장음표시 사용
161쪽
isti De clausura ganelimonialium
33. Tertia causa egressus Montalium dicitur a Pio V. magnum incendium, quod scilicet extingui nequeat , &vitari sine Iraui periculo Montalium,nis e septis suis discedant.Nam si occurri possit absque eiusmodi exitu, permitti non debebit, uti ex
communi sententia retulimus f. I.Et si ab constantiam in retinenda clausura hoc casu etiam miraculo probauit Deus teste Petro Venerabili lib.i. de miracul. cap.22. ex quo descripsit Baron. an. Christi io' . Cum enim conflagraret monasterium Marcia-niense ne imperante quidem Hugone Archiepiscopo Lugdunensi & Vrbani II. Legato in Galliis exire voluerunt nobiles virgines, de ipsarum una Gisia nomine Hugonem rogauit , ut potius imperaret igni, ut e monasterio discederet, quam ut ipsae ex illo contra votum suum exirent. Quod ubi fecit Hugo , derepentesiibstitit incendium , & velut iniecta frigida breuissimo tempore extinctum est. Quarta causa continet casus alios similes iis, quos in sua constitutione Pius V. assiguauit. Etiamsi enim dictionem taxatium adhibuerit , dixeritque extra illos tres casus nemini faciendam hanc licentiam egrediendi Lillos casus non sumpsit materialiter , sed formaliter, quatenus videlicet sunt noctui monasterio, t iique communitati: quare extensio quae fit ad alios casus , in quibus ea idem , aut maius damnum communitatis & monasterij,non est vera& propria extensio , sed declaratio, propter identitatem rationis , quod fusus in nostra scientia canonica docuimus , & in aliis legibus etiam enalibus & odiosis , quae tamenstrictius interpretandae sunt, ostendunt Anton. Comes tom. I. Variar. cap. II. num. I 2. variisque exemplis confiniat hoc loco Sanch.lib. I c. I s. Hum. aliique. Itaque nostram hanc sententiam docent , tum ipse Sanctim, tum Nauarr. comm. q. de Regular. Dum 48. Gutierr. lib. I. qq. Canonic. cap. I .num. 3.licet in con trariam sententiam inclinet. AZor. rom. I. lib. I 3. cap.8. quaest. I. ad fin. Rodriq .lom. I. qq. Regul. quaest.69. artic. .& art. .Cenedo collin. 3 I.ad sextum decretal.num.1.Suared lib. I. tractat. 8. de Relig. cap. 9. numer. .
Barbocile potest. Episcop. alleg. Oa.
disput. de clausura quaest. I. punct.9. num. 6. Ugolin. de officio Episcop.
cap. LI. g. L. num. . Contra Mirand.
de Monialib. quaest. 3. I1.4. Sc Zerol. in praxi Episcop.ver. Moniales 3. I 6. ubi Ac adducit quandam declarationem sacrae Congregationis Cardin. sed sane de ea non constat.
f. VI. consectaria ex doctrina
tradita. CONfECTARI VM I. Casin singulares circa morbos, propter quos permittendus es Moniali exitus emonasterio.
EX uniuersali nostra Regula, qua
diximus propter morbos ita contagiosos , ut reliquae communitati periculum , aut scandalum pariant, permittendum elle exitum e monasterio , facile fuerit diiudicare quid circa singulos morbos si sentiendum r modo quae susus de morbis idem iis 3 Diuiligod by Corale
162쪽
Epidemiis 3c contagiosis ex communioribus Medicorum placitis obser
Primδ igitur proeter luem Veneream permitti polle hunc exitum
existimauit Sancti. cap. II. cit. II. 3. Llamas in methodo curation. in appendico g. io. Bonacin. punct.'. cit.
Dum.2. Quia morbus ille similis est leprae, immo aliqui Medici contendunt illum elle veterem Elephantias in , quos tamen erudito castigat
Fracastor. lib. 1. de morb. continios. cap. 1 3.
