장음표시 사용
301쪽
2 7o De clausiura Religiosorum
insertum, ubi a peccato per contritionem , uti contingere potest , in statum gratiae restitutus fuerit, antequam Eccletiae reconcilietur , &vinculo illius censurae soluatur.Simili ratione quamuis eiectio priuet Religiosum omni Societate de iure Re-bgionis , non facit tamen , ut Rel I-giosus non si , & membrum talis Religionis ; quandoquidem suis vintis adhuc ligatus manet , sicut ex communicatus Christianitatis legibus , & Ecclesiae praeceptis obstrictus.
Tertio excommunicatio licet omni sacro , atque ciuili commercio priuet excommunicatum , maxime denunciatum. ; q9od unum volunt
p.6.non tamen facit, ut non communicet cum aliis Christi membris fide & charitate sibi unitis : gratia enim & habitus supernaturales fidei , charitatis , aliarumque virtutum , atque similia bona spiritualia interna ita propria sint cuique , ut
Ecclesia nihil iuris sibi In illa Gmere, aut illa possidenti eripere possit. neque proinde impedire, ne quis sit membrum Chiilli , illi fide , aut
etiam charitate coniunctiim ; & ne influxum , qui a eapite derivatur participet, atque eam Agnitatem,&
nem , quά inter fideles, tanquam inter eiusdem corporis membra intercedit , percipiat. Nam plurima donantur a Christo priuatis quibusque, eo quod sint membra sui corporis, non quod assἰimpsit ex virgine , sed mystici illius , propter quod allumptio illa facta est , vi loquitur Damian. scrin. de S. Magdalena. S: fideles per fidem & charitatem inter sese, & eum Christo tanquam membra cum capite compaginati , noni modo a Christo communem influ-l xum recipiunt, sed etiam sua sibi in
uuem communicent , sicut interi eiusdem corporis partes , quae sese
mutuis officiis iuuant,fieri vademus. Quamuis enim nullus alteri aut gratiam , aut gloriam rigido & condigno merito mereatur immo neque quidquam aliis impetret,nisi in cum finem sua opera dirigat,contra Sayr.
lib. I. cap. . nun4. 2. singulorum tamen merita propter communionem,
quam inter se habent operantes,m uent obiective Deum , ut toti illi communitati, & singulis eam conflantibus , quamuis dignitate & meritis impares sint, facilem sesie praestet, & quandam solertiorem curam
gerat, multaque conserat, quae deinde in priuatos quosque redundant. Et denique quibusdam fortassis minus gratis bene velit intuitu aliorum , ex quorum consortio siquid bonitatis ac spledoris asciscunt, cum vix possit toti corpori bene velle, quin membris ipsi insertis , ipsiimque conflantibus benὸ quoque velit, optimo iure statuitur interna quaedam communio inter fideles. Quare subtiliter Scot.quodlibet. 2 o. in qu libet opere triplicem fructum agnoscit; specialissimum unum , qui immanet operanti, estque meritum de
condigno , unde vulgatum illud Theologorum , gratiam semen est quod non germinat nisi in iis sulcis, quibus committitur , & in alieno solo non fructificat : Alterum specialem vocat, qui ex operantis voluntate in alium transfunditur, cui
quidpiam impetrat, aut pro quo satisfacit : quare hic fructus non ita proprius est Pperantis , quin aliis quoque communis elle possit. Tertium fructum appellat generalissimum, quia in uniuersam Ecclesiam
302쪽
Dis uisitio I L Cap. I V. s. I.
derivatur modo a nobis exposito, in eoque sita est communio Sanctorum, ut explicant Adrian.quodlib.8. ari. 3. & Gabriel loct. a.6. in Canon.
Miit, ; quos aliosque plures allegat
Couarruv. in c. Alma mater i. parte. g. s. n.s. & Alter. lib. . de excomm. disput. cap. 6. Quam communionem maxime in Charitate , qua inuicem Christi membra colligantur,sundatam elle ccnset Leo serm. Io. in Quadrages. Cum igitur, inquit, σ
lium , unum , idemque Dei templum
sint , sicut perfeci iιm hoc in uniuersis, ita per fetum esse debet in singulia: quia etsi non eadem es membrorum
omnium pulchritudo , nec in tanta vaνietate partium meritorum potest esse parilit- ; communionem tamen obtinet decoris connexio charitaris. In sancto enim amore consortes , etiamsi non iisdem viantur gratia beneficus; gaudent tamen inuicem bonis suu : σnon potest ab eis exstaneum esse,quod diligunt : qvia incremento ditUcant proprio , qui Profectu utantur alι eno.
