장음표시 사용
181쪽
DisspRτ.Ιv. nis Curietis . Sane si id utilitas Ecclesia fiendum poposteris, de-CAp. VI. ereto pro eo Curicorum O laicorum Episcopis porrehio , in praeis sentia Θnodi transferatur , nihilominus alio in loco ejus Episeopo fabrogato . Inferioris vero gradus Sacerdotes, veI alii Curi ei concessione suorum Episcoporum possunt ad alias Gelesias
transmigrare. Quaero nunc : quae utilitas Ecclesiae Toletanae His . palensem plebem Pastore orbabat suo quae Bracarensem 3 quae Portucalensem nonne potius sibi invicem ii Praesules succeae runt, ut meliores dignioresque Cathedras assequerentur Itaquidem persuasum esse vult unicus ille electus Portucalensis Epi scopus inferior caeteris , dum alii tres ad digniorem Metropolim provehuntur . Procedunt caetera , inficiari non ausim; locus enimereandi Episcopos universa Hispania Toletum erat, nec praeter Toletani Praesulis autoritatem , Regiamque confirmationem, antiquata canonica electione ob Hispanae Ecclesiae utilitatem, Cleri populique consensus requirebatur . Nihilo tamen secius dissileatur nemo, quod huiusmodi apertae transgressiones Romanis Pontificibus vim intulerunt, ut, statim atque respirare licuita bellorum tumultibus , quiescentibusque Principum simultatibus supremam suam potestatem in universam Ecclesiam exercere; tam multas , ct tam varias consuetudines, quae ubique in optimam disciplinam irrepserant, aut abolerent, aut selectis potiooribus , novam ad disciplinam stabiliendam iis uterentur, ut sactum novimus.Ita enim decebat Christi Vicarium, ne Ecclesia sibi commissa sensim dissolveretur,quemadmodum factum iri Episcopi remotissimarum gentium in diversa abeuntes , sibique plus aequo tribuentes portendebant . Quandocui dem , tametsi Sanctis Pa tribus Gregorio, S Isidoro olim docentibus , varietas consuetuis dinum unitatem Fidei non scindat: tamen si hae consuetudines non a dispensatione , sed a transgressione Canonum , & Decretorum S. Sedis prosectae sunt, in ordinem revocari eas oportet a Romano Pontifice, qui non alia de causa se Canonum Custodem secit, nisi ut Decreta generalium Conciliorum, necnon localium a se probata ubique locorum sanctissime observarentur . XX. Quae quum ita sint,quis non doleat,conatos esse aliquos siste-Depravatio hic ma disciplinae illius aevi per hujusmodi transgressiones stabili re . νω 'ἡiseu QEN quod Concilium ipsum generale VI. c Hispanis U. quia ni- sinω veteri, hil de isto audiverant ) subjectum fuisse examini Toletanae Syno-
adduci r. di, usurpant pro rei suae argumento, quamquam manifeste conino trarium sibi esse intelligantὶ Prosecto si hac de re pronunciandum
182쪽
mihi esset, non magis quaeri dicerem antiquas consuetudines DIssystr. IV. asserendi artem , quam disciplinae depravationes inolitas , atque CAp. VI. Oh temporum dissicultates aut non statim deprehensas , aut toleratas a S. Sede , postliminio revocandi adminicula e quum caeteroqui natura ipsa doceat, minus quiescendum esse consuetudini, cuius certum principium a recto aberrat. Quod ut verum sit, tota in antiquitate Ecclesiae Hispanae translationum Episcopalium exempla illa sola reperiuntur , quae attulimus. Quin etiam, veritati enim sucum sacere iniquum est , quaecumque translationes tota in occidentali Ecclesia fuerunt iactae ante octavum seiaculum , ad Hispanas istas tantummodo reducuntur . Quis enim Gallicanos aliquot Episcopos ad Francorum regnum confugere coactos aut sedium suarum eversione , aut barbarorum insaniente vesania , inter translatos Praesules recensere ausit Z Multo autem minus Anglicanae nascentis tum Ecclesiae Antistites huc revocandos quis putet: in extremis enim Ecclesiae dissicultatibus multa licent, quae tranquillitatis tempore sunt resormanda. Ita que solae translationes Hispanae manifestum ambitum praeseserentes sunt reliquae. His vero utemur sundamentis , ut consuetudinem translationum inscia Apostolica Sede tribuamus Conci