Mihi ex iis , quae de hoc morbo paucis, sed erudite scripsit Fracastor.
lib. 2. de morb. contagios cap. I I. &I2. non videtur elle causa sufficiens extrahendi Monialem e monasterio, nisi ita illam amixerit, ut horridam, ulcerosam, exesam & foetidam reddat, ut omnibus scandalum de ossiensionem creet: de non sint aedes intra
septa monasteri j ita separatae , ut in illis sine reliquarum pericillo & sca-dalo curari valeat, quod rarius otiani nδ continget. Ratio est, quia diximus morbos conlapioses, qui non nisi solo contactu, eoque valido serpunt , non continere sufficientem causam istius egressiis. Atqui haec
lues neque ex omni contactu, neque
prompte sese diffundit ; sed selum
quando duo corpora contactu mutuo plurimum incaluerint, fomitem fere non relinquit, quamuis insantes lactantes , a matre insecta con trahunt hunc morbum. Ratio est,
quia illius materia. est phlegma ser-didum de crassium , quod Inalcant in
primis pustulce pingues de mucore uodam incredibili manantes, dein-eguminositates concreto phlegmone constantes , & denique dolores lacertorum diuturni, extensiui, Scnoctu amig tes : quia enim materia crassior est , quam ut penetrare iuncturas possit in neruis , lacertis residet ; saeuiunt hi dolores noctu: quia interdiu calor naturalis solet exteriora petere , , sole excitatus ad membra operationi destinata fouenda, unde dc ventostates exoluit,quae neruos de lacertos cxtendunt ocvellicant , de simul materiam illam
concoquit. Noctu vero calor introrsum recurrit , dc externa membra deserit : ideoque materia illa , actore fouente, dc ventositates dissoluente destituta maiores dolores excitat. Itaque dubium nemini esse potest materiam huius contagionis cile mucosum phlegma & sordidum: quare cum huius morbi seminaria in lentore quodam sepulta sint , indigesntque concalefactione quadam corporum , ut fiant actia seminaria,& alteri agglutinari possint , non potest essie prompta contages. Sic disterit de nutus luis contagio Fr castor. cap. I 1. etiam ubi primum in Europa visiis est , & seuiebat magis hie morbus : additque furiarum aliuando , ut ne per conta in quiem se propaget: quoniam materia in dies frigidior fit, 3c terrestrior,in qua Zc pauciora seminaria , & debiliora gignuntur. Cum igitur facile possit huius. luis insectio 3c contagium 1 caeteris Montalibus vitari. non est quod, quae elusinodi morbo laborabit , E monasterio educatur. vii caeteras periculo subducamus. Secundo Plithiss contagiosa licet, non videtur causa sussiciens permittendi egressium Moniali hoc vitio affectat. Illam quidem contrahi ex consuetudine , aut conuictu cum Philusico docet Fracastor. lib. 1. de
morb. contagios cap. λ. ipsaque vulgaris experientia : nam tanta tenacitate virus illud adhaeret semiti. R ; tamque
163쪽
is De clausura sanctimonialium
iamque diu seruatur , ut Phthisicorum vestes etiam post biennium comtagionem attulerint , & aliquando camerae, lectuli & tabulata , in quibus phthisici perierunt , contagiosi
reddantur. Seminaria enim contagionis ex putrefactione , quae in phthisi fit, evaporantia tenacia sunt, de fomiti agglutinantur , cratia &lanta existunt. Quia tamen dum iam tabidus pulmo deprehenditur, facile poterit aegra leparari a conuictucaeterarum in ipso monasterio, non est quod illius clausura soluatur : &sanc frequentius ob istum morbum soluenda foret.
non communicatur , aut in distans, aut fomite , aut quolibet contactu; sed cum ita morsu canis rabidi cutis dilaceratur, ut sanguis eliciatur, eaque contagio tam lente serpit, ut rati, ante vigesimum diem se prodat,& alias per pliares menses lateat: quia seminaria illius sunt crassiora; quare spiuna, in qua latent, commisceri debet sanguini, ut illi ea si
minaria agglutinentur, neque sola cutis dilaceratione penetrabunt An logiam habent ad melancholicum humorem,uti disserit Fracatardib.1. Cit. cap. Io. Cum itaque haec contagio difficilius sese propaget, non erit causa egrediendi e monasterio. Adde hos omnes morbos,etiamsi sint comtagio li , non esse tamen Epide os: cum igitur aliunde periculum, quod
ex eorum contagio timetur , non ita
Aissiculter superetur, reuera dici non Hebent comprehendi a Pio V. nomine Epidemiae.
