Institutiones historiae ecclesiasticae novi foederis ad usum scholarum seraphici ordinis auctore R.P. Claro Vascotti

241쪽

siiluit ι amplissimisque redditibus locupletavit, quos interimniinere voluit Metropolitana Strigoniensem, Ecclesias omnibus locis extruxit, pluraque monasteria ordinis S. Benedicti. Tr dunt, eum coronam regiam a Silvestro II Pontifice accepisse. Mortuo anno 1038 Stephano, sub ejus successore Petro ex sorore nepote IIungari ad idololatriam reversi sunt. Verum Amdreas, mortuo fratre, an . 1047 idololatriam penitus avertit, omnesque subditos ad Christianam Religionem redire iussit. Etiam Belas ejus successor rusticos, a. 1061 in publicis re comitiis idololatriam, Sacerdotum necem et ecclesiarum is structionem importune postulantes, armis edomuit sa). Eadem sere aetate etiam Normannis septentrionales GaDliae provincias infestantibus fidei Christianae lux illucescere coepit. Quum enim Gallia longo salis tempore eorum depra dationibus suisset exposita , tandem a. bl 2 Carolus Simplex Galliarum Rex, iisdem vi repellendis se imparem cernens, amicitiam cum Rotione eorum duce ita pactus est, ut nollo christiana sacra amplecteretur, filiam Caroli Gisiam uxorem duceret , eamque partem Galliae, quae ab Epta et Andella fluvio ad mare patet, incolendam acciperet. Has pacis conditiones acceptans Normannorum Dux non lanium ipse a Francone Rothom agensi Archiepiscopo bapli ratus, Roberto a B berto Lutetiae Comite dictus est, seu cum eo tota Norniannorum gens Christi iugo collum submisit. A quo tempora ea pars Neu striae et Britanniae, quam Carolus Simplex suo genero cesserat, de Normannorum nomine Normannia dicta

In magna Tartaria, et in finitimis septentrionalis Asiao

regionibus, numerosos extitisse Nestorianorum coetus, certum

est. Λb anno 777-820, etiam populi mare Caspium accolentes in Christum crediderunt. Saeculo vero XI ineunte , Religio Christi ingens in Tartaria emolumentum coepit famosi illius Principis conversione, qui sub nomino Presbyteri Ioannis Europaeis innotuit, de quo tamen seriptores tam varia re tui runt, tamque discrepantia, ut verum inde eruere sit longo

disseillimum se).

αὶ Io. Stilling vit. S. Stephani. b) Abh. Floriae l. 2. apud Chesu.

l. 2. , I perii Chron. S. Berunt e. 22. P.I., Daniel Hist. Prane. p.3.p.95. e) Assemant Bibl. orient.Vol. III. et lv., Mareus Paulus Venetus de re gionibus orient. L. I. e. 18. ete. , Ensebius. , Renandot Aneiennes relatio. nes des Indes et do la chine p. 520.

242쪽

FATA CHRIsTIANAE RELIGIONI ADVERIA. S. 1. Persecutio Saraeenorum.

Prae reliquis persecutoribus atrociores hac periodo erant Saraceni, qui jam sub initium saeculi VIII Asiam pene omnem ad Indorum usque sines, totam Africam , Hispaniam et Sardiniam tenebant, occupatisque Sicilia, ac mullis Calabrias urbibus, Romae quoque moeniis imminebant , cunctis, quae ingrediebantur locis, vastitatem ingentem ac cladem asserentes. Ita factum, ut plures Christiani, praesertim in Oriente, rebus suis consulturi, a vera fide desciscerent, alii ad incitas redacii in quandam pedetentim ingeniorum hebetudinem, rerumque divinarum ignorantiam inciderent ita quidem, ut praeter Christianorum nomen, et ritus quosdam externos jam nihil retianuerint, homine christiano dignum. Similiter et in Hispaniae christianos Maurorum furorem fuisse rassatum , Eulo i, R derici, Salomonis, aliorumque Chistianorum martJria satis demonstrant fu . S. 2. Perseeurio 'formannorum, aliorumque. Alia, eaque formidolosior tempestas in Christianos Eur paeos , saeviit ex parte Normannorum, qui in ultima Saxonia,

