장음표시 사용
251쪽
ct re rentes , vel nolentes, ut rψ-riantur adscia . intra quorum porram quam cito commodi fieri poteνis,laeludantur. Ait deinde peccare: ita contemnunt regulam clauserae,nt in proxima occasione peccandi contra castitatem , dc paupertatem
habendo proprium : denique sic
concludit. Equidem ipse non auderem absoluere ei modι Regulares,ms firmam auimum in contrarsa con
cisterent. Quod tanti viri iudicium magni omnino fieri debet.
CoNfECTA R I V M IV. Superior posit dare licentiam steligioso commorandi extra monaPerium , cse di- miirendi habiιum ad succurrendum parent Ibis . DIcendum est Superiorem dare posse facultatem Religiose manendi extra claustrum , retento tamen habitu ad succurrendum parentibus graui necessitate laborantibus,& cui aliter commode occurri nequit , quam illo filij e monasterio
egressu ἔ non poterit tamen Religiosus inconsulto, aut inuito Superiore e monasterio exire , dc mesto talis habitum dimittere : neque Praelatus id permittere tenebitur, si necessitas parentis, fili, professionem subsecuta fuerit : secus vero si praecellerit. In omni tamen casu tenebitur , quantum poterit , subuenire arentibus, seruato suo statu & antiali ordine Religionis. Quae omnia sngillatim explicanda &confirmanda sent. Ago de graui necessitate, non de
communi, aut de oriema,quae tam
tum est , Fando quis in eo vitae discrimine constitutus existit , ut nquam primum illi subueniatur, mors illi, aut graui sinum eius periculum
certo immineat. Gravis vero necessitas dicitur , quando quis ablque graui difficultate Sc labore sustentarino potest propter magnam inopiam
de penuria, aut quia cum magno dedecore e suo statu excidere cogitur, de vel mendicare, vel famulari, vel sordidum aliquod ossicium Ac cum non leui infamia exercere. Communis necessitas est, quan quis communes & fiequentes omnibus necessitates patitur , ob quas δέ parce via uere, & non modis superfluis , sed etiam aliquando congruis ic neces.serit; sumptibus abstinere , multis, quae ipsum decerent, carere, statum potius minuere , quam augere cogitur : quamuis adhibita communi diligentia , de industria, neccssaria sibi comparare possit , dc vitam neque indignam suo statu , neque penitus
incommodam degere. Non ago igitur de extrema n eessitate , consentiunt enim omnes
filium , qui in iaculo manens potest subuenire illi necessitati; non autem in Religione : neque alij sint , , quibus cerib iuuandi sint parentes, teneri differre suum in Religionem
ingressum, nullo enim alio cini praeceptum charitatis Ac pietatis magis vrgere potest. Deinde omnes aequε consentiunt teneri filium e monast rio ad subleuandam eiusmodi extremam necessitatem egredi, etiam inuito Superiore.r addiderim dc habia tum dimittere , si aliter illi occurri nequeat, dc eo modo sit subleuanda, quantum conlactura licebit alsequi. quia & pietatis praeceptum tunc Vringet,&misericordiae: quod tradunt iidem Doctores , quos magno num
mero dabit Sanchaibo . in Decalog.
