장음표시 사용
161쪽
r6a s . C Η Ο Ε - Αgo vanas, & ab Augustino alienas responsiones: hoc pro concesso teneamus a praesule, Augustinum agnosci judicem agnosei illam quam Augustinus edidit, definitionem caritatis : qua definitione causa cadit ω Schola autem omnis, ut & ipse confitetur, post Magistrum in x. distinct. x. Augustini definitionem ad
mittit et ergo & Augustino, & tota schola judice, &
suo arbitrio , praesul condemnatur .
De amore sui quid D. Cameracensis concesserit.
ri 3. Nihil est quod magis veritatis intersit inter goncessa memorari, quam istud saepe a nobis assum tum ex Instructione pastorali D. Cameraeensis: fier-r M .ro , non posse uti nosmetipsos non semper dUrgamus; ne μν, n. 3 . que item fieri posse ut nos diligamus , quin nobiσιnιν. ras . Utemus supremum illud bonum , quod est unum ne- ' 'δ' cessarium. En semper nosmetipsos diligimus, δοmp.rbeati esse volumus t ergo in omni actu : nee Melindensem coargui, sed Iaudari oportebat , quod id a seruerit, ut supra dictum est. n. 27. 23. 314. Huc aceedit , quod idem auctor agnoverit amorem trium tam purum, quem inusquisque sibi semper vibeat: illius haec verba sunt: ergo amor ille, quem se Marobis debemus, purus est: amore autem illo desinenter summum bonum nobis , ipso fatente auctore, tion optare non possumus: ergo puri amoris est, summum bonum sibi optare , idque concedit auctor: cujus concessionis quanta sit vis , sequentia demonstrabunt. Α R.
162쪽
Amor sui , ut sibi bene sit, ad Ῥeram earisatem pertinet, teste Augustino. ars. Primus Augustinus prodeat disertissimis nou
tissimisque verbis: modus diligendi praecipiendus est Phomini , id est quomodo so diligat , ut prosit sibi equin autem so diligat, sibi bene velit , dubitara
dementis est. En modus diligendi se ut prosit sibi , sibique bene velit, per se ad caritatem spectat ad caritatem spectat diligere seipsum , quae pars est praecepti de proximo dilige ndo ; eum scriptum sit :diliges proximum sicut te ipsum ut passim Rus stinus & omnes theologi docent.
consensus sebolae r s. Bona υρmurs Iocus o
D6. Hinc tota schola agnoscit amorem nostri ac proximi, ut sumus res Dei , a vera dc genuina caritate elicie qua caritate ut sibi quisque, ita etiam proximo cupit beatitudinem , eam scilicet quae Deus est, quam deinde bona omnia consequantur. 13 7. Ea de re jam visus s. Bona venturae loeus, σηρ quo docet, una & indivis x caritate diligi & Deum in s. dius. dc proximum de se ipsum, quia idem mmmum bonum volumus dc Deo dc proximo dc nobis. Ae Deo quidem optamus ex caritate, non ut habeat, sed ut sit summum bonum: nobis autem Se proximo, ut illud habeamus, quae clara est de ineluctabilis demonstratio, L a 112.
163쪽
118. Absit autem ut tantam veritatem obscurar
sinamus. omnino enim Deum per sese diligunt, qui seipsos, qui proximos ut rem Dei diligunt: bona ve-rx sibi & proximo volunt: nempe ut sint Deo conjunctissimi : Dei beati participes : divinae naturae consortes . per gratiam & gloriam Dei formes in aeteris num suturi: haec praecipit, haec agit, haec elicit caritas equin etiam illud conjungi, illud uniri ad naturam & e sentiam amoris pertinere, & patres omnes & schol sties omnes , & ipse etiam D. Cameracensi fidus Lovaniensis agnoscunt , ut dictum est num. 47.48. & seq. ).119. Stet ergo decretum illud & patrum, &scholae, & auctoris ipsius; fieri omnino noa posse , quin omnes semper in omnil actu seipsos diligant , sibique
beatitudinem optent; quo uno certum est causam e se conelusam, dc auctorem Convictum esse manifestierroris , qui toties dixerit , ab objecto caritatis se- eludi posse, immo vero oportere , stud Ium beatit di nisi adeoque nec eam nobis, nee proximo ex ea xitate optandam . ut etiam sequentia magis declarabunt .
ARTICULUS VIII. Auctor nibia aliud agit, quam ut ab ipsa quaestione
oculos lectoris avertat, vana congerat. xxo. Ex his igitur patet, per auctoris concessa, rem esse consectam A quod ut prohibeat , & oculos ab ipsa summa quaestionis avertat, multa de spei natura, deque gratitudine proseri : quae nunc resoL
164쪽
IN TUTO. 16s venda sunt , ct ad ipsum quaestionis caput sempelloeuli retorquendi . .
De natura spei & gratitudinis , deque obiectionibus inde repetitis.
