장음표시 사용
81쪽
83쪽
Responderit JAcovomu GuE Parisino. I. Diximus superiori disputatione Ecclesiam Romanam duplici nomina
a nobis idololatriae ream peragi tum respectu Objecti, quia religiosum iis exhibet cultum, qui natura non sunt ii, tum respectu modi, quia etiam verum Deum superstitiose et idololatrice in imaginibus colit. Et ad primam illam idololatriae speciem quod attinet, multiplicia esse objecta ostendimus, quibus cultus iste religiosus desertur, 1. Angelos et Sanctos, 2. Pontiscem 3. Sacramentum 4 Crucem et Reliquias. De duobus primis jam actum, superest ut de duobus postremis disputemus, Sacramenti scilicet et ruris ac Re tisiarum adoratione quibus addenda erit pars tertia domaginum cultu, ut, quod nos antea iacturos recepimus, demonstremus Ecelesiam Romanam Papalem Vere esse idololatricam, adeoque legitimam suisso nostram ab ea secessionem, et illicitum ad eam rebus sic stantibus, reditum.
Α h. i. 4.., I Ut ergo de Sacrament adoratione dicamus primum
monti a Ponti crRS8iSsimam hic pertendimus a Pontificiis idololatriam
fletis instituta committi, dummostiae, ut vocant, consecratae, SiVe sacrR-mento Eucharistiae cultum non quemvis, sed summum latriae ipsis dictum, qui soli Deo debetur, deserunt, et ab omnibus sub anathematis poena deserri jubent. Cum enim certum nobis sit et indubitatum, sacramentum istud a Christo institutum, non aliud continere, quam substantiam panis et Vini, qui symbola carnis et sanguinis sui esse Voluit Dominus, nemo non videt talem cultum non posse illi exhiberi, quin in creaturam adoratio, soli creatori debita, transferatur, quod sine immani sacrilegio fieri non posse credimus, nec ullus, opinor, inficia iverit. III. Falamur quidem Eucharistiam, ut a Domino ad memoriam suas mortis institutam, nobisque in amoris sui nostrasque salutis pignus datam, reverenter in religionis nostrae sacris habendam, neque unquam, nisi serio probata prius conscientia, animoque ad sinceram peccatorum consessionem et poenitentiam, ad pietatem in Deum, ad charitatem in homines comparato, esse sumendam plano eodem modo, quo Baptismum ejusdem quoque ordinis, et ab eodem auctore traditum, mysterium eos decet suscipere, qui
84쪽
adulti Christianismo rite initiantur. Agnoscimus etiam Christum Dominum
in hujus sacramenti celebratione esse adorandum, non tantum quia dum
celebratio fit, in Christum toto ferri animo debet vir pius, sed etiam quia ipsa illa celebratio est actus religiosus, qui proinde ab adoratione Christi
separari non potest. Unde etiam Eucharistias nomen, nam quisquis plua agit gratias Deo, ideo idem adorat Deum. Sed negamus, quod volunt Pontificii, sacramentum ipsum esse adorandum, et Christum, ut sub speciebus per Μυο ιν latentem esse quaerendum Vel colendum, quia cum merua
ibi sit panis, σολ--αν necessario committit, qui ad eum adorationem
IV. Verum ne quis arbitretur nos hi Pontificiis imponere, audiendi sunt ipsi, ut, quid hac in parte statuant, perspicue dignoscatur. Nolumus hic in principium et originem istius erroris inquirere, quanquam nor diffossa osse demonstrare inauditum plane fuisse et incognitum puriori antiquitati, et sub Innoeenti III demum in Lateranensi Concilio an 1216, inchoatum per transubstantiationis figmentum, quod ibidem sancitum suit sub Honorio III., oro circa an. 1220, immediato Dinocentii successore confirmatum decreto peculiari, quo ucharistite adoratio sancitur. xtat in decretalibus Gregorii ΙX., titulo Celebrat. Μissar. c. x. Sacerdotes,' inquit frequentes doceant plebem, et eum in celebratione magarum elevatur hostia, reverenter se inclinent, idemque faciant cum eam deseri presbyter ad infirmum.' Sed quia errores isti in mini demum fuerunt in Con-eiliabulo Tridentino, in quo leges do iis sancitae sunt sub anathematia poena, et quae hodie passim in Papatu obtinent, non aliunde certi meel. Rom. sententia, quam ex concilii istius verbis, elici polost. Si autem patres postquam Transubstantiationis commentum, quod primum est erroris istius fundamentum, stabiliverimi, de Sacramenti Veneratione loquuntur, Sossione xiii cap. Nullus itaque dubitandi loeus relinquitur, quin omnes Christi fideles, pro more in Catholica Ecclesia semper recepto, latram cultum, qui Deo dobetur, hute sanctissimo aeramento in veneratione adhibent, neque imminus est adorandum, quod fuerit a Domino, ut se
