장음표시 사용
201쪽
- stabilivit. Mus asseriae dicti sunt Iacobitas, Copti, AEgyptii,
Lybiae ac Nubiae incolae, quibuscum AEthiopica Eeclesia comjuncta est, solum Christiani nomen retinuerunt. Subacta anno boli a Persis Armenia , Christiani Armeni in sua haeresi perstseverarunt usque ad saeculum XV , quo haud mediocris e
rum pars ad gremium Ecclesiae Catholicae rediit sa).
S. 28. Lius Origenianae. De Origenis orthodoxia, post ejus mortem, diversa vir rum doctorum judicia promulgata sunt. Alii Origenem damnabant ; alii ab eo inepte dicta benigne interpretabantur; alii
denique. tanta Feneratione illum prosequebantur , ut etiam , quae illius in seriptis occurrunt erronea, acerrime defenderent, et hi vocati sunt Origenistae. Hos inter eminebant Monachi mitrienses in AEgypto, quos Theophilus Alexandrinus Episc pos excommunicavit, et suis Asceteriis dispulit. Cum omnis propemodum obstuperet Ecclesiae eoncertationibus, Anastasius I. Papa a. 400 Origenistas damnavit , cui damnationiansam dedit lis inter S. Hieronymum et Rufinum orta propierversionem quatuor librorum Origenis do principiis sπερια - , quam S. Hieronymus fideliter, Rufinus vero Daudolenter ado
naverat. Τardius novi motus exorti sunt inter Monachos 'alaestinae, habitantes in nova et vetere Laura. Quidam enim ex illis In primis Nonus et Leontius Byrantinus, ex nimio et
praepostero Oriuonis an ore in quasdam viri hujus sententias liberiores inciderunt. Iis insigniter savebant Theodorus Ascidas Caesareae in Cappadocia Episcopus , et Domitianus Ancrranus. Antistites quidam utriusque Laurae et Anach retae, potissimum Sabas, Cyriacus, Joannes Silentiarius, aliique huic morbo grassanti salubribus mediis occurrere sunt eonati ; verum audaciores sodalium suorum simplicitate abusi Sectam suam usque adeo propagarunt, ut brevi tempore innumerum excreverint ingentem , et dissentientes Sabaitarum
Ignomine, a Saba Abbate insigniverint. Excitatis sic in Sa- hae Laura magnis tumultibus, Palaestini quidam Monachi ,
inservientibus insuper Pelagio Sanciae Sedis Apocrisario, et menna Constantinopolitano Praesulo, libello contra Origenem, Nusque fautores ad Iustinianum Imperatorem detulerunt. Iustinianus, qui lubenter Beligionis negotia tractabat, misso ad Mennam Patriarcham decreto, Origenem, eiusque errores praecipuos damnavit, cui Mennas, Pelagius, Vigilius Ponusex aliique Antistites subscripserunt a. 544. In commemorato decreto Q Evagrius i. o.
202쪽
sequentes errores damnabantur e l. Pater Filio, et Filius DL ritu Sancto major est. 2. Rerum genera Deo Sunt coelema. 3. Plures jam ante praesentem mundi extiterunt, et alii post eum sunt suturi. 4. Animae humanae sunt naturae rationales, ob peccata olim commissa in corpora detrusa. S. Sola anima Christi immunis perstitit a peccato, et propterea Verbo uniri meruit. 6. Corpora humana post resurrectionem figuram rotundam habebunt. 7. Impiorum et diabolorum poenae aliquando cessabunt. Nonnulli eontendunt, ab ipsa isnodo V. damnationem iteratam fuisse 'V. S. 29. Controversia de uibus Captιudis. Ex litibus Origenianis orta est controversia do tribus Capitulis, quorum nomine intelliguntur samosa Theodori Mopsuestent, Theodoreti Cyrensis Episcopi scripta, et epistolalbae ad Marim Persam. Cum enim Thaedorus Aseidas Episcopus Caesareensis in necessitatem induetus suisset Iustianiani edicto subscribendi, is tacito pectore coquens dolorem, ut damnatis Origenis inanibus parentaret, ac de Pelagio Ap erifario ultionem repeteret, Constantinopolim solavit, et Imperatori de reducendis ad sinum Ecclesiae Λeephalis cogitanti persuasit, Acephalos unionem cum Catholicis respuere, quia Concilium Chalcedonense supradicta tria capitula pulvere Ne-Storiano eonspersa non condemnavit. Ilisee igitur condemnatis futurum fore , ut Acephali Concilii Chalcedonensis a ctoritatem admittant , et ad Sanctae Matris Ecclesiae sinum revertantur. Hoc consilium Theodori Iustinianus , de pace Ecclesiae procuranda sollicitus, ambabus ulnis est amplexus , et a. 545 edictum promulgavit, quo supranominata tria Capitula proscripsit. Huic edicto subscripsere Mennas Praesul Constantinopolitanus , Patriarcha Antiochenus et Patriarcha Hierosolrmitanus. At Stephanus nomanae Sedis i gatus huic edicto palam restitit. Non obstante Legati resi tentia imperator edictum in Occidentem misit, ut ab Episcopis subscriberetur. Cum vero Praesules Africae, Galliae, Hispaniae, Italiae et Ill3riei id recusarent, Iustinianus Vigilium Papam Constantinopolim invitavit , ut ejus auctoritato edictum muniretur, et Pontificis exemplo, renuentes ad Sit scribendum inducerentur. Vigilius Constantinopoli ab initio tria Capitola damnaro noluit, et Mennam Patriarcham a sua eommunione separavit; verum restituta mox Imperatricis The dorae interventu concordia, Synodum 70 Episcoporum coegit.
