장음표시 사용
351쪽
ab anno I 159 Parisiensis Archiepiseopus, vir summa I auctoritatis, mortuus an. 1164 et post obitum apud Alexandrum illhaereseos nomine delatus. Praeter Glossas in Psalterium et iii epistolas S. Pauli etiam scripsit quatuor Libros Sententiarum, dictus propterea Sententiarum Magister. In interpretanda Scriptura Sacra sententiis S. Augustini presso institit. Petrus Blassensis , Archidiaconus Londinensis scripsit Epistolas 138, sermones 65 et varios Tractatus, quorum memorabilior est Τractatus de Pastoribus , sub titulo r Uuales sunt: in quo mira suspicitur dicendi liberias. Petrus Maurilius , cognomento Venerabilis, nobili stommate in Alvariata natus , ex milite monachus et Abhas Cluniaeensis, posteris reliquit: 1. Libros 4 Epistolarum; 2. Tractatus adversus Iudaeos; 3. Tractatus adversus Petrobrusianos; 4. Libros 2 de miraculis sui temporis; 5. Sermones quatuor 6. Hymnos et Rhyimos quosdam, nec non statuta Congregationis Cluniacensis.
I. 3. Seripιorra Graeci Saeeuli XIII, XIV, XV.
Nicetas Λcominatus, primum Secretarius, deinde Logotheta sub Alexio Comnono et Isaccio Angelo imperatoribus, scripsit Historiam ab obitu Alexit Comneni imperatori , ubi desierat Zonaras , usque ad annum 1203 libris-deductam, et libros 5 thesauri orthodoxae fidoi. Gregorius Pachymores, acerrimus Latinorum hostis, cui debentur; l. Paraphrases Aristotelis et Dion1in Aroopagi launondum impressae; 2. Historia rerum Bygantinarum sub Ni-ehaele et Andronico Palaeologis, ab anno 1258- 308; 3. Tractatus de processione Spiritus Sancti, et quae iam minora scripta philosophica. Nicephorus Calixius , anno circiter 1333 florens . vitam probabilius monasticam in S. Sophiae fiscelerio professus, ex Eusebii , Socratis , Sornmoni, Tneodoreti, Evagrii, alioriimque monumentis Historiam Ecclesiasticam libris 18 contexuit. Nicephorus Gregoras, Ecclesiae Constantinopolitanno Cartophylax, deinde Monasterii incola , Historias Brgantinae libros ii scripsit, quibus res a Constantinopoli per Latinos
capta usque ad annum 1761 complexus est. Multa praeterca exaravit seripta philosophica et theologica . Gregorius Phranga, illustri stemmate ortus, primum imperatoris camerarius, deinde magnus imperii Logolhela, tandem monachus, Chronicon rerum BJetantinarum ah an. 12591477 libris 4 exaravi l.
Baessarion , patria Traperuntius, ex monacho S. Basilii Archiepiscopus Nicaeniis; unionis utriusque Ecclesiae in Cou-Diuitiam by Cooste
352쪽
ellio Florentino insignis promotor, et vel propterea ab Eugenio IV Cardinalis creatus, a Nicolao V. Episcopus Sabinensis, mox Tusculanus dictus, Patriarchae etiam Constantinopolitani dignitate auctus , variisque legationibus Sedis Apostolicae nomine functus, quieruditos Graeciae viros, expugnata eo lantinopoli , in Italiam profugos tecto , animoque recepit, et Rem-publicam Venetam copiosissimae Bibliothecae haeredem instituit, mortuus Ravennae an. 1472, Praeter Tractatum de Sacramento Eucharistiae, et Verbis Christi, quibus eius corpus conficitur, Librum de Spiritu Sancto adversus Marcum Ephesinum, et alterum ejusdem argumenti adversus Alexandrum LMcarem , nec non multa alia seripta magis philosophica, quam in logica posteris reliquit.
