Veteris Testamenti sententia de rebus post mortem futuris illustrata

41쪽

quorem sententia, si seorsum eos inspexeris, dubitare licet, pariter explicanda esse. Ipsam autem vocem No ex antiqua Io- quendi consuetudine, qualis in Pentateucho obtinet, etiam de sepulcro usurpatam fuisse, quod multi opinati sunt omnino Comprobari nequit. Etenim ex iis, quos pro hac sententia asserre EoΙent, locis unus, Gen. 37, 35. contrarium docet, quia Iacobo non licuit dicere, se ad Iosephum filium, quem laniatum opinabatur, in sepulcrum descensurum esse. Si quis autem verba

urgere, ut tantummodo ad sepulcrum referri debeant, idem faciat necesse est in explicandis similibus locutionibus, quae Ies. 14, 11 et alibi occurrunt quodsi vero hae ad literam non sunt accipiendae, non est, quod in priori illa locutione haesitemus. Duo insuper exstant locimum. 16, 30 - 33 Deut 32, 22. quibus vox N sepulcrum mnino significare non potest. In posterioribus vero et Testamenti libris Ieh. C. 14. Egech. C. 31. 32. Job C. 3. et M., Orcum, quo mortuorum umbrae congregantur, a sepulcro discerni, ita est in promtu, ut vix egeat disputatione I . Permiscentur quidem nonnunquam, ut paulo ante dixi, in descriptione eonditionis mortuorum, quae Orci et quae sepulcri propria sunt; sed ea ambiguitas, si ulla est, tollitur aliorum locorum perspicuitate. Exemplum suppeditat Ies. I4, I. ubi propheta de Scheole ita loquitur, ut, qui solius hujus versiculi rationem habuerit, facile sibi persuadere possit, nil nisi corporis in sepulcro sui conditionem ibi describi. Sed ontrarium disces ex iis, quae proxime sequuntur. Canit enim propheta v. 18 sqq. , regis absonici corpus omnino non sepulcro

Conditum, sed inhumatum inter occisorum cadavera projectum iri: unde perspicuum fit, iis, quae ante dicta sunt, locum a sepulcro disersum, in quem anima regis migratura sit, significari. Alios Insuper locos, ex quibus idem ostendi potest, recensere Me vacaneum videtur. 2 Difficilius autem erit, decernere de hac quaestione, num Vetus Testamentum, quemadmodum reum animarum sedem a sepulcro secernit. Ita omnino neget, animis post mortem 56 ct e. g. Baumgar ten- crus ius bibl. Theol. p. 329. not.

42쪽

cum Orporibus, ex quibus evaserunt, ullam amplius rationem intercedere. - Certum quidem est, insigne hac in re diserimen exstare inter et Testamenti sententiam de rebus mortuorum et disciplinam Aegrptiorum, quam multi perperam illi comparaverunt ' . Aegyptii enim arbitrati sunt, nisi corpus condimentis servatum sit, animam ad requietem in Amen- the propositam euire non posse, sed ab aliis corporibus ad alia transire cogi '). Iane autem opinionem a Vet. estamento

Prorsus abhorrere, ex eo apparet, quod Ιηraelitae mortuorum corpora, quippe quibus destinatum esset in pulverem redire Gen. 3, 39.), non condita et celerrime quidem humare solebant. Sed et, quod Graeci a Romani existimabant, animam nisi corpore rite sepulto et terrae reddito in Orco non recipi ' a et Testamento est alienum. Hoc enim eos quoque, quorum corpora

inhumata projecta essent, ad inseros descendisse docet Ies. 14, 15 sqq. Ezech. 32, 7 sqq. . Et quamquam foedissimum habebatur, si quis sepulturae non esset particeps factus ' ', id tamen ad ipsius animae conditionem nihil pertinere credebatur . 58 Jam Tacitus, ubi de rebus Judaeorum disserit hist. V, . ,

Acomora, inquit, condos quam cremare e more est mus, eademque cura et de infernis persuasio. Plura de hac re insta D, γdisputabimus.

59 Serv. ad Virg. Aen. III, 7. , Aegypti peri sapientiaescondita diutius resonant corpora, scilicet ut anima multo tempore periluret et corpori sit obnooeia, nee ito ad alia transeat. ac sententia diversas, quas Herodotus, Diodorus et Plutarchus tradiderunt, Aegyptiorum de mortuornm sorte Opinione lacile

inter se conciliari, recte recentiore docuerunt.

