장음표시 사용
101쪽
s Disp. Prooemialis Art. II. Quaest. III.
CHaracter sacramentalis est indelebili , binamissibilis. Hanc veritatem sic prohat Doctor dist.6. q. y. n. 2o. ubi ait: I.i-M cet multipliciter dicatur de indelebili- M tale characteris , nec sit multum utile M recitare r breviter dico, quod nulla for-- ma potest esse in anima alia ab anima, H quam non possit Deus de potentia ab-,, soluta delere, sicut posterius a priori :,, quia in hoc nulla potest inveniri con-- tradictio. Sed character, si ponatur, hoc ,, modo est indelebilis, nec potest deleri
M hoc modo , quia nec virtute alicujus,, creatura . Patet, quia est forma superna-M turalis, nec potest virtute divina deleri des, potentia ejus ordinata, quia ordinavitri nullam formam supernaturalem delere, M nisi propter aliquod demeritum inhaerens M animae: respectu autem characteris delenta di nulla potest esse causa demeritoria s,, cum enim imprimitur in actu peccandi,, mortaliter, ninil potest demereri ipsum tolli. Quibus Doctor aperte signincat , characterem sacramentalem de via ordinaria esse indelebilem 3 quam utique veritam rem aperte tradunt Concilia Florentinum,& Tridentinum, ut constat ex eorum decretis conclusione prima laudatis , ciuibus
significatur illum characterem indelebiliter
Constat pariter ex SS. Patribus, qui appellant signaculum istud indictolubile, maximc ex b. August. lib. I. contra Parmenianum c. IJ. ubi ait et Non minus haerem sacramenta Christiana, quam corporalis militis nota, quae quoUdam imprimebatur carni. ..
, saeramentorum sanctitas inviolabilis , is, impolluta manet in bonis ad praemium , in malis ad iudicium.
Suadetur etiam ratione congrua 3 Conveniens enim fuit, ut ille character esset omnino indelebilis, nec ullo peccato postset evacuari: enim vero si potestas Ordis nis, quae significatur per characterem, Posset deperdi per aliquod peccatum, consequens esset, quod homines plerumque forent dubii, an valide sacramenta susciperent, cum nullum habeant indicium , utri im bacerdotes , a quibus suscipiunt sacramenta , sint in statu gratiae , nec ne :Quod certe vergeret in magnum fidelium detrimentum.
Diras primo : Si aliquis character esset indelebilis, maxime ordinis: at ille per peccata, di nefaria scelera deleri potest digitur, &c. Major constat. Minor vero probatur. Character ordinis est potestas administrandi, & gerendi ea, quae peculiariter
ad cultum divinum, Sacramentorum administi ationem, & publicum Reipublicae Chi istianae regimen spectant: sed illa auctoritas per peccatum ita amittitur, ut quidquid a Ministris nefariis gestum est , tanquam irritum, de nullum ab Ecclesia reprobetur 3 igitur, &c. Probatur minor ex plurimis actis, & exemplis; maxime vero Photii constantinopolitanae Sedis Episcopi , Maximioniel ejusdem urbis Antistitis, Proeuli Maiasiliensis Praesulis, & Ebbonis Archiepiscopi
Rhemensis, quorum ordinationes, & Ecclesiastica munia prorsus irrita , ac nulla
Primo quidem irritam , & nullam esse pravi Ecclesiae Ministri auctoritatem conmstat exemplo Photii, cujus ordinationes, &Ecclesiastica munia reprobantur , & irrim
tantur. Is enim cum Bardae Eunuchi artiabus, a Gregorio biraculano Episcopo jam excommunicato Constantinopolitanus P triarcha esset conlaci a tus, detruso prim imin carcerem, &postmodum in exilium ejecto legitimo Episcopo Ignatio , Synodus
Romana coacta est a Nicolao I. suinmo Pontifice, in qua contra Photium haec sententia lata fuit, Sit omni Sacerdotii honore, is nomine alienus , is omni meriratus ossicio exutus. Et idem Pontifex hanc quoque scntentiam adversus eum emisit r Eos vero, quos
Notius Ne bitus, is Constantino Dianae F dis inrasor in quolibet Ecclesiastico Ordine pro- Dexit, omni Clericali officio primamus. filia his limi lia habes in ejusdem Sum. Pontifep. .& epist.y. quae est ad Michaelem Impcratorem, ubi scribit , quod nihil Photius a Gregorio accepit, nisi quantum Gregorius habuit: nihil autem habuit, nihil dedit. idem etiam decrevit Adrianus II. summus Pontifex , ut legimus Act.3. bynodi 8. Oecumenicae, in qua de ordinatis a Photio sic habet: seuos quidem Notius in gradu quolibet ordinasse putatus est, ab Epis oporum numero, is dignitate, quam usurpative, is ,-cte aeuit, merito sequestramus: cujus rei triplicem rationem lubjungit. Primo, quia a
Photius sit similis Maximo Cynico, qui ,
ut mox dicum us, in ullam Episcopalem auctoritatem habuit: Iecunno , quod ita dem
102쪽
rietum est, a Nicolao suo Praedecessore. Tertio, quod ordinatus est ab excommuniis
cato , qui nihil habuit, nihil dedit, nisi forte
damnat em, quam sequentibus propinavit. Unde in Concilio IV. Constant. Can. .,, haec habentur 3 Amorem principatus ,
D utpote quamdam malam radicem exoris torum in Ecclesia scandalorum, radici-M tus excidentes, eum , qui temere , &is praevaricatorie , ac irregulariter veluti,, quidam gravis lupus , in Christi ovileis insiliit, Photium scilicet , qui mille tuta multibus , & turbationibus orbem ter- rae replevit, justo decreto damnamus , ,, promulgantes nunquam fuisse prius, aut ,, nunc esse Episcopum , nec eos, qui in M aliquo Sacerdotali gradu ab eo conse-,, crati, vel promoti sunt, manere in eo, ,, ad quod provecti sunt: insuper & eos, qui ab illo consuetas orationes ad praeis positurae promotionem susceperunt , ab ,, ejusmodi patrocinio coercemus , sed &M Ecclesias, quas , ut putatur , tam Pho-,, tius, quam ii , qui ab ipso consecrati H sunt, dedicaverunt , vel si commotasse mensas stabiliant, rursus dedicari, &in.,, throniZari , atque stabiliri decernimus ;M omnibus maxime, quae in ipso , & ab is ipso ad Sacerdotalis gradus acceptio, , nem , vel damnationem acta sunt , in irritum ductis . me conetuum. Sed si Photius non censeatur Episcopus , quia a
Cregorio excommunicato fuit ordinatus ,
ev li omnia, quae gessit ipse Photius, irrita sint , quia intrusus fuerat in Sedem Constantinopolitanam, & postmodum excommunicatus, consequens est, quod character, & auctoritas Episcopalis in homine nefario , & excommunicato desinat et igitur, &c.