252쪽
aliique passim recentiores , quorum aliqui addunt id obseruandum quoque elle, circa quemlibet proximum extrema necessitate laboratem. Nam
si quis in puteum incidillet , a quo tunc a solo Religiosb extrahi pollet;
teneretur ille , etiam repugnante
Praelato, egredi: quod tandem fatetur ipse Suareet , qui aliud sentire videtur respectu cuius ibet proximi,
aut aut vel nepotis, aliorumve consanguineorum , cum de solis parentibus mota sit quaestio a veteribus. Verum inde tantum habetur peculiarem elle obligationem hac in parte erga parentes : quod amplius si tim explicabo. Sane cum exir manecessitas diuturna esse nequeat; vel enim cito illi occurritur , vel proxi-
ipsum Religiosum ad subtrahendum se Religioni, cui se ia per professi
nem tradidit : vel Religionem ad priuandum se illo Religioso. Antecedens verδ traditur a S. Thom. 2.2. quaest. Io I. art. . ad 4.ubi saltem agit de hac communi necessitate,cum ait
filium non eosse licite deserere parentes , si sine illo sustentari non possint. Vbi autem iam Drotalus
est , non debere occasione iustentationis parentum exire claustrum, ubi Christo consepultus est.& quavi. 18'. art.6. illam neccssitatem , quae reddit illicitum filiorum ingressum in religionem ita describit, ut illi commode aliter quam per obsequium filiorum subueniri non possit, quae Cadem habet, quod Io. quaest. I. Quibus verbis necessitatem grauem , &Non tantum communem deseribit. Estque euidens ratio : quia in ea necessitate communi non tenetur filius emancipatus ex rigore praecepti chamus perit in praesciati vitae periculo i ritatis alere parentes ex suis prppriis
consti tutus : absque graui iactura bonis , priuando se aequali commo- illi succurritur : quare sine ullo detrimento Religionis subueniret parenti Resigiosus, qni proinde ab illa impletione praecepti naturalis impediri iure non poterit. 37. Communis vero necessitas non
obligat filium , ut omittat, aut disinferat Religionis ingressiim , ergo multd minus obligabit illum , ut cmonasterio discedat , inuito Superiore ; aut Superiorem, ut illi permittat eiuli nodi egrelluin ; immis neque erit sussiciens causa illum permittendi. Quae omnes consequentiae manifestae sunt : nam cestante
illa obligatione filij , quae urget , Ut omista consilio seruet praeceptum
naturale pietatis aduersiis parentem,& differat bonum ingressus Religionis e nihil erit , quod obliget vel
do temporali : multo tenebitur priuare se tam ingenti bono spirituali, quod ex communi r gula praeserendum est temporali, quoties istud non est necessarium ex praecepto. Vnde fit , ut quis possit 1e exponere vitae periculo ad comparandum bonum spirituale. Deinde cum praeceptum Pictatis subueniendi parentibus afumatiuum sit , &ideo neque semper obliget , neque eodem modo , sed pro ratione necessitatis magis aut minus , & pro
facilitate , aut dissicultate illi lubueniendi. Nam qui facile potest subuenire , magis ad id obligatur quam qui dissicile : ideoque si indigentis necessitas leuior sit, & subuenientis dispendium graue , nulla omninδ existimabitur elusinodi necessitas
253쪽
comparata cum subuenientis incommodo grauiori ; ideoque in casu , de quo agitur , communis illa parentum necessitas collata cum maximo
damno fili, & Religionis, si illi sue
currat deserendo monasterium, leuis omnino censebitur , neque obligabit aut filium Religioni se subtrahere , aut Religionem illo se priuate. Communemo vero necessitatem existimare non debes illam, quae coniuncta est cum proximo periculo grauioris imminentis , quod auerti nequit , nisi filiorum obsequiis extra monasterium commorantium. Restat itaque seta grauis necessitas, de qua disputat nostrum Cons clarium. Dixi igitur primo , grauem necessitatem parentum, cui aliter commode occurri nequit, quam per filij
commorationem extra monasterium
esse sufficientem causam superiori id
permittendi, retento tamen habitu. linam allertionem nemo Vnus negabit , cum saltem illam euincant, quae de obligatione exeundi e monasterio eo casu quamplurimi tra
Dixi secundd, non Posse tamen Religiosum , inuito Praelato, exire e monasterio , quando ea parentum necessias filij prosessionem secuta
est. Contra Dianam 6. pari. trae . 7. Resellit. 19. Verum nostram allertionem docent Angelus, ver. Religi sus, num. I. Sylvest. ver. Religio 6. quaest.9. nuin.'. Nauar. cap. IAM. I & comm. .de Regular. num. 8. T let. lib. 3. cap. I. num. 6. Lei L lib. 1. cap I. num. A. Suar. trach. 7.de Relig. lib. 6. cap.9. num. 8. & omnino voluit S. Thom. 1.2. quaest. DI.art.4.
