장음표시 사용
131쪽
in campis Catalaunicis profligatus, Galliis egredi coaetus est Ingentem hanc jacturam cum resarcivisset , in Italiam movens, plures provincias populabundus peragravit, jamque urbi Romae imminens, eum Valentinianus imperator et Aetius resistendo impares, iam terga vertere vellent, Leonis M. Pontis eis potenti facundia ac veneranda gravitate detentus , ad pacis consilia animum suum adjecit say. Denique praeteriri non debent Iudaei, qui parti m suggestionibus, partim aperta vi et violentia , praecipue in Homeritide, Arabiae felicis regione , snmmas Christianis molestias sacesce hant. Nemo autem maiori in eos usus est insolentia, quam Patriarcha Gamaliel, vir immensae aueloritati
quem tandem Theodosius II peculiari edicio coerculi 415 M.
5. Mohamedis ingenium et visa. Imperante Heraclio, anno fit 2 exitialis sacris christianorum hos lis exortus3est, qui maximam Ecclesiae christianae cladem intulit , nempe Molia medes Arabs , ex Core ischilis , Meccae patre Abdallah et matre Emmina natus 57l , sorma quidem praestanti, et moribus sacelis, ast ingenio vehementiae versipelli, literarumque, ut fassus ipse, omnino rudis. Quum
puer adhuc parentibus suis orbatus, urgenti premeretur paupertate, mercaturam exercere coepit, laetoque in Srriam itinere, quoddam Nestorianorum monasterium invisens, monachi in so allentionem convertit, sicque sorte primam nactus est id earum ac conaminum futurorum an Sam. Adsci ius pystmodum in domum divitis viduae Κ adjich procurator , vigili sedulitato ita so in illius insinuavit gratiam, ut thalami mox
diligeretur socius, sicque in re lautiore constitueretur Usquoad qnadragesimum aetatis annum, omne tempus suum inter labores et contemplationes divisit, saepius in montanis Meccas delitescens , ibique naturae quadam propensione somnis sanaticis indulgens. Sibi autem soli relictus, non jam dubitabat, divinitus se esse missum, ut idololatriae imperium everteret, omninoque sanctiorem Religionem doceret homines, quam vel judaica esses, vel christiana idy. Quod ut primum uxori suae. deinde aliis persuaderet, morbi epileplici, quo miser labor vit, parorismos obvelavii specie raptus prophetici, et revel tionum ex ipso Archa ligeti Gabrielis ore haustarum. Locus , in quo sparsa primum Moham edanismi semina , fuit Ara-
132쪽
bia deserta, at in ea Metropolis Meeea, Coreischitarum sedes in valle lapidosa sita. Dici non potest, quantam brevi discipulorum multitudinem post se traxerit. Nam praeter uxorem Radiisti, quaeum conjunetissime vixerat, etiam servus illius, quem libertate donaverat, gener paullo ardentior Ali, et socer A-huheher vir summae auctoritatis cum decem illustrioribus Mee- eae civibus ad partes illius iransierunt. Verum quanto majora
ex una parte erant novae sectae incrementa, tanto magis ex altera
urbis patriae incolae illi se opposuerunt; quumque homini seditioso, et sacra sua in multis subvertenti manus injicere gestirent, Vatrobam quae urbs deinde Nedina Vocata est cum popularium et Clientum multitudine aufugit an . 622. Haec illius fuga Arabibus Hedstera funde Europeorum Ilegirain aerae Moha-medanae initium et nomen tribuit fast. Ab hoc tempore dignitatem Principis simul et Sacerdotis usurpans, paratum s declaravit novam doctrinam suam vi et terrore gladii propagandam. Et sane fortuna audacissimum virum faustis sue- cessibus auxit. Propitio namque marie dimicans, superatisque vieinis Arabum tribubus, potentia et viribus mox adeo crevit, ut missis huc illuc literis celebriores vicinos principes ad novella sua dogmata amplectenda invitaret. Res tandem eo devenit, ut octavo novae aerae anno urbem Meecam eum templo
Carba dicto) in suam potestatem redigeret, ipsumque templum, destructis idolis, sacerrimum constitueret suae Reli nis locum. Deinde conversis aliorsum victricibus armis, alias Arabum tribus edomuit, copias imperatoris Constantinopolitani terga dare coegit, atque Sotriae partem suae ditioni adjecit. Obiit Medinae undecimo Hegirae anno , cum 63
aetatis suae annum ageret, rerum summa cognato suo Ab
heher delata, quo et Omaro illius successore, ducibus, Arabes Palaestinam, Driam Aegrptum Persidem invaserunt. Perhibent, eum in templo Meccano sepultum, ejusque sepulchrum vi magnetica in serrea cista suspensum , atque lapidibus pretiosis ornatum esSe.