Idem constat exemplo Maximi Cynici , qui ctim a nonnullis Agypti Episcopis
pecunia corruptis furtiva electione Episcopus Constantinopolitanus constitutusesset: ita de illo , & ejus ordinationibus pronuntiavit Concilium primum Constant in politanum Can. 6. his verbis: De Maximo onico Philosopho pro pter indiscimnationis eius doctrinam, quae Constantinopoli orta est, statutum est, ut neque Maximus fuisse, aut etiam
esse putetur Episcopus , neque hi , qui ab eo
sunt ominati , qualemeumque gradum Clerneatus obtineant , omnibus scilicet, sus ci ea eum, mi ab eo gesta sunt, in irritum re
Tertio eadem veritas apparet ex Proeulo
Masthensi: cum enim in Concilio Taurinensi, seu Taurinatens celebrato an . qyT. declaratum esset canone primo, quod Proculus Massiliensis Episcopus Civitatis gereret se tanquam Metropolitanum Ecclesiis, quae in secunda Provincia Narbonensi positae videbantur: ZoZimus Sum. Pontifex post sto. circiter annos, tale judicium Synodale irritavit, scuc constat ex variis eius epistolis, maxime ex s. ad Carthaginensem Episcopum, ubi Ordinationes duorum Episcoporum , nempe Universi , de Terentii a Proculo saetas, irritas declarat. Et edist.o. ad Episcosum Arelatensem damnat Proculum, quoa talia esset aggressus.
Cum autem nec dum Proculus acquiesceret, scripsit epistol. IO. ad Massilienses, in qua inter caetera scribit. Cum ipse Proeulussam non sit Episcopus, quae Episcoporum sunt, faeit, im humanus largitor aliis se dieit possest praestare, quod datum sibi aliquando imme rito gerere non potuit . be. Sed si Episcopus damnatus desinit esse Episcopus , & Sacerdotes ab eo ordinati careant sacerdotio,
consequens est, quod illius character , &auctoritas desinat, ac subinde non et indelebilis. Constat quarto, exemplo Ebbonis quondam Rhemensis Archiepiscopi, cum am83 .tempore Gregorii Papae quarti, in Con entu Episcoporum in heodonis villa habito , Episcopatu se abdicasIet propter nonnulla crimina, de quibus accusabatur , maxime vero, quod fuisset promotor depositionis Ludovici Pii Imperatoris, nihilominus autem post suam depositionem, regnante Lothario I udovici filio in suam sedem restitutus esset per Synodum Episcoporum Pr vincialium, & plures inea Fcclesia Clericos ordinass(t; ab ea demum Caroli Regis auxilio, a Gallia ium Episcopis amotus, Ac depositus est, eique adhuc viventi Hincmatus fuit substitutus; cum autem Hincmarus post obitum Ebbonis, quos ipse ordinaverat Sacerdotes, & CIericos, nollet admittere, Galliatum Episcopi celebrarunt Concit. Suesonense an. 833. tempore Leonis Papae, in quo damnarunt omnes ordinationes
ab ipso Ebbone post depositionem factas,& eas irritas , ac nullas' declararunt , ULrefert I lodoardus lib. 3. Hist. Rhem. C. II. ubi fusius acta hujus Concilii enarrat :igitur his omnibus constat quod Episcopalis character, & auctoritas non tit in-
103쪽
Disp. Prooemialis Art. II. Quaest. III.
delebilis , & in amissibilis; quippe cum per crimina , aut depositionem Episcopi
desinat, Nego consequentiam, & ad primum exem-rum dico , revera ordinationes a Photio victas, fuisse validas, non tamen licitas , propterea quod contra Ecclesi* Canones Photius fuisset ordinatus: nam ut ait Nicetas apud Baronium ad an .838. Photius ho-M mo gloriae appetentissimus, sex diebus ex,, laico transformatus est in Patriarcham , si nimirum prima die ex laico laetus est Mo-M nachus, secundo effcitur Anago nostes , se tertio Subdiaconus, quarto Diaconus , is quinto Presbyter, sexto denique Patriar- cha sedem conscendens pacem populo an-H nuntiavit nihil pace dignum cogitans. Con-,, secratus est autem per Gregorium Syrac M sanum Episcopum Ignatii perduellem,ex-s, communicatum , & c trono ejectum , ,, usus est autem comministris Petro Sardi,, rum Episcopo, qui cognominabatur miri ser, de Eulapio Apameae Episcopo. Atri ista denotant quidem illicitam fuisse con-M secrationem Episcopalem Photii , non
vero invalidam . Unde licet ab eo ordinati nunquam potuerint lici .c exercere munia suscepti ordinis, a cujus executione
suspensi erant, quod ordinem suscepistcnt ab eo, qui in aliena Dioecesi, &non sua sine Episcopi illius loci asscnsu , manus
impositionem dederat: tamen validc fuerunt ordinati, & ordinis characterem suscepertint,
Quod autem Photii ordinatio fuerit valida, constat ex Epistola Joannis VIII. summi Pontificis ad Basilium, & Alexandrum
Imperatores, in qua approbat restitutionem ipsius Photii in Sedem Constaminopolitanam mortuo Ignatio: Nos, inquit, statutis Ap
stolicis non praejudicantes , nec Beatorum Patrum regulas resolventes, eumdem Photium smiisfaciendo misericordiam coram Dnodo secundum consuetudinem postulantem in vera dilectione Fratrem, in Pontificali ossieio Commin, strum, in pastorali magisterio Consacerdotem , pro iselasis Dei pace, atque utilitate et amodo Christo favente recipimus, atque habemus. Id autem fieri poste probat exemplis, tum
Donatistarum, tum Bonosianorum , quos constat absque ulla geordinatione receptoS
fuisse in honoribus, Ac muniiS me obstat quod a plurimis etcdarguatur
Joannes, quod ita facilem se praebuerit erga restitutionem Phocii , qui postmodum Ecclesiae Romanae hostis insensissimus fuit, & auctor schismatis , ac defectionis
Graecorum a Latinis 3 nemo enim hactenus eum culpandum censuit , quod eum judicaverit recipiendum absque re ordina
Idem dicendum de ordinationibus ab ipso factis ; nam Formosus Papa scribens ad Stylianum NeocaesareqEuphratesiae Provinciar Episcopum, qui supplicem se gerebat pro Photio, inter caetera scribit: Cum bis , qui a Photio fuerant ordinati, miseriis
corditer nos gerentes , decernimus, ut oblatis
libellis se deliquisse fateantur , paenitentia
veniam deprecentur, pollicentes se nunquam tale quid commissuros. Quibus approbat eorum receptionem , cum poenitentia quidem, sed absque nova ordinatione.