ad 4. & omnes veteres, qui absolutε dixerunt Proseisim, non polle egredi ob itecessitatem pate tum, neque i illis subuenire, nisi seruato ordine Religionis; loquuntur enim de Proia sello ante eam necessitatem. Nam sepponunt, ea existente, neque ingredi, neque profiteri licite potuit te. Quia eum filius se tradidit Religi ni , voluntatemque suam abdicauit,& reddidit se impotentem ad subueniendum parenti , si quando in necessitatem grauem incideret , & sua indigeret opera, non peccauit in parentem, neque ipsi ullam fecit iniuriam, cum praeceptum pietatis,quod assiciliatiuum est , tunc illum ad id non obligaret: neque obliget , nisi pro loco& tempore. Et sane si filiuς obligaretur se conseruare in eo statu, in quo pollet, contingentibus aliquando necessitatibus parentum subuenire,neque statum coniugij,neque seruitutis allumere posset, neque Iosias donare , aut impendere in pias etiam causas, neque militare cum vitae periculo, neque longiora itin in suscipere, aut mari se committere, aut in eremum se abdere, ne se impotentem redderet ad succurrendum parenti, si forte repentin aliqua n cessitate pulsaretur; atque ex his variis statibus, quos nemo negabit filiis assiimi posse, & quos deserere
ad succurrendum parenti nemo coget I neque enim maritus uxorem, aut seruus Dominum relinquet, Vt patri grauiter laboranti Occurrat,neque res donatas idcirco repetere poterit : facile colligitur, neque liciteoisse ordinem religiosum,quem printetur , violare ; neque propterea damnabit eum imminutae pietatis ;eius enim praeceptum non obligat impotentem; & inne inanis est actio; quam excludit inopia creditoris , I.
nam is. ff. de dolo. & impossibilium nulla . ea obligatio. F. de regu . tuta ela Religiosi velle iam iuste factum et est
254쪽
Di quisitis II. Cap. II. s. III. ins
est alterius, quod proinde reuocare ipse non potest. 39. Dices parentem habere ius in filium, tanquam in rem aliquo modo suam: qui proinde nequit ita se alteri tradere , ut ius paternum non maneat scin per integrum ad utendum
re sua, ubi indigebit. Aliud enim estius in rem aliquam , aliud eius usus. Ius potest esse perpetuum , quamuis usus illius perpetuus non sit : quod apertum est in iure seruitutis , quod aliquis habet in domum aliquam, Ut pro tali occasione in illa habitet. Cum enim non semper occurrat illa occasio, non utitur perpetuo suo illo iure habitationis: retinet tamen sibi perpetuo illud ius, licet Dominus eius domus illam vendat, aut donet: manet enim semper obligata,& tran-st ad nouos Dominos cum illa obligatione et quare qui ius habitationis in illam habebat pro certa quadam Occasone, ipsa occurrente in illa habitare poterit. Cum igitur ius pate
num in natura radicatum perpetuum
sit, utendi suo filio in graui sua necessitate , & illi iuri correspondeat obligatio subueniendi parenti in graui necessitate constituto , si illi aliter subueniri nequeat: quando occurret illa necessitas , reuera obligabitur filius; neque per donationem& traditionem,quam fecit sui ipsius, potuit aut illud ius paternum toti re , aut minuere, aut se ea obligatione eximere: quare nihil omnino facit , quod necessitas parentis proscDsionem filij praecesserit, aut subsequuta fuerit: quia illa actualis necessitas non dat ullum ius parenti in filium; sed illius tantum usum actualem. Quando igitur necessitas continget, poterit iure suo uti, & filium Iepetere, eiusque obsequia, quae e praecepto naturali tenebitur praestare filius etiam inuita Religione, cui se tradidit: non enim potuit se tradere , nisi cum illo onere & obliga-ne , uti videmus in alienatione rorum , quae seruituti alicui obnoxiae
Respondeo tamen discrimen esse qQ inter ius illud seruitutis in rem, d mum V. g. vel praedium ι & ius p ternum in personam filii: quia ius illud prilis sere invariabile est ; eo quod res , in quam est , sit quoquc fere invariabilis I ius vero paternum sit variabile ; eo quod filius ipse se
cessu temporis semper varia ossis sit in aetate , libertate , & statu. Vnde necetIarib sequitur ius paternum v riari : quod mirum videri non debet.
Nam naturalia iura Variantur, mutatis ipsorum materiis & obiectis, quae
non tam est mutatio, aut variatio iuris naturalis, quam subtractio materiae ipsius , ut fuscis ostendimus agentes de immutabilitate iuris naturalis lib. 3. nostrae scientiae Can nicae. Quare sicut destructa domo, ius habitationis ipsius in certis occasonibus perit, & praedio reddito sterili & in frugi sero , alluvione V .g. perit ius pensionis : ita mutata peri a filij quoad diuersos status eius, mutatqr, aut minuitur ius patris in ipsum eius obsequia : idcirco ipsae leges humanae plura concedunt patri in filium impuberem, quam inpuberem , in non emancipatum, qu m in emancipatum; nemo etiam tnegarit per coniugium, aut seruitutem filii minui ius paternum in irsum : quia iam fit alterius, quod idem posse statum Religiosum omnes aeque concedere debent. Itaque
filius per traditionem sui, quam facit Religioni, non priuat parentem iure aliquo, sicut neque quando init matrimonium ; sed mutat statum,
255쪽
quo mutato variatur quoque ius patris , & nouo statui accommodatur;
atque ita potest uti suo filio , & filius illi obsequi obligatur , quantum patitur ille status , uti dicam
r. Dixi renid Prassatum non teneri ad permittendam Religioso commorationem extra monasterium , aut
dimissionem habitus in graui necessitate parentis filij professionem subsecuta: quod docent Doctores proxima allertione laudati cum Nauare. Comm. 3.de Regul. mun. 9. quia ne que ex charitate , neque ex iustitia ad hane faciendam licentiam tenetur. Non primum ; quia ad hoc neces Iarium sciret , ut illa subuentio fieret quasi ex superfluo : quod hic
non contingit , cum egrellus e Religione,At dimissio habitus non fiant sine dispendio Religionis.Non etiam secundum : quia Religio acquisiuitius absollitum in personam Religi si sine ullo onero , aut debito iustitiae , quod utendo suo Religioso violet: & ius paternum mutato sta- tu filii restrictuin est. Et fine si Praelatus obligaretur ex debito iustitiae, aut charitatis ad hanc licentiam,ρος set illam Religiosus inuito Praelato
. . Dixi quareb Religiosum profeΩ
sum parentibus existentibus in graui necessitate , cui aliter commode succurri nequit,quam per eius e m nasterio egressum, de habitus dimis. sonem teneri eam licentiam a Superiori petere , quam & ipse omninis concedere debebit : & si iniuste neget, fas erit Religioso reluctante Superiore e monalterio egredi. Ita docent allati Doctores assertione 2.& praeterea Henricus Gandau.quod dis.1. quaest. I9. Iansem in Concor d. cap. . Cordub. in regia. S. Francisci
gat , quibus adhaesit Layman lib. 4.
Ratio uniuersalis est , quia filius per ingressum Religionis secit iniuriam patri , cui ex iure narurali t nebatur suis obsequiis in tali necessutate subuenire : ergo neque illam suam obligationem naturalem peractionem iniuriosam extinxit ; sed potius nouam , reparandi iniuriam illatam contraxit, neque Religio ius plenum & absolutum in perinam illam acquisit , non potuit enim se tradere nisi cum obligatione , cui actitaliter erat obnoxius: & Religio non potuit illum accipere nisi cum onere non impediendi executionem illius, ubi ipsa urgebit: noque reuera acquisuit ius in filium contra ipsum parentem. Quae omnes C tequentiae verissimae sunt & euidentes. Solum itaque antecedens ostendendum est , neque illud negant aduersarij , qui idcirco unanimi consensu fatentur filium eo casu neque mile desertis parentibus ingredi Religionem , neque in ea profiteri.
possit ingredi Religionem. Henric.
