장음표시 사용
441쪽
latae certitudinem demonstratam; 2. Demonstrationem cath lieam; 3. Theologiam christianam theoreticana; Doctrinam universae Religionis catholicae. Mortuus an. 1797. I. 4. Scriptores ecclesiastici saec. XIX. Sedento Pio VII Alexander Tassoni irpis mandavit egregium. Opus italico conscriptum, et multa eruditione resertum cui litulus: Religio demonstrata et propagata. Daniel Τobena, Canonicus regularis Claustroneoburgensis, Theologiae in universi late Vindobonensi professor reliquit: l. Institutiones usus et doctrinae SS. Patrum; 2. Institutiones S. Scripturae ; 3. Institutiones theologiae dogmaticae; 4. Institutiones theologiae moralis, usui examinandorum procura animarum accomodatas. Mortuus an. 1819.
Fridericus Leopoldus Comes de Siolberg, ab an. 1807 in Iucem omittere coepit Historiam Religionis desu Christi, quae
facta enarrat V T. et Ecclesiao christianae usque ad an. 43l. Morte praeventus non potuit opus continuare; continuatur a
Domino Friderico do iceret. Joannes Nep. Λlbor, theologiae in universitate Pesthinensi scripsit: l. Institutiones II istoriae ecclesiasticae; 2. Dissertationes in selecta argumenta; 3..Institutiones Hermeneu-licas V. et N. Τ.; Archaeologiarii et Introductionem. Auctor adhuc vivit Fr. Loopoldus Baro de Liberniann , Canonicus et Theologiae professor Moguntiae, an. 1819 edidit institutiones the logicas. Iambus Frint, professor scientiae Religionis in universitato Vindobonensi anno 1806 in lucem emisit, Manuale scientiae Religionis. P. Maurus Schenhel, Benediclinus Priusfingensis, theol giae professor in lyceu Λnbergensi, scripsit: l. Elbicam christianam; 2. Institutiones duris ecclesiastici communis et torritoriis Consederationis Germanicae accomodatas; 3. Institutiones Theologiae Pastoralis.
Ambrosius Iosephus Staps anno 1832 Oeniponti Edidit theologiam moralem.
Sebastianus Didati, Episcopus Tamisianus, an. 1834 typis commisit homilias pastorales , quae 4 volumina impleut Angustinus de Roshovany multa opera edidit, quae inter
praecipuo eminent sequentia: De romano pontifice, eiusquHjuribus, de matrimonio in ecclesia catholica, de matrim0niis mixtis. Auctor adhuc civit.
442쪽
M. D. Frussinous, Episeopus Hermopolitanus, ot Herseriei Ducis Burdigallensis praeceptor, scripsit multos sermones sacros. Obiit an. 1844. Ioannes Perrone, Iesulta, Romae an. 1840 in lucem emisit suas praelectiones dogmaticas, quae 8 volumina emciunt.
