장음표시 사용
211쪽
mur :Eam esse indicativam,ut nempe ille ipse Sacerdos peccata remittat ex iis verbis Christi Domini ; quorum remia seritis peccata. Quamvis Morinus plures Theologos & Canoni stas laudet primi nominis , qui asserunt eam per octo vel novem saecula fuisse depreca
Poenitentiae summa illa divisio esse cepit, ut alia sit privata, alia vero publica : Cum enim peccata quaedam atrocitatem facinoris habeant, quaedam etiam graviora sint, quaedam leviora S. Augustino minuta, hodie venialia; &Poenitentia nihil aliud sit quam poena pro peccatis, sacri Canones voluerunt ejus varias ess e species. Primo , tria peccata posuerunt omnino extra veniam, ita ut Ecclesia eam ne quidem in fine iis daret, puta idololatriam, adulterium, & homicidium, quorum reos soli misericordiae divinae committeret. Hoc ex Concilio Hierosolymitano sta-xit , in quo Apostoli jusserunt, ut ab iis
Neophyti abstinerent. Eaque dicuntur Canonica peccata, quibus antiqui Canones omnem denegabant veniam. Iis
Addita sunt alia quaedam graviora dς-
212쪽
Iicta , quibus etiam ne quidem in extremis dabatur venia; Eaque tantum est quaestio Historica, non etiam fidei. Olim ea fuisse videtur disciplina totius Ecclesiae. Primo, cum Zepherinus
Summus Pont. adulteris veniam dare cepit, & de ea re graviter conquestus
est Tertullianus lib. de pudic. in princi Sequitur omnino aliud antea obtunuisse. Nec dicendum est eum ita seriapsile jampridem Montanensem factum: Nam idem plane in lib. ad Nationes cap. s. ubi de Apostatis etiam invitis de Poenitentibus sic habet. Et tamen ejus modi neque congregant, neque parti cipant nobiscum, facti per delicta denuo vestri nationes seu Ethnicos ali
quitur in quandb ne illis quidem misce
mur, idest communicemus, quos Vestravis atque saevitia ad negandum subegir. Liber ille primus & genuinus dicitur Tertulliani adhuc Catholici foetus, Acunctam saeculi obtinet disciplina ut de eo sanctus Hieronymus in D 'ad M gηum. Sed & ejus Discipulus s. Cyprianus in Episs. ad Antonianum, et gantissime testatur plures Africanos Episcopos idem censuisse cum Tertuuliano , nec tamen eos a Coepiscoporum
suorum Collegio recessisse, nec Eccle-
213쪽
s ae Catholicae unitatem rupisse, vel duritia, vel censurae suae obstinatione. Hoc iis dictum velim, qui etiam h die perillustres hujus saeculi viros concepti stimis verbis haereticos appellara Mon erubescunt, quod. inquiunt haer licam hanc disciplinam probent, quam tamen ex. iis Patribus vident in Africa observatam : in Hispania ex Concilio Illiberit. passim g cujus vestigia quaedam extant in Can. 12. Ancyrana Θ- nodi. in Can. ult. primi Arelat. Comcilii. in Can. a. Sardicensis. in Epist. I Aocentii I. ad Exuperium cap. i. Ubi ab eo quaesitum est, quid de iis observari debeat, qui post Baptismum omni aempore , incontinentiae & voluptatis bus dediti , in extremo vitae suae fine, Poenitentiam simul Sc reconciliationem Communionis exposcunt. Ita respondet , de iis observatio prior , durior: posterior , interveniente misericordia inclinatior est. Nam consuetudo prior
aenuit, ut concederetur eis Poenitentia,
sed Communio negaretur : id est . ut ab Ecclesia haberentur , & eodem jure censerentur ac Poenitentes, quibus non concedebat absolutionem , quippe quariis temporibus non daretur nisi post peractam Poenitentiam, ut jam diximus:
214쪽
Institutἰonum Liber Il. 10'Habebantur, inquam, quasi Poeniten tes, ut Episcopi & sacerdotes pro ii orarent, sicut & universus populus ; ac
si decessiss)nt ante acceptam absolutionem , memoria eorum oblationibus de. Urationibus 'commendaretur, Can. cerdos 26. q. 7. Sed iis degaretur Com-
munio , idest reconciliatio Communionis , ut petebant quod nihil aliud est quam absolutio. Prior & durior ea observatio referenda est ad ea tempora quae praecesserunt Nicaenum Conculium.
