Veteris Testamenti sententia de rebus post mortem futuris illustrata

31쪽

e Mimam, quatenus ex spiritu sustentant vitae inerementa non haurit, sed per se in corpore debilem et languidam vitam trahit, et Testamentum cum corpore voce d complectitur

Gen. 6, 3); quare ear saepius ut debilis et caduca valent spiritui oppouitur vid. Gesen Thes. s. v. no I p. 249 Nihi-1ominus etiam a corpore, in quo vivit et per quod ut instrumentum vim suam exercet, ODI distinguitur, quod patet ex Jes. IRIS ubi strictior vocis υτ significatio est) eou. Iob. I4, 22.,

Ut paucis rem absolVam, on est aliquod tertium et a spi-

ritu vitali, quo sustentatur et eorroboratur, et a corpore, in quo vivit, distinguendum. ine fieri potest, ut, quum spiritu vitali Plati absumto vinculum, quod illam cum corpore conjunctam servat, dissolvitur, ipsa D et a corpore et a spiritu separata, eoque ipse homo remanere possit quam apte cum hac sententia de anima ea cohaereant, quae et Testamentum de sorte hominis post mortem futura statuit, paulo post videbimus β). Ab iis, quae et Testameutum de hominis natura statuit, discrepat posteriorum Iudaeorum theologorum, quos Cabbalistas vocant, sententia. Distinguunt enim in hominis natura QUI UDI et V . CD anima est, per quam Orpus Vivit, V animus, liberi arbitrii compos, eoque boni malive sedes; QUI denique id appellant, per quod homo vitae divinae particeps fiat Cf. Eisen men ger, entdecktes Judenthum . I. p. 87 sq. Franck, die abbata etc., ubers. onmeline p. 167 sq.). quae, quum ad illustrandam et Testamenti doctrinam nihil fere saeiant, pluribus hoc loco non exponam. Ooll. p. s. Id tantum doleo, quod Novi et Veteris Testamenti doctrinain non distinxit. 35 Miror, Delit g schium l. c. p. 188. iudicavisse, ex Beckii sententia opiniones de statu mortuorum fluere intellectu dissicillimas. Equidem si statuo, sine illa sententia et Testamenti doctrinam de rebus post mortem futuri omnino intellio non posse.

32쪽

Magis vero eum lis, quae hueusque exposuimus, eonferre expediet Homeri de hominis natura sententiam quae quum ex parte aliqua eum et Testamento mirum in modum eongruat, tamen in iis, quae de anima hominis statuit, ita discrepat, ut cognita ea discrepantia Veteris Testamenti sententia de anima non possit non facilius perspici. Sequimur hae in quaestione Nae-ge Isbachium, qui in libro, quem de theologia Homerica conseripsit, p. 33 sq. Homeri de homine doctrinam ita illustra ut,

ut persectius aliquid hac de re proferre vix quisquam possit. Homerus tres hominis partes distinguit, σῶμα, in quo Φρένες Primarium tenent locum, ψυχην et θυμον - φυχὴ nil est nisi anima, qua et homines et bestiae vivunt expers est rationis eteonsilii, nec ullius omnino facultatis compos, quae ad animum et mentem pertinet. Persona hominis sedem in stor non habet; immo voti hominis ab ipso homine distinguitur Il. I, 4.

23, 65 sq. et M. . quare nunquam apud Homerum Vocum et 'i viri μου σου te eadem is est, quae Hebraicarum 'E DI Dd c. 'q). quae animo ac menti tribuuntur, eogitatio, Voluntas, conablium assectus cujusque generis, ea omnia ab Homero ad θυμώ qui μένος, νῶν, μῆτιν et βουλην in se comprehendit et φρένας ita referuntur, ut, quidquid in illo est et ab illo fit, simul in his exsistat. Φρένες enim θυιις quasi sedes sunt et receptaculum; quare θυμος est, a quo agitur, φρένες sunt, in quibus et per quas actio fit I). - Homerico θυμ respondent in et Testamenton ς et Π hominis, φρεσὶ vero III, 2, et D On9. Sed

' et Testamentum, ut supra exposuimus, etiam 4 CD , quoniam spiritus vim et naturam in se habet, illa omnia assignat. Dicun-36 Longe secus se res habet apud posteriores Graecos scriptores. Sed in et Testamento ille vocis CD usus veterrimus est; Vid. Gen.