pennulli , quos reseri & sequitur
256쪽
Di uisitio I L. Cap. II. s. III. 227
qui damnant peccati mortalis eiusmodi ingressum & professionem, quamuis eam validam elle fateantur, cum neque iure naturali, quod non reddit incapacem talem filium obligationis Religiosae, neque ullo iure scop. & Cleric. iidem tamen dicunt restitui ex edicto de capitis diminutione. L. tutelas g. iniuriarum. ff. de cap. diminut. Vnde fatentur omnes
Religiosum post ingressum Religionis polle ex obligatione, aut actio ne , qua prius tenebatur conueniri,
sed per Abbatem , aut Syndichum positivo irritetur. Deinde isti om- l respondebit C. de Eoiscop.& Clericines Doctores volunt etiam votum
de ingredienda Religione , aut facienda professione non liberare filium ab obligatione manendi in Leculo , si alirer quam eius obsequio parenti grauiter laboranti subueniri
nequit. Quorum omnium illa unica ratio est : quia praxeptum naturale & diuinum obligat eo momento filium ad seccurrendum parenti, qui ius habet in obsequia filij. N que illi praecepto naturali S diuino Auefient.causa quae fit cum Monach. Λ per notata in Authenti de Monacia. in princip. & in Authent. de sanct. Episcop. f. prouidere. Quidni igitur poterit suum filium parens r petere , & illum de obligatione naturali , qua tenetur, conuenire.
Ex hae certissima & communissima doctrina probantur singulae par- res nostrae conclusonis , S primbquidem teneri Religiosum istum p tere a Praelato facultatem implendi consilii quia nunquam est consisti
de non seruandis praeceptis eo tempore , quo urgent : quare si sit nulcum rebus imperatis consilia sertiari nequcant , reiicienda tunc sunt ea consilia ; alioquin coniux negare
posset debitum coniugi , aut fieri Religiosus ipsa inuita , & debitis
grauatus bona omnia sua in pauperes erogare, ad continentiae , Religionis , & eleemosynae consilia sectanda. Cum igitur ingrestiis in Religionem, & prosessio filii sit iniuriosa parenti non potest parent i rivare tuo iure in filium, neque fi-
iura Obligatione aduersus parentem absoluere. Confirmatur ab Angelodi Sylvestro. Quia actio competens in aliquem ex contractu aut quasi contra u , non extinguitur per inpretiuiri Religionis ; aut si ext gaitur, ut quidam volunt, eo quod PIO mortuo liabeatur. L. Deo nobis, hoc etiam cognitum. C. de Epi-
pollunt, aut debent derogare opera obligationem naturalem, qua tenel tur aduersus parentem, & quae non magis extincta suit per prosessoncm , quam vita naturalis & physica por illam mortem ciuilem, nemo negabit. Nam debet se accingere adimplendam obligationem, & ad reparandam iniuriam, quam intulit,&simul quantum fieri poterit , Religiosum institutum , ad quod se per professionem obstrinxit , seruare, quando smul utrique obligationi satisfacere licet, uti contingit in hoc
casu. Secundo teneri Praelatum ac Religionem in eo casu facere facultatem omnem necessariam ad succurrendum illi parentis graui necessitati, sequitur ex dictis. Cum enim Religio susceperit filium crura iniuria parentis , &cum onere obligationis , cui erat obnoxius , tenetur omnino & iniuriam reparare, & non impedire impletionem , aut executionem talis obligationis: quia, uti
257쪽
ostendi, non aequisiuit ius in talem personam plenum ; sed cum onere , cui erat obnoxia, & saluo iure paterno in filium. Neque dicas debitorem , qui se impotentem facit soluendis debitis donando , aut pecuniam , aut rem aliam
non hypothecatam peccasse; nihilominus donationem suille validam,&donatarium non teneri, aut ill creditori restituere, aut ipsi danti,ut& illa nomina dissoluat.Nam Ut non disputem donatarium , qui sciuit iniuriam, & fraudem fieri creditoribus obligari ratione iniuriae , & cooperationis ipsius ad restitutionem : Dico pecuniam , quae donata suit, nonfuille obnoxiam obligationi, sed so-um personam, quae debitum soluere
