장음표시 사용
161쪽
LIBER TERTIUS 1 1madvertatur praeterea dictum esSe secund/m mod/ιm
intelli gendi quo igni sileatur ordo non Ontologicus, perinde ac si Vere praeeXiSteret humanita in esse Suo sed mere logicus Tum quod SUmmum St, multi Sexemplis ab Angelico sumpti patet illati0nem, qua quis ex supradicto textu concluderet humanam Christi naturam existere independenter ab esse Verbi communione mentiae principiis illius Vehementer reptagnare.
In Summa 3 p. q. 6 a. 4 ad 3 ait u Prius intelli-yitur ear ut quoddam ens, quod a Verbo essicienter
habet, quam ut animata, quod habet ab anima , . Atqui tamen eodem teSto, qu0d caro Sit ens cum individia et in individia cujus est, hoc habet consequenter ad unio nem cur1 anima re portet dicere quod persormam Substantialem quae est forma humana, habet hoc individuum non solum quod sit homo, Sed quod Sit animal, et qu0d sit vivum et quod Si corpuS, et SubStantia et en D. Iterum, III D. 18'. lis si sol li , docet si quod uni quae est in persona, quae est ultima et completi SSima, praesupponit in Christo omnem aliam unionem ad Deum D, i. e. Unionem per gratiam et gloriam. Nihilominus d00- trina certissima ejus est, haec dona creata nihil aliud
lem, ut Splendor Solem 3 p. q. 64 6 . Iterum dispoSitiones ad sormam in compositis, formam in materia praecedunt, et formam Sequuntur, quatenus intelliguntur et priore in via Venerationis, et u posteriores tamen inessendo I C. Gent. c. Tl , Seu quatenu si praefinis' tunt in materia ante s0rmam ordine flendi, non ordinuessen in s III D. 43 a l). Denique, ne plura et Sequar S. Thomas una cum aliis omnibus saepe commemorat unionem corpori cum anima qua quidem ratione l0-
162쪽
quendi corpus unioni praeSUpponitur. Attamen, OnStantissime tenet corpus nonni Si per animam esse corpuS.
Restat igitur ut humanitas Christi possit praesupponisecrandum intellectum unioni cum Verb0, quin inde con Sequen Sit eam indopendenter ab esse Verbi sisti
praesentem extra nihil in rerum natura.
in Claudius Tiphanus de Hyp0stas et per80nac. 36), eo ipso loco in quo c0ntendit non posse naturam humanam existere per existetitiam Verbi, arbitratur argumentum modo propoSitum esse prorsus inefficax. si Mitto, inquit n. 11 Sq. argumentum a prioritat naturae ductum, quo plerique tanquam validissim utuntur, dicentes qu0d, cum humanitas prius natura existere
debeat quam uniri Verbo, in illo priori 0nnisi per
Silam propriam XiStentiam existere o Ssit. Hoc enim argumentum nullius est robori D. uod ibi demistendit pluribus exempli et argumentis ab Angelico doct0repetitis. Coronidis gratia, novum argumentum e S. Trinitate Slamamus. Non ara Thoma tantum, sed a tota The0logia catholica docemur personas divinas constitui relationibus Hoc tamen non obstante, prius Occurrit Pater ut pers0na quam intelligatur ut generans, vel ut ater relativus ad Filium, etsi ne prioritate quidem naturae rati0 perS0nae vel relationi vel generationi praecurrat, Sed e con Vel SOrolationi subsistenti debeatur Rati pri0ritatis istius l0gicae ultima est, quod in ordine conceptuum simpliciora
praeintelliguntur complexiS, Ut persona perSOnae generanti, humanitas existens humanitati non existenti solum, Sed etiam unitae quanquam re non aliud Sit SSe per S0nam et Patrem, exi Stere et uniri.
12 Humanitas Christi, si semel a Verb0 disjungeretur,
163쪽
LIBER TERTIUS 153 remaneret eadem numero entita reali quae nunc est;
atqui non remaneret in hyp0theSi qu0d esse suo careat;
Resp. Humanitas ChriSti remaneret . . . Si nol conServaretur, Ν. Maj. Si 0DSerVaretur Sub SSemia connaturali, Subd. remaneret eadem numero quoad SSentiam,
L. neque enim esse pertinet ad conStitutionem et principia naturae remanstret eadem numer qu0ad ipsum actum SSendi N. M. et Contrad. in . , . . et LonSeq. bserva tamen quod Separata jam non SSet ejusdem entis, ut nec ad eamdem perS0nam pertineret. Et haec est rati pr0pter quam S. Th0ma SaepisSi me docet non potuiSS Verbum assumere naturam aliqui Supp0Sito praeexi Stenti, humano vel angelico propriam, quin hoc suppositum et hoc en corrumperetur. AnimadVerte praeterea quod in eadem hyp0thesi Verbum ipSum, nulla facta in suo esse mutatione, esse hominiSamitteret, quia cessaret in humanitate separata realis illa habitud quo resertur ad esse personale Verbi.
164쪽
Pergitur in explicatione issicultatum. 4 Sunt qui sic objiciant Ad hoc ut existat unum enset una Substantia persecta Seu perS0na, non exigitur unUS numero actus essendi cum Satis sit, Si existentiae duae divina nimirum et humana, confluant in unam totalem.
Resp. P0sset quis interrogare qui sieri possit ut esSe duo potissimum autem esse divinum et humanum, in numeSSe componantur. Sed hac omissa forte permoles aquaestione, Sussiciat animadvertisse quod, sicut homo substantialiter denominatur ab humanitate, Deus a dei tate, ita dicitur ens ab esse. Nemo an dixerit hominem unum OSSe constare duabus humanitatibus ergo nec en constare poterit unum duobus esse veluti compositis is vel maxime quod in ordine essendi esse sit ultimus actus et actualitas suprema. s. S. Thom. 4 p. q. 3 a. 4 et Sup. p. 41-43. 2 Accidentia asserunt suum esse, idemque distinctum ab esse Subjecti ergo, Salva unitate Suppositi, multiplicari p0test esse. Resp. Cone Ant et dist. C. et Con- seq. multiplicari p0test esse Sub Stantiale, N. accidentale C. Ad rem Angelicus Illud cui advenit accidens esten in Se completum consiSten in Suo SS quod quidem esse substantiale naturaliter praecedit accidens quod supervenit. Et ideo accidens Supervenien ex con junctione Sui cum eo cui supervenit, non causa illud esse in il res subsistit, per qu0d res Stin per Se Sed
165쪽
LIBER TERTII S 155 causa quoddam e SSe Secitndum sine quo res Subsistens
intelligi p0test esse I Sicut primum p010st intelligi sinu
secundo, Vel praedicat tim Sine Subjecto. Unde ex accident et subjecto n0n sit unum per e, Sud unum per accidens . De ESSentia et ESSe . . Quare u Sicut ex materia et sorma relinquitur esse Substantiale, quando componitur i. e. quando sit utriusque comp0siti 0), ita ex accidente et subjecto relinquitur esse accidentale,
3 Si nullum est esse creatum humanitatis Christi. duo equuntur Valde repugnantia : primum, hune homino in Christum cum alii hominibus specie non convenire alterum, eamdem humanam naturam non SSe apacem accidentium. Haec plures, quibus resp. ad primum homines ad speciem humanam n0n pertinere ratione aC-tus essendi, Sed ratione naturae neque enim quia Sumus, humana Specie Sumus, Sed quia Sumus homi nes Hypo StaSiS Verbi, quamvis non it in genere Sub Stantia simpliciter, in quantum est hyp0Stasi Verbi, tamen in quantum Sth Spostasi humanae naturae est in genere Sub Stantiae, Sicut eSt in Specie hominis non enim hyp0Stasi ordinatur ad genus vel speciem nisi per naturam quam habet 0 Id D. 6'. 1 a. 140L 1 ad 2 .