12, 13 Lev. 11 43. Num 23, 10.37 Nageis bach I. c. p. 336. Gera dei de Parallelisistingbeidem Principien erit aves in Unteriesie star multa hernor. Die φρένες ais elanas orperliches eisne sic nita rum Subjectrine seistigem hauserit. Dies stat wM mittetit de φρένες undi denseMen or aber nur inissemia reten die φρένες de erat

33쪽

tur ab Homero: θυι- σαφα εἰδέναι et εἰδέτρα κατα φρένας, νοεῖν καταθυμιν et νοεῖν ἐν φρεσί, nunquam Vero ti υχη εἰδέναι te. Homericus homo ἔλπεται et γηθε θοι atque τέρπεται φρεσί, sed 'φοχη ejus

neque gaudet neque sperat Longe aliter, quod ante vidimus, et D hominis in et Testamento quod considerent illi, qui on

in et Testamento nil nisi animam esse opinantur discant ex Homero, qualem in et Testamento loquendi usum oporteret regnare, si ipsorum sententia recte se haberet. Ubi autem secundum Homerum persona hominis sedem h het Ex iis, quae aege Isbach p. 333 asseri, colligi potest, eam solum in eorpore sitam esse quacum sententia pugnare ridentur, quae aegeis bach ipse vid. annot 37. de ratione dis- Seruit, qua θυμος et φρενες inter se contineantur. Rectius forsan dixeris, dum homo vivat, personam ejus et in θυμ et in φρεσὶν atque ἔτορι κραδίη sitam esse quum ero post mortem θυμος dissipatus est Naegelsb. p. 339 et ψυχὴ ad inferos abiit in comPOre mortuo, cujus φρένες restant, ipse homo cernitur 'aegelis. p. 336. δ' . Ex iis, quibus a Vet Testamento Homeri doctrina de homine differt, necessario sequitur, ut eorundem de rebus post moritem futuris sententiae, quamvis simillimae sint, et ipsae aliqua ex parte discrepent quod iis, quae post dicenda sunt, confirmabitur. n. Proximum est, ut doceamus, quae Veteris Testamenti de morte mortisque causis sententia sit. I Ex iis, quae paulo ante exposuimus, perspicuum fit, o tem esse animae et corporis diremtionem, quae spiritu divino vitali absumto efficiatur. Hanc ob causam natura humana per se et ex se neque mortalis neque immortalis dici potest, quum ejussis mortalitas sive immortalitas prorsus ex spiritu divino pendeat. - Hominis natura ab initio non ita erat comparata, ut non posset mori, sed ita, ut posset non mori, Vel ut accuratius rem 38 In locis B. 1, 4. 23, 5 et at metonymiam inesse, qualis exstat, ubi Hebrae voco ut Person cadaver hominis mortui si-

gnificant vid. Gesen Thes. p. 902), Omnibus, quae aegelsbach l. c. exposuit, diligenter perpensis vix concesseris.

34쪽

exponam, homo ab initio Meepit corpus dissolubile Gen. R 7. 3 I9. , quod morti obnoxium fieri posset, sed eidem Potestas

data est, ut, si peccati labe intactus mansisset, morte liberaretur Demum Propter peccatum admissum homo revera morti a Jectus est. Ioc ex Gen. C. II. et III intelligitur, erius Ioel imterpretationem vulgarem et antiquissimam δ' veram esse Persu sum habeo, licet, quae a recentioribus ei opposita sunt ' , non omni pondere careant. - quamquam enim illud dictum Gen.