tenetur: ideoque obligatio non transit tunc cum re donata, quae semper
fuit in dominio debitoris , & non creditoris. Ideoque debitor donando
suam pecuniam,aut rem aliam quamlibet non hypothecatam, reuera py- num ius,& dominium illius rei transtulit in donatarium, de sine ulla obligatione reali: quia reuera nulla erat in re donata: quare dici nequit per donationem extinctam, aut imminutam suille obligationem rei donatae. Vnde etiam fit, ut neque creditor repetere possit illam rem I donatario, neque donatarius illam restituere aut creditori, aut ipsi etiam
danti debeat: ideoque si filius diues Religionem ingrediens illi sua bona
donasset, patre graui inopia laborante , cui ex pietate tenebatur subuenire, valida nihilominus foret donatio , neque Religio res donatas restimere teneretur : quia acquisi- .uisset illarum dominium absolutum ab omni omnino obligatione, si nihil aliud spectemus. At vero traditio,
quae fit in prosessione est persenae
obligatae: quae obligatio non separatur ab illa persona , cui intrinseca,& naturalis est , sicut ncque segararetur obligatio a re donata, si illa sui siet obligata & hypothecata. Manet itaque persona obligata post illam sui traditionem , & non potuit transferre sui dominium plenum,& absolutum . sed quodammodo diminutum & conditionatum , quamdiu videlicet,& quatenus prior obligatio,& ius paternum illi correspondens contrarium non erit , dc eius usum non impediet; eaque ratio est, cur coniux coniugem , & Dominus
seruum se inuito prosellum , vi alibi
fuse ex omni iure demonstrauimus, repetere possint : quia non potuerunt se tradere Religioni, cum iniuria coniugis & Domini: neque filius id potuit cum iniuria parentis. Tenetur igitur Religio pecimittere filio prosello , quae ad implendam obligationem , de qua agimus , necet Iaria erunt. Quare si ipsa Religio aut
suis curis, aut sua authoritate, aut
suis etiam facultatibus huic necessitati prouideat, nihil amplius permittere tenebitur filio: quia iam cessat necessitas parentum. Si intra Ordinem & monasterium possit quibusdam obsequiis , & actionibus filius subuenire parenti, non potestaliam facultatem,quam ad eas actiones petere , neque Superior aliam dare poterit, aut debebit. Si extra claustrum ea de causa manendum sit retento habitu, alia licentia neque postulanda . neque concedenda fuerit , nisi existimetur varias ob causas non esse permittendum simi Religiose extra ordinem cum habitu viuere. Denique si omnino dimittendus si habitus, & id permitti poterit : & si neget unus Superior, adclium, qui maiori potestate polleat,
258쪽
recurrendum erit, atque ad ipsiim Generalem & demum ad Pontificem , nisi recursus ad illos sit moraliter impossibilis , aut periculum in mora: Tunc enim ad eos recursus non tenebitur, uti fatetur SuareZ, qui tamen cum aliis recentioribus vult semper, quoties de habitu dimittendo agitur facultatem pontificiam , quae mihi omnino necetiaria non videtur in illis circunstantiis: quod etiam censuit Fagund. tom. I. in Decalog. lib. . cap. 2. n. 18. Qilia obligatio naturalis, quam illi admittunt , aeque a gestatione habitus& commoratione in claustro hunc
Religiosum absoluit, si iidem casiis vrgeant: quare a Superiore & peti,& dari debebit. Quδd si iniuste utramque illam facultatem neget Religio , neque sit
facilis ad Pontificem recursus , aut periculum urgens tantam moram
non patiatur, poterit Religiosius, inuito Superiore , si sine scandalo id fieri ponit parenti opitulari; atque adeo & monasterium deserere,& habitum dimittere, si ita res omnino Postulet. Qua in re ne sibi ipsi Deile imponat Religiolus, omnino dispiciat, & ne opus omnino indecens statui Regulari, aut Clericali, si Clericus et set, exerceat. In his autem omnibus circumstantiis posse Religiosium, quae necessaria erunt sibi euando parenti, praestare : quae erat tertia pars nostrae allertionis, sequitur manifesto ex dictis,quoties enim Superior tenetur dare licentiam ex
