장음표시 사용
31쪽
Raro admodum occurrit in veterihus monumentis, vulgata illa scribendi forma a Senurius signatur hoc modo, VI. ut v I. vIR. sed saepius hoc modo, ImiL
OUo potius viii. quam rix. Sic etiam uopem potius um I. quam Ix. in vetustis monum ntis. Etiam xviri.potiusquam II xx. o Iud cim, seu duodeviginti: ut etiam xv mi. undeoiginti, cetera. eadraginta veteres R. hoc mo do, xxxx. idque frequentius quam XL. Euadringenta sic, CCCC. vel CD.s Vingenta hoc modo II, vel etiam D. Mille hoc modo cIo, postea vero M. Majores autem millenario num e
Tos suis vocabulis exprimunt. Quod si notis designant, multiplicant millen .hoc modo: CID CII Clo ter milis: ccIII δε- . cem milia: & figura dimidiata Ino quiν que milia. At mi jores sic designant, CCCIIII centum mitia: & dimidiat Ioao quinquaginta milia : celera .
32쪽
III. . tria milia: praesertim in milibus passuum , seu lapidibus viarum. III.M. P.
tria milia passuum.1 A CAPUT UIL
De recta interpungendi ratione. 4 nam aetate ratio interpungendi occeperit, quaeque illius vicissitudines fuerint, nostrum non est inquirere . Sussicit monere, Magni Alexandri aetate non fuisse ignotam, tametsi non omnibus probaretur: siquidem Aristoteles scribit, I) Heracliti philosophi scripta non habere interpuncta: immo vero operosum esse ea interpungere. Id autem longum tem pus cum in Graecia , tum in Latio obtinuit, ut non nulli apponerent ea, plerique non apponerent: ut ex codicibus ante hos bis centum supra mille annos
descriptis palam fit: qui sine intervallis & sine ullis distinctionibus continua
33쪽
oratione scripti sunt. Ut ut est id scimus , hujusmodi notas ab polit illimis viris inductas fuisse duplici nomine: primum interspirationis caussa , ut interpunctis clausulis legentes, aliqua interposita mora, commodius & facilius pronuntiarent: i deinde quo sententiae recte distinguerentur , & loquentis sensus palam fieret. Haec tamen non nisi pedetentim , & praesertim post in Venta in typorum artem, perpolita sunt, Regulae autem , quae ab viris acerrimi judicii constituuntur , sunt hujusmodi I. Cum sententia aut periodus Q mnino finitur , ut nihil addendum supersiit, punctum ponitur, quod Post
. Ubi vero sententia est concisa, ct item altera concisa sequitur, mel id gemino puncto separatur : v. g. ni aqabs te nullas acceperam: nec mirum
Q clausulas atque interpuncta verborum mi interclusio , atque anguistiae spiritus Οι' tulerunt. Cicero de Orat. L. III. c. si
34쪽
fuerat. nibu o od ad te scriberem: modo enim discesseras. Gr filium exiisse: molesus non erit. i) . Si post punctum sinate sequitur
sententia superioris non dissimilis, littera minuscula satis est, ut in hac: Cognovi ego tua studia in amicos, etiam in te amicorum . multum potes nos apud Plancum juvare . nodi humanitatem tuam. scio quam sis amicis iucundus . nemo nos in Bae caussa plus Iuvare potes quam tu. Σ Si vero sententia est dissimilis, majuscula est adhibenda. Quod si non modo dissimilis sententia , sed etiam dissimile omnino sequatur argumentum; tunc non modo puncto, ct majuscula, sed aliquo intervallo sejungenda est, ut appareat materiae di. versitas. Cum vero argumentum justam magnitudinem habet, scribi debet nova sectione, seu paragrapho, uti vocant: sic majori distinctione argu-
C et men- omnia ex C cerone ad Atticum . G Cicero ad Capitonem L.XVI. ad Atticuri.
35쪽
menta disseruntur. Id tamen scriptoris arbitrio & intelligentize relinquitur, habita ratione & loci , & chartae. Aliquando vero periodus interrogatione terminatur: cuius en signum
s Θ J v. g. Iuo que tanedem , Catilino, abutere patientia nostra quamdiu etiam furor ise tuus nos eludet quem ad senem foc est renata jactabit audiaci,
Mone, hoc modo : Quam multa di δε-nni, in foris homines no Iri fecerunti quanto opere G inpendio religionemo i lianum propagarunt i Quod si periodus non nihil admirationis, & inter' rogationis habet admixtum , alterutro puncto arbitratu scribentis concludi potest . In quo illud notandum, admiratio nem aliquando cum exclamatione con jungi , cum desiderio, cum ironia, cum indignatione ζ V. g. . . Et quisquam numen I
36쪽
praeterea, aut supplex aris inponat honorem l i En ironia cuna exclamatione, Sc indignatione juncta . Est etiam desiderii, ut
... Ipsique suos jam morie sub ae rac Dii meliora piis, erroremque ho-
Discissos nudis laniabant dentibus
& etiam ironiae cum simplici indignc tione: v. g. O Egregium vero laudem , ct spolia ampla resertis Tuque , puerque tuus , magnum O
Una dono Dipum si femina si es aduorum est Haec omnia tametsi diversos ani mi motus indicent, tamen unico signo admirationis fatis distinguuntur: quia omnibus his admiratio inest .
