장음표시 사용
191쪽
I92 is C Η Ο L A ad eum assequendum interroria Iumane is gratia attractu : itaque me itiis amorem subIimiorem proponend- ; quod si fieret, darum., is perturbationi , ac p. a t. scandalo foret obnoxium r quo etiam factum sit, ut antiqui pastores si ac sancti bune amorem quinti gradus per quamdam oeconomiam silentio premδrent, nec Justorum vulgo proponerent ; sed δantum exdrcitia amoris mercenarii. Haec auctor in libello de do.
π ctrina sarictorum perspicuis verbis. Re p. aia 4 179. Nunc autem haec omni arte eludere nititur; sos. D .iti. Sed perperam . . Summa re Sponsorum ejus: I. Uocari omnes justos ad persectionem amoris, vocatione genei rati non spectati semper . 2. Non omnes christianos
ad eumdem vocari persectionis gradum. a. Id quod in reticeri vult plerisque sanctorum, non esse purum amorem, sed aliquod ejus exercitium; nempe contemplationis usum. n. Cum amorem quinti gr1dus reticeri vult sanctis, non id umquam intelligi de sanctis canoni satis, sive ut exprobrat Μeldensis, deo sanctis singulari titulo consecrat Is. S. Neque quaestionem esse dE dogmate puri amoris speculative sumto,' sed tantum de ejus praxi non . indicenda vulgaribus justis. 6. Hujus generis arcana a Gregorio Naaian- Eeno , Clarysostomo , Cassiano, ceterisque admitti.1go. Sed haec mera sunt ludibria. Ad primum enim& secundum dicimus, quidquid sis de . illa vocatione speciali , de qua punc non agitur, id tamen esse desde non posse deesse lumen interius, aut gratiae attractum, ad perfecte exequendum praeceptum puri amoris; quod nihil est aliud quam praeceptum cari-
192쪽
181. Ad tertium: id quod reticeri vult rauctor
est amor perfecta a commodo absolutus: hic ille est Misis. dia amor inaccessus sanctis, ac si proponeretur, pertur ΤΤ' ρ' ''bationi ac scandalo futurus, durusque omnino videretur: hare, inquam, da ipso amore dicuntur, non autem de quodam orationis exercitio, ut cavillatur praesul. 8a. Ad quartum de sanctis canoni satis, Sive sin- .gulari titulo sanctorum vocabulo appellatis: sane ita
intellexeram , eo quod more vulgari sancti absolute appellati eos sanctos indicare soleant e sed 'hic nihil
moror: satis enim est ad errorem, pleras ue sanctas .animas, ac sanctos quocumque modo eximios, puro
amore audito , scandalisari, conturbari tamquam de re dura & in aecessa. 1 3. Ad quintum: certissimum est ab auctore vetari, ne dὲ tuo purissimo quinti gradus amore verba Max. p. 3s.
Iam , nisi Deo prius instigante. Illud enim ipsum
est, quod a fidelium vulgo, desciente interno Iumi. Rep.
ne, non intelligatur: quos proinde ad illum amorem Perf. mr i purum atque gratuitum adhortari nee directores n. s..tros. debeant, sed rem Deo integram relinquere, quod ρ, ' 77 'est absurdissimum & erroneum: quippe ex quo consequatur, nec praeceptum caritatis ad vivum explicari , aut puram dilectionem suaderi oportere. II 4. Ad sextum: de sanctis, haec velut quaedam arcana docentibus, alibi responsum est: elareque demonstratum, neque Gregorium Nazianzenum a ner πιιι.que Chrysostomum areana, sed ardua & excelsa dixisse: neque Cassianum, aut Gersonem, aut quoscumque alios reposuisse inter arcana, puri amoris intel-Boss. Cont. Quiet. ec. T. III. N li.
