장음표시 사용
221쪽
ara De Τheologicis Disciplinis
rentii extra muros, S. Paneratii, S. Clementis ς atque inde Episcopus plebem sacris concionibus erudiebat. De illo σι, - . hymno
xl. Prudentius reronte sub aduersa gradibus sublime tribunaInuitar, emtipes praedieat aude Deum. Albaspina tamen obserwat. 24. libri a. negat inde Graecum nomeria popioseos derivare, quod apud Patres & canones dicantur paeni intentes in substratione aeere, substerni, ρσvimento fouerere , humλρνο mi, ct eaput manuum impositio ui subjisere et quod utique aliud
est, quam stare ροσe ambosem. Graecum praetcrea Verbum urim
sere idem sonat, ac Latinum deeido , submitto me . Possumus conciliare Balsamonem & Alba spinaeum , dicendo illum ad locum substrationis, hunc vero ad substratorum exercitia animum intendisse. Cum enim substrati fuerint altari proximiores audientibur, necessum est, ut circa ambonem stationem propriam habuerint. Rursus quoniam secedebant ad sinistram templi partem , prout cx Diimaro , S S. Eligio demonstrat Dusresne tom. pag. 32 s. in eaque parte ambo erigebatur et satis apertum est, pone ambouem stetisse, permultis saltim in Ioeis , substratos . Accedunt verba Theoriani, qui apud Lupum cit. Volum. i. pag. 6 i. de substratis poenitentibus scripsit , In parte ambonis p pisa flabunt. In hoc ergo loco, qui peculiari nomine Deus Paesia tentium ab lute appellabatur, prosternebant sese, ac subiiciebant impositioni manuum Episcoporum & Cleri, ut tali demissione, precibusque fidelium , pacem tandem & communionem percimrent. Atque de hac manuum impositione loquuntur canones Conciliorum, xi X. Laodicent, xl. Toletani tertii, Lxx X. quarti Carthaginensis, S. Pater Augustinus lib. iii. de Bapt. cap. 16. S alii apud Albaspi nam , & Lupum in locis nuper productis. De ea & nos pertractaviis mus cap. t. libri secundi ac tricesimi. Post hunc poenitentiae rItum peractum, catechumenis abeuntibus , substrati quoque egrediebantur e templo ante oblationem, ut liquet ex Iaudato canone Laodiceno: ideoque substratio ita definitur a Gregorio Taumaturgo, si tamen is est canonicae Epistolae auctor, Substratis autem est, ut intra portam templi sans eum eatechumenis egrediatur: H' δέ ύνί--u, μ
A tertio poenitentes ad quartum gradum transibant, ubi eum fidelibus aliis sacris mystcriis adstabant, non tamen ipsi sacrificanda erebant, nec nomen ipsbrum ad altare recitabatur, nec de oblatione , scilicet, de Eucharistia ex oblatis muneribus consecrata participabant . Idcirco gradus ille dicebatur Consistentia, Graech --ι, quae in canone Gregoriano sic describitur I Η' σύ ea ς ἶνα misaria μν-ς πιςῶε, 6 ore. . t τι ci. Nis , OUUeπιιa es , ut
222쪽
Libri Trigesimi quarti Pars altera Cap.XIII. 2 I3
eum fideIibas eo istant neque eam eateebumenis egrediantur. De his inistelligendi sunt antiqui canones, qui poenitentibus, posteaquam supplices S substrati suerint, Orationibus eommauteare permittunt, abs que oblatione tamen, S absque gratia perfectiovis, ut i v. ct v. Ancy ranus, S XII. Nicaenus. Cum de iique iniunctam paenitentiain complessent, diuque inter ambonem ac presbyterium coallitissent , ad sacra mysteria accedebant. Hinc Gregorianus canon concludit, Postremo es partiejorio sacramentorum , τ ευτιων ἡ ζpropterea alii Methexim quintum gradum , alii Poenitentiae exitumis appellaverunt, ut dixi lib. xxxii. cap. i. Atque de Gradibus publicae Poenitentiae haec tantum . IX Praeter communionis Eucharisticae gratiam , alia permulta publicis poenitentibus negabantur. Principio enim non poterant poeni.
