장음표시 사용
101쪽
ejus meminerit Eusebius impalmis, qui illi familiaris erat, quique do vita
constantini opus conscripsit, in cujus parte tertia multis Helenae pietatem laudibus eseri, et illud ipsum iter ejus in Judaeam, in quo crucem Dominisam ab En repertam fuisse Volunt, describit, resque in eo gestas narrat, sed de exue Domini reperta non modo niuium verbum iacit, sed nihil
quiequam, quod eo referri possit, innuit. Quod occasionem procul dubio dedit Gotasio Pontiue Romano I. A. D. 494, scriptum hoc do inventione erucia inter libros Apocryphos et cum cautione legendos, reserendi in de-eret do thris Apocryphis, apud Gratianum Distinet. 15. Quod vero
assertur a Bollamino, lib. 2. de Imag. cap. 27 de chronico Eusebiano, quod in vulgatis Hieronymianae inierpretationis odicibus ad an. 16. Constantini refert Helenam, Constantini matrem, divinis monitam visionibus Matissimum erucis lignum, in quo salus mundi pependit, apud Hieroaolymam reperisse,' non evincit, haec revera esse Verba Eusebii, quae in Graecia oditione Scaligori non occurrunt, nec in accuratioribus codicibus LMinian Aod ostendunt tantum a mala manu post auctoris mortem inserta fuisse ex Rumo, ut non sine ratione conjicit caliger, quia eadem sermo verba leguntur apud Rufinum, in Historia Ecclesiastica, quo loco sermone de Helena instituto: Divinis, ' inquit, admonita vigionibus, Hierosolymam petit, atque ibi locum in quo sacrosanctum corpus pependerat inom, si ineolia perquirit, tum purgato loco, tres confuso ordiae reperit eruces. Quam traditionem Rufinus, et post eum Ambrosius, aulinus, et alii sequentium seculorum seriptores reserunt, non a certis auctoribus, et oculatis rei eati testibus acceptam, Aed ex incertis, et temere ab aliquo reliquiarum studioso confictis rumoribus haustam, ut omnino ait Verisimile.
XXXIV. Licet autem haec traditio crucis imaginum usum longe sortius in ecclesias introduxerit, repugnantibus licet Variis viris piis, qui huic errori gliscenti se opponebant, ut patet ex Epiphani epistola ad Joannem
iscopum Hierosolymitanum, certum est tamen nondum tam fuisse ado- tionis objecta, quam mystica quaedam insignia et fidei Christianae sym--, quae ad memoriam, non ero ad cultum proponebantur, donec sequentibus temporibus, res in apertum abusum mutata est ab iis, qui aliquem uel honorem et cultum defore coeperunt, ut Iulianus apud Cyrillum
Alexandrinam lib. 6 illis opponit circa annum D. 462, non difflentibus issiua seeuli scriptoribus. Qui cultus inveterata consuetudine confirmatus
est, non sino multis certaminibus, et tandem seculo octino exeunte, sancitus in seudonteaena Synodo .D. 797. Atque haec de crucis
diei sunto. Superest ut de reliquiarum Veneratione et cultu aliquid Miam dicamus, quod non minimum est Romanae idololatriae argumentum.. XXXV. Reliquiarum autem nomine, non sola an
diu: torum defunctorum corpora apud Pontificios notantur, sed
omnia quae ipsorum fuero, dum iVerent, ossa nimirum, es sanguis, dentes, ungues capilli, cineres, Vestimenta togae, tunicae, niteresse, pallia, aligae, erepidae, calcei cingula, pectines, cilicia, flagella, qt alia id genus, quae conmiemorare nihil attinet. Hisce vero omnibus religiosum cestum deserti res ipsa clamat, et praxis publica clare evincit. constat quippe corpora vel ossa Sanctorum, et quaecunque ad illos putantur pertinuisse, ex sepulchris ruta elevari, et in conspicuo loco, imo saepe inpra altare collocari, auro, argento, serico exomari in processionibus et 3 plicationibus reliquias ista circumferri, a populo tangendas, osculandas
vel spectandas coram illis gestu et animo adorabundos prociderea in illis gratiam et bonoseiamsi quaeri eis pretiosa dona flem ad loea ubi liquiae esse putantur, religiosas pregrinationes suscipi in altari includi
102쪽
ad sanctitatem Eueharistis conciliandamn in collo ex devotione et fiducia ad Deum et Sanctos portari tactis reliquiis juramenta fieri ; et tali religiosae Venerationi reliquiarum gratiam, beneficia, emeaciam precum apud eas fugarum, et remissionem peccatorum obtineri, quae omnia luce meridiana clarius docent religiose eas coli.
