장음표시 사용
301쪽
adeo adversis obnoxium, ut numerus Cliristianorum optutonoeilius minueretur sa).2. Persecutiones Christianorum in Oeeidente. Etiam in Occidente Christiana Religio varias persecutiones sustinore debuit. In primis Saraceni, Hispaniae incolae, exhaustis jam pene omnibus violentiae generibus ma nam Christianorum partem praemiis, nuptiis et pactionibus induxerunt, ut abdicata Christi fide, impio Mohammedis cultui lasees submitterent. Imo satis eredibile, potiorem subditorum partem a vera noli mono desecturam fuisse, nisi Saraceni, Regum Aragoniae et Castellae viribus ac potentia debilitati, sinibusque angustioribus ei reumscripti suissent. Erant etiam inter Danos, Hungaros, aliasque gentes haud pauci, qui avitae superstitioni adhuc dediti, tam populares, quam vicinarum gentium christianos capitali odio, et atroci crudelitato insectarentur. Nee silentio praeterunda ferocissima indoles Dorussorum, Lithuanorum, Stavorum, aliorumque populorum ethnicorum inserioris Germaniae, qui perpetuis bellis, et irruptionibus vicinos Christianos misere lacessebant, ilebiliquo multorum caede suas manus tingebanL Neque deerant his
saeculis viri, ingenii aete, variaque eruditione instructi, qui fallacibus disputationibus et sophismatibus Religionem christianam aggrederentur. Insensissimi orant quidam Philosophi Aristotelici, qui monopolii, quod publicis in scholis usurpabant, jure elati, suoque ingenio unico sidere sueti, sacrati ra Christi dogmata de providentia divina, de immortalitato
animarum, de creatione mundi etc. sugillare, aliorumque animis rerum divinarum contemptum inserere gestiqbant. In primis Fridericus II Imperator a Gregorio IX Pontifice multarum in Religionem blasphemiarum accusabatur, maxime, quod in libro lamoso ipsi tributo proposuerit: u a tribus B ratatoribus, scilicet Christo Iesu, Mose et Mohammede totum mundum fuisse deceptum. μ Cui gravi accusationi ansam dedit perfamiliaris consuetudo Imperatoris cum Averoe, aliisque Aristotelicis, qui malo de Christi Religione sentiebant. Ut denique taceam tristem malorum congeriem, per hostiles Mo-gulensium in IIungariam, Poloniam, Bussiam ac Silesiam incursiones, harumque regionum depopulationes rei christianae
αὶ Zonaras l. 18. e. 16., Mareus Paulus Venetus de region. orient. l. l. e. 51. - 55. b l. H. Plottinger. Hist. eeel. Mee. X l. seel. ll. p. 452, Adamus Bremens. Hist. l. s. e. 27., Matth. Paris. Hist. maj. p. 408.
302쪽
DE Gu3ERNATIONE ECCLESIAE , ET NIERARCHIA ECCLESIASTICA
Quum dimidio eirciter saeculi XI Simonia et incontinentia Clericorum per universam sere Ecclesiam grassarentur, ad haec extirpanda vitia, complures aevi hujus Pontifices id negotii sibi datum existimabant, ut collapsam Ecclesiae disciplinam salubribus decretis, severiorique castigatione resuscitarent, omnesque abusus ecclesiasticos reformarent. Nemo autem ullus tanta animi constantia adlaboravit, quam Gregorius Vil antea Hildebrandus dictus. Erat is natioue Tuscus, patria Soanensis, labri cujusdain lignarii filius, singularibus ornatus ingenii dotibus, acuto judicio, indole prompta, vivacitate ad magnas res gerendas et exequendas necessaria, anum intrepido et inflexibili, diligenti literarum studio, aliisquo