Istis itaque bonis internis communibus priuare nequit fideles Ecclesia: quandiu enim manet fundamentum illius communionis bonorum internorum ἔ tamdiu ipsem quoque comunionem manere neces le est: &qui nequit fundamentum, siue radicem communionis eiusmodi tollere, neque ipsam communionem tollere poterit. Prima vero huius communionis radix & Origo est ratio membri corporis Christi : illi enim corpori inseri non potest aliquiis,&ά-le membrum de membro, ut loquitur Paulus , nisi ea commoda , q aetum a capite, tum a caetetis membris
derivantur , participet , . nisi quidpiain eiusmodi influxum impediat.
Membrum porro Christi & Ecclesiae est , quisquis elusilem fidei pro
fessione ci unitur , & charitate inseritur : solusque unionis desectus influxum illum prohibere potest. Cum igitur neque fidem internam, neque Eliaritatem impcdire possit Ecclesia: nunquam trofecto cssiciet, ut aliquis desinat elle membru Christi ; ac proinde priuare illud non
micrit Nonis & comm iS , quae CXmutua cum aliis membris & capitem municatione nascuntur. Vnde reiicias cos , Mi apud Sotum in dist. 12. quaest. i. art. i. dub. 2. priuationem communionis, quam indu cit excommunicatio , ad hanc inter
tendunt ; quin immo sapienter dixit Gabriel lect.26. in Canon. non pos se Ecclesiam excommunicatum ira charitate existentem prohibere a virtute sacrificii, & cffcctu , ut loquitur , charitatiuo : quod rostri &Gerson. tractat. s. si pcr Magnificat
disput. 8. scct. r. num.6. & 7. Quare si minister Ecclesiae commune sacrificium pro cxcommunicato osscrati
grauiter quidem reccabit; si tamene communicatus aliunde capax sit. illius effectum participabit ; noutamen quatenus ossicitur nomine E clesiae, ut disterit Alterius lib. i. disput.F. cap. 8.
Similes igitur effectus habet eiectio Religios a monasterio , & Religione expulsio : non enim illum
priuat aut gratia , aut bonis intemis, neque etiam cc minutricatione bono
303쪽
Ium, quae ex ea coniunctione interna , quam eadem vota & traditio facta Religioni causant, dum illum
talis Religionis membrum constituunt: quam rationem membri interni non tollit expulsio ista, sicut
iaeque excommunicatio rationem
quaedam expulsio ab Ecclesia,ut iam monuimus, & veluti membri putridi praecisio , ut loquuntur Patres, quoru aliquos congessit Alior. lib. r.
de excomm. disJ. cap. IO. priuat excommunicatum , tum omni societa
te & communione Christiana, ita ut tanquam membrum putridum habeatur : tum bonis omnibus communibus, quae subsint Ecclesiae po- restati , 8c quorum dispensatio illi credita est a Christo, cuiusmodi sunt sacramenta, orationes publicae, suffragia, sacrificium , beneficia ecclesialtica, spiritualis iurisdictio , car-teraque similia , quoram usu tum activo , tum passivo interdici potest aliquibus ab Ecclesia, 'bi graues causae id postulabunt. Simili ratione ciectio e Religione , quae est praecisio quaedam membri putridiquoad omnem communicationem& influxum,ut ita dicam, externum, priuat talem eiectum omni Societate religiosa , 5 bonis omnibus communibus.Quod enim de Ecclesia dicebat Ambroclib. I. Ossicior.cap. 29.
de Religione dici quoque potest: Ecclesini auadam forma iustitia est,
c-mure sus omnium in commune orar, in commuve operatur, in commune tentatur.