ARTICULUS PRIMUS. Da differentia spei ἐν caritatis. iii. 11 athum aliquἰὁ sibi obiieete videtur anti. sta
stes: nempe hoc si caritas, ita ut spes, frui ae I is. ιλ ιν. derat, coniundi virtutes Illas, ac motiva virtutum δ a. , .
hoc enim aissidue repetit dc exprobrat nobis . Quem et ' , ' ' 'nodum tribus verbis s. Thomas secata Ad 3. diceπ- Mdum , quod idem bonum est ofectum earitatis is r
spei, sed caritas importat unionem ad iuud bonum I m ν. s. s/ s. sms autem distantiam quamdam ab eo r is inde est, quod earitas non respicit Ulud bonum ut arduum si ut spe/j. Quod enim Jam anitum est , non habet rationem ardui . En domino archiepiscopo tam opero, sa visa, atque omnibus paginis usque ad nauseam in . farta dissicultas , quam brevi & absoluta distinctione solvimus. In est enim caritati , etiam in via , tanta conjungendi vis , ut nec in vita beata alia postule tur; dicente apostolo: caritas nunquam excidit i quod I.ca.XI Procul abest a spe . Unde non spes, sed caritas per '' per se est justificans & uniens , & amicos nos se 1 ciens Deo, quo dc ipsas virtutes, caritatem nempos ac spem, dc eo tum motiva, dc ipsam agendi in utra,
165쪽
An caritas mercenaria AEqus ac spes. Res . a/ 2. Hinc eti3m vanum patet esse quod saepIssimet' quaeritur, caritatem a me aeque mercenariam fieri ae ', spem. Et quidem sanctus Bona ventura negare videtur, s. expectationem aeterni boni esse mercenariam , cum ratio mercenarii ab ipso reponatur in temporali mercede . non vero in aeterna : quare nemini oportet erimini verti, quod spem neget mercenariam, modo consentanea loquatur & statuat. Sed quandoquidem pars scholae maxima, ex ipso aeternae beatituὀinis desiderio, vult spem quodammodo mercenariam sive sui commodi stultosam, caritatem autem non ita;
id quoque ex sancti Thomae allato principio resolvendum. Etsi enim caritatem quoque frui velle constitit, longe dissimili modo in fruitionem tendit ac spes . Praeterquam quod enim spes in fruitionem tendit ut in objectum primarium, caritas vero eam secundario spectat: huc etiam aecedit, quod earitas Deo seu a. tur, ut praesente conjuncto , unito , & amico I spes vero ut absente , necdum amico aut unito : quo fit ut caritas in sola Dei gloria, ut in fine sistae, eoque reserat fruitionem suam, ut diximus: quod quidem si spes faceret, jam non esset spes, sed esset ipsa
166쪽
Praesul in quod ofieit Ineidit: at spem
t 23. Iam vero videamus, an non ipse Praesul in incommodum incidat, quod objicit nobis. Certe spem Theologicam , ut ipse loqui amat, ab omni ratione mereenaritatis absolvit. Hanc enim mercenaritatem mὲν aleonstituit in eo quod naturali ac deliberato amore prosequimur, qui est novus tuendi systematis modus in Instructione pastorali, & in Responsione ad Summam , & in ceteris libris ubique diffusus, ut notum est. Atqui spes aeternam vitam non naturali illo, sed supernaturali amore prosequitur; non ergo mercenarie: nec spes est mercenaria. Quod est contra scholae placitum a D. Cameracensi toties appellatum. 124. Uerba auctoris hic diligenter observanda . Tota fere , inquit, sebsa strictiorem caritatis sensum Resp. ad amplexa , ad virtutum distinctionem ae ratius seris 'vandam, pernegat amorem spei, quo quis expetit frui. tionem Dai, quatenus boni Hlatres ad nos, sus omnino parum , gratuitum , cuJuscumque interesisse proprii expertem. Ego vero non ita. En ille pedispicuis verbis a schola recedit, cujus me facinoris reum arguebat . a 23. Pergit: Ego vero non ita: nec enim inte- nia. resss proprium, sive mercenaritatem in ullo alio positam volui, quam in deliberatis actibus, quibus i. naturali amorδ nos prosequimust. Unde mibi minima opus est ofectionem solvere: baee ma nihil attinet,
167쪽
is s CHOLA hoc est: non mihi opus est solvere objectionem a scholae auctoritate repetitam: baee ms nola attinet, quasi dicat: nihil me attinet quid schola senserit: hujus ego dogmata aliis quidem objicienda, non a tem mihi sequenda proposui.