60 CL aegeis bach homer Theol. p. 345. M tange aer Lei nichi emnitate ist, sita re mi aer porri in inem Meimen Ramori. Die Mele ut nota in Element de Leiblichisit an sich. Si is nota nitat ineris Mesens mit en Melen ereus umbrann-ter Leiber seis den, und wird aher non Hesen auch nichi liber et Frus selassen artun g, Religio de Rome T. I. p. 49. is Di Erae Merbemyterarinen de tar nitat auro fetersitae mremonte non symbolis hem eryctem rear etc. 61 Vid. iner bibl. Realw6rterbucho. I. p. 173. 62 Ne ea quidem sententia probari potest, quam EWald ad Ezech. 32, 21 sqq. - Proph. de A. B. T. II. p. 333 proposuit, eos scilicet, quorum corpora hostili in terra turpiter jaceant insepulta, propterea quod

43쪽

Nihilominus et Testamentum fortasse non plane abhorret ab hac sententia, animae apud inferos versanti certe eatenus areanum quoddam Ommercium eum corpore esse, ut putredinis ejus liquem sensum habeat. Forsitan huc spectaverit Job 14,

22. ubi verba IN ' P, a 'UI haud dubie non ad corporis

umbram sunt reserenda, qua et Testamentum animas in Orco degentes vestitas facit I. Sam 28, 14 et al.), - nam ilI ICI nominari non potuit, sed potius ad ipsum eorpus, quod in sepulero situm est. Etenim in adavere, dum tabe absumitur, sensum nondum exstinctum esse, etiam Jes. 66, 24 declaratur. Verum non satis perspicuum est, num inter illum dolorem, quem Jobus in corpore putrescenti inesse dicit, et tristitiam, qua animam

pressam facit , INI , UD ), uua ratio intercedat. - Νescio an ad comprobandam illam sententiam rectius adhibeatur locutio in D NI Ps. 16, 10 49 li ., quippe quae videatur i

dicare, ad ipsum mortuum ea, quae corpus in sepulcro patitur, quodammodo pertinere. Id Omnino certum est, cernere h. e. X- periri semicrum non significare nilii aliud nisi escen re insepulcriem. Sed firmam sententiam de tota hac re proponere non licet. - Apud posteriores Iudaeos occurrit opinio, animam et D ), quoad corpus in putredinem non abierit, cum e conjunctam manere, et demum, postquam cadaver in pulverem abierit, cum spiritu, qui in Paradiso versetur, rursus consociari vid.

Ei se tamen ger entdecktes audenthum . I. p. 87 sq. . quae sententia quam facile ex iis, quos ante attulimus, locis Veteris Testamenti nasci potuerit, nemo non intelliget. 3 Nulla amplius ratio animae hominis mortui intercedit cum spiritu vitali, qui ad Deum rediit Ps. 104 29 Iob. 34, 14. ohel 12, 7.). - mi est sententiam e Dderi l. c. p. 48sqq. qui, ut Omnino distracta morte naturae

communi honore in morte caruerint, in rc haberi inter Omnes miserri

minia loquitur contumelia afficiuntur Elamitae, quia jam apparet, quam vana suerit pristina eorum superbia. - Vocis 'PII autem, quam Pr pheta l. o. pluries usurpat longe alia est sententia. Vid. quae rectissime Hae vernic in comm ad h. l. Me de et exud Δ.

44쪽

hurnanae elementa quodammodo inter se cohaerere enset, ita praesertim perpetuum animae in Oreo versantis et spiritus in divino numine recondit et asservati commercium statuit. , ranam, inquit, anima esse desineret, nisi per pistrum e materia inanima

quodammodo Mimeretur. Itaque ut post mortem non pereat, sed tantum non pereat, jus rei causam in e ponas, quod ne tum gresdem Omnis stemeris commercium cum Piritu est sublatum. qua in sententia hoc Verum est, animam ob eam tantum ausam Post

mortem remanere posse, quod ipsa spiritu orta, etiam ubi a spiritu sustentanti deserta est, suam servat spirabilem naturam '. quod quo jure commercium animae cum spiritu in numen , vinum reverso dici possit, equidem non video. Ne illud quidem probari potest, spiritum hominis a Deo post mortem receptum non confundi cum universo spiritu vitali, sed quasi recondi in Deo et asservari. Argumenta, quibus Heyde l. e. Sententiam suam stabilire conatur, non sunt exegetica, sed philosophica et dogmatica. Ex et Testamenti locis, si Verba urgere volueris, facilius contrarium concludes, et maxime quidem ex Eech.