Quarib variolae , & morbilli sunt contagiosi quidem & Epid ij, non tamen restilentes , ctuia plerumque salubres : Contagiosi quidem,quum quod exhalat in illa putrefactione, lentum admodum est , & semin
rium contagionis. Maiori vero ex parte salubres : quia ebullitio haec purificatio quaedam sanguinis est. Ita disserit Fracastor. lib.χ. de morb. contag. cap. 2. Quare quamuis aliquando popularis sit, Ss Epidemius hic morbus, non dabit causam l gitimam Moniali exeundi e monasterio , ut apparci ex dictis q.A. Quintd, idem dicendum erit de dysenteria,quando popularis Sc Epi-demius morbus fuerit: neque enim Monialis illa laborans soluenda erit idcirco clausura, ut statim vides &sequitur ex M. Sexto febris pestilens, quae uti definit Fracastor .lib. 1. de morb. contagios. est profundae & sordidae putrefactionis, includens seminaria a tisiunae contagionis per se, propter quod & lethalis est , & contagiosi. Causam omnino sessicientem praebet permittendi egressim Moniali emonasterio : quia reuera eius commoratio creat aliis periculum, quan
do maxime elusi nodi febris Epidemia est, & saeuit passim atque plurimos interimit: Tunc enim habet sine dubio lacum constitutio Pij V. vii constat ex dictis. Septimo febris pestilens in Brit
nia , quae ephemera est, quia uno die aut hominem perdit, aut liberat, contagiosi est , & serpit ab uno in alium , atque aliquando integras ciuitates percurrit, & in vicinum Belsum sese propagat. Eius causam exi-imat Fracastor. lib. cit. cap.F. Vapores qui tem pestate certa humida ex illo selo exhalant, & corrupti,ac
subtilissimi sint, & subtilem etiam
inferunt contagionem, cuius analo
gia est , vel ad spiritus, vel ad tenuem spumam, quae sanguini sipernatat: & denique, quocumque nommine
164쪽
Di uistis L. Cap. VI. s. V L. iss
mine voces . ad subtile sanguinis. Vnde una die aut sebris, aut aeger extinguitur. Solo sere sudore sanatur , quem idcirco incolae diligenter procurant aegrotis, qui sere omnes pereunt, nisi sudore perfluant. Haee labris, ut dixi,quamuis contagiosa sit , non sussciet ad Qtuendam clausuram ; primo quia non est morbus epidemius, sed potius endemius, & Britanniae familiaris: quare saepius & sere semper laxanda so-ret clausura. Secundo cum vno tam
tum die perderet, statim atque corripuerit Monialem , & antequam e monasterio extraheretur, iam seminaria contagionis subtilissinae exhalavit, creauitque periculum caeteris, propter quod vitandum permittebatur egrellius aegroto. Denique quia
cum hactenus unicum remedium leuandae huius Dbris sit sudor , illeque omnino impediendus sit deportatione aegrotae extra monasterium, cum
vel sola mutatio situs & decubitus aegri ipsum nonnumquam impediat, non educetur illa Monialis e claustris, iusi certissimo vitae periculo, atque in ipsa loci mutatione line dubio peribit. Octatio sunt quadam sebres malignae, quae licet non omnes interimant ; plures tamen interficiunt: lenticulas , aut puncticulas vulgus appellat : quia proserunt maculas lenticulis, aut pulicum puncturis similes, quas etiam Peticulas quidam dicunt. Familiares sunt Cypro,& vicinis Insulis: Italiae tamen communicatae anno IJos. IJ28. plurimis suere lethales: immo aliqui ex Italia prosecti, eius pestis seminarium detulere, ex quo tandem & ipsi periere , quod contigisse Andreae Nau gero Venetarum apud Christianis finium Franciscum Oratori pluribus quaeritur Hacastor. lib.2. cit. C.c. ubi hane sebrim contagiosam esse dicit, sed nee celeriter, nec per fomitem , & ad distans, sed tantum per tractationem infirmi, ideoque ex doctrina tradita M. . non erit causa legitima soluendi clausura Monialem illa laborantem. Adde quod o, seruauit ibidem Fracas . paucas mulieres eiusnodi sibri poetisse ; sed quidquid de eius malignitate disputent Medici, cum eius contagio non communicetur . nisi per infirmi tractationem, facile fuerit caeteras MO-niales ab eius contagione eximere. Et sane eius seminaria non sunt admodum acria, nec fortem , elaboratamque mixtionem habent, cum &sterentur facilius, & non agglutinentur,quemadmodum illa, quae B- mitem relinquunt.
Nono sebris vere pestifera cum ΑΙ promptiorem ha at contagionem, atque celerrimae susteptionis somitem reliΜquat,& ad distans sese propaget pcr sistam transpirationem,expiration que, aut omnes, aut maiorem pariem aegrorum perdat: causa sufficientissima est Moniali exeundi e monasterio. Illa enim maxime nomine Epidemiae designata fuit IPio V. cx omnium Doctorum sei tentia , de ex s. de 4. satis aperia
Decimδ ex omnibus insectioni- η bus euitandis, de quibus fustis disputat Fracastor. cap. vltim. lib. 1. de morb. contagiosvix villae sunt, quae praebeant causam egrediendi e mo- sterio, nisi quae ita horridam redderent aegrotam, ut cum aliis sine tam dato , uti loquitur Bonifac. commorari nequeat; nam ratione insectionis 5: Epidemiae vix licebit e mona
sterio discedere, cum istas inseqiones facile fuerit, caeteris Monialibus
165쪽
136 Declausura Sancti monialium
vitare , praesertim in maioribus, laxioribusque monasteriis , ubi eiusmodi aegrotae a reliquarum consortio poterunt separari.
quit , ct extra istud certosa nauta es , solui positi cDu-
fura , ne pereat , Iicet morbus non sit contagiosus.
Ontingit aliquando Monialem moibo lethali tentari , coque interimendam esse , nisi e monasterio exeat , eo quod vel ob aeris intemperiem , aut taedium , aut rerum penuriam , Medicorum absentiam,
remediorum inopiam , aliasque eiuς imodi causas intra monasterium per- lsanari non possit; & extra illud valetudinem recuperatura existimetur. Quaeritur itaque an eo casu , quamuis non laboret morbo contagiose
aut Epidemio , possit illi concedi licentia egrediendi ε monasterio.
part. lib. I . cap.8. quae Li. Nauarrienim opinionem affert, ut quaesito satisfaciat, & illam minime improbat Ioan . de la Ctu et lib. i. de statu Relig. cap. s. dub. . concl. 2. Peiryn. in constitut 6. Pij V. mam. 24. & in additionib.ad eand.constitui. muri.8. Llamas in methodo curationis in appendice M. Io. Penn. in lib. I. C.de commeat. lib. I a. de multis id probat& addit quod voluit quoque Peiryn.
loco vii. citat. posse eius odi M nialem petita licentia & non obtenta egredi , aut etiam inuitam & reluctantem E monasterio extrahi.
Grassis 1 .part. decisiondib. . cap. I . num. II. Sorbus in annotat.ad compend. verb.ingressus monasteriorum Montalium numer. 6. Tamburi n. de
iure Abbatissi disputat. 2o. quaesit. . Neque improbabile putat Ferdin. at Castro traci. I 6. di iputat. . punct. v.
num. . .quia leges humanae etiam
Ecclesiasticae , qualis est lex clauserae, non obligant cum periculo vitae, de siue eam obligationem imponere possint ; siue non , quando de ea obligatione dubium est, fauendum potius est iuri naturali tuendi propriam vitam , quod nullo alio tolli potest , uti dicitur Clement. Pastoralis 3. caeterum de sentent. & re iudicata , & l. vi vim T. de Iussit. &Iure, qu in legi humanae aded seuerae. Atque in hoc nostro casu idcirco Pius V. causis a Bonifacio allatis addidit magnum incendium : quia in eo agitur de vita Monialis , quae nequidem tunc , si aliter seruari nequeat , licentiam egrediendi , aut
petere, aut expectare tenetur, ne in
terim flammis pereat. Quoties igitur de vita Monialis agetur, reuera exire poterit. Et sane si quis aggrederetur Monialem , neque illa , aut vim euadere, aut pudicitiam vel vitam seruare posset , nisi egrediendo e monasterio , nemo prudens illam violatae clausurae damnaret. Accedit
Pontificis Gregor. XIII. qui eius. modi licentiam Sanctimonialibus illustris cuiusdam monasteri, fecit
A uctoritas, cuius rescripti verba refert Nauarr. Communior tamen sententia negat licitum elle egrestum e monasterio eo casu , quamuis nolit superiores , qui tunc licentiam concellerint, aut Moniales , quae ea fuerint via poenas ullas incurrisse, cum sentcntiain
166쪽
llam probabile secutae fuerint. Quae
ratio quoque probat neque eas peccasse , cum sint operatae ex conscientia probabili. Ita censent Gutierreet
Montal. ubi & Declarat. Congregat. Cardinat. adducit. Sanchea lib. 6. in Decalog. cap. Is . nuria. 39.qui & plurimos etiam Salmanticenses idem
opinatos mille post exactissimam
totius .controuersiae disquisitionem
testatur , Layman. lib.Α.tract.q.c. la. num. I. Veta causa legitima, Barbosa allegat. Ioh. num. 21. de potestate
Episcopi. Ferdinand. , Castro nuper allatus. Miranda de Monialibus q. 4.