Idem dicendum ad exemplum de Maxiamo Cynico ; quippe cum Adrianus secundus epistolam ad I gnatium scribat , Photii ordinationem in omnibus esse simillimam ordinationi Maximi ; utpote cum utraque fuerit illicite facta, licet v
lidet is Nec obstat , quod uterque dicatur ram
Episcopus : haec enim dicta sunt ad communem vulgi intelligentiam , non ad doctrinae rigorcm ; simili pene ratione , quaveri Sacerdotes non dicuntur impii, & S cerdotii suis actionibus violatores, non quod Sacerdotii dignitatem, gravitatem, auctor Diatem, statum , perfectionemque non assequamur, qui turpibus facinoribus conscientiam suam maculant; sed quod Sacerdotuleges non servent: quomodo vi Igo negantur esse consules, qui Reipublicae non consulunt, medici quraliis non medentur, D etores qui docendis aliis nullam operam i sumunt, Reges qui Regis munia aspernantur. Quas & smilas phrases, imo & durioies ad vitiorum inscctationem dici posse, nemo inficiabit. Ad exemplum Proetili Massiliensis dico,
eum idcirco a Zoγimo dici non Episcopum, non quod reve: a non habuerit characterem, & auctoritatem Episcopalem,sed quod illicite , , contra Canones illam praesecturam Metropolitani ambiret: quod enim revera hic semper verus fuerit Episcopus , aperte constat ex S. Hieronymo ep. q. ad
Rusticum, ubi scribit ; Habes sie sanctum
bis doctissimum Pontificem Proeulum, qui Uida, presenti voce nostras sebedulas superet, quotidianisque tractatibus iter tuum dirigat, , .
104쪽
Insuper reperitur cum S. Ambrosio subscripsisse in Concilio Aquileiensi an. 38 I. Ouando itaque Proculus dicitur non esse Episcopus, vel ordinati ab eo removentura quocumque gradu Ecclesiastico, vel dicuntur Carere sacerdotio , haec omnia intelligenda sunt, non de privatione charaeteris in conserente ordines , aut suscipientibus ; sed de privatione bonorum , graduum, de ossiciorum. Ad quartum dico, quidquid a Synodo Suese onensi instigante Hincmaro determinatum fuerat contra Clericos ab Ebbone ordinatos , id omne ab Apostolica Sede fuisse
damnatum, & reprobatum, sicut apparet ex epist. 6.& qT. Nicolai Sum. Pontificis. Ex quibus constat, quod cum Hincmarus pro confirmatione hujus Concilii iterata Iegatione ebissct apud Leonem IV. nihilque ab eo impetrasset , Benedictum Lemnis successorem falsis narrationibus induxerit; Synodique confirmationem subrepti-tic obtinuerit, sed sub hac forma tantum
conditionata: si ita est , O .
Refert ibidem N icolaus Pontifex, quod clim Benedictus Papa per epistolam suam voIuntati Hincmari non planc satisfecisset, ille quaedam eidem epistolae addiderit :quaedam vero pro suo arbitratu ab ea sustulerit, Adde , quod idem Nicolaus ad calcem epist. v. declaret quod licci omnia , quae adversiis Ebbonem proponebantur, essent veras nihilominus Clerici ab eo ordinati, cum humilitatem, & obedientiam exhibe- Tent, cum suis honoribus essent recipiendi. Quia Ebbo, qualiscumque fuerit, nullum prorsus ipsis offendiculum intulit . Quod utique confirmat exemplo Maximi, oui licet Neophitus , & reprehensibiliterfuissit ordinatus, tamen S. Leo noluit eum ab Episcopali dignitate repelli. Et ex epist. Anastasii II. qui rescribens ad Anastalium Imperatorem, ait, quod mali bona mini-ctrando , sibi tantummodo noceant , nec
Ecclesiae sacramenta commaculetnt.
Tandem ex ipsius Concilii Suessionensis Actis, nec- non & ex iis, quae Postmodum pro eorumdem Clericorum ab Ebboire ordinatorum gesta sunt, evidenter Constat , ejusmodi Clericos suis tantiim gradibus pulsos, & a suorum ordinum ministratione suspensos. Constat, inquam, ex Concilio diuessionensi, confirmat enim , quod ante ab Hincmaro factum fuerat : quid autem
illud sit , apparet ex petitione ejusmodi Clericorum, qui ex libello supplici oblato ejusmodi Concilio , inquiunt: Misericordiam petimus nobis a vestra pateta rinitate impendi de administratione ordi- sinum Ecclesiasticorum,ad quos a Domino ,, Ebbone quondam provecti, a vestra a istem auctoritate suspensi sumus. Constat pariter ex gestis pro eorum reinstitutione. Nicolaus enita Sum. Pontifex,
nihil aliud Hincmaro, & aliis Galliae Episcopis praecipit, nisi ut tales Clerici in suis
gradibus restituantur et Unde quando in e dem Concilio dicitur, actione quinta decretum est, ut quidquid in ordinationibus Melesiasticis idem Ebbo post suam damnatisnem egerat praeter sacrum baptisma, habeatur saeuum, os irritum et hoc intelligendum est, uantum ad honorem, & gradum, a quo uspensi censebantur illi Clerici ab Ebbone ordinati. Eadem ratione accipiendum est id, quod subjicitur post actionem sextam, de Alduino, qui dicitur Presbyteratum accepisse per saltum a Lupo Catalaunensi Episcopo, quia antea Diaconatum ab Eb bone acceperat: mens enim Concilii non est quod Alduinus ille non fuerit revera Diaconus, sed quod recipiendo charaelarem Diaconatus, non potuit accipere gradum, & honorem illius ordinis; unde cum illo agitur eodcm modo quantum ad executionem ministerii . ac si revera per saliatum suillit promotus. Urgebis: Ipsimet summi Pontifices aliquando improbarunt ordinationes a suis prae- dccetaribus factas, & ab eis ordinatos iterum ordinandos esse censuerunt et igitur non existimabant Sacramentum ordinis i primere characterem indelebilem. Probatur antecedens. Prim. quidem exemplo
Stephani I v. summi Pontificis, quia n. os convocato Romae Concilio ex selectissimis Galliae, Germaniae, & Italiae Episcopis irritas declaravit omnes ordinationes iactas a suo praedecetare Constantino. Quam utique irritationem ratam habuit Concilium , ut legitur in ejus Actis, quod etiam refert Anastasius Bibliothecarius , qui loquens de isto Concilio Romano: In eod in , in quit, Concilio promulgatum est, ut qui Epist pi ex Presisteris, ne Diaconis ab eo ordinati fuerant , in primum honoris sui gradum reverterentur , etsi placab se fuisset omni papulo civitatis suae , denuo debeto Iacto electionis. more sol to cum Curo , , pube ad apost
105쪽
heam venissent sedem, ut ab eodem S. Stephano Papa benedictionis susciperent consecrationem . Addit, idem statutum fuisse de Pre buteris, & Diaconis, & statim subjungit. lira Epis ovi illi revertentes in primo bonoris gradu, electi denuo a Chro , b, plebe , cum solito desereto ad Sedem Apostolicam properam tes , ab eodem sanctissimo Papa consereati sunt.