Mandiaque s Daniam hodie dicimus erumpentes, jam Caroli

I. temp re oram Galliae extremam infestabant: mox a. 841 etiam in viscera regni penetrabant, Ecclesiarum, monasteri rum, urbium immanes strages Mesant, nec his contenti, Hispaniam quoque eidem fato subjiciebant a. 844. Italiam pem Vagabantur , iteriimque Galliam a. 861, Germaniam denique

inferiorem a. 880 ι .Huc etiam pertinent barbarorum dominia per omnem Pannoniam, lilyricum, Daciam, regionesque eis et ultra Danubium Christianis perniciosissima. In primis vero Borussi, Stavi, Bohemi alii quo id agebant, ut non solum christianam B ligionem sibi valde invisam armorum vi a suis limitibus a cerent, verum etiam i hristianorum terras igne, ferroque vastarent. Accedebant ad malorum cumulum hostiles Hungar rum per id tempus in Germaniam excursiones ac depredati nes, quas inter nec Religionis, nec morum cultura ibidem in

melius proficere poterat se .

a Cedrenus in annal. ad an. 826., Roder Toletus de reb. Hisp. l. S. e. 26., Aeta Ss. ad d. l. Mart. l. 2. bi Chron. Fronten. Diaehes. l. 2. , Annales Berti. , Muratori seripi. rerum uallear. ete. e) Annal. Fuidens. Chron. Reginonis, Luitprandus L. lI. e. l. 2.

243쪽

S. 1. Cleri auctorum. Inde a temporibus regum familiao Carolingicae Episcopi et Abbates ampliorem nacti sunt auctoritatem. Iam enim VI et VlI Eeelesiao saeculo nationalibus regnorum con enti bus, comitiisque atiliterunt, brevi eo pervenientes ut nemine reclamante, primas in illis partes agerent, anto ipsos Duces et comites sederent, omnium primi suffragia ferrent, suamque auctoritatem in causis quoque civilibus, ac Regum electionibus passim interponerent. Caeterum ne ari non potest, Clerdi eorum, in primis Episcoporum auctoritati et venerationi in O eidente plus ponderis accessisse , quam in Oriente. Erant a tem sequentes hujus phoenomeni causae: l. Prudens quorumdam imperantium consilium, herbene intelligentium, sanctii lem Beligionis otiam Beipublieae saluti fore proscuam , legumque civilium non mediocre suturum robur, si Ecclesiae simul auctoritate sancirentur ac firmarentur. 2. Eximia liberalitas ; qua ipsi Imperatores, Reges ac Principes Epis

pis, Ecclesiis et Monasteriis saepe terrarum tractus , comitatus, urbes et pagos cum omni iure adnexo donabant, nihil sibi reservantes, nisi alii et eminentis dominii ius. Sic multi Ecelesiarum Praesules Ducum simul, Marchionum et Comitum dignitate ornati, populis non modo jus dicebant, sed etiam principibus servitia Vassallitica praestare , eorumque castra sequi tenebantur. 3. Ius cognitionis causarum civilium, .a saeculo VII magis extensum Caroli M. favore; qui in Capitular. ad an. 810 non lantum Episcopis permisit, ut omnes eausas civiles, ab una parte litiganto ad se delatas , cognosce P Sent, verum etiam sanxit, ut altera pars dissentiens paritear coram iudico ecclesiastico se sisteret. 4. Immunitates persinnales, locales et reales Clericorum praesenti periodo extensae,

et propriis armis defensae. b. Denique miserrima inter labeos literarum conditio, Clerique pro modulo aevi mono lium litterarium, quo fiebat, ut exulante peno ubivis legendi seribendique arte, et linguao latinae peritia, soli Clerici utpote litterarum peritiores, publicis coneipiendis monumentis, aliisque negotiis gravioribus peraeendis adhiberentur, ipsis passim v gibus ac Proeerihus intimis a eonsiliis essent , et vel ideo

244쪽

rommuni omnium veneratione, summoque auctoritatis gradu

potirentur so .