artic.4. Bonacin. disput. de clausura
probabiliorem dicit, & omnino do
Faustus in thesauro Religios. lib.6.
qui & Lorcam allegat. Ratio est, quia casus iste omnino dissimilis estitibus illis , Pio V. propositis i in
quibus solius Communitatis periculum , vel salutem attendit. Ad hunc igitur extendi nequit eius constitutio , tum ex principio uniuersalissimo a nobis in nostra scientia canonica pluribus demonstrato , extensionem. legis ad casus dissimiles fieri nequaquam poste , tum quia particula taxatiua , quam adhiduit Pius, inutilis omnino tu nullius emcaciae foret, si neque casus smiles, neque dissimiles excluderet. Aride Pium V. confirmasse Bonifacis legem, & eam declarasse, non verι, aut ampliasse, aut molliuisse,vti fultus ostendimus
f. I.atqui Bonifacius eam solam cautam legitimam esse voluit, quae utilitatem totius communitatis , non priuatam alictatus Monialis respice ret , cui omnino adhaesit Pius , non
modb quia ut dixi, diserte assi atse Bonifacii constitutionem confirmare & innovare ; sed quia dum
explicar singillatim casus, quoS Vniuersilibus verbis Bonifacius complexus fuerat,eos tantii asteri, qui aeque totius monasteris salutem spectant, Epidemiam videlicet & lepram, cΟ-
que nomine caeteros morbos conta
giosi,s contagione facile communicabili significat , uti exposuimus. 'Casus autem magni incendis aeque inuoluit omnes Montales: S quamuis aliquando agatur de salute unius duntaxat, quae in loco incendi, re-eeritur , possitque illa tunc e clausura egredio, scut si vim aut necem sibi ab aliquo inferendam vitare ne cesse si, non licet inde ad morbum lethalcm , aut alias mortis caulaS, veluti intrinsecas argumentari; alioquin semper fis ellet ad seruandam vitam quocumque casu quamlibet legem humanam de Ecclesiasticam violare. Carthusani v. g. pollent iudicio Medicorum ad tuendam vitam carnes comedere, quod tamen omninδ negant Vasq. I .a.disput. I 62. Granad.ibidem controuer T.trare .part. I. disput. 8. sect.1. num.7. & alij communiter e quia cum teneantur
ex sela consuetudine,aut statuto Ordinis , liceret illud eo casu violare, sicut aliud statutum humanum ®ulare ad amoliendam necem sibi ab hostea serendam,falsumqIte Om- Lilio est Ecclesiam, ubi agitur de bono communi , non posse condere leges , quae obligent priuatas pers
nas cum aliquo periculo vitae , maxime cum elusinodi persona illam
167쪽
138 De clausura Sanctimon alium
obligationem volentes lubentesque subeunt, ut de statutu Carthusensium abstinendi , carnibus modδdicebamus.Neque durum censeri debet Monialam teneri manere etiam cum vitae periculo in eo monasterio,
in quo habitare sponte elegit, &
ius clauseram nouerat: cum etiam
ipsi Monachi teneantur in eodem canobio, in quo professi sunt, habitare ; alij vero Religiosi in eo ad quod a superiore destinantur, quamuis valetudinis dispendium saepissime sentiant ob aeris intemperi aliaque regionis incommoda ; alioquin nunquam pollent superiores mittere quemquam nisi volentem in coenobia regionis inscstae , & ρος set quilibet Religiosus , aut ciuun di imperio resuctari, aut e coenobio