Vetur, institutum, nam illum eundem Deum praesentem in eo adesso e dimus, quem riter aetemus, introducen in orbem terrarum, dixit, et Rdorent eum omnes angeli,' aec. Et anon. i. subjiciunt, 'Si quis dixerit, in sancto Eucharistis sacramento Christum unigenitum mi Filium non osse cultu latriae etiam extera adorandum, Venerandum, atqucti processionibus, secundum laudabilem et universalem Ecclesiae sanetae usum et consuetudinem, solemniter circumgestandum, Vel non publice, ut adoretur, populo proponondum, et ejus adoratores idololatras esse, anathema sit.' Ex quibus verbis liquido constat, non modo Christum ipsum In sacramento, sed totum aeramentum proponi adorandum, atque adeo
non simpliciter corpus Christi, in quod panem ipsum converti per eonwerationis Verba existimant, sed etiam ipsa symbola et species panis et Vini, sub quibus Christum contineri statuunt. V. eo ab instituis praxis ordinaria abludit, nihil enim Dequentius apud Pontificios occurrit, nihil religiosius observatur hac saeramenti adoratione. Primo sacrificulus quamprimum Verba consecrationis protulit, eoremque prolatione creatorem suum, ut illi impie loquuntur, remit, ipse statim hostiam a se oonsectatam genuflexus adorat, et similiter ali-eem. Postquam ipso adoraverit, surgit, hostiamque utraque manu suPm-put suum, Versus a populo, magna cum reverentia oleVat, populoque
85쪽
Populus summa eum Veneratione sacramentum tanquam Christum ipsum adorat. Deinde ante receptionem, sacramentum rursus adorat, eique inest- natus dicit Agnua Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis, et rursus, Domine, non sum dignus ut instea sub tectum meum, quae omnia extant Misa , in rit celeb Misa Sect 8. Sic in Hortulo animae, invenerabilo SacramBntum, Per te quaeso, ' M. Item Ave, caro Christi eam,
Post Misaam peractam, quod reliquum est sacramenti in aerario Aservatur, ut ad aegrotos deseratur, et in solemnibus quandoque proceasionibus
circumgestetur. Sin praecipua istius idolomanis pars in sesto, quod huic panaceo so dicatum est, elucet. Festum hoc corporis Christi Urbanus IV. instituit eire an. 1262. Clemens V. in Concilio Viennensi indulgentiis quibusdam locupletavit anno 1310. Julius deniquo III in conellio
Tridentino confirmavit, anathema iis denuncians, qui sacramentum hoe, quod Dominum Deum et creatorem suum indigitare solent, latriae cultu adorandum et sativitate peculiari venerandum negaverint. Sic lege lata, Pontificii jam ultum missatiet Dei omnibus imponunt, Arroque et flammis persequuntur, qui secum Deum hunc suum proni in terram et ceraui non adorarint. Huc facit etiam, quod preces et gratiarum actiones Vulgo ad sacramentum dirigantur; quod tempore gravia alicujus calamitatis exponaturiopulo orandum et adorandum, nihilque saepius apud ipso audias hae benedictionis divinae formula, Laus sancti imo sacramento. VI. Ex hae vero sententiae adversariorum declaratione olligimus, non posse eos, quicquid moliantur, ab idololatriae erimine so liberare. Primo, quia sacramentum ipsum, in quo praesentem Christum dicunt, adorari jubent, quod tamen certo certius est, meram esse creaturam, utpote Symbola ipsa terrena a Christo instituta, et si credimus ipsis, species seu accidentia tantum panis et vini. Secundo, quia loeo Christi, ori et aetera Dei Filii, quem in locum substantiae pania per ρε-ν ais succedere salsissime arbitrantur, nihil aliud quam crustum et buccellam panis adorant. Quae sententia tanta fuit Averro scandalo inmispania degenti, ut dixerit, insinomnes sectas nudiam vidisse stultiorem Christiana, Papalem innuere Volebat, ct a sectatores adorent quod manducant, quod antea jam observaverat Theodoretus . 55, in Genosi summae ago iuganiae, id adorare quod
