장음표시 사용
211쪽
. . 228. Huic autem errori variis modis expresso, opposuimus n. g. propos. I. a. & sequentes ad 7. t tamque quaestionem secundam , dc Augustinum mi Ilies, cujus haec sunt certa decreta. a. non posse in-D. TL , i. differenter haberi beatitudinem: quomodo enim est beata vita, quam non amat beatus ῆ aut quomodo amatur quoa utrum Nigeat, an pereat indifferenteraeeipitur β 2. nisi forte virtutes, quas propter ipsam beatitudiram sic amamus , persuadera nobis audeut, ut ipsam beatitudinem non amemus ; quod si faciunt , etiam ipsas utique amare desistimus, quando tuam
propter quam totum istos amavimus η- amamus . 3. 2 aliorum radix t quomodo erit vera tam tua perspecta, tam examinata , tam eliquata , tam cedira sententia et beatoa esse ωnnes homines velle: ac
paulo post: si Iunt ut veritas elamat, ut natura
compellit, quia summa bonus , immatabiliter beatus creator indidit Me . : Ex quo tria exsistunt: primum , non esse virtutem , atque adeo nyn esSe Canritatem , quae hoc sibi tentat demere, ut beata es-lle velit. Alterum, non posse esse indifferens ut Ii virtuti, adeoque nec ipsi caritati beatitudinis stu dium, dc caritatem non esse quae id conetur. Ter tium , pugnare contra n/turam i atque adeo contra Deum , qui a quoque actu suo. hoc votum , hoc StR-dium tollere nititur: ex quo consequitur , quaecum que auctor intulit ex suppositionibus impossi ilibus, de separando motivo beatitudinis ab actu amoris, Eca virtute caritatis , esse impium dc conti a nat gramdc contra ipsum Deum.
p. Quod si responderint, illud inteIlIsi de desi- . deriq
212쪽
derio beatitudinis ita innato, ut non sit etiam ex cognitione vere elicitus: immo eaecus dc caeco imis petu ortus , quemadmodum positum est in quadam praesuli, explicatione manu scripta e contra I esto Λugustini quartum decretum istud : quoniam verum uia. υν.
est quod omnes homines ease beati verint, id qua 'unum ardentissimo amore appetant, propter boeeetera quaecumque averunt; nec quisquam potest appetere quod omniso quid vel quale Iit nescit, nee potest nescire quid sit quod vel o u scit, sequituν ut omnes beatam bitam sciant. 23o. En clare beatae vitae des Her um non ita Innatum ut caecum sit , sed ex cognitione elicitum. An autem sit etiam deliberatum, frustra quaeritur , eum de ea re volenda, quam nemo non velle possIt,
nulla sit deliberatio. Ad cumulum erroris aecedit , quod me sancti Augustini, eumque secuti s. Thomae verba, & dicta exscribentem, omnibus academiis proscribendum proponae, ut vidimus in prologo .etar. Haec autem Augustini decreta clarissima, Ilseripturis aperte congruunt, nullus enim major, &hopiosior beatitudinis, sive beatae vitae praedicator quam ipse Christus, neque separari sinit exempli gratia studium mundandi cordis, quod est virtus, ab optata visione Dei , quae est beatitudo, quam hemo non optat; ita de ceteris. Clare ergo supponit beatos esse velle quibus haε virtutes suadet , haee praemia proponit. Sunt ergo omnes homines b.atitudinis amatores , eoque studio ad capessenda Christi praecepta, ac praemia Incitantur. Ergo virtus quae auctore praesule, id vult eripere sibi ut non curet, ' O a bea-
213쪽
Lia.. X a . 232. Sic ille qui dieit: Domina quid faetendo ol. tam aeternam possidebo e e jusque rei gratia iussus a Domino , commemorat illud : diliges Dominum Deum tuum, manifeste confert illud mandatum ad finem beatitudinis: neque eo mi pus probatur ab optimo magistro dicente: boe De ἐν vives.
