장음표시 사용
241쪽
regulam, etiam mutauerunt accentus locum . ut χοε uero,ct δὲ comunitergrauitona sunt: Attice ues
suturum non inueniri in modo imperativo, nec subiunctutio: aotistos uero utrius. habere significationem.
OPtativorum uerborum omnium, tam activorum Optatilius. quam passivorum, S mediorum: nec grauitonos rum solum, uerum etiam circunflexorum, re desi enentium in Ai. proprium cst terminare penultimam indisphthongum, siue propriam siue impropriam. Sed eorum se alio uaria est.Quare uidere oportet,unde & quomos do singula sermetur:&primum de formatione activoru. Tempora igitur optatiui modi activorum, fiunt agenis Formatio: tiuis participiorum eorundem temporum, extrema in Ai. ne. optatiui mutata,& abiecta conssinante. si in eam penultima particisui desiverit:cuius loco ponituri.uocalis ut fiat diphthongus ex penultima uocali, sti. addito. Si uerb penultima participi j suerit ou. diphthongus, mutabitur in or . quum Osmnino in penultima oporteat diphthongum esse, cuius i. sit subiunkua uocalis.
Timbisti, ergo est a genitivo participh, ut dictum est. OG Phaes M.
τῖον,τικοντος. Secunda persona a prima fit.extrema in MConuersiumribi ς. Tertia a secunda, puncto σ.τMim. Δυὶκα. Secunda persona a secunda plurali.τε.in τορ. conuersa.τυπνιmamrbis' . Tertia a secunda duali extremam τηρ.conuersa.υπνιτιιμ. Πληθυντικά. Prima perina pluralis a prima sin/ulari fit, extrema in uεν. conuersia, Tuset hi ιεν. Secunda a prima plurali, μεμ. inτε. conuersa, τι σηlοιτε. Tertia etiam a prima. subtracto v. Tu bilis. Et Adnotatio. quoniam dictum es secundam persona singularis numeria prima fieri,extrema syllabaμi. scilicet incr.conuersa,nouufortasse uidebitur hoc con*derantibus, uidelicet uocalem inconQnantem mutatam esse, quum sint natura diuerta. Vbi sciri uesim, mutationem quincusariam inueniri, consonatem Κατάωαθρς,hoc est,perpessonem.ut ιλλα, οβολος.Yλαφη mutari.
242쪽
Praeteritum Indefinitum primum. Indefinitum
secundum. Futurum primum. Futurum sercundum.
ΚωrΛάMκτον. hoc est, per li uarum proprietatem. ut
Κατα συνθεσι id est,per compositonem. ut 2κολογος. Kaera hoc est, per declinationem. ut Ανήααανήον.
μω.τ--εθα, Ποποῦ -ςμα. εις ριἰθα. ubi una syllaba in duas conuersa est: ct alia huiusmodi infinita. Vbi liquido adpa
rei ci uocaleis in consonateis, ct consonanteis in uocaleis ιστα mutatas esse. Non igitur mirandum in huiusi modi optatiuis μι. ino mutari: quandoquide hoc κρτα κλισσμ fieri contingi ut dictum est. Παeακμμενος. Τετυφογi,τε φοiς,οτος oi, genitivo participii m*φως.
finalis syllaba longa ierit: quia tunc acuitur penultima τυπριον. quoniam longa ante longam acuitur, quod uidelicet po
243쪽
TRACTAT Us SEcVNDUs. xi delicet penultimam circunflecti, quae in secunda 6 tertia sngulari ultima est, in omnibus numeris 2 persbnis ueti Verba quin
borum quintae coniuRationis commune est secundo se tu ro cum primo, cum sint similia inter se, praeterquam in pes millima, quae in nonnullis uariatur. ut Gr&eω. μελλωμ cmεα
εαν - vi , a prima persona praeteriti imperfecti si sedi subluntal cundum ueterum traditionem. ετιαν ι ἔαρτυά Est enim regula, quod tria praeterita tempora Regula de indicativi, hoc est, praeteritum imperfectum, praeteritum perfectu, dc ambo aorist abiecto augmento, praeterquis, in praeterito perfecto, re extrema in ω. mutata, faciunt subriunctivum. Secunda persona τι-ς aprima fit, extrema in κς. conuersa. Nam subiunctiva omnia a uerbis grarilitonis in ω. desinentibus declinata, ac etiam circunflexis, ct terminatis in sti. primae coniugationis in uς. taciunt seucundam personam D. quidem subscripto. moniam mne uerbum in ω. desinens. habet secundam ct tertiam personam singularis numeri in diphthon. A; A i. desinen teis, aut propriam aut impropriam. Tertia persona a secunda fit expuncto iri τοσῆκ. Δνὶκά.
