Institutiones historiae ecclesiasticae novi foederis ad usum scholarum seraphici ordinis auctore R.P. Claro Vascotti

121쪽

tes hostium incursiones averterent , iis autem reluctantibus, proximum adiit locum Comagenis, ibidemque laetiori suecessu poenitentiam praedicavit. Inde Fabianam revocatus , incolas ad poenitentiam convertit, duoque monasteria parva aedificavit , unum in loco ad Vineas dicto , alterum prope Burgum. Ε monasterio saepius evocatus, in variis locis amictos solabatur , miserisque succurrebat. Vestigiis S. Severini institε-runi illius discipuli Lucillus, Marcianus et nagippius; verum

irruentibus mox undique barbaris , iussuque Odoacris emigrare coacti , sacras illius exuvias in Italiam transtulerunt, et Neapoli honorificae sepulturae mandarunt. Longobardi, Duca Albuino, an. 568 Forum Iulium et Italiam superiorem occuparunt. Etiam inter hos immitis illo suror in Christianos sensim remisit, majorumque in dies cultura invaluit. Anno 587 eorum rex Autharis, cui data fuerat in uxorem Theodolinda Garibaldi Bavarorum Ducis filia ad Arianorum castra transiit, Religioni Catholicae adeo insensus, ut lata an. 690 diserta lege, Longobardorum proles in templo Catholicorum baptirari prohibuerit. Agilulsus in Regno successor , Τheodolindam Aminaris viduam matrimonio sibi conjunxit. Pia regina, epistolis etiam S. Gregorii M. sollicitata , Maritum suum aa Bo-ligionem Castolicam perduxit, cujus exemplum pedetentim omnes Longobardi imitati sunt sui.

Has gentes Ecclesiam christianam ingressas eodem sae- eulo secuta est Anglosaxonum pars, quae Cantium incolebat,

regnante ibidem I deiberto. Is enim cum Bertham regis Parisiensis filiam matrimonio sibi copulasset, monitu conjugis Aristianae et Episcopi Luitharii , quem in aula sua tolerabat, de christiana religione bene sentire coepit. Tandem au. 59GPapa Gregorius M. 40 monachos cum Abbate Augustino in Britanniam misit, Evangelii praedicandi causa , qui cum ad insulam Thanctanam appulissent , rex Ethelberius , licet nondum Christianus posdem honorifice excepit, liberam fidei christianae consessionem subditis suis permittens. Missionarii itaque in praecipua regni urbe Cantuariensi subsidentes, servidis sermonibus , lactisque plano admirabilibus , aecedente insuper praepotenti reginae influxu, non tantum proceres Anglo-Saxonum et regem ipsum , sed magnam quoque populi multitudinem veris sacris initiabant; plura idolorum templa

in christianas ecclesias convertebant; novas passim aedes saeras et monachorum asceteria excitabant; sicque rudem et improbam plebem sensim ad mitiorem vitae rationem addu-

aὶ Paulus Diaeonus uist. Longob. l. 2. et t. s. Diuiti by

122쪽

eebant la . Tanta remuneraturus merita Gregorius M. mi Monariorum ducem Augustinum Ecclesiae Cantuariensis Praesulem creavit, eique pallium, ornamenta, Vestimenta Saee dotum , sacra vasa et reliquias misit. Mortuo an. 610 Augustino, illius in Archiepiscopatu successor Laurentius fidem christianam latius propagavit. Neque negandum, christianis r gum uxoribus eo in negotio aliquas saltem suisse partes. Sie Eduinus Northumbrorum rex monitionibus reginae Edelbumiae, regis Caniit filiae, et Episcopi Aboracensis Paulini aductus, anno 627 baptismum accepit. Sic porro Pendo, regis Mareiorum filius, siliam Northumbroruin regis invii ux rem petiit, obtinuitque ea conditione, ut christianao fidei sosa addieeret. Hoc pacto etiam in reliqua Heptarchia Angl Saxoniea splendidos christianae fidei triumphos paratos fuisse , eo credibilius est, quod servidiores identidem missionarii eum uxoribus regiis socias manus junxerint. Caetera exempla conversionis Herulorum , Abesgorum, aliorumque , imperanto Iustiniano peractae, nibit onutino habent, quod se magno-lere commendent, adeoque iisdem recensendis immorari uo-

