장음표시 사용
111쪽
matis , quod utique gratiam confert, ct nihilominus, si urgeat neeoCtas, a non sacerdote potest administrari. Paop. II. Exomologesis, de qua in Epist. I a. S. Cyprianus, &reconciliatio in vitae discrimine data per diaconum, non erant consessio ab Iulio sacramentalis . Hoc utique Exomologesis vocabulum frequentissime apud veteres fgnificat consessionem sacramentalem , ut diximus praeced. volumine
pag. 4 i. sed usurpatur etiam ad significandam l nitentiae partem, ac praesertim subhratisnem, in qua pinnitentes proitrati subiiciebantur imis positioni manuum Episcopi, ct cleri. Hoc sensu accipitur a Tertulliano, qui de Poenit. cap. 9. inquit: Itoque exomologesis prosternendi ,-humili andi hominis dissiplina est, conversationem injuvens misericomm iIleem. De ipso quoque babitu atque victu mandat saceo ct eineri in-eubare, eorpus sordibus obseurare. Ipsemet Cyprianus eadem significatione accepit superiori Epistola 9. pag. 49. ubi ait: Nam eum is minoribus peeeatis c minora peccata dixit comparate ad cultum idolorum, fideique abnegationem vant peccatores paenitentiam justo tempore, drseeundum disciplina ordinem ad exomologesim veniant, erper manus impositionem Epsopi ct cieri ius eommunicationis aeeipiaκt,
nune erudo tempore, perseeutione adbue perseverante , nondum restitura Helesiae paee ad eommunionem admittuntur, ct ofertur nomen eo-ram , ct nondum paenitentia acta, nondum exomologesi facta, nondum
manu eis ab Epipopo φ' elero imposita, Eactari a tuis datur. Igitur
Gomologesis dicitur etiam poenitentiae exercitium , & maxime tertius tradus o πόπτω- , sabbatio, sic appellatus, qubd poenitentiam agentes imponentibus sibi manum μί-- , substernerentur. Id Observarunt Pamelius in Tertulliano pag. odit. suae goo. S in Cyprianum de Lapsis noti 99. Balvetius in Epistolam Cyprianicam II. & Petavius inta matriba de Poenit. & reconci L vet. Eccl. cap. a. necnon Adnotationibus in Epiphanium ad haer. Novat. pag. 2so. His addo Concilium M guntinum anno 823. n. 3 I. asserens agi exomologeses pro peccatorum
eonfessione. Accedit & ratio, quandoquidem is, qui in luctuosa sorde, gemitu, substratione peragit poenitentiam , se peccatorem en
Quae cum ita sint faeile propositio demonstratur. Exomologesis enim, de qua inprianus in Epist. r a. , est ministerium poenitentiae, Scsubstr
riοπir, qua lapsi prosternebantur impositioni manuum , non sacerdotum tantum, sed etiam cleri; atque hoc poenitentiae ministerium subsequebatur consessionem sacramentalem, publicae poenitentiae praemisisam , prout demonstravi cap. u. thesi 4. Et de hac exomologesi accipiendum Cyprianum , commonstrant ipsius verba , e spad diaconum quoque exomologesim facere desilii sui possint, si manu eis in paenitentiam
112쪽
Libri Trigesimi quarti Pars altera Cap. IV. Iosi
; posita Oeniant ad Dominum cum p e . Atqui, ut dictum est modoliaee exomologest, ct haec manuum impositio non est consessio sacra. meritatis , nec absolutio concessa lapsiS ἰ ergo exomologesis, de qua in Ep. 12. Cyprianus, non erat consessio , neque ab lutio sacramentalis. At enim , Morinus inquit, manus in paenitentiam imponere nil nat aliud, quam absolvere menitentem. Deinde pacem illam eo in casu diaconus dabat, quam dedisset Episcopus , aut presbyter , si adstitia sent, qui utique lapsis sacramentalem absolutionem largiti essent. Rursus dici nequit impositam a diacono manum , ut ab lueret lapsos morti
proximos solum ab excommunicatione , cum nec suerint excommunicati, nec proxime morituro minus succurrendum sit absolutione a peccatis , quam a censuris. Haec admodum valida videntur Alba spinaeo lib. a. observat. Eccles Observ. 27. pag. noVae edit. 92. Ut ergo solutio nem traderet expeditissimam, ait, lapsos, de quibus eo loci Cyprianus , jam ab aliquo martyre Episcopo , vel sacerdote in carcere suisse absolutos, ac deinde ad Ecclesiam missos , ut ritus paenitentiae, quos in carcere complere non poterant, servata illius temporis disciplina perficerent , aliqua etiam poenitentiae parte iisdem lapsis ob intercessionem
