장음표시 사용
221쪽
sae stipendium substituebatur. In Missa solemnitor cellabrasa, omnes praesentes cum Sacrificanto osserebant, et communi nem percipiebant. Post Missam celebrabantur Agapae, quae arctissimum olim mutuae chri,tianorum concordia et charitatis extiterat vinculum, et ob Varios abusus jam saeculo IV suerunt sublatae
S. 6. Ieiunium. Jeiunia sancta custodiebantur. Inter Ieiunia autem -- lemnissimum fuit ieiunium quadragesimale , ut constat ex Concilio Laodicaeno anno circiter 335 celebrato, item S. Au- iustinus ait :WEcclesiam per consuetudinem induxisse, ut 40iebus ante Pascha jejunetur; η lino ex Concilio Aurelianensi Ide anno 51l aliisque constat, nonnullos christianos, potissimum Clerieos 70 diebus ante Pascha ieiunare coepisse, indo Dominica nomen septuagesimae accepti. Quae jejunii septuagesimalis ratio fuerit non liquet, quidquid sit, hoc certum est Ecclesiam Dominica Septuagesimae deponere gaudiosum Alleluia, luctum suum inoboare, et sideles ad ieiunium pra parare. Alii christiani ieiunabant 60, alii 50 aiebus ante P scha ; indo Dominicae sexagesimae et quinquagesimae nomina descendunt. Praeter jejunium antepascuale in Ecclesia Ialinaehristiani etiam seria quarta et sexta cujusvis hebdomadae ieiunabant; sub initium tamen hujus periodi Latini, Hispani, et Romani, non adstipulantibus Graecis, jejunium seriae quartae in Sabathum transtulerunt sa). Viguit quoque jam saeculo V in Ecclesia saltem Romana jejunium quatuor temporum, cujus mentionem facit S. Leo M. in Suis sermonibus. Quoad attinet jejunandi modum, christiani huius aevi, ad solis
occasum sobria utebantur coena si a Carnibus, a vino, aliisque delitiosis cibis et potibus abstinebant. Ex quo Apostol rum canones et constitutiones, uti Vulgo vocantur, observari coeperunt, in Oriente etiam ab ovis et caseo, et quidem Ct ricis sub poena d siti otiis, laicis vero sub poena excommunicationis abstineri injunctum est. Ab hoc tempore jejunii Observantia, nec non abstinentia a certis ciborum generibus, et conciliorum deerelis, ei regum legibus passi in muniia ce
222쪽
Christus quidem neminem ad vitam e libem perpetuo agendam obligavit, consilium tamen dedit, quod Apostoli ad apicem executi sunt. Exemplum Apostolorum tribus primis Ecclesiae saeculis non tantum plerique Clerici, verum etiam multi Laici Ascetao dicti imitabantur. Saeculo IV Concilia quaedam particularia , veluti Illi haritanum a. 305 Ne caeSariense eodem anno et Ancrranuli, a. 314 colebrata, Cl ricis majoribus, i. o. Episcopis, Presbrieris et Diaconis matrimonii usum interdixerunt, Dosque ad servandam perpetuam continentiam obligare coeperunt. verum haec de rota, ceu a conciliis particularibus lata vim obligandi universalem non habuerunt. Anno 325 celebratum fuit Concilium Nicaenum Iet Patres jam in eo erant, ut Clericos majores Suas uxores ante susceptos ordines ductas a se dimittere iuberent; verum S. Paphnutius Episeopus .EDptiacus, teste Socrate sψ, continentiam Servans, gravi orationo Patres Nicaenos ab exequendo illo consilio avertit, salis esse declarans, ut Cleri ei adscripti, juxta veterem Ecclesiae traditionem, jam non amplius uxores ducerent. Hujus autem suggestionis is erat essectus, ut Patres sancirent, ne in posterum eligerentur Episcopi, Pre byteri et Diaconi , qui non essent coelibes , aut vidui, aut continentes. Demum saeculo IV Siricius Pontifex Clericis majoribus universim matrimonium interdixit, et conjugatis separationem a s .iis uxoribus imperavit. Occasionem dedit si timerius Tarraconensis Episcopus, qui datis ad Siricium litteris conquestus est, plurimos adhuc Sacerdotes ac Levilas in matrimonio vivere et veteris testamenti Iego niti. Papa Siricius in summa haec rescripsit r ipsa lego Mosaica Sace dotes veteris Testamenti jussi sunt tempore