XXXVI. o vero hoc ipsis salso et perperam a nobis impingi querantur, quod subinde sacere solent, graviter succensendo doctoribus nostris, imo et mendacii eos accusando, dum reliquias ab ipsis adorari et divinis honoribus assici scribunt, ut Bellarminus lib. 2. de Reliquiis et Imagi Sanctor.
c. 23. Nos,' inquit reliquias honoramus et osculamur, ut sacra pignora patronorum nostrorum, sed nec adoramus ut Deum, nec invocamus ut
Sanctos. ' Videamus an non justo hoc ipsis tribuatur. Primo adorationem istam sancitam et approbatam fuisse in Concilio Nicaeno II patet ex verbis Actionis IV. Ossa, cineres, pannos, sepulchra denique doramus, illis tamen non sacrificamus. ' Concilium ridentinum eodem sensu cultum istum confirmat, Sess. 25. Decreto de Invocatione Sanctor mandat Episcopis ut doceant, Μartyriam et aliorum sanctorum eum Christo vi- Ventium corpora a fidelibus esse veneranda, per quae multa beneficia hominibus a Deo praestantur. Tum eos omnes damnandos esse pronuntiat, qui assimant Sanctorum reliquiis venerationem atque honorem non deberi, Vel eos aliaque sacra monumenta a fidolibus inutiliter honorari, et eorum is impetrandae causa, Sanctorum memorias frustra frequentari, prout eos
iampridem damnavit et nunc etiam damnat celesia.' Ubi licet subdole et callide more suo agens Synodus abstineat Pudem ab adorationis Voce,
et solius venerationis et honoris meminerit, superstitionis suae dedecus sub Vocabulorum istorum ambiguitate regens, non aliam tamen esse ejus mentem, quam cullam religiosum reliquiis debitum praescribere, Vel ex eo patere potest, quod damnet eos qui inmani Sanctomun reliquiis onerationem atque honorem non deberi, quibus verbis dubium non est, quin perstringat doctores nostros, non quod honorem debitum Sanctorum et fidelium corporibus denegemus, id consistit in honesta sepultura et pia custodia, quem a nobis illis desere sat notum est, sed quod Venerationem, et religiosum honorem illis reddere recusemus. Quod ex eo etiam colligitur,
quando addunt talem osse venerationem, per quam sacra monumenis fidelibus frequentantur, o eorum opis impotrandae causa memoriae Sanctorum requentantur, quod religiosum cultum omnino importat. XXXVII. Hoc vero candidius ot apertius Oxponit Vasque in Tho quaest. 33. disputat. 112. Apud Catholicos,' inquit, veritas indubitata est, reliquias Sanetorum, sive herint partes ipsorum, ut ossa, omes, et cineres, sive res aliae quae ipsos tetigerunt, Vel ad ipsos pertineant, adorandas et in hoc honore sacro habendas esse. disp. 113. init. Cinctoria et sudaria Pauli, ait, adorationis cultu fuisse veneranda,' et sic passim loquitur. Valdensis ex Damasceno statuit non modo lignum crucis Domini, sed etiam sepulchram, praesepe Minos, lanceam, Vestes, Sion et Golgotha loca esse adoranda, et eos voluti haereticos refutat, qui Deum quidem in his rebus aut locis adorari concedunt, res ero ipsas, Velloe adoranda negant, Doctrinal. . . it. 13. cap. 120, et alibi c. 121, Omnes Dei Saneω et eorum reliquias esse suis grassibus adorand . Nec aliter loquuntur hodie δε enistis, patet ex responso ab ipsis dat super miramissis, quae odita serebantur a sancta spina apud Ecclesiam ortus Regii, ubi Vindicantes o ab obtrectatorum calumniis non semel dicunt, sacram illam spinam, quam ex eorona Domini spinea decerptam jactant, adorari, et magnam mortalium catervam indire Ecclesiam illam suam
103쪽