nium distributio pendet a Religione , de ipsorum communicatio sup
ponit unionem quamdam eXternam,
uam expulsio Omnino abscindit, eiusmodi sent gubernatio Praeposses torum , de inicis ad iter impeditissi-: mum, omnium virtutum Sc peris i ctionis cura, quae quanti faciendal sit, docet Hieronym. EpIst.4. ad Rui sticum Monach. Nyssen. lib. de virginitat. cap. 23. Climach. gradui Bernata. se .is. dc 77. in Canticidcferiri. de conuers. S. Pauli, Cassami collat. I 6.cap. II .aliique. Bona exem-lγla ex consortio malorum , Reguarum de disciplinae regularis obseruantia, communis vitae cietas,zommunitas orationum, ex communibus operibus opes, & auxiIta murua,ini finita denique praesidia ad vitam,
tum internam, tum extemam, & ad omnem virtutem incitamenta , priuilesia, indulta Religioni, dignitas Ze splendor ex corporis , a quo a scinduntur, dignitate efflorescentes, votorum Religiosorum , quibus ligati manent isti eiecti, commoda,in quibus seruandis maximam in seculo experiuntur difficultatem, infamia prieterea laborant ; habentur
enim aut maximorum criminum rei, aut tanquam reiectanea, & vomica
quaedam Religionum ; itavi infMix omnino sit eiusmodi hominum conditio : quam idcirco sapienter, cum excommunicatione, de praecisione ab Ecclesia S. Thom. nuper compo
Mihi potiori iure cum Clericorum depositione, siue exauctoratione, de degradatione conserri posIevideremr;placet litaque paucis hanc depositionem e clero ex iis, quae fusissimc isputauimus,in nostra scim-tia Canonica tractatu de censuris,explicare. Cum seuerior antiquioris
Ecclesiae disciplina in puniendis Clericorum delictis maximam aequitatem seruaret, sicuti diuersa erat criaminum grauitas; ita varu poenarum, vesuti
304쪽
segregationi, siue adiicie-oatur depositio,& υ θαἱρεnt, crescente, aut perseuerante contumacia, ut
veluti gradus distincti suerunt. Nam primo Clerici peccantes partiali aliqua suspensione plectebantur, sua Ecclesiastici mulctabantur, interdicebantur nimirum usu aliquo vel ordinis, vel iurisdictionis, & administrationis Clericalis, siue ecclesiasticae , spiritualis , aut temporalis, haec enim omnia nomen ossici j complectitur : & sime suspensionem ab officio Patres Nicaeni can. 2. dicunt cellationem a Ciero, Patres Trullan. an. 3. cellationem ab omni sacro aliqua parte monasteri j, aut offici L videbis in canonibus Apost. can. s. 18. & 19.& in Synodo Trullan. can. 3.& 99. Si autem ά συ δι, & segregatio priuaret potestate clericali, idem omnino efficeret, quod depO sitio S ut θαίρεπs. Ad de Patres Ancy
nore moueri ad tempus aliquod: alias tamen ιι e G post depositionem infligebatur ut can. 3o. Apostol. dc tunc significabat priuationem com ministerio : παυῆς lis παῖς λειτουργία munionis, deIaequi ualebat excom-& nivi. Basilius Epist. ad Amphi- municationi laicorum: Clericus enim loch. can. 69. celsationem a ministe-l depositus, & in laicoriim ordinemrio ρ xjηρε αγας, ellationem, inquam: f redactus , eorum poenis subiacebat: nam non privabantur per hanc poc- l ideoque ii denuo peccaret, segrega- nam ipsamet potcstate, sed illius usii, i batur ut laicus , & ad poenitentium quod indicat vox suspensionis , quae ordinem redigebatur , ut statim di- noua non est, sed iam olim v stirpata a Foelice IL Epist. 1. de Concit. Aurelian. s. can.1. & I7. Idem quinque significat cellare a Scrificando, Iequestrari & remoueri ab ossicio per
aliquod tempus, quo modo loquendi utuntur Concit. Aurelian. 3.cap. 2.
& denique omnium antiquissima &communissima vox abstineri, & abstentio, quae v stirpabantur a Latinis, sicut &-dc si octa Graecis, quae tum de laicis, tum de Clesie is dicta fuerunt : ά eo σμυ quidem , ubi de laicis dicitur, significat
eam excommunicationem,per quam
in clallem poenitentium quis redigebatur ; non vero illam, per quam extra Ecclesiam eiiciebatur , quamque nos maiorem dicimus, ut Pluribus ostendit Morin.lib. 2.ecclesiastic.
exercitarion. exercit. 3. In Clericis vero ἀςoυσμὸs opponisur υ γυρέθει,
siue depositioni: Estque ea poena minor , quandoquidem sc gregationi,
Simili ratione vox abstineri, de abstensionis promiscue de laicis, de
Clericis usurpatur, ut ex veteribus monumentis passim constat, & maxime ex Concit. Eliberitano can. I 6. I. 3T. J 6 I. & 79. & modo leuiorem , modo grauiorem poenam importat , quod sacile tum ex crimine, cui imponitur, tum ex aliis pomiS,
quibus adiicitur, aut quibus P it, caeterisque circunstantiis colliges: nam grauissimam poenam ea voce significat Concilium Eliberitan . ca
riuin degradari Sc abstineri, & Cyprian. Epist. 18. Foelicissimum propter staudes & rapinas , adulteria& schismata abstentum a se dixit, id est, ut interpretatur ibidem Pamel.
scholio io. excommunicatum, quam
eandem significationem Epist. 11. dc alibi septiis familiarem sutile Cyprian. ibid. obseruat Parael. male enim omnino Morin. exercit. 3. cit.
305쪽
existimauit Cyprianalla Epitae 1s.pro '
minore quadam poena vocem absteti usurpasse, eo quod videatur dicere Foelicissimum non tantum abitentum a se Carthagine , sed ab Eccle
sia, deinde Romae pulsum fuiste δ
Cornelio unde infert Morin. abstentum eo loco elle aliquid leuitas,quam ab Ecclesia pulsum : quandoquidem haec depulsio & eiectio ab Ecclesia accellerit iam abstento. Sed longe alia Cypriani mens est ; ait enim Fcelicissimum a te propter sceleragrauissima abstentum , & plurimorum Coepiscoporum sententia damnatum, cum Romam ad Cornelium prosectus esset, ab illa tanquam iam excommunicatum'& abstentum reiectiam elle , neque ad communionem admissum : & cum vi in Ecclenam irrumpere stipatus caterua &factione dei peratorum conaretur, ab codem Cornelio vigore pleno , quo Episcoeos agere oportet, ab Eccle
sia pullum esju : itaque illa depullio
ab Ecclesia non fuit noua aliqua poena , & censura per sententiam
Cornelii inflicta Foelicissimo iam
abstento, sed violenta etinio& depulisto corporalis , atque actualis, ut ita dicam , ab Ecclesia , in quam ille vi irruebat ; cum tamen ab illa iam abstentus omnino fuisset, & ut
loquitur Cyprian. ibidem iam pridem cum sui similibus Dei m Stellate , & Christi Domini , & Iudicis
nostri lcueritate depulsus , nimirum fuerint inuentae , admitti ad Ecclesiam , accepta communione ; ergo
extra illam positae fuerant. Quod autem addit ei quae corrupta fuerit, agendam esse plenam paenitentiam, ut deinde exomologesi facta ad Ecclesiam redeat : sisnificat tantum huic corruptae dissicilius , & non nisi post longam atque integram exomologesim , siue poenitentiam reditum ad Ecclesiam permitti, cum
non corruptae statim permittatur; fa- tis tamen indicat utramque futile abstentam , & ab Ecclesia eiectam. Leuiorem tamen poenam , atque aded , cum agitur de Clericis, eam, quam suspensionem nominamus designati hac voce abstineri recte con firmat idem Morin. ex Can. 3. Concit. Epauia. ubi Concilium Clericis venationem prohibet , & ne canes, aut accipitreS in eum usum alant; de secus facientes plectit. Si Episcopiueli, inquit Conc. tribiti mensibiυ se a communione sus endat, duobis Pri uter abstineatur , uno DLacoum ab omni licio ct communione cest labit. Quae eadem iisdem plane verbis habentur in Concit. Agathenii cap. 13.5 reseruntur a Gratian. cap.Episcopum 3ά. dist. ex Concit. Aurelian. . cum tamen in nullo Aurelianensi petiantur. Burchard. vero & Iuo. Part.6. c. 288. ex Meldensi , ex Agathenii vero, in quo reuera habentur citat. idem Iuo pari. s. cap. 3 66. Scp ist. IJ. cap. 3O. Verum quidquid sit
propter grauia crimina ab EpiscopisIde hac Canonum permixtione , de
damnatus &'ciectus. Diaconum quoque , qui cum virgine dormierata Pomponio abstentum , quod laudat Cyprian. Epist. 6 a. de minori quadam poena idem Author interpretatur , sed contra incntem , nisi
fallor , Cypriani , qui vult eas virgines , si post inspectionem integrae qua dictum suit in nostra scienti a . Canonica, liquido constat ab tineis re antiquis idem fuiste, quod sit sycndere , aut imponere sulpensionem ab ossicio, siue illius usu interdicere de exerc tio : quae fusi ensio pro leuiori crimine partialis tantum crat: quia vel non nisi parte aliqua ossicis
306쪽
muabat, vel non nisi ratione alicuius loci & Ecclesiae , aut ad certum tempus . illudque breuius , prout culpa, quae puniebatur, postulabat: Ea suspensio aliquando etiam eX-
communicatio nominabatur: neque
enim aliter intelligi potest,qudd pri-
uentur aliquando Clerici communione , antequam deponantur, aut
nulla depositionis facta mentione. Sie Clerici sine formatis de commendat itiis sui: Episcopi vagantes
a communione habentur alieni 2 Concit. Mileuitan. cap. 2O. & . aliis, quod de communione Eucharistiae explicari nequit : nam ne ab ea quidem depostio priuabat , ut statim iterum monebo, sed communione Ecclesiastica , & de ministerio , quod Concit. African. cap. .S Chalcedo. cap. 13. etiam assirmant cum eosdem Esericos non ministrare volunt. Sed pergamus in Clericorum poenis recentendis. Secundo igitur Clericus gratulis peccans a stati u quoque communione , hoc est a sacra & cituli communione siue communicatione cum aliis eiusdem Ecclcsiae Clericis prohibebatur. Sic Concit. Toletari. I. cap. I S. Clericum abstentum, id est, ut ex ipso contextu , dc genere poenoe ibi appositae constat suspensum, a Clericis caeteris vitari voluit. Et haec excommunicatio, siue priuatio communionis cum at iis illius Ecclesiae