Re Sp. ad Secundum Thristum, ut est homo, accidentibus subjacere, licet non per aliud esse sit ut Deus, per aliud ut homo ; quia sul)jectum accidentibus non assicitur ratione Sui QSSe, Sed ratione Suae naturae, Suarumque potentiarum si Christus, inquit S. Thomas, est individuum naturae humanae nec tamen oportet qu0d accidentia humanae naturae insint divinae personae, niSi natura
166쪽
mediante is l. mox cit Sol. 3 ad 3 . in vero, Si quis sinxerit in Christo duplex esse unum identificatum eum natura divina, alterum identificatum cum humana, nulla, judice . h0ma, sedes erit accidentium . Causa enim propter quam in Deo accidentia nulla sunt, in eo ita est quod apud ipsum essentia et esse sunt quid unum et idem. Quod si in humanitatu suerint etiam identificata, eadem de ratione respuentur ab ea, qua procul exulanta D00. Cf. 14. q, 34 6, et de Pot. q. T a. u. si Christus est unus vivens, licet in ipso sit vita duplex, humana scilicet et divina; ergo dici poterit unumenS, etsi Sit per duplex esse. ReSp. 0gando paritatem. Vita enim portinet ad esse essentiam; et de non Significatur ut esse or modum actus stimi, cujus unitas undat unitatem entis et suppositi, dualitas vero dualitatem in serret. θ' lures persona c0nvenire possunt in Uno SSeSUbStantiali, n0n naturae solum, Sed etiam existentiae et g et duo esse in una numero et Sotia. ReSp. lure personae absolutae quales no Sumus, . A. plures pel Sonae sola relatione distinctae, C. A. et Sub hae dist. N. C. et Conse l. Fac enim sint ex hypothesi tres personae ab Soluta quae concurrant in unum esse, nihil esset tu alia ab aliis distinguerentur me QSSe quod Supponitur ianum, nec Ssentia quae in creati una est unius QSSe. Ε converSO Si plures hyposta Se relati Vae, quales Sunt tantummodo personae divinae in uno esse Substantialicon Veniant, quanquam secundum esSe non distinguantur, Si tamen quod ipsa distinguat, Odia nempe relativus hab0ndi unum illud esse, unam illam perfectionem ab Solutam tribus communem. Neque enim ut quid
sit ab alio qu0cumque divisum, quod ad rationem indi-
167쪽
vidui requiritur, puS Stimni m0dus divisionis inter veniat, cum Sussiciat UnUS. Fac demum ut in hyp0stasim unam substantiale duplex SSe concurrat, illa an non erit subsistens unum. Ad h0 enim ut quid dicatur subsistens simpliciter unum, p0rtet Sit ili dixistim in se, s0cundum illam rationem in qua praedicatur unitus. At vero duo illa quae Singula Suum SSe Substantiale retinerent, in ratione entis indivisa minime Di 'ent 40-nuntur enim SSe diviS et Secundum SSe naturae, et secundum esse existentiae. Multiplicato ergo esse substantiali subsistentes multiplicari neceSSe est, atque u in p0ssibile est quod unita rei non sit nisi unum esse is ij. 6' Omnino fieri non potest ut humana natura cum Verb0 0mmunicet in esSe Verbum enim Dei, cum sit
Deus, actu plariSSimia ac omni persectu S, Ssentiam creatam, Salva Sua insimitate, actuare u QSSe 011 0-test, nec in comp0Sitionem cum pSa xenire.
Haec sateor, est objectio uinium difficillima, atque adeo non cul Sim Sed pluribu expendenda. Itaque primo Deus in simitu naturam creatam actuare e modo non potest, quo forma Sub Stantiali materiam e0rpoream
ins0rmat actus enim ju Sino ii dicit ex intrinseca sua natura potentialitatem et impersecti0nem partis. Et haeceSi rati pr0pter quam e0rum pinio qui cum Ario d0cuerunt in Christo Verbum esse loco animae, vel cum Ap0llinari, l0c mentis, etiam philo Sophice repugnat C s. S. Th0m. c. Gent L. IV c. 32 . adem de causa plane repugnat ut esse divinum stat actus esSendi naturae crea tae actus, inquam, qui Sit in illa velut in p0tentia propria receptuS, et ad eju menSuram capacitatemque qu0
168쪽
ctimque m0d determinatu actus enim hujusm0di si nitus est, et is Se per Se non UbSi Stens, ut a principio declaratum St. Absit autem ut in sententia S. Doctoris osse pers0nale Verbi Sic c0mmunicari doceatur cum econtra coarctatio, limitati0, dependentia quaelibet ab illa c0mmunicatione prorSUS arceatur, et ita quidem ut causa fundamentalis cur illud SSe divinum creaturam actuare valeat, si illimitata ejus persecti0. uod si m0dum illum e0mmunicationi ratione non 3SSeqUimur, non de respuendus est ut imp08Sibilis, niSi repugnantiam eviden tem prae se ferat quae quidem repugnantia ne est nec
Et certe, qui the0l0gi Sententiae doct0ris Angeliei non assentiuntur, iam procul Sunt ab illa demonstranda, uto ipsi simile quid aperte doceant. Testem appello Suare de Inearia. . . . u . IS enim, cum pro modo suifrstematis docuerit si Verbum per Se ipsum dare humanitati ut subsistat , et eminenter Supplere Subsistentiam m0dalem quam imitatu C etanum, arbitratur esse sormam seu melius actum hypsi Sta Si S, negat tamen Verbum habere propriam s0rmae rationem, licet influxus sejus ad hoc causalitati genu S, demptis impersectionibus, analogice reducatur. Quare, nomen actit esse nomini formae praeserendum arbitratur, si quia ratio actus latius patet quam ratio Ormae . . nec in SU0 Conceptu includit hujusmodi imperfectione D, quae clauduntur in n0tion sormae. Alii vero quibu placuit humanitatem a Verb0 sustentari, cari Salitatem etiam quamdam eminentem Verbo tribuunt, SubjectiVam Scilicet, demptis impersectionibus. Erg nem D. Thomae crimen inserat, qu0d Verbum Deum ut actum naturae creatae citra coarctati0nem ullam ullamve dependentiam habuerit.
