetudine vel eam Fortunam, vel casum fortuitum fignificavit, in usu autem doctiorum eventa eX-tra nostram potestatem post deorum numine nobis oblata. Ex Homeri observatione monitum duxit Aristides T. II. p. 57 βλάψεν γὰρ 'Aθήνη, φησὶν ὁ ποιητες - τοῖο λά- την ἀπην διὰ M 'Mηνῶς, ἔς γε ειοι δοκῶ, δηλῶν-. aeschines Socraticus apud eumdem p. 23. easdem resfignificat τὰς τύχα καὶ τὰ Θαα ρο- μιτα.

250쪽

φωτὶ ι οῖ deest in editis Homeri exemplis exstat tamen eodem nexu apud Aristotelem Rhet. IL, indeque repetitu a Pseudo-Plutarcho de Vita Homeriri. 13a P. 348.

M. Galei p. II. Q. Ernest. Homeri Wi. V. Videatur Clariaua ad Homer. l. c. Iliad. Λ. 54 .--vitima verba, ἡ ἀμώονι φωτὶ sinum, absunt in Ald Bas XyL A C. D. O. Hari Coll. Nov. mso. I. et addunt Pol Jatua . Vulcob ne repugnata. M. C. - γα τὰ μεν τοιαυτα Euripidi tribuit, se cundum Gaiaheri admonitionem ad M. Antonin VII. 3I,Vala uarius noster, in Distrib ad Eurip. Fragm. p. 7 arquorum de hoc loco disputationem cognoscere, verae pretium est. Fro μὰν οιαυτα D. habet μώνι-.M. D. τ ὰ τουτο ποιῶντα καὶ - δαίαν πετὴ καλών - ώω γνυς Dum habet hic locus errores: her facilia in wrrigendunt in postrema est paris, quae ua constituatiis -- - - -οειαν - δυναμ αρο--μευντες alter dissi- edis, de quo in emendationum notatione jam mones. Si

e pes uiam nomina virtutis anellant, ex illa doctiore potestate verbi ποι- poema facere, de qua sum diram , equa, quod sciam, non dicitur σοι erat haec tolerabilia lectio, ne tamen probabilia quippe durior ne congru- an Plutarcheae consuetudini. Nostra πα- τῆρ οἱ - ravi-

ἀνόμων, ut maina linguae usui convenit, ita lampus abita vestigiis vulgatae lactionis Nelis vero librorun lemo indiata caussa improbari debet. Παρα τἀτ idcirco, propto hanc caussam, παρ δὲ ποιμα τι, aliquid nibiti fere mota sunt. Sed aliud adhibendum est aurisium, idque ex rarissimo dimonis genere, quod servarunt huic temoni co

quuntur, promiscua nec distinctου - Ἀωctant quae potestas duobus: locis apud Stricionem videtur valere VI p. 39O.

라틴어 텍스트