2 I7. , homini eo ipso die, quo divinum praeceptum mistrarer mori dum fore, per se inspectum haud dubie ita explicari Potest,

ut non mortem omnino, sed repentinam mortem homini de- nunciet, haec tamen sententia refellitur verbis 3 22. ex quibus hoc efficitur, homini, antequam propter peccatum ex Paradiso ejectus est, potestatem vitam sempiternam nancis Eendidatam suisse. - Aliqua vero difficultas inde exoritur, quod homo eo ipso die, quo divinum praeceptum migravit, non est mortuus aeriptorem autem Deum alia minitantem alia exsequentem fecisse,

nemo facile sibi persuadebit quod nonnulli monuerunt, vocabulo zY saepe longius temporis spatium significari, in hunc locum non quadrat. Nam manifestum est, verba tar I etc. nihil aliud sibi velle, nisi poenam peccatum nullo interiecto interva Ilo subsecuturam esse os I Reg. 2, 37). Non minus errare videntur, qui vocem hoc loco non de morte, sed de miseria hominis, in qua vita terrestris non amplius vitalis habenda sit, explicandum esse censent h). Nec magis licet verba Cn 39 Vid. Sirac. 25, 24. 32. cui 17, 1 sq. non repugnat Vid. Steudo Theol de A. T. p. 10 sq.).40 Imprimis acute vulgarem hujus loci interpretationem impugnavit Maia, vom I de dem Solde de Siladen te. 844. p. 56-74. 4l Vid. Ma l. c. p. 66 sq. - , Was de Ref. im Sinne halte, a das Atretem ines ustandes, Melcher, uno risuis dund unsetist, Mi erosi, im Verrhaunisse et aer de des men- scheiaebens - - nicti in Leben ruraeissem Murat ist, ora m

Vocem D t in V. T. hanc vim habuisse, probari non potest. I loci, quibus ea translato usurpatur, omnino huc non pertinent. Iis Ver locis, quos Ma ex Proverbiis attulit, voce et in semper bona et animi et corporis et praesertim ipsius Vitae terrestris fructus comprehen-

35쪽

interpretari ,mortis evades; sed res ita se habet, ut in mortalitate, quae peccatum subsequitur, verbum divinum statim ratum sat et homo inde ab hoc temporis puncto quasi mori incipiat inseriis, quas Deus et injuno 3, 18 sq. hoc efficitur, ut

mortalitatis perpetuo memor maneat, donec Deus Poenam, quam

duntur, unde fit, ut voce nunquam illa ἀπωλεια possit significari, quae ab ipsa morte corporis sit seiuncta. Vid. quae de iacre in tertia hujus libri parte disputabo). - Non propius ad veritatem accessit Baumgar ten- crus ius, qui bibl. Theol. p. 351 censet, locis 2, 17. 3, 3 coli. 3, 9 asperius tantum mortis genus indicari, quam id, quod homini ab initio destinatum erat quae sententia somtasse ex Gen. 5, 24 2 cor. 5, 4. probabilis reddi potest, illis vero locis confirmari nequit. - uod Tuch comm in Gen. p. 49 statuit,

primum peccatum non ipsius mortis exstitisse causam, sed hoc effecisse, ut homo mortalitatis naturae suae a principi inhaerentis censcius evaderet: id ex recentiorum theologia est depromtum, ab antiqua autem simplicitate plane alienum. - Sane maxime mirabilis est sententia ο

manni missam, una multun T. l. p. 7. , qui opinatur 2, 7 de ἀνδρογυω primi hominis diremtione agi.42 Perbene hanc rem illustravit rech ster comm in es . T. 1. p. 290).: Die Menschen sindoeinemem gestorbem, da sis non de Fruchterio nes Baumes assen, una doc is das orides Heren in im noli mmensten in e intes. Die istaeitist, elas ebem in dissem morte de Drohun die sesammte

spatere Entis teste tuns ais in musamme massi Dd. - Eodem modo jam Augustinus locum nostrum interpretatus est depecc. mer. l. 21): quamvis annos mustos postea vixerint, si tamen in mori comerunt, quo mortis luem, qua in senium veteTa-scermi, accwerunt. Non enim stat ne tem oris uncto, sed sine

intermissi e labitur, quidquid continua mutatione sensim curri in sinem, non perficientem sed conficientem. ε43 Mau p. 60 sq. ex hoc ipso loco argumentum repetit, quo