vicis suae procula domibus suis in cellulis penes Templum habitare ; expleto autem sui ministerii temporo ad uxores suas conversi sunt, et uxoribus cohabitare licuit ad propagandam tribum Levi, quae erat Sacerdotii Seminarium ; Novi autem Foederis sa-eerdotes quotidie sacrum ministerium obeunt ; ergo nunquam uxoribus cohabitaro licet. Itaque qui ad retinendas uxores veteris testamenti privilegia praetexunt, noverint se ab omni ecclesiastico honore Sedis Apostolicae auctoritate esse dei eius, nec unquam posse veneranda administrare mysteria.Ex-plum Siricii imitati deinceps Rn. Pontifices, eamdem disciplianam severe inculcarunt , veluti Innoeontius I d in anno 405 ad Exuperium Episcopum Tolosanum epistola, Leo M. epist. ad
223쪽
Anastasium Thessalonicensem et ad Rusticum Narbonensem , qui legem coelibatus ad Subdiaconos quoque extendit. Verum cum Subdiaconi in Suburbicariis et potissimum in Sicilia novae huic legi refragarentur , Pelagius II eandem repetiit. Gregorius M. constitutionem Pelagii II duriorem existimans deer xii, ut Subdiaconi jam conjugati in matrimonio permanerent,
et in posterum nonnisi coelibes ordinarentur. Alia vero disciplina apud Graecos sanet in legitur in Synodo Trullana a. 692 celebrata, quae relicta Presbyteris et Diaconis potestatu suis cohabitandi uxoribus, ante ordinationem Iegitime ductis, dummodo ad saera mysteria peragenda accessuri ab uxoribus a stinerent, eos solum Clericos ad Episcopatum promovendos esse statuit, qui neque filios, neque nepotes, neque uxorem haberent, aut illi saltem non adhaererent lay. Haec disciplina in hodiernam usque diem apud Graecos obtine LS. 8. Mores Christianorum. Tota hac periodo erant Doctores, qui non solum verit
lem dogmatum et sanctimoniam sedulo sectabantur, Verum etiam alios praeceptis, sanctiorisque vitae exemplis ad veritatis et virtutis studium impellebant μ9. Neque deerant in populo, qui magistrorum exempla imitantes, virtuti studerent. Nini lominus lateri oportet, bonos cum malis coniunctos suisse ,
ita tamen, ut numerus eorum, qui Christi vere essent secta tores , Sensim atque sensim decresceret Multi erant nomina
potius quam re christiani. Bes erat maxime tristis et deploranda, quod morum corruptela etiam Episcopos aliosque Clericos ini deerit. Hinc Patrum , aliorumque Scriptorum ecclesiasticorum quaerelae de quorundam Episcoporum ac inferiorum ministrorum ambitione, avaritia, luxu, incontinentia ,simonia, rixandi libidine, aliisque maculis Doctorum ordinem contaminantibus sej. Hinc porro tot Synodorum ac principum leges, ad mores Clericorum emendandos, et disciplinam Ecclesiae instaurandam in primis comparatae My. Praecipua hujus rei causa suit pax a Constantino M. Ecclesiae Dei concessa , qua durante Christiani, omni cura ac formidine vacui, negligentes et desides evaserunt, initoque passim cum Romanis ethnicis familiari commercio , eorum impietali ac sceleribus sensim assuefiebant se . In Orienio non mediocre moralitati vulnus instixit erincipum christianorum auctoritas in rebus the Inieis, ultro iusti fines extensa, quo fiebat, ut pastores adversus
224쪽
pastores, populi in populos colligi, iurgia et tumultus agitarent,
Episcoporum labefactaretur auctoritas , et plurima inter eliristianos vitia grassarentur lvj. Malorum cumulum in orientali Ecclesia auxerunt sui, tiles et temerariae de m3steriis fidei disputationes. Huc porro accedehat initio saeculi sexti permixtiochristianorum indigenarum cum victoribus harbaris, nunc recens conversis, et inde secuta quaedam morum serocia, scientiarumque contemptus. Caeterum quantacumque etiam fuerat hac aetate morum eorruptio , iniquus tamen in christianain
religionem foret , qui eandem omni vi salutari in barbaros
praesertim populos recens conversos caruisse contenderet.