169쪽
meditati sunt, in ne p0Suerunt qu0d Specie impressa qua naturaliter intellectui creat de Servit, ut in coo niti0nem prosiliat, Suppletur per eSSentiam divinam ines
fabiliter intellectui beat c0njunctam ut per illam hic actuetur ad Deum intuendum qu sit u ut in tali visi0n divina essentia Sit et quod videtur et quo videtur n c. Gent L. III, c. I de Verit. q. 4. 1 IV i. 49 1 2 a. 1 . u0 Si quaera a S. Doct0re, cur SSentia divina per quam intelligit Deus, intellectui creato conjungi possit ad modum Speciei cujusdam intelligibilis,
non possit alia quaevi Sub Stantia cauSam unicam assert, qu0d ipsa sola Sit veritaS, totaliter Veritas, cum sit ipsum me suum esse, dum intelligibilia reata sunt verum aliquod non ipsa VeritaS, quia nec Sunt ipSum Sse peressentiam sed participant et recipiunt esse. Jamvero si p0test intellectu creatu elevari quadam tenus ad divinam Ssentiam, ut per issam intelligibiliter actuetur et videat Deum cur negabimus trahi naturam humanam ad esse perS0nale Verbi, ut per illud habeat qu0d sit in natura rerum lati utrinque par est: nam ut Deus est non modo verum aliqu0d, Sed Sua veritas ita non est en lantummodo, Sed ipSUmmet Sse. uare
S. Thomas Comp. The0l. c. 201 assi mare non dubitavit, qu0 in hac mirabili 08trae naturae Susceptioneu datur n0bis exemplum illius beatae uni0nis qua intellectus creatus increato Spiritui intelligendo unietur . Dicet aliquis : Sit nullus theologus ex suis prindipiis jure ac merito repugnet. An ideo nulla prae oculis rationis est repugnantis Cui interrogati0ni respondendum
cum S. D0et0re, nullam certo dem0nStrari quin imo n0n deesse plura quibus ad assentiendum rati mox eatur.
170쪽
Caeteri omissis, hoc unum conSidera, quod intelligere divinum, divinumque velle, licet Verum b0numque divinum eis adaequetur, non essu ac SSentiae commenSuratur Sse, 0SSunt referri citra quamlibet sui mutationem ad 0bjecta quaevis c0ntingentia c0gn0Scenda, Volenda, producenda. Cur, quae S0, non p0terit esse divinum et
ipsum citra mutationem ullam actUare naturam creatam,
etsi c0aequetur essentiae divinae quacum unum et idem est cum hinc et inde principium s0lutionis sit identicum, puritas Scilicet et infinitas esse divini. uae quidem ex opp0Siti0ne quae Viget inter esse creatum et esse divinum solide confirmantur. Illud enim, quippe qu0 sit sinitum ad mensuram naturae SingulariS, in qua tanquam in proportionata potentia recipitur, intelligitur h0 ips0 non posse communicari, quin id ipSum cui communicatur, essiciatur par aliqua vel essentialis vel integralis saltem naturae cujuS Si SSe. Ergo, cum e c0nverso divinum SSe per Se Stet, et omnem omnino actum essendi
eminentius contineat, extendi quodammodo potest ad naturam sinitam, non quidem ut Verbum per illam, sed ut
in illa tamen existat. Cf. S. Th0m. IV c. Gent. c. 40 ad 30 , dein . Verbi Inc. a. 1 ad 4 4 et 15 . T' bjiciunt praeterea nonnulli Si humanitas p0test
existere existentia Verbi, poterit 8Se Sapiens Sapientia Verbi, et ita p0rro. Item, omnino repugnat ut id quod est contingens, XiStat existentia necessaria. Ad primum reSp. nullam esse paritatem. Etenim sapientia pertinet ad ordinem naturae quare, eatenus Solum humanitas Saperet Sapientia Verbi, quatenus natura divina fieret virtus humanae naturae. At aliter Sese res habet in prae- Senti quaestione o neque enim dicimus esse divinum fieri proprietatem humanae naturae, vel in ea recipi ut ipsa