23 γ Nec mirum, cum votum ac ratio beatitudinis clare comprehendatur inter ipsa motiva praeeeptio.Q. yr his verbis : ut bene sit tibi: etiam his: diliges Dominum Deum tuum : ut ostendimus n. 4. pro P. IS. . 234. Quare quisquis eum auctore asserit, hoc adiamere sibi posse virtutes, non modo naturae, atque ejus auctori Deo, sed etiam evangelio, & traditioni repugnat: quod erat demonstrandum.
lii errores de saerificiis sive conditionatis, sive absolutis. 233. Ex his etiam patet erroneum esse , immo impium atque blasphemum id quod auctor asserit desaerificiis in extremis p.obationibus. 236. Primus φrgo error est: quod Moyses & Pau- Ius hoc sacrificium offerentes, non fuerint securi salutis aeternae sex n. 2or. , quod est contumeliosum in sanctos, ct blasphemum .in Deum a quo inspirati
237. Secundus error: quod admittat auctor non s liam conditionatum sacrificium ex impossibili, ' quolest
214쪽
I. NT U T o. a I ast Chrysostomi, & sequacium ejus; sed etiam absolutum , quυd nusquam invenitur in sanctorum heri. ptis: id enim post Chrysostomum semper addunt : i fieri possit sup. n. 1o7. 213. : neque umquam aliten: auctor ergo sanctorum dictis addit: novaque &inaudita fingit. . in 233. Tertius error: illud absolutum habet idem objectum, quod & condition 1 tum , eum absolutum illud in eo sit, quod casus impossibilis non modo pos- μω diaribilis, sed etiam actu realis esse videatur: ea sus e' ' autem impossibilis, sive conditionalis, de salute aeterna .erat: ergo di casus absolutus, ac realis 3isus, de eadem salute est; quae est vera abdicatio salutis
39. Haec autem alibi iusius exsequemur; sed suffciunt ut ostendamus auctorem a patrum, et lameorum quibus utitur, sententia toto caelo aberrare .
sententiis auctori oppositis. Ho. Hare addimus ve Iuti mantissae locu : primum, Chrysostomum ab auctore alienum; deinde, alios patres non omnes Chrysostomi sequi sententiam. 241. Nam praeterquam quod Chrysostomus istud sacrificium, ut auctor appellat, non agnoscit nisi condixionatum, di ex impossibili, ut vidimus, Chry' Η i. i , sostomus elare dispinguit Patrem ab ipsis Patris i e. i' δε -
bus: & res quidem Patris abdieare paratus , si id, fieri posset, tamen ab ipso Patre, ejusque ναυματις
215쪽
studio non se vel per illam conditionem impossihIlem separabat. Uerba Chrysostomi r ut ingenuus ac Patris amans fias, Patris consuetudinem, ι νουσίαν , exspectabat solam: hoc est, cum eo versari, ejus/ praesentia frui avebat: quare quod hie ex impossibilἰ abdieat, sive regnum coelorum, sius fruitionem
quamdam, non substantiam regni, quae est ipsa consuδtudo συνουσία eum Deo, sed accidentalia quaedam, nempe exteriorem gloriam profluentem, is societarem cum sanctorum choro cogitabat. 242. At ne id quidem ceteri patres admittebaut rnon Augustinus , non ipse Cassianus; non Gregorius Nagianxenus . qui desideria Pauli non ad poenas aeternas revocat, ut pessime interpretatur auctor ,
sed ad illud quod Miquid ut impius patiatur. PatI
autem aliquid tamquam impius, procul abest ab ' aeternis suppliciis: & nihil distat ab eo quod pertim pris .is, lit Christus maledictum pro nobis factus, ut alibi ν. vidimus . Et sit patet, nee omnes patres in allatam a ChrysoItomo descendisse sententiam , nee auctori ipsi Chrysostomum licet alleganti, cum eo convenire.