203쪽
Sed eum in ea res ex voto ei haud suceederet, eelebre I dieasum edidit, in quo tria capitula damnavit , adjecta sequenti clausula r et salva in omnibus Concilii Chalcedonensis auctoritate fa). nS. 30. Dissidia inde Morta. Hoc temperamento Vigilius arbitratus est, utrique parti se fecisse satis, Graecis quidem, quod tria Capitula condemnasset, Latinis, quod salva Srnodo Chalcedonensi id se secisse testaretur. Spes tamen illum sesellit. Quamprimum enim Oecidentales illius Iudicatum legerunt, totis sese opposuerunt
viribus, contendentes auctoritatem Concilii Chalcedonensis cum trium Capitulorum condemnatione illaesam permanere non posse. Has turbas compositurus Vigilius suum Iudicatum revocavit, et apud Imperatorem pro Srnodi Generalis celebratione institit, qui annuit quidem, at de loeo convenire non potuit, siquidem Vigilius in Italia, Imperator Constantinopoli eam cogere volebat. Vicit tamen Imperatoris voluntas. Cum Episeopi ex solo Oriente Constantinopolim venissent, et Vigilius ob desectum Epis porum Occidentalium nodum agere recusaret, Imperator morae imeatiens a. 551 novum edictum fecit et valvis Ecclesiae assio russit, quo denuo tria Capitula damnavit, eontravenientesque diris devovit. Vigilius vero non solum Ecclesiam interdi eis subjecit, sed etiam anathema dixit illis, qui Imperatoris edicto morem gererent. Ad hoc Imperator essectuit adeo, ut Vigilium comprehendi et custodiae mancipari demandaret. Pontifex sugit in Ecclesiam S. Petri, inde Chalcedonem, ubi in templo S. Euphemiae delituit. Imperator mitior factus spectatissimam legationem ad Vigilium misit , qua eum ad Synodum Oecumenicam Constantinopoli celebrandam invitavit, quod etiam ex voto illi successit s*.30. Concilium constantinopolitanum II., Generati V. Concilium hoc celebratum fuit a. 553 , ad quod comparuerunt, praeter Legatos Patriarcharum Orientalium, 165 Εpi-S pi, omnes ex Oriente, paucis Africanis exceptis. Praesidium tenuit in Concilio Eudehius Patriarcha Constantinop litanus , et octo sessionibus absolutum fuit. In prima et smcunda sessione Patres et Imperator honorificam miserunt ad
204쪽
Vigilium legationem , qua eum ad concilium invitarunt; Vigilius morbum et paucitatem Episcoporum Occidentalium
praetendens comparere quidem noluit, attamen promisit, sointra breve tempus mentem suam declaraturum. Reapse Sententiam ad Syncium misit, eamque Conat um nominavit, ut a Iudieato discerneretur , qua Ineodori uomuestent scripta quidem damnavit, ejus vero personae pepercit, simulque praecepit, ut nemo aliter judicarot, quam ipse judicavit. In sessione tertia Patres omnes haereticos a laudatis quatuor conciliis damnatos, anathemate percusserunt. In flessione quarta causam trium capitulorum discusserunti In sessione quinta desiniverunt etiam defunctos vinculis anathematis alligari posse. In Sessione sexta examinata suit epistola Ibae ad Marim Persam, et erroris convicta. In sessione septima lecta suero plura scripta Vigilii. In sessione demum octava nodus semientiam definitivam advorsus tria Capitula protulit, subjeciis 14 anathematismis , quibus Theodorus quidem Mopsuesten cum scriptis configitur, Τheodoreli vero et Ibae sola scripta,
intactis eorum personis damnantur. Origenis quoque causam tractatam et condemnatam suisse, complures testantur. Decreta