S. 2. Auemmas Romani Pontificis. Romanorum Pontificum auctoritas hae periodo tanta fuit, ut regnorum passim proceres , do deliciis moralibus aecusatos , ad suum tribunal vocarent , ipsorum Principum ac Begum eausas mere temporales iudiearent. Sie Papa Gregorius IV in causa dissidiorum, quae Ludovicum Pium inter, hujusque filios emerserant, in Galliam prolaetus est, pacem inter Ludovicum Augustum, et filios ejus conelliaturus μ). Sio etiam RB. yoniisees huius aetatis judiciariam potestatem exercuerunt, si qui Princi pos in materia luxuriae populis suis scandalo publico ossoni, et accusarentur. Rei hu-aus exemplum invenimus in Nicolao I R. P. Nimirum L tharius Lotharinoae rex, ut Va tradam pellicem matrimonio sibi copularet, Teutbergam uxorem suam oeculii sagitii cum Iuberis Datre perpetrati palam accusavit, remque operi mento serventis probari iussit. Verum reginae Inn

eentia iudicii divini ope vindieata, rex nihilominus in consilio dueendae Val radae perseveravit. Quem in finem an. 860 synodum Aquisgranis indixit ex omnibus regni sui Episcopis , qui praeeuntibus Archiepiscopis Coloniensi, et Τrevirensi contra Teustergam pronunciarunt. Cum vero Episcopi Galliae , ruo Teuiberga etiam dilapsa ansngerat, se se opponerent, LO-iarius an. 862 eosdem Episcopos assentatores denuo Aqui-sgranum convenire inssii, qui ipsi licentiam ducendi Valrauam dederunt. Quo peracto, Lotharins protinus Vatradam in thori, regnique consortium adscivit. Interim Teutberga de repudio

suo Nicolaum I Pontiscom areollavit, qui an. 860 concilium

indixit Metis eelobrandum , illucque Legatos' 's' talare 'submisit. Hi vero partim decepti, partim muneribus threvsi sententiam Synodi Aquisgranensis approbarunt. Quo addito, Papa Nieolaus I, convocata Bomao Synodo, non tantum 'acta rescidit, verum etiam Archiepiscopos Coloniensem ac Trevirensem exauctoravit, eidemque poenae reliquos Episcopos subdidit, si a sede B. Petri, illis timnatis adhaerendo, dissenserint se . Eadem agendi ratione nsus est Papa Hadrianus II ctea Carolum Calvum occasiona oecupati a Carolo Loiharinelao regni, quod mortuo an. 869 sine prolibus Lothario, ad Ludo-

245쪽

232vieum II Imperatorem Loibarii fratrem , Mereditario jure

pertinebati Cum scilicet Carolus ab H incniam Archiepiscopo Rhemensi eonsecratus suisset; Ρ. Hadrianus II scriptis ad Carolum literis, eunidem redarguit, quod Lolliaringiae regnum injusto usurpaverit, additis excommunicationis minis, si Ap stolieao sedis monita spreverit. Nihilominus Carolus regno non

abstinuit sol.