37쪽
g. Veruntamen Manutius censet,
hujus in odi signa interdum adjungi non
debere , cum periodus longius producitur , ac longitudine sua vel interrogandi, vel exclamandi vis penitus
evanuit. Quo casu ex contextu orationis dignoscimus, quonam sensu unusquisque loquatur . II. Geminum punctum tunc scribi debet, cum periodus & sententia est Perfecta, adeo ut unico puncto finiri posset: tamen aliquid addendum superest, quo sententiam explicemus , vel aliquo adjuncto inlustremus, aurrestringamus. Sit exemplum illud Ci- Ceronis ad Caesarem : C. Trebatium co gitaram , quocumque exirem , mecumducere: ut eum , meis omnibus sudiit, beneficiis quam ornatissimum, domum rc ducerem . Vides hic post vocabulum ducere , adferri explicationem primae propositionis. Evenit id plerumque, cum sed tentia plura membra continet, quo sensus suos habent finitos; S ab eodemi
38쪽
aut simili verbo reguntur. Quo casu to ties geminum punctum debet apponi, quoties periodus absoluta est , & sensum completum facit: v. g. in illo alio
Ciceronis: me tecum coram Malueram:
ο sed quia longius flebat, potui per litte-
ras eadem : ut haberes quid diceres , si quando in vituperatores meos incidis, fes . . . . uuibus ego certoscio non P
iii i deri satis mulios perisse : qui, si me ou'i dissent, quampis iniqua pace, honeste
s , tamen viperent: armis enim inferiores, non caussa fuissent. Habes hic exem-s, ii plum luculentissimum . . Postremo geminum punctum adhibetur, postea quam pluries punctum& virgulam in eadem comprehensione i , posuimus: quo Ostendamus, majorem interpunctionem requiri, ac lector aliquantisper quiescat. Idque, quoties main ti: jor mora requiritur , fieri debet. III. Subsequitur virgula: cujus os ii, ficium est, non partes sententiae, aut . 1 sententias separare; sed nomina, & ver-
39쪽
telligat lector , quem sensum habeant, cta quo Verbo regantur: quo facilias sine ulla haesitatione S intelligat, quae legit, & pronuntiet. IIaec ulterius inlustrabimus, peculiares casus, in qui bus evenit, percensentes . Itaque pQ nitur virgula I. Ante particulas coniunctipas, disiunctipas,a Perfatidas v.I. D domo erat,
G oilia, ta ruri sicqueuter. Nec in frozi 'I es , nec in urbe, nedum insubfebliis . Aut hoc facies, aut penus dubii.
Quod verum est sive particulae hujusmodi expresiae sint, sive occulta' : v. g. Amor, odium, avsrhia mortalium animos ad gunt. 1. Ponitur inter breviores propo sitiones, quae ab eodem verbo & persona reguntur : V. g. Modo fecum cogi labat , modo id ipsum exprimebat. Euamne alieno arbitrio dimitteret, memor prisinarum Pirtutum , Penenum, quo
femper secum habere consueverat, sum
III. Scrico Nepos in Hannibale sine .
40쪽
3. Scribitur etiam cum propositio aliquo substantivo apposito , ablativo absoluto, aut verbo, aut gerundio, aut participio, & his similibus interrumpitur: v. g. Geographia, G Chrono logia, duo rasoriae lumina, addiscenda sunt. Brevi, mutata voluntate, recessit . Poteris, si lubet, venire. bis piis fortissimus , multis, variisque per umctus laboribus, adquievit sepius
gesimo. recentiores opendunt, maxima vi pollet. Revocatur ad hanc regulam relativum ante quod irgula vulgo, & merito scribitur. Nam plerumque aliam indicat propositionem, quae sensum interrumpit. 4. Separat propositiones quae necessario nexu colliguntur ; vel quia una est objectum alterius, ut cupio, meri e elementem: scio, te esse calamitosum: vel quia exprimit aliquod adju tum , quod tam est breve , ut geminis purusto secerni supervacaneum sit: v.R. Decem vixit annos, postea quam Ui Asonem repersus es.