Ignatius Penka canonicus Cra oriensis a. 1844, publici
juris dieit Praelectiones ex theologia dogmatica. Auctor adhuc viviL
S. l. Gus eapua praecipua. Quae hae periodo fuerit Catholicorum doetrina emitur potissimum ex decisionibus Concilii Tridentini, a quibus. n mini recedere licet. Etenim ibi Ecclesia catholica in Spiritu S. eongregata sidelibus ad credendum proposuit, doctrinam de canonicis Scripturis, de peccato originali, do justificatione, do
Sacramentis in genere et in specie, de honorum operum n
cessitate ; anathema dixit illis , qui defenderent polrgamiam nulla lego divina prohiberi, Ecclesia non habere potestatem impedimenta matrimonii impedientia et dirimentia statuendi ,
matrimonium virginitati et coelibatui praestare, causas matrimoniales ad forum ecclesiasticum non pertinere ; definivit pudigatorium existere, preces pro fidelibus defunctis esse fundendas , Sanctos esse invocandos, cultum imaginibus et reliquiis esse exhibendum, indulgentias esse utiles atque salutares; decrevit ad cognoscendam Iesu Christi doctrinam S. Scripturam non sussicere, sed necessariam quoque esse Traditionem. Ex hisce patet iancilium Tridentinum esse uberrimum sontem. S. 2. cor onertia Bajana. circa doctrinam Catholicorum, praesertim circa gratiam, vires liberi arbitrii et alias materias hisce amnes, graves hac Ieriodo inter theologos controversiae ortae sunt. Primus suit lichael Bajus, theoloriae Doctor et in universitate Lovaniensi professor, qui inde ab an. 155l in suis operibus varios errores sparsiti Hi errores respiciebant: l. Naturam inteream; 2. Naturam corruptam; Z. Naturam reparatam. Michael B jus docuit , gratias in statu originario non fuisse dona Dei
443쪽
gratia,' sed dona a eonditione An lorum et primi hominis inseparabilia; Deum in creatione primo homini debuisse conco dere Oinnia ad finem suum assequendum necessaria; adcoquo hominem suis viribus naturalibus potuisse virtutem εxercerei et ad aeternam beatitudinem pervenire. Per peccatum originale liberum hominis a rhitrium ita eversum suisse, ut 'homo in statu naturae corruptae nihil aliud possit, quam peccare; hominem gratia Dei destitutum necessario peccare, omnesque actiones illius peccata esse. In statis naturae reparatae omne
opus bonum , absque ullo ad merita Iesu Christi respectu
natura sua esse meritorium, et consequenter praemio actisnoeoronandum, quemadmodum Omne opus 'millum nasura sua poena acturna dignum est; adeoquo aeternam beatitudinem non esse donum Dei gratuitum, sed mercedem obsorvantiao
legis solvendam. Ilisco et similibus propositionibus, quas Bajus S. Augustini' esse jactabat , se opposueroi S. Francisci et S. Ignatii sodales, qui essecerunt, ut theologica facultas Parisiensis eas damnaverit. Bajus apologiam scripsit, et Tridentum ad Concilium prosectus est. Franciscani et Iosuitae Baium detulerunt Romam ad S. Pium V, qui anno 1567, 79 pr positiones ex Brii libris cxtractas in globo tanquam haereti-
cas, erroneas, SuSpectas, temerarias, scandalosas et piarum
aurium offensivas damnavit, personae 'ero Michaelis Baii pepercit. Bullam a Pontifice editam Caiainalis Graveson Λ 'eliiepiscopus Mechlinensis Lovaniensibus doctoribus praelegit. Cum autem' Baii 'lautores assererent, Bullam a Iesultis, confietam esse, Gregoriiis XIIDPii V succosor an. 1579 per Fram eiscum Toletum declaravit, Bullam Pii v ossc authenticam,
S. 3. Controversia Molinoties. M'x alia erupit tempestas inter Iesultas et Dὀminicanos occasione libritu Liberi arbitrii eum grati ac donis, 'divina pra seientia , pracvidentia, praedestinatione et reprobatione, concordia, n quam anno 1588'edidit Ludovieus Molina. 'Iosuita Hispanus, in universi talo Ebora si theologiae professor, a quo asseclao Molinisthe dicti sunt. In hoc libro auctor inter alia d euit , Deum ope scientiae mediae praevidero, quid homo in his vel illis circumstantiis acturus sit , gratiae suae coopera
turum ad vitam aeternam praedos inasse, secus facturum re
probasse , adeoque pracdestinationem' esse hJpotheticam , hacque doctrina liberum hominis arbitrium minime laedi, siqui