id genus pluribus, quae magnum celebremque in mundo hominem formare possunt Primis literarum rudimentis imbutus est Romae in monasterio S. Mariae in monte Aventino; in Claustro vero Cluuiacensi in Gallia curriculum studiorum a solvit Romam redux a Leone 1X Basilicae S. Pauli praefectus, et a Nicolao II Ecclesiae Romanae Archidiaconus d signatus, praecipuis muneribus et legationibus perfunctus est Demum an. 1073 X Kalendas Maii, quo sepultus est Al xander ii, summo totius Cleri consensu, omniumque applausu electus est Pontifex. Invitum se a Romanis suisse et stum , satis perspicue declarabat, cum in epistola ad Desiderium Abbatem Cassinensem, tum in responsione comiti Eberhardo, quem rex Henricus IV Romam miserat, data. Quamquam plurimi Henifico dissuaderent, nihilominus illico per Gregorium Vereellensem Episcopum , suumque regni Italici Caneellarium , ratam habuit Hildebrandi electionem. Gregorius celebrata an. 1074 Romae Synodo, inter alia d crevit, 1. Ut, qui sacros ordines simoniaco adeptus fuerit, omni in posterum munere ecclesiastico privetur, ei qui Episc patum numerata pecunia acquisierit, a dignitate amoveatur. 2. Omne Principum civilium jus, Episcopos et Abbates i vestiendi antiquatum voluit, acriter sanciens, ut si quis deinceps Episcopatum, vel Abbatiam de manu laicae personae acceperit, nullatenus inter Episcopos et Abbates habeatur, etsi vel Imperator, vel Princeps alius inferior investituram ejusmodi dederit, excommunicationis sententia irretitus teneatur 3. Decreta prioris aevi contra Clericorum incontinentiam
303쪽
acrius ursit, omnibus Clericis, ab Episcopo usque ad Subdiaconum, coelibatus legem violantibus, sacras sunctiones prohibuit, concubinas illico dimitti, et Clericos in concubinatu viventes ab ossicio removeri jussit. Dici non potest, quantos passini tumultus heae Gregorii sanctiones in Europa excitaverint. Ubique locorum, potissimum autem in Germania et in Italia adversus decretum de coelibatu protinus insurrexerunt Clerici concubinarii, Papam plane haereticum, et vesani dogma tis esse clamitantes. Gregorius autem, animo immotus, decreti hujus executionem constanter ursit. 4. Uniformitatem Liturgiae jam a multis retro saeculis tentatam, ejusque cum ordine et ossicio Ecclesiae Romanae consensum in toto orbe christiano iussit, omnem movens lapidem, ut Alphonsum C stellae et Sanctuin Arragoniae Reges ad Liturgiam Romanam, Morarabieis ritibus dimissis, adoptandam permoveret, et in BOhomia atque Moravia Slavonicae linguae usum in cultu divino abrogareL S. Amicitia et auxilio Mathildis, Tusciae
Marchionissae hoe consecutus est, ut post mortem matris et mari ii Ecclesiam Romanam omnium terrarum suarum haer
dem scriberet au. 1076. M./ S. 2. S. Gregori VII diuidia eum Henrieo IV. Causam primam et principalem controversiae huius praebuit Henrieus IV, Hetu ici nigri lilius, Princeps in prima jam juventute, maxime ab eo temporo, quo sub disciplina fuit Adalberti, Bremensis Episcopi , in varia petulantiae, libidinis ac dissolutionis vilia delapsus, omniaque Ecclesiae decreta contra Simoniain et investituram nihili pendens. Quum enim Gregorius VII in s) nodis Romae habilis an. 1074 ei. 1075 Simoniam et investitutam ceu ansam malorum multorum. nec non Clericorum concubinatum eo cinnasset, per litteras et legationes Henricum Regum amice movuit, ut quae Ecclesiae et reipublicas hono adversabantur, corrigeret. Henricus