Saeculo VII. plures missionarii o Brithannia, Scotia et Hibernia in eontinentes provincias transgressi, multum in V, nea Domini laborarunt. Hos inter illustrior est Columbanus, Abbas Luxoviensis, natione Hibernus, qui cum suis discipulis , non tantum in Galliis et finitimis terris, sed etiam in Sum via, Augustae Vindelicorum, in Carinthia et Marchia Vinid rum Christum intrepido praedicavit; quo labore peracto , in

Italiam contendens, non proeul Placentiae monasterium Bobiense

instituit seq.

Eidem scopo praeclare intentus S. Gallus, natione Hi- hernus, Columbani discipulus , in Helvetia et Suevia doctrinae christianae semina sparsit. Cum S. Columbanus in Italiam proficisci pararet, Gallus in gravem morbum incidens, in vicinia Brigantiae remansit, hujusque regionis incolis ad Christum convertendis intentus, celeberrimum, uti dieitur, S. Galli monasterium fundavit my. Ad Arancos orientales eliristianam fidem detulit S. Κilianus Hibernus, qui jussu Romani Pontificis Cononis, cum

a) Beda Hist. Angl. l. l. e. 23. b) Procopius i. d. c. d. eὶ Mabillonius in aetis SS. Ord. Bened. t. 2. p. g. 43 Mabillonius i. n.

123쪽

duobus discipulis Herbipolitia prosectus , opus praedicationis

evangelicao inchoavit , tantosque laborum suorum fructus tulit , ut praeter magnam populi multitudinem , ipso quoque

Francorum dux GoSbertus, baptismum haud respueret. Cum iamen ducem illum serio admonuisset, ut Gallonam uxorem suam propter astini tatis impedimentum a thori consortio removeret, improbis Gallonae machinationibus ipse cum sociis a. 689 ad martyrium raptus eSt. Anno 690 Villebrordus, ex Anglo-Saxonum gente , Cum undoeim sociis in Bataviam, Frisiorum convertendorum causa transfretavit, permittente Ρipino Francorum duce, qui cum Badbodo rege lunc belligerens, Frisiae partem occupaverat fa=. Et vero coeptis illius benedictio divina adeo parum defuit,

ut brevis numerosus claristianorum coetus coalesceret. Quo

peracto Villebrordus a. 696. Romam prosectus , a Pontilico Sergio I. Λrchiepisconus Τrajecti ordinatus, literisque plenam

potestatem continentibus inunitus suit. Vorum non obstante

vigili sol ieitudine, harbaros ab idolatria ad fidem Christi convertendi, nonnisi post mortem Radbodi vhiquo libero per Frisiam sacra christiana propagare potuit Discipuli ejus in Vesti halia, aliisque finitimis provinciis Evangelii semina sparserunt, eorumque unus Villebaldus post Synodum Τraiectensem a. 697 Episcopus Et stadiensis, in Francia orientali factus, alter Mareellinus in partibus transisalanis. Eodom saeculo ad gentes praedi eator abiit S. Emmeranus Episcopus Pictaviensis , qui desiderio flagrans , Avaris

et Hunnis fidem annunciandi, Ralisbonam usquo pervenit, verum obstante regionis ad Onasum sitae vastitate, nec annuento