444쪽
ilem homo non ideo agat, quia Deus praeridet, sed Deus p tius id praevideat, quod reapse acturus est. Doctrina Molinae Domini eanis adeo displicuit, ut Iesultas rumii pelagianismi, et vicissim Iesuvae Dominicanos Calvinismi arguerent. Clemens VlII certior laetus utrique parti usque ad suturam decisionem silentium imposuit, et litem examinare statuit. Igitur a. 1597 Pontifex Romae Congregationes de auxiliis scilicet divinis
gratiao instituit, quorum T sub ipso Clemento VIII, et 15 sub Paulo V celebratae fuero. Hisco a. 1607 sntiis Paulus Vnullum judicium tulit, sed partibus tantum litigantibus, ne
mutuis in posterum se impeterent calumniis, interdixit. Franeiseus Suarer, doctus Iesulta, doctrinam Molinae aliquant lum mitigaturus, statuit, Deum ope scientiae mediae explorare tempus, quod dandae gratiae congruum foret, inde congruitiae
dicit. lnnedictus XIV edito an. 1747 Brevi Augustinianis,
Τhomistis, et Molinistis concessit, ut cum animi moderatione suis sistematibus utantur sa). S. 4. Controveratai δε enisuea. Huic controversiae nomen dedit Cornelius Iansonius, qui bellum, quod extinctum videbatur, resuscitavit. Natus is erat
in Belgio an. 1585, et absoluto Lovanii sub disciplina Iaeobidansonis et Iacobi viii theologiae curriculo, non solum laurea
Doctoris suit insignitus, verum etiam sacrarum litterarum iucadem universitato cathedram obtinuit. Jacobus Ianson et Iacobus Bajus, erroribus Michaelis Baii addictissimi ingenium ei diligentiam Cornelii Iansenti animadvertentes, eidem impenso commendarunt, ut Michaelis Baii doctrinam jam proscriptam sub alia forma in lucem protrahere studeret, quem laborem Iansenius lubentissime suscepiL Igitur opera S. Augustini, quae decies, tractatus vero de gratia plus quam trigesies so legisse lassus est, evolvere coepit, textus tum Scripturae ciun aliorum Patrum ad rom suam laetentes collegit, et post viginti demum annos opus terminavit, cui nomen imp suit : Augustinus dansonii, ut indicaret esso promptuarium doctrin e S. xugustini. Anno 1631 Episcopus Iprensis in Flandria croalus, post 3 annos putridis sobribus correptus salis cossit. Morti proximus tostamenti sui tabulis haec verba insori jussit: u Ego Cornelius Dei et apostolicae sedis gratia I piseopus Iprousis do mea libera voluntate do et dono omnia mea scripta ad expositioncm S. Augustini spectantia capellano
445쪽
meo Reginaldo Lamnio...., ut cum doctissimis viris magnifico Liberato Frimonito, et 1l. Domino lienrico Galleno Canonico Mechlineaesi conserat et disponat de editiono quam fidelissime; sentio enim dissiculter aliquid mulari posse; si tamen Rom. Sedes aliquid mutare velit, sum obediens filius et illius Ecclesiae, in qua semper vixi usque ad hunc lectum mortis obediens sum. η Μortuo Ians mio editus est ejus Augustinus Lovanii 1640, et nothomagi 1641. Ulut hoc opus lucem a pexit , ejus suppressionem urgere coeperunt potissimum I Suitae contondentes, in eo doctrinam Michaelis Baii jam damnatam contineri, requo ad Sodem apostolicam delata, ab Urbano VIII an. 1642 Bullam obtinuerunt, qua Pontifex Augustinum Iansenti ceu librum erroribus Baii resertum proscripsit, indo gravis orta est contentio tum in Belgio, tum in Gallia, ubi praetor Episcopos quosdam, scriptores Portus Regii defendebant in Augustino Jansenti doctrinam S. Augustini condemnatam fuisse. Utraque pars contendens suos delegatos Romam misit, ubi integro biennio in doctrinam Iansenti inquisiium cst et 50 Congregationes celebratae sunt. Interea temporis Nicolaus Cornel syndicus universitatis Parisiensis ex Amgustino dansenti I propositiones extraxit, et Univcrsitati podirexit, ut eas censura perstringeret; asi cum doctores essent
dissentientes, cas ad Pontificem Innocentium X misit, qui edita anno 1653 Bulla sequentes quinque propositiones damnavit: 1. Aliqua Dei praecepta hominibus iustis, velentibus
et conantibus, secundum praesentes, quas habent vires, sunt
impossibilia; deest quoquo illis gratia, qua fiant possibilia.