amica Ponti fieis admonitione excitatus, et Principum Germaniae minis exterritus in litteris ad Gregorium Papam datis omnia quidem promisit, ai promissis minimo stetit. Nam Principes saxoniae , qui arma posuerant, aggressus, et bello secunda sortuna perfunctus, Pontificis decreta et admonitiones derisit; quare Gregorius, missis in Germaniam legatis, Re
304쪽
gem ad synodum Romanam venire iussit, ut de criminibus, quae ei objiciebantur causam diceret, nisi excommunicatio- Iiis sententiam incurrere vellet. Henricus a suis fautoribus sollicitatus , quos inter erat Sigeffridus Archiepiscopus Moguntinus, anno 1876 celebrem instituit conventum Vormatiae, in quo Hugo Candidus, ob crimina a Pontifiee eardinalitia dignitate privatus, literas a se confictas obtulit, quibus Cardinales , Archiepiscopi , Episcopi, Senatus et Populus Romanus a Rege alium petebant Pontificem, variaque crimina Gregorio assingebant. In hoc conciliabulo exauctorationis sententiam in Gregorium dixerunt, cui subscripsero etiam Clerici Simoniaci et concubinarii Longobardias in alio conventiculo eodem anno Papiae habito. Henricus sententiain exauctorationis misit Romam per notandum Claricum, et seriplis litiarisClerum ac populum Romanum iustigare conatus est, ut Gregorium Pontificatu dejiceroni. Papa nil permotus atrocitate nuncii, postera die, cum Clerus ei populus ad synodum frequens confluxisset, literas palam recitari jussit, atque eun-ciis , qui eonvenerant, Episcopis aeclamantibus , Henricum Regem anathematis vinculis alligavit, regni Germaniae et Italiae gubernacula eontradixit, ei subditos vinculo juraias fidei absolvit. Audita Henrici excommunicatione, plures ejus fautores, praeunte SigesIrido Archiepiscopo Moguntino, Helirici partes deseruere, satius judicantes Begem, quam Deum offendere. Anno 1076 Guelsus I Bavariae, Rudolphus Sueviae, Ber- thoidus Carintiae Duees, aliique Principes Villacum frequentes convenerunt, ut lanestis Germaniae turbis tandem aliquando finem sacerent. Aderant quoque Legati Romani Pontificis Sigebardus Patriarcta Aquileiensis, ei Adelmanus Pataviensis Episcopus. Hic cum septiduum deliberando consumpsissent, plurimaque Begis iacia violenta in lueem protraxisseis, quod videlicet florensissimas familias pessumdeuisset. in subditos
proprios. arma convertisset, arcesque pene inexpugnabiles extruxisset ad eos penitus subiugandos, amicus nullum apud se pramidium reliquisset, omniaque vergerent iad patriae exi-uum, alium Regem in ejus locum surrogare. constituerunt.
Haec dum gererentur , Oppenhemii supra Villaeum se eastris tenebat Henricus. missis identidem ad eomitia flegatis , qui
ejus nomine omnia pollicerentur, nullo tamen seculo eventu.
Rebus in summo discrimine uirinque positis, Principes Suevi e et Saxoniae, ut bellum evitarent, consentiente Henrico,
rem integram Pontisci in comitiis Augustanis 2 Februariia.. 1077 celebrandis cognoscendam commiserunt, Regemque eo adduxerunt, ut promitteret, nihil eirea publica negotia be dispositurum, nullaque regiae dignitatis in signia adhibiti
305쪽
rum , ni quam primum Pontifici reconciliatus, ct ecclesiae susceptus denuo fuerit: interea tamen Episcopos et aulicos excommunicatos quantocJus a contubernio suo Se amoturum ,
vitamque privatam Spirae acturum a .
