장음표시 사용
121쪽
eum proseribendum deternit ab academiis, licet a pellato aeholae principe gloriantem. a.. 26. Atqui auctor non semel in eum Impingit scopulum t ecce enim in illa dissertatione de veris Oppositionibus inter meam suamque sententiam: ses in dum Meldensem, inquit, si per impossibile Deus non esset hominum beatitudo, non esset illis ratio diri. tendi. Quae iterum atque iterum mihi imputat; atque ex his in tot absurda me conjicere nititur: nec e , sed s. Thomam cujus haec yerba sunt.
Οuod D. Cameracensis sibi ipsi adverratur ;O da necessaris appetitu beatitudinis. μιε. M,ν. 27. quidquod non jam sanctum Thomam , sed se 'n' 'φ' ipsum in me reprehendit quippe qui in Instructione pastorali eonfitetur , necfluitarsm esse indesinabitim ut nos ipsos semper diligamin, neque feripsss ut nos diligamus , nisi nobis optemur supremum illud bonum, quos est unum necessarigm. Recte e go asserimus, eam nemini homini erἰpi posse , quin semper, adeoque in omni actu motivum habeat be M. titudinis , quam nemini potest eripi , quin se ipsum tempeν & sine intermisaione diligat.
μιν. νa tr. 21. Rursus Cameracensis in eadem Instructione
'.' 'λ' past tali docet , non posse negari illud quod ιυ ponit Augustinus indeclinabile pondus, eontinuamque impulsionem tendentiam in beatitudinem , idest in fruitionem Dei. Sin autem continua est , nulli actui deest; si indeclinabilis , nulli deesse potest et
122쪽
prso iterum atque iterum recte asserimus , nemini motivsm illud umquam eripi posse : illud tamen ipsumpsi, q*od D. Cameracensi in me vel acerbissime reprehendit. 23. At enim id Augustinus asserit de beatitudia urus innato, nec deliberato appetitu . Sic respondet Cameracensis: sed quid nostra nunc uteumque enim se res habeat, pro certo relinquitur , homini deliberant i , ac ratione utenti motivum beatitudinis deesse non posse : qudd & erat a me prohandum , &a D. Cameracensi maxime rς prehensum. 3o. Nec tamen sinimus, D. Camera censem in aequivoco ludere : si enim innatum, sive naturalem beatitudinis appetitum caecum illum nominat sui boni appepitum , quem & in plantis & in lapidibus
tota schola, & ipse epiam s. Thomas, passim a s scynt 2 non eo .ens* homo appetit beatitudinem , sed sciens volensque, sed ex cognitione inditar nemo enim non habet a natur. insitam boni a se ap-
petendi rationem re ideam , quae cognitio quatenus clara sit, infra referemus: nunc id sufficit , ne eae, eo impetu in beatitudinem trahi nos putemus . sed ex cognitione certa , adeoque ex appetitu non quidem deliberato, aed tamen elicito , qualia est beatorum Doe visione seqentium necessarius , nec liber , aut deliberatus , sed tamen a voluntate elici' ius divini boni amor, ut dictum est num. 9. 1 o.
3 i. PraecIare igitur 1. Thomas nos docuit, talem esse in nobis amorem beatitudinis generatim , qualis est in beatis Dei viii amor et id est tam ne sis
123쪽
ILI 4 S C H L, Λ. sarius , & t. naen tam elicitus , veraeque voluntatis actus, licet non duliberatus , nisi forte quoad actuale quoddam e Xercisium . . . '32. Nihil eigo agit praesul, dum innatum beati tu dinis amorem consessus, ab elicito , immo & a deliberato actu motivum beatitudinis amovere se posse putat λ profecto enim vel illud cogitare debuisset , ' omne deliberatum ex insito & naturali procedere, neque posse non esse i illi congruum et omne liberum naturali & immobili niti , ut docuit s. Tliomas nu. 13. denique nullum actum ab objecto suo, a suo fine ultimo separari posse , ut supra constitit nu.
