장음표시 사용
181쪽
ejusve dexteram amputatam ad magitas artes adhibuerit ,
quod calicem sacrilege confregerit, quod meretriculam vi oppresserit etc. Ita summam Imperatoris offensam incurrens,
anno 335 in So nodo Trri habita exauctoratus, et jussu Com
stantini Trevirim Gallorum exul missus est. Eodem anno, cum Hierosolymam ad dedicationem templi Constantini M. muniscentia extructi Episcopi frequentes convenissent, Arius a laetione Eusebianorum insons declaratus, ipseque et omnes
Ariani in Ecclesiam admissi sunt, dolentibus licet Episcopis Catholicis, in primis Alexandro tum Antistite Constantinopol,
iano et Nicaenae fidei defensore acerrimo. Ariani triumphantes heroem suum, qui Constantinopolim interea venerat, sol inni pompa per urbis plateas deduxerunt; ast medio in itinere, eum Arius urgento alvi necessitate cogeretur de via in publicum secessum divertere , divina exceptus ultione, animam eum visceribus et sanguine effudit αὶ.
tortuo Alexandro Patriarcha Constantinopolitano, an. 338 Ecclesiae hujus regimini admotus est Eusebius Nicomediensis, insensissimus S. Athanasii hostis, qui apud Imperatorem Co stantium plurimum valebat. Eo agente in Srnodo Arianorum Antiochena an. 341 S. Athanasius denuo damnatus, ejusque in locum intrusus Gregorius Cappadox pariter Arianus. Intermedio tempore Romam prosectum S. Athanasium ad Iulium Pontiscem , ad quem Eusebiani , scriptis litteris, recurrerant, et in Concilio an. 341 ibidem celebrato ab objectis eriminibus purgatum fuisse , testatissimum est. Anno 3 5 Eusebiani, indicto Antiochiae eonciliabulo, novam fidei sermulam ediderunt, quae vero an. 347 in Concilio Mediolanensi explosa suisse videtur. Cum itaque lilium atque certaminum
nec modus ullus esset, nec sinis, imperatores Constantius et Constans eodem anno Concilium Sardicense convocarant , ut eausa Athanasii retractaretur , paxque ecclesiastica coalesceret. Sardicae Eusebiani cum Catholicis se conjungere noluerunt, ferre se non posse' declarantes, ut Osium Cordubensem. Athanasium et Mareellum, de quorum causa retractanda ag retur, communione' sua publico honestarent. Hi proinde, facto divortio, noctu commigrarunt in Thraciae urbem Philippo polim, ubi in eonciliabulo congregali onmes suos adversarios, nominatim Athanasium; O ium ne tJulium Pontificem excommmniearunt. Ex adversa partμ Catholici Sardicae Athanasium Marcellum et alios absolverunt, Eussebiano. vero damnarunt
sedibus suis dΡposuerunt. Mortuo nil. 349 Grygorio Campadoce, Constantius imperator, suasu probabiliter Constantis
o) S. Albanas. apol. 2. , Soerales l. l. e. 22. 25.
