장음표시 사용
651쪽
qua saepius commemorantur em. Ηdi. 3, 140. Plui. Them. r. 23. c. 29. Nepo Conon. c. 3. et de recentioribus Persis v. Chardinus III. p. 304. . Quamquam, dixerit quispiam, si lex illa nititur line summo regis perSonam Suam occultandi Studio, quid tum censendum de splendidissimis illis epulis, quas luilio historiae
nostrae Ahasverus adornasse perhibetur, in quibus non modo rex per totos seX menses coram omnibus totius imperii praesectis versaretur, Sed etiam per Septem dies in conspectu omnium Susianorum coenarei Si ad vulgarem regis coenandi morem
speetamus, hic quidem optime iii illam occultam quadrat maiestate1n. Allienaeus enim ex Heraclide Cumano haec iradii: τα δε πώσι α o βασHευς si ονος Gρισιή καὶ δειπνῶ ἐνίοτε δε -ὶ ιὶ ri 10 τω συνδειπνεT καἱ των υι υν ἐνio ι 4, c. 26. eis. Plutarch. ArtaX. c. b. 3. Ab hac autem quotidiana copii audi consuetudine distinguenda eSt conviviorum publicorum, quale est illud, quod in libro noStro narratur, celebritas. Attamen semper haec ni ira videretur, praesertim eum per tantam temporis diuturnitatem maneret, nisi ab Herael; de illo Cumano, qui loco Athenaei notato in euenis regiis deseribondis mullus est, aliquid nobis traditum esset, quo, quod quidem ad regem attinet, celebritas conviviorum publiacorum admodum temperaretur. Verba Heraclidis haec sunt: των de του βασιλέως συνδείπνc0ν οὶ ιεν deinνουσι otiς ορῆν εξεστι παντὶ τέο βουλοιιέν P, οἱ δε εισω siετα βασHέως ' καὶ Ουτοι δε os συνδειπνουσιν αον, ἀλλεστιν Οἰκε/ιατα δυο καὶ ἀντικρυς αλληλων, ἐν φ ο βασι λευς το αριωτον ποιεῖται, και εν β οι συνθειπνοι, και ο
ant ex communi quadam de regiae maiestate opinione Potest explieari cirr. Dereser. ad h. l. et Paula. Relae n. d. Morgent. g. 86. .
652쪽
τας τουτορος τις τεῖν ευνο DX si'. ', Ex hoc loco apparet, regem Persarum ne ium quidem, quum publicas insit literet epulas, convivis suis tantopere in liuisisse, ut liberam faciei suae' adspeeium praeberet, sed quantum posset ex pui, lici conviviieelebritate se in adrium illud Solitudinis Suae recepisse. Quae eum ita siui, exordium historiae Esilierae non impedii, quominus Ahasverum quoque vulgarem regum PerSarum coiiSit Pludinem in sacro quaSi quodam Recessu vivendi Reqitulum esse,
et Ox hac consuetudine illius legis, quam Est itera mandato Mordeclinei opponat, Sevetitatem repetamus. Ad hanc sacram et circumscripiam solitudinem illud quoque videtur pertinere, quod magni reges non facile a solio suo aureo recedebant, cui im cousuetudinis tu nostro quoque libello duo invenimus vestigia. Statim initio Ahasveri imperium ita
Deinde cum Esthera ad regem intravit, eum invenit sedeuiem in sella sua regia ei manu tenentem sceptrum aureum b, 1.2. . Haec regis conditio Oedero quidem iam mira est visa, ut hunc locum in suspicionem vocare conaretur p. 132.). Sed, tantum abest, ut scriptor hac in re erroris possit postulari, ut iure nostro eam ad accuratae eius scientiae et fidei reseramus indicia. Etenim quantopere PerSarum reges ipSam sedendi tranquillitatem ei quasi quandam maiestatem amaverint videri licet ex Athenaeo, qui de magno rege loquens Ore ait
historia egregie probautur, Saepius enim, si reges Persarum
, Haec posteriora enuntiata demonstrant, singularem suiκ ointer Persas potionem a reliquo convivio segregatam. Huip bens respondet, quod bis in libro nostro legitur et noxiusfr. Aelian. V. H. I2, I.