liis Provincialibus 3 Est id non modo Pontificum Decretis, sed etiam Conciliis generalibus c quae optimo meritoque jure tanti
apud omnes sunt, semperque fuerunt autoritatem adimere , ut prava sustineatur consuetudo . Neque istud dico, quasi posteriorem disciplinam a S. Sede stabilitam condemnaturus , ita ut Translationes levi haerere arbitrer fundamento ς quae enim Romanus Pontifex pro Ecclesiae bono aut instaurat, aut decernit, firmissima omnium stabilitate nituntur. Id dico , ut vindices consuetudinum moneam, ne S. Sedi detrahant, quod facta quaedam in Ecclesiis longe dissitis reperiant; sed potius inquirant,
quaenam origo eorum sit, quam si pugnantem cum sacris ἀnonibus nullaque Romani Pontificis autoritate haerentem Offenderint , depravationis, quam disciplinae nomine tutius appellent . Haec de moribus , atque Iudiciis Clericorum Hispaniae persecutum septimum .
183쪽
De Eeris Dis Beneficiis Hispaniarum
Rudimenta be ne telorum Hispaniae.
E re acturus , siquae maxime , omnibus nota , tantisper ab ipsis initio, retro abeam; iuvat quippe omnia , quae ad Ecclesiam Hispanam iure possunt referri, in meam hanc provinciam undelibet transmovere, nam cupio quam maXime aptam atque explicatam lectori eam tradere. Rudimenta Beneficiorum deprehendimus ineunte sexto seculo in Concilio Toletano II. cu- Com. Gut II. jus verba tunc praetermissa hic recito : Si quis sane Gerieorum agellos, vel vineolas in terris Ecelesiae sibi feeisse probatur . sustentandae vitae eaasa, usque ad diem obitus sui postideat; veram post Dum de bae Dee diseessum , juxta priorum Ganonum Constitutiones jus suum Gelasia favesae restituar, nec testamentario, oesuccessorio jure euiquam heredum , proberedumve re- nquat nisi for an cui Episcopus pro servitiis , ct praestatione
Ecclesia lavisi voverit. Canoni vero huic aliorum Concili rum alios praeivisse aperte testantur Patres , qui possunt repeti ex Concilio praesertim Agathensi s9. S ex Aurelianensi I. as. stabilientes, quod terrulae, ac vineolae, aliaque Ecclesiae bona ab Episcopo concessa Uerieis ad excolendum , nulla temporum praeseriptione ab E esia aueli possiant , multique alii Canones ,& Epistolae Romanorum Pontificum id genus praesto sunt in Codice Veterum Canonum r unde constat liquido , quod Ecclesiae bona perpetua ab eadem possessione retinentur, dum beneficii nomine conlata Clericis , Monachisve utquumque exculta ab iis, ac seraciora reddita, nunquam ex iure Ecclesiae avelluntur, quod esse ingenium Beneficiorum Ecclesiasticorum nostra etiam aetate compertum exploratumque est . De horum nomine , laica origine , conditione, ac varietate dissertissime Thomassinus e nec nobis reliquum csse aliud videtur , quam spicilegium . Quamo rem intra meae provinciae limites eo ipse munere perfungens,ΤΟ-latanum Canonem , unde Hispaniae beneficiorum rudimenta elicui , ab aliis multo antiquioribus Africanis illustrari non sileam . Agellos nimirum , ct vineolas illas , quae credebantur Clericis , manu eorumdem excoli consuevisse nullus dubito;nam video , S. Isidorum retulisse in codicem nuper laudatum hos quarti Conci-
184쪽
absque o ii fui dumtaxat detrimento praeparet . Quibuscum concinit etiam proxime sequens, qui in Codice occurrit: Omnet Ceriei qui ad operandam validi Iunt, em arti iola edi liter ardifiant. Data opera hos Canones recitavi , non modo ut angusta beneficiorum primordia toneantur, dum agricolas Beneficiarios , iuxta Concilia Agathense , & Aurelianense constitueabant; verum etiam ut pateat, quod verba illa Toletani Canonis et si quis Curicorum agellos , vel vineolas in terris Eeclesiae Hi feese probatur, sustentandae vitae eausa , ipsissimam praese-
serunt Beneficiorum Plispaniensium naturam , quae apud Afros, ct Gallos fuerat . Hinc non obscure institutio beneficiorum eruitur. Quum II. ilicet inter oblationes Fidelium , praedia , fundique passim nu- . ςο mmerarentur , queis dotabantur Ecclesiae ; Episcopi, in quorum of c is.