182쪽
fratris, Oximii Catholicorum fautoris, Athanasium Sedi Alexandrinae restituit. Verum mortuo Constante, cum magna Oecidentis pars Constantii fratris imperio aecresceret, Ariani saeli Superiores , res Catholicorum summas ad angustias redactae sunt. Annuente siquidem Constantio, persecutionem gravissimam rursus subiit S. Albanasius; Liberius Pontifex, eo quod formulam ό μοεκrt rejicere , et Athanasium damnare noluerit, Beraeam in Thraciam exul missus; Osius Cordubensis, aliique Praesules eamdem ob causam minis et terroribus Dacii; et plures ex parte Arianorum Synodi Sirmii in Pannonia e lebratae, fideique formulae editae suere. Ita tres extant fidei sermulae Sirmienses , annis 351 317 et 358 vel 359 eonditae. Earum prima, licet a Semiarianis prosecta , catholica est, gravem tamen suspicionem eo movet, quod vocem ὀ la ψιος supprimit. Secunda puram statuit Arii haeresim, voces vero consubstantialis eι similis substantiae proscribiti Tertia denique, Filium Patri per omnia similem profitetur. Cum post Synodos Sirmienses nova emergerent dissidia, Conflanlius imperator a. 359 Arimini Concilium indixit, ut Anomaeos, qui duce Assito Dei filium Patri dissimilem elami abant , deprimeret: sed Concilio Arianorum duas in partes illud dividere persuasus est; ita ut Orientales Seleuciae in Isauria, Occidentales vero Arimini in Aomilia eonvenirent. In Concilio Ariminensi, tui 400 Episcopi interfuerunt, Catholici, laeto ab Arianis divortio, fidem Nicaenam confirmabant, et Arinm riusque sectatores damnabant; verum non ita diu post dolosis Arianorum artibus circumventi , taedio oppressi, te liae formulae Sirmiensi subscribebant. Sed nihil profecere Α-riani. Datis enim ad Constantium litteris declarabant cathol Lei Episeopi numquam se a priori proposito et sententia discessuros. Dum Concilium Ariminense ageretur, Seleuciam convolarunt 160 Episcopi, quos inter 15 Catholici erant. Mutuis sese accusationi Dus ambae partes divexerunt, et multum diuque disputarunt, in eo tantum convenientes, quod c μοψιον repudiaverint. Demum Constantius et hic, uti saepe alias, ad Semiarianorum paries aceessit, et quosdam sibi reluctantes exilio mulctavit. Mors imperatoris huius a. 362 secuta seclao Arianorum vulnus inflixit vere acerbum. Nam rius succesSor Iulianus nec Arianos, neque Catholicos in suam tutelam recepit, imo exules omnes redire jussit, ut rem Christianoruni domesticis litibus pessumdaret. Ita factum, ut tot Ecclesiae viduatae, praesertim in Occidente suos reciperent Pastores , ac plurimi Praesules Arianorum metu laysi, ad Catholicorum ea stra reverterunt. - Sub Ioviano, eximio Catholicorum fautore, totus propemodum Occidens et Orientis quoque Pars non eou Diuiligo: by Gorale
183쪽
temnenda, decreta Concilii Nicaeni recepit. Quum a. 364 imperium Suscepissent Valentinianus et Valens, in Occidente, cui praeerat Valentinianus, secta Arianorunt, paucis demptis Ecclesiis, penitus deleta; in partibus vero Orientis, ubi imperabat Valens, foeda et indigna plurima in Catholicos commissa sunt. Domum legibus Oratiani, Teodosii M. et Justiniani I secta.Λ-rianorum valde est imminuta. Viguit adhuc Iaianismus inter populos barbaros, nimirum Suevos, Burgundiones, Gothos, Vandalos, et Longobardos , qui saeculis VI et VII fidem catholicam amplexi sunt ita, ut sub exitum saeculi VII Ariani
peculiarem Sectam non amplius constituerent. αὶ.f. 4. Photinus.. Photinus, natione Galata, Marcelli Ancyrani Episcopi dἱ-scipulus, Episcopus Sirmiensis, circa annum 340 docere coepit,
assentientibus non paueis: Unicam esse Divinitatis personam, scilicet Patris, Verbum, seu λογον esse rationem Dei, pers nati tale carentem; Iosum Christum autem merum fuisse nominem, qui Deus aut Dei Filius dici possit, quod virtus qua dam divina ei adjuncta fuerit. Similiter et Spiritum Sanctum docebat esse virtutem quandam divinam propria hJpostasi destitutum. Huic errori non tantum singuli viri catholici et Ariani restiterunt, verum etiam plures utriusque partis Synodi , videlicet Antiochena 343, Mediolanensis 34 , demum Sirmiensis 351, in qua exauctoratus Photinus, et exilio mulctatus, Imperatorem interpellavit, de illata sibi iniuria co questus, ac judices petitu Annuit Constantius, iudicosque d uit, Basilio vero Ancyrano provinciam demandavit, cum ipso disputandi. Celebris ea extitit disputatio, in qua victus Photis nus usque ad annum 372 in exilio vixit bj.