653쪽
ad bella longinqua proseiscentes et extra palatia sita degentes sequimur, in sellis suis regiis sedentes conspicinniur. Xerxena, eum proelium ad Thermopylas lustraret, in solio sedisse testatur Herodotus 7, 212.). Eundem narrat Pilitarchus Them e. 13. in aurea sella sua sedentem pugnam ad Salamina contemplatum esse, et Harpocration tradit, hanc Xerxis sellam postea in Atheniensium venisse potestatem v. Brisson. p. 683. in. - Postquam Darius copias suas in Europam transmiserit Mandrocles quidam narratur λαγραφαsιενος πασαν τὴν
καTVsιενον καὶ TOν στρατον αυτου δια βαῖνοντα Ηdt. 9, 88. . Si autem reges tantopere sedibus suis assixi erant, iit ne in bellorum et proeliorum strepitu ab iis discederent, quid mirum quod in domestica tranquillitate solio suo uti solebant Iia Artaxerxes, cum Themistoclem adduci iuberet, sedens inducitur v. Plui. Them. c. 29. , quemadmodum Esthera nostra Ahasverum adspexit sedentem. Neque vero quidquam, cum aliquis imperium Persarum naeliis esset, citius fieri debebat, quam ut solio suo aureo imponeretur. Itaque Artamenes, cum Artabanus imperium Xerxi aditidicasset, fiatim exiluit, se irem Rdoravit ei triaque prehensa eius dextra in solio regio coia Iocavit v. Ρliit. de frui. amore. c. 18. . Deinde quam arcinnecessitudine sedes regia cum ipsius regis persona et dignitate copulari existimata sit, admodum perspicue demonstrat historia Xerxis eum Artabano patruo suo de bello Graecis inserendo certantis. Cum enim Xerxes somnium aliquod de illo bello habuisse sibi videretur, hortatus est Artabanum, ut regio ο natu indulus in sua ipsius sede consideret, ut si idem illi somnium contigisset, ab omni sallaciae suspicione liberaretur Udi. 7, 15. 3. opinabatur igitur Xerxes, si quis solium regium conscenderet, eum ipsam regis personam iuduere. in haec sine dubio causa suit, cur apud Persas capitale haberetur
hanc sacram sedem tetigisse v. Uilt. 7, 16. Curt. 8, 4. Valer. Max. 5, 1. p. 245. Bip. . Haec omnia complectitur Dio Chrysostomus Persarum reges appellans ἐν λγόνοις χρυσοις καθεμενους βασιλεας ap. Brisson. p. 103. . Et cum hac Chrysostomi loquutione optime convenit imago, quam describit Philostratus Ιωa. 2, 32. , in qua rex Persarum cernebatur
654쪽
in solio suo aureo στικτος εος ταως sedens. Ex his tot tamque variis testimoniis manifestum est, locos nostros de
tione petitos eSSe. Aitamen loco 5, 2. difficultas aliqua, qtiani vis levis, oriri videtur. Curtius enim narrat Alexandrum Susis consedisse in sella regia multo excelsiori quam pro habitu corporis, et hanc ob causam mensam Darii apponi iussisse, cui pedes suos imponeret Cliri. b, 2. . Iam si iam excelsum suit solium regium, mirum videtur, quod Esthera tam prope ad regemaeeedere audet, ut sceptrum eius liossit tangere. Attamen hienodus lacile solvitur, dummodo conspiciamus imagines moti mentorum Persepolitanorum. In his enim imaginibus apparet etiam rex Persarum in solio Sedens et sceptrum suum manu tenens. Hoc autem sceptrum minime ita breve est, ut alias pleruinque pingitur, sed satis longum, ut rex ex altitudine sua commode ad supplices omnes posset porrigere. Celerum sceptrum ut apud alias genies iri apud Persus quoque pro signo regiae potestatis esse habitum cum illis imaginibus, iumex loco quodam Herodoti apparet, tibi Xerxes ad Artabanum, qui Susa discessurus est, dicii: σοι sis υν υ ἐκ πανιων