Duco Theodono I. in Ba varia subsistens idololatrias adhuc reliquiis foedata, laetissimum sibi agendi campum vidit. Is it que non sibi cunctandum ratus, agrum Christi multis passim rigantis, spinisque consitum, Strenue purgavit et coluit, imo ut laetiora in posterum redderet sata, Ralisbonao S. Georgii ecclesiam extruens, suam ibi sedem stabilem fixit. Etiam post tempora S. Emmerant non deerant inter Bavaros fidei praeconos. Caeteris illustrior erat S. Rupertus Episcopus Vormati ensis , qui a Theodone II. Bavariae Ducon. 696 invitatus, ut almam Christi fidem Bavaris instillaret, Balisbonae apparuit, multos incolas , imo ipsum Ducem, totamque eius familiam sacro baptismatis sonte regeneravit. Quo Oxhausto labore alias Bavariae urbes perlustravit, Sus Sque gressus Laureseum usque protulit, et in Illyriam animose penetravit , barbaris quoque Sta is Iesum Christum praedica-Vit , veroque Deo aedes Sacras erexit. Tandem meritorum u) Beda l. b. e. 12. Diuitirco by Cooste

124쪽

plenus Iuvavim , quae urbs a Theodone Duco ei donata suerat, sedem episcopalem constituit, Basilicam D. Petro sacram extruxit. 'luraque Monasteria laudavit. Mors ejus refertur ad a. 718. Post Ruperium in Bavaria praedicavit S. Corbinianus ortu Cornutonsis, qui a Gregorio II. B. Ρ. illuc missus ibidem non sine magnis euris, Duco Grimoaldo tu nonnullis rufragante , optimam Christi messem collegit, Frisingae sedem epi Scopalom figens, suos labores usque ad mortum a. 730 secutam scrvide continuavit. Inter genies seroces ac bellicosas, in extremis Asiao oris habitantes, et in ipsa China , Nestoriani christianum nomen Propagarunt fa). In orienio imperator Iustinianus Iudaeos , Borium Lybiae urbem incolentes, ad Christum confitendum traduxit H. In Occidente eorum multi servoro et studio regum Galliae et Hispaniae, Gregorii M. Pontificis, nec non Λ viii Epi- scopi Claramontani ad Christianam Religionem suscipiendam permoti sunt. Verumtamen latendum est, plures in Gallia ei Hispania vi adducios fuisse.

S. 8. Meeulo VIII. Inter Frisios, Hassos et Thuringos in extirpanda idololatria multum operae posuit Vinifridus monachus angius , vir lanio Evangelii praedicandi servore accensus , ut anno 715 derelicto natali solo, cum duobus monachis in Frisiam eontenderet, barbaros incolas ad vera Christi sacra adducere νο- lens. Primitus quidem res ita feliciter cessit, ut ipso Frisiorum rex Radbodus baptismum se suscepturum promitteret. Cum autem regi interroganti: quem in locum plurique repes antecessores pervenissent Vulseamus Episcopus Senonensis , Vinifridi socius respondisset: ad inferos haud dubie. Badbodus subito pedem a sacro sonte retraxit. Hoc pacto cum Vini fridus spe sese delusum cerneret , cum sociis patrios repetiit

lares. Audita vero Regis Radbodi morio tris , iter Romam

suscepit, et Pontifici Gregorio II. literas commendatitias a Daniolo Episcopo Viaconitensi acceptas exhibuit. Inde iter suum denuo in Germaniam insicetens, Bavariam et Thuringiam praedicando puragravit. altera demum vico Frisiam ingressus, junctis cum S. Villebrordo, Archiepiscopo Τrajectensi, laboribus, plurimos barbaros sub suave Christi iugum vocavit. Quod cum

125쪽

Gregorius P. rescivisset, eum Romam vocatum Episeopumeonsecravit, indito illi Bonifacii nomine. Tunc ipsum epistolis commendatitiis ad Carolum Martellum, Ducem et Majorem domus regiae Francorum, ad Episcopos, et alios omnium o dinum Clericos et Laicos munitum remisit, ut coeptum praedicationis opus continuaret. Sic undequaque in tuto positus, in IIassiam transiit, quaereum Iovi sacram dejecit, ex illiusque ligno sacellum extruens, Divo Petro dedicavit. Inde in Tn