Potestate omnia erant, partem eorum aliquam suis Clericis elargientes heneficia instituerunt, tenuissima primum , ut rerum omnium conditio est , at postea magnis nucta incrementis , dum sua in Ecclesiam conserre patrimonia Fideles certatim studuerunt. Haec quidem ex indicato Aurelianensis Concilii Canone nullo discrimine Clericis Monachisve per Episcopos concedi consueverunt , principio sexti seculi : Si Disespus, inquit, Conc. Aurel. I. humanitatis intuitu, mancipiola , vineolas, vel terrulas Ge- '' s ricis, vel Monachis praestiterit excolendas, vel pro tempore tenendas, etiamsi longa transisse annorum spatio comprobentur, nuntum Gelsa praejudicium patiatur : nee secularis legis praescriptio, quae Delesiae aliquid impediat , opponatar . An Hispani
Praesules Arianorum tempore tam Clericis , quam Monachis heneficia hujusmodi ea conditione contulerint, maxime dubiaxes est . Post detestatam vero haeresim secus suit: nam quidquid Monasteriis, parochialibusve Ecclesiis , de praediorum aut fundorum largitionibus concesserunt, stabili donationis fundamento iisdem datum fuisse testatur Concilium Toletanum III. me cone. Tia. m. sancta SFnodus sulli Episeoporum lieentiam tribuit res aliena- c. . ur 4.
xe: quoniam ct antiquioribus eanouibus probibetur . Siquid vero , quod uitiatatem Non gravet Gessae, pro suffragio Mo-xaeborum , vel Ecelsis ad suam Parochiam pertinentibus dederunt , Armam maneat. Fere inorum vero , vel Gericorum ,
185쪽
DisSERT. IV etenorum necessitati , salvo jure Getesiae praestare permittas-CAp. VII. in tur pro rempore quo potuerint. Et clarius sequenti canone: Si de rebus Eeelsiae pro eorum substantia aliquid, quod detrimen- ἔ . eum Ecelestiae non exhibeat , eidem Deo donaverit, fit sabiis . Praeter hos casus , quaelibet vel minima Ecclesiae rerum distractio erat vetita , ut abunde Agathense Co ncilium nos docet; aene extra Hispania in quaeramus exempla , Concilia duo Hispana Tarraconense, S. Ilerdense , quae praeiverunt'tempora Toletant ii, quibus addi etiam potest Ualentinum Toletano eodem pa-
. riter antiquius , de rebus Ecclesiae domesticis tanta cum severiatate decernunt , ut tamquam sacrilegum condemnent, quicum inque aliquid mobilis, ct immobilis rei Gelsastieae abstulerit: tam alte iis Episcopis infidebat, quod pretia peccatorum , SPatrimonium pauperum , unde originem ducunt beneficia , se- . mel in Ecclesiae jus transeuntia , sacra erant, sancteque tractanda ; eorumque dispensatores soli erant Episcopi, a quorum arbitrio & fundi , & mancipia , & quidquid rerum in Ecclesiarum
potestatem venerat, omnino dependebant.