193쪽
194 SCHOLAligentiam. Atque Ita solutae sunt cavillationes omnes . errorque auctoris in manifesto est.
Conclusio: de toto libro ab ipsis inlisis
sponte collapso . . Ias. Iam ut ab ipsis initiis ipsum libri scopumeonsulatum ostendam, sit illud a D. Cameracensi κ. Qisa concessum, puriorem dilectionem quinti status nihilsum p esse stiWa' ipsam caritatem cuicumque Justo communem; verumque esse id tantum, caritatis actus , servata semper sua specie, frequentiores essi ac intens ores. in perfectis quam in imperfectis: quo posito frustra uaeritur amor ille quinti gradus conturba rurus sanctos, iisque reticendus . Neque enim ulla est pIa anima , nedum sanctus aliquis , qui eommunem Justis omnibus caritatem , ejusque froquentiores intensioresque actas refugiat, & ut duros horreat. Ergo amor ille quinti gradus, quo ictus liber collimat, evanidus, nullus , immo merum amorIs spem um, & ludibrium est.
Summa errorum qui is hae quaestisne demonstranxurisI86. Adde amorem illum quintI gradus non modo esse vanum, sed etiam nox um, & erroneum, quatuor scilicet erroribus demonstratis. r. Error de abdicando beatitudin Is studio: n. 16s. 2. De puro amore a sanctorum oculis amovendo n. 17a. & seqq. 'i . . 3. De
194쪽
I N TUTO. Ips3. De amore caritatis justificantis, ad Deum habitu tantum & non actu referendo : n. a 66. 4. De natura peccati venialis , deque ipso ejus actu referibili ad Deum, ad eumqueώ. habitualiter ordinato ' .
De loeis Exod. XXXII. 32. & Rom. IX. 3. ac de suppositionibus impossibilibus. o ' iit'. L ursus nobis res redit ad Ioeos Moysis &pauli , & ad suppositiones illas impossibi Ios toties
explicatas; sed quia omni auctoritate destitutus praesul in ratiociniis inde deductis omne piaesidium collocat vigeamus primum quid ex his per novam sophisticen inferat, quidve reponamus: deinde , qui &quanti ex ejus doctrina errores eluantur.
Qua auctoris argumenta re seiuntur & consutantur.
rss. L raesul omnIbus pagInis me accusat , quod suppositionet illas Impossibiles asserens, in tria vel maxime absurda me conjecerim: primum, quod ille actus Μoysis & Pauli contra rationem esset, cum sui 'νι, νli actui , rat sonali beatitudinis motivues deesse posse N i de-
195쪽
196 S C H D L A .... ὁ revexim, cui tamen illi renuntiaverint: unde ε Ieconsequens , eorum actus nihil aliud esse quam pios excessus, Sive amatorias amentias omni ratione destitutas .rgy. Alterum absurdum, sive incommodum; quod ego Deo adimam libertatem creandi naturas rationales sine ullo rra pectu ad vitam aeternam, quae tame
eum sine ullo hujus beatitudinis motivo diligerent. ,.. 39o. Tertium, quod actus illos De iam mendaces, impios, dc hypoeriti eos, eo quod per restrictionem
mentalem reservarent beatitudinem, quam immolar velle videbantur. Quod postremum argumentum toties, . tamque prolixe urget, ac inculeat , ut in eo vim maximam collocasse videatur.
M. I9I. Quo etiam ioco duo quaerit. Primum: num Deus omnipotens potuerit formare ereaturas inteIIL gentes, quibus nec sui visionem, nee vitam, aut bearitudinem aeternam indiasisset: sive, an beata is interua vita erraturae intelligenti in rigora , is ad summos Iuris apices debeatur. Alterum: an non i Ia natura ad Deum diligendum teneretur e an Deus
sua in itiam Jura perdiderit e an non bomo, quem
Deus ea lege creaverit, ut ejus animam statim atque exiret ex corpore , redigeret ad nihilum, etsIEsset e ius rei conscius, tameo ad Deum supremo amo. νε etiam lyter suprema suspiria diligendum se sentiret obnoxium y Ibi fingit me ad extremas deductum angustias mirum in modum torquere me, ue ab illis me dissi eultatibus expediam. 192. Quaerit denique, an non mea me pungat Coninficientia, miras illas a me quoque recognitas tradi
196쪽
IN T . U T O. 13 tiones in deliris actibus reponentem , nullo sensa νnulla theologiae regula. 193. Haec igitur omnibus setIptis incliteat: haec fictus Lovaniensis tamquam palmaria omnibus paginis urget : haec epistolae ad Illust. Archiepiscopum Da.. ,. .. Parisiensem mille modis versant, tanta dicendi ar. Φε te , ut dialecticis laqueis propemodum irretitus videar quas tamen vana sunt ut uno velut ictu concidant.