37, 14. Is enim locus, de quo in secunda hujus libri parte ae-

euratius disseremus , quum mortuorum resurrectionis imaginem repraesentet, id ipsum docet, qua ratione mortui in vitam redituri sint. Ibi vero propheta non dicit Deum mortuis, quos in vitam revocaturus sit, ipsorum spiritum in divino numine asservatum reddere, sed suum ipsius spiritum ' Π in iis ponere. Iam vero de ipsarum animarum in Orco de gentium sorte et conditione disserendum est quae qualis sit, ex iis, quae in superiori disputatione de hominis natura diximus, facile

colligi potest. Nam quum anima omnem vigorem et omne robur non ex se ipsa, sed ex spiritu sustentanti trahat, deserta a spiritu non potest non debilis et imbecilla esse eadem quum COT-pore areat, nullam amplius in alias res vim exercere poterit,

sed aegni et desidioso otio lanmebit quid si ea, quae de eo

dis et animi discrimine disseruimus, accuratius rePutaVerimus, concludere licebit, quaecunque in firmo ac constanti animi et mentis habitu consistunt, sapientiam, scientiam, consilium et ejus-63 Quocirca animae intro versantes 1 Petri 3 19. πνευματα dicuntur. - Parum verisimile est in Job. 4, 15. voce a spectrum sive animam mortui hominis significari; vid. Hirge ad i. o.

45쪽

modi alla inmanes, quoniam excordes sint, adere non posse. Ae revera talem describit et Testamentum animarum in Oreo vitam, siquidem recte vita est nominanda. - Debiles et saccidi sunt aegrotorum instar Ies. 14 1st. Orci incolae, unde nomen eorum 'NDI ductum videtur ' . illi curant, nihi agunt, cessatione torpent Iob. 3, 14 sq. , nec quidquam ad eos pertinet sors oram, quos in terra dilectos reliquerunt Iob. 14, 2 l);,,nsgus mus, nequs ratis, neque scientia sapientiave est apud imiseros, quo tu descendis Κοhel. 9, 10 eoll. 5), quamobrem Oreus s. 88, 13. 'UI VI et incolae ejus es. 8, II. IUV, n dicuntur. Nec solum a rebus humanis et luce terrestri seelusi sunt, qui locum illum habitant atra aligine pressum Iob. 10 4 sq.), sed etiam ab omni cam Deo communitate Deum non amplius laudare, nec miracula ejus celebrare possunt des 38, 18.

quoniam autem, ut supra exposuimus, in anima hominis e sona sita est, sensus inmanibus non plane est exstinctus, nee sui pigorem conscii esse desierunt q), etenim non omni dolore vacant Iob. 14, 21. sentiunt, se imbecillos esse, agnoscunt advenas Jes. 14 9 etc. , - quamquam conscientia eorum et memoria non stabilis, sed plurimum temporis velut somno sopita,

et interdum tantum, si singulare quidquam inciderit, quod inse- rorem quietem turbet, excitata videtur Jes. 14 9 sq. coll. 1 Sam. 28, 15). - Hac in re Veteris Testamenti doctrinam ab Homeri demanibus sententia, cui ceteris partibus simillima est, insigni ratione discedere, quisque facile cognoscet. Homerus enim a-64 Notabile est, vocabulum D de anima in rc Versanti, secepto uno loco ob 14, 22. nisi qui alius me sorte sugit), nusquam

usurpari, sed tantummodo de anima in rcum tradenda vel ex Orco se

vauda s. 16, 10 86, 3 et al. - Vocem 'NDI ex singulari D repetendam esse, recte vidit Hit gig ad Jes. 14 s); itaque ea significat debiles, inst mos. me senius in thes p. 1302 ex radiosin

voci mavult significationem quietis tribuere. 65 Herder, quod ex falsa ejus de UD sententia necessari sequitur l. o. p. 47. perperam ita judicat: Ferire disjunctis naturae humamue e meritis conscientiaran humanam est necesse eae illorum enim nata est conjunctione. Neque igitur, si quis ad immorialitatem con-aciantiam necessario pertinere opinatur, ab auctoribus a is es tam illam esse tim erit contenderit, ε