I b Ipso autem illo arbitrio quam sancte uterentur Episcopi
se si Episeodii Peripicuum valde argumentum eli id quod unanimes totius Hilia
iis, qui laroie- paniae Episcopi S. Isidoro praeside decreverunt pro Fidelium suata Ei πά bona largientium Ecclesiae progenie ad paupertatem redacta .c.. ruri ζ 'rba eorum recito , plurimi enim habenda esse puto . Pra- s. q. bendum est a Saeerdotibus vitae solatium ἐudigentibus, ct maxime bis, qaibus restituenda vicissitudo est. Ruicumque ergo fidelium de facultatibus suis Gele .aliquid devotione propria utulerunt; si forte ipsi , aut filii eorum redasii fuerint ad tuo. piam , ab eadem Reu suffragium vita pro temporis usu percipiant . Si enim Curicis , vel Monachis , seu peregrinis , aut quamluet nece talem sustinentibus, pro solo religionis intuitu in usum res Melesiasticae largfuntur , quanto maxis hir consulen- . dum est, quibus retributio justa debetur Haec quid Gratiatim ubi Pa. nus congesserit cum aliis multis ad iuspatronatus inde exprimendum non intelligo . Id tantum scio , quod ex Τoletanorum Patrum decreto , iuris Patronatus illatio non sequitur . Ihi enim agitur de si blevandis praecipue inter alios pauperes iis , qui de suis bonis donaverunt Ecclesias , si sorte aut ipsi mei, aut ipsorum filii ad inopiam lapsu temporis redigerentur . Haec vero misericordiam potius Episcoporum , gratumque eorum animum commendant, quam jus Patronatus importent. Qui autem Pa
186쪽
tronatus eluceat in Concilio , quod manifeste illum excludit ab DIssgnT.IU. ipsis fundatoribus Ecclesiarum Noverint ergo , ait, conditores CAP. VII. basHeorum in rebus , quas eisdem Eeclesiis conferunt, .uuam Conc. id. c. I 4.
fe potestatem babere, sed juxω Canonum instituta Ilaut Ecclesia ,
ita dos ejus ad ordinationem Episcopi pertineat. Et quamquam ad avertendam aliquot Praesulum a Waritiam ς quia avaritia Sacerdotum omnia auferantur : Fidelibus, qui aedificarant basilicas, S oblationes sanctas dederant, iuris aliquid Fundatoribus eorumve filiis datum esse a Concilio liqueat ; id nihilominus patronatum nequaquam redolet, sed sollicitudinem , sed vigilantiam , sed recursum ad Concilium, quod unpcum tribunal his competens causis in Hispaniis esse demonstravimus . Verba eorum Patrum perspicua sunt; Σuod si amplias quippiam ab eis c Episcopis praesumtis extiterit, per cinctiaum instauretur, . appellantibus aut ipsis conditoribus , aut certe propinquis eorum s jam illi a seculo decesserant . Quae post , prosequuntur caetera, quae nuper attuli, ne sorte plus aequo sibi arrogarent Funis datores. Caeterum tam ex hoc, quam ex superius recitato Canone constat liquido , quam providi Ecclesiae rerum dispensatores, simulque quam retinentes sui juris essent Hispaniarum Episcopi, dum semel donata Ecclesiis ex omni largitorum potestate excidisse definiunt, tametsi aliquam eorum curam non abiiciunt frenandae causa Sacerdotum libidinis , in causa dumtaxat usurpationis eorum quae Ecclesiis dederant : necnon primum inter pauperes locum tribuunt Fidelibus , qui aliquid donarunt Ecclesiis , si aut ipsi, aut eorum liberi ad inopiam redigerentur. Oui sane ca- ius fortuiti aut largitorum inopiae, aut Fundatorum recursus ad Concilium contra avaros Episcopos , generalem non iaciunt regulam pro utriusque generis eventibus .
Ouin etiam Episcopi ipsi tam severis legibus ipsos se colit oscissa
huerunt, ad cuiuslibet generis res Ecclesiae quod attinet, ut ne Mel. rerum dis in libertatem quidem asserere mancipia possent, ne Ecclesiae pensitor , non damnum inserrent, mancipia inquam , quae inter Ecclesiae utili- φ tates numerabantur . Et quidem jure: dispensationem siquidem , non dominium natura sua important res Ecclesiae . Quamobrem
Patres Concilii Hispalensis I. celebrati anno s9o. sub S. Leandro Instauratore Catholicae Fidei, quum Gaudentii Astigitani Episcopi iam demortui factum simile emendarent: Comperimus , in-GW mlassia. quiunt, in Gnone, ut Episcopus, qui res propriar, exceptis .