tentes ad sacros ordines promoveri, ut constat ex Conc. I. Toletano cap. a. eX Tolet an II. canone I 2. ex Carthaginensi iv. can. 68. R ex
Epistolis Gelasii, Innocentii I. Ioannis, & Gregorii II. Inhibitum deinde illis erat matrimonium contrahere, ut liquet ex canone a l. Syno di ii. Arelatensis , 8. sextae Toletanae, go. Synodi V ormaciensis, cujus tamen canone 37. nisi continere se potuerint , confugium permittitur , ne in fornicationis voraginem iveidere videautur . At haec Synodus posterior est, anni scilicet, 868. Praeterea conjugati poenitentiae tempore abstinere debebant ab uxoriis amplexibus, ideoque iIIis poenitentia iniungi non poterat, nisi altero conjuge consentiente, ut habetur cap. Pσπιtentia conjugatis, xxx Irt. q. 4. Vide & S.P. Augustinum lib. i. de AduIterinis coniugiis, cap. 2. Insuper vetitum erat poenitentibus militare, nec deponere tantum debebant militia cingulum, ubi aderat periculum idololatriae, ut jubet canon Nicaenus duia imus, verum etiam armis sese exuere, maxime si homicidium
perpetrassent, ut ad Astulphum scribebat anno 94. Paulinus Aquile-
sensis, extatque Cap. Admouere te eum lac mis, xxxIir. q. a. Rursus Poenitentes non poterant comas nutrire, saccum abiicere , S uti nitidis vestimentis, juxta canonem is. Concilii Agathensis, Ia. Toletani Tertii, ct et s. Arelatensis secundi. Pedestres quoque iubebantur incedere, ut apparet ex libro vi. decretorum Burchardi capite primo. Fungi etiam debebant pollinctorum ossicio, idest , curare, ac sepelire mortuorum cadavera, aliaque abiectissima ministeria in Ecclesiis eXercere, prout statuit canon i8. Concilii iv. Carthaginensis. De is his, ceterisque publicis poenitentiis breviter simul, ct accurate pertra Havit Ioannes Maldonatus tom. a. de Sacramentis pag. a 36. S sequen tibus. At praeter istas poenitentibus singulis communes, erant menN culiares delictorum , descriptae in collectionibus canonum , S in Ve' iustis Poenitentialibus . . .
223쪽
. ---i. . Quaenam Vera delicta monitentiis publicis muItarentur, Inteh.-b.alii Theologos paullo dissicilior est quaestio . Sirmondus enim, cui plurimi
adhaeserunt, in Historia Poenit. Publicae cap. a. mg. 482. tom. I V. assise bilin eoea,tea. mat gravioribus tantum criminibus Sc publicis ipsam poenitentiam i i uto suisse impositam: quod vir elarissimus probat primum argumentis ex Augustino depromptis. Nam S. Pater cap. 6s. Enchiridii docet in actio. ne Poenitentiae eum, qui crimen commisit, a Christi erepores arari. At in Epist. s . ad Macedonium , num . num. 6. docet eos a societate altaris remo-ri, quorum erimiua manifesta furi . Igitur his Θ- Ium , quorum crimina erant publica , poenitentiae publicae dabatur actio. Deinde S. Pater Augustinus Homilia So. nunc Serm. l. quem Possidius appellat Librum de utilitate ageudae paenitentia, tres poenitentiae actiones distinguit, primam , qua novum hominem parturit, donee per baptismum salutarem omnium praeteritorum fiat abolitio pereaurum ; atque haec est poenitentia peracta in gradu audiestis a catechumenis ante baptismum et alteram, cujus aliis per totam sam ω- tam , qaa tu earne mortali deRimus, perpetuae sunMationis Bumisit
re subeunda est ; Sc haec est poenitentia quotidianorum peccatorum , pro quibus eleemosynas , orationes , ct jeIunia quisque offerre nonia cessat: tertiam vero, qπα pro illir pereatis subeanda est , quae Iexis deealum eontiuet, edi de quibus e solus ait; striniam qui talia arunt, regnum Dei non possidebunt: & haec spectat ad Sacramentum