46쪽

nes omnino conscientia destitutos fingit, neque eos, quum ab inferis excitati sunt, nisi hausto sanguine, qui quasi φρενῶν atque ετορος vice fungitur, conscientiae et memoriae rursus compotesseri docet q). Cujus opinionis in et Testamento neque ullum vestigium occurrit, et contrarium declaratur iis, quae I Sam. C. 28. narrata sunt. 5 Inter animas, quae in re versantur, et Testamentum ullum discrimen esse negat. Ut omnes eodem omntur nam, Fuis vis mit, nec videat mortem, et animam eripiat ex rei potestater μ' L M, G. cf. Hab. 2, 5. - quam

obrem Oreus Iob. 30, 23. ' , , IV in ' dieituo ita sors

omnium una eademque est, siVe dirites, sive pauperes, sive nobiles et clari, sive humiles et obscuri in vita terrestri fuerunt Iob. 3, 7 IM. Tantummodo secundum gentes manes separati sunt, quod et ex diet illo, mortuos ad patres sine ad sentiles suos congressari, in Pentateucho identidem obvio, et ex Orci deseriptione, quam Ezech. 32, 7 sqq. exhibet, intelligi potest. Ne quidquam interest inter honos atque malos, nam vitae terrestris sive bene sive male actae apud inferos nulla ratio habetur, qua in sententia ne libri oheleth quidem auctor, qui postremis Vet Testamenti scriptoribus annumerandus est, a Veteribus dis erepat cf. s, Admodum rari exstant loci, quibus fortasse contraria sententia proditur. Duobus enim locis es. 4, 5. Eaech. 32, 23. qui tyrannos Babyloniorum et Assyriorum in infimum oreum n 2 ' Pn'h detrusos faciunt, videtur indicari, superbissimo cuique et maxime nefario homini horribiliorem quameeteris apud inferos sortem propositam esse Similis senten-66 Vid. aegeis bach liomer Theol. p. 342 sq. Ipsum tamen Homerum hac in re sibi non constare, exposuit aegelsbach p. 346 sq. 67 De iis locis, quibus auctor libri oheleth judicium post mortem tituram statuere videtur, in tertia hujus libri parte disseram. Ibidem disputabitur de ea quaestione, num ex paucorum locorum sententia Seheo tantummodo pro improborum sede habendus sit.

sten. EWaldo assentitur ae verni ch in comm ad i. c. - EX

iisdem locis ortasse fluxit ille δης σκοτι-τερος, quem Josephus bess.lud. III 8 5. iis assignat, qui ijsi sibi mortem consciverunt. - e-

47쪽

Perseetiori de rebus post mortem futuris doctrinae, quae diversam bonorum ac malorum sortem, vitae in hac terra actae eonsentaneam statueret, in ipso osaismo Iocus datus non erat.

Nam a quae piis divinitus promissa est, beatitudo n omni hac vita absolvitur, et tota posita est in terrestri felicitate quod perspicuum fit ex Lev. 26, 3 sqq. Deut 28, I sqq.

et multis aliis similibus locis, ubi externae commoditates, ube tas frum et fructuum, victoria de hostibus, longa et valens aetas, posterorum copia et ejusmodi alia iis, qui leges divinas diligenter observaverint, promittuntur. - Haec tamen noli ita intelligere, tanquam si Osaica disciplina statuerit, res externas per se omnino hominem felicem reddere posse. Immo longe aberrant a veritate, qui opinati sunt, pium Israelitam in perfruet dis voluptatibus bonorum finem posuisse, nec dubit*sse, quae ad beatam vitam pertinerent, omnia ventre metiri quae enim Deus piis pollicetur, bona omnia hac promissione absolvuntur Lev. 26, 3 sqq.): ,hahitutionem meam in mediis vobis ouocabo, nec fastia die nos anima mea. Incedam inte vos atque σο vobis Deus, Et vos eruis mihi populus. inc pius Israelii nihil censet esse bonum, nihil expetendum, quod sit ejunctum a eommunitate, quae ipsi est eum Deo; nec ille terrestrium bonorum cumulus ulla ei videtur felicitas, si ipse Dei propitii praesentia careat. Sed vicissim Mosaismus etiam pii cum Deo societatem a terrestri prosperitate, quae illius et fructus et pignus est disjungere nequit, nec quomodo eum externorum bonorum jactura Dei beneterum, Si recta est, nam proposuimus, locorum laudatorum interpretatio, rursus mirum in modum hac de re cum et Testamento consenta Ηο- merus, qui et ipse bonorum et malorum diversam apud inseros sortem esse negat, nisi quod singulos quosdam impietate et nequitia insignes homines singularibus poenis affectos lacit. Vid. aegeis bach l. c.