S. 6. Legis ab eo traditae praecipua evita. Mohamedes suam pseud religionem successive literis mandari jussit, sicque ortus est Granus, i. e. lectio seu codex, variis schedis et sermonibus post moriem illius repertis eonsarcinalus, et ab ejus successore Abubeher in unum volumen coactus. Qua reverentia serantur Arabes et Nohame-
dant in Koranum, quas de eo sabulas propinent, qua frequentia Iegant, quibus elogiis esserant , quo assectu eum in
133쪽
castra tempore belli deserant, Christianis aliisque immundis invideant, qua cautela, praemissa lotione , eum tareaut, qua religione per eum jurent , diei vix potest. Dividitur autem Koranus in 114 Suras , i. e. capita , quaelibet autem Sura in Aiat seu versieulos subdividitur. Totum illius ustema vulgo Idam dictum, duo generalia compleeli uir capita, quorum primum dicitur Iman, i. e. eredenda, alterum Dis i. e. Ira seu agenda. Ex agendis alia sunt praecepta positisa alia negativa, i. e. alia aliquid praecipiunt, alia aliquid negant. Prius exponemus praecepta tueorelio , dein praeeepta practica cum positiva, tum negativa. Credendorum summa haec est. Unum esse Deum Allah ab omuibus mortalibus colendum , qui diversis temporibus legatos suos seu prophetas, uti: Abrahamum, Mosen, Davisdem, Christum ad erudiendos homines miserit; sed principem omnium propheiarum esse Mohamcdem, a Christo praenuntiatum ; qui Beligionem Mosis et Jesu Christi partim maIo
intellectam, partim hominum improbitate vitiatam repurgaret, atque perficereL - Deum rerum quidem humanarum providam curam gerere, ita tamcn, ut omnes res et eventus etiam fati ineluctabilis legibus constringantur, adeoquo vitae humanas torminus ita fatalis sit, ut nec anteverti possit, nec pro- lungari. - Deo supremo in universi regimine assistere A gelos , genios veluti intermedios, teneris vestitos corporibus, ex igne formalis , peccandi simul ac poenitendi capaces, variisque praesectos munerilius. Eorum principes esse Gabrielem revelationum Angelum, Michaelem Judaeorum tutorem, Λsraelem mortis Angelum, Israsilem mortuorum resuscitat rem denique Eblim Angelum reprobum, nostro diabolo analogum. Omnes homines ad triplicem huccinae sonitum e tumulo resurrecturos, denique iudicis tribunali asti iuros. Eleetos pontem super vasta inferni loca extructum, piloque subtili
rem festinanter trajecturos, et in Paradiso aquis limpidiis, mis, cibo indeficienti, umbra dulcissima amaeno, lectisquo auleatis instructo, in quo fluunt rivi lactis, vini, mellisque suavissimi , et puellae pulcherrimae ducentur , omni voluptatum genere imituros , malos vero et incredulos ex ponte dejiciendos , et in abrsso inferni flammis ultricibus adclice
Ad praecepta positiva quod attinet. Dequens commendatur oratio, Pinquies saltem de die, vultu ad Meccam eonverso, praemissa corporis lolione, persolvenda. Inculeatur pra terea eleemosrnarum studium, ea tamen cautela. ut de bonis injuste partis non erogentur, et verecundi praesertim pauperes , atque oeculii subleventur. Statuitur solemne ieiunium
134쪽
mense toto Ramadan, seu mense nono observandum, quo K ranum e litus datum fingunti Ab eo infirmi tantum et vi tores dispensantur; lege itidem cautum est, ut semel in omni vita Meccam peregrinentur devotionis causa; quod tamen a plerisque non observatur. - Ad prohibita reseruntur: es carnis porcinae, sussocati, sanguinis ac ciborum immundorum, potus vini, usurae omnes , iuramenta temeraria , periurium, adulterium, homicidium, profusio, avaritia, salsa testimonia , omnesque ludi illiberales seu sortilegia. - De cetero pedimittuntur polygamia, divortia, eoncubinatus, rapinae, et qui quid armorum vis suadet. Haec et alia Mohamedis decreta ,
qui reciperent, Mostemin, hoc est credentes dicti sunt patrio vocabulo, iique cireumcisione his sacris initiandi αὶ.I. Propagasio pseud religionis Mohametanae,
causae eeleris propagationis eι εehismais in ea Oris.