iustitia , & iniuste illam negat, pOtest inferior sine illa , ii ὁ & reluctante Superiore,obligationem suam implere: quod nemo negabit. Dixi denique Religiosiim teneri, quantum patitur status Religiosus, stabuenire omni ope parenti laboranti graui inopia & necessitate, siue
illam professio filij praecesserit, siue
antecesserit. Quam assemonem omnes communi consensu docent: quia& charitas, & pietas oblisant, dc Religionis noua obligatio simul impletur. Quis enim dicat filium Religiosum.non magis obligari parenti , quam alteri cuipiam extraneo, dc
eo tantum casu , quo cuiuilibet extranei necessitas eius opem postularet & auxilium , teneri subsidio esse parenti. Cuiusmodi verὁ sint illae actiones, quae sine violatione obligationis religiosae fieri poterunt , disputant Suar. Ferdinand. Sanchez de alij. Mihi in iis enumerandis, & ex
pendendis immorandum non videtur : quia rem totam prudentum aris bitrio relinquendam esse censeo.MO-neo tamen cum Suare, Superiore iniusth negante facultatem ad has actiones, illas a Religioso fieri nihilominus posse, secluso scandalo. Quae hactenus dicta sunt de obligatione ista filiorum aduersus parentes , intelligenda quoque sunt de auis, & aliis ascendentibus,qui sunt etiam principia generationis. Ita San
nat Plato lib. m. de legib. dum de cultu auorum seniorum disputat: id
tamen ego non concesserim circa parentes adoptiuos , quamuis eam
adoptionem pluribus cfferant Dio Chrysbae orat. I. Ambros Epist. s. Casu or. lib. 4. Epist. 2. Augustin. se .s 1. de diuers cap. I 8. Quia reuera non est alia aduersus eos nat
resis obligatio, quam aduersus benefactores.
Denique quod attinet ad fratres& sorores , aliosque consanguineOS, non est illa obligatio aut non ingrediendi Religionem , aut illam dese-
259쪽
23 o. De clauskra Religiosorum
rendi , nisi fortassis in quibusdam
circunstantiis , quae & vix unquam contingunt, & in hoc consectario expendi non debent.
monaueris sine licentia Superioris , ut ab ei- iniuno
riorem Anestet. CErtum quidem est non esse ii
citam appellationem Religiosis a correctione regulari ex tul a Superiorum sententia, quamuis paulo rigidiori , ut aperte colligitur ex cap. ad nostram, & cap. repreliensibilis de appellationibus , ne remedium appellationis, quod in iustam de naturalem defensionem inductum est, fiat nequitiae patrocinium , & ordinis perturbatio , qua etiam de causa praeter ea , quae in iure communi satis aperte traduntur locis citatis Pontifices speciali iure concellerunt quibusdam ordinibus, ne ciusmodi arpellatione apud ipses licita soret, vividebis apud Sorbum in compend. priuilegiorum mendicantium ver. Upcllate, num. I. 1. 3. & de Praedicatorum ordine testatur Armillaver. accusatio sub finem. Idem indulsit Paulas III. Societati Iesum . Is 9. & Canonicis S. Saluatoris, ac deinde Cisterciensibus Iulius II. prout refertur in compend. priuileg. Societ. Iesu ver. appet latio. De aliis agit Sancti. lib. 6. in Decalog. cap.8. num .i Ο7. Nihilominus quoties poena durior est, & sententia illam in-mngens seuerior, quamuis intra limites aequitatis licebit querelis &precibus apud minorem SupeTimem, ut inferioris rigorem molliat agere: quia per eiusmodi querelam 8c surplicationem non laeditur ius in f .rioris Superioris iuste , rigide in men iudicantis: quandoquidem neque impeditur ab exequenda sua sententia, neque causa ad aliud superius tribunal deuoluitur. Itaque hanc
supplicis libelli querelam admittunt passim Nauarr. consit. s. de appell.
Ferdinand. a Castro fract. I 6. disp. .