ad spinam adorandam, et sancta moniales cum profunda venerationa inam Dominicae orona adorare. ' et sic passim loquuntur p. 15, 18, 22. Eo pertinet otiam quod Catechesis Tridentina in tertium praeceptum, quod ipsis est secundum, probat juramenta per reliquias Adiaei- m,' inquit, 'fidem, per res creatas juramus, ut per sacra Dei EVangeli per crucem, per sanctorum reliquias et nomen.' Qui honor ad Iais 'ultum pertinet, siquidem eum per quem juramus adoramus, testem eo cientiae et ultorem imprecamus si fallimus. Huc facit quod in legibus Ε-Iεaiso Romanae, quae in Pontificiali habentur, nullum altare consecratur mu reliquiis, unde capite de Consecratione Altaris, altare dieitur de- dieari ita honorem Sancti, cujus reliquis includuntur altari, quaa reliquias sanctiintem aliquam altari et rebus, quae illi imponuntur, possent conciliare.
Ex quibus omnibus non obscure colligitur, reliquias non modo magno esse apud Romano in pretio, sed cultum aerum illis exhiberi. Quomodocunque autem vocare libeat cultum illum, siVe a rationem, quod eandidius Q rei ipsi plane consentaneum, siVe vener timem, quod tanquam eorum ius, ad obumbrandam cultus istius turpitudinem, retinent, parum resere, modo constet esse cultum religiosum, qui desertur creaturis mortuis, rebusque corporeis et inanimatis quod nemo non Videt esse crassissimam idololatriam. ηκAVIII. In eo sane miram fraudem Satanae observare est, qua ludifieatur populos, dum oecultantur disina Apostolorum scripta, ex quibus tela Petuntur ad errorem et idololatriam confodiendam, ostentantur et adorantur eorum reliquiae. Et cum Christus in Verbo suo, sacramentis, et aliis gratii spiritualibus quaerendus esset, abducitur plebs Christiana ad fascias, Venisa, subuculas, et alia id genus argumenta, in quibus frustra quaeritur. Cumque Sanctorum vita diligenter meditanda et imitanda foret studium omne ponitur ita contemplandis et colendis eorum ossibus et reliquiis. Quo non modo nihil vanius, sed nihil magis impium et in Deum, unicum adorationis et cultus omnis religiosi objectum, magis injurium dici potest. Neo inanis cavillatio Bellamini, qua putat optime rebus suis cavi8se, dum negat se reliquias a mare utieram, nec invocare ut Sanctos, potest quicquam illum juvare. Quia ut ante saepius dictum, cultus religiosus unicus est, qui in alium quam Deum transferri non potest, nec ulla religionis adoratio dari Potest Vera et genuina, quae alterius sit quam Dei. XXXIX. Rationes ad jugulandum hunc errorem referre nihil attinet, quae alibi a nobis propositae sunt, Instit Pari 2 Loc. 11 Quaest. 8. Suff- ei ostendisse religiosum cultum in Ecclesia Romana reliquiis deserti, ut inde constet, legitime nos propterea idololatriae ream illam peragere. Quod si liberet, haudes et impostuma innumeras reserae, quae in reliquiarum usu passim occurrunt, siVe dum fictae et suppositae pro veris et genuinis obtruduntur, quod innumeris exemplis ostendi posset; sive dum varia loca de iisdem gloriantur, et aeriter inter se contendunt; siVo dum reliquiae proponuntur eorum sanctorum, qui namquam fuerunt in rivis, et merae sunt
larvae et humani cerebri figmenta, quiae sunt reliquis Christophori, Longini, Ursulae, Trium Regum, argaretae et sim. sive dum aliae id genus artes veteratoriae adhibentur, ad miserum popellum decipiendum, quam latus hic se aperiret scribendi campus. Consulat qui voluerit eximium Coim vini Tractatum in Admonitione de reliquiis, Hospinianum de reliquiarum origine, Chamierum lib. xvi de Antich. c. 12, ubi agit de imposturis reliquiarum, et Daliorum de reliquiarum cultu Nostrum interea est gratias immortales agere Deo, qui nos liberavit a dum hoc adololatriae tam stadmjugo, in quo non modo a Deo Versi sunt homines, ut rebus vanis et cadu-
104쪽
74 DE EcESSARIA SECESSIONE. DIsPUT III. eis adhaereant, sed etiam execrabili sacrilegio res omni sensu carentos adorant loco Dei in secula benedicti. Ut nunc liceat nobis Deum colar in spiritu et veritate, et rejectis Vanis et salsi sanctorum reliquiis vera verorum sanctorum dogmata retinere, et profiteri. Dj0jtirocli QOO JIC
105쪽
107쪽
Respondente STEPHANO DUMA Glo iacensi. I. Quamvis ea sit controversiarum, quae nobis cuin Pontifieiis intercedunt, ratio, ut nulla sit quae auum pondus non habeat ad veritati illustrationem, quaequo ado diligenti examine non indigeat, nemo tamen, ut opinor, inficia iverit, istam, quam prae manibus nunc habemus, De secessisma nostros a Melesia Romana necessitate, et impossctili cum ea syncretismo, quaestionem gravissimi esse prae oaeteris omnibus momenti, o Vel maximo, quod in aliis de amico tantum agatur doctrinae capite, hi Vero de omnibus simul, quae jugiam Meedendi nobis causam praebuerunt. Unde cum magnopere intersit, cum aliorum, tum juventutis nostrae aeria initiatae, quid de re tota secundum verbum Dei tenendum sequenmnque sit, mirum videri non debet, si ad ejus tractationem iterum nos accingimus, ut gententiae nostrae fundamenta plenius aperiantur, et ab adversariorum cavillia vindicentur. ΙΙ. Accossit etiam temporis, in quo Versamur, ratio, quod si unquam non utilem modo sed necessariam plane saei argumenti istius tractationem. am praeter gravia quae quotidio idem seandala ab iis data, qui non satis perspecta Beoessionis nostrae necessitato, vel metu territi, Vel promissis illecti, tristissimo casu --νουσι me πιν--ν, et infami apostasin adivismum deficiunt. Notum est quam varii ubique de religionis synoretismo etiam hodie miseeantur sermones, o quanto molimine renOVentura plurimis periculosae syncretiatarum artes, et male sana consilia, ut quaedam si inter Christianos omnes si fieri posset, si intor nos ot ontificios saltem fido instituatur eonediatio. Unde nihil frequentius solent ingerere, quam temerariam et injustam fuisse nostram ab Ecclesia Romana separationsm, et lacilom oum a synoretismum, si animi vero pacis Christianae, quam unice commendavit nobis tu istus, et modis omnibus procurandam injunxit, studio ineanderantur. III. Atquo ea de causa emissarii, et Sinones Romani, proselytis juxta eum marisaeis terra marique iaciendis inico intenti, ut controversiarum pondus Milius imminuant et elevent, quasi non tantum esset inter nos dimidium, quod commodo componi non posset, fidei Romana non tam
108쪽
defensores, quam mangones et interpolatores agunt, propudiosa dogmata sua subdole Velando, et excusando, et foedam Papismi noVitatem, novis quotidie, sed vero veteratoriis artibus incrustando rimo ad instar Principis tenebrarum se in angelum lucis transformantis, nobiscum loqui, et nobiscum sere sentire simulant, gravemque sibi injuriam fieri queruntur, quod sibi errores varii praeter rei veritatem in dogmatibus et cultu assingantur. Plane sicut hyaenae humanas aemulantur Voces homines illecturae, quos illectos et attractos dovorent, ita seductores isti Sanctorum linguam conantur mutuari, ut simplices et incauto ad castra sua pelliciant, et pellectos tandem gehennae filios reddant, et misero perdant. Ne ergo per την
is ιν πιες πλανη imponi nobis sinamus, et omni Vento doctrinae circumferamur per κυβω. et--ορνών δε---, larva illis semel detrahenda, ut constet salsissimo nobis impingi schismatis et dissidiorum, quibus laborat hodie
Christianus orbis, crimen, et insidiosissime paci nomen obtrudi, ubi mera quaeritur errorum incrustatio, et impia ac damnabilis religionum συγκροπι et confusio.