Et tandem concludit et Ita enim in eodem Corellio statutum est, ut omnia quae idem Constantintis in Ecclesiasticis sacramentis , ac divino cultu erat, iterari debui et praeter S.
Baptisma, ac F. Chrisma, Constat secundo exemplo Stephani VI. cum enim Formosus ejus Praedecessor plures ordina sici sive Episcopos, sis vc Presbyteros, Stephanus, congregato Romae Concilio, non modo eos omnes deposuit, sed etiam iterum ordinavit, ut refert Luith- prandus lib. I. c. 8. ubi scribit. Cunctos, inquit, quoi ipse ordinaverat, gradu proprio depositos iterum ordinavit. um, quod Formo sus antea fuerat exsommunicatus a Joanne VIII. Tum, quod contra CanoneSre-
Iicta propria uxore, id est , Episcopatu , ex Portuensi Episcopo Romanus Pontifex
creatus csset , quod utique decretum non
solum Concilium istud approbavit, sed etiam Serg. III. de eo namque idem Luith- prandus scribit. Sergius latenter Romam in-oressus Papatum invasit, O, Romanos minis,
is terroribus d pulit,ut omnes ordinationes Eo m irritas haberent.
Tertio tandem, id ipsum constat exemplo Joannis duodecimi, qui congregato pariter Romae Concilio anno OM. Leonis vulgo dicti octavi summi Pontificis clectionem anathematiZavit , de ordinatis autem ab eo ita decretum cst Act. 3. ejus Concilii: Eos vero, si Quos ipse Leo Neophilus, de invasor S. si Catholicae, & Romanae Ecclesiae, in qu si libet Ecclosiastico Ordine provexit, A- postolica , atque Canonica auctoritate , A & by nodali decreto in primum revoca- mus gradum, quia qui ordinator eorum
si nihil sibi habuit, nihil illis dedit: Sicu-
ti olim Noster praedecessor piae memoriae,, Papa Stephanus sententiam tulit de iis, se qui orili nati fuerant a Constantino qu si dana Neophilo, & invasore Sedis Apo-,, stolicae, & postmodii in quodam eorum H sibi placabitus Presbyteros, aut Diacosi nos consecravit igitur ex iis omnibus constat summos Pontifices exist ii nasse contificiam, Q Episcopalem auctoritatem pos-
se depcrdi , & consequenter characterem illius non esse indelebilem. Nego anteeedens, & ad primam illius probationem respondeo cum Baronio ad an. O. n. s. quod Episcopi , qui dicuntur a Steph.IU. consecrati, non debeant censeri denuo ordines suscepisse, sed dicuntur consecrati ; quia acceperunt more majorum benedictionem pontificiam, & ritus omnes servari solitos in reconciliandis schismaticis, vel haereticis 3 quae utique reconciliatio
necessaria fuit eis, qui ab ipso Constantino fuerant ordinati: quoniam ille erat Pseudo-Pontifex, qui Turioniae Ducis Netinae civitatis frater , & illius fratris potentia fretus, sedem Apostolicam invadens, uno fere momento, & nullis servatis interstitiis, tanquam ex scena prodiit Romanus Pontifex, ac per annum sedens, plures ordinavit Diaconos, Presbyteros, & Epiae post qui cum illius partes tuerentur , a Concilio, & Stephano legitimo summo Pontifice merito a suis ossiciis , & ministeriis
suspensi sunt, doncc nova populi, & Cleri corum electione, seu potius approbatione interveniente , benedictionem Apostolicam acciperent, & suis gradibus, honoribus, ac ministeriis redderentur. Nec obstat, quod Auxilius, lib.2. .d. a firmans Stephanum I V. itertim ordinassciordinatos a Constantino factum illud non aliter excusat, nisi quod exemplum non sit
sumendum a mali, , uterque autem Sum.
Pontifex, tum Constantinus, tum Stephanus, quintus essent homines pravi: Constantinus quidem, utpotectim Romanae S. cflet invasor, Stephanus vero , quia ejus iusIu , & approbatione illius sequaces depreliensium fugientem Constantinum multis af- laetum plagis, ac simi vivum rei ictum oculis privavcrunt: Quod utique factum, inquit Auxilius, non Apostolicum, sed Apostaticum est. Hoc, inquam, non obstat 3 quia falsum est, quod illa cruunta in Constantinum saevities, impcrante Stephano facta sit snam Anasusius Libliothecarius, qui eodem saeculo floruit, quo Auxilius, adscribit illam oculorum sustostionemConstantini,non ipsi blephano, sed cuidam nomine Gratioso qui inicio Stephano militum caterva stipatus, hanc saevitiem in Constantinum exercuit; unde idem Anastasius Stephanum nullius crimini, accusat, imoplulabus laudibus cum celubrat, ncc- non, di Episcopos 3 qui cum ipso in Concilio Romano convenerant.