2. Interiori gratiae in statu naturae lapsae nunquam resistitur.3. Ad merendum, vel domercndum in statu naturae lapsae non requiritur in homine libertas a necessitate, sed susticit libe tas a coactione i immunis j. 4. Seu pelagiani admittcbant praevenientis gratiao interioris necessitatem et in hoc erant haeretici, quod vellent eam talem esse, cui posset humana voluntas resistere, vel obtemperare. 5. Semipelagianorum error est dicere, Christum pro omnibus omnino hominibus mortuum csse, aut sanguinem suum sudisse. Prima fuit damnata velut tem raria et haeretiea, secunda et tertia ceu haereticae; quarta ut salsa et erronea; quinta ut scandalosa. Pontifex simul addidit, damnando 5 propositiones in specie, non approbare reliquas, quae in libro continentur. Duao antem propositiones non fuerunt condemnatae, ei quidum : l. Sensit olim Ecclesia , poenitentiam privatam pro peccatis occultis non sussicere; 2. Naturalis attritio sussicit ad Sacramentum poenitentiae. Jansenti fautores in Gallia, praesertim Antonius Arnaldus, Blasius Pag chalis, et Petrus Nicolius, ut telum propulsareni,
446쪽
celebrem distinctionem inter quaestionein juris ei quaestionem 'l acti opposuere, rientes, S propositiones Seorsim consideratas, sicut nunc proponuntur, esse omnino damnabiles, et ita ab innocentio X damnatas suisse, adeoque Pontificem in qua stione juris non errasse; ast illas in libro Iansenti non contineri eo in sensu, in quo damnatae sunt, proin Pontificem in quaestione facti in errorem incidisse. Hoc effugium pra
clusit Alexander VII Innocentii successor, qui ab Episcopis i iilliae rogatus, odita a. 1656 Constitutione declaravit propcissitiones illas in Libro Jansenti in sensu damnato contineri. Episcopi Galliae a. 1657 formulam fidei condiderunt, ab omnibus subscribendam, qua contostari debebant, se constituti
nem pontificiam sincero acceptare; verum Iansenistae subscribere recusarunt, asserentes, Ecclesiae potestatem non esse fideles adigendi ad credendum in quaestionibus lacti. Tunc Ludovicus XIV Alexandrum VII rogavit, ut ipse formulam qua dam conderet, et Cloro Gallicano subscrinendam proponeret. Annuit Pontifex, et an. 1665 formulam in Galliam misit, pra
cipiens, ut utriusque sexus personao ecclesiasticae subserib runt, et quae antea edixerat, vera esse faterentur. At Ians
Ilisiae reposuerunt, Pontificem in quaestionibus facti non esse insallibilem. Cum Ludovicus rex formulae subscriptionem abs lute urgeret, alii ad subscribendum se paratos esse dicebant, non vero illi iudicio, quo propositiones in lihro Iangenii Gn- lentae dicebantur, alii subscripserunt cum religioso siletilio, idost, promittebant se illam sermulam impugnaturos non esse. Sed laustra his aliisque mediis effugere conabantur; qui enim formulae simpliciter subscribere recusabant, jussu negis G cere, exilio, aliisque poenis assecti sunt. Ad angustias redacti Iansenistae, quibus 19 Episcopi se adjunxerunt, auctore Henrico Episcopo Senonensi litteras ad Clementem IX dedere, quibus contes labantur, se quoad dogma ore et