hujus is di temporis progressu et vigilius et eius in Pomtiscatu successores approbarunt. Nihilominus Episcopi Occis dentales , praesertim Galliae , et Hispaniae nulla ratione eo adduci potuere, ut decreta nodi hujus reeiperent. Episcopi vero Liguriae, Venetiarum et Istriae, duce Paulino Metropolita Aquileiensi, anno circiter 557 Synodum celebrarunt, a Romani Pontificis communione se separarunt, et Sehisma con-ssarunt, quod Pelagius I. et Pelagius II BR. PP. frustra extinguere sunt conati. Post varia denique rerum discrimina Gregorius M. rem eo adduxit, ut schismatici ad Ecclesiae unitatem, ei Sedis Apostolicae communionem redirent fast. S. 32. Raareres saeeuli VII. eι VIII. MonoιMluae. Omnes Catholicorum conatus, Monophrsitas ad unitatem
fidei revocandi, non tantum fuerunt inanes, verum etiam novis de una vel duplici in hristo voluntate certaminibus a sam praebuerunt, qui unam in Christo voluntatem admittebant, Monotheluae a graecis vocibus μονος, solus , di bra, volu ias dicti sunt. Primi hujus seciae auctores erant Paulus in Armenia Episcopus, Athanasius Iacobitarum Patriarcha, The dorus Pharanensis in Arabia Praesul, et Cirus Phasidis Antistes, Monophrsitarum doctores qui Heraclio Imperatori Sua-
205쪽
serunt, doctrinam do una in Christo voluntate esso uni mmedium Eutychianos ad sinum Ecclesiae Catholicae perducendi. Imperator metuens ne Eutychiani cum Persis, quibuscum bello implicitus erat, se eo ungerent, a Sergio etiam Coi stantinopolitano Patriarcha instigatus, hanc d trinam adoptavit, et proinui ta a. 630 lege, duas in Christo praedicare volu tates prohibuit. Sino tumis res aliquandiu agebatur. Verum termes scintillae a. 630 in maMum eruperunt incendium, cum translatus ad sedem Alexandrinam Cyrus, specie unionis Acmphalorum cum Ecclesia, in urbis suao eonciliahulo doctrinam de una voluntate et operatione vindicaret, proposita in novem capitulis unica operatione Θειωδρncia seu Livirili. Huic eo eiliabulo restitit S. Sophronius simplex adhuc Monachus, qui renascentem Eudchianismum metuens, quum decreti syn
datis abrogationem frustra petiisset, Constantinopolim res eius est ad Sergium, ut per ipsum lam obicem poneret, at eum Cyro consentientem deprehendit. Sergius praevidens, S phronium rem ad Sodem Apostolicam delaturum , ipse ad Honorium Pontificem litteras dedit, quibus subdole signifiea. bat, Cyrum doctrina de una in Christo operatione Eut1chianos ad sinum Ecclesiae Catholicae perduxisse, et solum quemdam Sophmnium bule doctrinae se opposuisse. Sophronius ex Mon cho Hierosolrmorum Episeopus inauguratus, ibidem nodum lebravit, in qua Monothetismum anathemate percussit, acta xe Synodi non solum ad Sergium, verum etiam per Stephanum Greensem Antistitem suum suffraganeum ad Honorium Pomtificem misit, qui litem compositurus, duas ad Sergium P triarcham Constantinopolitanum epistolas seripsit, in quarum prima doeet : Unam in Christo praedicandam esse voluntatem,
eum Christus naturam humanam non autem culpam sumpse rit e tu altera vero asserit, nos confiteri oportere Christum in utrisque naturis operantem. Hae duas epistolae Honorium ab
omni haereseos labe purgant f M. S. 30. Eeissis Heraelii. Hisee litteris abusus Sergius fidei formulam sub Eoεσεος iEetesis, fidei expositio) nomino composuit, et Heraclio po
rexit, ut eam suo nomine et auctoritate sullam vulgaret adtollenda dissidia. In hac fidei formula Νestorianus dicebatur, qui duas in Christo praedicaret voluntates, et ferebatur se tentia excommunicationis in laicos, depositionis vero in Clericos, qui unam vel duas in Christo voluntates publico dese
206쪽