uua quaestiuncula res tota dirimitur, Augusthro Θ Cbosostomo restibus . 194. Ego tot nova tam in hae quaestione hactenus inaudita a me qmerenti, unam propono quaestiunculam ran Moyses dicens s acit dimitre, aut dele ma de libro
vitae, si de vita aeterna intelligendust venit, putaver illse revera de libro vitae aeternae esse delendum Idem quaero de Pauli anathemate; an Levera tunc erEderesse essa anathema futurum absit. Nam & Moyses -& Paulus impie errarent , impia crederent. , si sen- .girent s' Innocuos aliorum salvandocum gratia da libro vitae aeternae deIendos, aut anathema , sive mi Iedictum fututos. Non id ergo credebant i immo sosa I vos ac beatos futuros esse sentiebant.19s. Sane Augustinus iii illud , duo me: securus ν tis r .E. hoc dixit, ut iis consequentibus ratiocinatio conci . Q datur, ut, quia Deus Moysem non detiret de Iibro suo, populo peccatum illud remitteret. Rursus. alio laco: cum Deus minaretur sacrilego populo , pia
197쪽
ret, dimitte: sin autem, deruina de libro ι quem scripsisti.
Duam pater is, maternitque visceribus, quam securus Me dixit attendens Justitiam, is mhericordiam Dei fui quia justus est προ perderet Justum, quio miseracors est ignosceret peccatoribus. 96. En quam securus Moyse. se de libro vit Maeternae delendum offerret: an propterea per restrictio.. s mentales illudebat Deo an Paulus nesciebati se non propterea suturum anathema , aut Dei justi sententia a Christo separandum propter impios an Dεum existimabat injustum fore sibi, ut Iudaeos vi lucri saceret, nec saltem illud suum cogitabat: non p. .ηim inJustus Deus , ut obliviscatur operis vestra ρ plane ex Augustino respondebimus: securus hoe dixit 'neque eo secius yeram Deo dc proximo caritatem exhibebat . .iqet. Hinc etiam illud a Chrysostoma inculcatum; iid Paullum pro Iudaeis obtulisse Deo ea conditione, , ,hsi fari posset: unde etiam, eodem teste Chrysosto-- , supponebat Paulus; id quidem futuram non es-
si se , ut feret isse anathema. Idem Chlysostomus , clim Paulum dixisse memoraret , non se ab Angelis aliisque potestatibus separandum a Christe , disertonia. - . haec addidit: Neque haec dic bat 'Paulus, quod n- ' teli ipsi, vel reti quae potestates id tentare Pellent:
absit: sed ut amoris excessum ostenderet. En e XC es sus', sed is pius, quem in me toties reprehendit auctor. sed quod e et palm rium intelligebat Paulus, &id fieri non posse, quod Deo offerebat, & tame o
198쪽
IN TUTO. I99 Deo sincere, nulla restrictione mentali , offerri potuisse: per quae omnia objecta clare soluta Sunt.