187쪽
DrssERT.IU. quid de Ecclesia rebus aut dono vis, o ut vendidit , atit quo asCAp. UID modo ab Ecelesia transtulit, irritum habeatur . Et ideo si per Praeeessoris lai Gaudentit Episcopi Ecclesia vesra non possidet, Iiberi , qui ab eo fudit Iant, non jugi legitime absisti. Decer nunt itaque , quod qui libertate donati erant, in Ecelestiae jure permaneant , quidquid acquisierint , filiis tantum haereditate
relinquant , omniaque in Ecclesiae utilitatem redeant . Quae vero mancipia Ecclesiae aliis donata fuerant, ad eam revocari iu-hent ι caque lege Baeticam omnem Provinciam teneri . Quae post sic Canonem secundum absolvunt : iurum s enim, atque
ct proprietatem suam lucris Ecelesta minime confixi, aliorum oblationes a jure Ecclesiastico privet. Nec vero mirari aliquis debet , quod antiqui Canones tot numero inveniantur dotem suam. Ecclesiis acerrime vindicantes , ita ut largitores omni spoli tent iure, Episcoposque ipsos ejusdem dispensatores , non do minos constituerent. Id quippe ingenium erat quarumcumque oblationum mobilium , seu immobilium , non canonibus stahili. tum, sed ab Apostolis per manus ductum ad Episcopos, qui primos hac de re condiderunt Canones. At enim vero quid isto , illo ve subdolo indiget largitore Ecclesia , qui Ecclesiae da- .QF. s. q. re simulet, sibique retineat 7 Nonne manens tibi manebat, aiebat Petrus largitori eiusnodi , ct venumdatum iu tua erat potesate 3 quare posui i in eorde tuo hane rem non es mentitus
hominibus, sed ieo . Episcopos Vero , qudorum arbitrio , ex veteri hac disciplina & oblationes , S largitiones omnes committebantur , antiqui Canones conceptis verbis rerum commeniscine.GHh. i Q. datarios appellant. Ut Episcopus rebus Ecelesiae tamquam com- v 3δ- mendatis, non tamquam propriis utatur. Et clarius Agathensecbis .Aja, Eo Concilium : Cusello , vel moueipiola Eeclesiae Episeopi , fieti c. r. r prisca Canonam pracepit autoritas, vel vasa ministerii , quasi commendata fideia praposito in integro Ecclesiae jurae possideant,
idest, ut neque vendere, neque per quoscumque contractus res, unde pauperes vivunt, alienare praejumant. Ouin etiam eo usque religiosam hac in re antiquitatem reperimus , ut ne eorum
quidem , quae privatim tradebantur Episcopo , hic dominium assequeretur : Pontifices, ait idem Concilium , quibus in summo Sacerdotio constitatis ab extraneis dumtaxat aliquid aut cum Gelesia, aut sequestratim aut dimittitur , aut donatur , quia hoc ille, qui donat pro reAmtione anima sua , non pro commodo
188쪽
Sacerdotis offerre probatur, non quo si suum propriam, sed quasi DissεRT. IV . dimissum Ecclesiae, inter facultates Gelesiae computatur. CAP. VII. Nullum ego Canonem laudavi, non dico ex Conciliis in V. Dispania ignotis, sed qui in codicem ipsorum proprium non esset