sententiam suam confirmet. Negat, verbis etc. poenam de

36쪽

Ex Gen. C. II et III intelligitur, curium. 16, 29. mors

sommunis omnium hominum poena '' dicta sit. Alii autem loci, quibus perspicue declaretur, peccatum principalem mortis ausam exstitisse, desunt in et Testamento. Nam, ut eos, quos nonnulli insuper huc traxerunt, paucis attingam, Num 27, 3. tantummodo, si verba NI II et perperam explicaVeris 'q), huc referri potest ex s. 90, 7. autem, si verba urgere

velis, non id efficitur, mortem omnino peccati poenam esse, sed id tantum, celerem fugam ac brevitatem vitae humanae ab ira Dei peccatis hominum succensentis esse repetendam. Nihilominus hunc et similes locos ad eonfirmandam eam, quam supra Proposuimus, sententiam gravissimos esse, paulo post videbimus.

narrata sint, poenam contineri, quam Deus 2, 17 minatus erat cui sententiae cur assentiri non possim, nolo h. l. prolixe exponere sufficiet haec protulisse. Mirum sane oret, si Deus, ubi homini poenam denunciat, illius poenae, quam antea 2, 17 denunciaverat, nullam omnino mentionem saceret, et demum V 22, ubi secum loquens inducitur, eam commemoraret. Quod 3, 2 sq. narratum est, non ipsa est poena de homine sumta, sed eo consili fit, ne homo po/nam de eo sumendam irritam reddat. - Verba by nonnisi vitam sempiternam

terrestrem significare possunt quam aura. c. p. 66. aeternitatis notionem proponit , eine eis aes afvns, Ache entvrsitae ermis iste Got lebin ea a et Testamento videtur aliena) a 44 CL ad Oo. p praeter alios locos praesertim es 38, 10, ubi Verba in IV i. i' ' DC, ita ut it gi ea interpretatus

est, Vertenda sunt: ,multatus sum residuo annorum meorum. Etenim propter peccata sua se praematura morte absumtum iri, arbitratus

erat iskias N. 7 fin. . - Aliter Num. 16, 29 explicavit a l. c. p. 82 ,,ιchram ess nichi das non de ridesstratie rei eo te fur besondere Uerbrechen inhaut iis, die Rede ist, iste es ennauta dem usammmhavs avemessene ist, in die oraehiten mi anilem Uerbrechem, ais an si mi de andere Mens heu Ebemhaut verylichen eram. Tum vero verba INI', valde inepte essent dicta. 45 Ut jam Vulg. ,,sed in pecoacto suo mortuus es 9 et u themus. Tamen haec interpretatio ortasse defendi potest, si verbanu NI ad magnam illam Israsilitarum intemecionem Num. 14, 20 sq. retuleris vid. Ma l. c. p. 82). - sed rectius haud dubie de Wet te illa verba interpretatus est: e rea abe nichi unte dermite, das e um einer unde Mille sta H. cf. Jul. stiter, die riuisu Lehre on de Sunde T. II. p. 387.

37쪽

Auera ex parte reperiuntur aliquot loci in et Testamento, qui eum sententia nostra pugnare videantur, ubi scilicet ex hominis fragilitate et mortalitate ausa repetitur, cur Deus hominibus parcere debeat e g. s. 89 4 49 'q), eorumque peceata praetermittat et condonet Ps. I 03 I3 sq. et Q. . Sed ea omnia ex praesentis humanae infirmitatis experientia sunt dicta, nec deprima hominis onditione aliquid statuunt. Res aeque se habet, ac si quis ex Gen. 8, 2I colligere velit, hominis ad pravum proelivitatem ab initio ex necessitate humanae naturae prorupisse. Μihi autem hoc maxime premendum videtur argumentum, quod contra universam et Testamenti indolem pugnaret sententia, mortalitatem hominis ex naturae necessitate manasse. In hae enim re et Testamentum omnino longe discedit ab ethnicorum opinionibus, quod res asperas a ulpa hominis non potest secernere, et hanc ob causam omnia, quibus homines affliguntur, mala, qualiacunque sunt, neque ad fati necessitatem, neque ad