Clericis supponebat susipentionem
totalem quidem ratione ministerio- .rum , sed non ratione loci, quandoquidem in ea tantum Ecclesia, cuius erant Clerici, vetabantur ministrare ;fled non prohibebantur alibi sacra peragere, nisi consequenter &indirecte , quatenus non poterant in aliena Ecclesia admitti absque consensu illius , culos erant rarzes &
membra : neque Episcopus, qui iam illos , ex albo suae Ecclesiae induxerat , daturus erat formatas, aut commendaticias, quibus in aliena Ecclesia ministrarent. Quamuis igitur siquis absque tali licentia alibi sacra recisset, peccasset , & variis poenis obnoxius suisset ; non tamen peccasset iri priorcin suspensionem, per quam suspensus erat a sacris in sua Ecclesia peragendis: quia ea suspensio non extendebatur directe ad alias Ecclesias, & non erat totalis ratione loci : atque tunc dicebatur Clericus damnari ad communionem peregrinam. Quod faciunt Concit. Agathens cap 1. derdense cap. 16. Regense cap. 3. De qua pina nasius disputant Vas l. 3. pari. disputat. 2I6. numer. 37. Durarad. lib. a. de ritibus cap. 3 I. Xantesius Repetitio. io. de Eucharistia cap. r. Albaspinae lib. i. sacrar. obteruat. 3. Lindan. lib. .Panopitae cap. 18. quorum omnium
sententiis, quas, alibi sitsius dis insimus, ominis , mihi omnino certum est hanc poenam , quam solis Clericis indictam Dille constat, ex omnibus locis , in quibus eius mentio fit, nihil aliud mille , quam ut eodem modo haberentur illi Clerici , atque si extranei & peregrini forent, & non reuera amplius illius Ecclesiae Clerici , sed tanquam ex eius matricula dc albo expuncti; ac proinde non esse communicandum deinceps cum illis, nisi communione percgrina,hoc est ea qui communicabatur cum Clericis extraneis &peregrinis. Vnde fiebat, ut negotiis illius Ecclesiae non se immiscerent, in rogandis su stragiis, & sententiis nulla ipsorum ratio haberctur ne quo in assignandis aut describendis sacris ministeriis ; immo neque sacris , aut aliis rebus public S pote-M m 2 ram
307쪽
rant ipsi se ingerere , aut palam Vllum ministerium facere , nisi rogati, aut ex peculiari disipensatione: quia amiserant ius illius Ecclesiae: quae
poena non erat exigua, quamuis ne
que e Clero eiecti essent, neque ad
laicos amandati, neque usu Eucharistiae, aut celebratione priuata care
rent ; sed sollim a propria Ecclesia
eiiciebantur : omnes enim Clerici tunc erant locales, ut loquitur Concilium Valentin. in Hispania cap.6. hoc est, uni certar Ecclesiae addicti; unde in Clericos vagos, & acephalos inuehitur Moguntin. cap. 22. 8c Concit. Chalcedon. canon. 6. Vocat
dinatos. Extraneus igitur a sua Ecclesia habebatur Clericus ad communionem peregrinam damnatus, neque ad illius officia, aut ministeria poterat aspirare, aut ulli functioni ccclesiasticae se ingerere ; immd neque ullum ius retinebat, aut ad conuictum cum aliis Clericis, aut adpetenda alimenta, quae non nisi ex charitate illi tanquam aduenae, dc peregrino miέistrabantur. Qua ratione dicebatur peregrinus, qui ciuis Romanus non erat, & ad quem ius Quiritium non pertinebat,sive nunquam ciuis futilet, siue ciuitatem amisi flet. Quare , ut dep.rrantur in heredes scriba atur, tanquam peregrini capere uore possunt, inquit Imperator , l. i. C. de heredib. instituend. aliud cnim ius erat aduenarum Romae, aliud iiis ciuium : & peregrinitas erat conditio aduenarum : unde Vlpian.Liq.ffde in ius vocando,*.6. Si Per poenam deportationis ad Pere grinitatem redumo sit PAtronus . pM-tat Pomponius eum amisisse honorem; sed sifuerit res tutin, e, si ei elliam h uru edicti commodum Falaum. Vides ataque non eamdem elle condi-itionem peregrinorum, & ciuium: quandoquidem peregrinus carebat honore patronatusta & in ius vocari poterat : vides quoque ciues aliquando damnatos fuisse peregrinitate , siue redactos ad statum peregrinorum : quod non modδ nebat per deportationem , ut reserebamus