I. s. Origo Monachorum in Oriente. Hac periodo vilao sanctitas in eremis et coenobiis pra cipuam sedem habuit. Nam, teste historia, sanctissimi doctissimique viri e solitudine ad Episcopatum vocati suere, veluti S. Chrysostomus, S. Gregorius Naaianrenus, S. Gregorius M. alii auo : itaque Monachorum origo et propagatio nunc descri-heneta est. Communis sententia est, SS. Antonium et Paulum Thebaeum, primos extitisse vitae monasticae institutores. Hoc saltem liquet, S. Antonium fuisse primum , qui anachoretas in oremo huc illuc spadisos , ad vilao societatem revocaret, stabilem illis vivendi legem dictaret, eosque superiorum regi
In Palaestina et Syria hoc vivendi senus aliis primum commendavit S. Hilarion, S. Antonii discipulus, qui in insulaC1pro jamjam oetogenarius vitam laboris ac poenitentiae plenam elausit anno circiter 371 se . In arctiorem societatem Monachos redegit S. Pachom ius, prius ethnicus et miles, deinde post suam eonversionem S. Antonii discipulus, qui in insula Thebaidis, Tabenna, quaedam monasteria aedis cavit, eorumque incolas vitae eommuni, ae certis regulis adstrinxit. Si Palladio fides est, Monachi illi Tabennenses ad septem usque hominum millia excreverunt, et primum monasterium, cui praesuit S. Pachom ius, numerum circiter mille quadringentorum virorum continuit. Regula monachorum Tabennensium quam Pachom ius ab Angelo accepisse sertur, valdo moderata erat H. Haud parum eodem tempore coenobilicam vitam alii propagarunt in Oriente et .EDpto, veluti Λmon Egyptius, M nachorum Nitriensium parens, Macharius Senior et Innior,
ain Euseb. l. 8. H. E. e. l. b) Apud Pagium erit. Baron. ad an. 5 8. n. 12., S. Athanasius in vita S. Antonii. e) S. Hieron. in vitas. Hilar. dὶ Gennadius de vir. illust. e. r. , Tillemoni. I. I. p. 167.