106쪽
Si tamen malis stare sententiae Auxilii ,
& existimare cum eo consecrationem a Stephano factam, veram sui stercordinationem. Respondebo exinde non sequi, quod Stephanus censuerit, vel per sacramentum ordinis citaracterem non imprimi, vel illum e sic amissibilem; sed tantum quod erraverit in facto, existimando nempe Constantinum non fui ne validum Episcopum , sicut illegitimus erat Pontifex: & sic exi-simare potuit omnia ipsius Pontificia munia prorsus irrita fuisse. Imo nequidem
omnia irrita censuit; nam ut refert idem
Anastasius, non soliim approbavit Bapti cmumaConstantino collatum,sed etiam clario mationem, nempe Confirmationem, quae
non nisi per verum Episcopum conferri solet. Ad seeuvdum respondeo item cum Baronio ad an.8II. primo Stephanum illum pocse merito reprobari e numero Pontificum Romanorum, sicut, de Sergiam 3 quippe elim in periculosissimis illis Ecclesiae temporibus factione Marchionum Tusculanorum in Romanam sedem intrusi pellebantur ab intrusis: Non auderem, inquit Baronius,n.6. Stephanum inter Romanos Pontifices annumerare, nisi id a Majoribus factum accepissem. Et merito quidem s ille enim Stephanus tot, ac tantis criminibus infamis fuit, ut Romani Pontiscis nomine, de appellatione omnino indignus sit: nam inter varia ipsus horrcnda facinora, Formosum praedecenorem pracepit e sepulchro extrahi, atque in Xedem Romani Pontificatus Sacerdotalibus
vestimentis indutum collocari s demum , & iisdem exutus, digitisque tribus abscissis, quibus, populo benedicere solebat, in Tyberim ejus sic mutilatum corpus projicis ut narrat Luith orandus lib. I. c. 8. his verbis:
se Formoso defuncto , atque Arnulpho in is propria reverso, is, qui post mortem ,, Fcrmosi constitutus est ( Bonifacius nimi D rum expellitur, Sergiusque Papa s scribe- se re debuit, si banus per Adclbertum
is constituitur, quo constituto, ut impius,,, doctrinarumque sanctarum inscius, Foro mosum c sepulchro extrahi, atquc in Sc- , , de Pontificatus Sacerdotalibus vestimenisse iis indutum collocari praecepit, cui, &is ait: Cum Portuensis esses Episcopus , o cur ambitionis spiritu Romanam univeris, , salem Sedem usurpassit His expletis, si faciatis exutum vestimentis , digitis iucis itibus abscissis in Tyberim iactari prae-,, cepit, cunctosque quos ipse ordinaverat,
gradu proprio depositos, iterum ordina- ,suit. Quod quam male egerit, Pater san- Dctissime, animadvertere poteris: quoniam; M
Ac hi, qui a Juda Dom. N. Iesu Christi si
proditore, ante probationem salutem ,
seu benedictionem Apostolicam percepe- Mrunt, ea post proditionem , propriiq; Hcorporis suspensionem non sunt privam isti s nisi quos improba sorte defoedarant si flagitia. Benedictio siquidem , quae Mi- nistris Christi impenditur, non per eum, Mqui videtur, sacerdotem infunditur. N isque enim qui rigat est aliquid, neque qui si plantat, sed qui incrementum dat Deus. HQuantae autem auctoritatis , quantaeque Hreligionis papa Formosus fuerit, hinc si
colligere possumus, quoniam dum a pi- Hseatoribus postmodum esset inventu , Matque ad B. Pctri Apostolorum Princi- ripis Ecclesiam deportatus , Sanctorum Mquaedam imagines hunc in loculo posi- situm venerabiliter salutarunt. Hoc nam- Hque a relis iosissimis Romanae urbis vi- siris persaepe audivi. DAddo tamen, quod factum illud Stephani
te ordinantis a Formoso jam ordinatos, tyranicum fuerit in facto, non vero error infide: quidquid enim a Stephano septimo, &Sergio tertio gestum, nonnisi minis,& terro ribus fuit peractum bonis reclamantibus,malis autem suo facto perterritis. Unde etiam postquam inlatici exitu ex hac vita sublatus est Stephanus; nam anno om. detrusus fuit in carcerem, ibidemque laqueo su flocatus, tres succedentes summi Pontifices nempe Romanus , Theodorus , Ae Joannes nonus, Acta ejus omnino resciderunt , ut narrant Lui inprandus de Romano , de Auxilius de Teodoro; Joannes autem nonus duobus celebratis Conciliis, primo quidem anno so . Pseudo-Synodum a Stephano congregatam damnavit , his verbis. Episcopi, seu Presisteri atque Diaeoni , nec non , subdiaconi, e aeterique alterius ordinis sanctae sedit Apostolicae, qui ab eodem veneranda Pa pa Formoso eanonice consecrati,'pro quorumdam libitu temere deiecti sunt in proprior o dines , , gradus , communi S. Isnodi comsultu reducimus, perpetuoque robore, ac cano
Eodem similiter anno ab eodem Ioanne celebrata est alia Synodus Ravennae, cujus meminit Sigebertus, his verbis: Hie etiam ad confirmandum Formosi Oiainem , quem
107쪽
Ioo Disp. Prooemialis Art. II. Quaest. III.