Vana opinio de divina regum dignitate, qua et rex et popuIus Persarum imbutus erat, verbis etiam, quae ex orerygis proficiscerentur, ingeniem radiciliabat auctoritatem. Quem- adviodum enim Dei coelestis verba effracta esse neque vis eorum impediri posse existimabantur, ita quoque mandatum a terrestri Deo pronuntiatum sine ulla haesitatione persiei debebat. Hac simpliciter quidem sed admodum perspicue deseri bitur in libro nostro T, 8. Rex cum Uamynem ad Estherae
lectulum cubantem adspicit, iudignabandus quaeriirm 22, riz Tn n N, post hanc suspicionem ex interrogatione etiam quodammodo Suspensam statim pergitur:
suis potentia verbi regii ad oculos lectoria demonstraturi Neque vero videtur negligendum, Iniuistrorum nullam fieri mentionem. Tam validum enim est, quidquid rex eloquitur, ut ad essiciendum nulla fero egeat opo aliena. Deinde quanta se-
655쪽
circvνφιον κατασκευασαι Briss. p. 185. 3. In eandem senteni iam asserri possunt verba, quae Artabanus Xerxi, qui italum nil nescio quid erat adliorinius, respondet: ει δέ τοι Οὐ-τos δέδοπ αι γενεσθω, καὶ οὐχ ou τε αὐGν παρατρες αι Ηdi. 7, 16.3. Sed reues Persarum quamquam dii quidam
terrestros si hi esse videbantur, ideo inmen vero non erant, quod opitiabantur, itaque accidere poterat, ut quemadmodum alii humilies in sententiis suis et decretis salsam aliquam opi- nicilem vel vehementem aut mi perturbationem Sequerentur et eum ad tranquillam et veram rerum venissent cognitionem, eos Ipsos divinae suae sapienti ne poeniteret. Huius poenilontiao exemplum ost illud, quod Diodorus de Dario narrat; ei manifestius etiam exemplum affert Herodotus, qui Sandocem unum
ex iudieihiis rogiis iradit a Dario propter iniquam aliquam Sen lentiam eruci esse iis xiim; sed cum ille ex patibulo penderotregem Sesum reputant om quanta ossicia ille sibi praesitiisset, severitatis cutis poenituisso, hi hominoin solvi atque in vitam revorari iussisse 7, 194.). Ex hoc loco etiam apparet, roges, ne frustra esset poenitentiae suae dolor, nonnunquam Seu tonitas sua' revocare non dubitasse. Et simili A quaedam regia mandati abrogatio eum memoratur in historia Mentoris ei Tlisssationis Dind. 16, 43. Ita Xerxes quoque non Solum pri mnin sententiam de bello contra Graecos firmiter pronuntiatam si fortiter defensam Ηdi. 7, 4. 11. , postridie mutavit et contrariam Artabani sententiam palam professus est o. 13. , sed etiam ab hoc ipso altero decreto suo postea decessit se. 18. . uas ituum ua sint dubitari potest, legem apud Persas exsiliisse, ox qua quamvis regia sentenuam abrogari nefas esset. Non multum euim Iocis issis supra allatis trilinerim, nam neu-isr iniis perspicuus est. Attamen quamquam magni reges tum
656쪽
considerantiae suae poenas luebant, quamquam senientias suas
revocare cogebantur, multum tamen aberat, ut opinionem do divinitate sua abiicerent. Quemadmodum pontifiees Romani manifestissimis . erroris sui documentis non sanantiu , ita illi quoque nihilominus divinam Sententiarum Suarum auctoritatem defendebant, sed cancellis quibusdam eam circumscribebant. Etenim sancitum est, ut quaecunque regis sententia inter Ieges publicas relata regioque Sigillo Obsignata esset, mutari vel revocari nefas esset. Cum septem Ahasveri consiliarii de Vasthia consulerentur, unus ex iis sententiam suam ita induxit r