IV. Gravissimo sane se obstrinxisse crimine eos non dissitemur, qui sacris istis dissidiis occasionem primi praebuerunt, quibus iactum ut simple et αρραφος, ut olim Christi, sic veritatis tunica discerperetur. Sed quod nobis impingunt adversarii crimen, id jure merito in accusatores retorquemus, quomodo Elias, qui ab Achab reus conturbati Israelis peragebatur, impium regem hoc ipso crimine teneri certissime Vincebat, utpote qui Veram abjecisset religionem, et nefandos Bahalis cestus induxisset, 1 Reg. xviii. 17, 18. Ita quid proclivius quam demonstrare, nequaquam a nobis malum hoc prosectum esse, qui Christi doctrinam intemeratam retinemus et sequimur, sed ab iis ortum, qui coelestem et divinam hanc doctrinam impiis hominum commentis multifariam depravarunt, et abjecto vero Dei cultu impuros et idololatricos in Ecclesiam Christianam introduxerunt. Quos si praejudiciis non excaecarentur illi cum quibus negotium nobis est, iacile de re tota judicium fieri posset, si sedulo inquireremus, quinam a religione Christiana et Apostolica defecerint, quod per collationem doctrinae ab utrisque traditae cum doctrina Apostolica facito deprehendi posset. Verum quia satis intelligunt adversarii, sic male rebus
suis consultum sors, et luce meridiana clarius evasurum, abjecisse se fidem semel Sanctis traditam, et deflexisse a vero Christianismo, compendium hoc ipsis non placet, et alia rem aggrediuntur Via, quum relicto doctrinaeeXamine, ad Ecclesiae auctoritatem nos abducere satagunt, et quasi hoc illis privilegium proprium esset, schismatis reos peragere non dubitant, quotquot ab Ecclesia Romana, quacunque tandem de causa secessionem faciunt. V. Hac arte usi sunt prae ceteris Perronius et Richelius Cardinales, ut legitimum fugerent congressum, et jugulum causae declinarent. Nec alio
respicit metatus Gallicus, novissime editus Parisiis de Proejudiciis ἐπει-
mi adversus Calvinistas, in quo auctor aliorum vestigia premens, et com-bem saepius recoctam nobis reponens, magno molimine duo prae caeteris do- monstrare conatur. rimo, tutissimum et compendioAissimum eram religionem a salsa secemendi medium esse, non viam rationis et discussionis, quam urgere solemus, ut dogmata, quae in hoc Vel illo coetu proponuntur, expendantur et discutiantur ex Scripturae Sacrae norma, sed viam submissionis ut auctoritatis, ut Vocant, ut in suprema Ecclesiae auctoritate acquiescamus, fidemque nostram illi tanquam normae certae et insallibili subjiciamus, quam non alibi quam apud Ecclesiam suam reperiri pertendit. Secundo, tot praejudiciis religionem et fidem nostram gravari, ut, si nullum
109쪽
aliud a doetanae sinitate suppeteret argumentum, sincerent tamen ad eam rejiciendam, et nos etiam inauditos condemnando qualia sunt vocationis et missionis desectus, secessio schismatica a Vera Ecclesia, mores corrupti Reformatorum, et tumultus ac bella hac occasione exorta, dissidium quod inter nos et Lutheranos natum, et alia id genus, quae injustitiam causas tam aperte identur prodere, ut non opus sit penitiori doctrinae indagine.