Aequalem in causa Bosonis Provinciae Comitis auctoritatem exercuit P. Joannes VIII. Quum nimirum Boso, cui IIemengaritam neptem suam uxorem dederat Carolus Calvus, Provinciamque auribuerat gubernandam, an. 879 ab Episcopis et Proceribus Provinciae et Burgundiae rex electus fuisset in conventu Mantalenti, duo Franciae reges, cum Ludovico Germaniae ct Carolo Crasso regibus foederali, hujus Vassalli perfidiam armis ulcisci conabantur. Hoc indigne s rens P. Ioannes VIII, datis ad Carolum Crassum literis , ad pacis consilia ineunda illum est cohortatus , additis excommuniealionis miniis ib). iIdem Pontifex , post moriem Ludovici II Imperatorisan. 875 sequutain, Carolo Calvo BOmam advocato coronam imperialem contulit, qui ui gratum animum Pontifici monsir ret, euindem, ac Ecclesiam Romanam amplissimis muneribus eumulavit se . /

. S. 3 Imperaιον uin interrentio in rebiu, Romanae Eeelesiae

Cum extincia Caroli M. stirpe, in Italia facitonibus omnia turbaren. ur, citam Proceres Romaui eaeca ambitione correptin ἱhil non moliebantur,. ut supremam potestatem in urbem ad sy iraberent. N quas sectionis Duces erant Adalbertus Thusciae Marchio , et nobilis matrona , nomine Theodora , quae eum pr=ec uis ac potentissimis urbis familiis intime conjuncta, et a laseivri filiabus Theodora et Maroria adiuta, ut plinres tali Os..consiliorum suorum participes reddidit, hocque inprimis egit , sutian . 904 in . Sedem Apostolicam intruderetur Sorgius. III patria Romanus , ut saccouem adjuvaret. Eo 'an. 9I1 mortuo. ad Poulificatum evectus est. Anastasius III, cui ahnoi 9l3 luccessii L ndo, qui aliquot, tantum mensibus vixit. Husdem, Theodorae tartibus an. bl ..iu Sedem pontisi clam si uirusus, esi Joannea X,. reserente Lestprando, Theod

246쪽

rae amasius, qui saracenos devicit, et an. 916 Berengarium Ducom Foroiuliensem imperiali corona redimivit. Cum vero immiti factionis hujus imperio se subdere nollet, instigante Maroria Viddonis Thusciae Marchionis uxore , in carcerem eo ectus, paulo post imposito super os ejus cervicali, crudeliter sui catus est. Post Ioannis mortem Sedem Apostolicam tenuero Leo VI et Stephanus VIII. Stephano an. 931 successit Ioannes XI, cum vix annum 24 attigisset. Non multo post mortuo Vidilone , Muroria Hugoneni Italiae regem, Vid donis fratrem non germanum, in thalamum introduxit , qui cum in Romanos lJ rannidem exercere coepisset, et Al- hericum, quem Marogia ex Alberio Marchione genuerat, alapaeecidisset, dum aquam illius manibus abluendis imprudenter infunderet, Proceres Romani, inito laedere, Hugonis jugum excusserunt et Albericum Romanae civitatis Patrilium salutarunt, eui an. 954 mortuo filius Octavianus successit. Is urbis Principatu non contentus, etsi juvenis esset 18 annorum, Sedem quoque Apostolicam invasit , assumpto Ioannis XII

nomine.

Sub hoc autem Ponlisce Othone I Germaniae regi pedi opportuna oblata fuit occasio vetus imperatorum jus res seliandi. Cum quippe rex Italiae Berengarius eum filio. Adal-berius Italos satis violento imperio regeret', imo Romanae Ecclesiae gravissima tributa pro arbitrio imponeret, et qua dam ditionis Pontificiae terras sibi vindicaret, Papa Ioannes XII, missis ad Othonem reum legatis, ejus auxilium Contra Beren- .garii urannidem im avit. Otho an. 96l cum exercitu in