Georgius Gemistius Platho, Baessarionis in philosophia PI lonica praeceptor, in Concilio Florentino unioni aliquandiueontrarius, postea Latinorum causa magis lavens, quo in primis auctore, Cosmus Medicaeus Platonicae philosophiae , ita incensus est, ut celeberrimam Academiam Platonicam Florentiae institueret. Extant hodiedum plura ejusdem scripta philosophica et theologica. 4. Seriptores LMini saeculi XIII. Alexander Halensis , Anglus, vir pietatis eximiae , in facultate Parisiensi Theoloetae et Philosophiae Doeior, S. B naventurae praeceptor , singulare ordinis Fratrum Minorum lumen, et ab iis Doctor irrefragabilis dictus, Lutetiae Parisiorum an. 1245 mortuus. Rus permulta scripta partim scripturistica , partim theologica recenset Waddingus in Bibliotheca Ordinis Minorum. Hugo de Sancto Caro, ex Barzinoneta Delphinatus oppido oriundus, Dominicanus , Theologiae tu sacultate Parisiensi Doctor, primus ordinis Cardinalis ab Innocentio IV creatus , mortuus Lugduni an. 1264, qui praeter post illam in universam Scripturam Sacram, etiam Concordantias Bibliorum quas deinde Conradus Halberstadiensis, additis dictionibus indeclinabilibus. locupletavit. S. Thomas Aquinas, nobilissima Comitum Aquinatum familia ortus an. 1225 in Arce Boccasicea in regno Νeapolitano , a
puero educatus apud monachos Cassinenses , tantoque mona nasticae vitae amore captus , ut invita matre et familia Ordinem ingrederetur Dominicanorum , nec ulla ratione ab eo instituto revocari posset, vir eruditione et modestia plane incomparabilis , Alberii Magni discipulus , Theologorum laciis
princeps, propter egregia scripta et morum invocentiam Doc-Diuiliasti by Cooste
353쪽
tor Angelicus dictus, in celeberrima lacultate Parisiensi, Romae, Bononiae, Pisis, et Neapoli doeendi munere functus, recusato Archienis lintu Nea itano a Clemente IV sibi oblais, mortuus an. 1274 in monasterio Fossae Novae Cisterete is Ordinis, ad quod diverterat, in Gallias iter faciens, ut Con-edio Lugdunensi II, de mandato Gregorii X interesset, et a
Ioanna XXII in Sanctorum numerum relatus an. 1328. Scripta ejus octodecim tomos in solio esserint, quorum alia sunt philosophiea, theologica alia. Maxime autem celebrantur: 1. Commentarii in Aristotelem; 2. In quatuor libros sententiarum ;3. Expositio in librum Iob, in 50 priores psalmos, in Cantica
eantieorum, in Ioamiem et in omnes epistolas Pauli; 4. Calena aurea in 4 Evangelistas; 5. Summa catholicae fidei eo tra gentiles; 6. Summa theologiae; I. Quaestiones disputatae de variis materiis dogmaticis et moralibus; 8. Expositio missae . Osficium da sosto Corporis citristi; 9. Sermones pro dominicis diebus, et pro Sanctorum solemnitatibus etc. Sanctus Bonaventura, antea Ioannes de Fidanaa, Batne regii in Hetruria a. 1221 natus, Parisiis educatus, ibidemquo eodem cum Sancto Thoma Aquinato die primus ex ordine Sancti Francisci, cui nomen dederat, Theologiae Doctor creatus , et professor constitutus , annos vix 34 habens Ordinis Franciscant Minister Generalis, ac deindo Albanensis Episcopus, et Melesiae Romanae Cardinalis a Gregorio X renum ciatus avno 1274, vir profundus, subtilis ac disertus vulgo etor Seraphicus dictus, duranto concilio Lugdunensi II, cui intortuit, mortuus, a Sirio re a. 1482 in Sanctorum numerum relatus, et a Sixto V inter Ecclesias Doctores conseriptus. Ex eius scriptis notanda veniunt; l. commentarii in varios Scripturae S. libros, et in libros sententiarum Petri L--
bardi; 2. Breviloquium, in quo de principalibus fidei dom