Pseud religio Mohamedis rapidos fecit progressus. Μωhamedes, armata manu, Arabiam et Syriae partem in suam redegit potestatem. Calisarum primus Abubeher , provectae licet aetatis vir, militibus suis in Palaestinam deductis, is irem imperatoris Heraclii propitio marte devicit. ui huic in Calitatu successit Omar, expugnata Damasco Graecos o Dria et Phoenieta exterminavit, Hierosol1mam post obsidionem di turnam ad deditionem coegit, annoque 640 Alexandriam Ao.
Dpii sibi subjeci L Dicunt, eo jubente, balnea Urbis hujus
e icibus, qui in celeberrima Bibliotheca Alexandrina maximo numero extabant , calefacta , simile orbem literarium protiosissimis antiqui latis thesauris spoliatum fuisse. Tem remortis illius, quae cadit in annum 644 jam universa, quae late patebat Persia Nohamedanorum armis subacta erat. Ex Aegypto porro Calisae suam dominationem in Africam usque extendebant, inde demum in Hispaniam et Galliam pen
Causae celeris propagationis pseud religionis Moham danae sero sequentes sunt r l. Versulus auctor multa millia hominum a Polythoismo ad unius veri Dei cultum et adorationem revocavit. 2. Christianorum, Iudaeorum, Arabum, atque gentilium cullus et ritus callide confundens, multorum gratiam invenit. 3. Religio Nohamedis populorum praesertim orie talium genio, moribus, opinionibus et climati mira aceom-
135쪽
modata, pro illorum captu tota efformata , sensus humanos blande assicit, et ad se allicit. 4. Non solum variis blandimentis discipulos suos allexit, verum etiam vi et terrore armorum plurimos subegit, et in obsequio obtinuit. 5. Icoranus praeter sabulas vero aniles et opiniones insulsissimas, quibus totus resertus est, nonnulla eliam egregia morum praecepta urget, liberalitatem erga egenos, hospitalitatem, intemeratam fidem, iustitiam et obedientiam erga superiores sedulo inculeans. 6. Huc porro accesserunt saeculi , quo vixit Mohamedes inscitia , haeresum in Orientali Ecelesia colluvies, Christianorum dissidia, bellorum calamitates, Λrabum ad res novas et ad praedas exercendas proeli vitas, denique Monophy- sitarum ac Nestorianorum aversus a Catholicis animus inii que proinde ab illis cum Mohamodis sectatoribus foeteias. Do cetero haud negandum, incremeniis hujus sectae etiam varia passim impedimenta obstitisse, eorumque longe gravissimum suisse schisma in ipso sectae gremio ortum, controversia da jure successionis in principatu ansam praebente. Quamvis enim Nohamedes successorem designaverat Ali g nerum suum, mascula prole orbus, ejus tamen socer Abub
her, Omar et Othmann ius successionis sibi vindicabant, qui et primi calisaram erant, ita quidem, ut Ali post eosdem demum anno Hegira 35 succederet. Inde acerbissimae utrinquo ortae sunt contentiones et apertae hostilitates , nec acerbior
ulla per orbem pugna fuit. Incrementum schismalis hujus suit, dum alii Ali, ejusque progeniem, alii contra Abubeker, ejusque posteros, tamquam legitimos habuerunt Nohamedis
auecessores. Ambae quidem partes Koranum venerantur, ceu
normam Religionis suae, legemque divinam, eo tamen discrimine, ut priores solum Κoranum admittant, Schiilao inde dieii seu seetarii , quibus postmodum Persae et quidam Indi
accesserunt; posteriores autem Korano alteram mox collecti
nem Sunna inde a temporibus Mohamedis viva voce propagatam explicationis causa adjungerent, Sunnilae eapropter dies, quibus Saraceni, Aegyptii, Turcae, Mogolenses et plerique Indi aecesserunt. Dantur praeterea plures aliae Moh medanorum sectae, de variis religionis capitibus ab invicem dissidentes, quibus omnibus Muselmannorum nomen indilum