Italiam movit, annoque sequenti, Romam eum venisset, a Ioanne. Pontifice primus ex Germanis Imperator eoronatus, Romanos adegit in sua verba, et Berengarium post annos duos 'in Ba variam abduxit. Sed eo Roma digresso , Joannes ab Othone deficiens , Adalbertum Berengarii ullum Romam advo- : Miti Contra quos Otho revorsus cum exercitu, fugatis ambobus, in Basilica S. Petri an. 963 Synodum congregavit baoannem deposuit, et Leonem VIII Bomanae Ecclesiae ' Pr toscrinarium, adhuc laicum, Antipapam elegit. Post discessum Othonis M. clientes et cognati Ioannis, pulso Leone, Ioannem in integrum restituet,ant. Mortuo repente an. 964 Ioanne , Romani sine Imperatoris consensu substituerunt Benedictum V, cujus audita creatione, Otho M. Spoleto Romam venit, et Bumanos coegit, ut Benedictum sibi traderent, et Leonem VIII restituerunt. Per id tempus Leo. imperium Romanum Perpe

tuum regno Germaniae, creditur copulasse.

Oibonis Μ. vestigia etiam filii ejus presso pede sunt sequuti. Sic Otho II am 980 in Italia, prosectus , multa ibi-

247쪽

dem peregit, ut suam ibi auctoritatem tueretur. In primis vero III Crescentium Consulem Romanum, qui pulso Gregori' V Pontifico, Ioaonem Plaeentinum Episcopum in Sedem Apostolicam intrusit, cum decem criminis complicibus ultimo supplicio assecti, ac Gregorium V sedi restituit. Etiam Hemricus III e stirps Franconica oriundus partes iudicis egit. Cum quippe Benedictus IX, octodecim annorum juvenis, per factionem praepotentem obtinuisset Pontificatum an. 1033, R mani . eum Sede Apostolica deiecerunt , sufficientes in ejus locum Ioannem Sabinum Episcopum in Pontiscatu Silvestrum III dictum. Eo post 49 dies pulso, electus fuit Pont, sex Ioannes Gratianus Archipresbrier, qui Gregorius VI dictus est. Henricus III Romam veniens, tribus illis in Synodo Sutrensi exauctoralis, Pontisicem creari jussit Suidegerum Episcopum, Bambergensem , qui Clemens II dictus est, a quo Henricus cum Agnete uxore ipso die natali Domini an. 1046 Coronatus suu su).

S. 4. Animadverris... Quamvis Muratorius sδὶ magno eruditionis impendio pr

het, Lutiprando non osse tuto considendum, omnia tamen ficta nequeunt. Caeterum sedulo cavendum, ne eiusmodi Pomtiseum recensentos historiam, a veneratione Ecclesiae catholicae, aut dignitatis Pontificiae vel latum numquam avellamur. Certe quorundam Pontificum facinora , etsi Ecclesiam non nihil Ossuscarint . speciem tamen ejus, sanctitatem ac fidem non Violarunt. Deliquorint otiam graviter Pontifices nonnulli, an non, teste historia, paucissimi erant, in comparatione

cum tot lucidissimis pietatis , virtutis ac sanctimoniae pro di iis , suae sedem Apostolicam immortalitati mandarunt 3 An dignitas ApostoIica contemnenda est, quod Iudas suerit ad ipsam provectusῖ Νec enim ex personis fides, sed ex fide Personae diiudieandae sunt . Imo manifestas potius divinae pro-Videntiae speeimina inde eludent, qnod Ecclesia Christi etiam sub directiono malorem Pontifenm ab omni naufragio sit prae

seresia . quodque hoc ipsum saeculum sanctorum Virorum

ex omni tribu et lingua, multo fuerit seraeius , quam alia saecula feliciora.

oin Luilprand. de reb. Impp. et Regg. l. 2. e. ld. l. a. e. lo. l. l. 6. e. 6. Append. e. 1-1., Sigonius de Regno Ital. l. 6. , Hodoardus Chron. ad nn. 929-sZI., Dithmarus l. l. p. 33S., Otho Frising. l. 6.e. 22., Du Mont. l. l. P. I. p. 39., Sigebertus Gainblae. Iaxo, Chron. Cassin. l. 2. e. 8., De

fidei ius cis in. l. 5 p. 851. ib) Annal. l. d. p. 267.