libus agit, v. g. de Deo, de Trinitate, de creatione, de peccato , ae Incarnatione etc.; 3. Soliloquium; 4. itinerarium mentis ad Deum; 5. Plurimi parvi tractatus morales, mystici et ascetici, v. g. de vitiis et eorum remediis, de virtutibus cardinalibus, de institutione vitae christianae etc. 6. Plures sermones sacri de tempore et de sanctis; I. Varia opuscula
Albertus M., Suevus, ex nobili Boislandiensium stirpe, Magnus a stupenda dictus eruditione, religiosus Dominicanus, suique ordinis in Germania Provincialis, celeberrimus M. Lia terariun Coloniae primum, deinde Parisiis interpres, Thomae Aquinatis praeeeptor, ab Alexandro IV Episcopus Baiishone sis creatus, cui dignitati, cum aliquandiu invitus, reluctante literarum amore, praefuisset, abruato Episcopatu Coloniam
354쪽
reversus, scholis theologicis regendis, librisque seribendis t tum se devovit, mortuus coloniae a 1280. Eius opera dial etica, mathematica, physica, methaphrsica, ethica et theologica 21 lomos in solio implent. Potiorem mentionem merentur;
l. Commentarii in plures Scripturae S. Libros, et in 4 Liabros Magistri sententiarum; 2. Summa Theologiae; 3. Libollus de adhaerendo Deo; 4. De virtutibus; 5. Libri XII de
laudibus B. V. Mariae; 6. Plures sermones sacri, inter quos 32 de Sacramento Eucharistiae eis. Rogerius Baceonus, gente Anglus, splendida satis familia natus Ordinis S. Francisci ab anno 1240 sodalis, Theologias Doctor Oxoniensis, a sui temporis hominibus Doetor Mirabilis salutatus, qui mira solertia et sagacitate exes lavit -- eroscopia, telescopia, specula ardentia, aliasque machinas, cominmunem hominum captum vel longissime superantes. Viri h
ius plura scripta theologica, philosophica ot ehemica extant, inprimis celebrantur; Liber de situ orbis; compendium studiith ogici; de speculis ardentibus, de utilitate scientiarum etc. Iacobus de Varaone, Ligurum oppido, Umum ordinis Praedicatorum in Lombardia Provincialis, deinde Genuensis Λrchipraesul a Nicolao IV renuntiatus, mortuus an. 1298. Biblia sacra primus in italicam linguam summa fide et dili-ligentia transfudit. Seripsit vitas Sanetorum, sub titulor L genda inaurata: Sermones de tempore et do Sanctis; Mariale seu librum de laudibus Deiparae Iirginis, denique Gennense
Iacobus de Vitriaco, Canonicus regularis eoenobii B. Mariae inniacensis, Cardinalis a Gretario IX creatus seripsit; l. Historiae orientalis et oecidentati libros tres; 2. Viiam Sia Mariae Ogesaeensis; 3. conciones in Evangelia et Epistolas
Aegidius patria Romanus ex amplissima Columnensium familia, ordinis Erenaitarum K Au sini Prior Generalis, deinde ab an. 1294 Bituricensis Arcniepiseopus, ob eximia eruditionem Doctor landatissimus dictus, Avenione mortuusan. 1316. Multa seripsit philosophim , t oma et moralia. Ex theologicis notanda veniunt; l. Libri duo in Mameron; 2. Commentarii in Cantica canticorum, in Epistolas S. Pauli ad Romanos et I ad Corinthios, in primum et secundum ibhrum sententiarum Petri Lombardi; 3. Compendium theol giae ; 4. Liber de potestata Melesiastica et latea tempore di
sidii Bonisaeii VIII eum Philippo Pulchro.
355쪽
5. Seriptores latini saee. XII Ex ingenii scriptorum latinorum multitudine, quos Sae- eulum XIV tulit, Draestantiores tantum ingenio et eruditione seligam: Ioannes Duns Scotus, probabiliter ex Seotia oriundus, juventis adhuc Franciscanorum ordinem ingressus, Doctor Subtilis vulgo diutus, anno circiter 130l evocatus ad Universitatem Oxoniensem , ubi admirabili cum applausu docuit, ac triennio post a Franciscanis Lutetiam accitus , Doctoratus insignibus condecoratus , Scholarumque theologicarum Rector
designatus, an. 1308 mortuus Coloniae Agrippinae, quam illo urbem, jussu sui Generalis petierat, pubblici Docioris munus obiturus. Scripta ipsius parum philosophica, partim theologi
ca sat collegit Ludovicus Waddingus ibi.