N 1, 19. . Itaque ei non suffecit ut rex
decretum ore solo pronuntiaret, sed statim id scribendum eι in legum publicarum numerum reserendum esse censuit, tum demum, inquit, non abrogabitur. Et haec Sine. dubio est causa, cur in omnibus edictis gravioribus promulgendis semper seripturae sat mentio. Haman cum edictum adversus Iudaeos
ab rege peteret, dixit: - 3, 9.); Esthera cum
, rogaret, ut Hamanis decretum irritum redderetur, eadem usa est sormula: 'nN- 8, 5. . Apertissimo autem haec scriptae legis auctoritas demomiratur loco S, 8., ubi Ahasverus ad Estiterae petitionem de Hamanis decreto anti
inania, sed ex line ipsa necessitate oritur singulare illud bellum civile inter Persas et Iudaeos. Quamquam haec Persica superstitio, i quae in historia nostra uinium valet, satis certo ex universa illa causa, quae involerata opinio'e do regum divinitate conlinetur, repeti potest et in huiὲδ causae demonstratione acquiescere poSsumus, tamen cognitio rerum Persi.. earum, quam libro no8iro indicare Suscepimus, illustrior fit, si certum aliquod huius rei testimonium aliunde possimus aia serre. Exstat vero tale testimonium in libro Danielis, principes
enim coram rege Dariis ita loquuntur: z pN NMU I D
NIVn 6, 9. . Haec verba locis nostris ita sunt similia, qtiemadmodum de duob is testimoniis, quae ad easdem rem speetens,
657쪽
exspeetari potest, ita vero disparia, ut in neutram partem
suspicio cadere possit. Ceterum eum divina scripturae in edictis publicis anet ritate multa alia, quae in commentariis de rebus Estiterae deprehendimus, cohaerent, quae non solum propter hanc ipsam
eonvenientiam magnam per se habent probabilitatem, sed etiam propterea quod testimoniis aliunde pelitis probantur, ad fidem historiel tuendam aliquantum faciunt. Ahasverus loeo snpra allato ad Estheram dicit, decretum Hamanis non solum seriptam esse, sed etiam sigillo regio obsignatum, ideoque irritum reddi non posse. Haec autem summa sigilli regii vis et potestas multiplici et insigni modo in historia Estherae cerni tur. Haman narratur literas, quas in provincias miserit, regio sigillo obsignasse 3, 12.3; rex Estheram adhortatur, v novum edicinii, obsignari iubeat 8, 8. et hue saelum resotraditur 8, 10.). Deinde annulum Suum, quo obsignare sol bai, Ahasverus de digito suo detractum Humani, tradidit, ut eum summa ornaret potestate 3, 10. et eum Hamati munero suo privaretur eundem repetiit atque ad Mordechaeum, qui in Bamania Iocum succederet, transtulit 8, 2.). Quemadmodum Chardinus narrat edieta regia in tabulas publicas inseri propterea quod inde auetoritas eorum plena pendeat Τ. ΙΙΙ. p. 363.), ita quoque sigillum regium reeentioribus etiam temporibus solenne est signum summae potesti tis testimoniis, quae asseri Paul seu Heg. d. Imrg. p. 297. addi potest Arvieuxmerkwii . Nactricia. T. IV. p. 472.). Neque vero in ani qua historia loci desunt, qui eandem sigilli regii tessentur vim et auctoritatem. Simili lare modo ut Ahasverus noster Mosedechaeo Pharao fhopho sigillum suum tradidisse refertur Gos. 41, 42. . Et quod Alexander annulum suum Perdiceae tradidisse narratur, ut eum summa post mortem suam donaret