martyrum relaxata . Qim vir doctus putat significari ab ipso Cypriano scribente, Veniant ad Dom/Nam cum pace, quam dari mar res litis uris ad nos factis desideraveruul. Itaque , ait, manus lapsis a diacono imponi jubetur, non ut addantur societati fidelium , aut jus communionis recipiant, sed ut ritu S ct ceremonia in carcere praetermissa perficiatur : quae ceremonia in hoc sta erat, ut expiatis ab Episcopo ctiam clerus manum imponeret. Ceterum, quia dici non potest , aetate Cypriani omnes lapibs ante paenitentiam CXactam fuisse absolutos, ne. que constat a diacono manum non absolutis in extrema necessitate non
fuisse imponendam , adeo , ut sine ullo pacis signo decederent: probabilius existimo quod communiter respondere solent nostri aevi Theologi, impositionem illam manuum diaconorum fuisse ceremonialem , ct dedisse reconciliationem ac pacem, uti dabatur impositione manus presbyteri et quoniam etsi addebat presbyter impositioni manuum formulam absblutionis, quam nec diaconi proferre poterant, nec potuim ab illis proserri asserit Cyprianus ; attamen eo in casu absolutionis ct sacramen ii desectum supplere poterat votum sacramenti, & contritici , ut dixi superiori volumine vi l .pag.s8s. ideoque reconciliatio illa diaconi non erat foramentalis; in qua re viri praeitantissimi superius commemorati, idest, Pamelius , cluatus, Petavius, necnon idem doctis stinus Albaspina , sine ulla discrepantia conveniunt. PROP. III. Permulti in vitae exitu , cum non haberent sacerdotis copiam , consessionem fecerunt laicis , ct ad consessionem eo in casta laicis faciendam hortati sunt viri gravissimi; at confessio hujusnodi nec sacramentalis dici potesti neque necessaria ad salutem .
113쪽
xo a De Theologicis Disciplinis.
Quatuor sunt huius positionis partes , omnesque apertissimae. Prima , quae historica est,. demonstratur; nam in cap Sanctum, de Consecr. dist.4. hahetur quemdam imminente naufragio baptiziasse catechumenum , ct ne perieuisse vitam finiret non reeonciliatus, petiis ab ipso, quem baptizat erat, ut eum reconciliaret; quae verba Gratianus in Decreto , S Morinus lib. VI 3I. de Poenit. cap. 24. numias. vjunt esse
Augustini scribentis ad Fortunatum ς sed neque in libro adversus Foris tu natum Manichaeum , neque in epistola ad Fortunatum Cirtensem Episcopum inveniuntur Sodalibus laicis consetas fuim peccatae quosdam in Palaestinam navigantes , auctor est in Dialog dist.I. cap.2 I. Caesarius monachus: idem secisse commilitonibus suis Richerium Aquilensem , testatur ad an. in8s . Gudericus Uitalis et similia leguntur de Guidoneis magistro equitum adversus Saracenos pugnante in Historia GalIica Ioannis Ion villii cap.as. item de militibus Hispanis praelium inituris contra Mauros , apud Bollandum die go. Maji , atque de aliis permultis . Pars altera mentem illustrium Scriptorum attingens probatur eadem facilitate Auctor enim libri de vera & falsa poenit. Augustino suppositi, cap. io. inquit: Si deessaeerdos, conmeatur proximo . Magister in t v. dist. i . eadem sententia producta ait perspicuum esse, peccata primum Deo . deinde sacerdoti esse eonfitenda , er si ipse defuerit , etiam sorio ia S. Thomas q.. v Irr. Supplementi art. a. Minister paenitentia inquit, euieonfessio elifaetenda, ex omis Usaeerdos; sed is necessitate etiam lateas vicem Deerritis supplet, ut ei consesso fieri pos'. Similia S. Bonaventura in i v. dist. I . parte a. S. Raymundus tib s, de Poenit. q. 2 o. aliique permulti apud Morinum loco cit. Pag. edita Pariss 97 .
Consessionem istam non esse fueramentariem c quod est hujus positionis pars tertia constat ex prima propositione: nam ea consessioDeramentalis est, quae fit legitimo ministro, ut inde percipiatur ab lutio a peccatis . At d emonstratum est, hunc ministrum legitimum esse duntaXat sacerdotem . Ergo illa tantum confessio, quae fit sacerdoti , sacramentalis dicenda est . Nec aliud tradiderunt praelaudati aliique viri , qui consessionem laicis factam commendaverunt; cam quippo , quod contritionis ac propositi ad sacramentum accedendi indicium sit ,
non autem quod sacramenti rationem habeat, commendarunt atque
approbarunt. Auctor enim libri de poenit. primo loco Iaudatus haec subsici . S e eontinxit, quod paenitens non potes ea trei coramsacer dote , qMem desideranti nee loeus, nee tempus Ofra: ersi lue, cui φον- De is r , potestatem solvendi non habet, fit tamen disus venia ex δε- siderio sacerdotis , qui Peio eonfitetur turpitudinem eriminis. Eadem prorsus verba repetit dist. i . Magister sententiarum collector. item S. Thomas in a. illo articulo scribit, quod in consessione facta laicis
114쪽
Libri Trigesimi quarti Pari altera Cap. IV. et o
Friunmo, sed est tantum quod ad sacramentum requiritur ex parte poenitentis , nimirum eontritis ct cossessis. Similiter S. Bonaventura eo
loci, Non fit socio , ut suppleatur Aear Deerdotis, vel ut eonfessio saeramentum ex hoc habeaturi sed ut voluntas eonstentis probetur, iu- notescat et ut totum quod in se enarias. Haud secus alii. Atque hine sequitur , eos, qui sacerdotio non initiati auderent consessiones excipere , ct proserre sententiam abiblutionis . gravissimi sacrilegii erimine sese implicaturos, necnon suturos esse νrregularer; certissime quidem, si enent clerici, ex cap. J - de clerico non ordinato miniis strante, de quo canone plura in Tomo vi. pag. 9.&4is. & iuxta sententiam comprurium , quibus adhaereo , irregularer itidem futuros
fore laicos consessarii munus sibi quodammodo vindicantes. videlib.
Ultima positionis pars demonstratur, primum quia consessio facta homini necessaria est tantum ob beneficium absiautionis, ut ostendimus prop. q. capitis primi et deinde quia Chrysestomus, aliique Matres affr-mant , non oportere, ut confiteamur eonservire rursus quia contritio&consessio debent exterius innotescere, ausint sacramentinisterια εἰ nam quantum ad Deum attinet, eum non latet interior gemitus poenitentium: demum licet confesso Lacta lateis , ut nuper diximus , in ese trema necessitate commendetur a Nurimis; ea tamen non alia ratione
eXpedit, nisi quando a lateo insuria assecto petenda est reconciliatio , ave publici criminis scandalum satisfactione aliqua compensandum est, aut morti proximus indiget eonsilio, quod postulet criminis revelati nem . Cui enim hono peccata occulta, praesertim gravia, ei qui nullam habet facultaIem set vendi, alias manifestare Z Ego itaque, tametsi
eum Commendarem, qui morti proximus adstanti laico propria erimina revelaret ad vehementiorem contritionem in se excitandam, modo id omni circumrpectione seret, ct non absolutionis causa, quod st-crilegum esset, valde impium et aut saltem non damnarem confessi nem huiusmodi, ob stravissimorum doctorum auctoritatem ἰ univem sim tamen loquendo amrmo nullum hujuscemodi confessionis latum esse
Praeceptum , nullam haberi necessitatem , nullum etiam Commodum . aut certe minimum . Ita etiam tradidit Scotus inir. dist. l . art.I. Dominicus Soto dist. i 8. q. 4. art. i. concl. 3. Suareet disput. 24. sedi. r. nT' Supplem, q. 8. art. a. concl. I. De Lugo disput. i 8.stri. I. num . . Qui vel docent nunquam Iaico peccata illa esse enuntian-d , quae creare possint infamiam aliquam confitentium ἰ vel monimi rarissime id consulendum , & nunquam mandanduin executioni.
yii nitens auxilio, consilioque laici sinina prudentia praediti ii PROP. IV. Fuerunt etiam , qui pluribus simul sacerdotibus peccata enuntiarunt sed neque id est alicujus necessitatis, sive praecUxi. O a D
115쪽
io 8 De Τheologicis Disciplinis
Demonstratur pars r. exemplo Gulielmi Normanniae ducis , R Michaelis Paleologi, de quibus Morinus: Theodardi Episicopi Narbonensis , Uitalis Abbatis Siculi, Annonis Archiepiscopi Coloniensis, & Ludovici Pii Imperatoris, de quibus Martene t .Fbbonis Remensum Antistitis, Goffridi Antissi orens s Episcopi, S Taginonis Episcopi Magdoburgensis , de quibus Mabillonius . Loca vero paullo supra allegata S adducta sunt. Addit idem Mahilton in vet. AnalectiS pag. 329. exemplum Gulielmi Episcopi Cenomanensis, qui postquam octogenarius , Squasi in agone ludens protulit hunc versum , me defunctus babet, me qui Dea mutat, amicos , plures in extrema consessione sacerdotes adhibuit. Pars altera evidens est, tum quia unus sacerdos sussicit ad absolvendum; tum quia nullaia lex divina , vel Ecclesiastica statuit, ut peccata manifestentur pluribus, prout demonstratum est supra cap. a. thesi S.
AD QUAEDAM IN CONTRARIUM ARGUMENTA .
Haec autem militant adversus tres primas propositiones . Principio consessionem unicuique faciendam colligitur ex illis verbis Iacobi , Confitemini alterutrum peeeata vestra . Idem eruitur ex comparatione baptismatis . Rursus idem evincitur ex quo in lege nova omnes sint is
Cerdotes . Atque haec, quoniam aliis in locis producta sunt, satis modo est innuisse . Resp. etiam Iacobi verba explieanda esse de confessione facta presebyteris , quos ad infirmum inductos supponit, ut demqnstravi Pro'. I cap. 1. Quod si Iacobum locutum contendas de injuriis invicem condonandis , male hinc inseres sacramentalem absolutionem. Quod additur de baptismo , selutum est propositione quarta ejusdem capitis. Si autem dixcris , Et tamen solis Apostolis dictum est, Docete, haptizare; redi ad caput undecimum libri xxxi. Adde probari ministerium selis sacerdotibus commissum , non praecise ex quo Dominus allocutus fuerit Apostolos, sed ex quo hos alloquendo iis peculiarem potestatem tribuerit, ut dictum est paullo supra ; S prolixius libro XXX. cap. I 3.
Prop. 3. necnon libro xx XIII. cap. i I. prop. I. Utroque in loso illud etiam explicavimus, quo sensu fideles omnes in lege Evangelica appellentur Saeerdores.
Deinde opponitur et In Concilio Constantiensi Martinus V. praece-i it , ut suspecti de e roribus micles interrogarentur , Utrum credonis quod Gripianus ultra eontritionem reris, habita eviasseerdotis idonei , soli saeerdoti ex neeessitate salatii eonfiteri teneatur , ct nos Dico, sea Dicis , quantumeumque bonis demotis Ouando igitur Sacerdotis non est copia , inquit Morinus praecit. cap. 24. num. 1 f., non im
Probat Pontifex consessionem Laico faciendam , ct aliter sensit, quam . Otus, qui ante centum anno. t leni confessionem reprebenderat. Diuitirco by Corale
116쪽
Libri Τrigesimi quarti Pars altera Cap. IV. Ios
Resp. planissaliam verhorum illorum sensum hunc esse : Confitendum est sacerdoti , si hujus copia habeatur , S non ost confit mcltim lateo , cui micuius potestateni clavium a i tribuit, si fuerit vir frugi . Hi ne uero non insertur confitendum esse laico, non habita copia sacerdotis r ὐeluti si dixeris dandam esse eleemosi nam , si pauperes habeantur, non autem dandam esse divitibusς insulse admodum, S insciti conis eluderes , Igitur eleemosyna danda est divitibus, non habita copia pauperum . Consulto etiam ait Ponti se X , ex necessitate fatalis, ut comis monstret laicum non esse ministrum sacramenti Poenitentiae, neque confessionem a nonnullis factam laico sacramentalem , vel necessariam ς an vero perutilis haec fuerit ob humilitatis & contritionis exisercitium, ut quidam existimarunt, aut inutilis, S aliquando etiam imprudens , ut visum aliis , id neque Martinus V. affirmat, neque attingendum erat in damnatione W iclefi: quandoquidem nemo catholicorum asseruit unquam , in consessione facta laicis perfici sacramentum , aut convenire laicis ligandi, solvendique potestatem , ut Wiclesus ajehat. Allata itaque Martini verba perperam a Morino proseruntur adversus Scotum . inter Scholasticos acutissimum .i Praeterea Ohjicitur: Iuxta Cyprianum diaconi in extrema necessitate excipiebant exomologesim poenitentium, iisque Iargiebantur reconciliationem S pacem . Erant ergo diaconi olim ministri hujus sacramenti , extraordinarii saltem , atque in absentia presbyterorum. Et quod epist. ia. scripsit Cyprianus , confirmatur Conciliorum definitionibus et nam Eliberitanum canone 32. Toletanum l. canone 2. S LOndoniense cap. g. concedunt diaconis facultatem imponendi manus supra paenitenter, & si mors immineat, dandi illis eommuniovem . Haec eludi, S labefactari nequeunt, quasi agant de impositione manum , &reconciliatione eeremoniali; siquidem , ut adnotavit praecitatus Rigaltius, per Cyprianum habetur in diaconatu honor sacerdotii. Decretorium deinde est , quod legitur cap. Fures, tit. de Furtis, in v. cretalium, Si eo rebensi , aut valnerati PresbγIero , vel diacono usus fuerint, eommunionem eis non Negamus . Resp. reconciliationem diaconorum , de qua Cyprianus , missi revera ceremouiauis, ut constat ex a. proposit. Eodem sensu excipiendi sunt laudati canones . I liberitanum praeterea loquitur de Communio ne Eucharistica , non deneganda a diaconis , nisi id expresse presbyter inhibuerit, agenti poenitentiam publicam, S mortis angustii S occu-Pat , ut constat ex tom. r. Concit. Hisp. pag. sis. Toletanum Conci-ι tum l. pertractat a. canone de diaconis ilΙegitime ordinatis, quibus
an bibet, ne manus imponant, nee saera contingast, scilicet, ne ex
erceant altaris ministerium, S cum aliis de clero , substratis imponant m Rum, uti apparet ex a. volum. eiusdem operis pag. Londo 'Diςasu agit de excipienda paenitentiiun satisfiitiloae, ut ad capiendum
117쪽
indulgentiae fructum treddantur idonei, prout liquet ex tom. xi.Cor test. I ab . pag. I 4. Rigallii autem adnotatio circa sacerdotium diaconi inepta est admodum , ac miserrima : cum enim facerdotium dicatur eorum , qui tractant res sacras; 'veteres tria sacerdotii genera distingue-hant: primum Episcoporum , qui appellabantursacertistes primi, aut absolute saeerdotes ς unde Deerdotium msurpatur pro Episcopatu in Cod. Theod. de Epist. l. 3. de Fide Cath. I. i. ct Pelagius 1 I. in Epist. ad Sopaudum Arelat. ipsum appellavit primum Deerdotem in partibus Gaianarum, idest, Primatem. AIter sacerdotii mrdo est presbyterorum , de quibus Rhabanus lib. I. Instit. Clericorum cap. 6. ait , Secusdi vero ordinis viri, presburi sunt ; SFridinodus in vita sancti Uilfridi
Tundem eolia jugo subdens delecta petito,
ordinis aptatur eaelebs in honore secundi rac tertius gradus crat diaconorum sacrum calicem administrantium . Iunde optatus lib. I. num. i I. scribit: Bid diaeonos in tertio, quid presbteros inseeundosaeerdotio eonstitutos Igitur ex quo diaconis quidam dederint aliquem sacerdotii honorem , male insertur collatam illis suisse parem cum presbyteris auctoritatem . Etiam quae leguntur in cap. Fures , explicari possunt de reconciliatione ceremoniali , cum Basilio Poncio de impedim. Matrim. cap.3 s. rursus accipi possunt de communione in orationibus Ec suffragiis Ecclesiae; de quibus proculdubio agitur in eo capite, 'ut aperte demonstrat Em. Gongales in Decretal. tom. V. pag. 3o9. Ceterum Triburiense Concilium anno 89s. ex cujus can. 3 I. depromptum est caput Hirra, non habet diaeono , sed , De que , qua lectione restituta , prout restituendam esse scripserunt Antonius- Augustinus in notis ad i. Colled . decreti, Van-Fspen in Brevi Commentario ad a. partem Gratiani, atque ex Scholasticis Sylvius in q. VII I. Suppl. .art. a. evitatur Omnino praesens dissicultas de reconciliatione diaconorum Denique opponuntur testimonia illorum , qui magnopere com mendarunt confessionem in mortis periculo factam laicis: sed omnia ex dictis prop. 3. facile diluuntur , atque explanantur .
De iis, quc requiruntur in Sacerdote Iaeramentum Poenitentix administraturo.
M.LTsi plura hoc in capite proponenda A dilucidanda veniuntς quo
II niam tamen perspicua sunt,communia, & diffise ali omnibus mo. r lium praeceptionum tractatoribus enucleata , expedientur brevissim Qita Diuiti co by Corale
118쪽
Libri Τrigesimi quarti Pars altera Cap. V.
ita tamen , ut in his neque ordo, neque rationis , vel auctoritatis pondus desideretur . Agendum. autem priori loco de Consessariorum apis prohatione , deinde de reservatione casuum , ac tandem de prudentia in excipiendis confessionibus adhibenda .. Primum itaque assirmo, sacerdoti, ut aliquem valide ab Elvat, ex-gepto mortis articulo, necessariam esse potestatem iurisdictionis , Scapprobationem Episcopi. Probatur I. canonum auctoritate ; in cap. enim, autem, V. Decreta l. tit. 38. num. 4. ποπ suo judice
c inquit Alixander III., ligari nullus valet vel absolvi. Cap. Presboreri xxv Gq. 6. n. 4- haec habentur, Presisteri de Oeeultis pereatis jusseone Episcopi paenitentes reeoncilient. Et i x. q. T. num. 2. Placuit, ut deineeps nullisaeerdotum liceat quemlibet eommissum alteri Deerriti reeipere ad paenitentiam .. Concilium Tridentinum sess. XXIII. cap. I s.