Durandus a S. Portiano, Avemus, ordinis S. Dominici sodalis, in theologica facultate Parisiensi Doctor, Sacri Palatii Μagister, postea Episcopus Aniciensis, demum ad Meldensem Episcopatum translatus, Doctor vulgo resolutissimus dictus, mortuus an. 1334. Praeter Commentarios in 4 Libros sententiarum scripsit Librum de Iurisdictionum origine; Tractatum de statu animarum sanctarum a corpore resolutarum;
Quaestiones theologicas et Quodlibeta. Thomas Bradvardinus. gente Anglus, Doctor prolandus cognominatus, Prosessor in Universitato Oxoniensi, et Cancellarius Ecclesiae cathedralis Paulinae Londinensis, multa reliquit seripta philosophica, mathematica ac theologica. Gulielmus Occamus, natione An os, genere vitae Franciscanus, Scoli discipulus, sectae philosophorum nominalium coryphaeus, a Ioanne XXII excommunicatus, mortuus Honachii an. 1347. Inter ejus scripta eminent; l. Dialogus inter Magistrum et discipulum; 2. Quaestiones et decisiones 8 de potestate Papae; 3. Disputatio de potestate ecclesiastica et
Nicolaus Lyranus, Normannus, Lyrae in dioecesi Ebroi-eensis natus, Franciscanus, Doctor Parisiensis, et in magno Franciscanorum Conventu Parisiis per plures annos Scripturae S. interpres, mortuus an. 1340. Dicius est vulgo Doctor planus et utilis, Brevia scripsit in universam Scripturam S. cim mentaria ; Tractatus contra Iudaeos; Librum de Corpore Christi; Commentarios in Libros sententiarum etc. α) Traetatus XVI. εὶ T. I. xli. Lugd. 16bs. t. Diuitiam by Cooste
356쪽
S. 6. Seriptores Latini Mee. XV. Ioannes Gersonius ex patria sie dictus , Theologiae in Academia Parisiensi Prosessor , deinde ejusdem Academiae Cancellarius, mortuus Lugduni a. 1420. Seripta eius, quorum magna est multitudo, pleraque minoris quidem molis sunt, veritatibus plena, distingui possunt in hierachi ea, dogmatica, moralia, mystica, pastoralia et miseellanea. Petrus de Alliaeo, Cameracensis Episcopus et in Cardiuualium collegium a Ioanno XXIII cooptatus, mortuus est a. 1425. Praeter Commentarios in 4 libros Magistri Sento tiarium, scripsit quaestiones in Hexamemn, Commentarios in Psalterium, in I Psalmos poenitentiales, in Cantica Cantie rum, et Librum in ipso Concilio Constantiensi de Eeclesia et Conciliorum auetoritate. Alphonsus Tostatus, gente Hispanus, Doetor Salmantice sis vir ingenio, judicio, et eruditione plane eximius, Episcopus Abulensis, mortuus quadragenario haud maior, a. 1454. Commentariorum in utrumque Testamentum 24 grandia v lumina, et alia varii argumenti opuscula edidit. S. Antoninus Florentinus ab urbe Patria sic dictus, O dinis Praedicatorum, deinde Florentinus Episcopus, et Auditor Rotae Romanae vir insignis pietatis, mortuus a 1459, ac coelitibus adscriptus a. 1520. Inter ejusdem opera eminent; l. Summa historialis, seu Chronieon tripartitum; 2. Summa theologica; 3. Summa confossionalis. Thomas a Kempis, cognomento Malleolus, modieo in dio eest coloniensi oppido ad Bhonum oriundus, Canonicus Regmlaris S. Augustini. Sub ejus nomine editi sunt 4 Libri de imbratione Christi, ut taceamus sermones varios et Traetatus:
obiit a. 1471. Dionysius de Byhes , ex dioecesi Leodiensi, monachus
Carlusianus, doctor estaticus dictus, scripsit; 1. Comment rios in totam Scripturam; 2. Enarrationes in omnes epistolas et evangelia totius anni; 3. Summam fidei orthodoxae p4. Oeto libros dialogorum de fide; 5. Libros 5 contra Κο- ranum: obiit a. 1471.