Poenitentiae , siquidem Augustinus de illo, cui talis poenitentia necessaria est, subjicit, Veniat ad eantistiter, per quos illi in Delesia elaver ministrantur , cta prapositis Sacramentorum aeeipiat saιADUisuit sua modum . Quisnam obsecro, est modus iste Z ut si preeatum ejus nota verba Augustini o solum in gravi ejus malo , sed etiam issanto flandala es aliorum , atque hoe expedire utilitati Gelsae vide
rur Antis;ti, in notitia multorum , vel etiam totius plebis agere paenitemiam non reesset, nos resistat, ne lethali, ct mortiferae plagaeperpudorem addat tumorem. Aperte igitur Augustinus docet publicam poenitentiam iis tantum esse iniungendam , qui peccarunt cum aliorum scandalo, idque etiam prudenti consilio Anti stilum, atque si ad alio, rum exemplum, atque aedificationem expediat. Addit Augustinus ,
neminem ad publicam paenitentiam adigi pine, nisi aut sponte coUessum , aut aliquo sive saeulari, sive Ee asteo judisio nominatum atque convictum ς quae verba sponte eo estum, non de occultis crimini-hus, sed de illis, de quibus sermonem instituit, idest, patratis cum aliorum scandalo est ossensione , sunt certissime accipienda . Proximo cap. 4. pag. 488. confirmat Sirmondus sententiam suam au .ctoritate canonum, qui vetant ne ob occulta delicta imponatur post nitentia publica . In collectione quippe canonum Africanorum
224쪽
Libri ΤrIgesimi quarti Pars altera Cap. XIII. ar s
eap. 99- lmitur: Si quando Episcopus noverit aliquem sibi publieam erimen esse confessum, atque ille neget edi paenitere noluerit,non patet ad in iuriam suam Episeopus perainere , quod illisoli nos ereditur; or siserupuis propria eonfitentia se dieat nexanti nolle communieare , ferere tamen interdicat et eommunionem, Anee obtemperet. Idem habetur ia dice canonum Eccles Asricanae n. t 3 a. S cap. s. Concilii UI I. Car thaginensis, & in canone vi ii. Synodi vasensis, ubi haec leguntur
xuodsi tantum Episcopus alienum Releris conseium noverit, quamdiu probare son potes, nibit proferat, sed eum ipse ad eompunctio m eiu
feretis eorreptiosibus elaboret. Haud secus statuunt Concilia Arela tense V . Cabilonense secundum , S Remense secundum, de quibus eo loci Sarmondus. III. Is tandem assertum corroborat testimohiis, &Consuetudine eorum, quos Patres honoris causa nominamus. Am brosius enim eausas eriminum, quas illi eonfitebantur, nulli nisi Dο-miπo , opud quem intereedebat, loquebatur r bonum relinquens exemplum posteris Saeerdotibus, ut interesores apud Deum sint magii, quam oceusatores apud Bomiser : ita nempe narrat Paulinus Notarius in eius 'ita num. 39. S. P. Augustinus serm. 8a. num. II. loquens de adulteris peccantibus in secreto, Nos, inquit, non prodimur polam, sed in stereto arguimas. Ubi eontigit malum . ibi moriatur malum . ou tumen vatius illud negsigimus, ere. Accedunt Capitula Hinc λ ri , quae habentur tom. i. edit. Cramoisianae p. 73o. quibus Sacerdoti buS mandat, ut ad accipiendam canonicam poenitentiam compellant a tantum, qui perpetraverint publieam Bomieidium , aut adulter um , sue perjurium , vel quodcumque erimiuale pereatum . Et d mum Ludovicus Pius lib. 6. cap. 96. rapinam facientis poenam ad hunc modum distinguit: Si publiee actum fuerit, publieam inde ποιpαuisentiam , juxta sanctorum eanonum funmonem e si vero occul e , Soeerdotum Gnsilio ex hoe agat paenitentiam . Per Ieges itaque Ecclesia sticas , c inquit Sirmondus occultis criminibus clunquam licuit Pu BIicam poenitentiam infligere. XI. Exiitimarunt nihilominus viri plures doctissimi, atque hos inter Μο-nta. Morinus lib. v. cap. 8. & seqq. Nat. Alexander Dissert. 6. sec. a. DiΟ-nysius Petavius in Animadvers. ad haeresim s9. Epiph. tom. a. pag-248 Iuen in cap. 7. art. I. Carolus Witasse de Poenita pag. Isa. Sc. etiam. , Peccatis occultis sex prioribus saeculis impositam fuisse publicam poeni tentiam; quod common strant argumentis depromptis ex canone 32. Carthaginensis, atque auctoritate Origenis, Cyprianis nasilii Magni, Innocentii primi, Augustini: de quibus vide cap. a tnen IV. Idem confirmant ex celebri facto Nectarii: ex quo constat mulierem , priusquam occultum stupri crimen eum Diacono perpetr3
