장음표시 사용
181쪽
17 a De Theologicis Disciplinis
sam pulsantibus , ne invitante diabolo , ut Epist. sa. ait Cyprianust.
in haeresim , vel schisma raperentur: quod approbat etiam SS. Pater Augustinus lib. contra Epistolam Parmen ta ni, ubi num. I s. docet, quomodo adhibenda sit tolerantia , ne improbi separentur ab unitate , neque , ut Evangelium monet, cum ZiZania simul eradicetur &triticum, saluberrima hac monitione concludens, Hac qui diligenister cogitat, nec in conservatione unitatis ne elixit disciplinae severitarem, nee in moderatione coercitionis disrumpis vineulam sotaetatis. Allia quando etiam accelerata est lapsis venia , propterea quod gloria Do-.minicae consessionis extorres facti, & honis omnibus expoliati maeuia Iam pristinam potiore virtute deleverint: quo nomine Caldonius statim pacem dedit Felici Decimi administro . I ictoriae illius coniugi, SLucio, qui posteaquam sacrificaverant , iterum tentati, Christum . consessi in exilium pulsi sunt; quod a Caldonio consilite gestum laudat epist. I9. pag. 69. ipsemet Cyprianus. Humanitatem quoque maximam experti sunt illi, qui ad Ecclesiam redeuntes etiam adios reducere studuerunt, ut diximus thesi iri de Trophimo ad pacem ante mortis pericula admisso. Iam vero si necessario poenitentia debuisset praecedere abselutionem ς neque aegritudine occupatis , neque positis in persecutionum , ct schisinatum infestatione , neque libellaticis, neque ceteris . de quibus hactenus dictum est, reconciliatio fuisset concessa .. II. Eadem veritas demonstratur censuris in sententiam oppositam latis.
Cum enim anno t4 8. Petrus Oxomensis scripsisset poenitentes. nonis esse ab irendos nisi peracta prius primitentia, Pon α---τm Examen illum iussu Sixti IV. damnavit Alphonsis Carillus Archiepiscopus
Toletanus , ct Petri scripta igni fuere tradita ut narrat in a. a. q. I. art. Io. Bannesius, tametsi in libro Petri Oxomensis alius quoque error, ct quidem deterior comprehendebatur, quo affirmabat confessionem Sacramentalem non a Christo , sed ab hominibus suisse indu Ham . Eumdem errorem , scilichi, quod ex invariabili natura , alisque ex Chrsi insitatione executio satisfictionis impositae praemittenda sit absolutioni , proscripsit ann. 1644. S. Facultas Parisiensis . Cum idem error circa annum i 6 a. erupisset in Belgio, male penes omnes audiit , illumque anno i 6 . eonfixit Summus Pontifex Alexander VIII. in proscriptione prop. xvi. xvii. S xv III. Oue Belliana quoque propositio 87. qua Novator asseruit modum plenum lumine, S caritate esse, si animabus detur tempus portandi eum humilitate ,
edi sentiendi statum peceati, petendi spiritum paenitentia eoutrit-nis, er Deipiendi ad minus satisfarere justitiae Dei antequam recoπ-
intentur ἔ haia, inquam, propontio in Bulla Unigenitus an . I7lῖ, a Clemente XI. damnata fuit. III. Idem exemplis plurimis ostendi pο- test, inter quae principum tenent locum mulieris peccatricis, alicrins mulieris adultem, Zachaei, Latronis, aliorumque a. Christo stacin Coi L
182쪽
Libri vigesimi quarti Pars altera C IX. x
post conversionem in gratiam receptorum e unde colligimus, olim ab Ecclesia nitentes in longa gemituum S affictationum exercitatione fitisse detentos ad explorandam potius illorum conversionem , de qua non immerito in tanto rerum discrimine dubitabatur, Quam ad expetendum definitum aliquod tempus absolutionis . Deinde in Orientali Ecclesia , ex quo Nectarius siustulit presbyterum menitentiarium , continuo Poenitentes a culpis absolνebantur, & pro sua conscientia ad communionem ac debant, ut constat ex Historia Soet ment, permultisque S. Banius Chrysostomi testimoniis cap. r. produ.ctis. Simeon quoque Stylita, qui floruit taculo 6. accedentem ad se hominem scelestissimum , qui praeter alia flagitia daemoni immolarerat Lacrifieium , cum in eo deprehendisset vehementis contritionis indicia. nulIa interposita mora abselutione donavit . ut legitur apud Bollan dum die a . Mast Idem saeculo νι t. probasse S. Eligium Noviomensem Episcopum colligitur ex Dus homilia I p. viis seeuIo non dinsci endam absolutionem ad 'nuentia peractam decrevit in statutis suis rap. 3 I. S. Bonifacius Archiepistonus Moguntinus . Saeculo I x. in Galliis poenitentes 'tim post consessionem ab I.ebantur, ex Iona Aurelianensi lib. I. de Instit. laicali cap. Io. His ergo , alii ue exem-
Cypriano truximus, apertissime refellitur quidquid in contiarium ex veteri disiciplina, aut ex Patrum auctoritate potest exponi. IV- non Gentiam, 'sed ad in- .periiYm , atque ideo ipsani satisfactionem necessariam esse , quoniam etsi culpa a Domino dimittatur, diluenda ut docet cap. 8. sese. XIV. Synodus
Qdς contritione & consessione, --:. in P I Busdem sessionis hi tres poe iii hἡ ' ς ψ Gςr menti: contritio enim prae. neoessaria ad gratiam obtinendam p. 7 praerequiritur ad actum iudi- , - sexi sectionem attinet, dummodo poenitensam implere velit, ac promittat, necessiam non est, ut absolutionem ἰ sed susscit si injungatur, atque acceptetur ἰ ideoque Iuxta diversem Ecclesiae praxim nunc absolutio post satisfactionem data Cit, ut vera ad Deum conversio dignosceretur; nunc autem satis- etioni praemissa , ne contritis S humiliatis, quos Deus non de icit, ρος m negaret Ecclesia . 'r T H E s . a s IT.
183쪽
quavis lapsis in exitu mortis ms concedenda, non evertunt qua Dperiori eapite q. 4. diximus de absolutione eo tu easu nemini deneganda ,siis Oeeipiantur illorum testimonia de reeoncinatione eanoniea , serve etiam de absolutione fueramentali. Ouibusdam poenitentiam petentibus denegatam aliquando fuisse absolutionem Ioannes Morinus lib. x. p. i. Natalis Alex. dissert. . simili Christianus Lupus in canonemi Nicaenum , aliique initio huius capitis commemorati haud ohscures momentis demonstrant. Primum est, quod S. c prianus epist. sa. inquit: Paeuitentiam non agenter, nec dolorem delitaorum suorum toto
ebris er manifesta lamentationi; fuae professione testantes, prohibendos omnino een imas a spe eommunieatioσir , paeis, si in infirmitate atque in periculo eaepertur depreeari, quia rogare tuos non delicti paeairentia ,sed mortis urgentis admonitio eo euit, nee dignus est is morteare ere solatium, qui se ποσ eogitavit es1 moriturum. II. Concilium Illiberitanum , quod celebratum dicitur anno Ioue . statuit canone l. elim,qui post fidum baptisini sa tutaris adulta aetate ad icmplum idolola- trurus accesserit, & secerit quod est crimen capitale, quia est summum feeius , nee in sine tam munionem aec ere . Idem canone a. statuit de Flaminibus, idest , sacerdotibus idolorum, qui geminaverint seelera, areedente bomisidio, veI tristitesverint facinur, eobuerente marebia. Haud aliter statuit canone 6. de illo , qui ven eis alterum interseeerit: canone 7. de fideli, Duam morebia, aecepta paeuitentia deuuo fuerit fornicarus e canone 8. de seminis, quae nulla praeeedenteeaasa reliqueriut viror Dor , O f συπι--D- νοῦν ε--mme ra. de parentibus, ct fidelibus aliis, si lenoeinium exereuerint, vel proprium, aut aliesum eorpus Φωdiderint e canone 6s. de uxore clerici, quae sutanaeebata fuerit, aut maritum Dum marebam a se nοπ projeeerit, canone 66. de viro, qui priviguam suam duxerit is uxorem : canone o. de semina, quae eonscio marito sese alteri subiecerite canone I. δε βο- pratoribas ρuerorum. videsis tom. i. Concit. Collest. Labb. pag.969. S sequentibus. III. Concilium Arelatense an. 3 i4. canone 22. idem,
definit, quod epist. sa. tradiderat Cyprianus: De bis qui apostamul, ernu uam se ad Ecclesiam repraesentast, ne quidem paeniteπtiam agere quarunt, edi postea infirmitate arrepti petunt eommunionem, placuit eis nos dasdam communissem, nisi revaIuerint, er exerint fractar diagnos parsitentia. IV. Innocentius I. Epistola ad Exuperium cap. a. interrogatus quid de his observari oporteat, qui post baptismum omni tempore incontinentiae voluptatibus dediti, in extremo fine vitae suae poenitentiam simul & communionis reconciliationem eXpra scunt, respondit: De bis observatio prior durior, posterior isterveniente misericordia inelluatior est. Nam eonsuetudo prior tenuit, ut coucederetur paenitentia ,sed eommuis negaretur . Nam eam illis temporibus
crebra persecu laser essen, ne eommunionis eoneusa Deilitas homiues
184쪽
Libri vigesimi quarti Pars altera Cap. IX. Ips
is reeonelitatione Reuros non revocaret a lapsu , negata merito eommuiasio est, concessa ρασDeotia, ne totum penitur negaretis r er duriorem
remissionem feeit temporis ratio . Sed postquam Dominus noster paeem Ecelestis Dis reddidis, iam terrore depulis communionem dari abeuntihus plaeuit, θ' propter Domini miserieordiam quasi viaticum profeei ris, ct ne Novatiani haeretiei negariis veniam Uperitatem, ct dariistiam sequi videamur. Tribuitur ergo eam paenitentia extrema commuis
nis , ut homines hujusmodi , velis supremissuis paenitentes, miserante
Salvatore nostro , a perpetuo exitio vindieentur. His ergo momentis praelaudati viri clari*imi demonstrant denegatam olim absolutionem iis qui nunquam sani postulaverant poenitentiam, ut constat ex Epistola Cypriani , ex canone 22. S ultimo Arelatensi, atque ex Innocentii I. Rescripto ad Exuperium Tolosanum Epistopum ς eodemque absolutionis heneficio privatos suisse, in quibusdam saltim Ecclesiis . reos scelerum atrociorum , prout constat ex praecitatis canonibus Illiberitanis. Nequaquam selvi videntur haec argumenta resi Undendo Cyprianum , Innocentium, & canones praecitatos accipiendos esse aut de communione Eucharistica , aut de reconciliatione canonica, per quam in fletu & poenitentium classe commorantibus restitutum si jus in societatem, congregationemque fidelium , non autem de ab lutione sacramentali, & remissione secreta. Permulti enim Theologi adversus talia responsa validis his ratiocinationibus insurgunt. Principio, inquiunt, hospes omnino est in Ecclesiastica historia, qui ignorat ah Iutionem sacramentalem datam iuisse solummodo post poenitentiam peractam , atque statim post absolutionem concessam suisse communio nem corporis Christi, prout Morinus, Albaspinaeus, Menardus , Marin tene, aliique plurimi demonstrarunt, de quibus adisis Carolum Witassis pag.42 s. nctae edit. Deinde graviora momenta eruuntur ex praecitatis verbis sanctorum Cypriani atque Innocentii. Nam ille negandam pacem asseruit iis, qui in sola infirmitate eam expostulant, pr ptereaquod non testentiar toto corde dolorem deosorum suorum , nec
permoveantur delicti paenitentia ,sed mortis admonitione . At ubi deest dolor, & poenitentia delicti , non tantum communio Eucharistica, Verum etiam sacramentalis ab lutio negari debet. Ad haec Dprianus illius furfuris homines indignos appellat, qui in morte accipiant βω- tium , ideoque censet divino iudicio esse relinquendos sine absolutione, quae utique non parvum itamen asserre poterat morituris . Praeterea Innocentius primus duriorem antiquiorum temporum Observationem describens, ait datam hominibus, de quibus est sermo, ρα- stratentiam , sed negatam eommunionem et communionem vero paullo
post remissionem appellat; ideoque paenitentiae nomine non intolligit abselutionem, ut quidam contendunt , sed actionem pzaitentia, quam
185쪽
x ις De Theologicis Disciplinis
si explevitrent, neque occupati fuissent morte, ipsam quoque ab QIutionem proculdubio impetrassent. Neque id redolet haeresim Novatianorum , qui, ut diXimus tom. VI I. pag. 494. poenitentiam indice hant , ct peccata non relaxabant; nam a Cypriano, aliisque PP. ab- Plutio nulli post actam paenitentiam denegabatur . Immo eκ quo Inn centius affrmet concessam posterioribus temporibus eommaniorem, quam denegabat severior disciplina superioris aetatis, ne Eccles a s qui videretur seritatem duritiam Novatianorum , colligitur illam communionem nihil esse aliud , quam absolutionem sacerdotalem impugnatam a Novatianis. Tollunt denique ambiguitatem omnem. postrema verba Innocentii affrmantis jam cum poenitentia tribui eoru-munionem, ut paenitenses a perpetuo exitio vindirentur. Non enim cum absolutione sacramentali migrantes e corpore subiissent exitium , atque interitum sempiternum. Et si tamen validissima haec sunt, iudicioque maximorum Viro rum probati stima; nil impedit, quin assirmemus ordinaria quidem lege absolutionem sacramentalem olim datam post poenitentiam com pletam , ut diximus praecedenti thesi 8 atque ita absolutis concessam statim communionem corporis Christi et sed nihilominus aliquando
necessitate urgente datam fuisse absolutionem sacramentalem ante communionem , nec non ante reconciliationem canonicam, ideoque
duplicem absolutionem non esse commentitiam, quin imo priscis etiam saeculis obtinuisier quod potest momentis sequentibus commonstrari .
Primum reconciliatio haeret entium, cujus formuIa ita vetastissimis Rr tualibus Latinis Graecisque continetur, unde eruditi Theologi nitun tur eruere sormam ab lutionis depreenisam, non videtur recon
ciliatio S absolutio sacramentalis, ut pluribus momentis conjecta bam cap. 7. prop. t. ideoque obtinuit olim reconciliatio aliqua, ct ab Glutio canonica distincta a reconciliatione, ct absolutione sacramen tali. Secundia praecitati canones Illi heritani, dum aiunt scelestissimis quibusdam peccatoribus, neque is fine dandam esse eommunionem , explicandi sunt seu de communione Eucharistita, seu de societate sidelium, & participatione Orationum, atque oblationum Ecclesiae , ut demonstrat Ferdinandus Mendoga tom. a. Concit. Hisp. pag. 379 Rseq. plurimorum aliorum canonum collatione. Atque nisi id dicatur, ne cessum est assirmare Illiberitanos Patres fuisse revera Novatianos, cum nec post poenitentiam gravioribus criminibus concesserint eommus o nem. Quamquam vero Annalium Parens Baronius ad annum s7. num ii 9. larminus lib. a. de Imaginibus cap. 9. ut soluant argumen tum , quod adversus cultum sacrarum Imaginum petunt haeretici eXIlliberitano canone 3 . amrmaverint plura in eo concilio reperiri, quM propd attingant fines Novatiani erroris; ad vindicandum tamen cui
tum it Ium non opus est sinistro hoc de fide PP. I liberitanorum iudicio,
186쪽
Libes Τ Qesmi quarti pars altera Cap. IX. 17
eum a ' canon loquatur de imaginibus Dei, & Trinitatis, quae olin
teconomiae causa ob cathecum enos , Sc Gentiles palam pingi non consueverunt , sive ob disciplinam arcani, ut censet cap. 6. Schalestratenus . sive ne rudes crederent adorari a nobis corporeum aliquod numen, ut eo loci non dissitetur Cl. Bellarminus ς ac praeterea eodem canone prohibeantur tantum Imagines is parietibus depictae, quod fieri potuit, ne exponerentur ethnicorum ludibrio. Baronius inlaper ad annum 3 os . num. 4 t. iudicium pristinum retractavit, scribens de illis Patribus loqui Innocentium in Epist. ad Exuperium, nec aliquem debere iunctissimis illis viris notam erroris impingere. Si ergo Eliberini Patres non fuerunt Novatiani, quod & constat ex illorum canone XXIt. In quo lapsis in haeresim, redeuntibus ad Ecclesiam paenitentiam, Oeommuniooem con edunt; necessum est, ut nomine eommuuionis, quam
multis atrociorum scelerum generibus nunquam, nee is siue , dandam esse decernunt, aliquam aliam reconciliationem intelligant praeter absolutionem sacramentalem . Tertib ipse Morinus , qui lib. X. cap. I. eontendit primis Ecclesiae taculis in occidente denegatam suisse abs Iutionem, si morbo occupati eam primum postulassent, libro v I. cap. 24. & et s. Ioculentissimis testimoniis demonstrat, apud Graecos a mille saltim ducentis annis post consessionem & absolutionem peccatorum diu communionem Eucharisticam retardari, imposita interim longa Semultiplici poenitentia, eaque completa alteram rursus absolutionem impendi. qua ab Episcopo percepta poenitentes liberum ad sacra mysteria habeatae accessum Nee video cur idem dici non possit de Ecclesia incidentali, & de illa solemni Re sciliatione, quam commemorae Sozomenus lib. VI l. cap. I 6. S cuius ritum etiamnum exhibet p. I. tit. 3. Pontificale Romanum. Quarib absolutionem canonicam datam
solemni ritu, & manuum impositione , distinctam ah absolutione sacramentali commonstrat apertissime canon 8. Concilii iv. Carthaginensis celebrati an. 398. in quo legitur et Paenitentes, qui in insimmitate viaticam Eueharistiae areeperint, non se eredant absolutor sine manus impositione ,sisvravixerint. Hoc enim in canone absolutio permanur impositiosem collata non est sacramentalis, & quae proculdubio praecedere debet viaticum Eucharisticum . Eadem duplicis absolutionis distinctio traditur in tertio canone primi Concilii Arauxicani celebratian. - . vide Murnelium q. 9. art. a. Quintd in cap. Presister si fornicationem, dist. 8a. num. s. statuitur ex auctoritate Salvestri squam tamen nescio vhi expressam invenire possimus ut sacerdos in fornicationis crimen lapsus Meem annis poenitentiae insistat; S nihilominus ei permittitur, ut finito primo anno , ct dimidio eo oriresanguinis Domini , ne indurestat, partieeps fiat. Sacerdos ergo ille nondum meditentiae cursu peracto, pacem & reconciliationem obtinuit, alio
qui non fuisset particeps Euchqristiae, Sextb in cap. De viro nefando , ToVIII. Z XII.
187쪽
t 3 De Theologicis Disciplinis
XII. q. a. quod a Gratiano tribuitur NicoIao I. sed constat ex veteri collectione canonum esse vetustius , eis, quibus indicitur poenitentia septem annorum, permittitur ut quarto anno communioni restituaniatur , suscipiantque eo us o sanguinem Domini. similia occurrunt in s. 6. & 8. canone Concilii Ancyrani celebrati an . 3 i . sub SyIνestro: unde SylviuSq. xvi II. p. art. colligit, quod licet non impeudeis
retar paeuisentibus, de quibus ibiIermo est, plena edi publiea absolu-rio, qua publiee reciperentur ad communiouem, oblationem, oe eoninversationem stiliuω, dabatur tamen sacramentalis absolutio , ut possent commanieare. Atque hac sententia utitur Vir doctissimus ad oppugnandum errorem Petri Oxomensis, a nobis itidem refutatum superiori thesi vi II. Si quis crgo ad explicanda testimonia initio producta, quibus aia seritur denegatam fuisse communionem non petentibus pinnitentiam priusquam gravi morbo occuparentur, uti voluerit praesidio duplicis communionis hactenus explicatae ; assirmare poterit antiquos Ecclesiae Patres revera negasse illis eam reconciliationem , qua ius tribuitur in
secietatem fidelium , atque ad aliorum terrorem illos hoc pacis solatio privasse; tametsi restituta Ecesesiae pace data suerit, ut inquit Innocentius , eum paenitentia eorumnis. Ouamquam autem sacramentalem absolutionem nemini Patres illi in exitu denegarent; iure tamen de eorum salute timebant, qui nunquam sani poenitentiam egis sent, quoniam poenitentia tam sera solet esse ut plurimum infructuosa. Aiebat propterea Augustinus servi. alias hom. - . Si quis positos in ultima neeessitate aegri diuis suae, voluerit accipere ραπλtentiam, ct aeripit, eae mox reeoueiliatur, bine vadit; fateor vo-hir non ini negamur quod petit, sed non praesumimus quia bene bine
exit. Non praesumo, non vos fallo , non praesumo . Fidelis bene vivens securas hine exit : baptizatus ad horam flearus sine exit: Meus ραπλtentiam tb reeoneisiatur eum sanus est, edi postea bene vivent, securus hine exit: agens paenitentiam ad ultioeum O reeonciliatur, si δε-
earus hinc exit, ego non sum seurus. Unde seurus sum dico, oedo secaritatem; unde non sum fleurus, paenitentiam dare possum, sec ri'tatem dare nos possum. Ut redeat modo unde discessit oratio; Cyprianus, Innocentius, S quotquot asserunt negatam olim reconciliationem iis , qui tantam
in extremo vitae poenitentiam exposcunt, aut non loquuntur de absolutione sacramentali; aut loquuntur de severitate disciplinae, quam transactis persecutionum procellis relaxare opus erat. Inde ergo in ferri non potest, quod hujusinodi poenitentes nequeant ab I vi, prout definivimus praeced. cap. mun. I . 'CA-
188쪽
Libri Trigesimi quarti Pars aItera Cap. X. 17s
Impugnantur quae Θ cretici tradunt de postrema Parnitentiae parte , nimirum, fatissastione.
XVI. Uoniam nonnulla ad satisfactionem spectantia capite praxe- denti attigimus ς congruum est, ut pers quamur reliqua , stylumque ad oppugnanda haeretica dogmata convertamus . Itaquefa ti,famouis nomine intelligimus compensationem illam , qua homo proseceatis commissis Deo aliquid peribi vit, sive selutionem poenae tumis soralis indictae a judice spirituali ad satisfaciendum exercitatione hois norum operum , ct corporis , animique amictationibus injuriae Deo per peccatum illatae . Hanc satisfactionem post Audia nos , de quibus Theodoretus lib. I v. haereticarum fabularum , ct Manichaeos quosdam, qui amplectentibus sectam suam cujuslibet criminis quoad culpam, &quoad poenam, relaxationem pollicebantur, negaverunt posteriorum temporum haeretici, Lutherus art. S serm. de Poenitentia , Melaniaehthon in locis Commun. & in Apologia Consess. Augustanae art. ia. Κemnitius a. p. Examinis, Calvinus lib. I. Instit. cap. q. n. 2s. Datis Iaeus in opere de hac materia conscripto , aliique passim . Cum enim Novatores sentiant firmissima in Christum fiducia noxam omnem , &omne poenae debitum remitti, proptereaquod Christus pro omnibus cumulate, & plenissime satisfecerit, negentque in sacerdote omnem