248쪽

5. Commentum de Ioanna ripia. Puderet prolaeto , vel obiter hic pertraetare, quae da Joanna Papissa non minus salso, quam inverecunde sunt nam Tata; nisi nostris iteram diebus ineptissima haec fabula fuisset recocta. Facti, quod dicitur, summa haec est: inter Leonem Iuei Benedictum III, in Sede Pontificia sedisse Meminam, Joannis VIII nomino, ex Moguntia oriundam , antea Joannem Anglieum dictam. Addunt, habitu virili Athenas, antiquam is terarum sedem ab amasio suo deductam, hinc Romam dei iam, Meque S. litteras publice professam, tantam sibi sciemitae comparasso laudem, ut in Papam eligeretur, sexum eo selleius mentitam, quod mares in toto sere Occidente barbas raderent. Denique impraegnatam a lamiliari peperisso in via

publiea, cum dei S. Petro in Lateranum tenderet. Hanc vero narrationem e veritate prorsus alienam, et in tabularum cen sum reserendam esse , ita planum est, ut mirari oporteat, viros suisse quosdam , qui ejus veritati asserendae operam suam impenderint. Nam l. ex testimoniis coaevorum, suppariumque auctorum probatur, Leoni IV an. 855 17 Inlii d iuncto statim ac immediate successisse Benedictum III, adeoque nullum relinqui Meminae Papissae locum. Legitur in op. 26 Hi cmari Rhemensis , legatos illius in itinere edoetos do Leonis IV obitu, postquam Romam venerunt, Benedictum III jam ossendisse. 2. Plurimum etiam valet constans et unanime omnium Graecorum huius temporis silentium, Pholii in primis, qui amplissimam habuisset occasionem, Latinam Ecclesiam hujusmodi eriminatione cavillandi. 3. Hinemarus Bh mensis, Ado Viennensis, Lupus Ferrariensis, Anastasius Bibliothecarius , cinradus Urspermisis, aliiquo hujus ordinis seriptores coaevi et suppares nὼlam hujus rei laetunt mentionem. 4. Marianus Scotus, Sigeberius Gambiacensis, et Μar linus Polonus, in quorum scriptis prima huius historiae occurrit mentio, ducentis et ultra annis recentiores sunt: imo in ipsorum Chronicis antiquissimis haec fabula desideratur. 5. Ex historia patet, saeculo nono Athenis nullam scholam fuisse. 6. Denique incredibile omnino est, Meminam incertas originis et patriae, sine ullo Ordine ei testimonio anteactae

vitae, ita inconsulto Pontificem fieri potuisse fast.

249쪽

6. Modus perveniendi ad dignitates ecetisciuisas. Quoad modum attinet pervoniondi ad dignitates ecclesiasticas , Ecelesiarum Beetores secundum canones et leges civiles assumebantur per electionem, euius libertatem Carolus M. et Ludovicus Pius sanciverunt, ita tamen, ut regis quoque m sensus in electionem exquireretur. Νonnumquam oliam ipsi Beges quosdam Episeopos nominarunt, quod jus potissimum Imperatoribus in Germania competebat. Porro cum Episcopi Begalia seu lauda possiderent, consuetudo invaluit, ut neges et Imperatores Regalia Episcopalibus adnexa impertirentur. Inde repetenda est investiturarum origo. Erat autem investitura actus solemnis , quo Dominus directus dominium utile laudi sub certis s3mbolis tradebat Vassallo. Vassallus vero juramento fidelitatis se obstringebat erga Dominum directum, quem tempore belli non solum rebus, verum etiam militibus adjuvare tenebatur. Symbola vero erant v. g. vexillum, gladius etc., quorum traditione significabatur transitus dominii utilis in Vassallum , manente semper jure proprietatis apud Dominum directum; unde Vassallus seudum alienare non poterat, sed mortuo Vassallo dominium ad Dominum diroetum

revertebatur. in prima laudorum origine Vassalli sive Clerici, sive Laiei iisdem insignibus investiebantur; sub finem vero huius Periodi Abbates et Episcopi per traditionem annuli et Meuli pastoralis investiri coepere. Post obitum nempe Episcopi haec signa ad aulam Regis aut Imperatoris mittehantur,neo lecto Episcopo a Principe investiente tradebantur, quibus acceptis demum consecrari poterat.