eum Patei-ceret post secretam consessionem, poenitentiam publiς-
225쪽
α is De Theologicis Disciplinis
subiisser de quo itidem facto plura diximus primo capite . Tertib idem
probant ex Ancyrano Concilio , cujus canone i6. interprete Gentiano 1 erueto statuitur, ut qui ineunt animalia rationis expertia commu
fuer;nt: canone I . additur, ut eodem scelere inquinati , aut qui lepra contaminati fuerint , orent inter biemantes , quod explicatum est paulla supra num . canone a l. decernitur , ut per decennium gradus poenitentiae mulieres illae percurrant, quae sunt fornieatae ct fetur in Hero perimunt, ct 'tuum neeatoriis medieamentis faetendis dari ope. ram: canone 22. ita de homicidis definitum est: De voluntariis eaedι-bar, funiiser quidem substernantur. Ouae utique crimina occultissima dicenda sunt, tum quia nec homines flagitiosissimi audent illa palam committere ἰ tum etiam quia si in vulgus sparsa suissent, gladio in ea
animadversum foret ab Imperatoriarum legum custodibus . Rursus peremptoria videntur Ambrosii verba lib. t. de Poenit. cap. num .9I. quibus etiam cap. l. usi sumus ad demon:trandam ad Mersus Dallaeum
necessitatem Confessionis Sacramentalis , idest: Si quis igitur oeeuuaerimina babens, propter ciri uis tamen studiose paenitentiam egeriissa modo ista reeipit et eommunio nos refunditur Volo veniam reus Ist ret, petat eam Desmis . peιat gemitibus, petat populi totius fletibus, ut ῆMoseatur obseeret, eum secundo D tertio fueris duata ejus eommunio, credat remissiurse funώeasse , Artus augeat . cte. quae utique Scde occultis criminibus , S de publica poenitentia evidentissime dicta sunt . Accedunt denique exempla tum Genehalili Laudunensium Episcopi, de quo Hinemarus in vita S. Remigii . cum Potam ii Bra .rensis Antistitis , de quo Toletanum Concilium X. quorum primus a S. Remigio in mansiuncula in modum sepulcri constructa reclusus fuit, alter a Patribus Toletanis perpetuae poenitentiae addictus aerumnis , ob occulti lima sornicationis crimina , ut praecitata dissert. 6. Natalis Alaxander enarrat
XII. Inter utramque sententiam media nostra est, quae iacile sese ab
utriusque argumentis expediet. Dicimus enim nos, si accipiatur Fαν rentio pro Sacramento , quo peccatores subiiciuntur Ecclesiae clavi bus , ct a Sacerdotibus reconciliantur , etiam poccata occulta obno
Aia fuisse poenitentia et quae publiea dici potest , quatenus idem sacra'
mentum in Ecclesia, prostratis, gementibus, S a legitimis ministris ex divina institutione confertur. Si vero accipiatur , ut in Praesenti accipitur, pro publica peccatorum punitione; primum assero non suisse illis iniunetam , in quibus publicae poenitentiae actio Potui 'sti occulti criminis inducere suspicionem, quod apertissimε innuuat argumenta Sirmondi, confirmat publicae poenitentiae finis , satisfacti
scilicet Ecclesiae exhibenda , ct fidelium aedificatio, comprobatque iς
226쪽
Libri Trigesta quarti pars aliera Cap. XIII. at
stilli arctissima. atque inviolabilis. Arbitror deinde permultos, non
impios tantum , verum etiam spectatissimae vitae, sponte, non cano.