aliam potostatem. praeter eam . quae sita est in ministerio annuntiatio. nis atque concionis , ex alio autem capite negare non possint certum
poenitentiae spatium constitutum suisse veterum canonum auctoritate , divinamque scripturam praescribere impiis ieiunia , elemosynas , fructusque dignos poenitentiae ἔ coguntur necessaria consecutione assirmare, justificatis per Christum nullam poenam diluendam esse, & nullam a sacerdote esse imponendam , satisfactiones autem canonicas , olim praescriptas, non suisse ordinatas ad compensationem aliquam Deo reddendam , sed ad publicum emendationis testimonium exhibendum E clesiae, atque bona ol era poenitentium prodesse tantummodo ad mitigandas praesentis vitae calamitates, & ideo Iegi Isaiae s8. Dave Uarienti, ere. θ' requiem tibi dabit Dominus sempiternam. Ouare ut a 'reat quantum a veritate Novatores exorbitent, primo demonstrandum est remanere , dimissa etiam culpa , poenam aliquam eluendam tum posse ac debere sacerdotem pro hac poena congruam aliquam satisfactionem imponere poenitenti ; deinde potius respectu Dei, quam respectu Ecclesiae satisfactionem ipsam iniungi; ac demum implendam non esse eo tantum sine ut allevemur ab huius vitae incommodis Raerumnis, verum etiam, ac principaliter ut pro injuriis, qu s Deo intulimus i ci al iquid rependamus. Z a PROP. I.
189쪽
Γκop.LPIerumque dimissa culpa temporales poenae remanent Ium . Demonstratur primo ex sacris litteris. Protoparenti enim Adamo remissum fuit primae transgressionis peccatum , ut ex libro Sapientiae cap. io. atque ex traditione Patrum ostendimus lib. x II. cap. 14. &nihiIominus cum tota posteritate aerumnis, miseriisque in poenam sceis Ieris, non ad exercitium tantum virtutis, ut inquiunt haeretici, subsectus suit, prout constat ex cap. 3. Genes. I . audisti vorem uxoris suae , ct eomedipi de ligno , ex quo praeeperam tibi ne eomederes, ct e. Exodi item xxxi i. 34. legimus Dominum intercedente Moyse placatum fuisse super populum Israel, qui vitulum aureum in deserto conissaverat, & nihilominus versu 34. ait Dominus ipse: Ego carem is die altionis visitabo ct ιοe peeeatum eorum. In libro etiam Num. cap. xii. Maria soror Moysis pro qua frater deprecatus est Deum , iussa est vers. is . abcsseseptem diebus extra esstra, ut rubore suffunderetur quod eidem Moysi detraxisset propter uxorem eius Aethiopissam. Et cap. xiv. eiusdem libri testatur rarus se dimisisse culpam populo obmurmuranti , ct tamen ait, neminem eorum qui Deum tentaverunt, Palaestinae terram visurum sore , omniumque cadaνera in solitudine a terrae mandanda, Caleb tantum & Iosue exceptis. In eodem libro Numerorum cap. XX. 24. etiam Aaron , quem licet humani aliquid passum , scimus tamen suisse Deo acceptissimum , mortuus dicio tur in supercilio montis Hor, eo quod inereduus fuerit ad aquat eouaradictionis: quod Moysi pariter accidisse demortuo, iubente Domino , in terra Moab, constat ex cap. -- Deuter. versu quo que peccatum suum coli fitenti inquit Nathan a. Regum xi l. I. I Dominas transutit peccatam tuam ἰ ποπ morieris. Verumtames qu
uiam blasphemare fecim inimitas Domiui, propter verbum Boe filius, qui natus est tibi, morte morietur. Quod utique magnam poena . Gisse Davidi filiorum suorum amantissimo infertur ex iis, quae ibidem leguntur , necnon ex acerbitate doloris, quem in morte Ahialomnis, Adoniae expertus suit. Sed adeat, qui plura Scripturarum testi in nia desiderat, Bellarminum lib. I v. de Poenit. cap. 2. Estium in I dist. I7. I. 7. Le-Droint. q. 6. cap. I. Secundb probatur auctoritate Patrum, ae praesertim S. P. Au gustini, qui in Psalmum so. num. is. inquit: ciliquaudo Deur euἐignoscit is futuro sareulo, eorripit eum de ρeeeato in so Deeulo . Nam ipsi Davita, eat dierum jam fuerat per Propbetam, Dimissam est yee
tum tuum, evenerunt quaedam qua misatus erat Deus propter inum peccatum. Tract. I 2 . In Ioannem num. Cogitur homo tolerare etiam remissis pereatis, quamvis ut in eam veniret miseriam primum fuerit eausa peeearum: pro Uior est enim parua quam culpa, ne par
190쪽
Libri Τriges mi quarti Pars altera Cap.X. I 8 r
ad exereitationem uecesseria patientia , temporaliter hominem detioerpaeua, etiam quem jam ad domnationem sempiternam reum non detinet eti*a. Idem S. Pater lib. Xxit. contra Faustum cap. 6 . haec de Davide seripsit: Quid enim oliud quam cordis ejus profunda eernebat Spiritur Dei , quando eorreptus per Prophetam dixit. Reeeavi; eoutinuoque ad θοe unum verbum audire meruit, quod areeperit veniam quam
rem, nisi ad se iteruam falutem Z Neque enim ρνaetermissa es tu illos eundum Dei eomminatio oem meelis paterni dissipliua, ut ct rem
fessus in aeternum liberaretur, ε' ictus temporaliter probaretur. Paullo inseat Cum temporalibus emessationibus verberaretur, vide
sat erta se 9 maetere vestam , θ' uos negliti dissiplinam . Similiata invenies apud Ambrosium in Psal. 37. Chrysostomum hom. 4. in Epist.
a. ad Corinth. Fulgentium lib. I. de Remi . peccat. cap. I 2. Gregorium Mannum lib. I x. Moralium II. num. I . &c. Ex quibus constat sapientissime Tridentinos Patres tess. xl l . uap. X. declarasse falsum omnino esse, dr a verbo Dei alienum, cu0am a Domiaeo susquam re-mhii, quis universa etiam ραπώ eouissetur ἔ ct verissime eosdem Patres assirmasse , quod ρerspicuo θ' inustria tu saeris litteris e9empla reperiuntur, quibus praeur divisam traditisuem bis error quammonia festissime revineitur.
Prob. I. ratione et Certissimum est in Deo fiammam esse clemenis
etiam a rectissima justitia indistinctam, propter quam amandus simul
est, ac timendus. At quemadmodum summa clementia postulat, ut quisqvis peccatum intimo corde detestatur , Veniam obtineat, quia
alias non misericors pater, sed iudex inexorabilis esset Deus; ita exigit iustitia , ut qui peccarunt, severitate aliqua puniantur, ne sa-cilitas veniae tribuat insis dilinquentibus incentivum et quia alias impii nullo metu perculsi, & nulla subeundae poenae necessitate coacti,nerent in scelera procliviores. Insinuant hanc rationem praecitato Ioeo Tridentini Patres his verbis: Et divinam elementiam deeet, ne Ba nobis os ue ulla fatisfactione pereata dimittantur, ut oceasio- me areepta, feeeato leviora putantes , veluti injurii re rentum Bosi Spirital μαεῖο in graviora labamur , thesaurieantes nobis iram iudie ira . Proetii bis enim magnopere a pereato revocaui, dr quosi fraeno quodam eoercent ba satisfactoria paeoae, cautioresque ct vigi- Iantiores in faturum paruitentes e iunt. opponunt haeretici r Duo in sacris litteris commemorantur g
nera suppliciorum ; unum, quod infligitur impiis & Dei inimicis, de
quo poenarum genere ait David , Domine, ne in furore tuo amaas me, sic alibi , unde iram tuam ingentes , qua re nos noverunt: aliud su Pliciorum genus est, quo Deus exercet amicos suos, non ut de illis ulciscatur semetipsum, sed ut eos ianuam piissimus pater admoneat ,
I xta illudi Castigani castigavis me Domi i , er inoni nos tradidis