in decreto de Resormat. -mvis presisteri , inquit, in sua ordinatione a pereatis absolvendi potestatem aeeipiant, Aeernit tamen sancta B- nodar nullum etiam regularem posse eonfessisnes saecularium etiam saeerdotum audire nee ad id idoneum reputari . nisi aut Paroebiale beneficium M aut ab Episeopis per examen , si illis videbitur neesarium, aut aliὰs idoneus judiretur, θ' approbationem, quae gratis detur, ob tineat. Deinde probatur ratione : siquidem absolutio Sacerdotis es ac-rus judicialis , quo ab ipso , velut a judiee, sententiastroπuuciatur, prout definit eadem Tridentina Synodus sess. x i ν. cap. 6. & canone 9. Atqui actus judicialis exposcit, ut sententia in subditos duntaxat feratu r,
uti manifestum est, eademque sessione cap. 7. declarat Synodus Occumenica ergo sacerdos, nisi obtinuerit ab Episeopo approbationem,
S potestatem iurisdictionis, non valet a peccatis quemquam ipsi Episcopo subiectum ab luere .. Si ergo dixeris, An non presbyterIs ih eorum ordinatioNe, quemadmodum a Domino Apostolis , dicitur, Aeeipite Spiritum sanctum: quorum remiseritis peeeata, dreὶ Sunt itaque iidem presbyteri iudiciaria praediti potestate, camque , non minus ac Apostoli, possunt ubique exercere: si , inquam , hoe dixeris ἰ obvia est ex dictis responsio, conferri quidem ad sacerdotium adstitis potestatem ordinis per verba nuper commemorata; sed exercitium potestatis ejusdem , cum fiat ad instar astus judicialis, non esse ratum ac legitimum, nisi sententia pronuntietur in subiectos ; ideoque sacerdoti, iam suffulto ebaracteris auctoritate , delegandos & determinandos esse illos , in quos iudicialem
sententiam valeat proserre t quod fit aut ejus promotione ad anima rum curam , cui annectitur jurisdictio ordinaria ς aut Episcoporum ap-Probatione ac mandato, unde manat jurisdictio subdelegata. Oua-Propter etiam Apostolis , ut quemli hut ligarent, vel solverent, Prae
uniacultatem expressam verbis paullo supra productis , necessum fuit, Diqiligod by Gorale
119쪽
ut a Domino in uni*ersum orbem , tanquam conditores fidei, Fceleiasiarum pastores , & populorum Iudices mitterentur. Atque hinc sequiis
tur , nec veniale peccatum , nec mortale, quamvis alias remissunta,
posse a saeerdote saeramentaliter absolvi, sine ordinaria , aut delegata iurisdictione; eos verti, qui oppositam sententiam tradiderunt, aperiste refelli hae ipsa ratione, videlicet, quod haec quoque absolutio se actus iudicialis , & a sacerdote, velut a iudice pronuntietur. Tria iussi per , ut quaelibet alia difficultas eliminetur , sunt hoc iaIoco diligenter, ac studiosie notanda . llaimo Concilium Tridentinum
praecit. cap. I s. etiam comprehendit Regularer; qui proinde nequeunt consessiones necularium excipere, nisii Episcopus illis hanc det facultatem ; nam ut audiant consessionem aliorum fratrum, sat est si a suis superioribus approbentur . Iidem Regulares , cum in excipiendis comsessionibus habeant iurisdictionem tantummodo delegatam per approbationem F piscopi, ex quo facultatem habeant administrandi sacramentum poenitentiae in una dioecesii, vel civitate, nequeunt sibi idem ius arrogare in dioecesibus, ct civitatibus aliis. Id non tantum statuerunt in generalibus comitiis anno ι6s6. Antistites Gallicani, proseri hentes hanc propositionem num. 3. Rexularer ordinum mendieantium semel approbati ab uno Episcopo ad confessiones audiendas in sua uires, habentur pro approbatis in ullis άioecesibus, nee nova Epycoporum iu digent opprobatione ς verum etiam Summus Pontifex Alexander I II .in suo decreto ad flenricum Andegavensem eamdem propositionem reprobavit, tanquam fui m , ct Ialuxi animarum pernis,fam. Nequo fas est obtendere antiqua privilegia Regularibus concessa , posteaquam illa Tridentinum Concilium , atque Romani Pontifices Pius IV. & V. Gregorius XV. Urbanus VIII. & Alexander VII. abrogaverunt. Iidem praeterea Regulares , ex quo approbati sint ad audiendas consessiones secularium, non censentur idcirco approbati etiam ad consessiones monialium excipiendas . Quamquam enim distinguebant olim Theologi inter moniales immediate Episcopis subjectas , ct inter eas, quae ipsorum Regularium iurisdictioni subjiciuntur , eadem tamen ratio de Omnibus monialibus habenda est, post Constitationem Gregorii X U.quae incipit, Inserutabili Dei provideutia , edita an . t 6 al. ubi num .s. legitur et Confessores vero sive regulares , sive saeuiares , quomodocunquo exempti , tam ordinarii, quὰπ extraordinarii, ad confessiones moui num , etiam regularibus Iubjesiarum audiendas nullatesus deputari valeant, nisi prius ab Episcopo diatessano idonei iudicentur, O approbationem, qua gratis eonee tur , obtineant. Cum autem occasione
hujus Constitutionis quaedam exortae essent difficultates: sacra Congregatio Cardinalium Concilii Tridentini interpretum declaravit, Conmsessores ordinarios , ct Praelatos Regulares ante Gregorianam illam
Constitutionem electos, non indigere approbatione Episicopi, nisi sorις
120쪽
Libri Τrigesimi quarti Pars altera Cap. V.