S. 3. Henrisus absolvitur ab exeommunicatione et redit ad vomitum.
Henricus Spirae non diu mansit, sed media hyeme, per juga montium , glacie et nivibus contecta , cum uxore et filio parvulo in Italiam prosectus est, absolutionem Pontisiciam petiturus. Cum Canusium pervenisset, Malhildis comitissae castrum munitissimum in Apulia in quo Gregorius securitatis causa se incluserat, diu restitit Papa , ipsum Augustanis comitiis adesse jubens, sed evictus tanaem precibus permi sit , ut veniam postulaturus so sisteret. Is ergo venit, ut jussus fuerat, foris derelicto omni comitatu suo , deposito cultu regio, nudis pedibus , aperto capite , jejunus usque ad V Speram in quartum usque diem, supplicans Pontificis gratiam, tandem aegerrimo admissus in illius conspeetum , hisque postremo conditionibus excommunicatione absolutus, ut ad Au gustanum conventum praesto esset, et accusationibus responderet , ipso Papa causam agnoscente: usque ad eam autem
diem nulla regiae dignitatis insignia adhiberet, nullamque reipublicae administrandae partem attingeret. Absoluto Henrico, Papa Missarum solemnia celebravit, et sub tempus communionis, divisa hostia sancta, partem ejus prehendit, Deum Precatus, ut subita morte ipse periret, si quid in se culpae PSSet. Pariem alteram porrexit negi dicens r a Fac ergo Fili, si placet, quod sacere vidisti, si te innocentem nosti. η Quod tamen illo renuiti Expleto sacro ministerio , Regem convivio excepit, et ad suos diligenter commonitum dimisit. Vix Gregorius Henricum Regem anathemate absolutum dimiserat , cum Longobardiae Antistites et Proeeres Regem ignaviae accusatum, Regno indignum proclamarent, jamque de filio ejus Conrado , regni negotiis licet immaturo, in rius locum substituendo serio cogitarent. Territus nox insolita rerum facie, initum cum Pontifico foedus abrupit, pravos consiliarios dudum excommunicatos revocavit, et Gregorio , veluti omnium malorum auctori , palam detrahere coepit. Interea conisede-
306쪽
rali Germaniae Principes , rebus Imperii provisuri, Romanum Pontificem ad conventum Forclia inii in Franconia die 15 Martii a. 1077 celebrandum invitarunt, obstinatis montibus , ad submovendum a regni administratione Ilenricum, aliumque in ejus locum substituendum. Papa simul Regem per legatos convenit, ut fidei juraiae memor indiciis comitiis se sisteret et crimina impasta dilueret. Is vero Italia excedere nolens, omnes, per quos Pontifici transitus patere potuisset, itineris angustias praeoccupavit, ita ut impedito, quod animo constituerat, itinero, tantum legatos illuc miserit, qui eius vices agerent. Quum stato die Principes ad comitia convenissent, summo consensu Rudolphum, Sueviae Ducem , in negem elegerunt, Sub hac conditione, ut Episcopatus non pro pretio, nec amicitia daret, sed euilibet Ecclesiae liberam su rum electionem permitteret. GreMrius hanc electionem non probavit, sed per litteras mandavit, ut Concilio coaeto, ambo reges audirentur, eorumque causa seeundum justitiae leges discuteretur. Hanc vero discussionem, quamdiu pendebat adhuc belli , quo se invicem pelierunt , fortuna, de mense in mensem procrastinabat. Quum demum Henricus in sa-iali praelio anno 1080 ad Fladenhelmum commisso, retrocedere coactus suisset, Gregorius in concilio Romano, quod eodem anno coluerat, Henricum Regem, adversus quem legati Budolphi, ac Principum Germaniae novas quaerimonias protulerant, anathemate denuo percussit, regiaque dignitate exuit, nudolphum vero ceu legitimum negem agnovit. Novo hoc fulmine percussus Henricus ita excanduit, ut in conciliabulis Ultrajecti et Mogunilao habilis , Gregorium VII atrocissit nis calumniis proscissum, a Papatu deponendum decedineret , et brevi post in conciliabulo