. Ac. tandem Theodosius & Valentiuisanus Impp. is l. 3. in sine Cod. δε post. Ad veterem hunc Ecclesiae usum reipicere videntur iis verbis : perditis Vero nempe Apostatis in nullo remedio Poenitentiae, quae solet aliis crimia Dibus prodesse, succurritur. Nec dice dum est Novatianum illud esse dogma. Primo enim , Novatiani nullis post Baptismum dabant veniam , & Ecclesia Catholica quibusdam duntaxat eam denegabat. Secundo , asserebant in E clesia defectum esse potestatis sed Ecclesia veniam negabat.tantum rigore
disciplinae, ait S. Augustinus in Epist.
3 o. quem statim. temperare cρpit in
Concilio Nicaeno, & aliis sequentibus,
215쪽
χoo Juras Canonis; Vide omnino Epistolam Innocentii I.
Postmodum placuit graviora delicta non remitti, nisi post luctuosam & p
Uicam poenitentiam , ait S. Pacianus iis Parans ad paenitentiam. Quae ne pe palam & sub oculis omnium Fid lium fieret , ante abfidem , ut est in Cam3 2. tertii Carthag. Concilii, id est ante atrium Ecclesiae, ut addit Gratianus in Can..ub. χέ. q. s. Sed huic poenite tiae subjiciebantur tantum ea delicta, quae vulgatissima erant, & universamerbem commoverant , d. Can. ult. quaeque a legibus poena capitis coercerentur, Can. 46. quarti Toletani Comellii , & apud Caesarium Arelat. in Ho- milia 1. si quidem legitimε probata
essent. Ac forte verius est ita demum
iis impositam fuisse publicam hanc Poenitentiam, si publica essent. Qui pa
blice peccat, publica poenitentia mutactandus est , ait a. Cabilon. Concilium is Can. 23. Nunquam vero privatis Moccultis , ac praecipue si capitis poenam irrogarent S. Basilius in D. ad Amph lochium Can. 3 . sic loquitur: Adulteras mulieres publicari prohibuerunt Patres nostri , ne convictis causam mortis
praebeamus. Et subjicit eas stare debere
216쪽
Institutἰonum Liber. II. et otin Ecclesa absque Communione. Alii
Canones explicant eas esse debere inter poenitentes in gradu consistentium, in quo pii quidam Fideles , aliquandb sponte ac humiliter consistebant. Prosper Aquitanicus lib. 1. de
Vita Contemplativa cap. 7. Cavendum esse monet publicari ea crimina, quae publicata,suos authores humano faciunt
damnari judicio : hoc fusius ex antiquis Patribus & Canonibus probat Iacobus
Qaamvis autem gravissima delicta publicae poenitentiae subjicerentur; ait men vix unquam imposita est publica eorum Confessio ; Tertullianus in lib. de Baptimo capit. ult. Nobis gratu)-dum esse ait, si non publice confite mur nostras iniquitates. Et Leo M gnus eos improbat qui eam indicebant, Can. quamvis 88. de Poenit. dist. I. nisi fortὶ omnino publica essent a tunc enim
nihil timendum pro ipsis reis , Capitularium lib. S. cap. 32. Quidam tamen volunt eam Conses.sionem in Ecclesia remansisse usque ad Nectarium Patriarcham Constantin
politanum sub Theodosio , ex quadam Historia, quam scribit Socrates lib. 1.