S. 5. Macedonius. Brevi post orta est haeresis Macedoniana, auctore Mac donio Semiariano, viro diserto, Diacono primum, deindp Presb3iero Constantinopolitano, qui inter mutuas Catholiςqrum et Arianorum caedes Episcopatum constantino litanum obtinuita. 343. Defuncto nimirum Alexandro, Paulus et Macedonius eiusdem Ecclesiae Antistitos electi sunt a Constantinopolitanis, Catholicis in Paulum, Λrianis vel quasi Λrianis in Macedonium inclinantibus. Verum Constantius Imperator, tunc absens, utro
184쪽
que rejeclo Eusebium Nicomedio im substituit, quasi in m .
nam, quod inscio so electionem peregissent. Nortuo Eus io, eum de electione Pauli et Macedonii denuo certarotur, in ipso Constantius Hermogenem Praesectum illue mittorei cum militari manu, ut Macedonium in Ecclesiam introduceret, see ta ost horrenda Catholicorum seditio, qua saevierito domus ne mogenis incensa, ipse vero per plateas urbis rapiatus, et misero trucidatus est. Restituto Paulo ad voluntatem 'Constantis imperatoris , fratri Constantio bellum minitantis , si diutius persequeretur Paulum aliosque east ilicos Episcopos, cedem dum suit Macedonio, qui connivente Constantio, seorsim modo Ecclesiam collegit. Verum mortuo Constante, Paulus iterum pulsus, ac in itinero a militibus strangulatus est. Sic tandem occupata Constantii favore sede Constantinopolitana, Maced nius Catholicos exagitare non destitit. Nec satis inconsulto Constantio imperatore, multisque o plesye reluctantibus, ossa Constantini M. ex Apostolorum Basilica in aliam reansferri jussit. Quod facinus, cum multarum caedium extitisset Me sto, adeo moleste tulit imperator , ut Macedonium redo ep
scopali turbaret a. 359. Miseopatu deiectus , dogma do durinitato Spiritus S. impugnare eoepit, asserens: κ Spiritum Sanctum non ejusdem eum Patre et Filio honoris participem, sed utriusque mirustrum esse. v mi ejus haeresim sectati sunt, a Macedonio Macedon mi, a propugnato dogmato me mo-ehi, a discipulorum principe Nareisono motionisini sunt amzllati. ceterum fatori oportet, non minoni suisse omnium acedonianorum de Spiritu S. explicationes. Disseminarunt
suum errorem non solum Constantinopoli, verum etiam per
Bithrniam, Thraciam et Hellespontum svj.
S. 6. concilium constantinopolaanum I. Generiae II.
Quum sidos Nicaena Arianorem procollis jaetaretur ot Iacedonius novam disseminaret haeresim, Thoodosius Magnus a. 381, tenente Pontificatum Damaso, Constantinopoli Synodum eonvocavit, tum ut Constantinopoliuinae Sedis iEpiscopus eonstitueretur, tum ut fides Meaena confirmaretne, tum denique ut haeresis Maeodonii privii retur. Astitorunt linio Concilio 150 Episcopi Catholiei, et 36 Maledoniam, omnes ex Monte. In aditu statim agendorum ordinatio Maximi CDiei, qui M-clesiae civistantinopolitanae eathedram tote avit, examinata et repudiata, eiusque in locum Gregorius Νarianetenus substitutus. Is vero, cum non ita diu post episcopali dignitato
185쪽
pacis studio se abdicasset, et in solitudinem recessisset, suoeessor illi datus est Neclarius. Ad stabiliendam vero adversus varias haereses fidem, Patres umbolum Nicaenum eo firmarunt, et multis additamentis auxerunt, articulum in primis de Incarnatione, et Spiritus S. divinitate magis illustrantes sequentibus verbis: a Credimus in Spiritum S. Dominum et vivificantem, qui a Patre procedit, qui eum Patre et Filio mdoratur et conglorifieatur, qui locutus est per Prophetas. π mbolum ita auctum dictum est Nicaeno-Constantinopolit num. Synodus haec sua in Origine particularis, evasit generalis per Damasi Papae confirmationem La . T. Apollinaris.
Eodem sere tempore miliolieum dogma de Verbi divini incarnatione impugnavit Apollinaris junior , ab anno 362 Laodicenae Ecclesiae in Syria Episcopus, ab Apollinari seniore, ejusdem Ecclesiae Presbytero, quo patre gavisus est, plane
diversus. Is Platonis more docebat , hominem eorpore, nima ot mente constare, cui ideae tanquam sundamento cum suam de Christi persona sententiam superstrueret, asseruit: in Christo spiritus loco naturam divinam seu Verbum Dei suisse. Hanc sententiam eo sane consilio est secutus, ut unitatem
personae Christi vindicaret. ApoIlinaris, ob suam perversam doctrinam, Episcopatu fuit dejectus, et ejus sectatores duri ribus legibus coerciti. Sic Τheodosius M. Apollinaristas, aliosque haereticos iuribus privavit ibi.
I. 8. audius sive fludaeus. Seetae Audianorum nomen dedit Audaeus o Mesopotamia oriundus , qui cum quorundam Episcoporum ac Clericorum luxum, vitamque mollem argueret liberius, aliisque in faciem resisteret, ab ipsis excommunicatus, et ab imperatore in Mythiam relegatus est. Inde transiens ad Gothos, anno circiter 370 satis cessit. Is eum locum illum Mosis se : α Faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram n aliaque Scripturae S. loca durius et ad litteram interpretaretur, Deo lineamenta corporis humani tribuit, atque ideo tum ipse, tum ejus diseipuli Antropomorphuae dicti sunt. Rus sectatores s stum Pasiuatis eodem cum Iudaeis tempore, quartodeciman rum more celebrabant H.
186쪽
Veterum Gnosticoruin lues ex Aegypto in Hispanias illata est per quemdam Marcum Menphitem, qui praeter plures alios, otiam Priscillianum, virum nobilem, praedivitem et eruditum suis erroribus infecit. Is eloquentia et blanditiis, non solum omnium ordinum homines, verum etiam Instantium Salvianum et Hyginum Episcopos in suas traxit partes. Ita dux iactus est impiae sectae, quae Hispanicam Ecclesiam motibus vere vi sentis perturbavit. Post multa ac diuturna certamina a. 380 nodus indicta est Caesarau sine, in qua accusatoribus Idaeio et Ithacio Episcopis, Priscillianus ejusque assectae excommunicati sunt. Verum sectarii Priscillianum in Abulenti oppido Episcopum constituerunt. Ne res latius serperet, Idacius et Ithacius ad Gratianum imperatorem eonversi rescriptum ab illo obtinuerunt, quo omnes Priscillianistae Ecclesiis et urbiabus pellebantur. Ast aditum ad Imperatorem sibi aperientes ab eo edicti revocationem implorarunt et obtinuerunt. Brevi tamen Seena conversa est, postquam Maximus Occidentale imperium usurpavit. Is cnim ab Episcopo Ithacio irritigatus, sectatores ad Synodum Burdigalae convocatam adduci jussit, in qua erroris convicii condemnati sunt a. 385. Priscillimius vero ad Imperatorem provocavit, qui eodem anno eausae cognitionem demandavit Evodio Praefecto, apud Treviros degenti. Is
autem Priscillianum duplici judicio auditum et acerba inter
tormenta consessum, obscoenis se studuisse doctrinis, noctu nos etiam turpium foeminarum egisse conventus, carceri man
eipavit. Deniquo Imperator, perlectis inquisitionis actis, Pria Miltianum, pluresque ejus socios capite plecti jussiti Priscilliano occiso, haeresis non suit repressa: nam asseclao, qui eum ut martyrem coluerunt, saeculo adhuc Vl in historia occurrunti Eorum doctrinao fuerunt ultimum condemnatas tu Conei lio Bracearensi II a. 569. Post hoc Concilium nulla amplius eorum fuit mentio, unde merito concluditur, eos ab hoc tempore Denitus evanuisse.
Quoad eorum errores attinet, veteres in eo conveniunt, quod reale trium personarum divinarum discrimen negaverint, veram Josu Christi incarnationem et nativitatem reiecerint, materiam aeternam crediderint, mundi opificium pravo da moni tribuerint, ac dialmium ex tenebris et chaos emersisse docuerint, quod vetus figmentum de Aeonibus renovaverint, omnia fatalibus stellis adstrinxerint, nuptias eSunique' carnium damnaverint, corporum resurrectionem sugilla vertiit, iturpi libidini in conventiculis vacaverint, suaque meudflcia e Duiliam by Corale
187쪽
periuria occultaverint familiari dogmate: κ Iura, Periura, s cretum frangere noli χ su .' I. Iovinianus, Aerius, Heloidius, Vigilantius.
Iovinianus, monachus Mediolanensis, quem S. Isioronymus Christianorum Epicurum ideo voeabal, quod monasteriis egressus a. 382 mialem ac dissolutam vitam egerit, sequentes errores sparsit: l. Firginitatem et matrimonium ejusdem emomeriae 2. Baptigatos i in peccatum relabi non posse. 3. Nihil prodesse ciborum abstinentiam. 4. Parem soro in coelo rem nerationem. 5. . nia peccata esse aequalia. 6. Mariam. p riendo inisse corruptam. - Jovinianus ad Sirierim Pontis eem: delatus,t anno 390 ire Concilio noniano, deinde in Nodi Ianensi, sub , s.f Ambrosio habito, eum suis sectatoribus damnatus , , demum iussu Honorii imperatoris in Boam insulani
Eodem saeculo setiam condidit Aerius , Eustachiii Epi--pi Sebas leni Sodalis, a quo Presb'ter ordinatus est. Episcopatus spe frustratus , postquam Episcopum suum probr sis calumniis proscidit, in sequentes incidit errores : l. Inter Episcopos . et Presbrteros nullum est discrimen. 2. Orationes pro delanetis, ei bona 'pera pro illis suscepta nihil iisdem pr sunt. 3. Statula jejunia non sunt celebranda. 4. Celebritas Paschalis est abolenda, quoniam C. Pascha, nostrum immolatus
est Christus leὶ s. in Helvidius, Λuxentii Ariani discipulus, circa annum 390 sparsit, Beatissimam Virginem Mariam post Iesu Christi pa
tum plures o Iosepho filios suscepisse, qui in sacris litisis se tres Domini vocantur id . Hane perversam opinionem defendisse deprehenditur Bonosus probabiliter Sardicensis Episcopus. Hi dicti sunt Antidicomarianitae, i. e. adversarii B. V. Mariae se . Saeculo V. Vigilantius Gallus, cujusdam eauponis filius,
Sanctorum reliquiis impensum cultum, Clerieorum coelibatum et vota monastica improbavit. At verum imprarum hune hominem, quemadmodum Helvidium et Iovinianuin, eloquenti,
acriori stylo S. Hieron3mus confutavit ih.
H Sulpit. Severus i. 2. e. 46., Mansi. Cone. T. III. p. 631.,S. IIigron. ep. adversus Pelagium ete. b S. Bier. l. a. adv. Jovin. Walolio Kelrerh. P. Ill. ' S. Epiphan. liaer. 21., Philastri iis liner. 72. d) Lue. 8. 2 h. e) S. Augustinus de haeres. e. 84., s. Hier. ep. 10. S. Ilier. adv. Vis silant. et in ep., Gennadius de Seripi. ecel. e. M.
188쪽
S. l. collyridiani, Messaliani.
Collyridianorum historia satis obscura est et ignobilis. Teste S. Epiphanio, hanc sectam solae sere mulieres in Ar hia constituebant, Virginem Deiparam, ut Deum adorantes, eidem singulis annis placentam quandam s-υρις , seu quoddam panis genus osserentes. Origo hujus sectae refertur ad
Verum ci turbao sanaticorum et indoctorum hominum inter haereticos relatae saeculo IV, ut Messaliani a verbochaldaico metralis, vel Euchitae a graeca voco ευχη oratio a praecibus sic dicti, Constantii imperatoris temporibus Mesopotamiam, et finitinias regiones incolentes, quorum delir menta peno incredibilia erant. Nam pseudomysticismo penitus correpti , inter alia somniabant r quemlibet hominem ab utero matris pravum habere daemonem, ad malas actiones impellentem, qui sedulis tantum precibus pelli possit: eo autem fugato, Spiritum S. succedere , quo eorpus omnitas pertur bationibus liberetur, et animae ad deteriora inclinatio , e tatur, ut deinceps nec jejunio reprimente nee doetrina te reinnante opus sit. Duae si cui eontigerint, intimum jam illi cam numine divino intercedere commercium, ita quidem, ut noumodo praedicero ventura, sed plano etiam SS. Trinitatem eo porcis oculis contemplari valeat. Iline orationi solum et somno vacabant. Damnati sunt amio eiretior 383 in nodis SD densi. Antiochena, Constantinc molitana a. 427, demum gen
Pelagiani nomen suum irrexero a suo auctore Pelagio , monacho Britanno, ingetiit acuti simi vitaequo ad externam saltem morum integritatem compositae, verum et subdolo, qui
Romae societatem iniit eum Coelesti6, monacho sorio niberno, et gratiam Christi, sanamque dΗ peeeaist originali doctrinam impugnare coepit. Eorum, qui Pelagio adhaeserunt, longe eeleberrimus suit Iesianus Eeclanonsis in Campania Episcopus. Cum a. 41I, Gothi hostiliter imminerent Romae, Pelagilis et Coelestius, armorum strepitu exterriti, in Stelliam primo, ubi nonnullos Episcopos in suas partes adὸ uxorunt, dἡinde in Λ- Dicam transfretarunt, et inde Pelagius in Palaestinam eoneessit, manente in Asrica Coelestio. Cum Coelestius Carthagine
189쪽
contra peceatum Originis praedicaret, et locum inter Ecclesiae Carthaginensis Presbrteros ambiret, restitit ipsi Paulinus, S. Ambrosii Episcopi Mediolanensis Diaconus, tunc in Africap esens, essecitque ut Aurelius Episcopus Carthaginensis, at no 412 vocaret Coelestium ad Concilium, in quo Episcoporum judicio dananaius et excommunicatus, 3d Sedem Apostolicani
appquavit, et Ephesum profugit sa). 1 in I
S. 13. Alia conellia parιieularia in eausa Pelagianorum
Pelagio in Oriente sors evenit multo tolerabilior. Is enitu, linguae graecae peritus, a Joanne Episcopo Hierosolymitano benigno admodum susceptus, errores suos impune dis seminabat. Verum a Paulo Orosio Prestistero Hispano, qui S. Augustini jussu ex Africa in Palaestinam venerat, ut S. Hieronumum salutarat, in Srnodo Hierosolymitana a. 415 accusatus, quod malo sentiret de puccato originali et gratia Dei, calide respondit. Cum vero confusio orta esset, et Joa nes Pelagio faveret, totius Concilii consensu utrique parii litiganti silentium impositum , et causa ad Innocentium 1 delata fuit. Eodem anno 415 aliud celebratum fuit Concilium Dio poli seu Lydae in Palaestina, Praeside Eulogio Episcopo Ca
Sareensi, cui congregando ansam dederunt duo Episcopi Eros Aralatensis et Lazarus Agnensis , qui oblato libello latine scripto, Pelagium do multis doctrinae capitibus accusarunt. Interfuerunt huic Synodo 14 Episcopi. Cum nec Eros, nec Laetarus, morbo impediti in Concilium comparere possent, et Pelagius objecta sibi capita dubia et ancipiti interpretatione explicaret, vel in Celestium transferret, errore facti catholicus
Percrebescento huius rei fama, Aurelius Concilium ci thaginenso 68, et Silvanus Numidiae Primas Mileuitanum 61 Episcoporum a. 416 celebrarunt, in quibus Pelagius et Co
testius tanquam haeretici damnati fuero. Utraque unodus sua acta ad Innocentium I Pontificem misit, quibus acceptis Pontifex Pelagium et Coelestium communione ecclesiastica privavit, et datis litteris, Africanos Patres laudavit, ob exhibitam Sedi Apostolicae reverentiam. Pelagius certior iactus epistolam apologeticam scripsit ad
Q S. Aug. ep. 106., lib. de natura et gratia, et lib. de gestis Pelag. e. l ., Norisius hist. Pelag. l. 4. e. 22.
190쪽
Pontificem, qua Erotem et Lazarum calumniae, Africanas vero
nodos praecipitis judicii arguit, missoque Romam suae fidei libello, Ponti fiet sucum sacere et haeretici labem a se
abstergere est conatus. Haec epistola una eum libello pervenit ad manus ZOsimi, qui Innoeentio interim mortuo Successit.
Coelestius, audita morte Innocentii, Romam profestus, Zosimo fidei libellum obtulit, profitendo se paratum emendare errorem, si quis ex ignorantia sibi irrepsisset. Uterque in fidei libello obedientiam et reverentiam Sedi Apostolicae obtestabatur. Zosimus , vir moderatus valde et henignus, hisco blanditiis deceptus, litteras dedit Africae Episcopis, quibus eis significavit Pelagium et Coelestium non debuisse clamnari , cum mentis obstinatio eis absuerit. Ast Praesul Aurelius a. 418 Synodum 214 Episcoporum Carthagine collegit, in qua iterum iterumque errores Pelagii et Coelestii condemnavit, et per Marcellinum Subdiaconum Synodorum gesta una cum litteris instruentibus ad Zosimum misit, quibus melius edoetus Pontifex in Pelagium et Coelestium damnationis sententiam tulit, totique orbi eatholico notam Deit, cui morem gerore noluerunt 18 Episeopi Italiae, et inter hos Iulianus Episcopus Ecclanensis, qui sedibus suis privati suere. Zosimi vestigia presserunt ejus sueeessores Bonifacius I, Coelestinus I, Sixtus IlI, Eoo M.
aliique orbis Christiani Episcopi. Constantinopoli Pelagianos deeit Atticus, Antiochiae Pelagium proscripsit Theodotus, in Synodo Ephesina depositi quidam eorum Episcopi, in Gallia
adversus Pelagianos pugnavit Patroclus Episcopus Arelatensis. Huc denique accesserunt poenae civiles , edictaque caesareae. g. Honorii, Theodosii junioris adversus Pelagianos sa .
Errores, quibus superba Pelagii philosophia originem dedit, suerunt alii principales, alii accessorii. Ex principalibus
alii rursum circa hominis statum versabantur, alii circa gratiam Dei. Ad statum hominis pertinebant sequentes: 1. Adamum et Evam mortales a Deo creatos morituros fuisse, etiamsi non peccassent. 2. Peccatum originale solis protoparentibus nocuisse, neque posterorum cuiquam , nisi quatenus pravum aliis relinquerint exemplum , quod imitarentur. 3. Insantes, qui absque ulla macula nascuntur, salvari sine baptismo. 4. Concupiseentiam et libertalem hominis esse tales, quales erant in Adamo et Eva ante peccatum. - Ad gratiae divinae eve sionem spectabant sequentia capita: 1. Gratiam, quam primo
M s. August. lib. de peee. oris. , et lib. 2. ad Bonifaelum.