Brixiensi ejus obedientiam eiuraret, ac Guibertum Bavennatem Archiepiscopum Pontificem coronari juberet a. 1080 qui Clemens III dictus est. Imo vero, quum nudolphus infeliciter ad fluvium Elrstrum dimicans occubuisset, nihil iam obstabat Henrico , quominus animi sui propositum, opprimendi Papam in Italia, exequeretur. Λnno igitur 108l cum numeroso exercitu Romam usque movens , urbem hanc hostili obsidione cinxit; verum a Pon-iiseis et Mathil dis comitissae copiis repulsus, totam circummquaque regionem vastavit, et in Lombardiam rediit. Interim Germani , qui diversarum erant partium, desinente a. 108l, alterum Henrico aemulum objecerunt Henricum Lux emburgieum, qui ad annum 1088 Regis arma exercuit. Anno 1083 Henricus Romam armato milite denuo includens, Leonianam urbem Pxpugnavit, et Basilica S. Petri occupata , pacem Gregorio VII obtulit, irrito tamen conatu. Cum tandem a. 1084 Diuiligod by Cooste
307쪽
ante Pentecosten veterem Romam expugnasset, et taeinentem Illis Basilicae Vaticanae possessionem misisset, Papa in Castentum S. Angeli se recepit, et inconcussa animi constantia in eo perstitit, ut Rex Deo, Ecclesiae et Pontifici satisfaceret. Doinde Henricus ab Antipapa Guiberto imperator coronatus, tradita Romanis Castolli obsidione cum exercitu Roma egressus est. Certior factus Robertus Guiseardus, Normannorum Dux , cui Ponlisex Apuliam laudi instar dederat, illico ad Gregorii liberalionem advolavit, eumque ex castello eductum, cassinum, et inde Salernum duxit, arcem salis munitam ubi lanno 1085 vitam suam clausit. Refert Paulus Beruri odensis,
ultima ejus verba haec fuisse r Dilexi justitiam, et odivi iniquitatem , propterea morior in exilio su . S. 4. Crisia in gram S. Gregorii VII.
Nigerrimis coloribus hunc Pontificem depingunt scriptores Acatholiti, et etiam quidam personati Catholici. Plerique tamen Catholici, et quidam Protestantes moderatiores , puta Fr. Grabs , G. I. Plank, Joan. Mulier, Ioan. Volgi, circumspectius et cismontius de Pontificis hujus consiliis ot gestis judicant. Nos id uniee notamus, ut omni historia, ac proinde etiam in S. Gregorii conseribenda vita duo in primis ponderanda esse, i in quolibet homine peculiarem esse actionum suarum normam; 2 cuiuslibet hominis indolem et pretium non lex nostri aevi, sed illius, quo vixit, saeculi genio definien- idam esse. Certe S. Gregorius vir erat eximii ingenii, sortis, sibi constans, mundi delicias contemnens, impavidus , vitae seopum, quem sibi praefigebat, servide prosequens. Tantum virum humili suspicione maculare, et homuncionem dicere, nefas est. S. Gregorius praeterea saeculo Xl vixit, quo Christianorum in Oecidente conditio tristissima, Ecclesia duro servitutis iugo oppressa, Religio divina paucis cognita erat. Fid les non pascebantur , sicut olim, per probatissimos et digni simos viros, sed quieumque vel humili adulatione, vel pecunia, vel aliis dolosis artibus procerum sibi conciliarunt animos mi- irae honore ornati, otio , ambitioni, luxuriae se dabant. Cl riei inseriorhs Suppriorum vestigia sequebantur. Simonia et foenitalio tanquam furiae in vinea Domini debacchabantur. Ad haec extirpanda vitia , quidquid sagacitatis et vigoris in Uildebrando fuit, provocatum est. His adde sinceram et C
308쪽
slantein saeculi illius persuasionem : esse Pontificem tanquam Dol hisce iii terris Vicarium, omnium rerum terrenarum a
hiirum. Quum igitur Gregorius Henricum negem, jure investi- iurarum in Ecclesiae detrimentum abutentem , regno exuit, egit nullo pravo animi allectu compulsus, sed optima fide a vique sui principiis, quae firmissime credebat, presso pedo
insistens, et intime persuasus, suam agendi rationem apud Deum esse meritoriam. 5. Dissidia de instituum continMua.