33. Habet quidem id animus humanus , ut quae
sibi vel maxime cordi sunt, ea non semper actu e presso dc perspecto cogitet: quin etiam ejus rei quam vel maximo amore prosequatur, Occurrentem sibi cogitationem ad tempus avertere, & alia cogitati ne actuali dc expressa magis detineri velit . Neque tamen propterea minus agit ex illo intimo ac latenis
te motivo & appetitu et id enim agimus , id omnestheolo hi nullo excepto volunt, ut quivis actus ratio ne piaeditus elici debeat ex motivo beatitudinis , non explicite semper, sed sive explicite, sive impliaci te & vj riualiter: ex n. 4. pro p. a. & seq. nullus ergo est ιctus ad quem revera non impellamur beatitudinis studio, ejusque virtute: neque i fieri potest, quin expressa persaepe se prodat intentio. Ita ergo abstrahi potest animus a motivo beatitudinis , ut numquam ab implicito & virtuali saltem I ab e . plicito vero non diu temperetur: sicut Lutetia pr
124쪽
I N TUTO. rasse iseenti Romam, non quidem semper, sed saepe reo currat necesse est Roma quam petit. Quae cum au illor impugnat, non me, sed sanctum Thomam , sed sanctum Augustinum millies, sed totam theologiam , ipsamque naturam; immo vero etiam seipsum impu gnat, ut dictum est. t
34. Summa dictorum a theologis de amore naturali beatitudi his , his sere propositionibus continetur I. Omnes utentes & seuentes, hoc est omnes Tatione usos, velle esse beatos n. 7. & is. 11. Id commune Angelis & hominibus,' n. 9.
DI. Inclinationem sive appetitum ad beatitudinem tamquam ad finem ultimum in intellectua Iibus: creaturis, ita esse naturalem, ut ex cognitione sit elicitus. ibi ὀὶ - I ' Iv. Hanc esse naturam voluntatis humanae, ut re beatitudinem dc ea quorum neces Saria connexio cum beatitudine clare intellis itur, necessario appetat. n. 2, γ, t. . , v. Ex his quae necessario appetua ur, tamquam ex immobili praesupposito fundamento elici ac prosilire omnes liberos actus: eo ritu m0doque, quo in intellectivis conelusiones omnes a primis rationibusae principiis oriuntur . n. I 3. vi. Beatitudinem esse voluntatis objectum, & quae
125쪽
126 s C Η Ο Ε Αvo. Propter beatitudinem a mangas es e virtutes a
vrra. Omnium affectuum radicem esse appetitues .um i quo quis sibi bene vult, dc beatitudinem generatim cupit. ibid.i2. Inordinatum esse actum omnem l qui nor ordinatur a a beatitudinem tamquam ad legitimum
x. Quam sit assurdum i amorem naturalem beatitudinis influere indirecte tantum in omnes actus humanos . n. as. Ixi. Qui haec negaverit ψ neminem adductum nec adduci potuisse. n. 18. 23. xxx. Sub meo nomine valupasse ipsissima g. Thomae verba a me diligenter exscripta. s n. et x. & seo. fixit. Qui hcee impugnavit ψ sibi Ipsi adversari il n. 27. 23. 29. 38. Atque haec de amore naturali beatitudinis dicta sunt ἡ
ne amore supernaturalis beatitudinis, quatenus a tinctat ad caritatem: ad n. 4. prop. 7. & s.