num auctoritate eoactos poenitentiam pubi icam subiisser quod etiam Sirmondus pag. 49 a. demonstrat testimoniis Augustini apertissimis. in sermone i 44. de Temp. as a. num. 8. ubi ait et in ut ipsisibi paeni-
testia loeum petierant, . aliqui exeommunieati a nobis in poenitentiae lo- eum redacti sunt, atque in Epistola ad Seleucianam , & hom. a . nune serm. Is a. num. 8. Idem confirmatur auctoritate canonum , qui etiametericis publicam poenitentiam petentibus definiunt non esse negandam , ut constat ex canone 4. Concilii primi Arauxicani an . 44 I. ex canone 29. Arelatensis II. anno 4s7. S ex canone l2. Aurelian. Ι. an. sI I. cum tamen Clerici , ut dicemus proximo num. XIV. non possent
ad publicam poenitentiam compelli , eo saltim tempore, quo Are Iatensis Synodus coacta suit. Evincitur idem apertissimo testimonio Κ Caesarii Arelatensis Episcopi, qui fertur obiisse anno s43. qui h milia i. exoditis a Baiurio inquit: D ille quidem, qui paenitentiam pablise aecepit, poterat eam secretiar agere ς sed eredo eonsiderans multitudinem ρeeeatorum tuorum vidis D eoutra tam gravia pereata flum non posse sincere, ideo adjutorium totius populi evit expetere . Id denique eonfirmatur exemplis. tum Fabiolae , de qua supra num. s. tum mambae Gothorum Regis , S S. Gaudent ii Valeriensis Episcopi , de quibus Volum. a. Concit. Hispaniae pag. 68I. & pag. 7oo. ea namque . quae sepra commemorata sunt de Genebaldo ac Polamio, non faciunt ad rem; quoniam unus in Episcoporum conventu crimen suum fassus erat , alter subiit peculiarem poenitentiam , non canonicam &definitam, de qua nunc loquimur. Affirmo tandem ex praescriptionucanonum , quibus certis peccatorum generibus certa poenitentia statuitur, non consequi eidem poenitentiae obnoxios fuisse omnes reos
peccatorum illorum; primum quia, si expediebat, publica poenitentia consilio Antistitum commutari poterat, ae debebat in privatam edeinde quia ex Epistola canonica Basilii ad Amphilochium uxores adulterae non erant paenitentiis publicis nisi admodum caute su ieiendae , ne illarum viri venirent in patrati adulterii suspicionem , aut ne Convictis praeberetur causa mortis, ut liquet canone 9. S canone I
Juod utique affirmandum est de quolibet alio scelere, unde infamia,
edecus , maximumque incommodum poterat provenire et ac tandem
quia publici poenitentes , cum essent a communione separati , ex communieati censebantur, ut inquit S. Caesarius sermone praelaudato ;ideoque sicut excommunicatio serri nequit, nisi ex eerta ct massepape ali causa, ut habetur cap. Nemo Oiscoporum , xl. q. I. ita pu-hlica poenitentia certis tantum & manifestis criminibus infligenda erat; dιcam verbo, poenitentia publica peccatis publicis imponebatur . Occultis vero, caute, circumspecte . &poenitente non invito, nec r
227쪽
pugnante. Nunquam vero ex publica paenitentia inferri poterat pa . tratorum scelerum qualitas, quia peccatores diversorum criminum rei in eodem gradu degebant, quia multi ultro ac sponte illorum numero addicebantur , & quia penes Episcopos erat poenitentiae tempus desini in re, protrahere, Sc eoarctare: quare ut modo ex frequenti aliorum consessione, ex illorum amictationibus , ex poenitentiae operibus non inferimus anteactae vitae flagitia,sed pietatem honestatemque praesentis*ita ex fleti hus , ex substrationibus , ex lugubri habitu me itentium nulla dedecoris nota , sed optima illorum existimatio, atque summa E clesiae utilitas derivabat .