225쪽
S. Antonii discipuli , qui in desertis Ropti , in primis in
montibus Sutis vitam austeram agebant, Eustachius Sebastenus Episcopus, qui vitae monasticae in Armenia , Paphlagonia et Ponto auctor extitit etc. sast. Neque deerant celebres Ecclesiae doctores, uti Athanasius, Ephremus Syrus, Basilius M., Gr gorius Naaianzenus, alii quo plures, qui hoc vitae genus eximiis celebrarent laudibus, aliisque impense commendarenti 10. In Occidente. Ex Oriente mox in Oeeidentem transiit vitae monasticas institutum. Narrat S. Hieronymus P p. 16 S. Athanasium circa annum 340 persecutionis Arianorii in declinandae causa Romam confugisse, Vilam S. Antonii a se conscriptam secum tulisse, Eremitas ad exemplum Monachorum a Dptiorum conjunxisse, et sanctum vitas coenobilicae propositum ita suscitasso etiam in urbe Orbis domina, ut plura Monasteria aedificarentur , et Marcella primari ac nobilitatis foemina vitae monasticae nomen daret 0. In Gallia deinde vitam coenobilicam mirifice promovit S. Martinus, Turonensium Episcopus, qui extra urbem monasterium erexit in deserto, asperis undique et inaccessis rupi hus cincto, et cum octoginta discipulis delituit, Domino militat rus. Teste Sulpicio Severo de vita S. Martini, iuniores codices conscribebant, seniores orationi vacabant, omnes rigida servabant jejunia, quibus finitis coenam in communi agebant, a vino abstinentes, extra corporis infirmitatem, vesteque pilosa corpus tegebant. Tanti viri exemplum brevi tot imitat res invenit, ut teste eodem Severo, jam duo millia Nonachorum ad justa illius lanebria convenirent. A quo tempore haec vivendi ratio sanctorum virorum consiliis et laboribus per alias quoque Europae Provincias propagata, et ad majorem in diem auctoritatem perducta est. In suburbiis Mediolani S. Ambrosius monasterium landavit, bonis fratrihus plenum. Ad propagationem monachorum et virginum haud parum contulit S. HieronJmus, qui non tantum exemplo, verum etiam scriptis ex Oriente littoris alios ad vitam solitariam ocitavit. Simili conatu Ioannes Cassianus monasticae vitae a teneris innutritus, Massiliae in Gallia duo coenohia instituit, et S. Columbanus, multorum monasteriorum in Italia, Gallia, Germania, Helvetia, in primis Luxoviensis in Burgundia et Rohiensis in Italia sundamenta iecit sc .
ronius annal. ad an. 540. n. 7. se) S. August. 1. 8. eons. e 6., S. Hieronytilus in epist. ad Pania cli., Gregor. Turon. l. 10. H. e. 29., cassia. mas de toenis. instil. l. 12.
226쪽
S. 11. Monaehorum incrementum. in Occidenis novam, et egregiam vitae monasticae sorrnatu indidit S. Benedietus natione Italus, patria Nursilius, nobilibus parentibus prognatus m. ci iter 480, a puero virtutis et solitudinis amantissimo , qui a parentibus studiorum causa n
mam missus, mox urbem ejusque strepitum, nec non suorum
commilitonum eorruptelam pertaesus, anno aetatis suae 14 insolitudinem Subiacensem secessit, virtutis et sanctitatis fama brevi adeo illustris evasit, ut haud pauci discipuli ad eum confugerent. Aversationem Florentini Presbuteri expertus, e rEgione Subiacensi a. 528 ad montem Cassinum in territorio Neapolitano silum secessit, ibidemquo celeberrimum monasterium Cassinense excitavit, et collectis sociis regulam 73 e
piis complectentem tradidit, qua praescripsit, quid singulis diei horis Monachi agere debeant. Monachi isti a S. Bunedicto Benedictini dicti, vi primitivae suae institutionis laici erani,