Quani ob reni severinus Honorii successor Ectesin Heraclii damnavit. Mortuo Sergio in Patriarchatu Constantinopolitano successit PIrrhus, qui eo audaciae pervenit,ut publice .unam in Christo voluntatem praedicaret, asserens hanc ess Honorii Papae doctrinam in ejus epistolis conten latii. Joannes IV a. 642 , coacta Romae Srnodo , Monothelitarum haeresimac Εctesim proscripsit, datis ad Constantinum Ileraclii filium litteris, quibus Honorii orthodoxiam vindicavit. Huius in Pontificatu successor Theodorus, convocatis ad sepulchrum primcipis Apostolorum Episcopis ci Clero, P rrhum excommunici vit ac deposuit a. 646. Cum Martina, secunda Heraclii uxor, ut ad Imperatoris dignitatem filium suum Heracleonem clo-varet , Constantinum veneno sustulisset , talis.populi seditio orta est, ut Martinae lingua extracta, Heracleoni nasus abscissus suerit, PIrrhus vero, criminis particeps, ad salvandam vitam in Λfricam sugere debuerit, ubi a S. Maximo Abbale ad canendam palinodiam fuit perductus. Sed non multo post, spe recuperandi Patriarchatum Constantinopolitanum allecius,
sublato a vivis Constantino, imperii gubernacula capessivit ejus filius Constans II, qui an. 648, auctore Paulo P . triarcha Constantinopolitano, novum promulgavit pacis edictum sub nomine Typi, quo non tantum Eclesis est abrogata, V rum otiam utrique parti disputanti silentium indictum, seu rissimis poenis in eos statutis, qui huic edicto obtemperare noluerint. Imperator suum Typum misit Romam ad S. Martinum I pro confirmatione; ast Summus Pontifex, convocata an. 649 Romae 105 Episcoporum nodo ι non solum Mon thetismum riusque sectatores Sergium, cirrhum , Paulum , Cyrum alios Iuc; verum etiam Heraclii Eclesim, Typumque Constantis damnavit. Quam ob rem S. Martinus, imperato ris jussu suit comprehensus et in exilium deportatus, in quo Inter aerumnas ad praemia laborum suorum evolavit an. 654. Constans , interfecto fratro Thodosio , ut ejus umbram satinguinis poculum sibi propinantem evitaret, venit Syracusas: , ubi ab Andrea cubiculario in balneo confossus misere pe
207쪽
35. Conesitum comtantinopolitanum III. Gemrale FL
t mist mortem C mstantis Constantimis Dogonatus 'οογον harba superato Miririo, qui Occidentis impertium usu verat, summa rerum potitus esti Is litteras dedit ad Domnum B. P., quibus postulabat, ut legatos mitteret Constanti rei polim. Domnisnecessor A tho , periectis Imperatoris epistolis , Smodum egit Romae 125 seoporum, in qua doctrina cautolicorum explieata , et constabilita fuit adversus errores Μonothelitarum. Sententiam synodalem una eum litteris Agassim misit ad Constantinum per suos legatos Ioannem Portuissem, Abu dantium paternensem et Ioannem Begiensem Episeopos, percepta 'imperator conellium Generale indixit constantinopoli eelebrandum an. 680. Compamerunt ad conellium 165 Episeopi, priurarii aulae comites, et ipse imperator, ceu fidei defensoe et externi oedinis moderator. Sub exo tum agendi Agκthonis Papae legati ad imperatorem eonversi declarabant, Mon inlitarum doetrinam esse haereti eam a Romana Sedo damnatam. Dein imperator mandabat, ut si quis Episeopus Monothelita adesset, causam totius familiae oraret. Nec mora, Maeharius Antiochinnus. praesul. in favorem suae haeresis varia Patrum testimonia in medium protulit; at sacta eodi- eum eollatione fraudis et mendarii fuit' cimvictus , sua digni- isto dupositus et excommunicatus: uuo laeto Geor tis Patriarcha i Constantinopolitanus , una t eum Miseopis, Mibieetis fidom eat litam professus sigi. In semione timvm Meima- septima Patres damnarum Drsum, Cyrum, Pyrilium, oinnesque asseclas eorum , et Mereverunti ae duas esse in ciristo Volantatas, duasque operalionos, divitiam et humanim, hanequo divinae per omnia subditam et eo enitentem , Aeta hujus
Synodi approbavit Les II, Agathonis intres e la .