ringiam transgressus, novas e lesias erexit, primum monasterium instituit, verbis et lactis christianam fidem ressor seere secit. Mortuo interea temporis Gregorio II, literas dedit ad Gregorium III, quibus lectis, Pontifex ipsum Archiepiscopali dignitata ac Pallio ornavit. Anno 738 ingravescente jam

aetate, tertio Romam prosectus, ut limina Apostolorum inviseret, a Gregorio III reliquias Sanctorum et litteras commendatitias ad plures Episcopos Presb'teros et Optimates obtunuit. Post suum in Boioariam reditum, totam illam regi nem, ratihabento Gregorio lil, in quatuor divisit Episcop, tus, nempe: Salisburgensem, Frisingensem, notishonensem et Passaviensem, annoque 740 Sedem episcopalem erexit Ne burgi ad Danubium, cum Episcopatu Augustano deinde m junctam. - Demum Bonifacius, hucusque Archiepiscopus sine stabili sede, Pontificatum Ecclesiae Romanae tenente Zach ria, ad vacantis Ecclesiae Noguntinae regimen est nomin tus 746 eum jure metropolitico in regni Francici Ecclesias, et jurisdictione Primatis in universam Germaniam. Verum Deo nondum satisfecisse sibi visus, cum substituto sui locin Lutto , Ecclesiam Gaiectensem administrandam suscepisset, ipse ad villam Dolhumium , cum apostolico munere iungeretur , cum sociis a seroci Frisiorum agmine occisus, gloriosum martrrium subiit a. 755. Corpus illius in Fuldensi monasterio, quod ipse fundavit, sepultum est. Neque hic reticenda Caroli M., ab a. 770 solius Fra eorum regis , praeclara instituta et gesta pro christiani nominis incremento. Cum enim in Italia superiori Longobardorum regnum subvertisset, non contemnendam Hispaniae

partem Arabibus abstulisset, Avaros ex Norico Bihensi pulsos in Pannoniam abegisset, Stavis ad Albim et Salam i gentem jacturam attulisset, Frisiam et Brioariam subegisset, demum Saxones ab Albi et Visurgi ad Rhenum usque su-sos, tricennali bello edomuisset, jam nihil magis comi habuit , quam ut per regnum suum, etiam christianam B ligionem dominantem eisceret. Ut domiti Saxones Francorum sceptro facilius assuefierent, christiana Beligiono eos imbuendos esse decrevit. Baptizatis eorum Ducibus Vidihindo

126쪽

ei Albione, et Trans-Albianis omnibus in Galliam transportatis , gens barbara fasces submisit , et ab ho e temporaehristiana Religio intW Saxones emorescere coepit. Nec in Saxonia tantum, sed in aliis quoque regnis, et provinciis Carolus multa laudabilia instituit, et gessit. Eo quippe auctore in Ecclesiis cathedralibus et claustralibus publicae scholae

erectae, uniformitas Liturgiae secundum ritum Romanum Stabilita, collapsa Cleri eorum disciplina in melius emendata, prima hibliothecarum monasticarum j. acta fundamenta, vitae canonicae institutum insigniter promotum, studium sacrarum literarum resuscitatum, collectiones Homiliarum e scriptis SS. Patrum in usum Cleri adornatae , variae Ecclesiae et Monasteria amplis donationibus et privilegiis aucta, legesque saluberrimae, quae capitularia vulgo audiunt, do rebus et personisecelesiasticis latas sunt. Ex toto manifestum est , Carolum iure meritoque Magnum praedicari.

DE FATIs ADVERSIA ECCLESIAE CHRISTIANAE.

. Religio ehristiana impugnata a seriptoribus ethnieis.