13. Clam gratia supponat naturam, eamque per seiat definitumque ab universa sehola sit, naturae totius ultimum finem' esse beatitudinem: consectaneum est ι ut & gratia homini christianoi pio ponaebe M
126쪽
beati tudinem, quam in quocumque actu justus exquirat: qua de ce totius scholae, ac primum sancti Thomae mentem exponimus, ejus locis ordine recen sitis . 36. Ex 1. 2. earitas non est quilibet amor Dei quo q. ει
diligitur ut beatitudinis ofectum. 6s. arti s. ad i. r '
37. Item eX quaestione II4. art. 4. motus humanae ε'
mentis ad fruitionem divini boni est proprius actus
earitatis, per quam omnes actus aIiarum virtutum ordinantur in hune finem. 33. Iam veniamus ad 2. a. q. 23. & sequentes a. a. q. γλ' quibus sanctus doctor rem expresse tractat: caritas ''quae est amor, non concupiscentiae sed amicitiae Μ hoc est vera & genuina earitas , fundatur super com munieatione hominis ad Deum, secundum quod nobis suam beatitudinem eommunieae. q. a 3. art. i.
39. me Dodamento posito consequuntur istae :-.-honum divinam, in quantum est beatitudinis ob sectum, Babet rationem speetatim bovi; on ideo amor caritatis, qui est amor hujus boni, est spectaris arior. artic o. Articulσ vero f. juneit givinam bonitatem ud ML art. AObjectuti, cum ipsa eommunicatione beatitudinis super quam haec amicitia fundatur. earitas se ilieet. I. Quaestione deinde assi arta l. dUectio earitatis tendit in Deum sicut in prIncipium beatitudinis, in ecus communications amicitia caritatu fundatur. unde sequitur ad i. earitas tendit in ultimum finem sub ratione finis ultimi, qued non eonvola ui virtuti, ut supra dictit m est: postea art. i. oetas praecipue ex earitate diligendas: ipse enim Hrigiis sis beatitudinis causa. I. s.
127쪽
D s C Η Ο Ε Α42. Locus autem ubi dicit, unius esse caritat Is, ut ordinet eae teras virtutes in finem ultimum, est q. 23. art. 7. cujus rei radix est, quod ultimum quidem
is principale bonum hominis est Dei fruitio, ori ad
hoe ordinatur homo per caritatem. 43. Caetera innumerabilia praetermittImus, quia ista sufficiunt, ut habeantur haec quinque: I. amorem amicitiae sive caritatem landari in communication beatitudinis. 2. BInum divinum In quantum est objectum beatitudinis a caritate spectari. 3. Caritatem tendere in Deum ut est principium & causa beatitudinis. 4. Caritatis esse non alterius cujusque virtu iis, ut in Deum tendat tamquam in ultimum finem: qui finis ultimus est ipsa beatitudo , ex ante dictis supra q. a. n. s.& seq. I. Ultimum & principale bonum hominis esse fruitionem Dei, ad qtiam ordi. O . natur homo per caritatem. 44. Haec igitur sunt quae in Instructione de Stati-λ .. tu, i , bus orationis ex s. Thoma protulit hare sunt quae D. 4'ν I d' . Camerae ensis in me reprehendit: quamvis nihil aliud quam Angelicum doctorem extripserim; tanta cautione , ut ne quidem simpliciter & absolute dixerim, ,h i , caritatis objectum esse Deum ut communieatorem β cor beatitudinis , sed eam ess3 lanam ex formalibus ratio-
p. .: s. nibus dilig3ndi DZum, sive primariam sive secunda. riam ἱ a qua quaestione tunc ultro abstinere me pro,scebar, . .
128쪽
Ouae bie mihἱ imponantur. s. Ea de re D. Cameracensis haec verba sunt: Oppra. p. r. Si D. Meldensis haee de Deo diceret ut est ofectiva beatiudo inteν alia attributa includens, quod sit beatificus, posset conciliari cum schola; sed quod molestum est, non de Ddo loquitur, sed de beatitudine quam nostis communicat Deus: Deumque respicitrantum ut est causa, principium, ofectum beatitudinis: quae verba non mea sunt, sed expresse sancti Thomae, ut vidimus n. 36. 39. 41. 3. 46. Egς vero adeo hic directe spectabam Deum, ut id etiam expresserim , Deum dirigi ut communica. δειν. 33 ν'
torem beatitudinis, sive ut ait S. Thomas, secundum p. 4s . 4so.
quod nobis communieat suam beatitudinem sup. n. 38. 44. 3. Si ergo haec gravia molestaque sunt, horum reprehensio non in me, sed planissime in sanctum doctorem cadit.