corde subscri-horo, et nonnisi quoad factum cum religioso silentio. Iliseo litteris fascinatus Clemens eis pacem concessit, quae pax Cl nientina dicta suit. Tum Episcopi e custodia dimissi, exules revocati sunt. Verum haec pax diuturna non fuit 'Ludoviens XIV a. 1679 iterum sub poenarum comminatione simplicem sormulae subscriptionem exegit; quare alii in Belgium se contulerunt, alii casum conscientiae proposuerunt, alii seripli libellis defendere pergebant, praelatae formulae licito subscri-lii posso ab iis , qui interius non credunt in Ithro Iansenti doctrinam haereticam conlinuri. Denique Clemens X l, edita 1705 Bulla, quae incipit: u Vineam Domini Sabaoth n declaravit,
damnatum in 5 propositionibus Iansonii sensum non ore solum, sed et corde ab omnibus Christi fidelibus rejici ac damnuri
447쪽
det,ere. Hanc Constitutioni vii Clerus Gallicanus in Comitiis Gotieralibus eodem anno colebralis recepit, Ludovicus vero Rex Galliae Claustrum monialium ordinis Cisteretensis Portus Ri gii, dirui jussit, atque ita dari soli istarum num rus, non sublatus. sed diminulus fuit αὶ
Novis litibus occasionem praebuit Paschasius Quesnellus congregationis Oratorii Presbyter, praecipuus causae Ians Di- Stimo patronus, Parisiis an . 1634 natus, qui cum formulam errori hus Jansenti oppositam subseribere recusasset, in Belgium fugit, ubi cum calamo et ore doctrinam Iansenti defenderet, jussu Hispaniae Begis custodiae mancipatus est, qua feliciter elapsus Amsterodamum in IIollandia se contulit, ibique anno 1719 debilum naturae persolvit. Paschasius sub finem Saeculi XVII opus galli ea lingua conscriptum in lucem emisit sub titulo : Res cxiones Morales in Novum Testamentum: quod a viris quibusdam, ceterum praestantissimis, in primis a Ludovico Noaillio Cardinali et Archiepiscopo Parisiensi magno applausu acceptum et commendatum fuit; ast erant et multi alii qui assertiones in opera Quesnelli Ians enismo assines, ut ad circumveniendos simplices aptissimas deprehendentes, Pontificem ea de re monendum duxerunt. Itaque Clemens XI anno 1708 Bulla, quae incipit: κ Universi Domini ei gregis u edita, re siexiones Quesnelli tanquam scandalosas, temerarias, periculosas, erroneas, et jam pridem in Baio et Jausenio damuatas confixit , addiditque opus illud speciem quidem pio talis Praeseserre , reipsa autem pietatem landilus evertere. Huic uullas convenienter duo Episcopi Rupellensis et Lucionensis litteras pastorales i3pis vulgarunt, quibus librum Quesnelli proscripserunt. Λnt. Ludovicus Noaillius ira incensus illarum litterarum lectionem suis prohibuit. Hinc ortae sunt duae s et iones, quae cum mutuis se impeterent iniuriis, Ludovicus
XIV rex , cujus aures saetio Quesnello addicta lamentis impebat, a Sede Romana doctrinam piam damnatam fuisse, aontifice postulavit, ut malas propositiones ex libro Quesnelli
Oxtraheret, et speciali censura notaret. Regis postulato sali,sacturus Clemens XI 8 Septembris 1713 celebrem Constitutionem a Unigenitus h in Galliam misit, qua 101 Quesnelli propositiones damnavit.