Stephanus Papa deposuerat, Drosim Tq. Episcoporum fraesentibus Franeorum archiepiseo,
pis, is Rege , apud Ravennam statuit , is
raram eis combusta est Dradus, quam Stephanus in damnationem Formosi fuerat. Concludendum est ergo cum Bellarm. lib. q. de Sum. Pontifice c. I a. Stephanum, & Sergium non edidisse aliquod decretum, quo decernerent ordinatos ab Episcopo degradato, vel nominatim a Formoso, tanquam degradato esse iterum ordinandos, sed solum de facto justine iterum eos ordinari ; quae jussio non ex ignorantia, aut haeresi, sed ex odio in Formosum procedebat, & nonnisi per vim,& tyrannidem executioni demandaretur. . Nee obstat, quod decretum Stephani probatum fuerit a Romano Concilio ab eo celebrato anno Dom.8yp. nam id totum per tyrannidem, & metu incusso a probis qui aderant, Episcopis factum est: unde quotquot illi Pseudo-Synodo interfuerunt, veniam admissi reatus exorarunt in Concilio
Romano, sub Joanne IX. lic enim in eo egimus: Episcopi is Presisteri, is reliquus
Clarus, qui eidem unodo interfuerunt i quia ipsi veniam petentes eoactos se rerroriF metti ,
ae formidine intem isse eo egi sunt , prece
sanciae Sanodi eis indulsimus. ad tertium denique respondeo, nihil aliud in illo Concilio Romano gestum fuisse adversus ordinatos a Leone , nisi quod fuerint gradu illo pulsi, ad quem evecti fueranta Leone, & ad pristinum gradum revocati: nam Sigebertus , qui acta Synodalia hujus Concilii legiste visus est, sic ea summatim rescit in chronico: Ioannes IInodo eo lecta Leonem deposuit, is eius gesta cassavit: Statutum quoque es publico omnium iudicio D-
nodum a Leone habitam, nec nomirandam D-
nodum, sed Prostibulum favens adulteris c ita
Leonem nominabat, quod is Romanam Ecclesiam alteri desponsatam invasisset quicumque eoordinante erant damnati, Jagi sunt suam ipsorum proscriptionem praesentare in charta , haec continente verba: Pater meus nihil sibi
habuit, nihil mihi dedit : b A depositi remanserunt in illis gradibus, quos habuerant,aeon ra Leone ordinati. Si qui autem devi i dicantur, ut non siccaeta prius consecratione ordinentur , iudicio illis eodem decreto , quod is damnato a Constantino Neoplato. Haec bb-
Nec movere dc bent illa verba: Pater meutussis sibi habuit, niθ:l mihi dedit, bc. I xclligenda sun d enim , quantam ad lis norem , gradum , & ministerium ; quemagis modum dictum est de ordinatis a Constantino Neophyto; quandoquidem Sigebertus asserit decretum illius Constantini illis fui
Odietes tertio varios Canones Conciliorum . quibus irritae declarantur ordinationes factae vel ab iis, qui non ordinant subditos, vel ab iis, qui sunt excommunicati, aut suspensi, aut degradati: Primo quidem, Can. it . Concilii Nicaeni: si quis ad alium pertinentem audacter invadere, is in sua Eeclesia ordinare tentaverit, non consemiente mpiscopo, a quo distegit ir, qui regulae mancupatur; ordinatio huiusmodi irrita comprobetur. De ordinationibus autem excommunicatorum sic habet Concilium suintilineburgen-
se celcbratum anno Io8 . tempore Gregorii Papae septimi , ubi legimus et In eadem Duodo ordinatio Hoenitionis Maguntii itrvas
riensis : imo omnes Ordinatiores, is Consecrationes excommunieatorum penitus irrita iudicatae sunt, iuxta Decreta FS. Patrum inno.centii, Leonis primi, Pelaeti, atque rius su cessoris Gregorii primi. Idem decernitur det Ordinationibus Simoniacorum in ConciIi, PIacentino sub Vrbano II. ubi statuitur ,
Ut si quid in saeris Ordicibus, is metesiasti.
eis rebus data, is promissa pecunia e uim tum simoniaee Didetur , pro irrito haberetur et Ergo semel acquisita auctoritas conserendi sacros ordines deperdi potest; ac proinde character non est inamissibilis. Nego consequentiam, & ad praefatos Ca- non es respondio ejusinodi ordinationes dici irritas, non quantum ad characteris, impressionem, sed quantum ad ministerii',& suscepti ordinis suspensionem ; quemadmodum desinitur in Concilio Tridentino, sessione 6. cap. de Reformatione
ubi statuitur. Nulli Episcopo tieeat, cuievi, privilegii praetextu Ponte alia in alterius Dic ces exercere , nisi de ordinarii Dei expresse licentia, b in Iersona eidem ordinario sub irractas tantum: si secus factum fuerit, Episcopus ab exerettio Pontifiealium, , se Ordinati a executione Ordinum sint ipso iure suspen P. Quod autem nihil aliud praetendatur ire
raefatis Canonibus , maxime Quintiline- urgensi, evidens est, quippe cum proserat auctoritatem Innocentii, Leonis primi,P lagii , & Gregorii Magni , quos Certun est approbane ordinationes factas a Ne phytis, haereticis, de excommunicatis , UT
108쪽
videbimus agendo de Ministro Sacramen
Quaeres , Utrum ebaracter ille etiam sto mortem subsistat, tam in Beatis , quam in
REPquieo , id videri certum 3 quippe
clim Concilia, & SS. Patres absoluic pronuntient hunc characterem esse in-dclebilem; quamquam enim non fuerit eorum mens determinare utriim subsisteret etiam post mortem, quia de hoc dubio non
movebatur controvertia cum haereticis Sattamen istud constans apparet ex praxi Ecclesiae et quae resuscitatum a mortuis non solet dentio baptiZare, confirmare, & ordinare , tamen permittit eum sacramenta suscipere, ac ministrare, ut faciebat dum erat in vivis, & ante mortem: Asserere autem, quod Deus de novo re producat in eo characterem, quemadmodum reproducit vitam , est admittere miraculum sne
ulla necessitate, & ratione sufficienti: inferendum est ergo mentem Ecclcsiae esse, quod character in eo subsistat. Suadetur insuper hac ratione communi. Si character periret cum vita, maxime vel propter corruptionem subleeli, vel propter oppositionem contrarii , vel propter desectum conservationis : at nullo ex his tribus modis deleri potest. Non ex corruptione subjecti; nam anima, quae est subiectum ejus, corrumpi non potest: non ex oppositione contrarii , quia nillil ei contrarium est: nec ex defectu conservationis, quia Deus eum conservat in Beatis adornatum, in damnatis ad supplicium, & ignominiam. Clim enim aliquid a Deo conservatur , Deus non intercipit in fluxum conservati eum, nisi ratio quaedam urgens,& efficax id suadeat: sed character perseverat usque ad mortem , nec apparet ulla ratio, cur in morte pereat, aut cur Deus ipsi concursum conservativum deneget et quippe cum spiritualis sit, de a corpore independens. Diees: Cessante sine , cessant ea , quae ordinantur ad finem , alias enim frustra maneret; unde post generationem non sub- . sis et matrimonium et quia cessabit generatio , ad quam illud ordinatur ; sed cessabit
etiam in morte finis characteris , nempe Dei cultus exterior quippe nullus erit in .inferno, nec etiam aliquis erit in patria ;
in ea siquidem nihil fiet in figura , n ea
in operta, set in aperta , ac nuda veri
Respondeo distinguendo ma orem e Si finis omnino cesset, concedo: si cesset tantiim quoad aliquid, nego. Minorem simi liter distinguo: Cessabit cultus exterior in patria,