ex Vlpiano ; sed etiam absque ea: quod testatur Sueton. in Claudio, qui splendidum virum , Graeciaeque
Prouinciae Principem, verum Latini sermonis ignarum non modo albo Iudicum erasit , sed etiam in peregrinitatem redegit. Ex hoc prisco more
inoluit usus in Ecclesia Occidentali: nullum enim eius vestigium in Synodis Orientalibus legimus, ut Clerici aliquando ad peregrinitatem damnarentur, hoc est , ius propriae Ecclesiae amitterent et quod in nostra scientia Canonica pluribus ostendimus , & singulos Canones de hac
communione peregrina agentes diligentius expendimus. Tertio crescente peccato suspendebatur totaliter Clericus omni, Vt ita dicam, totalitate, dc ratione ministeriorum , & ratione loci: quam nos suspensionem integram ab ossicio , & beneficio vocamuS. Quarto ad gradum aliquem inseriorem amandabatur, Sc ex Superiori exauthorabatur: quae erat quaedam
partialis depositio, & superioris gradus perpetua amisso. Nam Tolet. I. cap. 4. Subdiaconum, qui desuncta uxore aliam duxerit, ab ossicio &gradu remouet, & inter Ostiarios,& Lectores haberi vult. Quod idem de Presbyteris, Diaconis, & Subdiaconis uxores,siue concubinas habentibus statuit Concit. Bituric. cap. I. Nic. via. quoque cap. 8. Nouatianos
Episcopos ad Ecclesiam reductos ea conditione suscipit, ut si in eadem
308쪽
Disequisitio II. C. p. IV. f. I. 277
Eeclesa sit Episcopus Catholicus, illi solum Presbyteri, aut Coepiscopi gradu contenti sint:quae erat quaedam a muneribus Pontificalibus su spensio , ut iterum monebo inseri sis. Quinto deponebatur Clericus, siue amouebatur ab ordine clericali, de inter laicos redigebatur , atque ad
laicam communionem damnabatur:
quae depositio 3c totalis erat, de perpetua sine ulla spe restitutionis mania θωρῶς exponunt sepius Patres a ministerio excidere iam ies ν θ, ut loquitur Basil. ad Amphiloch. cap. 1 i .aut a gradu deponi,siue deturbari si βαθμ. Basil. ibid. cap. 32. Sc Ex quibus, ali Isue similibus vocibus,quae passim
in antiquis canonibus occurrunt, facile est aduertere θωρέ- fuisse iacturam clericatus , ut loquitur TO-letan.ε. cap. IS. Anhrani Patres ca- Non. I S. vocant abdicationem , eos
enim , qui cum ordinati essent Episcopi ad aliquam parrochiam , ab ea suscepti non sunt: iubent sivelint in Presbyteri honore & loco residere. Quod si vim afferant Episcopis,
illis auferri mandat honorem Pres-bIter ij, ἀφερή a 'α ιὸ τ - τιμ a εσβυτερίου , & ipsos abdicatos estici γίνήρου ἐκκηρυκlus: & quamuis eam abdicationem Balsamon neget cile καθαίρε ν ψ τιιοῖς, hoc est, ut ne quidem cum Presbyteris deinceps sedeant, neque fortassis aliud videatur postulare lilc canon ; eam tamen
vocem Zonar. in canon. . Epist. canonic. Gregorii Taumat. ubi eos qui captiuorum a Barbaris domos inuas crant, de diripuerant iubet abdica- cari exponit abdicatum sui ρυπ αν , alientura:& eiectiun rib Ecclesia ητον κου ἀλλοτο 3ν: quia,
inquit, abdicari dicuntur si ij, cum ob aliquod crimen a paterna liae sc-ditate eiiciuntur, omnique cogna tionis iure priuati censentur. Itaque
abdicatio a Ciero erat depositio totalis , de reiectio inter laicos , nni quibus solis deinceps societatem, tum sacram , tum ciuilem habebant. eratque illa communio laica , ad quam damnari dicebantur: quod futius a nobis in scientia Canonicasuit ostensum. Sicuti enim suo gradu de dignitate exciderant hi Clerici ; ita nec communione, siue communicatione , & consuetudine Clericorum sacra, aut politica fruebantur; sed interea ad societatem laicam. adiungebautur, dum facris expiationibus , atque saluberri inae poenitentiae castigatione cmendati amissam dignitatem, Sc una cum Clcro communionem recuperarent. Si tamen
aliquando pristinae dignitati , semel depositi, restituebantur , quod alibi
inquirimus. Eiusmodi autem Cleri cis depositis de abdicatis adhuc per-millam suille communionem, siue Eucharistiae sumptionem, extra Mic.