Ex bene innitis hostibus, qui partim scriptis partim

dicteriis christianam religionem exosam reddere conati sunt, sequentes memorantur : 1. Hierocles philosophus, duos contra Christianos libros admodum virulentos scripsit , quos Eusebius edito peculiari libro consulavit. 2. Himmerius, qui suis orationibus, teste Pholio, ad instar canis latenter mordentis , Christianos adlatravit. 3. Libanius, sophista Antiochenus, qui scriptis variis orationibus et declamationibus . suam lin3uam mordacem in Christianos exacuit. 4. Euno- pius, qui Christiano nomini quam infestus fuerit, satis testatur liber de vitio philosophorum ac Sophistarum. 5. Q. Aur. SImmachus, urbis Romae Senator et praesectus, qui coram Valentiniano non solum causam gentilium strenue egit, sed etiam nomen christianum multum diffamavit, a S. Ambrosio solido resutatus. 5. Olympiodorus et Zosimus, qui in suis Historiarum libris liberrimo calamo Christianos oppugnant suss. His adjungendi sunt plures alii Christianorum obtrectatores, quorum tamen tela a Doctoribus Ecclesiae, V. g. Augustino, Orosio, Salviano pro parte virili infracta sunt.

127쪽

, 2. Parueutio Iuliana.

Gravior rei christianae noxa allata suit, quum Iulianus Apostata, Iulii Constantis filius, a. 36l solus imperium adipisceretur , et odium , quod aliquantisper dissimulaverat, erga christianam Boligionem aperte proderet. Quamvis enima teneris in christiana Beligione educatus fuerit, eam tamen rursus deseruit partim odio iam illae Constantinianae, partim philosophorum ethnicorum, Maximi praesertim, Samnitet, Libanii astutia inductus. A vi quidem abhorrere videbatur et perbene sciens , persecutiones priorum temporum. quo fuissent atrociores, eo magis rem christianam promovisse ; verum arte et consilio rei christianae nervos incidebat. Nam primo statim imperii aditu totus eo collimavit, ut inanes ac frigidas ellinicismi formas id eis Neo-platonicis vegetiores veluti redderet, veterem quo religionem popularem ad primigeniam puritatem ac splendorem revocaret, Sperans, ita futurum, ut idololatria caput suum pendulum denuo tolleret ta). Quod ut tanto magis obtineret, idolorum templa et sacrificia restituit, ipseque in palatio et horto crebro sacrificans suis exemplum dedit , quod sequerentur. Uti idolorum cultores variis juribus , privilegiis ac dignitatibus auxit, ita christianos publico risui ac contemptui exposuit, eos ignominiose Galilatios vocans , leges a Constantino M. in favorem Clericorum , viduarum ac virginum latas rescidit, Christianissem, judiciis, omnique magistratu interdixit, eosqua a discendis literis humanioribus vel ab ossicio docendi prohibuit, ut viris facundis et eruditis Ecclesia paulatim destitueretur, et ita adversus ethnicos inermis maneret b . Statuam suam inter idola collocari jussit, ut Christiani vel laesae Majestatis argui , punirique possint; vel certe colendo imaginem

imperatoris, salsa etiam numina juxta posita coluisse viderentur. Internas Christianorum scissiones aluit et auxit, depositos aut exules Doctores in integrum restituens, templaque oppressarum seclarum resuscitari jubens. Quamquam nullis ipse, aut rarissimis suppliciis in Christianos animadverteret, eorumtamen persecutoribus passim veniam dabat, aut leviter eos puniebat. Antiochenam Ecclesiam , quae dominicum aureum

vocabatur , impie invasit, polluit , diripuli se'. Beliquias S. Babriae Martyris et Episcopi Antiocheni , e luco Daphnodeturbari, et Apollinis ibi sacra restitui iussi L Beligionem

christianam, seriptis tribus libris, mordicus impugnavit. Judaeis denique assuersus Christianos favens , Christique pro-

128쪽

l 15

Ibetiam de perpetua templi II ierosol)milani ruina laustrare vo-ens, eius reaeuificatione ni immensis sumptibus est aggressus; sed saevi turbines, terrae motus, ac ignium globuli e landamentis erumpentes Judaeos temerario ab Opere deterruerunt say. In infelici tandem contra Persas proelio, cum nonnisi unum annum cum dimidio praefuisset imperio, inflicto per sagittam jaculatoriam vulnere cecidit an . Z63. Auctor necia Iuliani plane incertus. Fertur, dulianum , vulnere accepto , sanguinem manu sua haustum in Coelum iecisse haec die en