inuito superiore discedere praetextu salutis& vitae tuendae: & quamuis religiosa charitas postulet, ut ne superior inuitos in eiusmodi loca imsalubria destinet ; si tamen id faciat, inferior parere prose id tenebitur. Et sane si liceat Moniali ob morbum lethalem exire e monasterio propter spem recuperandi sanitatem extra illud, quis non videt laxandam omnino elle clausulam λ Nam & M. Dialis & Vedici talem causam saepissime obtendent, neque negari poterit licentia a superiore, nili inhumanus & crudelis audire velit. Cui Pius V. non dixit uno verbo mo bum periculostim esse causam egrediendi e clausura, & solos morbos
contagiosi,s ac caeteris nocivos recensuit 3 Cur postulanda suit venia in simili casu a Gregor.X III. si ex iure communi & naturali licitus eratcgrcssus Cur ea facultas dicitur praecipuo iure illustri illi monast
Mihi negatiua ista sententia in rigore iuris, & attenta constitutione Pontificia verior omnino videtur; nihilominus thun praxis pluribus in locis, tum Doctorum non vulgarium authoritas, tuin ipsa rei disticultas, tum denique ipsa pietas temperare hunc rigorem nobis permit uni, &benignius legem seueriorem inter- .pretati,quando non ita perspicua est, ut eius sensum de mentem dubiam faciant tuin illustres interpretes,tum non inualidae rationes. Itaque illam in praxi omnino securam sentio : Id-4ue tandem fatentur Sancti. de R riq. qui, ut dixi, negant superiures, qui eo casu licentiam concesserint peccasse & poenas violatae clausurae
Duo tamen addiderim , primum. ut ferE certa sit spes salutis recuperandae extra monasterium , quae intra illud omnino deplorata est. Ait rum , ut si deposita est salus, de iam
sol una agitur de trahenda per aliquot tantum menses vita, uti contingit in morbis quibuseam diutumnis , negetur omnino illa facultas: quia cum Sc illa vitae protractio incerta admodum sit , de paucorum
duntaxat aut mensium , aut fortassis dierum, non videtur ea tanti tale ut bono communi seruandae clausurae
praeserti debeat. Existimo denique
infrequentem omnino fore hunc casiun, si Medici momenta omnia religiose , uti par est , expendant: in- signis enim illa cura, qua tractantur aegrotae in monasteriis , compensat intemperiem aliquam aeris , aliaque leuiora incommoda clausurae: & iae
pius contingit,uti diutius vitam proini trahant in monasterio, & extra illud citius extinguantur: immd si proba- ibile periculum est, ne elusin5di M
nialis extra monasterium pereat,non i
168쪽
que licentiam egrediendi illi conc di vellem, cum optandum sit potius inter Religiosarum sororum manus intra aliquot dies quam post paucos
menses inter iaculares animam e halare
8. UX hae doctrina sequitur primδ,
5 quoties monasterium remotius est ab urbibus , ac proindo Medicis destitutum, qui neque fiequentcr covocari, neque remedia necesIaria fa
cile haberi pollunt, polle Moniali
grauiter & periculose Iaboranti, cuius curam promittunt Medici, si in urbem vicinam deferatur , ubi ab ilias tractari commode Valear, permitti illum egressum. Ita Emmanuel Roderiq. M. Regul. to. I. quaest. 49.
alios ; quia in eo casii praeualet vitae periculum legi eeclesiasticae de esania
sura,quae propterea non laxatur cum boni eommunis' damno, ut ex variis istis circunstantiis pater.