ita celebrationem laicorum more probatur ex antiquis canonibus nam Concit. Aurelian. 3. cap. 7. Eum, qui cum inuitus dc reclamans suillet ordinatus , deinde conivgrum ambiuerat. de can. 26. cos, qui usuras , alia que negotia exercent, dc , quae circaea statuta sunt, violant, ab ordine degradari iubet. C. mm .iου cen e
lo. in Concit. Aurelian. s.cap. .Cle rictim , qui ad thorum coniugalem sibi deinceps illicitum redierat, VO-lunt Patres ex antiquis canonibus ab osticio deponi,ci tantummodo communione concella, Gregor.lib. 2. Epistol. i . Natalem Episcopulit Salonitanum , nili Honoratum Archidiaconuin , fidem iniusto suo gradu mo uerat,restituat, usu salii; pricat: tum
si contumax este pergat, dominica: M tu 3 corporis
309쪽
corporis & sanguinis participatione: ire , vel natura depositus , de inter eum verδ qui contra Iustitiae Regii - laicos census ad poeniten: iam praelam in Archidiaconatum altarius secterea reiiciebatur. Quod a Cypria- pr .ehi conscia sit , ab Archidiaco- .no lib. i. Epist. . de Basilide de Marnatius honore deponit: & si nihilo- tiale Epi copis lapsis statutum fuit, initius ministrare perg. at , commu- & a Concit. Naeoces . Can. t. denionis sacrae participatione abstinct. Clerico fornicante, vel adulterante: Ex quibus aperte vidcs priuationem a Concit. vcrd Eliberitan. cap. 6. de communionis i uisse poenam distin- eo, qui reus criminis mortis , id est, clam a su oensione & depositione, quod mortem meruisset , & quod quibus crescente rei poenitentia sO- Pacianus A alij capitale vocant, pallebat adiici Petrus quoque Alexan ius se suerat ordinari, ut post triendri. Can. io. Poenitent. Clericos, qui iralem punitentiam communionem postquam temere toria eluis se obie- accipiat. Septi l ao denique Clericus , qui I 2. grauissime deliquerat, extra Eccle- . . tiam, & cci tum fidelium eiiciebatur per excommunicationem illam propriissime di stam , quam hodie maiorem nominamus , quae & suspensionem & eiectionem, uri ferebant illius aeui more , continebat. Et sane eiectio ex Ecclesia, uti appellatur haec excommunicatio a Concil.Laodicens Can. 19. & Can. si . Aposto lorum , atque alibi saeptiis , non videbatur poste cohaerere cum sola suspensione. Quomodo enim in ordine clericali adhuc manere dicitur, qui extra Ecclesiam constituitur3 Quia tamen posterior disiciplina ex communicatis Clericis reditum ad primana dignitatem peracta poenitentia permittit , quem ex communi& magis usitata acceptione depositis negat; idcirco non inscrt necellaribdepositionem hodierna Clericorum
Quae de inscrioribus Clericis cit' i 3 . cistent, lapii erant,non vult amplius sacra ministeria , quae nomine λειτουργιας comprehcndit, Obire, eis tamen communionem κοιν-αν , con
Cedit , ne & nimia molestia affectivi quadam diliblutionem quaerant:& ne alij eodem casu praecipites serius comitent ad ossicium redire,cum viderint etiam post reditum sie communionis extorrcs futuros,& quam uis haec communio κοινωνia, de communicatione cum fidelibus cxponenda sit , interprete etiam Bals mone : est tamen maxime de communione Eucharistica, in qua praecipua Christianorum communicatio existit, accipienda.