De amore gratitudinis. 16. De amore vero caritatis, & gratitudinis a se mutuo distinguendis non ita solliciti sumus. Ultro mi, a. tamen largimur Domino Archiepiscopo ea de re ma-SMMM , p, xime laborare viso : sI quis ita divinis beneficiis addictus uideretur, ut de largitoris excellentia non satis cogitaret, Deoque inhaereret magis affectu quam effectu ; id quidem ad gratitudinem reserendum, non ad caritatem. Sin autem ad beneficia respieit, ut ipsum largitorem vel maxime spectet, & ab ejus excellentia ipsi beneficio , uti par est , pretium Ponat , hunc vera assiei caritate, nec ideo inferiore , quod utraque scilicet & Dei optimi, & ejusdem benevoli, ae benifiei motiva conjungat, theologi docent.
Summa do- 127. Eam in rem & ἱn Summa doctrinae & aIi- ., bi saepe indieavimus SuareEII insignem locum, quem .. I, , . nunc integrum reddimus et respondetur hunc actum
168쪽
amandi Deum propter beneficia nobis collata re-
resariter esse imperatum a gratitudine ; tamen est elicitive a caritate: en a caritate , idque elicitive ; x. n. 3. quod sufficit: e aetera nunc nihil moramur . Subdit: cum Deus perfecte amatur propter beneficium, potius amatur, quia nos amat: hoc autem earitatis est iramicitia, neque actus hu1us ratio ofectiva est extra divinam bonitatem et nam amor quo Deus nos amat Uss Deus est, is summa quaedam perfectio ejus: item ipse nos amat, quia bonus est. Undo quia amatur eo quod amat, amatur etiam quia bonus est : quibus verbis illa , da gratitudine distinguenda a caritate, vana i tigatio Inciditur. 128. Attulimus etiam Scotum, ac mysticos, Ru sbrolatum scilicet, & Harphium eorum antesignanos, uqui motivum adhibeant memoris animi erga Deum nos prius diligentem, quo se ipsos inflamment ad amandum Deum castissimo, ac perfectissimo amore eo scilicet quo omnia viscera , omnes animae vires percelluntur: neque quidquam inveni apud mysticos quosque sanctissimos & alios pios auctores, quo ve- eh. ro. pag. hementius amor inardesca , ut est alibi dictum.
De spei imperfectione eae sancto Tbsma auctoris obJectio.
ras. Quorsum ergo illud toties ab auctore allega- Rών. ad
tum sancti Thomae scitum, spem esse νmpsssctam, M. σε.
quae frui appetat ; si ipsum frui tam perfectum esse ,. .. dicimus non satis intellexit praesul in ipsum frui di- ,
169쪽
IN SCHOLA versissime tendere spem & caritatem: illam, ut in aliquid absens & adeptu arduum , quod est imperfectum: hanc, ut in aliquid praesens, atque coniunctum, in quo persectio est, ut statim diximus. num. χι7.
auomodo ex sancto Thoma earitat non vult, ut sibi ex Deo proveniat quidquam. x3o. Nec pluris est illud ex eodem sancto doctore re- .. petitum: hoe quidem interesse inter spem & caritatem, ν quod caritas non ut spes optet ut aliquid sibi ex Deo 3. proveniat: quod auctor nisi universim intelligat, nihil ei s. Thomas proficit. Quid ergo: non optat C initas ut id sibi proveniat ex Deo, quod est Deo ipsi esse conjunctum Non est ergo natura & essentia amoris ut uniat: a desiderio unionis amor abstrahere & abstinere potest Apage insaniam. Haec dieant homines male feriati, qui nihil pensi habent nisi aucupari voces: non dicat archiepiscopus tanto loco positus: agnoscat caritati nihil esse melius aut optabilius, quam Deo conjuncta per gratiam & gloriam , vel sit beatissima , vel esse incipiat. Haec de spei natura dicta sint quo ad errores auctoris revincendos certam viam muniamus .
ductoris errores detecti ex antedictis. x3r. Immo res ipsa eonfecta est. Duo enim auctor asseruit. Λlterum mox, quod ipsa caritas ita ι absit
170쪽
absit ab eo, ut aliquid ex Deo sibi provenire optet; ut nee illud optet sibi a Deo provenire, quod sit Deo coniunctissima art. praecedente , quod est er. roneum, dc ab ipsa natura amoris alienum: alteri rum, quod amare seipsum, & proximum ut rem Dei, atque adeo sibi di proximo optare beatitudinem, non sit caritatis; quod S. Augustino totique scho-ὲae , dc ipsi praecepto proximi diligendi palam repugnat : redit etiam praeclarum s. Bonaventurae argummentum su p. n. 7Ο. 71. III. .
De salso imputatis. ARTICULUS PRIMUS. Auctor involvit quaestiomem multis falso imputatis..11. Id quoque pertinet ad Involvendum quaestionis statum, & ad lectoris oeulos ab illo distrahendos , quod auctor mihi tot ac tanta imputet contra erborum tenorem, quae nunc ne lectori sueum s ciant, quam paucissimis potero commemoranda sunt.
Primum falso imputatum . . a 33. Domini Cameracensis haec verba sunt: MeI- iadensis dixerat bane suam ds bdatitudinis motiva in. Summa, p. separabili sententiam ab omni schola usurpari e re. 'cte: