장음표시 사용
211쪽
plere . Oua in re ad omnem ambiguitatem tollendam tria distinguencda esse arbitror . Primum nemo propria auctoritate potest alteri committere, ut pro se injunctum satisfactionis opus exequatur: nam damnata est ab Alexandro VII. haec prop. num. 34. Paeuiteus propria
ooctoritate potes sibi substituere alium, qui Deo ipsius parsitentiam adimpleat. Et quidem iure, meritoque; cum satissectio non solum proselutione debiti sit imponenda, verum etiam ad vindicationem peccati, & ad infirmitatis medicamentum, prout definit Synodus Tridentina . AIterum, quod hinc consequitur , est, satisfactionem ab altero exhibitam non esse fusilem essicacitatis cum satisfactione ab ipso poenitente peracta: quoniam nec illius infirmitati affert medicinam , nec illi imputatur ad meritum. Tertium cst, quod iuxta catholicam certissimamque doctrinam potest unus luere poenam alterius, atque ei etiam promereri de eon uo gratiam , ut dixi libro xl x. cap. 8. quod probatur ex communione Sanctorum , & ex Scripturarum auctoritate, maxime Mat. x. 4 l. Lucae xv l. 9. atque eX 2. ad Corinth. ν l. l . quibus s. P. Augustinus lib. xxi. de Civit. Dei cap. a. demonstrat quaedam esse peccata, quae Sanctorum amicorum Dei meritis impetrant indulgentiam. Vide Eslium in iv. sent. dist. I s. l. 22. Maldonatum de satisfact. cap. 8. ac Sylvium in Q X lII. suppl. art. a. v. UIterius quaeritur, an possit homo de uno mecato satisfacere asne alio. At dirimitur omnis dubitatio, si accurate quaestionis sensum exponas. Vel enim sensis est, an qui habet plura peccata lethaialia , possit poenitentiam agere de uno , nullam de altero habens BI eitudinem; vel sensis est de peccatis venialibus, vel denique de
sola poena temporali peccatis debita , quod proprie videtur hoc in Ioco spectandum esse . Iuxta priorem sensum omnino sebscribendum . est sincto Thomae q. xlv. supplem. art. t. asserenti non posse uni peccato absque altero satisfieri, quia non potest tolli offensa nisi per impaurationem amisitia , quam peccatum quodlibet laedit ac frangit. Hoc sensu pertractat quaestionem Gulielmus Estius cit. dist. is. 8.ubi eamdem D. Thomae sententiam propugnat, eo quod nequit esse sudium placandi Deum in iis, qui pergunt inimicitias exercere cum
ipso Deo, er impietas est dimidiam sperare veniam ab illo, qui jugias
est, o justitia. Quare qui Estium aliter acceperunt, videntur eum legisse oscitanter & perstinctorie , nee Magistrum , Thomam , Bona
Venturam, aliosque Veteres perlustrasse. Istorum tamen ratiocina- iiDnes non tenent circa venialia peccata et quoniam haec Dei amicitiam non instingunt, ct idcirco potest unum sino alio expiari. Item quantum ed poenam temporalem attinet, quum diversis peccatis diversae secenm respondeant, non video mehercule eur una, sine alia nequeat satis saeὶ
rii. operibus compensiri, maxime quod Ecclesia in Indulgentiarum lar
212쪽
Libri Trigesimi quarti Pars altera C .XII. ao 3
gitate plenarias modo , modo autem limitatas concedens , demonstrat poenam temporalem aut iniunctam, aut iniungendam per canones , alia quando totam , aliquando ex parte tantummota relaxari. Sublata igitur sensus perplexitate, etiam quaestio disibivitur & complanatur. VI. Postremo quaeriant aliqui , an possit poenitens petere a Consessario eommutationem satisfinionis sibi ab alio Confessario injunctae . Arbitror autem , esse pravi animi indicium permutationem hanc quaerere , quando impositum opus non excedit criminis gravitatem, nec vires poenitentis; est enim tunc satisfactio aequissima, Sc ad regulam Tria dentinae Synodi imposita. Cavendum praeterea, ne in curandis ani. morum aegritudinis eveniat quod Uerinus aiebat de morbis corporis , Impediant eertam medieamina erebra salutem. Ceterum fere omnes docent posse Confessarium poenitentiam iniunctamiab altero commutare, dummodo etiam illi fiat eorumdem peccatorum eonfessio ς cum quilibet Consessarius polleat ligandi S solvendi potestate, nee alterius sit minister, sed Christi. Neque oppositum evincit proloquium illud, quod Soto & Sanchea objiciunt, Par in parem nos habet iurisdictionem et quoniam Consessarius in tali permutatione non exercet iurisdictionem in alterum Confessarium habentem parem auctoritatem , sed in poenitentem sibimet subjectum . Dixi autem, dummodo illi sat eorumdem pereatorum eonfessis; quia licet Marchantius, Diana, Bonaeina , S quidam alii negent ad commutandam poenitentiam necessarium esse iterum confiteri peccata, & asserant satis esse si exponatur poenitentis infirmitas Sc dissicultas; nihilominus apertissi- .mum est, nullum iudicii actum posse rite exerceri incognita causa. praedictamque dissicultatem seu infirmitatem esse quidem causam immutandi priorem satisfactionem, at non regulam ct mensuram impO- nendi satisfactionem aliam, quae itidem debet esse in peccatorum castigationem S vindictam, atque in poenitentis remedium ac medicinam. Atque his explicatis, reliqua omnia ad hanc materiam spectantia perspicua sunt, nec egent alia disquisitione.
Hucidantur quaedam pertinentia ad hisoriam , ct ad ritur
publieae Parnitentiae. Non est hujus libri scopus ea omnia, quae de publica poeniten- citia doctissimi S eruditissimi viri litteris consignarunt, ac-
consignarunt curata lucubratione discutere, aut pertractare dissertatione numeris
omnibus ab Gluta. Id enim praestiterunt celeberrimi Auctores , quo rum laboribus quidquid in hac Epitome tradaim restro acceptum, MO', C c a rinus,
213쪽
rinus, Sirmondus, Petavius, Petitus, Albaspina, Menardus, Maris tene, aliique , quorum opera S loca singillatim commemorabo, ut qui amplioris eruditionis accenditur cupiditate , sciat ubi hane abunde possit explere . Ex iisdem enim sontibus quaecunque promunt hausisse deprehendi Theologos omnes , qui genere isto dissertationum tractatus a se editos locupletarunt, inter quos aliorum diligentiam in hoc argumento superasse videntur Merbesius dissert. iv. a quaestione l. ad 9. Iuenin q. s. cap. 4. Tournely quaestione item 8. Witasse q. U. art. 3. ut mittam eos, qui compendio materiam hanc attigerunt, Du-Hame Iium , I e. Droint, Ludovicum Haberi , Candinalem Uincentium Gotti. Ut igitur a nomine exordiar, Du.Cangius in Glossario tom. I. pag.pa I.
Poenitentiam publicam illam, dicit, qaae pro expiandis erimiπiἶus sedentiis pubilais impositar. Et quidem Iacobus Sirmondus in Historia Poenit.Publicae cap. a. S 3. Iacobus Petitus in Notis ad Poeniten. The dori , aliique permulti propugnant, menitentiam in conspectu populi agendam iis tantummodo suisse injuntiam, qui publici alicujus criminis convicti essent. Sed quoniam viri alii aeque docti, praeeuntibus
Ioanne Morino libro v. cap. 9. Gabriele Albaspinaeo in canonem 32. Concilii Carthaginiensis, aliisque bene multis apud Carolum lasse pag. tenent, aliquando etiam peccata occulta publicae paenitentiae fuisse obnoxia, immo qui hoc negant, fatentur tamen pae nitentes aliquos , aut sponte , aut suadente Consessario, sese palam canonicis satisfactionibus subjecisse; ideireo definitione illa reiecta, dico publieae poenitentiae nomine eam designari, que agitur 3s eo pe-Hu populi, in Delesia eonventu, pro qualicunque crimine agenda sit, quod minime spemi ad publicae poenitentiae naturam, sed ad causam potius iudiciique rationem. Poenitentes pariter ii dicebantur,
qui canonicis poenis addicti percurrebant stadium poenitentiae paullo post describendum , de qui proprie appellabantur aut ab luti nitenter, ut inquit Augustinus in Epist. 26s. ad Seleucianam num. 7. Sserm. I92. num. a. aut is paenitentIam missi, sive Iar paeniteπtiam postir , ut legitur in Conciliis antiquioribus.
Dixi quid sit publica Poenitentia: nune agendum breviter de illius origine. Quoniam rationi consentaneum est, ut qui publice delinquendo alios provocavit ad culpam , eosdem vitae emendatione re Vocet ad morum probitatem , ut diximus cap. x i. num. 6. certissime' tenendum est, publicam poenitentiam Apostolicis quoque , ct proκi me subsecutis temporibus obtinuisse; quamquam principio non exti terint certi canones illam implendi, quos postea constituit Ecclesia iti- ea disciplina. De publica enim poenitentia habemus in primo Christiani nominis saeculo exemplum Corinthii hominis incestuosi , culus
mentio est in Paulinis Epistolis: in altero mulierum, quas Marcus
214쪽
praestigiator vitiavit: in tertio eorum , quos commemorant Tertul Iianus & Cyprianus . Ouae omnia manifesta simi ex disputationibus praecedentibus. Ante haeresim Verb Montani, qui ecepit vexare Ecclesiam imperante Antonino, Se circa annum V. Ae. is . prudentia &consilio Preshyterorum, non certis praescriptionibus canonum poeni tentias fuisse iniunctas, probat Morinus lib. iw. operis de Administ. Poenit. cap. r. Primum ex Constit. Apostol. lib. I. cap. 16. R ex libro Hermae seu Pastoris lib. similit. 7. unde apparet nullum poenitentiae tempus praefixum fuisse iis, quos Vehementer patratorum scelerum .rrenituisset: & etiam mulieres adulteras post criminis detestationem natim a viris su is suisse receptas, non autem, ut factum est postea , transacto plurimum annorum curriculo: cuius indulgentiae gratia Tertul Iianus ad Montanistas deficiens Hermerem marctorum Pastorem auissus est appellare . Hoc deinde Morinus demonstrat ex Ecelesiastica Ilisostia , tunc facto illius Praedonis, quem Ioannes Apostolus Iovi poenitentia iniuncta reconciliavit Ecclesiae , tum Natalis. qui post stestum apud haereticos Episcopatum con rsus cinere, & ad pedes Zephyrini
Pontificis provolutus commiserationem simul. & reconciliationem obistinuit , ut narrat lib. v. H. E. cap. ultimo Eusebius . Nee adversus hanc Μorini sententiam quicquam effcit vicesimus quartus canon inter Apostolicos, quo canone juxta interpretationem Dionysii Ex leui Iaἰ-eus absciurius annis tribur communione privatur: siquidem. ut ostendimus libro xx. cap. 29. Canones, qui Apostolici dicuntur, etsi perant qui sunt, atque ex priorum seculorum statutis compacti, non sunt tamen singuli aeque vetusti, neque habent omnes auctoritatem prorsus ineluctabilem . Exorta autem haeresi Montanistarum, qui uescribit S. Hieronymus ep. 37. ad Marcellam, obserabant ad omne pene
delictam Ecelesiae fores, atque ut colligimus e libro Tertulliani de Pudicitia , inerepa hant catholicos quod veniam darent idololatris , homicidis , ct moechis, constat irrepsisse disciplinam paullo severiorem , adeo , ut in quibusdam Ecclesiis poenitentiae aditus fornicariis omnino praecluderetur, Sc lapsis ac sacrificatis in exitu tantum mortis daretur venia, immo aliquorum sententia prorsus denegaretur , coactis iis, qui deliquerant, diu lamentabilibus fletibus Ecclesiae ianuam pulsare rquo tempore, praesertim Cypriani aetate, quaenam ratio disciplinae viguerit, per varias theses nono capite distributas studui pro mea virili indagare. Vivente autem Cypriano Novatus, homo adeo impius, ut parentem suum fame necatum sepultura privaverit, ct percusso uxoris utero immaturum illius partum effuderit, ut Pacianus in a. ad Sempronianum Epistola , & Cyprianus in q9. ad Cornelium enarrant, in Africa primum discordiae ct schismatis excitavit incendia, lapsis poenitentiam denegando; ac deinde Romam ad evertendam EccIesiam navigans, artes omnes, ingeniumque suum dicavit Novatiano, qui ad-
215쪽
eatiae minodo inituti ruerint.
versus an tiam Cornelium evectum ad Petri sedem anno as t. sen po tius aso. perniciosissimum schisma conflavit. Atque horum opera erupit Novatiana haercsis, cujas initia anno ab i. consignarunt valesius& Pearisnius , post ordinationem vero Cornelii Tille non tius S alii constituerunt. verum quia etiam Fabianus Novatianum separavit de Ecclesia, ut legimus in Catalogo Liberiano , ac Fabianus martyrio C ronatus est die ro. Ianuarii Decio II. & Grato & Conss. anno R. aso. ut Eminentissimus Norisius scripsit prope finem dissert. 3. de Epochis Syromacedonum , confirmavitque Franciscus Blanchinus in Notis Chronologicis ad Anastasium t m. a. pag. t 88. non solum ante ordinationem Cornelii, verumetiam paullo ante annum asi. statuendum puto nefariae haereseos initium . Quod ergo S. Pacianus in praecitata Epist. scripserit , Novatianum in schisma impulsum fuisse ex eOseeρta in Cornelii episeopatum invidia , id non de haeresis primordio, & de occulta Novati , aut Novatiani machinatione, sed de aperta scissione Ecclesiae , ct de schismate intrui, aecipiendum esse arbitramur. Eo itaque temporis cum Nootiani ac Montanistae, ut majorem ad se fidelium partem afferuto disciplinae reici pertraherent , in vulgus spargerent Ecclesias adeo esse contaminatas, ut cunctis etiam sacrilegoP idolorum cultu pollutis , necnon atrocioribus criminibus inquinatis pax redderetur; saluberrime institutum est, ut nec spes communionis &pacis lapsis denegaretur, nec absque certa, Et ab Ecclesiis perspecta ac probata emendatione reciperentur, ut supra ex Epistolis Romani Cleri, & Cypriani demonstratum est r quorum primum spectans ad
spem communionis necessarium erat ad Nootianum dogma refellcndum atque extirpandum ἰ alterum vero attinens ad poenitentiam diuis turniorem , erat ad haereticorum accusationes repellendas, necnon ad continendos catholicos, ne serente Deciana persecutione praetextu facilioris indulgentiae fidem desererent, congruum maxime, atque OP
III. Grassante itaque Novatiana haeresi institutas fuisse quatuor pani- nitentium stationes inde lacile demonstratur, quod nullum istarum apud praecedentium temporum scriptores extet vestigium, & apud eos rui floruerunt aevo proximiori, habeantur de illis testimonia splendi-a ct luculenta. Gregorius enim Neocaesareae in Ponto Episcopus eo ,-gnomento Thaumaturgus, auditor Origenis , ct qui interfuit Anti cheno Concilio contra Paulum Samosatenum an. 264. S caelum petii: anno proximo Gallieni 13. in Epistola Canonica tom. .Concit.pag.84s canone x t.& ultimo describit quatuor Poenitentium Gradus, ut a nobis commemorati sunt praecedenti volumine pag. q. & paullo post itarum recensebuntur, Fletum, nempe , Aadientiam , Substrationem re Goπ-
A M iam; tametsi non deDt, qui Gregorio Epistolam illam abiudicent.
216쪽
Libri Τrigesimi quarti Pars altera Cap.XIII. Io
Eosdem Poenitentiae gradus enumerat apud Morinum lib. VI. cap. I. num. 4. Joannes Antistes Caenobii Raythunt in Scholiis ad Malam S. Ioannis Climaci, cuius verba producam insea. Fuit autem uterque Ioannes aetate syncronus, ut constat ex unius ad alterum Epistolis , quae operibus Climaci praemittuntur in Isagone Raderiana. Ioannes verbSinaita , seu Climacus e floruit juxta Trithemium circa tempora Constantini: quamquam vereor, ne Trithemius lapsiis sit plurium annorum intervallo ,& Climacus nonnisi sexto seculo, aut septimo vixerit , ut de Script. Eccl. ad annum s . suspicatus est Bellarminus. SynoduS etiam Ancyrana , quae celebrata dicitur anno 3 34. saepe laudat panitentiae . μι - , de itor gradus, ac singillatim canone 4. S s. Herum, Audientiam ,-Substrationem: canone etiam 2 . dari tibus osteram vaticiniis praescribit uia ira inra Mise, annos trer sub protiouis: quod utique argumento est, gradus illos fuisse antea in
EccIesia institutos. Ac denique S. Basilius , qui ad Superos evolavit Kalendis Ianuarii anno 3 8. non semel in Epistola ad Amphilochium
per quatuor hos gradus Peccatores traducendos esse decernit , cano ne praesertim s. tom. a. pag. 7 7. ubi inquit, ei, qui Hrorem compresserit, triennio flendum esse ante oratorii fores, postea alio trien nio-ad audientiam , ae dandam deinde tribus aliis annis subfrotiοπem , & denique postquam dignos poenitentiae Ductus ostenderit, decimo anno ad fidelium orationes admita illic ei duobus annis subsistendum quibus verbis recensiti quatuor gradus apertissime distinguuntur. Hahes ergo ante Basilii tempora eorumdem graduum institutionem. Quando autem in Ecclesia orientali desierint, incertum omnino est. cridam enim se blatos putant quarto taculo ob celebre Noctarii factum , a quo amotum presbyterum poenitentiarium diximus cap. I. Vcrum, ut thi animadvertimus , inde nequit inferri canonicam poenitentiam pro omnibus omnino, etiam sceleitissimis &publicis peccatoribus suisse abrogatam , aut Episcopos sibimet jus abstulisse illam quandoque imponendi. Et revera Synodus Trullanaan. 692. canone 8 . de maritis uxorem legitimam repudiantibus, &ducentibus aliam , inquiti ias Pistribui enim nostris statutum est, u
qui δεσι ejusmodi, annum desidant, bisnuis audiant , trienvis sub seruantur, septimo eum fidelibus eo stant, er se oblatione duo
habeantur. Praecitatus quoque Ioannes Abbas Raytu, cujus Scholia in S. Ioannis Climacem extant volum. κ. Bihi. Patrum , pag. sis. ait τSunt vero Paenitentiam quinque loei: LOeas plorantiam, eum paeni
μνε stur extra ambitam Ecelesiae , di proelisus eum fletu ob impedie n. r pHulat orationem . ante ipsorum pedes proflatus: Loeus qui diacitur e rudientiam aute portas quae β.i leae Leuntur , ad audies mUisium: Subsequestratio, quae est Itaιio Gelesia intra ambitum E
217쪽
matis , qaa fit ad egressus, dr ipse eam eis etreditur civi riam . ibique flatuitur : Staris vero eum fidelibus fit partisipatis vim ei Panis, eommunieatio-ώbatio Callais Domini. Gare errant, qui cum Tournelio pag. 276. Praelect. de Poenit. putant a tempore Neri rii in orientalium Ecclesiis cessasse Furum, inadientiam, o Substraritiouem, perseverante tantummodo tantientia . Immo--, o nis , idest , caudienter , ct Aesacomanter , memorantur quoque ab altero Climaci Scholiaste ad Gradum X II. num. I. quem
Raderus credidit filiam Cretensem , qui vixit sub Christi annum 8 . S septimae Generali Synodo intersuit. In occidentali autem Ecclesia aliquanto serius menitentiae gradus cceperunt antiquari, ita ut te eius gradus, idest, substratio vix deinceps in Epistolis Romanorum Pontificum , ct decretis Conciliorum commemoretur, propterea quod cum paucissimi essent Catechumeni, coeperunt praetermitti preces, &caeremoniae, quae super substiratos perficiebantur: ae subinde inducta paullatim consuetudine, ut loco paenitentiae canonicae imponerentur peregrinationes , monasteriorum custodiae, certus ieiuniorum numerus , & eleemosynarum distributiones, aliaque pietatis opera , de quibus agunt Poenitentiale Theodori, Decreta Ιvonis, &Burchardi, ceterique hujus generis Iibri; publicae poenitentiae regula in desuetudinem abiit, Se quasi extincta est: quamvis sine quatuor illorum praduum selemnitate etiamnum in Pontificali Romano cum ritu canonicae reconciliationis inveniatur descripta , atque, si id exigat fidelium aedificatio, sit adhuc poenitentibus iniungenda. iv.
Ab Episcopis tempus publicae poenitentiae fuisse definitum IiqueeeX canone io. Concilii Asricani an. 4a . ex Regulis brevioribus Basilii editis no 3 r. atque ex epistola S.Leonis I. ad Nicetam constriptam. 4S8. qu* habentur in Decreto , xxvi. q. q. capp. rauitentibus,
me sit in Iuridis, & Tempore paenitudinis, productis supra . . Ne vero
Antistitum aliqui livore odii exeatearentur, in publicis criminibus di iudicandis, taxandisque poenis, Coepiseoporum consilio utebantur sct interdum pronuntiabant iudicium adstante fidelium plebe, quemad modum se gesisse S. Cornelium Romanum Pontifirem, & sanctum Cy Primum Carthaginensium Episcopum , constat ex huius epistolis 1 S sa. Eamdem consuetudinem viguisse posterioribus saeculis demon
strat doctus Morinus lib. v. cap. is. ex undecimo canone Pncitu TO letani II. an. 67s. & libro vi i. cap.3. ex capitulis Hincmari Remensi sct Herardi Turonensis Archiepistopi. Cum itaque juxta Episc8γἰς
iudicium aliquis publicam poenitentiam accipiebat, conspersus cinerect sacco indutus sistebat sella ante Ecclesiae PraesuIem spectante Clero sct universe populo adstante, quod communiori consuetudine fiebas
in capite Jejunii, idest seria i v. post Dominitam Quinquagesimae. Hinς
218쪽
Libri Τr esimi quarti pars altera Cap. XIII. aos
D libris Liturgicis habetur ea die et ordo ad dandam paenitentiam . aut . Expulsio publiee paenitentiam, ut legitur in Sacramentario Greis eorti , & in Pontificali Romano. De ciliciis poenitentium habetur cais non is. Concilii Agathensis an. so6. Paenitentes tempore, quo poesiiseentisis petunt, impositisnem manuum, ετ eilirium super eaput, Ilaus ubique eonstitutam es, eonsequantur , ct in antiquis Pontificalibus , atque in Poenitentiali Theodori cap. xl. In eapite Seuadragesimae οπ-ses paeniseuter, qui publieam suscipiunt , aut fasceperant paeuitem eum . ante fores Ecclesia se repraesentent Discopo eivitatis. Deeo λα-duti , nudit pedibur , vultibus in terram demissis, reos se esse ipse habitu , ct vultu protestanter. Atque hi duo canones laudantur etiam distinmone quinquagesima a Gratiano . Spectant in Q per ad habitum
poenitentium quae Edmundus Martene lib. I . de Antiq. rit. Cap.6. art.4.
profert cx libro Tertulliani de Pudicitia, ex altero Cypriani de lapiis , atque ex Homilia r. Caesarii ex editis a Baiurio ἔ quibus in locis Iegitur poenitentes in saeco ct einere inhorressere, is talicis er sordia bur volutari , eoopertos euicio foras ejici. Addi poterant quae in Paraenesi ad poenitentes ait S. Pacianus , prope finem et . libri adversus Parmenianum Optatus, Ambrosius de Lapsu Virginis cap. 8. atque in eaput 3. Jonae ct in Epitaphio Fabiolae S. Hieronymus : qui asserunt poenitentes βrdida veste Iugere , faeeo eovus involvere , ellis;um inis ere, einere adspersos, se opertor ellieio perhorreseere. Citieii ergo nomine lugubrem ac sordidatam vestem intelligo ἰ quam Vis eo vocabula designari praesertim sisIeat subucula caprarum pilis contexta , de qua lib. a. vitae S. Martini, mis er eontexto setἱr eoopertus σω e3urias assiduo eo unxit aeumine membra, Ut tereret tenuem vestis nimis aspera pellem.
Cilicio aecedebat conspersici cinerum, quibus capiti poenitentium impositis, hi extra Ecclesiam eiiciebantur iis em verbis, quibus primus homo transgretar δ paradiso voluptatis expillsus fuit, idcst, is sudore vultus tui, o e. Plura de hoc Ritu Hugo Menardus in Sacrament. Gregorii notat. 66 i. & quaedam etiam nos lib. XXX. CAP. 1 I. Dum. . ubi ulterius ad νertimus ex illa poenitentium consuetudine
derivasse ceremoniam, quae etiamnum in Capite jejunii servatur. Idem legimus postea apud Thomassinum lih. r. cap. la. dedim mse storum celebratione . Ab eo tempore poenitentes barbam capillosque Promittebant , ut in eadem adnotatione productis verbis Isidori, Orderici Vitalis , ct sancti Columbani tradit eruditus Menardus. Reliqua pertinentia ad Poenitentium exercitationes proxim) attingam.
219쪽
gradum ita describit S. Gregorius Thaumaturgus, H
mea, ύm, ---, Eutus extra portam oratorii es, tib3pantem peeeatorem oportet fideles, qui ingrediuntur, orare, ut pro se depreeestur . Gabriel Albaspinaeus libro a. obser 'at. obs. 22. perveis iustam consuetudinem , qua poenitentes extra Ecclesiam eiecti se ingredientium precibus commendabant, demon strat verbis Tertulliani de Poenit. cap. 9. ubi ait eos , qui peccarunt , plerumque jejuuiis preisees alere , ingemiscere , Deomari, er mugire dies noctesque ad D minum , presisteris advolat, ct earis Dei a genteuiari , Omnibus fratribus letationes depreeatiouis sua injuvere . Adde Soromenum , qui in Hist. Eccles. lib. vir. cap. I 6. pag. edit. Valesianae 27. ritum publicae paenitentiae describens , D propatulo, inquit, est paevitestium Ioetis, is quo illi stant inaesti. ae veluti lugenter. Hieronymus item in Epist. 8 . ad Oceanum pertractans de paenitentia Fabiolae , tom. IV. pag. 6s9. ait: e eruis euuciis vulnus suum , ct Aeoloremis tarpore elastrisem flens Roma eo ποexit. Dissuta habuit latera , nudum eaput, elausum or. Nou es ingressa Gessam Domini, sed extra eastra eum Maria forore Moysi consedit; ut quam Saeerdos ejee rat , ipse revocaret. In hae lugentium statione quidam aliis seelestiores , extra tectum commorantes , sub dici , imbribus , nivibusque expositi , vehementius aliorum commiserationem expostulabant . Sunt qui huc reserunt verba Tertulliani de Pudicitia cap. I.. Reliquas libidinum furias impias tu eorpora, Er tu sexus ultra jura natara , που modo iamive, verum omni Ecclesiae te uo submovemur, quia non sunt delicta, sed monstra, atque Ancyranum canonem l7. Eor,
qui rationis expertia animastia isierunt, ct qui leprosi sunt, vel fuerunt, jussit sancta Θ ποdur inter hiemantes orare. His, qui ita
sentiunt, videtur favere Graecus canon, qui inter biemanter exprimit .. ---ἰ sunt enim , qui aeris intemperie,
hieme, & tempestate jactantur. In interpretatione tamen Dionysii additur, stat a nobis Eneetumen; appellantur, & in Collectione Ιsidori Mercatoris, Qui spiritu perielitastis immundo. Videsis Concilio
rum Harduini tom. I. pag. 2 7. Conciliari omnia possunt, si dicamus etiam arreptilios extra atrium ac primam poenitentium stationem suis se expulses. Etenim in eos, qui erratiso spiritu agitabantur, maxime si id in poenam alicuius seeleris eνeniret, seweriorem, eamdemque ac in excommunicatos, viguisse disciplinam colligitur ex canono
vicesimo nono Illiberitanae Synodi, & ex notis in ipsum canonem Bi nii, Albaspinaei, &Mendmae.