136쪽
f. l. origo Patriarcharum. Maiores Metropolitae, qui Romae, Alexandriae et Anti ehiae residebant, a reliquis Metropolitis jam eo differebant, quod pluribus simul provinciis ac dioecesibus praeessent, nee aliquos tantum, qui ibi erant, Episcopus, sed etiam Metropolitas sibi subditos haberent, omnesque causas ecclesiasticas administrarent. Ita S. Epiphanius sal refert: Metelium, Amehiepiscopum in AegJpto et Alexandro subjectum , rem omnem de Ario ad Alexandri Metropolitae Alexandrini aures detulisse. Nec satis jam dimidio saeculi tertii Dionysius Alexandrinus, cum nonnullos Lrbiae superioris Episcopos in Sabellii errorem incidisse rescivisset, ejusdem Lybiae praesules ad Synodum eonvocavit, quod reserente S. Λthanasio curam illarum Ecclesiarum habuerit. Neque hoc adeo mirum est. Cum enim in primariis Metropolibus residerent, ad quas variorum negotiorum causa provinciarum incolae confluere solebant, etiam Episcoporum ibi residentium auctoritas non potuit non in dies erescere , ita quidem , ut in rebus ecclesiasticis frequentes ad eosdem recursus serent, eorumque suffragia ac judicia exquirerentur. Ita factum, ut jam proprii emolumenti eausa plures Christiani coelus obedientiae, ac communionis vinculo cum illis copulari enixe cuperent, sicque illorum districtus ecclesiastici ampliores in dies evaderent, et in plures provincias se extenderent. Primis tamen qualuor Ecclesiae saeculis simpliciter vocabantur Exarchae, Archiepiscopi. Sa culo quinto, cum Patres Chalcedonenses Leonem I Pontificem lolius Ecclesiae Patriarcham salutassent, vocis huius usus in
Ecclesia ita invaluit, ut illi Praesules do regula Patriarchas dicerentur, qui non tantum pluribus Episcopis verum etiam integris nationibus tanquam Patros spirituales praeerant 9.
Eiusmodi autem Patriarchas a saeculo V. Ecclesiam tres habuisset Romanum, Alexandrinum et Antiochenum, hisque mox adjunetos fuisse Costantinopolitanum et Hierosolrmitanum, eertissimis edoeemur historiae sacrae monumentis se .
137쪽
Eorum primus lati Romanae Ecelesiae Praesul, cuius ta- men jura patriarchalia cum juribus Primatus non sunt con sundenda. Quod ejus patriarchalis auctoritas ad illas decem provincias suburbicarias, quae urbis vicario parebant, se exte derit, certum est; utrum vero per universum occidentem p
tuerit , a nonnullis in dubium vocatur. Major tamen theol gorum pars affirmat Huic proximo successisse Patriarcham Alexandrinum, exactis Concilii Nicaeni I. rite colligitur. Dioecesim Patriarchae Alexandrini Aegyptum, Lybiam ac Pentapolim complexam, deoque amplissimam suisse, Concilium Nicaenum l. c. si expressis verbis confirmat, dicens: π antiqua consuetudo se vetur per Aegyptum, LJbiam et Pentapolim, ut Alexandrinus Episcopus horum omnium habeat potestatem. nPatriarcham Alexandrinum proxime excepit Antiochenus. cuius limites se extendebant per Orientem proprie sic dictum, nimirum quousque tunc praefectura orientis se exporrigebat. Vulgo connumerantur quindecim provinciae, quas inter etiam Palestina suit, cujus caput Caesarea. Verum satis mature A
tiochia quarundam provinciarum jacturam passa est. Ita jam ante Concilium Ephesinum Episcopi provinciae Crpei suam a Sede Antiochena independentiam sunt tuiti sa). Ecclesiae Persiae et Indiae proprium habebant Primatem, nomino Caih licum, qui Seleuciae residens Metropolitas ordinabat, quemadmodum faciunt Patriarchae. Demum sub V. saeculi exitum sedes Antiochena ad occasum vergere coepit.