l. Gus evita praecipua. Non obstantibus haereticorum moliminibus, eamdem Semper et immotam perseverasse fidei, morumque doctrinam, haud Diuitia oste
357쪽
negabit, qui Seriptorum ecclesiasileorum volumina, et conciliorum acta vel oculo volanti perlustraveriti Plura fidei d gmata, quorum mentio expressa quidem in Seripturis Sacris, et in sImbolis antiquioribus non occurrit, quae tamen in is ditione adservata sunt, verilatis declarandae gratia, et imminente necessitate, hoc aevo uberius exposita, pleniorique in luce collocata , aut si mavis , definita fuere. Sic in Concilio Lateranensi ii a. 1197 definitum fuit contra Valdenses, pote- testa leni valido administrandi Sacramenta in Sacerdote improbo perseverare, dummodo adsit in ipso intentio necessaria , saltem faciendi id, quod facit Ecclesia. Quia dogma eucharisticum attinet, hoe aevo nihil novi definitum, ut salso conjiciunt novatores, sed antiquissima Ecclesiae doctrina de commutatione panis et vini in corpus et sanguinem Christi a Concilio Lateranensi IV can. 1 veluti fidei dogma proposita, et
vocabulum Transubstantiationis s3nodali a toritate consecratum est. Divinum consessionis Sacrainentalis Praeceptum aperte supponit eadem nodus, cum canone vigesimo primo illius tempus determinat , ac modum, ut nimirum Omnis utriusque sexus sidelis postquam ad annos discretionis pervenerit , omnia peccata sua solus confiteatur fideliter, saltem Semel in anno , proprio sacerdoti, injunctam poenitentiam pro viribus adimpleat, suscipiatque reverenter ad minus in Paschate Eucharistiae Sacramentum: alioquin et vivens ab Ecclesiae ingressu arceatur, et inoriens christiana careat S
pultura. In concilio Lugdunensi II aeque, ac Florentino Ecclesiae Catholicae doctrina de Spiritus S. a Patre Filioque processione, quae antiquum erat fidei depositum, adversus Gra eos distinctius ac antea exposita, et declaratum est, in additione particulae Filioque neque contrarium, neque adversum
quid adjectum fuisse, sed fidei, consessioni et symbolo PMirum Congruum et conveniens. Dogma catholicum do Melesia Vera, non e solis praedestinatis.conssata de facto confirmalum est a Concilio Constantiensi, quod sessione XV praeter alias plures Joannis IIum propositiones, et sequentem confixit ceu erroneam: α Unicam osse sanctam universalem Ecclesiam , quae est Praedestinatorum universitas. x Patres Concilii Florentini in Decreto unionis sidem orthodoxam luculentissime explanarunt de igne purgatorio, Purgatorii quidem poenas et preces ad animarum hujusmodi poenis addictarum liberationem aut levamen utiles admittentes, at poenas illas ignis cruciatu haud definientes. In eodem Concilio definitum fuit: Romanum
Pontificem in universum orbem tenere Primatum, Succeswrem
esse B. Petri, totiusque Ecclesiae caput, eidemque pascendi, regendi et gubernanui universalem Ecclesiam a desu Christo
358쪽
plenam potestatem traditam esse. In Decreto Eugenii IV do Armenorum institutione doctrina Eeclesiae catholicas do septem Sacramentis, solide stabilitur, et statuite septem Ecclesias Sacramenta esse, nec plura nee pauciora; mi Mettioni non solum praescriptio, sed etiam utriusque Ecclesiae Latinae et Graecae consensus patrocinatur. Reliqua Ecclesiae dogmata suis locis eommemorabimus ta).2. corumversia de minae viam eoneepsiona B. V. Mariae. Sententia pia : Beatissimam Virginem Mariam sina originis labo suisso eo eptam, iam antiquioribus Ecclesiae fa eulis haud erat ignota, nec in ipso Patrum coetu deerant, qui in laudem Mariae nonnulla proferrent huic doctrinae as- linia. S. Augustinus nihil aliud signifieare voluisso videtur, scribensi e Cum de peccato agitur, do B. Virgine quaesti nem esse nolo η ibi. S. Hieronymus de Maria ita seripsit ea Vere hortus deliciarum..., sicque conclusus, ut nesciat vi lari, neque corrumpi ullis insidiarum fraudibus. Fons itaque signatus sigillo totius