et quotidiano manuum labori, quotidianae item Ioclioni, contemplationi et orationi vacabant. Dici non potest, quanta C Ieritate ordo S. Benedicti in toto occidente suerit receptus, et erant sane plures rei hujus causae. Siquidem 1. regula S. Benedicii accommodata erat indoli et elimali Europaeorum; 2. viri hujus ordinis in media hujus aevi harbarie reliquias scientiarum , artiumque liberalium ab interitu vindicabant, antiquos describebant codices, prima bibliothecarum monasticarum jacientes sundamenta, scholasque claustrales aperient , praedicationis Doreo evangelicae munere in rudioribus Hispaniae, Angliae, Germaniae terris egregie sungebantur, in aspe rimis Europae regionibus, coenosas exsiccando paludes, no ridasque extirpando sJlvas, rem pecuniariam et agricolturam promovebant, primaque artium mechanicarum elementa inveniebant ; 3. praeclarus hic ordo Ecclesiae catholicae plurimos Sacerdotes, animarum curatores, Cardinales et Pontifices Romanos dabat saeculo VIII et IX; quo saecularis Clerus turpi adhuc ignavia et luxuria passim languebat bast.. Ita tactum ut Benedicti ni principum aeque ae Pontificum summam fiduciam ad benevolentiam inirent, amplissimi que sensim donationibus ae privilegiis potirentur, verum et simul monasticae disciplinae , vincula relaxarent, variisque re formationibus ansam praeberent. Nec deeranti alii insignes vitaε monasticae in Occidente propagatores , qui novas con derent regulas, veluti; Caesarius Arelatensis, Isidorus Hispa-
227쪽
lensis, Fructuosus Braccarensis et plures alii, quorum tamen instituta angustioribus tantum finibus inclusa, nec diuturna
S. 12. Varia Monaehorum genera. . Nomina sua veteres Monachi sortiebantur, vel a locis, quae incolebant, uti e. g. Nitrienses, Tabennenses etc., vel a vita
ratione. ζώi in solitariis cellulis vivebant, Inachoretae voca bantur. Ab Anachoretis multum distinguebantur Coenobuas κοινος communis et Bαnno vivo vel Synoditae, sic dicti a communi habitaculo, seu coenobio, ubi in societate vivebant, omniaque habebant communia, unius senioris iudicio gube nati. Aliud Monachorum genus erant Sarabartae, qui bini vel trini habitabant, nulli superiori subditi, nullaque regula ad hstricti. His nequiores erant Girovagi, qui nullibi longo tempore consistebant. Ini Syriae ac Mesopotamiae regionibus erant Monachi, qui herbis vescebantur, pascentes propterea di-eti. Praeter hos alii porro erant Monachi , saeculo V a Pa triarcha Alexandro Constantiaopoli instituti, qui vulgo mollis ihoc ost insomnes nuncupabantur, quod in tres distributi eo tus, sicque alii aliis stata hora succedentes, divina ometa n etes atque dies sino ulla intermissione ' continuarent. Celabro erat Constautinopoli 'corum Monasterium Studienso dictum a Studio, viro, praeclaro, et consularis dignitatis, qui Roma Comstantinomlita delatus, non tantum huic Orclini nomen 'dabat, verum etiam illud erexit ib . Neque hie silentio praetereundi Stylitas seu columnam, ita dicti a peculiari vivendi ratione suprecolumna. Primus hanc vitae rationem invexit Simeon, cognominatus Stylita, e Syria oriundus, qui saeculo V duas succes- Sive conscendit columnas praealtas, et undique liberas, ubi poenitentem egit vitam quadraginta sex annis, coelum inter et terram pendens, imbribus, nivi, frigori et calori, ventis, aetempestatibus obnoxius. Haec vivendi ratio tantam illi eoneseliavit venerationem , ut ipse Theodosius II Imperator ejus consilia ex piisierit, et cives Antiocheni sacras ejus exuvias in suam ii m transferri, , ' usque columnam templo includi ei rarunt . Eamde in vivandi rationem imitati sunt Simeonis discipulus Daniel, vivens aliquandiu super columna in subnrbiis Constantinopoleos a se erecta, aliique pauci in Uria vit Palae
ad Eustoeh., Sotomen. l. f. e. 33. , Nieeph. l. 15. Hist. e. 23. e, Aeta S. Theodoreti in Philotheo e. 26. .