48쪽

volentia stare possit, satis expileare potest. Remunerationem pietatis et maiorem terrestrivi compensationem post mortem f. turam lex osaica piis Dei cultoribus nunquam proponit. Dum vivunt, Dei propitii bonitatem et elementiam eo experiri necesse eat, eamque experii profecto beati sunt, nec desiderant felicitatem mortuis eventuram. - Tristissima quidem est, quae omnibus imminet, mortuorum conditio quod ita iis ipsis, quae hucusque exposuimus, intelligitur. Verumtamen certe in entateucho nondum ea reperitur mortis atque inferorum formido, quae Posterioribus temporibus piorum maxime excruciavit animos. Etenim aedat animo mortem exspectant patriarchae, quum aetate ingra---ente jam saturati sint bonis terrestribus et suas in terra vices expleverint. Fessorum instar viatorum post diuturnam peregrinationem, quacum vita terrestris comparanda est Gen. 47, 9.

eost s. 39, 13. I Chron. 29, I 5), quietem desiderant, quam

sibi apud inferos paratam fore sperant. orientibus insuper hoc suppetit solatium, quod antequam ex hac vita migrant, et filiorum felicitatem conspexerunt, et posteris in sempiternum mafore, quae Deus promisit, laeti confidunt Gen. 48 2I. 50, 24 et Q. V) eost x. 20, 6.) Hoc est illud mori et I et nIlla I . Gen. 5, 5. 25, 8 et Q. - Longe aliter atque

Patriareriae de sortis post mortem futurae acerbitate posteriori-70 Edilem referenda videntur verba morientis Iacobi Gen. 40, 18.n π 'n' p InVπ', quibus beatae immortalitatis spem expressam

esse, nonnulli binati sunt. Bene ea calvinus in comm ad Gen. ita illustravit; Iae us milens m a molestias, muli discrimina, metiatos status, in ta etiam clades, quae semini suo totidem minantur exilia, eri non potest, uti condoleat, atque etiam secundum hominem turbetur. Verum ut victrice animi constamua contra omne tentationum serius insumat, sese ad Dominum transfot, qui polli-estus δεισα, se illius o uti fore praesidium. Quamquam autem nomisibi privatim acob salutem, sed posteris suis omnibus νε- ravit hoc amen notae dignum est, quod in multa saecula ostendi siautis rum Dei Dedus, ut se mortuo Deum fore Macem non dubitet. Unde etiam sequieur, inter ultimos spiritus et quas in messia morte vitam aetemam apprehendisse. Rectius dixeris, Jacobum ita loqui, ut suae gentis sutura saecula ad se ipsum quoque pertinere intelligat, in quo sensu vitae aeterea quoddam augurium inesse videtur.

cf. quae post E 3. disputabuntur.

49쪽

hua Eeulis pii sensemini. Sed de hac re in tertia hujus libri

parte accuratius disseremus.)2 Ut autem hae in vita recte factis divina praemia exstant, ita supplicia peccatis. Terrestrium bonorum privationem lex omnibus improbis minatur, ae si quid gravius deliquerint, imm tura morte abrepti vel apite puniti poenas seelerum pendunt. Μarime horribilis vitae finis habetur, ubi homines, ut ominuae caterva ejus, medio ex vitae flore ac robore ad inferos improviso abripiuntur Num. C. s. oll. s. 55 16 . Ea vero somnon ideire miserrima putatur, quod ad mala apud insero parata dueat, sed quod abducat a bonis terrestribus. Nam quid tristi Mogitari potest, quam si ii, qui terrae bonis nondum delectari desierunt, vita luee, qua laetantur, subito privati in tenebras ore detruduntur. me tantum ipsorum malorum exitio divina Iustitia omprobatur, sed ne vita peccatorum impunitas datavideatur, expetuntur poenae a liberis et nepotibus, qui patrum instigia seeuti sunt Ex 20, 5. et M.).3 Sic ex iis, quae post mortem ventura essent, neque inestamentum praesidiumve piae vitae comparandum, neque formido malis terrorem incutiens repetenda erat. - Ac si volumus hujus res considerare principium, facile nobis persuadebimus, id ex sapientissima illa divina παιδαγωγίε, quam in lege Osaica admir mur, esse profectrum Etenim qui fieri poterat, ut homines eo tumaces ac refractarii religione obstringerentur, in Dei saneti et justi numen atque vis ante oculos iis versaretur 'T. Hoc igitur voluit universamosaicae civitatis disciplina a temperatio, ut praesentia Dei et metu et amore animi implerentur, ut