' Sequitur secudis Monialem aegro tam , quae sanari nequis in proprio monasterio propter intemperiem a ris, aliaque incommoda iudicio Me dicorum polle transferri in aliud monasterium salubrius & commo
dius : neque tunc exeundo e suo in nasterio violare clausuram ; contra Sancti. num. . & Doctores Salmaniaticenses,quos allegat: nam cum prυ-
xii I consectario statuerimus licitum essὰ egressum Monialis ob morbum pericul um , licet non cinna-giosum ob leem recuperandae alibi valetudinis i dicendum omnino est mutationem illam monasterii licitam fore , maxime cum ut iterum monebimus inferias, ea non tam sit violatio clausurae , quam unius Cum alia mutatio. Et Doctores, qui superiori consectario concesserunt ab solute egressum in eo morbi periculo , potiori multo iure migrationem ab uno monasterio in aliud proba
Tertio negant Monialem aegro- Io, am egredi posse e monasterio ad hauriendas aquas minerales,aut balneas , licet Medici nullum aliud remedium leuando illius morbo supercile arbitrentur. Mirarid. loco nuper allato. de Portet. in diib. regulari ver.clausura nurrin 3.Idemque ΟΠ nino affirmabant Doctores omnes superiori consectario pro sentcntia
Mihi distinguendum est : nam vesaquae minerales deserri possint &hauriri in locis a fonte ipso remotis, v. saepius fit etiam a saecularibus,
quamuis non tam certo aut talici eventu: & tunc non erit locus soluendae clausurae, curanciamque esit,
ut ad monasterium aquae illae dei rantur. Vel eiusmodi sinit illae aquae, ut omnino in ipso fonte bibi dieci, iusinodi sent omnes aquae calidae ει qua si alio deferamur, inutiles omnino, aut etiam noxiae sunt: quia evaporant spiritus illi iubtiliores, aut quia earum efficacia in actuali quodam calore consistit. Tunc si nullam aliud remedium leuando morbo sedi . petat, termitti poterit egrestus M
niali psi mro adhiberi possin alia
remedia, quamuis minus commoda,& quae non tam ceserem effectum habitura sint ,. non existimarim Pe mittendum egressum Monialis Cum enim dubium sit, uti eonstat ex ruso sileri censectario, utrum ob peri-S E culum
169쪽
1 o De clausura Sanctimonialium
culum vitae , dum non agitur de Communitatis discrimine , licitus sit egrestus; ino verius omnino sit ex Ugore iuris illum prohibitum esse, & ex pia tantum Doctorum quorumdam quamuis illustrium inter-I relatione pennitti. Quis ad faci-
iorem tantum , aut commodiorem, aut celeriorem , certioremque aliquanto curationem, aut ad solatium
quoddam & leuamen egressum eiusmodi concedat Sane is a mente Pontificum plus nimio aberrabit. Quod attinet ad balneas , si illae omnind necessariae forent , quia &cerib curabunt aegrotam , quantum,
videlicet coniectura possunt periti Medici allequi , & nulla supersimi
remedia , quae adhiberi intra monasterium cum aliquo fructu valeant, atque adeo breui peritura sit aegrotanili balneis utatur , licitus norit relliis. Verum rard admodum , ac
are vix unquam hunc casum contin
gere polle mihi persuadeo: quia .eque tam certum est remedium balnearum , imb dc pluribus nocet: &licet noni utiquam solatium aliquod afferat; vix tamen integram sanit,tem. restituit. Deindei vix morbus est . cuius unicum remedium a balneis sperandiuri sit, poteruntqUe periti Medici aliis' medicamentis ex prouida industria balnearum desectum supplere.Adde cum no sint salubres balneae, qualibet anni Icmp state . interea dum opportuna eUectatur, conficietur aegrota, aut sane diuturnior , de veluti habitualis erit morbus, qui lieet tandem perditurus sit aegrotam, non debet tamen ceri
seri inter illos graues de periculosos morbos , ob quos exitum permittebant superiori consectario Doctores. Denique cu vix speranda sit sanitas, si semel tantum adcantur balneae, dc per aliquot annos sint repetendae, magna inducetur clausurae laxitas, si propter eiusnodi diutumos morbos Permittantur Monialibus , quae let,pe eiusmodi morbis tentantur,qtll-bus salubres balneas iudicant Medici , ideoque frequentes eiusmodi licentiae concedendae erunt ingenti sine dubio disciplinae religiosae dispe-dio, clausurae lolutione, SI extern