S. Gregorio VlI a. 1086 in Pontifieatu successit Victor II l.
antea Desiderius Abbas Cassinensis , vir natura placidus ut timidus, qui ab Antipapa Clenienta Ill multifariam vexatus Beneventum fee sit, indictaque ibidem Synodo, decreta Gregorii Vll eontra investituras renovavit. Hujus successor Urbanus il prius Olbo Cardinalis Episcopus Ostiensis, eleelus a. 1088. in variis conciliis non solum Guiberium Antipapam, riusque lauiores excommunicavit, sed etiam Simoniaeas ordinationes in irritum misit, ac Principibus Episci palum et Abbatiarum investituras vetuit. Post Urbani li obitum a. 1099 ad papalem dignitatem ovectus fuit Paschalis II. qui impavidus stetit contra ires Antipapas, nimirum Albertum, Theodorinum , Maginulphum , quos Henricus IV mortuo a. 1100 Guiberio subtruserat. Henricus IV, eum imp rem so videret ad resistendum Principibus Germaniae, quibuscum contra Patrem foedus inierant Conradus et Henricus Hus filii, in eomitiis Moguntiae a. 1106 celebratis , suade tibus proeeribus et Episcopis, Oram Papae legatis regnum filio suo Henrico cessiti Verum paulo post poenitentia ductus essecit, ut Conventus Aqui Urani congregarotur; asi ant8 eelebrationem Henricus IV Leodii infirmatus obiit a. 1106 ag-tatis 55. Eius corpus Spiram delatum extra locum sacrum fuit sepultum. Post quinque annos ejus filius Henricus V a Pasenale II obtinuit, ut sepultura ecclosiastica donaretur.
Anno 1110 Henricus V eum valido 30000 militum Oxercitu in
Italiam prosectus, praeter jus investiturarum, quas Pasch
verat, hoc etiam constanter ursit, ut coronam imperii a Pontifice impetraret. Regis adventu exterritus Papa, Petrum Lemnis, aliosque viros prudentes misit, qui eum illius oratoribus paciseerentur. Hal autem erant pacti hujus conditiones, ut Henrieus remitteret investituras, Episcopi vero et Abbates Germaniae resignarent illi omnia bona, lauda Wt dominia
quae in imperio possiderent. Sub hisce conditionibus IIeuri-
309쪽
eus ingressus esL UIrbent; at mento subito mutata Ponti sirem
captivum cuni quibusdam Cardinalibus, sub militari custodia detinuit, pluresque ex honoratioribus et plebe, qui obviam ipsi processerant, spoliari, vinciri, eoedi russit. Quo factum,
ut Romani in furorem versi, milites Germanos, quotquot in urbe occurrebant, trucidarint, ipso etiam Henrico vulnerato et sugato. Henricus mortem suis captivis minitans a Papa extorsit, ut jus investi iurarum per virgam et annulum ipsi concederet , eumque in Basilica S. Petri imperatorem coronaret. Ast Cardinales et Episcopi eomplures, lacio secessu , non dubitarunt Paschalis acta reprehendere, asserentes eum d huisse mortem praeserre.Videns Pontifex nobilissima Ecclesiae membra in se commota, convocato a. 1112 Romae concilio, ipse coram omnibus se accusavit, rei personam induens ac deposita ex capilo mitra, seque Pontificatu indignum lassus , Synodo potestatem detulit, acta tam odiosa judicandi , et abolendi. Tum Synodus, re mature ponderata, et auditis praesentium susIra iis , privileDum investiturae nec esse , nec de-boee dici privilegium judicavit , illudque damnavit, et irritum declaravit; quam sententiam postmodum iterabat altera Sinodus Lateranensis an. 1116, addita imperatoris exeommunicatione. Quo peracto, denuo Italiam introivit Henrieus, et de servanda pacti fide Pontificem compellavit. Mortuo a. 1118 Paschali II successit Gelasius II, yrius Monachus Cassine sis , S. B. E. Archidiaconus et Cardinalis, cui imperator IIenricus V Mauritium Burdinum Episcopum Bracarensent Anti- sapain opposuit, Gregorium VIII dictum , Gelasius Capuas Ienricum, Maurilium Burdinum ejusque fautores anathemato percussit, deinde a Principibus Italiae adjutus Romam venit; sed cum laetio Henrici, cui addicta etiam erat familia Fran-gepaniana, eidem insidias strueret, in Galliam ad Ludovi cum VI prosectus est, obiitque a. 1119 in monasterio Cluniaeensi. Eidem successor datus est Calixtus II prius Guido Archiepiseopus Viennensis in Gallia, propinquus regibus Gauliae , Angliae ac ipsi imperatori Henrico. Anno 1120 Romam