praesentem sanetae legis Itorem atque Vindicem, praesentem piorem tutelam Ognoseerent.

mosaismum defendere, quod, quae in perfectam et absolutam res onem eadunt, iis careat, admodum supervacaneum et

inutile videtur quod autem multi, qui de veterum Aeraptiorum sapientia multa inepta omniaverunt, opinati sunt, Aegyptios sua I cf. io deleg II, 10. ,Quod meus ipse isdem --

εα ustrer, maes G menae metu religio consimoeri detur. Imprimis memorabile est illud Plutarchi, de sera num vind. c. 183, viri exponit, poenarum post mortem venturam metu et praemiorum susurum spe omnino non id effici, quod suppliciorum de improborum progenie sumtorum aspectu.

50쪽

eo animi immortalitate sententia Mosaicam superasse, id pauetaeonsutabo. mirum omnino est, quantum verbis Herodoti II, 123 ,πρωτοι - Αἰνέπτιοι εἰσι ο εἰπώντες - ανθρα- ψυχαὶ ἀθανατος ἐσαι illi tribuerint, quum ipse Herodotus iis, quae proxime aequuntur, deelaret, de quali animi immortalitate cogitaverit. Si nomen immortalitatis sectantur, certe eodem jure laudarent Pau- tantam dicentem Graee descri IV, 32): ἐγω δε αλδαέους καὶ

'Dδων ἡ μαγους πραπους οἶδα εἰποντας, ως ἀθανατος ἐστιν ἀνθ ρο-ου-reti. Sed de re agitur, non de nomine Jam vero si quaesieris, qualem Aegyptii animam humanam cogitatione informaverint, eoncedendum quidem est, eos praestantiorem, quam Indos, animae notionem habuisse, quum docerent, ut Tertu Iliani de an. C. 33. Verbis utar, ,-imam digressam a corpore non refundi in animam universi, sed manere determinatam At iisdem opinio fult, hominis animam, nisi post mortem arcana quadam ratione

eum corpore conjuncta maneat, solitariam perdurare non posse,

sed dissoluto corpore in aliud animal transire. Vid. annot 59. quis igitur non videt, ex Aegistiorum sententia animum humanum non sui juris, sed eo ori subjectum esse '. longe alia

72 Quasi praeteriens paucis exponam, vehementer eos errare, qui Indos vid praecipue anuis legum Lib. XII. f. umbo id liber die laga vad-giis p. 39 sqq. et Aegyptios de rebus post mortem suturis eadem

fere sensisse putant. Externa enim est similitudo, differentia maxima. Ex Indorum opinione hoc est propositum animis, ut postrem in universi vitam refundantur, qui est animarum ἡigrationis finis, nisi jam in hac vita devotione pia Θως illud assecutae sint Aerapti contra docuerunt, ut Tertullianus recte dicit, animas a corpore digressas determinata manere, quare post finitam περιηχυ.ιν in corpus humanum redeunt Herod. II, 12M. Quod animae post mortem in orco Naraca versantur, Indorum sententia est sors infelix, nam cruciantur et purgantur, ut in aliud corpus migrare possint nec ea quidem, qua boni homines in Indrae coelo 6 γέ ruuntur, felicitas sempiterna est. Ex contrario Aegrptii quietem in Amenthe sortem elicissimam esse existimabant, justis solum Venturam et, si corpus conservatum esset, sempiteream. Itaque ut conse Varentur mortuorum corpora, summae erat curae Aegyptiis, quoniam deletis corporibus animas in Amenthe permanere non posse persuasum habebant ex contrario, ut dissipentur corpora, Vult omnis Indorum sepultura, qualiscunque in diversis sectis obtinuit.