potestale Iustin. 12, 9.ὶ, soritisse, ut in multis aliis, morem Persarum imitatus est. Si autem ad Persas ipsos speciamus, insigne documentum de huius signi usu, qualis in historia n sira saepius commemoratur, debemus Herodoto, qui Bagaeum quendam, qui ad Oroetam occidendum a rege mitteretur, plures narrat secum habuisse literas Darii sigillo notatas et cura deereium de 0roela occidendo eodem sigillo in fructum osten-
658쪽
disset, satellites hastatos sine mora hominem interemisse 3, 128. . Xenophon quoque Ηisi. Graee. 7, 1, 39. 3 loquitur de sigillo regis Persarum literis impresso. Adami denique p. 61. loeum assert ex Polyaeni Straleg. , ubi de rege Ochohaee traduntur: τὴν βασιλικqν σφραγίδα διωπέιπιωνονοματος λυ πατρος π9οσέταξεν Thoν ἀναγορευσαι βασιλεα; et alium ex Curtio loeum, qui Alexandrum perhibet iis literis, quas in Asiam mitteret, annulum Darii im
Deinde ex hae seripturae In literis publicis promuIgalidis nece itate explicanda est scribarum publiearum mentio 3, 12. 8, 9. 3. in hos scribas Persicos alias quoque incidimus. Herodotus in Ioeo illo de Oroetae supplicio Bugaeum narrat Sardibus etiam scribas regios invenisse et hoc expliaeandi gratia addit: γραμ/ιατιστας δἐ βασιλείους οἱ παντες
υπαρχοι πουσιν. Xerxes cum ingentem Suum lustrarei exemeitum, de singulis gentibus sciscitatus est, et quae comperiret scribis suis annotanda mandavit Udi. 7, 100. eis. Pluti Artax. c. 29.). Recentioribus etiam tempori hiis principes Asi iteos perpetuo scribas habere in comitatu suo docet Ηeerenius I, 1. p. 135. .' Hic scribarum publicarum usus ducit nos ad annales regios, de qnibus saepius in libro nostro Iegimus 2,
23. 6, 1. 10, 2. , ex quibus locis colligi potest, reges Per-Sarum, quaecunque sub imperio Suo gesta suerint aut aecid
rint, in hos commentarios publicos retulisse. Et haec res m nisestis antiquitatis testimoniis probari potest. etesias qui per aliquantum temporis inter Persas versabatur, in historia sua Persica conscribenda adhibuit δεινὼ ερας βασιλικὰς ἐν αἷς οἱ Πέρσαι τας παλαιὰς πραξεις κατά τινα νομον ῆχον συντεταγιιένας Diod. 2, 32.3. His autem scriptis non solum ea mandata esse, quae ad totius imperii salutem pertinerent, sed res etiam leviores, quille Mordethaei fuerit officium, d monstrat Herodotus, qui de Xerxe pugnam Salaminiam eontemplante ita scribi ir οπως τίνα ἰδοι πέρλς τοῖν εα οὐεργον τι ἀποδεικνυμπον ἐν τῆ ναυι ιαχίζ κατ Τμενος υ ooυρει τερ ἄντιον Σαλαιανος ἀνεπυνθάνετο TOν πο ἱ- σαντα καὶ οι γραμμοπισταὶ ἀνέγραφον πατροθεν τον
659쪽
Denique annales Persarum saepius cominemorantur in historia
Ad hunc scripturae usum publicum pertinent etiam exemplaria, quae de regio edicio describerentur neceSse erat; eiusmodi exemplaria secundaria plus semel in historiae nostra inveniuntur v. 3, 14. 4, 8. 8, 13.) et eodem verbo designantur, ut apiid Esram 4, 11. 23. 5, 6. 7, 11.). '' . Formula quoque solennis: nn Inari, In I Iaumn quae repetitur 3, 14. 8, 13. notanda est, quippe Auum tam penitns eX