Supponendum secundo est licitam elle appellationem Religioss, a suis Praelatis modum iustitiae excedentibus in correctione fiaterna, a in alia quapiam causa iniuste grauantibus , siue iudicialiter, siue extraiudicialiter procedant Nam c.de Pri re. de appellationibus , iubetur puniri Prior,qui appellationi Religiosi nihil detulerat : & idem colligitur
ex cap. licet, de Osficio ordinand.dccap. super quaestionem de ossicio delegat. ubi non omnino appellationis remedium excluditur ; led tantum, ruando Praelatus modum non exceriit. Neque iura initio allata quidquam officiunt: loquuntur enim de correctione regulari , quae modum non excessit: tunc enim iure merito negatur appellatio : quia, ut optime
argumentatur Panormitari.in cap.licet de ossicio ordin. cum appellatio inducta sit ad auferendum gravamen C. ut debitus de appellat. & Religiosus non gravetur , quamdiu secundum Regulam corrigitur , aut castigatur, non debet locus esse appellationi ; secus verd si non rene ira modus in Regula praescriptus,
260쪽
Disiquisitio II. Cap. II. g. I l L.
aut violetur iustitia; tunc enim, cum rauamen patiatur Resigiolus, non ebet illi negari appellationis remedium . alioquin foveretur Praelati iniquitas, quies ordinis perturbaretur , & subditus careret omni desensione aduersus manifestas Praelati iniurias: quod est contra mentem Ecclesiae , quae idcirco recusauit appellationem a correctione regulari, ut turbas vitaret , dc ne peccantis Religiosi iniquitas patrocinium adue sus regularem obseruantiam haberet , non ellet porro minus incommodum , Sc Religionis damnum, si denegata appellatione, Praelatorum
audacia, & quidlibet faciendi libido
impunita maneret ; itaque appellationem in his casibus omnino concedunt Glossa in cap. ad nostram de appellationib.ibique Innocentius, Hostiensis , Antonius , Cardinat. Abbas . Bald. Praeposit. Franc. DC-cius : Glossa item in cap. de Priore.& cap. licet superius allata , & isi
communiter scribentes , Nauarr. comm. . de Regul. n. si . de consit. . S de appellat. Angelus ver.appel
regularium quae sta'. 0.Sayr.lib. I 2. Hauis cap. II. a num. 38. Ferdinand. a Castro punct. I s.citat.nuri . . Suar. liba. tractat. 8. de Religione cap. I t.
Neque obstant priuatae constitutiones de priuilegia pontificia dene-
duxta quibusdam Religiosis appel
ionem. Bania. quidem 1. 2. q. 69. artic. s. sub fin. Salom. ibid.duba.&Petrus Led ma tom. 2. sum. tract.8.
cap. 23. sub fin. prima concl. dicunt Religiosos , qui eas constitutiones nouerunt , renunciasse iuri naturali defensionis atq; appellationis istius, sicut reminciarunt iuri mare onii: dc Ponti sex potuit quoque graues ob causas edicere , ut qui eiulinodi ordines ingrederentur, illi iuri renunciare tenerentur. Verum inde tantum sequitur eiusnodi Religiosos abdicalle se iure appellationis,quam negant illae constitutiones Sc priuilegia ; non negant autem omnem:
si enim id facerent, iniusta forent, ut constat ex dictis. Ideoque Sol. lib.8, de iustitia quaest. 6. art. I. & valent. 2.2. disput. s. quaest. I . punct. 3. fin. dicunt negari appellationem ad externos Praelatos. Sayr.autem cap. II. citat. numer. r. & 2. Roderiq. illa quaest. 29. artic. 3. Aragon. 2.2. q. 69.
articul. 3. recusari appellationem in causis leuibus : inde enim sequere tur magna quietis religiosae pertu batio : alij denique eodem modo, quo ius commune, intelligi volunt ista priuilegia , ne appclletur a correctione staterna , ubi non suit cxcellus de modus regularis seruatus fuit ; secus vero si per excessum ordo de iustitia violata fuerit. Ita Nau. Sayr. Roderiq. AEor. dc alij. Et sane saepius isti Pontifices dicunt non licere appellationes a correctionibus secundum Regulam δc ordinationibus factis, ne tamen haec priuilegia nihil aliud ,quam ius communc Operari de continere videantur, sapien
re communi licere appellare, quando gravamen est dubium , dc non tantum, quando certum est. Quare nisi aperte constet nullum cile grauamen, non reiicitur appellatio cap.
cum speciali f. porrδ de appellationibus. At vero per haec priuilegia Se
constitutiones priuatas non promittitur appellati O , nisi gravamen ScPraelati