Viam subinis,lolii, S: V sum, ut 'liquid obiter et His is a da ali
a Pontinetia ina e Sili dicamus, nec enim nostri nunc os instituti hocis urgeri argumentum sustus exequi, Vel salcem in alienam mea-sam immittere. Quicquid ab auctore isto speciose et subdole obten datur ad nobis invidiam conflandam, et suspectRm ae exogam omnibu reddendam fidem nostram, si penitius methodus ista expendatur, patebit clarissime nihil absurdius ea dari posse et iniquius, nihil quod certius malae et periclitantis causae praebeat argumentum. Quis enim, nisi qui sponto caecutire voluerit, non facile animadverteret, haec omnia eo tendere, ut omisso doctrinae examine, ad quod semper proVOcRVimus, et a quo certum os religionis Veritatem unice pendere, in aliis questionibus haereamus, quae et minus sunt necessariae, et longe intricatiores 3 At si sorio persuasi sunt de fidei, quam profitentnr, veritate, cur declinant ejus examen γCur tot diverticula et ambages quaerunt 3 Cur non deveniunt statim ad causa jugulum, et momentosissimae quaestionis cardinem, quo semel discusso, aetera omnia facilia sunt et expediti Nam si demonstrare possint, se doctrinam Christi et Apostolorum mordicus retinere, quis denegare illis poterit verse Ecclesiae nomen γ At si contra constare potest, eo misero
illam corrupisse, quis hunc illis titulum, nisi perperam, tribuat 3 Sed alia sedet sententia menti, credunt sibi sufficere solum Ecclesiae quo gloriantur nomen, ut hanc fraudibus suis nubem objiciant. Plane ut hostes, qui in
aperto campo consistere nequeunt, in ilVas et dumeta se condunt, ut salebris, quarum nullus exitus, arceant persequentes, et Xcitato pulvere, et
objectis impedimentis sui conspeorum surentur, et aciem pro libitu commutent, ita isti Ecclesiae auctoritatis speciosum nomen obtendentes, putant se saeiliu posse latere, et tela omnia declinare. Nec ab re, qui in aliis liberaliores videntur, in hoc tamen pertinaces sunt. Crede, inquiunt, ut libet, modoris Ecclesiae committas et subjicias, fidemque captivam dedas norunt enim viri sagaces, ea quae antea VidebRntur concessisse, statim se recepturos, quando ipsos animos Ecclesiae fascibus submiserint. VII. Dum vero viam auctoritatis hic sequendam necessario praescribit auctor, quis audacem et temerariam istam disputandi rationem ferre queat pubi gratis supponuntur Varia tanquam Μεμφιι νωνα quae tamen inter nos maxime controvertuntur. Primo dari supremam aliquam auctoritatem in Ecclesia, cui fideles teneantur sine ulteriori examine sese submittere. At qui potuit auctor ignorare, hoc ipsum esse τε κρινομεν , de quo inter nos disceptatur, quod probandum est, non ita praefidentor supponendum quasi ex quo loquutus est acclamendum esset αὐτο εφα, et ne mutire quidem liceret. At solide tamen nostri hactenus fietitiam esse supremam illam auctoritatem Ecclesiae demonstrarunt, et nemino nisi Deum in Scriptura loquentem ut judicem summum et insallibilem in Ecclesia esse audiendum Ecclesiae autem aliquam non denegandam auctoritatem, sed doctoris, non judicis, consilii, non imperii, et ministerialem, non absolutam, quae non ulterius obliget, quam quatenus verbo consormis deprehenditur. Secundo, Ecclesiam, penes quam suprema illa auctoritas residet, non aliam esse quam Rom. ut ita sedeant in propria ausa judices, cum amo dahoe ipso tota lis nostra sit, et constanter a nobis semper negatum
110쪽
sit, posse eam Ecclesiam Christi Voram vocari, quae doctrinam Christi non habet, qualiacunque obtendantur ejus alia privilegia. Tertio, supponitur insuper fideles posse et debere in auctoritate illa suprema aequioacere, non inquirentes ulterius in ejus fidem et doctrinam. Vorum quis nescit hoc etiam esse πρωτον, ipsorum φειδος, et fidem illam caecam et implicitam Car. bonarii pridem profligatam, ut Scripturae adversam, et conditioni fidelium injuriam P am si in ulteriori examine doctrinae fideles sese auctoritati Ecclesiae subjicere tenentur, cur Isaias ad Legem et estimonium fideles amandat, cap. viii. 20, ut falsitatem ariolorum cum Veritate Oraculorum coelestium conserant 7 Cur Christus Judaeos ad Seriptura investigandas
revocat, Joh. V. 39, ut de Veritate Vocationis et doctrinae suae persuaderentur Cur emensos auctoritati aut non acquiescunt, sed sermones ejus cum Scripturia conserunt, ut Viderent an res ita se haberent 7 Act xvii.