fortunae ludibrium, sed ad Dei sancti, hominum delictis irascentis numen revocanda esse docet. Iam vero si in iis, quibus Justitia divina sontes puniens manifesta fit, et Testamentum praecipue vitae ad mortem properantis fugam ducit ' quomodo fieri Potest, ut mors ipsa, quae pro malorum summo habetur, ex mera naturae necessitate repetatur. - qua de re in tertia hujus libri parte copiosius disputabimus. 2 Utrum vero peccatum et mortalitas hominis necessitate

quadam inter se conjuncta sint, an ,,tantummodo peccati Occasione quadam mortem enus humanum contraoeerit quae

fuit sententia Fausti Socini rid. Disput ejus de statu primi homiris ante lapsum C. II, opp. d. Irenop. 1656. . II p. 262), de hac re ex Gen. C. n. et III decerni nequit. Sed illam Priorem sententiam veram esse, ex Gen. 6, 3. intelligitur Cujus 46 ,,Qu-sgue, Domine abscondes te; - memento, quid situtis, in quam vanitatem creaveris omnes homines; ρ quae quidem interpretati praeserenda videtur ei, quam calvinus et Heng-sten ber protulerunt: cur frustra creasses homines, sc si in hac vitae brevitate divina bonitate non ruerentur.

47 Ps. 0, 7 sq. , Ucimur ira tua et te succensent per-cias sumus; nam ponis delieta nostra ante te, et Occiata nostr in iace facie duae. Etenim omnes dies nostri abeunt per iracundiam

tuam isto.

38쪽

- - - λα-nulla verba diverso modo explicari possint, uni- - tame sententia haud dubie est haec spiritum divinum . h. i. inibus Versantem per peceat eorum violari, . ita ieri, ut homines vanitati et fragilitati, quae earnis natura sit, obnoxii evadant '). - Nam quum, ut μ' exposuimus, ex spiritu divino 'DD hominis perpetuo vim italem trahat, non potest non seri, ut quidquid in homine apiritus divini efficaciam impedit et imminuit, idem animae vim vitalem et robur infringat. - Prorsus quidem efficacia spiritus db

vini peccato non statim tollitur, tum enim homo peccans extemplo desineret vivere; sed hoc verba l. c. declarant, sempitemnam spiritus efficacitatem per peccatum tolli, ita ut homo citius interiturus sit. Inde autem simul apparet, cur omnino hominis pravitate insecti sempiterna in hoc corpore non possit ita esse, h. e. cur mors et peccatum necessario inculo inter se sint on-Juncta. 48 Haec exsistet sententia, sive locum laudatum explicaVeris is Draus meus non res nabit in hominibus in aeternum cs. Det tinger, Tub. Zeitschr. 835. I. p. 23.), sive ut Tuch et al. ,,spiritus

meus non humiliabitur. ira interpretati anteferenda sit, vix dijudicari poterit. In sequentibus non dubito quin a ad nomen collectivum I reserendum sit. Vix vereor, ne cuiquam placeat OG

solchen emat relata se or ω - mira sane locutio, quae ne unius quiqem loci auctoritate probari potest. - Verba a 2 an significant, quid ex peccatis hominum, spiritum divinum violantibus consequatur, illos scilicet jam carnis fragilitati subjectos fieri. Aliter verba explicat Hengsten ber g Bettrage . Eint in s A. T. T. H. p. 329): ,ει clem

lassen, undismeben. Sed ita vocabulo ' E significali tribuitur, quae in et Testamenti libris omnino etiam Ohel. 2, 3. 5 5. ab eo est aliena. Potius vox IV hoc loco eandem vim habet, ut in s.

39쪽

C. His praemissis Mosaismi de rebus post mortem suturis sententia facile intelligetur. Secundum ea, quae de hominis naturadieta sunt, ubi absumto spiritu animae et corporis conjunctio diremta est, necesse est alterum fieri de duobus, ut aut en sede sua et quasi vitae instrumento privata ipsa intereat atque ita universus homo deleatur, aut in spiritu deserta et corpore privata, debilis quidem et accida, sed tamen quoniam in ea persona hominis sita est), sui conscia maneat et in alium locum migret. Ex his duabus posteriorem Osaismi et omnino Vet. Testamenti sententiam esse, id, quamvis nonnulli loci separatim

inspecti priori favere videantur ' , apparet ex iis, quae et Testamentum de Orco , Nwh et de animarum in eo degentium conditione statuit quae doctrina in Pentateucho inchoata, deinde a posterioribus scriptoribus amplificata est et exculta, ita tamen, ut hi prorsus nori nihil adjicerent. λ xui , ' , in quo mortuorum animae Versantur, ima ad similitudinem ingentis sepulcri est adumbrata, quod 49 Ps. 104 29. 146, 4 et al. - Εο locos cum sententia