228쪽
una fast. In Occidente vix ullus alius invenitur in vetustis mi numentis praeter Wulfilaicum qui cum in vicinia Augustae Temvirorum talem erexisset columnam, gallicani Episcopi eam protinus destrui jusserunt ι . i
Iam antiquissimis Ecclesiae saeculis non dosuisse virgines aut viduas, quae continuis abstinentias, pietatis ae po nitentiae exercitiis vacarent, sequo totas Christo devoverent, e veterum inonumenus liquido patet se , Virgines beae vel amatricula Eeclesiae, cui inserebantur, e ui inimis, e la&-tieae, vel ab exercitiis pietatis, quibus vacabant, aseetima, sanctimo niatis, virgines saerae, imo in AEgypto et a S.Hieronymo Nonnas, seu matres venerabiles appellabantur idy. Hae virgines publice Virginitatem coram Episcopo, aut Presbytero ab Episcopo delegato in Ecclesia profitebantur, et consuetum habitum, erius una pars sacrum erat velamen, aecipiebant fey, sacrarum vi ginum monasteria sat mature edificata suisse, historica monumenta testantur. Sic, teste Sancto Athanasio , Antonius tale virginum erexit monasterium , eui soror illius praefuit Ab-hatissa. In Palaestina Paehomius per monachos suos mulierum mou terium excitari iuravit , ut soror illius haberet pietatis as3lum. In Cappadocia et Ponto agente potissimum S. Basilio, plura mulierum monasteria exstructa suere. Aevo S. Hieronymi etiam in Italia Sanctimonialium extruebantur monasteria, omniumque prima erat Marcella, quae monasticam vitam Romae amplecteretur. A quo tempore mulierum ad vitam monasticam proelivitas adeo erevit, ut Mediolani sub S. Ambrosio, et in Gallia sub S. Martino Toronensi, plura virginum aedificarentur monasteria. A saeculo VI omnessere Occidentis Sanetimoniales resulam S. Benedicti profit bantur, in propriis Ecclesiis rei divinae vacabant et Epis-porum iurisdictioni suberant, ita tamen, ut in puncto mon
sticae disciplinae essent sub directione vicini Abbatis gy.' S. canonisi In Ecclesia saltem graeca omnes Clerici antiquitus dictἱ
sunt canonici, quod nomina eorum in matriculam Ecclesiae,
a) Theodor. Leetor l. l. p. 15 ., Evagrius l. 6. e. 24. b S. Gregorius Turon. Hist. Frane. lib. 8. e. 21. e) s. Cyprian .de habit. Virg., Tertul. lib. l. adv. uxorem , S. Athanas. apolog. l. d) s. Hieron ep. 22. ad Eustoeh. e. 6. ei S. August. de bono viduit. e. g. s. 0., s. Am-heos. do virg. l. 1. D In vita S. Antonii e. 5s. ρὶ Vita Paebomitc. 1., Theodoretus Hist. Relig. e. 20.,s. Hieron. ep. 16., S. Ambros. l. .de Virg. e. 10. , Sulpitius Severus ep. S. de vit. Martiui , Mabillonius annal. Ord. Bened.
229쪽
nonem victam, ossent relata. Quia vero eanon eliam den tabat regulam, in Oecidentali Melesia Canonicorum nomen illis omnibus per eminentiam est inditum, qui stabilem quidem vivendi regulam sequebantur, a Monachis tamen disser bant. Erant enim Episcopi, qui vitae monasticae veneratione ducti, Clericos suarum Ecclesiarum ad vitae societalem, monasticae haud absimilem vocarent, ut majori decentia et ordinacullum publicum peragerent, nee non se invicem verbo et exemplo ad virtutis studium excitarent. Eorum primus suisse perhibetur Eusebius Vorcellensis, qui hanc vivendi rationem in Ecclesiam incidentalem inveheret ast. Idem vitae communis institutum inter Clericos Hipponenses introduxit S. Augustinus ibi.
i. Prae aliis autem institutum hoc promovit S. Chrodegam gns Metensis Episeopus, qui Clericorum congregationi a se institutae primus anno 742 regulam 34 capitibus constantem praeseripsit. Vi hujus regulae in communi vivebant, stalisque temporibus in.conclavi conveniebant, cui congregationi a s era leetione capitis saerae Scripturae, vel SS. Patrum ibidem fieri solita, capituli nomen fuit inditum. Hujus Sancti exemplo permoti Episcopi Galliae, Angliae et Germaniae similia Ca- noni eorum collegia instituebant, imo Carolus M. peculiari eos favore prosequebatur se'.
li. 3 15. Disciplina pomitentialis.