24 I. Praeter errores gravIssimos, multa sunt i eommoda, quae nos ab auctore dissocient. Cum enim Deus tot nos beneficiis ae miraculis supra peccatum, supra naturam evexerit: proprium filium dederit, I ιω.VIII. & eum eo quid non cum se nobis custodem, proin ιβorema parentem, sponsumque praebuerit,' ut min. jorem Diuitiaco by Corale
216쪽
jorem in modum amorem eIIeeret: eontra, velut obliterati, tot beneficiis, sie agere eum heo volu mus, tamquam in pura natura constituti: immo Te- .ro infra naturam puram: obliti scilicet animam Tationalem, secundum Augustinum & alios , natura immortalem esse, ita nos geramus, ac si mortalem eam, ac statim exstinguendam haberemus: neque e contenti sic amare volumus, veluti nobis nullum evangelium, Christus nullus esset et instar cuiusdam Socratis , aliorumque qui testamentorum exsortes degunt: immo vero peiore loco , tamquam nobis nullus esset provisor Deus: non operum nostroram non amoris memor, qualem esse fingunt Epicurei
Deum: ab illis enim apud Diogenem Laertium I
gimus, introductum Deum nec amantem res humanasa nec beantem suos, immo nescientem se coli, quem colendum dicerent propter praestantiam naturae pIGE'eellentis. Novi autem spirituales Deum nostrum ex suppositione faciunt etiam tristiorem, qui amatoribus suis non modo nihil praestet, verum etiam Ozoaeterna mercede paraverit sempiternos ignes, aeterna suppliciar talem Deum per congestas tot aetantas suppositiones falsas componunt, ac tum mi
Tifice se sperant amaturos, si ita deformaverint, scsalutaria omnia circumciderint. Ceterum impossibilia quaedam fingere lichit, sive ex amoris vehementia , sive ad magis exprimendam primarIam objectivam rationem caritatis: non autem ad separanda mollva, aut tamquam in eis ipsa persectio eo uocetur , ut nostri statuunt.
217쪽
Da fine ultimo uno , & de summo bono .
Finem ultimum rasa unum et ad n. 4. prv. 3.
244. Llla propositio sic se habet : praeelare sarmctus Ambrosius: qui verus est finis, is finis est non unius sed omnium: in Ps. 38. n. 36. ergo unus bonorum, & malorum; christianorum, & infidelium I qui finis non potest alius esse , praeter eam quam omnes communiter appetunt beatitudinem . Quid, cum fruuntur Deo, quem plua se ipsis diligunt, suamque beatitudinem ad ejus gloriam referunt, quae est ipsa essentia caritatis an tum ipsis alius est finis ultimus, qui non nisi unus esse debuit Quibusdam piaeet distinctio finis ultimi, & ultima te ultimi, quem Deum esse volunt. Alii sie exponunt, ut & beatitudo nihil sit aliud quam Deus, sed confuse consideratus: & Deus nihil sit aliud vicissim quam ipsa beatitudo, sed expressius intelle; ita ut non sit duplex finis ultimus, sed unus
vel eonfuse vel expresse consideratus. 24s. Ita Augustinus pasclm r omnes enim labora. re ut assequantur Deum : & qui ab illo aberrant &fallacia bona qi runt, in eis apprehendere quamdam Dei speciem, sive umbram: neque eis inhaesuros , nisi ex reliquiis divinae lucis, quamdam sectarentur ejus
imagine Sic in superbia, Dei magnitudinem , ho.
218쪽
pestatem, gloriam; in curiositate , Dei scientiam; in avaritia ι immensam in Deo rerum copiam; in sen. suun voluptatibus , summam Dei quietem, summum de se ae sua veritate gaudium adumbratum vident: nec in quavis creat re finem constituerent beatitu danis, nisi ex quadam Dei specie ibi relucenter nec vere beati sunt, sed se beatos somniant: sunt autem vere beati, cum in Dei beatitudine & gloria suam beatitudinem collocant & gloriam. Denique cum quaerunt quietem quam numquam non quaerunt, nihil aliud quam latenter Deum quae tunt, qui solus quiet ς:ut omnes theologi fatentur.