S. 3. Perseeutiones Christianorum in Persis. Sed hi serro in Christi cultores saevitum est. Ita Sapor Persarum rex, impulsu Magorum et Iudaeorum auctoritati. suae jacturam limentium , et Simeone in Seleuciae et Ctesiphontis Archiepiscopum proditionis accusantium, atrocissimam Christianis suae ditionis persecutionem intentavit, qua duranto non solum Archiepiscopus Simeon, sed plurimi quoque aliorum ordinum Christiani ultimo supplicio assecti sunt. Duravit haec persecutio ab an. 330 usque ad an. 370 seq. Deinan. 414, cum Abdias seu Abda, Susae olim Persarum regias Episcopus templum igni consecratum summis tradidisset, Is-

degardes I. rex in surorem actus , vere cruentam in Christianos persecutionem movit, qua sae tentu, praeter Episcolum Abdiam, alii quoque Catholici gravissimis suppliciis su

ali , eorumque Ecclesiae solo aequa lao sunt. Huic demum persecutioni Theodosius II. indicio bello , finem imposuitan. 422 f. Is degardis vestigiis insistens filius Vararanes partim Magorum suasu, partim Romanorum, quibuscum hellum gerebat, odio haud mitiora in Christianos decrevit usque ad an. 427. Quoties enim Persae et Romani inter se dimicabant, tolles C bristiani

Persae regum suorum furorem sentiebant, utpote in quos publica cadebat suspicio, ac si Romanis favereul, et patriae suae proditores essent. Dum haec fureret tempestas, ingens Christianorum numerus exquisitissimis tormentis sublatus est se'. V rum composita an. 427 Romanos inter et Vararanum pacem . etiam Christianis ad tempus saltem pax redita est. Omnes autem Persarum reges crudelitato et barbarie vel longissime superavit Cos rhoes, tanto suroris impetu in Christianos inci- citatus , ut ingentem horum multitudinem variis cruciatibus

a) S. chrysostomus orat. II. adv. Iudaeos. S. Gregorius Naz. orat li. in Iulianum, Soerates l. 2. e. II. ete. M Tlieodoretiis l. d. H. E.

129쪽

obtruncaverit, et palam declarare non erubuerit: se non im-

gratori Justiniano bellum inferre velle , sed Christianorum

eo sust. Haec tamen atrocissima persecutio remisit cum anno 627 Heraclius Graecorum imperator , bello sexennio acriter gesto , tu Persidem irrumpens Cosrholim regem summas ad angustias redegisset, initaque cum Stroe hujus filio pace, Christi crucem an. 616 a Cosrhoe captam recuperasset, hocquosaeratum imperii Palladium Hierosolymam summa generationem transtulisset. 4. Perseeutio Arianorum marime, eι aliorum adversira Catholicos.

Quo animi motu Constantius imperator, Arianorum defensor, Catholicos exagitaverit, paucis dici nequit. Is enim Arianorum artibus et calumniis incitatus, bellum in S. Athanasium instauravit, et alios Catholicorum Episcopos , illius minis haud cedentes in exilium misit. Anno Christi 356 Liberium Pontificem, qui nec pollicitationibus, nec minis permoveri potuit , ut damnationi S. Athanasii subscriberet, et formulam O l1ουσιος rejiceret, usque Baraeam Τhraciae exulare jussit μ9. Eamdem ob causam venerabilem Osium Cordubensem pro exilio tenuit integrum annum Sirmit seq. Maiorem adhuc Catholicis vim intulit Valens imperator, dogmatis 1riani tenacissimus , qui monachis praeei fue insensum se exhibens, in eorum deserta et cellulas satellites suos misit, qui sustibus , omnique violentia adductos Nicaenam fidem abiurare , abjectisque monasticis vestibus militiam amplecti cogerent; plures praeterea Catholicorum Episcopos , Meletium Anti ehenum , Eusebium Samosatenum, et Gregorium N1ssenum relegavit; in Athanasii locum Lucium Arianum substituit, misso simul exercitu, qui catholicorum caedibus, dirisque suppliciis,