ε; ides. . m. Certum insuperest non om ia prorsus peccata Iethalia publieis
attentiae νubiu paenitentiis fuisse multata . Tertullianus enim in libris de Poenitentiata ,-ςMM. o ae de Pudicitia tria dumtaxat crimina publicδ expianda commemorat. idololatriam scilicet, fornicationem , atque homicidium. Trium tamen horum peccatorum genere alia comprehenduntur, quae ad illa tanquam
species reserri possunt: ut libellaticorum lapsus , de quo plura Cyprianus, ct maleficia atque diuinationes, de quibus II liberitana Synodus canone 6. S Ancyrana canone a I. continentur sub idololatria, ct iuxta eosdem canones legibus poenitentiae se hiiciuntur: salsum item testim nium , ct occultorum criminum delatio Eltherino canone I. &
excussio fetus ex Ancyrano et O. atque praeparatio veneficii, ex proximo canone a l. homicidii multis expiabantur; ae turpissimarum libidinum rei, juxta canonem 62. S 63. Basilii, nee non juxta a T. Ancyranum, inter moechos censebantur flagitiossismi. Ceterum a poenitentia publiace agenda Synodus Neocaesariensis an. I l . canone 4. eXimit eos, qui tantum in corde suo concupiscentia polluti sunt, IlIiberitana can. 4. Meretricem paganam ad fidem Christi conversam;Basilianus canon i . usuis rarios, modo lucrum iniustum distribuerint pauperibus. Haeretici etiam ad Ecclesiam catholicam revertentes aut per solam impositionem ma nuum , aut Per unctionem Chrismatis recipiebantur , ut diximus libro xxx I. cap. 9. & eonstat ex canone g. Nicaenae Synodi, ex . Laodiceno, ex i. Basilii,atque ex decretis Stephani I. & aliorum Romanorum
Pontificum ibidem productis. Testimoniis quoque sanctorum Patrum evincitur plura peccata alia poenitentia, quam publica, fuisse multata : nam Gregorius Nyssenus in Epistola canonica ad Letoium affrmat , avaritiam absque poenae medela suisse a Patribus praetermissam , quam
tamen Apostolus malorum omnium radicem esse pronuntiavit. S. P. Augustinus Epist. 64. ad Aurelium , nunc a a. num.' ait commessatio nes & ebrietates, quae tunc temporis in honorem beatissimorum Martyrum celebrabantur . quamvis essent foeditas flagitiosa S sacrilega . non tamen severiori disciplina fuisse punitas; & num. s. addit, ποπ of
pcre , ινον orisςr , non. modo imperisse tollenda esse, sed magis do
228쪽
Libri Trigesimi quus pars altera cap. XIII. a r s
eendo quam iubendo , magis monendo quam minando , quonianis ita agendum videtur cum multitudine; severitas autem exercenda est in peccata paucorum . Atque ita se gessit prudentissimus ae sapientissimus Pater in ea consuetudine extirpanda , ut idem narrat Epistola altera ad Alipium Episcopum Thagastensem nunc 29. Denique Leo Magnus Epistola ad Rusticum Narbonensem cap.r . scribit ad publicam poenitentiam cogendos esse qui aut idola adoraverint, aut homicidiis S sornicationibus fuerint contaminati, eos tamen posse fieri sacramen istorum Christi participes , qui onvivio sola Gentiliam er estas immola. iiiiii tisi jejuniis , manur impositisue fuerint purgati. At plura de
hac quaestione Morinus libro v. cap. 4. Natalis Alexander citata dissert. vi. sarcu li 3. q. I. Durnely quaest.Vi II. art. 3. Uitasse q.v. art. I. se ξ . arXIV. Dissi ei lis inter eruditos agitur controversia , num etiam Clerici Num&Cl. primis Ecclesiae saeculis tenerentur subire publicam paenitentiam , a qua se ptimo saeculo fuissh immunes constat ex canone 29. Concilii I v. eam.&eMoab Toletani anno 6 II. celebrati. Ergo Natalis Alexander, Morinus, 'Iuen in , Vitassius aliique censent tribus prioribus saeculis clericos omnes , etiam maioribus ordinibus initiatos, publicae poenitentiae fuisse addictos , quarto autem vertente saeculo ab illo onere majores , nor . minores clericos fuisse levatos . Et quod de prioribus saeculis aiunt, nituntur probare monumentis Historicis ζ nam constat in Epistolis Cyprianicis I9.s2.s9. 64. & 68. recenseri poenitentiam Felicis , Trophi mi, Victoris , Fortunatiani , ac Basilidis , qui omnes erant charactere si crorum ordinum insigniti: addunt ex H. Eccl. Eusebii lib.v. cap. ult. poenitentiam Natalii, atque ex libro v I. cap. 43. alterius Episcopia schismate Novatianorum reversi. Idem probant ex optato Milevitano , qui lib. t. num. I9. resert in dissidiis circa ordinationem Caeciliani
Purpurium dixisse , Exeat hue quasi imponatur tui manas in Episcopatu, er quassetur tui eaput de Paenisentia, alludens proculdubio ad poenitentiae publicae ritum . Proserunt & canonem I. Neocaesariensum , &I8. ac 76. Eliberinum , quibus majoribus clericis homicidis , aut moechis publica poenitentia praescribitur . Saeculo autem IV. a poenitentia publica exemptos fuisse majores clericos, nituntur ostendere ex canone
3. Basilii, ex ri. Concilii ν. Carthaginensis , atque ex Epistolis Siricii ad Himerium Taraconensem , & Leonis Mapni ad Rusticum Narbonensem Episcopum , qui aperte scribunt, nulli clericorum publicam me- nitentiam injungi. II. At aliis Theologis placet, nec tribus primis , me subsequentibiis saeculis clericos maiores poenitentiae , de qua loquimur, fuisse subjectos, ad quorum Theologorum partes accedo . Primum quia praecitato canone ii . concilii v. Carthaginensis celet, rati an.
398. legitur: Confirmandum es, ut si quando presbteri, vel Maeonio ollua graviori eo a convictifuerint, qua eos a miuiseris πeeesse sit
229쪽
removere, non eis manus, tanquam paenitentibus, vel ta udremeliis bus Ialeis, imo satur. Quo utique canone non inducitur nova disci. plina , sed eonfirmatur antiqua . Leo item Epist. 92. ad Rusticu in , num. z. c. a. ita anno 443. scribebat: -lienum ess aeonsuetudiue EeeIs silea , ut qui in presbierali honore, aut diaresti gradu fuerint eous erati, ii pro erimine unquo suo per manus impositioπem remedium ae eipiant paenitendi . Ruodsine dubio ex eis solica traditione defeetidit. In hoc duplici canone , inserto xxv t. q. 6. non solum a publica poenitentia majores clerici declarantur immunes , verum etiam id asseritur esse iuxta Ecclesiasticam consuetudinem , ct Apostolicam traditionem . Quomodo ergo priusquam canones illi prodirent, viguit opposita diis sciplina Deinde S. Basilius canone s i. rationem profert, cur antiqui canones clericos poenitentiae non subiicerent, quia nempe in iis, qui Iapsi sunt , unum sunsietum debet decerni, in clericis autem supplicium illud est a saerii minisseriis amoveri. Vide tom. 2. pag. 774. Longe ante Basilium an. Io6. edidit quosdam canones S. Petrus Episcopus Alexandrinus , qui habentur in Bibliotheca Patrum, Sc in ultimis collectionibus Conciliorum, quorum canonum lo. statuitur , ut Geriei Iapsi miniperissu potientur , or eonteut; sint Diea Gmmaσione . R ur sus optatus Mileuitanus Iibro z. Contra Parmenianum num. 26.amrma nulli majorum clericorum post thurificationem suisse ad sua usque tempora manus impositas , redarguens Donatistas , qui lapsis clericis ad Ecclesiam redeuntibus mauum imponebant, quod pariter reprehendit S. P. Augustinus lib. I. de Baptismo cap. I. num. a. Parum Uero urgent argumenta contraria, si aliqua praesupponamus: primo suisse, ut nuper diximus cum Basilio, supplicium clericorum amoveri ab Ecclesiasticis ministeriis , atque inter plebem redactos donari tantum laica commuis nione: deinde etiam clericos aliquos sponte poenitentiam publicania subiisse, ut diximus supra num. la. ac tandem non omnem paenitentiam publicam suisse