Sexto Clericis ita depositis , speccare pergerciat, etiam laica communio negabatur, ut in Concit.Sardi c. cap. i. quia in poenitentium Ordinem de inter consistentes, quibus miticinatio Eucliaristiae negabatur, reducedantur, & siue una , eademque sciatentia deponerentur, & ad
icinattentiumclaiiem negata Eucha- ca varios poenarum gradus annota-
christia amandarentur , siue unam uimus, in ipsis quoque Episcopis si-ra nam alia subie iucae ir; ni inquam mili quadam ratione Obseruabantur: tamen Clericus ad poenitentiam pu- Nam si leuius deliquillent , priua-blicam abiiciebatur, quod ex trisco l bantur communione cum suis ciliti e docemui in nostra sciciaria ca- legis, siue ut loquuntur plurimi Canonica. Sed Ctesicus prius temp. noncs, charitate Dalrum , cliarita
310쪽
ris communione, a charitate de com munione staterna fiebant alieni, a fratribus & comprouincialibus si bant excommunicati, Ecclesiae suae communione iubebantur 'eile contenti. Quae poena omni commercipsui Metropolitani & Episcoporum suae prouinciae interdicebat Episcopo ita excommunicato : quare mutua visitatione, solemni celebratione in aliena Dioccesi , aut in sua eriam praesente collega, reciproca missitatione formatarum , suffragio , ac conseisii in Synodis prouinciae prohibebat.Immd haec poena ita aliqua-do crescebat, ut non modδ comprouincialium , sed omnium aliorum Episcoporum consuetudine priuaret,
vi conliat ex Concit. Turon. 2. c. v.
Quia caeteri Episcopi rogabantur a Synodo prouinciali , illi non com
Secundo aliqua sui ministerii parte mulctabatur'Episcopus delinquens.
Tertio aliquando sellim honorem retinebat , at ultoritate negata.
Quarto aliquando ad inferiorem gradum deiiciebatur , alia que pcC-nas superius recensitas ferre coge
Intus Monachorum disciplina in imponendis poenitentiis ad exemplum cIcricalis tam astatae.
HAs Clericorum papnas aemulati sunt Monachi in delictis puniendis per varias separationes a communi contortio , siue excommunicationes, uti nominabant, at
que omnimodam tandem expulit onem : quod veterem ipsorum disciplinam repetenti facile constabit. Atque in primis curabant, Vt pα-nae culparum grauitati , vel leuitati responderent, ne aut seuerior , aut laxior inde fieret disciplina. Ita iubet Pachom. art. II9. Regulae , Ut
suram, opusque peccati. Et si periori articulo , ut increpet delinquentem iuxta mensuram peccati, & art. 8'. qui monitus ab amicitiis suspectis non delinit, corripitur , V dignuι est, correptione seuerasima. Similia leges passim apud eundem Pachon . Rationem reddit Basil. ut citatur in concordia Regul. cap. 3 i. q. .. Nam apud Basilium modo non reperitur: quia aetas & eriiditio multam habere
facit di sirentiam poenae.S.vero Fructuosus Braccarent. cap. Is . tuae Regulae : e uenfuria namque oe pondere a uo , tum tiaque pa, i , σ miseratione continua Pater , vel Praρο-l Ibiti debet excessere , ut sic vulnus curethaegroti , qualemia salutem , s non debilitatem suferat membris :quia sicut subditorum vitia per Pra- positos ; ita er P apositorum negligentias ter seu et sum Deus i idicabit. Et Author anonymus in sua Regula, quae est solum periphrasis Regulae S. Benedicti, quem Author concordiae Benedictus Amanus citat. nomine Regulae cuiusdam: & a Trithein. lib. de protrictate Monactior. cap. s. Regulae servi Dei, quo nomine plures sunt appellati , existimatque elle Regulam S.Benedicti ad usum Sanctimonialium accommodatam. Hic igitur Milior cap. 1 9. sic
qualu esse debeat , iustam scientibi ulibrare iudicium culpa modu, ostendit : leuiorabiti enim eu pu leuior est adhibenda conreptio Israniorabis. ve