448쪽
Ludovicus XIV eodem anno Parisiis conventum 40 Εpἰ- scoporum celebravit, et ab illis exegit, ut Bullam Pontificis acceptarent, ac in suis dioecesibus promulgarent. Id plerique praestiterunt, sed Maillius eum T aliis Episcopis opposuit, propositiones damnatas etiam bonum sensum havere posse, seque Bullam non acceptare, nisi sub quibusdam ni discationibus, euius exemplum inulti alii utriusque ordinis imitati sunt. Huie universum Galliae regnum in Constituli istas et Antiaonstitvrionistas divisum sui L Turbis inde ortis finem facturus nox a illipro consessario suo motus inconditionatam Bullae receptionem tam a Senatu, quam a Sorbona exegiti Senatus Paruit, et eam inter publicas leges retulit ', ast ex doeloribus Sorb nicis 28 eam acceptare detreetarunt, qui fuerunt partim e sacra facultate eiecit, partim Parisiis amoli. Cum Noaillius eiquo adhaerentes ad id permoveri non possent, Ludovicus decretum, simplicem Bullae receptionem praecipiens, jam paratum habuit; sed morte praeventus consilium suum exequi non potuit. ΕΟ ex hae vita sublato et Philippo Aurelianensi nomine regis ini-norennis Ludovici XV ad gubernandum Galliae regnum admoto, anticonstitutionisiis liberior fuit rebus suis consulendis sacvllas. Nunc relegali Parisios redierunt, Sorbona suam acceptalionem revocavit, ct omnes Quesnelli fautores suam mentem
aperuerunt; imo appellarunt ad Concilium Geuerale inde Appellantes dicti. Pontifex Clemens XI an. 1718 etiam Bullam, quae incipit a Pastoralis ossicii v edidit, qua omnes sine dignitatis discrimine Anti constitutionistas excommunicavit. Tandem Noaillius Benedicii XIII olim amici sui, qui innocentio XIII in Pontificatu successerat, Cardinatis Fleurr et Begis repetilis exhortationibus sexus nec non accedentibus senii debilitatilius a. 1728 Bullam Unigenitus absque ulla conditione recepit, cujus exemplo plures ad honam frugem reducti suere. Rex Ludovicus XV consilia subgerente Cardinali Fleury ursit, ut Sεnalus d cretum, quo Bullae Unigenitus simplex receptio iubebatur, inter leges publicas referret, quod etiam a. 1730 factum. Ab hoc tempore Appellantium plures in Belgium et Bataviam se receperunt 'V. S. T. Appellansium fraudes. Interim o vita decesserunt nonnulli Appellantes, et inter hos Franciscus Parisiensis diaconus, qui jejuniis, corporis castigationibus , aliisque poenitentiae operibus mortem sibi ac-
449쪽
celeravit, et apud quosdam sanctitatis famam consequutus est. um Luthetiae sama percrebesceret, hujus deiuncti, qui ad extremum usque halitum Bullam Unigenitus repudiaverat intercessione, miracula impetrari, Appellantes inserebant Bul Iam Unigenitus ab ipso Deo condemnari. Fervente de miraeulis illis disputatione , nova sanaticorum hominum turba prodiit
quae a corporum agitationibus convulsionistarum nomen sortita est. Illi sanatici ad sepulchrum Francisci prostrali agitabantur, et domum reduces praedicabant, se a eonvulsionibns sanatos fuisse. Haec sanandi ratio initium habuit a. 173l, et concursus ad tumulum Francisei de die in diem magis angi batur. Rex quidem aditum ad sepulchrum intercludi euraxit; attamen non potuit impedire, quominus homines illue eo so-rent, et plane terram e tumulo surreptam domum delammt. De eausis et natura horum miraculorum sententiae sal dixur