uantum ad materiam exteriorem, conceo: quantum ad finem, nego. Et similiter . nego consequentiam et nam in cultu
divino duo possunt considerari , nempe materia cultus, scilicet opera quaedam externa & finis cultus, videlicet honor, &gloria Dei, quae per haec opera externa ipsi exhibentur . Cestabunt quidem in patria externa illa opera , sed remanebit finis , nempe honor, de gloria Dei 3 ac consequenter ipse etiam character perseverabit, in bonis quidem ad gloriam, in malis attatem ad ignominiam: quemadmodum militaris character perseverat in militibus post adeptam victoriam, in his quidem qui vicerunt ad gloriam , in his autem, qui victi sunt , ad pinnam . . Instabis: Damnati indigni sunt omni dono supernaturali . ut testatur S. Dionysius lib. de Divinis nominibus c. q. ubi diciedoemones carere omnibus divinis donis , tam secundum habitum , quam secundum operationem: sed charaeter est aliquod donum supernaturale: igitur non remanet in
Respondeo, quod ei si damnati indigni sint
omni dono supernaturali, quod conducere posset ad eorum solatium; tamen non sunt indigni, imo summe digni eo omni, quod conferre potest ad illorum poenam, & supplicium, qualiter haud dubio conferent illi characteres, quibus divinitiis sunt insigniti. Sicut enim summum dedecus, ac Dpprobrium cst in Repub. civili militem fieri
proditorem , aut desertorem : oeconomum
eommissi sibi boni fieri dissipatorem , ac
fraudatorem, de filium , aut servum fieri degenerem, & in patrem, aut dominum perduellem: ita in I coub. Ecclesiastica summc dedecorum cst Claristi fidelem, militem, ac dispensatorem , tanquam perduellem, proditorem, ac dissipatorem damnari: quocirca tres illi characteroe filiationis adeptae per Baptismum, militiae comparatae per Confirmationem, de dispensationis bonorum Christi commissae per ordines, remanebunt in damnatis , in poenam suae
perduellionis , de defectionis.
109쪽
Disp. Prooemialis Art. III. Quaest. I.
De segitimo Iaeramentorum Minuero. CErtum est Sacramenta novae Iegis tribus perfici, nempe rebus tanquam materia , verbis tanquam forma , & persona Ministri conseremis Sacramentorum , Uti . iam pIuries Octum est: nec abs re quidem:
cum enim Sacramenta conficiantur ex rebus sensibilibus inanimatis , quae non poctant per seipsas invicem conjungi, necessum est, quod ad earum unionem, & applicationem interveniat alicujus ministerium , qui utrumque praestet. Verum disceptatur, quis sit ii Ie Sacramentorum idoneus Minister, an soli Fideles , & Justi s an vero etiam ad id conserre possint quicumque infideIes, & peccatores: Circa quam controversiam, varie erratum est , non solii mab haereticis, sed etiam a viris aliunde Catholicis, antequam quid ex fide sentien. dum esset, EccIesa statuisset.
Primo namque Tertullianus nondum ha reticus circa finem secundi tacu Ii censuit nul-
Ium esse Baptismum ablineticis colIatum; nam lib. de Baptismo, C. II. ait: Haeretici nullum habent consortium nostrae distiplinae , suos extraneos utique testatur ipsa ademptio communicationis: non debeo in illis agnoscere quod mila est praeceptum; quia non idem Deus nobis, , illis, nee unus Christus, ideoque nec Baptismus unus , quia nou idem , quem cum rite non habeant , fine dubio non hahent , is Hunc autem sorte a Tertulliano Genti Ii suo errorem accepit Agrippinus Carthaginensis Episcopus, qui pretextu pietatis statuit, haereticorum Baptisma irritum esse , quasi quaecumque eorum essent , Ecclesiaxessuere deberer, & abominari. Unde circa an . SI . coacto in Africa Concilio ex omnibus Numidiae, atque Africae Episcopis, illud idem confirmavit, ut testatur S. Cyprianus Ep. ad Jubajanum, ubi ait: Non
nova opud nos , aut repentina res est, ut ha-prietandos censeamus eos, qui ab haeretieis ad Ecclesiam veniunt, quando mus i iam annisunt, longa aetas, ex quo sub Agrippino binae memoriae viro convenientes in unum Episcopi plurimi hoe statuerunt et atque exinde in holeris num tot millia mereric rem in Protinetis nostris
ad Melesiam conversi, non aspernati sunt , teque cunctati l imo bri ratioclabiliter , iM ID benter amplexi sunt, tit lavacri vitalis, Os lutaris baptismi gratiam eonsequerentur. Idipsum testatur vincentius Lirinensis in commonitorio num. f. ubi scribit et Agrippinu Caritaginensis Episcopus, contra divinum Ca-nonem, contra unioresalis melesiae regulam , contra sensum omnium Consacerdotum, contret morem , atque institutionem Maiorum rebapinetandum. esse censuit. Attamen non in omnibus provinciis Africae haec consuetudo inoleverat ab Agrippino ad S. Cypriani tempora , ut praeclare demonstrat sanctus Augustinus lib. . de Baptismo cap. 32. Caeterum, inquit , si permanebat ab Agrippino ad oprianum eonsuetudo baptisandi ab haer licis venientes, ui quid facta sunt a CFprimno de hae re eoneinap ut quid Iubaiano dieit
non se rem novam facere , aut repentivam ,
sed ab Agrippino insiturum p Cur enim I
basianus de novitate turbaretur , ut eam per
auctoritatem Agrippini sanari oporteret, si ab Agrippino ad Oprianum Me tenebat mel a pCur denique tot eius e legae in Coveilio dis
runt rationem, is veritatem consueti divi esse procnendam et ac Nn potius dixerunt eoF , quoa aliare facere vellent , Os contra verit rem , contra consuetudinem facere pIdem postmodum dogma Circa anni mas . instauravit Novatus Episcopus , qu rex Africa Romam veniens, adversus CorneIium summum Pontificem insurgens , suis fraudibus egit , ut Novatianus ex Presbytero crearetur Romanus Pseudo-Pontifex a quo origi ncm, & appellationem
Novaliani, seu Novatianenses , quorum inter varios errores hic unus erat, quod accedentes ad se Catholicos rebapti arentis ut constat ex Epistola sancti Cupriani ad Juba Ianum : Nec nos, inquit . moret, frater charissime . quod in Atteris tuis eo hexuFes , Novatianenses rebaptietare eos , quos lanobis sollicitant. Unde Dionysius Alexandrinus apud Eusebium Iib. I r. Hist. cap II. dicit , quod Novatus , seu Novatianus sanctum Baptismatis lavacrum abrogad rit , improbato scilicet Baptismo Ecclesiae Catholicae , voIebat denuo eos baptiis Eari , qui ex CathoIicis ail suam scistam deficiebant Ariani quidam eumdem errorem sectati sunt, ut Constat ex S. Ambrosio sermone de BasIicis non tradendis haereticis, ubi
ait: Baptismum Ioannis nou soloerunt sudaei: Auxentius solvit Baptismum C A. Cur igi
110쪽
De Ministro Sacramentorum. Loe
eur rebaptisandos Auxentius fideles post os purat baptietator in nomine Trinitatis, cum Apo- solus dieat et tina Fides , tini m Baptisma pIdem docet S. Augustinus lib.de Haeresibus, Haeresi o. ubi de Arianis ait: Rebaptietari quoque ab his Catholicos novimus , utram is,
IEtiani ab Atio Diacono postmodum Episcopo, qui etiam dicti sunt Anomaei, quia Filium Dei non sollim Patri consubstantia.