relatus . Atque ea propter nolim dubites, quin ipsistimae naturae alio quoψi:, ex essent bona Ecclesiarum omnia , unde Clericis beneficia ad tem- eorum jure ex-
pus , Monasteriisque , ae Parochia linus Ecclesiis in perpetuum concedebantur. Quq autem secus fuerit Z Ne Regiae quidem largitiones alius naturae erant in Hispaniis ; cuius rei habemus testem Nationale Concilium VI. quod celebrabatur anno,8. post S. Isidori mortem . En verba ipsa satis perspicua : Ruia .is , O - Ioui
qui Principibus digne serviunt, atque deferentibus fidele luis V obsequium, constat nos optimum ministrasse sufetium ; dum 'nse a Principibas aequisita, in eorum jure persistere sancimus indivulsa; aequum est maxime , ut rebus Eeclesiaram Dei adbibeatur a nobis provIdentia opportuna : adeo ut quaeumque rerum
Ecelsis vel a Princi has juste eonesa sunt, vel fuerint, vel cujuscumque alterius personae quolibet titulo iliis non injuste eonlata sunt, vel extiterint, ita in earum Dre persistere firma iubemur , ut evelit quocumque casu vel tempore nullatenus possint. Opportunum est enim , ut fleat fidelia semitia bominum
non existere eensuimus intrata , ita Getesiis conlata c qua proprie sunt pauperum alimenta eorum in jure pro mercede osterentium maneant inconvulsa . Hinc est , quod concilium idem lata lege , tum Clericos, tum alios quosvis aliquid de Ecclesiae honis accipientes, cautionem facere jussit, ne aut temporis diuturnitas eadem hona ab Ecclesia avelleret, aut pro tempore ponsidentium incuria iis damnum inferretur . Saepe fit, inquit, ut Com. eod. c.6, proprietati originis ob at is inquisas temporis . Ruapropter providentes decernimus , ut quisquis Curicorum , vel aliarum
quarumlibet personarum sipendium de rebus Ecelsa eritiseumque Epis pipereipit Iargitate, sab precariae nomine debeat proin fessionem scribere ;Jut nee per detentionem diurnam praejudietum offerret Ecclesia ; ct quceumque in usum pereeperit, debeat uti Liter laborare , ut nee res ditini juris videatur aliqua oecasione
pendiis juo videbitur privari. Tricennalis dumtaxat possesso ha- filicam aliquam asserebat Episcopo alius parochiae , seu Diace- sis, ut ostendunt Canones . Id vero ius possessionis spectabat,
189쪽
disssRT.ΙU. non rerum Ecclesiae perpetuam stabilitatem e atque ob id ut CAP. VII. quumque ea praescriptione alteri Episcopo vindicaretur Basilica ηc.Hi paι.ii. iuris olim Episcopi alius, natura Ecclesiae rerum nullatenus im-IMi. . . mutabatur, iisdem nimirum iub Epilcopi jurisdictione omnino; permanentibus , aut ea essent fundi, & praedia , aut Basilicae a quovis laniatae , ac dotatae. Quod sane Ecclesiasticarum rerum ingenium nullatenus immutatum reperire est apud Hispanos per totum seculum septimum, alia licet multa ii peccaverint, ut dictum est , tum in disciplina, tum in causarum iudiciis , quia
nullum cum S. Sede commercium pristina S eorum consultationes abruperat.