Trinitatis v se . Res maiori attentione digna visa est, cum anno circiter 1140 canoniel Lngdunensessestum immaculatae conceptionis B. V. Mariae, inconsulis, Sede Apostolica, in sua Ecclesia celehrarent, hane inter alia thesin tulit: Mariam Virginem peccati omnis et maculas expertem fuisse conceptam. Festi huius novitas viros receptimoris tonaeiores miro offendit; imo S. Bomardus Clarevallensis, scripta ad Canonicos Lugdunenses epistola, eos pedistrinxit, quod novam induxerint celebritatem, quam ritus Ε elesiae neseit eis. Ceterum vir Sanetus , es celebris Marias laudator, sententiam suam ex Ecelesiae auctoritato totam suspendit. Piam de immaculata conceptiono sententiam clypeo suae auctoritatis defendebant Ordinis Seraphici Sodales, et eorum corysiaeus erat initio saec. XIV. Ioannes Duns tus, qui in suis scriptis propugnavit: Deum potuisse, decuisse, et secisse, ut B. V. Maria sine macula originali conciperetur. Franciscanis se opposuerunt Fratres Praedicatores , praeeunte S. Thoma Aquinate inter alia scribenter α Mariam in peccato eonceptam , sed post conceptionem sancti fieatam fuisse. a Indo acerrimae lites Thomitiarum et Seotistarem ortae sunt, satis longa serio annorum agitatae, patiquo Melesiasticae inimicissimae. Ad eas igitur componendas Concilium B sileense Sessione XXXVI doctrinam de immaculata conceptione
359쪽
strepitum excitarunt sententiae theolo imo Petri Abaelardi , natione Galli, in quibus multae argutiae dialecticae et insolentes, termini philosophici circa mysteria Religionis reperiebantur, ac publica censura notabantur. Is enim in doctrina dogmatum ab eo progressus principio: debero Christianum a fide recedere, si iii tolligero non valet; do natura Dei, et domysterio M. Trinitatis argute adeo ac temere disputavit, ut a Conciliis et privatis Doctoribus haeretica labes ipsius nomini adspergcretur. Siamma errorum ejus in Compendium retulit S. Bornardus Clarevallcnsis, inter alia pronuntians: eum cum de Trinitate loquitur, sapere ut Arium, cum de gratia, sapore Pelagium, cum de persona Christi, Νestorianum. Pr pter doctrinae . quam ore , scriptisque tradidisse serebatur, novitatem, Petrus Abaelardus in Concilio Suessionensi, quod Radulphus Rhemonsis Archiepiseopus a. 1121 coire jusserat, non tantum multiplicis erroris eontra rectam fidem accusatus, sod etiam librum do Trinitato, a se exaratum, flammis tradore, et Symbolum S. Athanasii ex scripto recitare compulsus est, quo magis hominis novatoris superbia retunderetur. Etiam in aliuro Concilio Senonensi anno 1140 celebrato, Ludovico VII Rege, S. Bernardo, aliisque viris praesentibus, doctrina Ahaolardi examinata et damnata est. Quum vero Capitula ex ipsius libris excerpta palam praelegerentur, ipse nolens reca lare , concilio se subduxit, et ad Innocentium II appellavit, qui tamen acceptis Concilii et S. Bernardi litteris, non modo Senonensium decreta confirmavit, sed etiam libros Abaelardi eoncremari, eumque, perpetuo indicio silentio, custodiae mandari jussit. Sedavit denique hanc tempestatem prudens charblas Petri Venerabilis Cluniacensium Abbatis, qui Abaelardum S. Burnardo et Innocentio II reconciliavit, ei quo blandis verbis persuasit, ut reliquam vitae partem extra tricas Scholasticorum in Cabilloninsi Cluniacensium monasterio transigeret. Eum vero emendatum et poenitentem obiisse, testis est Petrus
Venerabilis in epist. ad Heloissam, idemquo confirmat Cronicon Cluniacense sui. 4. Gilberius Porresanus , Roseeli M. Brevi tempore post S. Bernardus aliud certamen satis acre sustinuit cum Gilberto Porretano, Episcopo Pictaviensi, qui cum in pluribus Galliae urbibus, maxime Parisiis philosophias ac theologiae praecepta profiteretur, de rebus divinis dispu-
οὶ Abaelardi Introd. ad Theolog. L. II. e. l. S. Bernardus ep. 190. ad Innoc. li., S. Bernardus ep. ad luonem cardia. 191., otio Frising. eis.