Eliam Romani Pontifices totius Cleri et populi Romani

suffragiis creabantur. Quia vero in eleetione Romanorum Pomii ficum saepissime turbae ortae sunt, statutum suit, ut Pomii sex electus non consecretur nisi accedent B Imperatoris consensu. 0tho I praescripsit, ut Pontificis consecratio peragatur, praesentibus Imperatoris legatis. Hanc eligendi formam mutavit Papa Nicolaus II , cui praepotentia Gregorii Comitis Tusculani appositus fuerat Antipapa Benedictus X , qui vi peculiatis decreti in Synodo Romana a 1059 editi, sanxit, ut Pontifices in posterum privativo a Cardinalibus Ecclesiae

Bomanae eligerentur, reliquus autem Clorus ac populus ad conSensum novae electionis aecederet, salva tamen Henrici IV , tunc Germaniae regis et imperatoris suturi reverentia. Qua occasioue abs re non erit, in originem Cardinalium,

hiri usque vocabuli sensum inquirere. Antiquiori aevo dicti sunt omnes Clerici servitio alicujus Ecclesiast adscripti , vel

titulo illius incardinati tintitulati , v. g. Episcopi, Presisteri,

250쪽

Diaconi Cardinales, ut videlicet ab illis distinguerenturi Clerici, qui nonnisi modo extraordinario euidam Ecclesiae iu- serviebant. Ex quo autem Romani Pontifices ad ampliorem Externae auctoritatis gradum ascenderunt, negotia e lesiastica magis, magisque creverunt, ipsique Cardinales electionis Pomtificiae exclusive participes facti sunt, hi praecipuo jam dignitatis splendore nitere , eorumque munia Originaria , cum

novis illorum ossiciis haud compasibilia in simplices titulos abiro coeperunt. A quo tempore Cardinatatus jam non ab Ecclesiis adscriptione, sed a speciali assistentia Pontifici praestanda repeti coepit, iisque solis Cardinalium nomen inditum est, qui

post tempora Nicolai II potestate gaudebani, eligendi Romanum Pontificem sust. ΑΡΠΤ IV.

1. Seripιores Meeuli IX Graee . Nieephorus ab anno 806 Patriarcha Constat itinopolitanus. a Loone Armeno Imperatore iconomacho oh eausam fidei in exilium missus, et intra septa monasterii, quod ipse fundaverat, mortuus, reliquit Breviarium historiae de rebus gestis ab obitu Mauri iii ad Constantinum usque CopronJmum, quod a criticis valde laudatur. Theodorus Studita, monachus et Abbas monasterii, a quoeognomen habet, acerrimus cullus sacrarum imaginum defensor, scripsit: 1. Parvam Catechesim 134 sermonibus constantem ; 2. Magnam Catechesim, in partes divisam , in qua eoenobii instituta exponuntur ; 3. Orationes complures ; 4. Li-hrum dogmaticum contra Ieonomachos ; 5. Quinque libros

epistolarum.

Methodius, vulgo Consessor dictus, ab Imperatoribus Ic nomachis pro causa fidei multa passus, ab an. 842 Patriarcha Constantinopolitanus, posteritati mandavit nonnullas homilias, et historiam vel Eneomion Dionysii Areopagitae, quod vom ex Hilduini Areopagitieis desumptum videtur. Photius, Tarasti Patriarchae Constantinopolitani ex sorore nepos, Imperatoris primum a secretis, et Urbis Senator, deinde expulso Ignatio, sedis C. P. invasor ab an. 858, hac tamen