rum offensione , ipsiusque aegrotae damno. Quare & superiores suam hac in parteTacilitatem castigare debent , dc Medici omnia alia prias
tentare , antequam remedium balnearum proponant , &. expendere serio an illud certum Sc necessarium
sit: Nam de sepilis fingent Moniales studio discurrendi morbos & omnia alia remedia repudiabunt , aut sibi
inutilia elle mentientur ,& balneas importunc deposcent; dc parentum4 aliorumque precibus ita fatigabunt Superiorem, in ealque redigent MMgustias , ut licentiam , quam negare omnino vellet, concedere cogatur. Quarto strumae , vel scrophulae, quae omnibus sere medicamentis re
luctantur , a Christianissimis Regibus solo contactu fanantur , quod quotidiana , certique experientia contestatur , hocque illis diuinitus concellum suille nemini dubium esse potest , quamuis quo primum tempore, cui, & qua occasione collatum fuerit, vix ceno coniici pos
sit. Qua de re fusissime disputat
nuperus Author antiquitatum capellae regiae lib. 2. a cap. 16. ad 62. collatum tamen esse constat Si enim ea vi naturalis foret, non transiret in Regem solum per traducem hereditariam exclusis caeteris fratribus, quorum saepe temperies de complexio patri similior, quam Regis ipsus est, conditio.quoque sceptri de co
170쪽
Di uisitis L. Cap. n. s. VI. I i
ronae , cui eomes est illa medica δε- cultas , nihil tale naturaliter lamici poterit. Quod vero Hieronym. Ca dan. lib. contradichionum scripsit
Reges nostros ex longo usu aromatum hanc vim habere. Iure merito
dixit Destio disquisit. magicarum
lib. I. cap. . quaest. 4. ridiculum, vanum , dc dignum elle scutiea Ioannis Brodaei lib.8 miseellati. cap. IO. Cum igitur hic morbus de conta
giosus sit te saepe lethalis , nTue certius illi medicamentum , efficaciusque adhiberi possit quam contactus regius . existimarem licere M niali, quae frustra alia remedia Ientauit Se de salute desperat, e monasterio cum licentia Superiorum exire,Regeinque Christianissimum adiarς , ut eius contactu persanetur. S quitur ex superiori consectario:na&morbus periculosus est, de intra,mOnasterium curari nequit , & ingens spes existit persanandam elle contactu regio aegrotam,& eiusmodi prae terea affectio est , quae caeteris Monialibus , tum periculum , tum magnum horrorem & scandalum gener tali ingrauescat, & in saniem ac t bum dii suant 1 T. M. Cur igitiuconcedi non poterit luila Moniali egrcis . deque dicas sori , ut in hoc desuperi is enumeratis casibus Montalis exire possit, si superior licentiam. glteram opinionem probabilem sequutus negauerit : quia cum Concilium Ttidentinum & Pius V. huius causet iudici uin relinquat Epit po, uti diximus, tenebitur illud se-VMonialis , quae etiam debebit dire superiori legitimὸ imperanti , uti facit in eo casu. Denique seruanda erunt, quae tradidimus superiori quaestione.
DIximus 3. r .Causam boni totius 1 2 monasteri, esse legitimam ad
permittendum egrestum e monasteiario Moniali. g. verδ ostendimus casus recensitos 1 Pio V. ad al; os similes extendi. Ex hac certissima doctrina facile fuerit colligere casus singulares , in quibus erit exitus iste
permittendus aut negandus.Primunt praestabimus hoc consectatio, secundum proximo. Primb igitul in alluvione ingenti , aut procella , quae ruinam mina tur monasterio , exire licebit, sicut in magno incendio, cum in utroque casu aeqiiὸ salus Montalium periclitetur. Ita Scortia in constiret. Pontifici Theorem. 128. Tamburin. distputia de iure AbbatisLquaesit. .n. .
Secundδ,saeuiente bello, dum Pe- s vri tum est. ne monasterium a millia qtibus diripiatur, iniuriaeque ipsorum ponantur Moniale v exire es itii locum tutum lese recipere possunt.
ptima pari. lib. I 3. cap. S. quaest. Bonac. quaest. I. de clausura punct.'. num. T. Ferdinan d. 1 Castro punct. nuper.citat Sc His omnes contra Zein
rosam in praxi ver. Moniales ad i6. quaesit. Qui tamen Doctores malε limitant hoe consectarium ad bel-l lum, quod contra haereticos, aut in-l fideles geritur. Nam cum militi l bus Christianis 3c Catholicis eademi sere scelera committantur , 8c vix imbelles Moniales se ab eorum au-