217쪽
Hist. Ecel. cap. i'. & cx eo Sozomenta lib. 7. cap. I , . ubi cum docuerunt ea occasione institutum fuisse Poenitenti
rium . qubd cum Novasiani Confessionem & Poenitentiam abjicerent, Ecclesia Catholica instituit Presbyterum qui praeesset Poenitentiae, ut ita deprehendi posset, quinam apud eum peccata
confiterentur ; quinam vero eum non
dirent : Statim subjiciunt singularem hunc casum , ex quo seblatus est ille Presbyter. Nobilis; quaedam mulier huic Presbytero confessa est se a quodam Diacono constupratam fuisse : Presbyteret orationes δc jejunia indixit : Pat
factum est illud delictum , & hoc in populo grave scandalum peperit : ab
Ecclesia ejectus est ille Diaconus : ex consilio cujusdam senioris ; Nectarius Poenitentiarium illum deposuit, omnibus liberam dedit potestatem , ut pro sua quisque conscientia accedere posset ρd divina mysteria, quod in aliis etiam Ecclesiis obtinuisse ait Socrates. Quia vero in ea specie, publicatum est illud ejus mulieris peccatum . quidam addunt illud evenire non potuisse,
nisi per publicam ejus Confessionem, quam Presbyterum illum indixis se volunt huic mulieri : certissimh
218쪽
Indicat eam fuisse contra Ecclesiae consuetudinem , ac, proinde tunc temporis eam confessisionem obtinuisse, quinimo illud ; quia iniquum fuisset Presbyterum hunc Poenit entiarium deponi siquidem, in usu fuisset ea Confessio , sed ideo depositus est, quod contra Ecclesiae leges , publicam hanc Confessionem indixerat huic mulieri. . Sic etiam cum Nectarius liberam cuique potestatem dedit &c. addunt ab eo sublatam fuisse omnem Consessionem. Sed hoc falsum evincunt sancti Patres & sacri Canones , qui postea ejus meminerunt & plerasque scripserunt ejus regulas. Forte unum illud permisit Nectarius, ut quilibet non amplius t neretur huic Poenitentiario confiteri, sed alium eligere Confessorem. Ac tamdem cum scribit Socrates idem obtinuisse in aliis omnibus Ecclesiis, quidam addunt in iis abrogatum fuissu Poenitentiarium. Sed male, I. eni'
depositus ille fuit ex singulari ejus d licto, quod nihil ad alios. a. Constat id genus Presbyterorum in aliis Ecclesiis
omnino remansisse, ac potissimum in Occidentalibus. Et hoc scripsisse videtur ex secta de haeresi sua , erat enim
219쪽
2o . Iuris Cannniri Novatianus, ut ita insinuaret Ecclesiam non amplius agnoscere Confessionem. Denique Episcopus dc Presbyter veri sunt Poenitentiae Ministri ι quod iis solis data sit ligandi & solvendi potestas: non etiam Diaconi : Quod enim S.Cyprianus in Epist. I 3. innuere videtur eos audire posse Confessionem & Poeniutentes reconciliare ; hoc de Sacrame tali non intelligendum i sed tantum de Caeremoniali in Poenitentiis publicis. Non etiam laici, nequidem in necessit te ut pluribus probat Lanfrancus Canis tuar. in lib. de celanda Confess. in publica autem Poenitentia , Presbyter audita Confessione videbat, an ei subjiciendus esset poenitens, quo casu eum rejiciebat ad Episcopum , qui solus praescribere poterat tempus & modum peragendae illius Poenitentiae.
OR O o est sacramentum quo spiritualis potestas consertur ad obeunda Ecclesiastica ministeria : alia
addunt ad Christi Corpus. Est Sacra .
220쪽
mentum : sic nominatim dicitur a S. Augustino lib. 1. contra Epistolam Pammeniani cap. is . ct in lib. de Baptismo
contra Donatistas cap. I. consert gratiam : I. ad Timot. cap. . a Christo
Domino institutus est , cum Apostolos Sacerdotes Ordinavit in ultima Caena. Spiritualis potestas, propter ea verba Christi Domini quae in collatione Ordinis pronuntiari solent , Accipite Spia ritum sanctum ad obeunda Ecclesiasticaministeria quae varia sunt, & omnia referuntur ad Sacerdotium t alii addunt ad Corpus Christi & vinum, quod O di nati conficiant, & Mysticum ut E clesiam regant & gubernent. Sacramentum illud sic dicitur, ordo a Clericali statu, in quo per illud instituuntur ordinati, quique olim simpliciter dicebatur ordo. Sicut enim cujus. libet civitatis nobilius Collegium nobialiorum Status ordo dicebatur puta Romae, Senatus,& in municipiis, Curia seu Collegium Decurionu .ut in tit. dig.de Decret. ab Ord. fisc. Ita & cum status Clericalis nobilior sit inter Christianos, simplicitet dictus est ordo. Tertullianus de Exhori. ad Castis. cap. 7. Cum inquit , Ecclesiae authoritas, differentiam secit inter ordinem & plebem.