rei ipsius naia sit natura, ut non mediocrem fidei habeat commendationem. Similis formula est haec: nam mm3, 15. 8, 4. oll. 9, 8., quae Argumento ediciorum additur. Publicae enim auctoritatis confirmandae causa hoc venerabilis Ahasveri arcis nomen edictis videtur adiunctum esse. Eodem modo ad rem pertinet diligens variorum praesectorum et populorum descriptio 1, 22. 3, 12. 8, 13.). Quid enim in tanta imperii Persici vastitate hae enumeratione magis consentaneum, magisque necessarium fuit 3 Quamquam seripior noster per brevitalis studium ipsa verba edictorum retagiorum referre nos potuit, eiusmodi formulae iam arcte cum ipso argumento copulatae eralit, ut quemadmodum plantis adhaerent radices, Seiungi non possent; itaque, ut imaginem teneamus, demolistrant, edicta illa non in capite neseio cuius homi uis otiosi iuventa, sed ex ipso Susorum, Ahasveri sedis, Eolo naia esse. Quanquana hic praeterire non possumus dis cultatem, quam locus quidam Thucydidis nobis videatur parere. Is enim narrat legatum Persarum, qui literas serret ad Lacedaemonios, ab Allieniensibus esse iniereeplum καὶ αὐτοῖκηιισθεντος Oὶ 'dctyiναιοι τας ιιεν επιστOMς ειεταγραφά- μενοι ' γ ἐκ των Ἀσσυρίων γραμιιάτ ων ἀνεγνωσαν. Quamquam certant tulerpretes, quid literis illis Assyriis signi-
Prae ceteris nomina eorum, qni de rege bene essent meriti δροσαγγαι in tabulas regias videntur relata esse v. Hiit. 8, M. Sola forma dissert, in nostro enim libro Iegitur et in bistoria vero Esrae: PE u.
660쪽
ficetiir, hoc lainen salis constat, sermonem epistolae illius non Graeenm suisse. Nostro autem libro Sahpius legimus, edietaregia, quae tu provincias mitterentur, ad Singularum gentium et provinciarum sermonem atque Seripturam esse eomposita.
explicandam bene confert Geti. 10, 15. 20, 31. et certe cotiligit, verba non ita esse premenda, ut Singulis provinciis propria quaedam lingua et a ceteris prorsus diversa tribui existimetur, sed hanc subesse sententiam, imperium Persicum multa continere linguae et seripturae genera, ideoque in promulgandis edielis reinis ad has diversitates ruliouem esse ha-hilam. Aliamen non potest dubitari, quin ex hoe linguarum numero Graeci, qui in Asia habitarent Persis subditi, non eximendi sitit. Iam quaeritur eur epistula illa regis ad Lacedaemonios non ab iis scribis confecta sit, qui sermonem Gra eum callerent. Res ipsa, quae ab auctore libri Estherae nobis traditur, per se tam probabilis est, et ad totam rerum Persicarum rationem tam apta, ut eiusmodi dissicultate non possit everti. Primum inter se disserunt literae regis ad alienam ei visalem datae, et edicia, ipsis civibus imposita; di inde quidni coliticiamus, consulto Assyrium sermonem ad literas illas Seribendas adhibitum esse, ite argumentum earum tam lacile
Cum satis multa edicti regii exemplaria deseripta et ad illam populorum et provinciarnm varietalem comparata erant, per omnes imperii partes et Iocos distribui debebant. Quod eum Permsgno cum apparatu coniuncium esset, historicus non potuit, quin breviter quidem commemoraret. Sed haec eius brevitas noli impedit, quominus in hac quoque re nonnulla eximiae eius cognitionis documenta appareant. Legimus 3, 16. et
v. 10. Herodotus de hoc tabellariorum Persicorum genere ita tradit: λέγουσι cυς οσον αν Misi ερί θν πασα οδος, τοσουτοι r ' Non properat scriptor ad doctrinam suam ostentandam.