Disciplina publicae poenitentiae initio vigobat adhue, uti
periodo elapsa: in primis quatuor illae poenitentium classes diligentius determinabantur, et personarum, temporum at i eorum hircumstantiis magis adtemperabantur. Synodorum e nones jam accuratius praescribebant, quandiu menitentes, pro ratione delicti admissi, in uno alterove gradu persistere denebant. Sic Concilium Nicaenum can. 11 siatuit, ut qui citra Frave perieulum aut ex levi causa a fide defecerunt, tribus annis In audientium, septem in substratorum et duobus in consiste tium classe manerent. Passim etiam Episcopi, editis canonibus poenitentialibus, pro peccatorum varietate variam constituebant poenitentiam. Eorum facile princeps erat Basilius M., qui tres ad Amphiloctium scripsit epistolas, regulas poenitentiae amplectentes. Nec praetereunda Gregorii N3ssent epistola canonica ad Latrium Episcopum Nitilenes. Ex his omnibius orti sunt libri poenitentiales.
230쪽
Quantus etiamnum fuerit poenitentiae publicae rigor , inde satis intelligitur, quod reprehensione digni viderentur, qui relapsis secundam poenitentiam concedebant. α Merito reprehendi, scribit S. Ambrosius say, qui saepius agendam poenitentiam putant, quia luxuriantur in Christo. n Hoc idem patet ex facto, quum S. D. Theodosium M. Mediolani commorantem poenitentiae publicae subjecit, ob caedem Thessaloni- eae admissam sub Bulberico militum Magistro. Plurium quoque
Conciliorum canonibus statutum fuit, ne certorum criminum reis reconciliatio anto horam mortis impertiretur s0. Qui vero in mortis periculo reconciliati sunt, si convaluissent, poenitentiam complere tenebantur , ut constat ex canonibus Co cilii Carthaginensis IV. Illa vero severitas, vi cujus nonnullis peccatoribus in ipso mortis articulo reconciliatio occlesiastica Olim negabatur, malum mitigata fuit, et communio illis quoque concessa, qui eam infirmitate correpti primum peterent, suamque conversionem ad illas usque angustias disserrent seq.Τandem ex Conciliorum eationibus, et Patrum testimoniis di-wimus, hac quoque periodo, Episcopis amplam reliciam suisso potestatem modum, et tempus Poenitentiae, habita circumstantiarum ratione, determinandi , alque ila indulgentiam conc
S. 16. Retanatio ἀsciplinae poenitentialis. Quamvis primaevae disciplinae rigor saluberrimus tuerit,
is tamen conservari non potuit. Cum enim a tempore Comstantini M. Ecclesia stabili pace frueretur , peccatorum ummerus auctus est, et Episcopi rigorem deponere coeperunti Huc praeterea a esserunt conversiones populorum barbar
rum, qui in sidei prosessione non illico pristinos mores exu runt e plerique enim superstitiosi, leves , mutabiles , pravis assectibus capti permanenant, magisque impetu quam ratione
et Beligione movebantur, suorum majorum more litteras co
temnebant. Horum populorum dominantium vitia in subditos transiisse nemo mirabitur, cum subditi gentis sibi dominantis mores iacile accipiant. Ecclesia, quae Spiritu Dei ducitur, cujus spiritus est spiritus lenitatis, charitatisque gemebat quidem, sed tanquam mater piissima novos filios suos, licet adeo impe lectos a se non repellebat, cavebatque prudenter, ne si pri-