220쪽
Libri Τrigesimi quarti Pars altera Cap. XIII. a ill
isisὐθω . Offuditio est latra portam in Naraheee. ι oportet eum qui peccavit stare proximum eateebamenis, ct illine
eeredi. Ex Narthecis vocabulo , quod usurpatum non inveniunt ante finem quinti saeculi, quidam, ut diximus num. 3. epistolam Gregorii Gosent supposititiam , idemque opinantur Morinus lib. v I. cap. I. pag. ac noster Lupus in canonem xl. Nicaenum pag. r. edit. s9.
Genuinam tamen Gregorii Epistolam putavit, ut ibi fatetur Morinus. Balsamon , necnon in libro de Narthere Allatius . Quidam etiam. negant vocabulum illud esse Gregorio posterius ; quidam insuper in eodices irrepsisse contendunt; atque ita in ambiguo pendet de canone Gregoriano iudicium. Ceterum, ut recte Lupus , quicquid sit, reres antiqua. Et iam de Ioco Nartheeis viri docti dissentiunt. Theologi enim utentes bonis , ac malis versionibus porticum intellexerunt, ut habetur in operibus Gregorii pag. 4 I. Stom. I. Conciliorum pag. 8 2. Doctistimus tamen Allatius citato in opere pag. II. ait rliuorant eruditi, quiseam sit , qui eam portisum esse fateotur. Certissimum puto nartheeem suisse intra Ecclesiae ambitum, primbquia in canone, qui tribuitur Gregorio, ponitur intra portam et deinde quia idem docet in Nomoeanone Matthaeus Blastares ἔ rursus quia extra sores audiri non poterant conciones, ad quas admittebantur catechumeni ' paenitentes . Si ergo Narthex dicendus sit porticus , erat porticus quaedam interior aequans totam Ecclesiae frontem, ut ex Allatio, aliisque tradit vitassius . Ceterum Allatius potius assirmat Narthecem fuisse locum, quem postea dixere Θ eeum, separatum scilicet receptaculum seminarum, quaIe modo visitur in sacris aedibus monialium : ct ego , priusquam Allatium legerem, tom. VI. pag. Lara trummo, sive Auditorium, locavi aut in is vi , aut in tabulatis porticibusque supernis Ecclesiarum; uterque enim locus est ad audiendum aptissimus; &-Graece nihil aliud latine sonat, quam locum ad instar ferulae oblongum , aut circumactum. Istic itaque erat --ου, auditio, idest, gradus poenitentiae
secundus; in quo, ut dixi libro XκXI. cap. 2o. catechumeni, ac me nitentes usque ad offertorium commorabantur, tunc vero monente
Diacono discedebant. VII. Exacto audientia tempore, quod Episcoporum arbitrio iuxta . d. tento 'criminum qualitatem, S poenitentium compunctionem contrahi poterat , aut prolongari, incipiebat μό-ω- , Iubstratio , publicae poenitent iae gradus tertius. Balsamon S Zonaras ita appellatum censent ab ὐαν--τε. , quod in hoc gradu poenitentes post ambonem consiste- Tent. Erat autem e qaeho superior locus, quem modo dicimus pulpitum, sed ambabus ex partihus instructus gradibus , ut etiamnum conspicitur in quibusdam vetustis templis Romanae urbis, ut S. Lau-