198. Dices: sorte sciebant illud qu dem esse Im. possibile: sed. non id cogitabant. Ego vero rursus quaero: quid ergo cogitabantὸ Deum injustum sibi futurum an vero ne illud quidem, justusne, an injustus suturus esset Deus, possibile id esset, an Impossibile λ caeco ergo impetu ferebantur , neque id
vere volebant, qdod si cogitarent velle non possent.199. Quare perspicuum est eos omnino intellexis se quid dicerent: intellexisse , inquam, non nisi ex conditione se agere aperte quidem Moyses: aut dimitte, aut dele: neque aliter Paulus intelligi potest, in eoque erat vis, quod pro amore Dei, Suro populi salute, non modo incredibilla, sed etiam im possibilia tentare velle viderentur. 2oo. Plane eo ritu, quo Paulus anathema dicebat Angelum, si e c o descenderet, mendac locuturus: quos quidem .non dicebat tamquam id impossibile nesciret, aut non cogitaret, sed ostensurus fidem, si dari posset occasio: etiam impossibilium esse victricem: quod erat maximum ad commendationem fidei. Neque minoris erat aliud impossibile ad commendationem caritatis, neque aliter cogitabat se anathema futurum, quam Angelum falsa di
aei. Quod ergo praesul ait: si Paulus θ' Mosses
199쪽
ct c Η Ο L Asentiebant, non modo certum sibi manere suam beatitudinem, etiam ex tanto caritatis actu, quo eam abdieabant, futuram tutiorem , eorum actus nibiI habebant serium: quod i inquam, illud ait, quod assidue di ad nauseam in sarcit, ineptum est. Ut cum, que enim se res habet, certe & ex rei veritate de ex patrum testimonio Paulus & Moyses securi vehant , securi Io uebantur: per te ergo nihil agebant serium: tibique ad pios ex essus, ad amatoriaramentias , ad restrictiones mentales aeque Te euris
2οχ. Nos autem sacile respondemus: haec Moysis,& Pauli fuisse seria, sed dicta per hyperbolen ex umhementia affectus : nec nisi imperite pios excessus sanctis quoque denegari posse credimus , Paulo ipso attestanter sive mουnis excedimus , Deσ: dc Daetide canente: ego dixi in excessu meo. De quibus, de de
anmtoriis amentiis alibi quoque diximus, & per Mee patet solutio ad 3. n. rso. ARTICULUS IU.
s uaestiones auctoris praeciduntur, ab iis tir deducta n. rsi. duo prima objecta soliuntur.
Io 3. Veniamus ad illas quaestiones, in quibus auctor omne praesidium ponit: de statu purae naturae , deque homine condito sine ullo respectu ad visionem beatificam , aut anima creata sub ea conditione, ut una cum corpore extingueretur: an non ergo illi homines, an non illa anima inter extrema Suspiria supremum amorem deberent Deo λ quid quod Deus
200쪽
mercedem illam aeternam debet nemini , nisi ex isponsione, ac promissis gratuitis & voluntariis. Deus ergo absolute posset etiam sanctissimis denegare visionem, sui ac mercedem aeternam: verumque illud est . non impossibile humanae mentis objectum , nec absurdum abdicari, si Deus voluisset, eam beatitudinem, qua Deo ita volente carere possimus. Haec igitur sunt quibus jam niti christianos oporteat supremi amoris actum exercituros. Addere potuisset .ec iIlud a quibusdam positum, nempe Deum ex su premo dominio posse addicere aeternis suppliciis animas etiam immerentes , etiam sanctas : nec minus
interea ad Deum diligendum obligatas.
χο4. Sed haec inutilia ad nostrum institutum, non nisi ad amovendum ex oculis veram quae Ilionem in- daeduntur. Non enim profecto Moyses , non Paulus, aut ad purae naturae statum , aut ad animae interitum animos retorquebant. Augustinus & Chrysostomus illa supremi dominii ferre a jura nesciebant: rein ispiciebant ad statum a Deo reveIatum, in quo sumus: ad illam ordinatissimam Dei sapientiam , qua , teste
Salomone, punire insontes exterum a sua virtute esse iudicat: ea re Moyses & Paulus sciebant se es--xII. se Securos sciebant impossibile esse quod Deo os ferebant: ea vel per pios excessus, vel per alias quascumque volueris sermonis figuras , bono certe ani- .min, sed quod negari non potest, securo, & tuto loquebantur. Non ergo quaerendum , quid in statu me in taphysico, si forte constituti agere teneremur; sed quid nunc a Deo, Christo revelante , rebus ut sunt stantibus, agere jubeamur. Per quae patet solutio ad