De ratione boni, A Sbomae doctrina . -
246. Radix autem beatitudinis est ipsa Dei bonitas , de qua haec habεt s. Thomas jam inde ab initio . , primae partis, quaestione de bono in communi: ratio Ora a. boni in boe eonsistit, quod aliquid ess appetibiutinde Philosophus dicit, quod bonum est. id quod omnia appetunt. Muo, inquit, manifestum est, quod honum is ens sunt idem seeundum remi sed bonΔm a , , dicit rationem appetibilis, quam non dicit ens: quod sanctus doctor repetit per totam quaestionem. 247. Hinc doeet has inter se coincidere rationes, mLpuleri, boni, perfecti, & causae finali se perfectum , enim idem esse ae bonum, & hine esse rationem appetibi ii tatis. Manifestum est enim , quod unumquodque est appetibile secundam quod est perfectum: nam omnia appetunt suam perfectionem. De pulc
219쪽
autem di bono sic habet: revera gus idem , sed ratia. ne differre: quod bonum proprie respiciat appetitum rest enim bonum id quod omnia appetunt, is ideo habet rationem finis: pulcνum autem respicit vim cognoseitilam. Unde essicitur, ut omne quod quaerit, bonum , suo modo quaerat Deum , & ratio boni in Aa I. ' Deo relativa sit, quippe diffusiva sui sed fundata
an ipsa entis absoluta ratione 4
Ex his D. Camerare,sis eonfutatio, is radieriti explieatio dinnitionis earitatis. L. , . 243. Respondet Cameracensis, tutum esse di, M. de M. bium . quin bonum sit appetibila sim appetitu dignum:
a.. atque hic quaerι tantum, an non possit uitur bonum i in seipso iis amoris actibus, qui non sint appetitus, alvo desideria bcus boni, quod est nobis bonum. Et s. quidem Thomas docet, bonum esse desiderabile, sed non docet diligi non posse tamquam bonum , absquφeo quod averatur eodem actu per quem diligitur. 249. Responsiones Praesulis attuli ad longum ex postremo libello quem edidit; ut ostenderem dissi. cultatem ab eo nequidem esse intellectam. Uis enim argumenti nostri non est in eo, quod bonum sit desiderabile sive appetibile, ut arunt, materialiter: sed quod ratio boni sive bonitatis dicat rationem appetibilis additam enti e unde eum Deus diligitur ut bonus, sive ex ratione bonitatis, simul diligi ut est appetibilia ae diffusivus sui; quod idem est ut vidimus. . n. 246, 247. i
220쪽
et so. Ex his autem radicaliter intelligitur praeelarusi Iocus s. Thomae iam commemoratus, ubi sic habet runa sola ratio diluendi attendisiar principaliter a s. at. i caritate , scilicet divina bonitas , quae est Uus s.l Jubstantia : seculldum m. xos. Confitemini Domino Τηρ' 'AE' quoniam bonus . Si enim sola ratio diligendi princi . paliter est divina bonitas; ergo ra tio diligendi est ipsa appetibilitas , sive illud diffusivum sui: & haee est ratio diligendi Deum propter seipsum, propter suam nempe bonitatem, quae est effus substantia: unde ulterius liquet , in primis illis rationibus diligendi Dei inveniri relationem ad nos, ejus generis relatio- .
num qu3s transcendentales vocant, nempe essent Ia-Ies, ac primitivas in Dei bonitate collocatas, sed in ipsa entis absoluta ratione landata, ut dictum est. a47. : . 23 I. Ex quo etiam patet, praesulem multum abhorrere .a sancti Thomae doctrina, quam assidue laudat, cum toties distinguit absolutam Dei bonitatem a relativa e clare enim s. doctor nullam agnoscit bonitatem nisi relativam illam, ac sui diffusivam, sed in entis tamen absoluta ratione landatam. 232. Nee minus fallitur, cum toties ineuleat, posse hominem non agere ex desiderio suae persectionis ac beatitudinis; ex ipsit enim communissimis , &intimis naturae principiis eruit s. Thomas hanc sententiam : Omnia andiunt suam perfectionem ς quod ν. i. ipsum est quaerere suam beatitudinem, se eundum '
Augustinum centies: ideo beati quia illo fine perfecti:
secundum s. Thomam ex beato Augustino pronun . . , 'iantem: quod istima bominis perfectio est beatitu. do: