장음표시 사용
211쪽
vinari duas imagines deprehendisseL Iam enim irae habenas permittens, imperatricem repudiavit, plures aulicos de ic nodulia suspectos in carcerem conjici, variisque poenis astagi iussit, in imaginum cultores atrociora sorsan moliturus adhuc, nisi ardonti correptus labri, inter gravissimos dolores co
sumptus suisset an. 780 ia . 40. concilium Meaenim IL Generati VII. Leone a viris sublato, imperatrix Irenos ejus uxor, quae Constantini VI impuberis filii regimen suscepit imperii , honorem sacris imaginibus rostituit. Illa nimirum Paulo Patriarcha Constantinopolitano, qui se abdicaverat, substituit Tharasium, eximium imaginum cultorem, qui imperatori a consiliis suo-r i , quo hortanto imperatrix suo, et filii nomine literas dedit ast Adrianum I R. P., mPas, ut cinstantinopolim V nir. dignaretur, Concilio praefuturus, aut Legatos mitteret, qui vices illius obirent. Adrianus constantino lim misit Petrum Archipresbyterum Eeclesiae S. Petri et Petrum Ambatem S. Sabae. Cum Srnodus an. 786 Constantinopoli in Basilica Apostolorum collecta esset, praetoriani milites ic nomachi seditionem excitarunt, quare eos imperatrix, prae textu suscipiendae in hostes Oxpeditionis, ex urbe iauctos exauctoravit, et Synodum Nicaenam in Bithrnia transtulit, ad quam eonvenerunt 350 Episeopi, et orientalium sedium Legati una cum Tharasio regiae urbis Patriarcha. Aderant quoque Abbatos et Monachi, atque Proceres ab imperatoremissi. In hoc concilio, quod ocio sessionibus absolutum fuit, Patres, perlectis Adriam Papae epistolis , Episcopos veniam
petentes absolverunt, testimoniis Scripturae sacrae et Patrum S. imaginum cultum et usum comprobarunt, acta conciliabuli sub Constantino Copronymo celabrati irrita et nulla declararunt, ac tandem desiniverunt, sacris imaginibus h norem et venerationis cultum exhibendum esse. Qui vero huic decisioni subscriboro recusarunt, anathemate suere Per cussi. Quibus rito peractis, Tharasius Patriarcha, Missis ad Adrianum litteris , rerum in nodo gestarum rationem reddidit ; ejusque rati habitionem petiit. Acta hujus Synodi Episcoporum Franciae acerbam contradictionem experta sunt. Carolus M. anno circiter 790 Episcoporum suae ditionis ea dore Suffragia exquiri, colligi , litterisque mandari jussit. In lucem prodierunt quatuor libri Carolini , qui sententiam do
imaginibus colendis repudiare videntur. Huic contrariae dein
212쪽
cisioni probabilius.ansam dedit aequivocum adorationis, ninmeu a Nicaena SJ nodo usurpatum, quo Galli et Germani ossensi facile sibi Arsuaserunt, a Nicaenis Pa ribus exigi l triae cultum soli Deo debitum. Ita etiam concilium Fran-i
cundo decreta concilii Nicaeni imPugnavit, verum intexueniente errore facti. Hadrianus certior factus, datis litteris , Carolo M. sensum illius aequivocae 306' exposuit , aiqq. tia etiam in Francogallia decreta Synodi Nic uuae admissa suere sis .
letius Lycopolitanus in Theligi et Epi cretis, squa in I pei se cutione Diocletiani idulis sacrisipasset , iu. Rodo a P tro Metropolita Alexandrinu habita sua, ede suit . depy lius; iquare ab obodientia sui Metropolit e se substraxit , et scut-sma sedit', quod ab a Minre Meletianum dic um e=t. Μ- .nodus Nicaena, ut Meletianos 34 Εςclesiae uniuitem perduniceret, leuissimo usa medio , Fintuit: RI Meletius in propria civitate maderet, nullamque haberet pselysiola n , vel sui se in imponendi manus , vel quem tu in pil munim e ly4ias e deligendi , Episcopi tamen bonurem retineret,i qui Fero a Meletio ordinati fuerant , in Eccleii ' cui in 'ton'm, et administerii gradum admitterentur, ea tamen lege, ut insertores essent ordinatis ab Episcopo Alexa rim; Clerus denique et Populus, post mortem Episcopi legitime ordinati, illos Epi- Scopus eligere posset, modo idonei viderentur, haecque eloetio Metropolita Alsxandrino pro b in osseu Meletis Arius , eiusque fautores iungebantur , quibus couper iiiib M Loes Siae Agyptiacae unitas magis , magisque Scissa inu, don' tandem Meletianismus Arianismo puteuituri turbereIur S. 42. Sehisma Amiochenum. iii Sehisma, de quo sermo est,. dictum fuit Antiochmum quia Antiochiae originem suam habuit sequenti modu: Arianidi. Eustatium Praesulem Antiochenum Samilianismi et adulterii salso accusatum deponi, et a Constantino M. in e inum
mandari curarunt an. 330. Quo relegato Eudoxius , homo Arianorum sectae addictissimus , in eius locum substitutus suit. Translato autem ad sedem Constantinopolitanam Eudoxio,
213쪽
Meletius communi plurium oriodoxoruin et Arianorum con-shnsu anno 360 Ecclesiae Antiochenae Praesul eligitur', qui paulo post propter veritatis studium , duplici exilio mulctatus est, Ariani vero eidem suffecerunt Eugrium Arii discipulum. Hoc pacto Ecclesia Antiochena in tres partes scissa est, videlicet Eustatῖanorum , qui Eustatio constanter adhaes runt, et Metelium respuerunt, quia in Pius electionem etiam
Ariani votum dederant, Meletianorum, qui Catholici licet, M letii partes tuiti sunt, denique Arianorum , qui pulso Meletio , Eurrium sequebantur. Exasperavit hoc malum, durante Meletii exilio, per mortem Constantii linito, praecipuus servor Luciferi , Calaritani Episcopi. Qui an. 362 Antiochiam v niens , Paulinum Presbyterum o iactione Eustalianorum intempestive ordinavit Episcopum , invitis caeteris, qui Meletici adhaerebant. Sopilum denique suit ad tempus Ecclesiao huius schisma, mutua Metelli et Paulini conventione , quae
talis erat: ut alterutro defuncto . Superstes cathedram Antiochenam oecupet. Mortuo Metelio an . 38l poterat jam p nitus tolli schisma, Paulino retento; sed Concilio Constantinopolitano I o re visum est , ordinare Flavianum, cui moriens Paulinus opposuit Evagrium a se ad Episcopi dignitatem an. 389 elevatum. Verum mortuo Evagrio, interventu S. Joannis Chrysostomi et Theophili Alexandrini composita landem est controversia, atque ita factum, ut Flavianus Ecclesiae Antiochenae solus praeesset suo. s. 43. Sehisma Luciferi calui uani. Novi Schismatis auctor et promotor fuit Lucifer Calaritanus in Sardinia Episeopus, qui cum viderot ordinationem Paulini a se iactam ab Episcopo Vercellcnsi improbari , et Mnudi Alexandrinas i362ὶ decretum de recipiondis Episc
pis Arisais et Semiarianis ad Catholicam Ecclesiam reversis acerbissimo ferret, in insulam Sardiniam secessit, et a Cath licorum communione se separavit. Schisma hoc, post auctoris mortem , longe lateque est grassatum per Italiam , Sa diniam , Hispaniam , Srriam et Aegyptum. uilarius Romanae Ecclesiae Diaconus huic schismati haeresim addidit, doeens, contra Luci seri sententiam, Arianos, ceterosque haereticos rebaptizandos esse s0.
214쪽
S. 44. Sehima Donatistarum. Viri quidam docti statuunt, quosdam a Mensuris Episcopo Carthaginensi se separasse, praetextu traditae ab eo in persecutione Diocletiani Scripturae sacrae. Exigua tamen et oceulta sere initia fuisse oportet, secus mim majorem excitassent strepitum. Occasio proxima erat sine dubio et
elio Caeciliani in Episcopum Carthaginensem. Mortuo quippa an. 311 Mensurio Episcopo Carthaginensi , cum Caecilianus ejusdom Eeelesiae Archidiaconus in ejus loeum eligeretur . et a Felice Apiungitano ordinaretur, Episcopi Numidiae con- resti , quod ad alectionem non fuerint expectati, quidam
eclesiae seniores , saera vasa a Mensurio sibi concredita reddere nolentes , Botrus et Caelestus Presbyteri , qui eundem Episcopatum ambiebant, et spe sua frustrati suerant, et potentissima matrona Lucilla Caeciliano infesta , communio nem ejus aversabantur. Hi, ut schismati suo colorem aliquem oblinirent, Caeciliani electionem vitiosam esse confin- erunt, asserentes, Felicem Apiungitanum eius ordiuatorem suisso librorum sacrorum traditorum, et Caecilianum qua A chidiaeonum Consessoribus in carcere detentis alimentat dene gasse. Has ob eausas, convocatis an. 311 Carthaginem 70Episeopis, i limi traditionis erimine polluti, et a Lucilla argentis eorrupti erant, ordinationem Caeciliani irritam declararunt, et Maiorinum Clericum Lue illas domesticum in stasim Camthaginensem intruserunt. 1 e pacto Ecclesia Asricana bifariam scissa suit, ita quidem, ut alii Caeolliani, alibMajorini
partes s querentur. Praecipuus hujus schismatis incensor suit Donatus a Casis Nigris 'Episcopus , diversus tam n ab altero Donato, Maiorini in Episcopatu successore, a maO Secta ampullari postea maluit. Cum autem Constantinus M. Ca ciliano saveret, Schismatici per Anulinum Asrimo Proeonsulem libellum supplicem ad imperatorem miserunt , petentes, ut jumdieos ex Gallia a partium studio alianos ipsis daret. Constantinus reseripsit, ut decem Episcopi ex parte Caeciliani, et decom ex paris Donati Romam venirent, quibus Imperator tres Episcopos ex Gallia adiunxit. Anno igitur 313 in Synodo Romana, aussu Constantini M. celebrata, ad quam praeter supradictos etiam 15 Episcopi Italiae eomparuerunt praeside Melchiade Pontifice, Donatus a Casis Nigris damnatus, Caecilianus veroeeu innocens absolutus suit. Quam Srnodi sententiam, quum feetatores detrectarent, de paucitate Episcoporum, de se haud plene auditis , de nulla saeta inquisitione in delicium Felicis Apiungitani conquesti , imperator an. 314 Arelate novam Srnodum indixit , eui interruerunt Legati Romani Pontificis
215쪽
ot 200 Episcopi ex Italia, Gallia et Hispania, in qua Srnodi
Romanae sententia fuit confirmata. Verum Donatistae decisioni huic non acquieverunt; quam ob rem Constantinus anno 316 eosdem ad Synodum Mediolanensem venire iussit, in qua postremo damnati Sunt, Caecilianus vero absolutus. Cum tot iudiciis iam essent convicti et superati, ConStantinus sententiam capitis in refractarios tulit; quam lamen poenam exilio et Basilicarum privatione poStea commutavit; imo tardius etiam ab exilio eos revocavit. Constantini M. indulgentia abusi Donatistae , inita cum Circumcellionibus , qui eorum quasi milites erant, Societate, universam Africam rapinis , incendiis , caedibusque depopulati sunt. Mortuo Constantino M., Constans ejus silius, cui Africa obtigerat, anno 348 Paulum et Maeliarium in Africam legatos misit, ut dissiden tes ad concordiam revocarent. Cum Vero Schismatici, dues Donato, ad sputorem mentem redire nollent , Constantis Logati eos armata manu aggressi sunt ita, ut serventibus pra liis ingens Donatistarum strages edita fuerit, Superstites vero ex illis, qui pacem repudi bant, exilio mulctarentur. Verum imperanto Iuliano Apostata, multo tolerabilior erat Donati staruin conditio. Hujus quippe imperatoris edicto an. 362 ab exilio revocati, et plenissima liberi te donati sunt, ita quidem , ut brevi temporis spatio potiorem Asricae partem adsectam suam pellicereni, et in Catholicos Basilicas extradoro recusanies saeta violentissima exercerent, quo pertinent, testo
Optato Mileuitano, obiecta canibus Eueharistiat, Chrisma per senestras proiectum, sust ealices, abluti templorum parietes, quasi per Catholicos polluti clerici ad eos transeuntes nonnisi in laicorum ordinem recepit, etc. Legem satis sevcram advorsus Donatistas rebattizantes tulit Valentinianus Augustus Treviris agens an. 37d, eosque lege lata compescuit
Gratianus an. 377 , Ecclesias abjipsis usurpatas Catholicis restitui iubens ; imo mulctam decem librarum auri iisdem indixit Τheodosius M.; has tamen leges Donatistae virorum opulentum et potentum tutela freti, Spreverunt, numero et viribus jam adeo aucti, ut ultra 400 Sectae suae Episcopos in Africa numerarent. μ' S. 45. Collatio Carthaginensis.
mrtuo n. 392 Parmeniano Donati in Episeopatu Carthaginensi successore, cum Primianus ejusdem Ecclesiae Epi-
αὶ S. Aug. ollat. S., L. de haeres. e. 6s. et ep. 16s., S. Optat. Mileu. l. l. eoui. Permen. et de Sehum. Donat. l. d. e. 4.
216쪽
scopus eligeretur, Maximianus Diaconus Donati M. propinquus , illum atrocissimorum criminum accusatum deposuit ,
nec prius quievit, quam in pluribus Africae Synodis ipso
substitueretur. Hoc modo ortae sunt duae factiones Primianistarum, et Maximianistarum, qui capitali odio invicem se persequebantur, ita tamen, ut victoria mox ad Primianistas rediret. Videns haec illarum certamina S. Augustinus , Scriptis litteris, eorum ministros ad publicam disputationem provocavit, qui vero Aurigustinum veriti , eandem declinabant. Post plures ejusmodi conatus frustraneos, Donatistas ad unitatem Ecclesiae . Calli licae revocandi , anno demum 411,Collationem Carthaginensem indixit Honorius imperator, ejusque cogendae et dirigendae provinciam demandavit illustrissimo viro Marcellino. Convenerunt ad hanc disputationem 286 Episeopi Calliolici , et 159 Donatistae. Inter Catholicos celebriores erant: Aurelius Carthagit ensis, Alypius Tagastensis, et Augustinus Ilipponensis. Quoad modum Collationis decrevit Marcellinus praeses , ut ad omnem vitandum tumultum , decem et octo ex
qualibet parte Episcopi admittantur, quorum alii disputationi,
alii consultationi, alii denique actis collationi conscribendis operam darent. Λctum est in ea collauono tribus de causis, 1. Utrum in vera Christi Ecclesia notorii pecepturus lolexari possint: quod Catholici affirmabant, evidentissimis S. Scripturae testimoniis veritatem 'ostendqniosi; 2. Utrum Sacra, menta ab haereticis vel peccatoribus collata sint valida: quod Donatistae negabant , Catholici vero demonstrabant, Sacra menti vim non pendere 3b opero operantis, sed ab opere operato ; 3. Tandem actum est de *riminationibus Caeciliani , eiusque ordinatione , qua in causa Catholici criminatores Donatistas variis aclis et instrumeniis publicis confuderunt. Omnibus denique ultro citroque auditis et ponderatis , Marcellinus sententiam tulit, qua Caecilianum omni crimine absolvit, Donatistas condemnavit. Marcellini sententiam ratiliabuit Honorius imperator, cui qui noluerunt subscribere su
runt bonis privati si laici , in exilium missi si clerici. Aquo tempore multi Donatistac.in gremium Εpclesiae Ca tholieae redierunt, multi patriis excesserunt terris, aliqui vi lentas sibimet manus intulerunt, alii in schismate pers eranrunt. Cum Vandali: Asrica potirentur, in primis regnant' 0ηn-
Serico, Donatistae vires suas receperunt. Everso an. 544 Vandalorum in Africa regno , veteres redierunt persecutiones Iquin tamen radicitus extirpari potuerint. Gregorii M. temporribus multos adhuc superstites suisse Donatistas, fidem sapiunt ejus epistolae. Extremam denique perniciem saeculo VII iisdem attulerunt Arabum in Mrica victoriae.
217쪽
6 46. t D malistarum haerebis.
Donalisias Meuerunt l. Ecelesiam propter communionein cum Caeciliano contaminatam , in toto terrarum orbo periisse es in sola Africa penes Donati partem remansisse. 2. Solam Donati Ecelesiam esse puram , sanctam in Veram. Satramenta extra suam Ecclesiam eollata nulla et irrita es . 4. Catholi eos omnes ad suas partes transeuntes rebaptillandos, in confirmationis Sacramentum Chrismalo iterum v gendos, Clericos vero vel denuo ordinandos vel in porpetuum ab ordinibus arrendos sa).
Indo a temporibus Constantini M. cum Eetiosia pace et libertate frui coepisset, eultus Dei externus splendidior re dirus est, institutis pluribus ritibus, quos S. Augustinus sensibilia fidei testimonia appellabat. Ad cultum divinum digne et decenter eolebrandum, jam undique magnifica aedi- Mabantur templa, quae mart3ria, tituli, Basilicae vocabantur. Sic Constantini Μ. matrisque Helenae nutu et munificentia templum surrexit Hierosolrmitanum ad sepulchrum Domini, Bethlehemittenm momoriae nativitatis Christi s crum , aliudque in monte Oliveti in momoriam Christi ascensionis in coelum. Porro Constantinus splendidum Nicomediae templum in honorem Salvatoris , et aliud in regia urbs in Apostolorum memoriam excitavit. Constantini M. exemplum plures viri opulentiores sunt secuti, praesertim Episcopi. Sic Paulinus Nolanus Episcopus novam Basilicam a se e tructam S. Felieis honoribus dedicavit , ot Justinianus imperator templum S.' Sophiae Constantinopoli condidit. Ut autem opulentiores ad Ecclesias extruendas, dotandasque incitarentur, Ius Patronatus est inventum. Altaria hactenus lignea marmore sulgebant; calices et patenae auro vel argento renidebant. Ecclesiae deeenter omatae precibus, variisque ritibus peculiaribus euilui divino destinabantur, isque actus solemnis appellabatur Consecratio. Constantinus M. Ecclesiam
218쪽
Martyrum in monte Golgotha extructam Hierosolymis cons crari curavit saὶ. S. 2. Dies festi, eorumque celebratio. Praeter diem dominicum, quem Constantinus peculiari
lege sanctius, quam antea, obire iussit, et annua lesta Paschalis et Pentecostes a saeculo IV plura nova sesia D mini, B. M. V., et qiiorundain Sanctorum celebrari coeperunt. Primo loco occurrit sestum Christi natalitium apud plerosque Orientales sexta Januarii celebratum, sestumque Epiphaniae, seu apparitionis Christi in earne, dictum; etsi Occidentales nienioriam Nativitatis Salvatoris 25 Decembris, Baptismi vero sexta Ianuarii recolerent. Exeunte saeculo IV et ineunte V Orientales morem incidentalium adoptarunt. Saeculo V dies Rogationum accesserunt, seu tres dies ante
sestum Ascensionis Christi, publicis precibus , jejuniis et
abstinentiis consecrati a S. Mamerto Episcopo Viennensi in Gallia. Ilas dies ad universam Ecclesiam extendit Leo III. Saeculo Vi Festa Purificationis , Annuntiationis B. M. V. atque Nativitatis S. Joannis Baptistae fuero instituta. Saeculo VII Pontifex Bonifacius IV permittento imperatore Phoca, Pantheon in Basilicam christianam convertit, Reginae Martyrum ei Sanctis Martyribus dedicavit; nec non omnium Sanctorum sestum instituit. Accessit praeterea sestum exaltationis S. Crucis anno 631 ab imperatore IIeraclio institutum in memoriam victoriae, qua Persae crucem Christi a Rege Cosrhoe captam et 14 annorum spatio retentam restituere. sunt coacti. Honorius I hoc sessum approbavit. et ad universam Ecclesiam extendit. Saeculose demum VIII sesia Assumptionis et Repraesentationis Mariae, nec non Transfigurationis Christi addita suisse, rerum antiquarum
3. Saerorum contentuum ratio. Sacrorum eonventuum hae aetate eadem sero ac primribus saeculis ratio fuit. Consueta nimirum Liturgiae hora populus Ecclesiam inmidiebatur, et Chorus Antiphonam cum Psalmo canebat, unde hodiernus Missae Introitus derivatur. Deinde Episcopus populum per Diaconos et Subdiaconos inci asses distribulum salutabat Omniumque praesentium n
219쪽
mine clara voce roeliabat orationem , inde erilaetam dictam, quod fidelium vota ab eo quasi colligerentur. Considente in
suo throno Episcopo, lector anilionem conscendens, partem
scripturae Sacrao lingua populi vulgari praelegebat. Postea Praesul sermonem ad populum habebat , quo sinito Diaeoni infideles, Catechumenos , Energumenos ac poenitentes dimi tebant , populusque preces pro omnibus persolvebat. Paratis
omnibus ad sacrificium, Diaconi oblata super altare collocabant, et Episcopus panem et vinum osserehat, odoribus sus- sciebat, choro interim canente Psalmum. Haec omnia clausis fiebant ianuis, ut profani a mysteriorum divinorum celebratione arcerentur. Ossertorium excipiebant Praefatio et 'Aetio, quae hodie Canon vocatur. Peracta consecratione Episeopus omnes, servato ordine, saero epulo reficiebat sa . Jam etiam in Liturgia magis invaluit, candelarum et Iampadarum ardentium usus. Neque dubitandum , jam mature etiam instrumenta musicalia nostris organis haud dissimilia , adhibita suisse. In convocando autem ad sacra mIstoria populo inde a saeculo VII utebantur campanis, In Campania primum susis, quas dein saeculo sequenti per unctionem sacram , et impositionem nominis alicuius Sancti usui ecclesiastico consecrarunt. Hic ritus campanarum Baptismus vocari consuevit. Cantus ecclesiasticus , quoque in usu erat, ad quem perficiendum S. Gregorius M. Romae sch Iam cantorum instituit, inde nomen cantoris in Ecclesia or
S. 4. Baptimus et confirmasio.
:. Ad commodiorem Baptismi administrationem in vestibutis templorum saeri- sontes, vel baptisteria constituta erant. In medio baptisterii erat pistana seu maeha tribus gradibus instructa, quibus Episcopus insistens tor Catechumenum aquis immergebat. Baptismus extra casum necessitatis conserebatur in pervigilio Paschatis, et Pentecostes, et quidem cereis accensis, ab Episcopis, vel a Presb1teris et Dia-eonis, per Episeopos eum in finem delegatis b). Aliquibus
in locis baptizatorum ori lae et mel in signum misericordiae, regenerantis gratiae et suavitatis evangelieae immittebatur , Eorum rapiti sertum imponebatur . iisdem decem nummuli in reeordationem Decalogi dabantur H. Jhique vero oleo e
220쪽
pita Calethumenorum in vertire iniungebantur, in signum invisibilis unctionis per gratiam sa . t
Lavacro egressi, albis induebantur vestibus, quas usquoad primam Dominicam post Pascha portabant, unde Dominica in Albis dicta. Demum ardentes eandelae in neophit rum manus tradebantur, ut haberent illuminationis spiritu Iis s1mbolum. Cum Episcopi baptizabant, sacro regener tionis lavacro iungebatur Confirmationis Sacramentum; inde duplex olim in baptismo unctio, videlicet unctio olei catechumenorum a Presbyteris vertici, et unctio S.Chrismatis ab Episcopis do regula, et ex illorum delegatione, ac consensu interim a Presbyteris Donti applicata M. Posterioribus sa eulis in Eeclesia saltem latina collatio confirmatio g a Baptismo penitus separata fuit.
ut sacra Coena solemnius celebraretur, multae meremoniae sunt superadditae , auctore praeeipue Gregorio M.,
qui veterem Canonem Missae auxit seq. Iam etiam celebratio Eueharistiae a reliquis divini cultus partibus , variis distincta nominibus a saeculo IV in primis Missae nomen ira-xit Do regula Episeopus Missam celebrabat , et Presbyteri tantum, Episcopo impedito, vel de ejus mandalo , ad sacra mysteria peragenda admittebantur seq. Antiquitus dio dominica unica celebrabatur Missa; idcirco' in qualibet CD itato una tantam Ecclesia , et nonnisi unum aliare suit. Verum augestento christianorum multitudine, in majoribus urbibus v. g. Romae plura exstruebantur Oratoria seu T, tuli , quibus preuliares Presbyteri praeficiebantur,i qui saeris operarentur. Nec minori cura oppidorum et pagorum nece sitati prospectum erat. Ortis sic et multiplicatis sensim Parochiis , mos obtinuit, ut saepius per hebtima lam , et in Ecclesia latina quotidie Missa celebraretur' D. Aeredebant praeterea aliae causae , ob quas Missae multiplicabantur. Alii quippo solo pietatis ductu singulis diebus 'Missam cel brabant, alii vero, ut desideriis fidelium satisfacerent, quae Missas privatae dicebantur, eum oblatio panis, vini etc. nona toto populo , sed a privatis fieret, et Sacerdos celebrans specialem intentionem ad mentem offerentis saceret. Saeculo eireiter VIII Ioeo panis et vini nummorum oblatio, seu Ni