His tribus Patriarchis postliminio accessit Praesul Εeci siae Bretantinae, qui usque ad saeculi IV. exitum Metropolitae Heracleensi paruit su. Postquam autem Costantinus M. sedem imperii Roma Brgantium transtulit, etiam Episcopi hujus urbis maiora concupiscentes a Metropolita Heracleensi et Patriarcha Alexandrino se independentes reddere, locumque in hierarchia sublimiorem ambiro coeperunt. Hunc illorum conatum etiam egregie adjuvit Concilium Constantinopolitanum I. an. 381 habitum, canono tertio sanciens: κ Verumtamen Constantinopolitanus Episcopus habeat honoris prim tum post Romanum Episcopum, propterea quod urbs ipsa sit junior Roma. γ canonis tamen hujus essectus adhuc vero exbiros fuisse, vel ex eo patulum est, quod Patriarcha Alexan-rinus in synodo an. 403 ad Guercum celebrata, ius praesidentiae nondum dimiserit, et proximo post illum loco seM-rit Motmpolita Heracleensis. Verum non ita diu post S. Ioannes Chosostomus, Praesul Constantinopolitanus, in provinciis
138쪽
Asiae, Ponti et Thraciae Episcopos constituit et ordinavit, non quidem, ut iniquae ambitioni satisfaceret, sed ideo probabilius, ut machinationes haereticorum Episcoporum praeveniret. Idem plures Synodos Constati tinopoli , Ephesi, aliisque locis
indixit, jure praeventionis. Illius in episcopatu successores tanti viri exemplo ad lecti, jura plane eadem exercere pergebant, in provinciis Asiae, Ponti et Τhraciae Episcopos ordinantes, et graviores passim causas cognoscentes. Atticus Episcopus Constantinopolitanus a Τheodosio imperatore legem obtinuit: κ no praeter sententiam Episcopi Constantinopolitani in pro vinciis Ponti, Τhraciae et Asiae ulla fieret Sacerdotis ordinatio. Vi hujus legis Atticus omne ordinationis jus in supradictis provinciis arripuit, sibique et successoribus viam aperuit ad Patriarchicam dignitatem. In Concilio Chalcedonensi a. 4bi indielo Anatolitis Episcopus Constantinopolitanus nihil non egit, ut jura sua in Asiam et Pontum canone synodi sanci rentur; et revera Patres hoc praestiterunt canone 28, quem tamen Leo M., scriptis ad Anatolium, Marcianum, Pulcheriam imperatricem literis, reprobavit. Eamdem sedis Constantinop litanao praerogativam etiam impugnabant Leonis M. in pontiscatu successores. Illis tamen invitis , Episcopi Constantinopolitani imperatorum auctoritato laeti, Patriarchicam in Pontum, Asiam et Τhraciam retinuere potestatem , imo Patria catus sui limites ulterius adhuc extendere sunt conati ain. Ad honorem patriarchalem denique elevata fuit Ecclesia Hierosolrmitana, quae ob urbis excidium prioribus tribus sa culis ne quidem auctoritatem metropoliticam potuit adipisci, sed Metropolitae Neocaesareensi subdita mansit. Cum autem Constantinus M., ejusque mater Helena magnificam ibi Basilicam extruxissent, et . innumeri ex toto orbe christiano fideles devotas illuc peregrinationes susciperent, non solum urbi huic, sed et loci Episcopo major celebritas accrevit, huicque posteriori quaedam honoris praerogativa tributa est canone VII. Concilii Nicaeni, quae probabiliter consistebat in immunitat sedis Hierosolymitanae a iurisdictione Patriarchae Antiocheniet Metropolitae Caesarae ensis. Cum enim Crrillus, Hierosolymi tanus Episcopus inimicitias suscepisset cum Acacio Caesara ensi, Arii sectatore, et Acacius, qua Metropolita illum ad tribunal suum evocasset, Crrillus suam independentiam et immunitatem praetendebat, sedem Hierosolymitanam ab ipsis sostolis plantatam, adeoque vere Apostolicam esse declarans.laud minori constantia Ioannes, CIrilli successor, suum ho-
139쪽