Vet Testamenti de orco non pugnare, ex Ohel. 12, 7. Oll. 9, 10. Ostendi potest. Etenim priorem locum si separatim inspexeris, facile tibi persuadebis, Ecclesiastem opinari, morte universum hominem deleri. Tum vero ex , 10 disces, quum corpus in pulverem et spiritus ad Deum

redierit, ipsum hominem In N superesse et ad inseros descendere. 50 De Origine vocabuli No multa disserere, quum res nihil ad

quaestionem nostram faciat, supervacaneum videtur. Id unum moneo, Ἀ-

senium in thes. s. v. p. 1348 sententiam Hupseldi vid. Zeitschr. . unde de M. I. T. II p. 62 nimis considenter respuisse. Etenim verbum ' Vo, unde e senius, sitic heri et Hit gigii comm in des. 5, 14 sententiam secutus, nominis Ne originem repetit, ortasse ipsum

fel l. c. bene explicavit ), originem duxit quemadmodum . . e bum IVD ad radicem an revocaverim, certe eodem jure quo Delitzschra Nonnulla addi possunt ex otii etymolag. maeae. v. M v. ita,

40쪽

qumn ex universa ejus ut vasti specus subterrane et tenebrie idescriptione ' tum ex eo perspicitur, quod nomen sepulcri I A

Jes. 14 I et al. ' ), putredo des 14 II. aliaque sepulcri

propria etiam ad Orcum transferuntur δ). - Νihilominus Miseertum est, reum, quae est animae sedes, a sepulero, in quo corpus situm est, et id jam in Pentateucho, distin

nulli ubique de descensu in sepulcrum interpretantur, pluribus Iocis haud dubie ad locum quendam a sepulcro diversum es

Tenda sunt Gen. 25, 8 coli. v. 9. 35, 29. 49, 33. coli. 50, 3. Num 20, 24 sqq. 'q): unde verisimile fit, eadem iis locis, de Jesurun p. 60 radices bya, M. et , n, atque ipse se seni uc ines. p. 1225 radices V et I p, V, et i, cognatas esse statuunt. Sententia Red si obii qui v Ille Zeitschr. VIII, 2 p. 5 verba NU,

bad, non dem die Scheolide amomaum ist maluerim dicere, unde descriptio Orci lineamenta et ornamenta poetica traxit. Nam quod in et Testamenti sententia de inseris gravissimum est, sors scilicet et conditi animarum in orci degentium, id longe alio nititur landamento.

52 Hengsten bergio comm in Ps. 28, 1. verisimile ridetur, sabulo Ixx Iu semper descendentes in Orcum significari quod quidem locis Ezech. 32, 18. 24. confirmari videtur sed ipsam Vocem J V engstenber nimis argute ita explicat si Da man uberaelam mvis die rur Grube in abfahren, ita hina byefahren ina, s kan wohi ι an die lave re meis rum Seheol, nitatis aerihurim me rum Grabe sedata reor n. At L IDI' Ps.

22, 30. Inae', es 'n' ' Ps. 30 10.

53 Plura exempla suppeditat nobel in comm ad Κοhel. p. 300ὶ, qui tame nonnulla confudit, quae diligenter discernenda sunt. 54 Aliter judicant tessel bach dogma de reb. p. mortem lat. etc. eideib. 1832. Rhodo, Me de Unsterblitasteus auben deraueri Hebrae etc. in Ilig. Zeitschr. X, 4. p. 3 sqq. et alii. 55 Vid. Saal schu l. c. p. I sqq. se senius . . S. V. Np. 131. Steudet, Theol de A. T. p. 115., ah l. o. p. 13.