Fenit, Summa omnium laetitia susceptus , Burdinus Sutrium se recepit , sed a civibus traditus suit Romanis civitatem o sidione cingentibus , qui eum Camelo impositum , pelle cer-Fecina contectum , facie ad caudam, quam Doeni instar tenebat, Versa , Romam deduxerunt. Pontifex eum relegavit ad monasterium Cavense, ubi in sua pervorsitate obiit. Sub hoc Pontifice demum, post varios utriusque partis conatus , acerrimaSque contentiones concordia redintegrata est in comitiis a. 1122 Vormatia habitis. Nimirum Henricus , cum Se paul latim a suis destitui cernaret, palernae calamitatis exemplo Diuiligod by Cooste
310쪽
deterritus, liberam iii omnibus Ecclesiis electionem et consecrationem, Omnem otiam per annulum et baculum in vesit turam Deo , riusque Apostolis Petro et Paulo concessit; tantum ut confiecratus intra sex menses regalia per sceptrum a
Rege acciperet, electioilesque Episcoporum et Abbatum Teutonici regni, praesente rege, vel ejus commissario, absque simonia et aliqua violentia fierent, et si qua inter partes discordia emerserit, Metropolitani et Provincialium consilio ancipitem electionem Rex decideret, saniorique parti pondusa liceret. Possessiones vero Ecclesiarum et omnium, qui pro Ecelesia laboraverunt, quod attinet, se eas redditurum promisit , opemque ac praesidium Ecclesiae Romanae spopondit. Celeberrima haec pacta scripto tradita, et mutuis firmata subseriptionibus , paulo post in conventu Bambergensi summo Principum consensu et applausu recepta suit. Haec conventio dicta est Transaetis Calixιina sui. 6. concilium Lateranense I Generale IX.
Nihil sane jucundius Calixto II Pontifici, nihil Ecelesiae Catholicae salubrius accidero potuit, quam ut extincto diuturno schismato, sedatisque bellis, tandem pacis foedero animi sociarentur, et Imperatores ad Ecclesiae unitatem redirent. Ut igitur tanti momenti negotium consumaretur, Calixius II a. 1123 nonum inter oecum enica concilium Roma in
Lateranensi Basilica indixit, ex quo illi inditum Lateranensi I nomen. Λstiterunt illi 300 Episcopi , praesidento
Calixto Pontifice. Praecipua , cur cogeretur , causa fuit , ut cla in conventu Vormaliensi inter imperium et Ecclesiam Romanam de investituris concordata, non solum totius Synodi judicio confirmarentur, sed etiam per Imperatoris legalos coram Patribus rati haberentur, sicque pax optatissima Regnum inter et Sacerdotium coalesceret. Hoc eodem Concilio porro provisum est do serendis suppetiis Ecclesiis Orientis, et Hispaniarum adversus Mauros, et renovatae indulgentiao ab Umhano II quondam concessae crucesignatis , ac omnibus, qui aliquid ad sacram militiam contulerint. Demum complures canones conditi sunt, quibus condemnarunt simoniam et concubinatum Clericorum; vetuerunt sub anathematis poena oblationes Ecclesiis factas auferro, possessiones ecclesiasticas dispensare vel donare, excommunicarunt salsam monetam cudentes, et eos qui molestarent visitantes loca sacra etc. ib).
a) Mabili. Aet. SS., Otho Frising. Chron. l. 7. e. 8. bὶ Mabili.Aet. SS., Mansi T. XX. p; 89 ., Pandulphus Pisan. in vita Pasehal. , Baiurius in viis Maurit ., Burd. in Misset t. l. 5. p. 47 ., Mansi T. XXI. p. 49., Segerius Abbas. , S. Dion. in vita Ludov. crassi.