virginum sacrarum raptationibus, aedium direptionibus, omnique impietatum genero plures dies est grassatus. In Africa praesertim reges Vandalorum Ariani ab anno 473 Catholicos saevissima persecutionc amigere coepe runt. Eorum primus Genserieus, occupata Carthagine, ita crudeliter saevit in eosdem, ut de Beligione catholica in Africa jam conclamatum esse videretur. Is cnim Doctores catholicos ac cives honoratiores fractis navibus imponi, nudos expelli,

exilio damnari, aut servituti addici , basilicas Catholicorum Arianis tradi, bonaquo ecclesiastica in fiscum referri iussit.

αὶ Prooopius de bello Persieo l. s. e. 26. bὶ Theodoretus I. s. e. I 6. to S. Athanasius ep. ad solitarios. Disjtiroci by Cooste

130쪽

Nee desunt exempla Martyrum, iussu Genserici ultimo supplicio extinctorum. Multo adhuc graviorem Ecclesiae Africanae persecutionem intulit Genserici filius, et successor Hun-nericus, qui promulgato edicto, Catholici militia, magistratu, omnique publico munere interdixit, omnesque eorum conventus prohibuit, defunctorum Episcoporum bona fisco vindicavit, novos ordinari vetuit, nisi solutis quingentis solidis, plurimos Doetores in exilium deportari jussit. Nec in Episcopos ta tum et Clericos, sed in catholicam plebem per universas Afri- eae provincias saeviit illius furor. Hac persecutione durantumultos Martyres factos fuisse, omnino indubium est fa=. Huie persecutioni finem imposuit Guntamundus, qui post Hunn ricum usque ad an. 486 regnavit , Catholicis liberum Beligionis exercitium concessit, eorumque Clericos ex exilio r voeavit. Hanc pacem iterato turbavit eius in regno successor Trasamundus, qui oblatis honoribus , muneribus , et minis Catholicos ad desectionem pellicere tentavit; praeterea eorum Ecclesias claudi jussit, et Episcopos catholicos in Sardiniam relegavit. Mortuo Trasamundo an. 520 successit Hilderieus, qui omnes Catholicorum Episcopos suis sedibus restituit eorum ecclesias aperuit, et Ecclesiae Carthaginensi praesulem

Catholicum , quo jam dudum earebat, praefecit. Hildericum,an. 530 regno privavit eius consobrinus Gilimerus, quo per Belisarium Iustiniani imperatoris belli ducem devicto et capto, Africa imperio Romano adjecta est. 'In Britannia ab an. 449 Anglo-Saxones Ecclesiam christianam malis innumeris assecerunt. Cum enim post duri certamina belli stabiles ibi sedes fixissent, tristia ubique ruditatis ac barbi iei vestigia impresserunt, ineolarum hona diripientes, oppida et pagos devastantes, sacerdotes inter altaria trucidantes, Episcopos una cum populis serro et flammis ab sumentes , cultumque Christi publicum sero penitus dolentes. Religioni christianae jam nulli bi tutum patebat asylum, quam in Vallia, in montibus Nortumbriae et Cornubiae, quo Britones undique pulsi recesserunt μὶ.Nee .Ariani tantum, sed alii quoque barbari, ingentem rei christianae noxam intulerunt. Ut enim de multis aliis t eeamus, Attila Hunnorum rex anno 451 e Pannonia in Gallias transgressus, cum in vigilia Paschalis Melas usque pervenisset , urbem hanc flammis dedit, incolas pene omnes, et Meerdotes inter ipsa altaria trucidavit, eamdemque in aliis quoque Galliae urbibus carnificinam exercuit, donee ab Asitio