Quid ad sanctum Nomam reponatur. 47. Personatus Lovaniensis objieit in Statibus orationis multos s. Thomae locos confuse esse allatos: nec mirum, cum non rem ipsam tractandam, sed rei summam delibandam suscepissem. Ut deinde respon- Lειν. ιν timdeat ad tot perspicuos sancti doctoris locos, copiosis- Laav. p. s . si me exponit doctrinam , cujus haec summa est. 43. S. Tbomam ex ss. Diondisio b Augustino agno. Di s . 3s. Boss. Cont. uuiet. ec. T. III. I vis-
129쪽
visse , amorem ex natura sua esss vim unitivam amam
iis , amati. Hine ex eodem s. Thoma diversifieari amorem in varias species , non solum pdr fines is motiva, sed etiam secundum varia genera unionis
49. Ex bis s. Thomae, s. Dionssii, is s. Augustini locis facile intelligitur , duo consideranda essu in amore caritatis et primum, divinam bonitatem , quam ille amor praecise spectet ut finem is motivum
formale: alterum, in eadem caritate eus cossidδ-ffandam eam rem, quam omnis amor respicit , , inquam essentialiter tendit: nempe quamdam unionem cum amato , ad quam omnis amor aspirat , im eam rem s. Thomae esse ipsam communicationem aeternae beatitudinis .
Io. Caeterum tuam communieationem beatitudinis, quatenus est unio cum Deo, non esse finem , moti
vum , OV rationem formalem diIuendi A sed tantum respici beatitudinem, ut rem tu qua consistat illud
uolonis genus ad quod aspirat caritas. r. Ergo unionem illam adeo non eue motivum caritatis, ut ipsa caritas ex perfectionis divinae motivo illam requirat unionem .set. Haec fictus Lovaniensis: quae in pauca contra huntur in dissertatione de oppositionibus. Nunc autem quλm haec quoque vana sint, sequentes quaest IunculMostendent. AR- Diqitigod by Go la
130쪽
Ouaestiuucalae de risiderio unionis in amore earitati, ι33. Quaero primum, utrum caritas separari possita desiderio unionis λ Negat auctor ex sanctorum Au- gustini , Dionysii & Thomae decretis , quibus constat .
ipsum amorem ex natura sua vim esse unitivam:
n. 48. adeo ut ad illam unionem omnis amor re spiciat, & ad eam essentialiter tendat: n. 49. I quod autem essentiale est omni amori , ab amorε caritatis separari non potest 34. Quae cum ita sint , quaero secundo, quomodo Ista conciliet cum illa caritates quae nullum omnino habeat respectum ad nos & an desiderium unionis absque illo respectu constare possit., S. Quaero rertio , quomodo jam stare possit ille praesuli perfectissimus caritatis actus, quo quis a Christo separari ambit, cum amori essentiale sit quaere.
re unionem .s6. PerpIscuum igitur est haec stare non pos ge y eo sensu quem tuetur auctor, eaque retractari, dc aliam omnino viam iniri oportere . 57. Quaero quarto , quo nomine appellet illam unio. nem quam essentialiter omnis expetit caritas: si neisque finis, neque motivum, neque ratio ulla formaliadi Iigendi est, rogo, quid est et qua voce appellanda λs . Quod ais , nedum habeat motIvi rationem , ipsam Dei perfectionem esse motivum cur haec uniorequiratur: id quidem demonstrat non esse motivum praecipuum, nec proinde primarium : si autem dixe. I a ris