Per totum inquam seculum septimum, seu mavis toto eo itisti ut iis rea ten pore , quum disciplina Vetus quaeri in Hispaniis potest , idest
4 itur in Cone. ante Mauricam tyrannidem, unde aliquando demum emergen- Tol.ΙX. tes, novam coaluisse disciplinam invenerunt, eamque , ut decuit , sunt amplexae . Novi equidem apud plurimos , eosque non ineruditos , nostram hanc sententiam , quippe nimis absolutam, non bene audituram . Quandoquidem Juris patronatus institutionem mihi objicient ex Concilio Toletano IX. quod paulo post septimi dimidium seculi, anno videlicet 6ss. celehrahatur; at secus facturos eos esse confido, ubi pensius rem agnoverint. Conc. Tolet. I x. Nova ii Patres decreta sancitum iri assirmant: Id eommuni de I w nitione decrevimas , ut capitula , qua in priscis Gnonibus minime babebantur inferta, promulgarentur sententia , γ autiquis jungerentur Regutis perenWi jugitate mansura, edi. omui reverentia conservanda. Et quia rem serio agunt, a sua ipsorum reformatione incipiendum esse profitentur : ante nostris exeombus imponere modum, sic errato corrigere subditorum . inbnam vero erant hi excessus ὶ Episcopi scilicet nonnulli bona Ec clesiarum a Fidelibus fundatarum abstulerant, sibique aut suae Ca thedrae asseruerant. Itaque Concilium vota Fidelium frustrari videns , decrevit, ut quaevis bona a quocumque Fundatore tribuerentur Ecclesiae per eum fundatae, eidem perpetuo adnexa essent. Deinde sollicitudinem , ac vigilantiam longe majorem illa , quam dederat Concilium Toletatium ΙU. ipsis Fundatoribus impertiunt, ut quae adversius fraudem decreverant, firmiora enuid, cu sent, Vernan , inquiunt, ut hujus rei potior soliditas habeatur ,
condignis Idiis vel nepotibus , Mnestioribusque propinquis ejus qui eonstruxit, vel ditavit Eeclesiam, licitum fit hane bonae intentionis babere solertiam, O s Sacerdotem, seu Ministrum aliqui
190쪽
ex eonlatis praeviderint defraudare , aut commonitionis honeyiae Drsspar. U. eonventione compescant, aut talia Episcopo, Dei Iudiei corrigen- C p. VII. da denuneient. Quoas tasio Episcopus agere tentet, Metropolitano ejus hae insinuare procurent . Si autem Metropolitanas tu Lia gerat Regis hae auribus intimare non differant, juxta eam iudiciorum sormam , de qua supra sum loquutus . Hinc enitere iuris Patronatus postea instituti a Romano Pontifice imaginem,
sive etiam naturam negare non ausim ς Patronatum nihilominus
nequaquam fuisse ab Hispanis institutum, aperte declarant quae continuo sequuntur: Inir tamen haeredibus in eisdem rebus nouileeat quasi juris proprii potestatem praeferre, non rapinam, non fraudem ingerere, nec vioIentiam quamcumque praesumere ;sed
hoe sotam in salutarem fulcitudinem aahibere, quod aut in nuniam noxam operatio nocens attingat, aut ut in multam partem .
aut aliquam salutaris merees assumat. Nec enimvero fas illis erat secus decernere ς nisi suorum Praedece rum decreta convellere , quam novis additis firmiora reddere maluissent, quod utique posteriora Concilia consue Uerunt. Longe praeclarius Patronatus argumentum aliis est sequens VII. Canon ejusdem Concilii: non enim Toletanorum Patrum sentenia Uςmrφθης
tiam cum recentiori disciplina Patronatus conserunt , sed illo- zziu Viu.
rum ex decreto exprimunt , quae multo postea instituta est . Ita - differt. que ad trutinam revocari debet is Canon . In curiam Episcoporum aliquot , qui fundationes fidelium pessum ire patiebantur, emendaturi Patres , duobus se capitibus moveri aiunt, miseratione, & jure; Fundatores siquidem Ecclesiarum pereuntium ob Episcopalem negligentiam jure questi esse videbantur suarum landationum vices. Verba Patrum tam perspicua sunt, ut Comis mentariis non indigeant. Ruia ergo, ajunt, ferὸ plerumque eoas 'gnoscitur , ut Ecelsae Parochiales , vel Saera gmnasejia , ita t ' quorumdam Episcoporum vel insolentia , vel incuria horrendam decidant in ruinam , ut gravior ex koc oriatur aedi antibus maeror, quam in struendo gaudii extiterat labor: ideoque pia eoma passione deeernimus, ut quamdiu earumdem fundatores Ecclesiarum in hae vita supersites extiterint, pro eisdem Deis oram
permittantur habere Duieitam , ct sollieitudinem ferre praeiapuam , atque Rectores idoneos in eisdem Bainteis isdem ipsi Uferant Episeopis ordinandos . Ruod si tales forsitan non invenἰa tur ab eis , tune quos Episcopus loci probaverit Deo plaetior, δε-
eris altaribus insituat , cum eorum conniventia servituros .