... I, i Acta concilii Constantinopolitant 11l factunt mari aseprobata 6 240 eireiter Misebris in svnodo Tinthina seu Quinisexta sub faustiniano II constantini Pogonali filio in qua Synodo Antistites eωπηgati eo derunt iis eanes's , quos tamen, ob disciplinae 'diserepanti ηin , Ehe a Romana nunquam approbaviti Philippus Bardanes , qui an. 111 perseditionem ad dignitatem imperialem pervenit, aeta concilii Oeeumenici sexti comburi jussit, edictum de praedicanda una in Christo voluntate promulgavit, et contravenientes in exi
208쪽
lium misit. At eius in imperio successor Anastasius II, eat lieae fidei cultor eximius , omnia pristino statui restituit. Ita factum est, ut plures Monothelitae dato tergo, vestigia verterent, in Phoenicias provineia circa juga Libani et Antilibani, sua d micilia figerent , et eum indigenis peculiarem Sectam conflarent, a Joanne Marone qui primus fuerat eorum Episcopus, Maronitae dieii. Sub proprii Patriarchae ductu manserunt ab Ecclesia fidelium separati usque ad tempus cruciatarum e e
S. 37. adoptiani. Adoptianorum nomen inditum fuit illis qui asserebant Christum secundum humanam naturam esse filium Dei adoptivum. Auctor hujus haeresis suit Felix Urgelitanus in provincia Narbonensi Episcopus, qui an. 783 ab Elipando Toletano Archiepiscopo interrogatus , quid sentiendnm circa Iesu Christi liliationem, responditrae Christum secundum naturam divinam verum et proprium filium Dei esse, et secundum naturam humanam esse filium Dei adoptivum. η Cum huic errori Elipandus assensum praeberet, peratures in Gallia, in Hispania et Italia eidem adhaeserunt. Hanc haeresim statim in suo exordio damnavit Hadrianus I in Sinodo B mana an. 785. Fuit quoauo damnata in Conciliis Baiisbonense 702ὶ, et Francosordiense s 94ὶ sub Cario M. celebratis. Eandem sententiam tulit Leo III in Synodo an. 799 B mae habita. Sed cum harum Synodorum decretis cedere Fe-
Iix noluerit, tandem eodem anno Aquisgrani in novo conventu,
rationibus doctissimi Aleuini victus, palinodiam cecinit, non tamen sincere; quare a Carolo M. in exilium missus suit, in quo usque ad obitum in errore perseveravit b . S. 38. Adiaberius et clemens.
Anno ei reiter 744 in Francia et Germania turbas excitarunt Adalbertus natione Gallus, Episcopus sine sede, et Clemens patria Scotus, plebem christianam passim seducentes, et Bonifacio Germanorum Apostolo negotii multum lacessentes. Adalberius epistolam vulgavit, tanquam e coelo sibi transmissam , ignotorum Angelorum domina invocavit, semetipsiim Apostolis Christi comparavit, cruciculas et oratoria suo nomini dedicata in campis erexit, ungues et capillos suos ceu
209쪽
iiiiraestium patratoris reliquias inter populiun distribuit, euDium reliquiarum, perininationes ad limina Apostoloruin, et
leniens contra auctoritatem Emosiae catholicae insu rex;l, leges ecclesiasticas aestue ac scripta Patrum, raque sJnodalia sprevit, Christum Dei Filium ad inferos descendent ita, omnes damnatos inde liberasse contendit, muli que horribilia de praedestinatione ad peccatum profuditi Ambo viri, auctore Bonifacio , ad incitas redacti, ha resis convicti et in carceres conjecti sunt. Inde cum fuga suissent delapsi , synodorum auctoritate proscripti sunt, et quidem Adalbertus in Synodo Suessionensi an. et45 , uterque autem in Synodo Romana a Zacharia Pontisice anno sequenti