ἔαρ τετυφω, τετυφης, τετύψκ. a prima persena praeteriti Praetetitum. persecti, α. in ω. μ γα conuersa, seruato augmento, ut diuctum est. N 5 Mima.
ἔαρ-τυψ κα τυψη, a prima primi aoristi, hoc est, Indefinitum
244쪽
Doricus. Aeoles, Iones. Praeteritum.
IN si iuui formantur a tertiis personis singularis numer
ri indicatiui modi, quorum terminationes duae sunt, ν. consonans, ct m. diphth. exeunt quidem in ν. quaercunm habent s. diph. in finali syllaba, aut ου. aut α. ut Quῆ μ, πο iis, heurour,βοερ. oehr. In quibusdam uero in αν. desinentibus. pro α. ponitur M. es t iei κω. ut lis,l .rπεινῶν, πεινην. ἴψα .u . oeis, oewp. quibus i. non subscribitur, cundum ueteres gramaticos, ut in tractatu circunflexo rudicetur. Caetera uerb omnia, tam activa quam passiua, in m. exeunt. Infinitivi igitur activi grauitonorum uerborrum terminant partim in M. partim uerb in M. Eνετῖς κ Παραωικος. Τή, b μ, a tertia persona singulari fit. adiuncta ν. τύxis. τA ,μ. M ἰωei κως ταbi. . illi enim abheientes i. de . . diphthongo, sermant suum infinitiuum, ubi accentus aliquando uariatur, cum etiam syllabae quantitas uariata sit. ut
uum, si commune in εν. aut in ουν. aut in να. desiverit. Si
in aν. a at in ονν. abneientes alteram uocalem diphthongi. hoce' subiunctivam, ac interponentes m. deinde M. disphthongum addentes, faciunt infinitivum. ut τυῆ μ τυα ἡ ' aer, kο αροι si M. Si in νω. aut penultima est diphthoe Rus, aut monophthongus. Si diphthongus, abijcientes
τετύφwm. a tertia praeteriti persecti adiuncta diu. accentu. in penultimam retracto. Nam infit stitia in να. desinentia,
245쪽
TRACTATUS SECUNDv s. sdesnentia, in penultima habent accentum, praeter Dorsica,quae in antepenultima accentum habent. utrimi 1 α
Departicip is uerb hoc in loco aliquid dicere supersuuuidetur, quandoquidem proprio loco latissime dicetur. PHMATA ΠΑΘΗΤΙΚΑ.
Assiua autem uerba semantur. partim ab acti Veinum pasuis, partim a seipsis. Ab amuis quidem praessens, praeteritum imperfectum,praeteritum persectum.& secundus aoristus:cnera uerb omnia a seipsis, quorum sermatio uaria est.
I visemii, fit a prima persona praesentis indicatiui actis Indicativus.