poenitentiam canonicam , ut ibidem advertimus. III. Til ergo in contrarium evincunt exempla superius producta . De Felice enim respondet Cyprianus ad Caldonium Ep. 19. neque illum, ne. que fideles alios pro Christi fide in exilium pillsos , subjiciendos esse Poenitentiae, eo quod maeulam pristinam potiore virtute deleverint; presbytero autem si tamen erat presbyter enitentiam eamdem cunia laicis subeundam Cyprianus nequaquam asserit. Trophimus, de quo epist. sa. ad Antonia ni , sie admios es, ut luteus eommuniret: Via toris in Epist. s9. ad Fidum , plenam paenitentiam legimus , poenitentiae ritum non legimus: a Fortunatiano Epist. 6 . ad Epictetum hoc S.Martyr exigendum assirmat, ne post sacrilega idolorum sacrificia, audeatsibisseerdotium , quod prodidit, vindieare , quod est in plebis ordinem redigi: Basilidem itidem ac Martialem libellis idololatriae comma
230쪽
Libri Trigesimi quarti Pars altera Cap. XIII. a a r
re , non denegans illis laicam communionem. Natalem a Theodoto coriario deceptum sese sponte ad Zephyrini pedes abjecisse , ct omnium
eommiseratione suisse ad communionem admissum , narrat cit. cap. vleimo Eusebius. De Episcopo Novatianae factionis ad Ecclesiam reverso seribit apud eumdem Historicum S. Cornelius in Epist. ad Fabium, pag. α 3. Edit. Vales. Cui tanquam lateo commasieavimus, --δε. Purpurius autem , de quo Optatus , Donatista erat, ac Gnatistae iterum baptizabant, manusque imponebant adversus Catholicae Ecclesiae consiletudinem , ut constat ex dictis , nec non ex Synodo Romana Melchiadis, de qua idem optatus lib. I. num 24. Canon Neocae in sariensis tantum praecipit, ut presbyter fornicarius extriniatur , O ad paenitentiam dedueatur, idest , ab altari amoveatur, & poenitentiam agat, non autem selemnem illam , de qua disserimus . Denique i 8. Illiberitanus de reconciliatione canonica, ne dicamus approhasse haeresim Novatianam , est explicandus , negat enim clericis lapsis in fornicationis crimen , conmunionem in sine, ideoque mandat ut a gradu dejecti eum laicis dumtaxat communicent: & canon 76. loquitur do Diacono irregulariter , ct cum reatu capitalis criminis ordinato , man dans ut abjiciatur a Ciero, abstineatque aliquo etiam tempore a communione. Neque enim omnes ad ordinem laicorum redacti statim de Christi corpore participabant, quamquam eis neque intra fores Eccle-sae, neque pone ambonem esset consistendum . Ceterum clericis poenitentiam agendam, & quidem luctuosam , reisque notissimi criminis publicam etiam , ad laicorum aedificationem , probabilius existimo, at non 'nitentiam eanonicam descriptis gradibus peragendam , sed degradatione , ergastulo, arctissima monasteriorum clausura , aliisque animadversionibus ah Episcopo statuendis: non enim Ecclesiasticae militiae adscriptis fas est impune delinquere , ct Ecclesiae, quam moria hus dehonestarunt, decus, dignitatem, atque existimationem non
xv. Et quoniam permulti, dum in veterum scriptis Ireunt sopositio
nem manus , intelligunt aut substrationem , aut reconciliationem pu- sitione in poe-
hlicam poenitentium et advertendum est in pinnuentia publica non unam impositionem manuum suisse , ut recte Sirmondus cap. 7. R Albaspi-uaeus lib. a. observat. II. scripsere . Imponebatur itaque lapsis manus, quando ab Episcopo ad poenitentiam agendam admittebantur: de qua manus impositione aperte Ioqnitur canon is. Concilii Apathensis productus supra num. 3. canon i2. Concilii Toletani XI. an. 6 s. S S. I e an Epistola ad Rusticum superiori numero laudata. Altera manus im Positio , Sc quidem sepe iterata , ac repetita, ea est, de qua supra di-.ωQus explicando tertium pandentiae gradum: & de qua canon I. Sy