11. Cur Paulus provocat ad fidolium judicium, Iudieri vos ipsi quod dieip Cor. x. 15. Cur Johannes Vult explorari spiritus, an sint ex Deo γ' Johan. V. 1. Frustra sane et absque ratione, si via ista auctoritatis sufficit ad fidem stabiliendam. Sed alia est mens fidelium, ut enim sunt ovea Christi λενική, non bruto et caeco debent serri instinctu ad id omne recipiendum quod obtruditur, sed ut fido sua vivere dobent, ita lumine Spiritus possent, ut omnia dijudicent 1 Cor si 15, et cibos salutares a Venenatis, aquas corruptas a puris, et Verbum Dei a traditionibus hominum secemant. Non quod judisium derisionis ipsis tribuamus, quod eorum est, qui publica auctoritate sunt instructi, sed quod judicium privatos discretio-xus illis ex dono fidei competat. VIII. Sod non in eo tantum commonti istius absurditas patet, quod
gratis supponat ea, quae in controversiam Veniunt; ex eo etiam non obscure colligitur, quod dum compendiosissimam viam se putat auctor in- Venisse, non aliam intricatiorem et magis dissicilem, ne dicam plane impossibilem, obtrudere potuit. Nam cum via auctoritatis necessario supponat, nobis debere esu persuasum auctoritatem talem esse legitimam et supremam, Verse Ecclesiae non falsae, ut aliquom apud nos obtineat locum, debet mens nostra in eam inquisitionem primo incumbere, ut hoc habeat perspectum, hoc autem intricatissimum et dissicillimum esse nemo potest dissileri, qui noverit ontifieios veritatem celesiae ab antiquitate et successions non interrupta personarum metiri, quod non modo accuratam historis omnium seculorum a Christo nato notitiam postillat, sed et tot dissicultatibus inVolvitur, ut mens nihil corti inveniat, ubi tuto quiescere possit. Adde quod cum tota auctoritas Ecclesiae verbo ipso nitatur, ut ipse auctor Mnoscit p. 16, dum eam a Scriptura arcessit, quia non videt primo Veritatem et αὐλmmo Verbi tenendam esse, antequam de auctoritate Ecclesias persuadeamur, et sic iam discussionis semper praemittendam esse Vise auctoritatis 3 Atque eo magis hoc necossarium est, quod cum nemo dissitori possit verbum esse Ecclesiae undamentum, a quo sormam suam et esse
specificum obtinet, Eph. ii 20, ordo naturalis postulat, ut de doctrina primo inquiramus, quam de Ecclesia, cum non aliud certius Ecclesiae γνω- νι- peti possit, quam a doctrina quam profitetur. Hoc vidit Hieronymus an Ρsa cxxxiii Ecclesia ibi est, ubi fides ora est.' Sed Augustimus imprimis, qui passim adversus Donatigia disputans, Ecclesiam non aliunde quam ex Scriptura oognosci posse non semel profitetur, lib. do Unitato Eectasiae e. xi Inter nos et Donatista quaestio est ubi sit celesia, quid ergo facturi sumus, in verbis nostris quaesituri, an in verbis capitis sui Domini Jesu Christi, puto, quod in illius orbis potius quaerere debemus, qui Veritas est et optime novit corpus suum,' et cap. iii, Non audiamus