S. 39. Lonomaehi, seu saerarum imaginum impugnatores. Iconomachi dicti suorunt illi, qui cullum sacrarum ima- sinum impugnarunt, a graecis vocibus I v, imago, μαχη ι, inpugno. Primum sacris imaginibus hellum indixit Loo III Laurus, Orientis imperator, qui an. 726 decretum edidit doabolendo earum cultu. Imperatoris impium consilium probarunt Beser eius minister apostata, et quidam Episcopi, quos inier emicuit Constantinus Nicoliensis sede sua a dioeces nis pulsus, ct in aula imperatoris commorans. Eidem vero, qua potuit constantia , obstitit S. Germanus Patriarcha Co stantinopolitanus , omnemque lapidem movit, ut imperatorema concepta revocaret impietate; idemque secerunt Gregorius II B. P., a Germano certior iacius, atque Ioannes Damascenus, Aut Arabum Calisae a consiliis fuit. Nequo viri tantum si guli, sed integri coetus etiam saerilegum Leonis ausum sunt detestati Constantinopoli, in insulis Creladibus, Romae et in Provinciis Italiae, quae Graeeis tum parebant. His tamen animus imperatoris adeo parum flexus suit, quin potius an. 730, edito risuo decreto, sub poena mortis omnes saeras imagines, veluti idola, per intum imperium auferri, deleri, dealbari ac comburi jusserit. Cum Germanus Patriarcha etiam huic edicto ConSiauter resisteret, eum sua dignitate deposuit, et in ejus locum Anastasium substituit. Porro imperator imaginem MD aiori S a eruce pendentis, quae ad aeneam palatii portam inexeelso loco diu steterat, auferri et destrui praecepit, qua
occasione multores . Iovinum praetorianum , qui im/ginem deiiciebat, subtracta scala in terram prostraverunt et foede uin Bonitaeius ep. a M. bὶ narfluin. T ni. p. Isai. . 'Diuiti res by Corale
210쪽
dilaniatum occiderunt; inde ad palatium patriari talo progre&sae , Anastasium propter consensum in imaginum destructi nein conviciis prosciderunt , et propterea a militibus immissis occisae sunt. Eadem crudelitate Monasterium Studitarum una eum bibliotheca flammis absumi iussit. Quare populus regiae urbis praecipiti furoro actus ingentem stragoni edidit, tan- loquo tumultu omnia miscuit, ut militum caesareorum opus esset ad pacem conciliandam. Infelix hujus rei fama, cum pene totum circumvolaret orbem , Gregorius II R. P. Srnodum Roma cessebravit in qua impium Leonis imperatoris consilium, tanquam haereticum perstrinxit. Ita factum est, ut Itali Gra corum imperio subditi tumultuarentur , eorum p xarchos ac praesectos occiderent, et obedientiam impora tori debitam excuterent. Quominus alium sibi eligerent i inperatoi em Pontifex Gregorius It impodivit. Nihilominus imperator Pontificem . quod eius decreta reprobasset, per suos belli duces'interficere
aut saltem comprehendere', sed frustra est conatus. Greg
rius III, Gregorii II successor , indicta an. 701 Romae frequenti Synodo, leon clastas diris devovit. Quam ob rem Leo irae impatiens, instrueta valida elasse, bellum movit, omnesque proventus, qui Pontifici ex Calabria ut Sicilia quotannis rodibant , in suum aerarium'retulit sul. ILeonis Isauri vestigia pressit ejus filius Constantinus co pronJmus, qui superato ei punito Λrta basilo, imperium recuperavit. Is ne in re adeo gravi suam aliis auetoritatem Ohirudero videretur , an. 754 conciliabulum 338 Εpiseopomini Constantinopoli congregavit, in quo sS. imaginum cultus tanquam idololatriae actus suit proscriptus. Cum tamen non deessent avitae fidei tenaciores, qui pro cultu SS. imaginum de certarent , eosdem imperator variis cruciatibus sustulit, iii primis monachos delatos , quod sanctis coram imaginibus supplicassent, publica ignominia , dirisque suppliciis asseeit , eorum domos , suppellectilem , libros divendidit , monasticum ordinem prorSus excindere satagens. Hisce auditis Stephanus III an. 769 Romae concilium indixit, in quo non solum acta conciliabuli Constantinopolitani rescidit; verum etiam et usum ei cullum SS. imaginum approbavit. Mortuo an. 775 Constantino Copron1mo , Leo IV ejus filius regimen suscepit, qui, licet imaginum cultum adversa retur, primis tamen imperii annis , clementiorem selin ico- nodulos et monachos praebuit. Sed furorem postea prodidit in sacrarum imaginum cultores, cum in Irenes uxoris Suae pulm