Iem, sed etiam similem negabant; rebaptivare etiam ausi sunt, ut retari S. Epiphaniushoeresi Tis. alii, inquit, discipulinim horum successore , qui Eunomius falso nominatur ad haec tempora supersunt , aliud quiddam I ele. ratum , ac nefarium commitunt 3 si quidem eos , qui baptietati jam fuerunt , iterum ha-prietat Eunomius: non modo, qui a Catholicis, aut aliis sectis, sed etiam qui ab ipsis Arianis defetunt. Eos secutus est Hilarius quidam Diaconus, secta Luciferianus, qui editi, libellis propu-nabat rebapti Zandos esse, qui ab haeretici, aptisma susceperant, ei tamen caeteri Luciferiani non adhaeserunt: quippe cum b. Augustinus lib. de agone Christiano, c. 2O.aneret Luci serianos potius schisma, quam hae-rcsim fecisse a Idem pestilens dogma inter alios erroreSinstaui avit Basilius ouidam professione Mcdicus , qui Ba milus appellari voluit , avoce Bog, quae Bulgarorum lingua Deum lignificat, ev milui, quae significat misereri , ita ut Bogomitus idem sit apud eos , quod qui misericordiam Dei implorpt:hic autem, ut rufert Euthymius in Panopi. p. I. accedentes ad se rebaptigabat, quod nullum eorum Baptisma existimaret. Idem docuit Petrus de Bruis , cujus varios errores rufert , & im eugnat Petrus Cluniacensis in duabus epistolis contra Petro-Brusiano; editis , in quarum pleniori non
longe ab initio scribit et Novo , & apud Christi colas inaudito scelere , in partibus nostris populi rebaptiZa , Ecclesiae profanatae &C.
Tempore S. Bernardi, haeretici quidam, Henriciani, qui se Apostolicos appellari volebant, quasi essent succcnores, di imitat res Apostolorum, etsi nullum Apostolatus sui signum ostenderent , alebant peccat res idonoos non csic hacramentis dandis suri scipiendis ut refert S. Bernardus serm. 66. in Cantica, c. II. Iam vero, inquit, qui Ecclesiam nou agnoscunt, non es mirum si ordi-stibus Helesiae detrabunt, ct instituta non reeipiunt , si Sacramenta contemnunt, s mandatis non obediunt . Peccatores , inquiunt , sum Apostoli , Arebi iscopi , Praeabsteri , ac Perhoe nec dandis, nee accipiendis idonei Sacra. mentis. Quem utique errorem sic S. Berna
dus perstringit: Episcopus erat Caipsas,
Iamen quantus peccator, qui in Dominum moriis dictabat sententiam 3 Si negas Episcopum . arguet te testimoniumJoannis, qui eum an test. monium sui Pontifeatus etiam praebetasse reis fert, Apostolus erat s udas, is, licet avarus , M sceleratus , electus a Domino. An tu de illius Apostolatu dubitas, quem Dominus elegit 3 Nonne ego , inquit , vos duodecim elegi, & unus ex vobis diabulus est A dis eumdem electum apostolum , is, extitisse dia-holam , negas posse esset Episcopum qui peceator es Super cathedram Mysi, federunt Seriba, is, Pharisaei, is, qui non obedierunt ei; tanquam Episcopis , inobeauetia rei fixerunt . etiam in ipsum Dominum praeeipientem, Odi ducentem ; uae dicunt facite ev c. Plures sunt alii recentiores haeretici, qui circa idoneum sacramenti mimstrum erraverunt; iut reseremus seq. q. a. num.3. Cum autem prae caeteris exorbitaverint Donatistae , idcirco placet hic sub distinetia
titulis paucis expendere, ac referre , quis fuerit eorum haeresis, ac schismatis ortus.& progressus psuae fuerit origo Donatistarum p m Mensurius Episcopus Carthaginensis, saeviente in Christianos persecutio ne, a tyranno Maxentio Romam evocatus sibi concreditis Ecclesiae bonis consulere voluisset, cuneta vasa aurea ,& argentea senio in ribus Sacerdotibus consignavit, dato illorum
indice seniori cuidam fideli aniculae, quem subinde post illius obitum in manus sui
lucrassoris traderet. Mortuo igitur in itinere Mensurio, & concessa Ecclesiis ubique Pace, convenerunt Episcopi Carthagini, ut in ejus locum aliquem eligerent, ac sufficerent. Hectus est autem Caecilianus totius topuli votis. Et electionem aegre tulit Luci Iaicemina Hispana praepotens, dc ainbiti sa , quae Carthagine versans reprehensa ofuerat a Caeciliano tunc Ecclesiae Carthaginensis diacono,quod ante Eucharistiae sumptionem solita ectet exosculaii rcliquias cuiusdam, quem Ecclesia nondum in sdriem Sanctorum Ietulerat . Illa autem correctionis