vi. ω. magno in o. paruum uerso, re adiunctasim. syllaba. ut τυφ, τ nuti. Secunda persbna τει.σῆν. ct a tertia fit, Qbtracto τ. α ε. & α. praepositiua uocati m. diphthongi in .. contractis: sicut λε εα, ελκ. cui subescribitur i. dc fit v. diphthongus impropria. ut τι ται,ἀσπbm Ai κως, κε τυπ, κοiῶς, pro qua ab antiquis talis datur
.m Τίτου. Hoc est, omnis prima persisna habensurii τικοι cum longa, quandocunque activum participium Ha in G
246쪽
Verbacira κυι tunc secunda persona subtractione τ. tertiae, ac uocaucunn lium commistione fit. ut τυσξομαι τυγῖτω. amformationem omnia grauitona uerba ac circunflexa prismae coniugationis omnino sequuntur. At uerba secum dae& tertiae coniugationis circunflexorum aliam sibi u enedicant serinationem. Nam tertiam activorum. 2 uoce ocliteratura, secundam faciunt pestiuorum, ut Theodosiore aliis placet. utpo um. IOS. heu Lohe νέπομαι; eitc s. quam regulam Attici imitati, ocingrauitonis qub tertiam activorum stoendam secerunt pestiuorum. Reisin αρος πλούτ*. Πενσει, σαφοῦς si ο θεος smiui τοῖLhoe est, audies. manifeste enim deus dixit mihi hoc. in ἰσι dixit, quae est tertia persona futuri activi mu ω,πεν ς, πευιm, pro secunda permna, afuturo medio πεν sim: πει ira, ct sic dealqs. ex quibus quatuor etiam apud conas
τυκ εἰς cI. οἱ ρνος. Δοῖκά. Prima persona a prima plurali, extrema in θον. mutata. τυνξόμεθα, θυεμεθον. Secunda a secunda plurali. extrema in Boν. conuersa. ίον. Tertia similis est secundae. τυσξε θον. Πλκ. Prima
247쪽
; moti Assarem. Sed quonia de hac literaμ. quam Graercorum more κυτiκομ adpellauimus mentio facta est: quur sic nuncupetur, ab re non erit, quantum ex Grammaticos rum dictis elicere potuimus,aperire:quod nempe Στ. pascitur.& ν. Est igiturμ.κrim κο . quod ad formationem siue deductionem alicuius uerbi extrinsecus sumitur. ut , L. τυπlo uoti or lonετυχῆ μην.ετin α,ετυψαμκμ. od idcirco strueti κομ dicitur, ut ab μ. quod θεματiκJν adpellatur, differat. Nam uerba in tuae. in ipsa prima positione i. habent. ut auμω, εμω,Sc. Huius gratia θεματικον merito dici potest. At eorum passiua in extrema syllaba μ. habet κλιτικον,tans quam extrinsecus accersitum. ut νέμομα, h uam. od
hendi possunt:quum in breuem desinat uocalem, non aurtem μετόμα ῖς,ut regula expostulat. Ita y ea solum uetaba quae in μα. aut in μυ. exeunt, huiusinodi regulae subiercta putantur. Vbi aduertendum, um. syllabam S si in fi ne dictionis communiter pro breui habeatur, diphthongo tamen longam esse. T. quo* κ .mκοι Sipsum adpellari solet,quoties per deductionem tertiae perinae singularis
m a in usu non sint. υτομα tamen & πέτομα frequentissime utimur. Hoc idem accidit oc ν.quoniam infinitivi in ini.partim habent ν.κ rei κορ ex ipsa deductione, ut-τνφθῆσνMssu, em: partim uero θεμοι κορ,quum ab ipsis themate
248쪽
de inanitivo lima uolunt: quoniam regula est, ori τὸ εις να. ἀπαξεμφα ratRNVM'-ν.κλιπικρια ου τελουσι ras παραληγεραι.Idcus co in uerbis in ui. tria excipiuntur infinitiva in m. quae per deductionem ν. habe t κυτικορ,quoniam eoru penultimac aduersante regula iam dicta γ diphthongo scribitur. hoc ' est. θῆνα, ἴναι, Sini. At infinitiva habentia ν. ρε uam κοινhanc non sequutur regulam: sed indifferenter rediphth gum S monophthongum in penultima habere possunte
ut patet ea κτεινα.απο - κτήνω .dc φἔνοαρπrο τ φανω. α huiusse modi infinitivis. De his uerbquae in min. exeunt. tametsi . illud per deductionem habent, ut πkt, Hesri 3 εισυ non ob hoc id κλimκυ adpellandum censenius, quandoaquidem de his tantum quae in ναi. desinu egula loquitura quum in huiunmodi infinitivisit. nunc θεματικο x nunc κλιτιαμ ν reperiaturiquod nempe in sμ.desinentibus non euenit.