transiicho praefixo tempore in ossicio confirmarentur, indigere tamen illa consessores extraoruinarios, necnon ordinarios post publicationem ejusilem Constitutionis deputato ; atque regulares approbatos pro audiendis consessionibus unius tantum monasterii, minime posse confessiones audire monialium in altero monasterio degentium ἔ toties denique ab Episcopis esse approbandos, quoties casus deputationis contigerit. Quae declarationes habentur post constitutioneni Gregorii tom. r. Bullar. Rom. pag. 297
Seeundd adnotandum est , idoneos esse ad sacramentum hoc miniis strandum qui habent Paxoctiale beneflcium: cuius ratio est, quoniam commissa illis animarum cura non poζest absque potestate jurisdictionis exerceri. Hinc permulti inferunt Par bum non posse extra parceciae sine limites constitiones audire, si hoc exercere tantum valeat ratione benefieii Parochialis; . quae illacio videtur aperta, siquidem per collationem beneficii duntaxat supra fideles unius territorii nanciseitur iuris dictionem . Atque id etiam a S. Congregatione definitum esse demonstrant Piasiectus p. a. Praxis Episcopalis, S uan-Espen p. a. tit.6. p.6. Sane si Episcopus alicui curam animarum demandans ejus iacultatem coarctet ad gregem illi commissum; nullum dubium est. quod nequeat reconciliare poenitentes extra fines parochiae suae: secus , si Episcopus nulla utitur limitatione, aut alias beneficium potitus ab lute ad confessarii munus pro amplitudine di cestos sit approbatus . Si autem Parochus aut dimissione beneficii, aut quovis alio titulo desinat animarum curam habere, certum est privari illum etiam auctoritate, de qua loquimur, nisi ipsam alia approbatione obtinuerit. Tertib in Tridentini decretis expendenda sunt ea verba Per ex merisi illis .idebitur necessarium et unde apparet etiam regula'ribus subis eundum examen Episcoporum , si his videatur expediens S opportunum. Id etiam statuit Urbanus VIII. in Constit.De Venerabilivis emanata anno i 628. die a. Febr. Cumque Tridentina Synodus, ct praecitatus Urbanus VIII. loquantur de approbatione , ct examine Episc porum, atque haec requirantur ob potestatum iurisdictionis: consequNtur non ideo aliquem censendum esse approbatum, quod in hominum extitimatioire scientia plurima polleat, aut in aliqua Academia decoratus ni laurea, aut publici Doctoris iungatur munere et quoniam haec omnia nullam inserunt Pietatem Episcopi approbationem . Quia tamen Concilium disjunctive loquitur subjiciens , Aut anal imus ia-ιDetur, atque si s debetur cuique honor; consuevit vir doctrina &auctoritate summus BENEDICTUS XIV. antequam conscenderet supre- munς i. P-rtes impleret, viros do-t approbationis causa adeunteS,