360쪽
ians, inter alia propositiones quasdam Dradoxas temere eL sudit. Hos autem errores Gilheris objectos commemorat Otto Frisingensis, et quidem quod 1. divinam naturam, vel essentiam, seu divinitatem, qua Deus est, ab ipso Deo distinxerit et asseruerit, Divinitatem non esse Deum, sed nonnisi formam, qua Deus est; 2. quod inde concluserit, proprietates trium personarum divinarum non esse ipsas personas; adeoque in Deo distinguendum inter substantiam, qua Deus est, et inter Hi- postasim; quod denique 3. docuerit, divinam naturam non se incarnatam, sed personam Verbi, omniscium non esse FLlium Dei etc., neminem posse apud Deum mereri aliquid pra ter Christum. Haec Gliberti asserta cleri Dio mani, praese tim Amaldi et Catonis Archidiaeonorum animos adeo pereellebant, ut ab iis anno 1146 haereseos nomine arcesseretur ad Eugenium III. Papam , tunc Senis morantem. Is autem anno
sequenti Concilium Parisiis indixit, in quo multis obiectionibus pulsatus Gilberius doctrinam suam tanta dicendi peritia defendit, ut plenior caussae hujus discussio disserretur ad laeventius Concilium Rhemense; quod a. 1148 habitum est. Ibi libertus praesens, erroris a S. Hemardo convictus suit; qu propter Eugenius P. eius doctrinam proseripsit, districte pra cipiens, ne Gilherii librum legere vel transcribere quis auderet, nisi prius eum Romana Sedes correxisseti Tandem Gilbertus, eiuratis erroribus, ad suam sedem rev reus est.
Eadem fere sata expertus est Roscellinus, Clericus Compendiensis, magnus disputator, dialecticorum notitinalium qu si parens, ac Potri Ahaelardi praeceptor. Cum enim omnium nominalium more supponeret, universales conceptus seu ideas esse nonnisi statum vocis, imo veram et Essentialem realita tem tantum inesse individuis, in eam ineidit cogitationem: tres Personas Trinitatis tres esse res, seu realitates ab invicem disserentes, secuturum enim alias fore, ouod Pater et Filius sint inearnati. Hanc vero disserentiam explicabat per exemtilum trium Angelorum , vel trium animarum , redacta personarum divinarum unitate ad unitatem tantum voluntatis et consensus.
Haec et similia cum effutiret ab aliis Sabellianismi, ab aliis Arianismi, ab aliis Trithoismi aceusatus , in Concilio Suessionensi a. 1092 sententiam revocare coactus est. Verum pG- Stea in eamdem sero in relapsus, neque in Anglia, neque in GaIlia stabile domisilium figere potuit. Laiet tamen quaenam ulteriora sala subierit vir valde contentios . Credibile tamen, eum tandem Inmis Camoiensis suasu Εωesiae satisfecisse,