Praexqvi T. Erinil uni a prima permna praeteriti impersecti activi,in
το. Δυiuer. Prima persena a prima plurali fit, sicut in prae. senti. 6πkμεθα. ετι μερον Secunda, a secunda plurali. τυνῆάραβετυπbίον. Tertia a secunda duali,' .in ην. mustata. ετνηDPis. Disserui enim inter se: quoniam tertia psuralis nec ini. nec in m. desinit. Πληθυντικα. Prima perserna a prima singulari fit, ρημ.in μεθα.conuersa. ετιανμεθα. Secunda a tertia singulari. το. in ρθε. conuersa. ἔτυ το τί eTertia etiam a tertia singulari fit interiecto ν. oc ε.in
πτυ αε,a praeterito activo fit, de quo in pristi tractatu communem sequuti usum. satis quidem dixisse videmur. Scito tamen, syncopam πιτνsuam pati, eius p persectum ae integrum et rulum esse, oris et resta. adiunctum. syllas
249쪽
γουτικον. hoc est: omne uerbum passivum siue medium. habestu. Mimiκον, sellaba superare uuli propriuactiuuna. ut 'τύπ,,τ ομα. τό , τυ νομα. Sic τετυφα, τετυς crium, τετύφασσα,τετύφατα. ubi facta syncopa penultimae uocalis tantu, α. scilice fit quide τετυι-.τετυ ἴσα,τετυς τα. Φ. uero in pro lpria ἀντιο ρα uerso, in β. scilicet eius media in prima perstina.& in n. tenue in secunda ct tertia. ut τετυφμωπετυπσα, Ἱρπη τύπ.M-ψ. 6ψλα τωνπbi proserimus. Τετσμα tasmen non dicimus, sed etlina aen. quum alterum sequaturi Postumus cic secundam a tertia deducere .τ. in ir . uerso, per regulam antiquorum in praesenti positam Ioc est, tπαμ
Vbi aduertendum est,tertiam pluralem,hoc est τιτής ait plunis. τα, syncopam non pati, quum ex ea nihil proueniat quod proferri cogrue possit. Subtracto enim α. fit τετο pirroti, quae quidem structura prolatu impossibilis est,quum tres consonantes, nulla intercedente uocali simul inueniantur: quae procul dubio inter se minime possint cohaerere. HNam omnis syllaba a tribus incipiens coninantibus, secundam quidem mutam.tertiam uero immutabilem habere debet. ut muria ον. Supplendu est igitur per proprium participium uerbum substantivum. ut τετυιμε,οι
quod & in aliis huiusmodi seruandum est. Hoc idem fit mis
λεκτα. Idem quoque in alijs numeris atque personis constingit. At in caeteris coniugationibus praeteritum passivupari modo fit ab activo, ideoEliel τοῖμαι. ι
250쪽
Verbaterstue, quam et stactae. Regula. Verba teratiae et quar stae coniugastionis. Duale.
DE FORM. VER B O R VM P A s s. Sed in tertia 2 quarta coniugatione. 2 in quibusdam uera
od autem huiusmodi praeteritum integrum ac perfecte λrmatum in usu non sit . factum quidem est ob quandam
aduersantem regulam. quae talis est. Verba passiua quae i. strari κο habent,&syllabis propria activa excedunt, eandem seruare penultima debent, quae in prima pluralis nusmeri persona suorum activorum,nec non in genitivo parsticipii activi temporis eiusdem inuenitur.ut τι άbμεμπυπυνιτος, τυπblam. ετυ φαμες, ψαπος, τυψάμην. At quum prima persona pluralis numeri praeteriti activi hoc est,rini φα genitivus participq temporis eiusdem, uidelicet τετυφοστος,diuersam habeant penultimam,haec quidem α. ille ueum O. uineον, accidit ut praeteritum pastuu neutram illarum admiserit,ied potius syncopam pati uoluerit.hoc est. τετυμ
inuentus est modus. ut in priori tractatu uidere licet. Vtra que tamen formandi ratione uti ad libitum poteris . Nune autem de praeterito tertiae coniugationis, re earum quae seu untur, a communi usu no recedentes, aliqua hoc etiam in loco dicere decrevimus. Praeteritum igitur tertiae coniugationis&quartae, ab vetitio deducitur . extrema syllaba in sim . conuersa, ac ι'. interiecto. Nam quemadmodum supra diximus praeterirtum quidem uerboru quae grauitona sunt, in Gl. desinens. adsumit in in formatione passivorum. ut πειθω,πι μκα uris πῖσμαι. eao M. Excipiuntur uerbatquintae coniugationis, ct quaedam pauca sextae:quae quidem respuunt in Secunda persona a prima fit leti. in ιriri. mutasta, re per unicum tr. enunciatur.ut πεπεισμι πεπεισαι.dripeασμου.πεφρασα. Tertia quo P deducitura prima, leti. in τα. conuersa, πέπεισα. mpe asan ista. Prima dualis numeri a prima plurali, extrema in eos . mutata. . πεφρασμεθα, Secunda uero persona a secuda fit eiusdem numeri.ut πω ρθε, πεπειίον.