sae erant. Quesnellianistae vera miracula esse jaciabant, alii a diabolo repetebant, alii ex causis naturalibus partim pb3sicis derivabant, alii demum fraudibus et praestigiis adseri-bebaiit. Qui duos posteriores sontes junxerunt, verumis pri xi inius aceessisse videntur. Anno 1732 Carolus t Vontimilius Archiepiscopus Parisiensis epistolam pastoralem ad Clerum dedit, qua da enistas tanquam fraudum mox memoratarum auctores vehementer insecutus est. Senatus, in cujus gremio Iansenistae patronos habebant, sub praetextu pacis servandae illam epistolam suppressam voluit; quare Ludovicus XV ex Senatoribus alios custodiae tradidit, alios relegavit, jurisdictionem in rebus ecclesiasticis Senatui ademit, imo totum par-
lamentum refractarium sustulit. Cum vero regni Proceres tumultuarentur, rex ad evitanda majora mala, eos muneribus
suis restituit. Sed litibus sinis non suit impositus. Anno 1752 Christophorus de Beaumont Caroli Venu-lia successor Meo dotibus praecepit, ut nemini Sacramenta admitti strarent, nisi seliodulam consessionis Sacerdoti factae produca hin comodi schedulam autem nemini darent, nisi qui Bullam Unigonitusso amplecti declarasset. Partamentum e contra iussit ominbus Saeramonia administrare ; quamobrem Rex secunda vice illud dissolvit, et anno sequenti restituiti Cum Archiepiscopus 'hmno 1755 aliam pastoralem instructionem edidisset, Bdx ab eo petiit, ut ad Paeem regno conciliandam sibi temperaret. Pra latus respondit, Deo magis, quam hominibus obediendum esse; quamobrem Rex in iram aetus eum exilio mulctavit. Eodem anno generalis Cleri conventus quaestionem examinavit, et
cum Episeopi bifariam essent divisi, annuenio Rege tui Sestem Apostolicam detulii. Be dieius XIV an 1756, datis aius pia Scopos Galliae litteris deelaravit, nonnisi publicis et notoriis
450쪽
Bullae Unigenitus refractariis Sacramenta esse deneganda. Rex iterum obedientiam erga Bullani inculcavit, et Senatum adegit, ut litteras Pontificis inter regesta referret. Posthac lites quissem de hac materia cessarunt, sed Iansenismus uou suil eradicatus su . 8. Sed ima Uur ecce me. .
Iansonismus in Belgio foederato Sehismaii L traieciensiansam dedit. Cum Petrus Coddaeus, Episcopus Sebasienus, Sedis Apostolicas per Belgium Vicarius, ad JansuruStarun partes descivisset, et propterea a. 1704 a Pontifico depositus fuisset, Capitulum Canonicorum Ultrajectensium, jansentano luto ii sectum, eum tanquam suum Episcopum venerari coepit, Dico anno 1720 mortuo Cornelium S ieenovem, Vicarium Generalem, Archi piscopum .Ultrajectensona elegit, quem, frustraimeetrata a Sede Apostolica confirmatione, Dominieus Varleto Episcopus Ba lonensis, ob renitontiam contra Bullam Uui- genitus excommunieatus Et profugus, coinsecravit. Mus in A chiepiscopatu successor Meindarius antiquos L piscopatus Har-lemensem et Daventriensem resuscitavit, ut semper unus ad set Episcimus qui alios ordinaret. Clarus Ultrajeciensis omnia ista acta Romam pro eonfirmatione misit ; verum pro consiminatione excommunicationem retulit. Benedictus XIV an. 1748 per Nicolinum Presbyterum frustra tentavit eos ad honam frugem reducere. Pius VII an 18l4 Archiepiscopum Van Ossuna cum Daventriensi excommunisavit ι .
In reliquis orbis Catholici partibus Bulla Unigenitus absque
tergiversationo recepta est, ita tamen, ut in terris Austriacis Principum prudentia cautum fuerit, ne contentiones inde orirentur. Ita Carolus Vl an. 1723 edictum publicavit, quo uiui-queiide illius auctoritato litigantium parii in Belgio Aminaeo silentium indixit. Patris vestigiis institit Maria Theresia, quae Episcopo Andegavensi mandavit, et epistolam pastoralem, qua in Bullae refractarios acriter invehebatur, revocaret, te lites jam mortuan reviviscerent. Mus si lius Iosephus Il. an 178 permisit, ut professores Theologiae argumentum Bul ne sui discipulis expliearent. Pius VI in litteris ad praesulem Reixiensem: declaravit, Bullam Unigenitus esse dogmati eum se ire