noris Primatum defendebat αὶ. Cum autem Metropolita Caesareensis Arianis postmodum et Nestorianis arctius se junxisset, Episcopus Ilierosolymitanus jus ordinationis et sublimiorem iurisdictionem in totam Palaestinam sibi asseruit, Opem probabilius serente Theodosio iuniore. Ulterius adhuc progressus Iuvenalis, ejusdem urbis Episcopus etiam pro Puo nicia et Arabia Episcopos ordinabat, Patriarcha Antiocheno difficilem illi litem intentante, quao tandem in Concilio Chalcedonensi act. VII sequentem in modum est composita , ut Episcopus Hierosolymitanus pro suturo tres habeat Palaestinas , relictis Antiocheno Phoeniciis duabus ot Arabia ib). Sic non tantum jura illius patriarchalia in tuto posita, sed etiam Patriarchalus limites accurate fixi sunt. Exinde quinque Sedes patriarchales numerari coeperunt hoc ordine ; Romana, Constatilinopoli lana, Alexandrina, Antiochena et HierosolJmimitana. Erant tamen in variis locis Episcopi dependentes a solo Ecclesiae Prima te, dicti eapropter αυδοκοαλου. Talis v.g. erat Carthaginensis Primas , talis etiam erat Crpri Metropolita, et plures alii. S. d. Cleri potestas et jura aucta. A quo Religio christiana per orbem Romanum dominari coepit , etiam illius ministri potestate et juribus aucti sunt. Jam Constantinus M. Clericis frumentum , agros ct pecunias ex publico aerario suppeditavit, lataque a. 32l lege permisit,
ut Ecclesiae secundum testatoris beneplacitum bonorum mobilium et immobilium haeredes institui possent se). Hoc pacto
Ecclesia praedia, et roditus amplos acquisivit. Constantini vestigia presserunt ejus successores. His nondum contenti imperantes Christiani varia quoque immunitatum privilegia Clericis concesserunt. Huc perlinet: 1. Immunitas personalis, qua Religionis christianae ministri ab omnibus reipublicae oneribus v. g. a militia, a munere tutelae, a functionibus publicis, a viarum et pontium reparatione, aliisque servitiis molestis et onerosis exempti sunt. Exempti quoque suere a soro saeculari in causis civilibus. Constantinus M. litigantibus permisit, ut magistratum civilem praeterire possent, et suam causam ad Episcopum deserre. Cum ipsi laici Episcopum tanquam judicem arbitrum sibi eligere possent, eo magis Clericis hoc convenire videbatur; ideo Iustinianus imperator omnes
140쪽
cleri eorum lites ad Episcopos transtuliL 2. Immunitas realis, qua clerus a tributi et exationibus fuit exemptus, quod privilegium variis modificationibus et vicissitudinibus obnoxium
fuit. 3. Immunitas localis seu asylum ecclesiasticum, vi cujus criminum reis ad loca sacra et ecclesiastica confugientibus tutis et securis esse licuit. Cum enim similis consuetudo jam inter gentiles vigeret, principes civiles eliam locis christian rum sacris hoc privilegium concesserunt. Iam temporo Co stantini M. prima occurrunt observantiae hujus vestigia. Episcopi nimirum apud iudices intercedebant, faverent vitam longiorem reis, quo poeni lentiam ecclesiasticam agere, Deoquo reconciliari possent. Theodosius M., Honorius, Arcadius, Theodosius II., aliique asJli privilegium , prout ipsis videbatur , jam ampliarunt, jam restrinxerunt, jam modificarunt, jam p
Potissimum vero Reges Francorum Clerum, in primis ripiscopos favoribus suis prosequebantur. Illis enim volentibus et jubentibus Episcopi summi momρnti negotia politica tractabant, intererant publicis regni comitiis et in partem regiminis politici admittebantur, viduas et orphanos in suam recipi bant tutelam, pauperum sublevabant Inopiam, captivos asse rebant libertati, reis lutum aperiebant afrium, pueros regios instituebant, in regum unctione et coronatione suas habebant paries, legationes ad exteras genies obibant, ct regum libertate opes amplissimae in eos transferebantur sa . S. 4. Areh presbyteri eι Arehidiaeoni. Ut singulae Ecclesiae dioecesanae magis in obsequio et obedientia continerentur, Episcopi dioecesos suas in plures diviserunt districtus, parochias cujuslibet districtus, et paroehos
in minores redegerunt consociationes , capitulum rurale constituentes, easque archipresbyteri curao tradiderunt; cuilibet autem districtui peculiarem Archidiaconum praefecerunt, qui Episcopo proxime subditus, ordinis, disciplinae, legumque custodiae invigilaret. Quarto Ecclesiae saeculo Archidiaconos non
solum extitisse, verum etiam amplissimam potestatem exercuisse, cerium est ibin . In nonnullis dioecesibus plures Archipresbyteri rurales uni Archidiacono subjecti erant. Cum a
tem non solum supra reliquum Clerum, Verum etiam supra
ipsos Episcopos se esserrent, Episcopi de jurisdieitiono iii rum imminuenda, aut omnino tollenda cogitara coeperunt se .