VII. Nihil attinet aulam argumenta varia referre ad errorem hunc jugulandum. Ut quod talis sacramenti Adoratio, quae tamen necesSitatis. esse creditur, nusquam vel a Christo imperata in sanctae coenae institutione, vel ab apostolis in ejus praxi observata, togatur. Quod nuspiam a Paulo, qui tam sollitate verba institutionis refert v. i. ad Corinth. Vel unico verbulo sit commendata, quod tamen locus ille, si ullus unquam, exigere videbatur, ut dimitatem mysterii adversus profanorem contemptum eo magis extolleret. Quod in Ecclesia Apostolica nullum praxeos istius do- prchondatur vestigium. Quod ab omnium aliorem sacramentorum, quotquot in et vel Novo est leguntur instituta ritibus sit alienissima, quae nec adorata videntur, nec ad adorandum proposita Hoc unum nobis esto
86쪽
instar omnium, quod propius facit ad institutum. Non posse cultu illo defungi Ρontificios, qui creaturae cultum soli Deo debitum deserant, dum
Sacramentum adorando, panem loco Christi, et species ipsas cum Christo eodem cultu Venerantur et colunt, quod utrumque foedam idololatriam in-VolVere, secus est qui non videat. VΙΙΙ. Quia tamen in omnes sormas se Verrunt adversarii, ut tanti criminis invidiam declinent, age videamus paulo accuratius quid ad incrustandum errorem hunc adferant. Primo, quod Grai ne specierum attinet, excipiunt non adorari apud ipso sacramentum ipsum seu species, sed Christum ipsum sub speciebus latentem, nec si adorandum dicitur in Concilio ridentino, alio sensu hoc intelligendum esse, quam respectu Christi solius, qni totam hujus mysterii majestatem includit ideo
osse quidem do fide Christum adorandum esse in sacramento, et ipsi latriae cultum deberi, sed non pariter de fide, sacramentum, prout sumitur pro speciebus solis Christum continentibus, latriae cultu adorandum osse.' Sio Cardinalis Richelius in novissimo opere Gallieo, lib. iv. cap. 3. R. Sed quicquid dieat Cardinalis, vel plane nos hie deserit, vel sententiam dissimulat, et nobis imponere conatur. Nam Verba Concilii supra allata manifesta sunt, quae nulla sophistica possunt eludi nilns dubitandi locus relinquitur, quin omnes Christi fideles, pro more in Ecclesia Catholica semper recepto, huic sanctisAimo sacramento latriae cultum, qui vero Deo debetur, adhibeant. ec enim minus est adorandum, quod fuerita Domino institutum, nam illum eundum Deum praesentem in eo esse credimus, Vinc Ubi diserte patres sanciunt adorandum non tantum Christum, sed sacramentum ipsiim in quo praesens dicitur, et quod ab ipso est institutum. At num Christus in se ipso praesens egi, numquid in sacramento pNum est ip8um sacramentum, vel nihil ad sacramentum pertinet nisi Christus 3 Nonne ex ipsorum etiam hypothesi ex Christo et speciebus constat 3 Itaque non tantum rem sacramenti, vel Christum in Eucharistia, sed ipsam etiam Eucharistiam adorant Fateor undamentum istius adorationis secundum ipsos peti a Christo, qui dicitur sub speciebus ontineri, sed hoc non obstat, quin adorationem ipsam ad totum aeramentum, et per consequens ad ipsas species extemas Visibiles extendant.
IX. Quod si minus nobis in hac parte creditur, consulantur praecipui ex Pontificiis doctoribus, qui eam esse Ecclesiae suae mentem, et prinis non dissimulant. Audiatur ipse Bellam lib. iv de Eucharistia, cap. 26, Fatemur sacramentum ipsum esse adorandum, ut Concilium ridentinum loquitur, nam etsi eultu latriae dicimus per se et proprie Christum esse adorandum, tamen eam adorationem ad symbola etiam panis et vini pertinere, quatenus apprehenduntur ut unum quid cum Christo, inc Audiatur Suar tua in 3 hom. q. 79. art. 8, acclesia totum sacramentum adorat, et Coneil. ridentinum non sub nomine Christi, sed sacramenti, docet adorandum esse hoc sanctissimum sacramentum,' et fusius hane eandem sententiam explicans, Hoc totum sacramentum potest uno actu adorari, quo primo et per se adoratur Christus, qui est unicum suppositum hujus sacramenti, ad quod per se tendit adoratio, coadorantur autem species tanquam Christo conjunctae, et cum illo unum constituunt.' Imo ulterius progreditur, Aeci 2 Etsi species nunquam per se atque disjuncto actu adorentur, sed adoratione latriae absoluta et persecta ordinarie stragulariter coadorentur eum Christo, sicut caro coadoratur eum Verbo, si quis tamen velit mente disjungere quae in re conjuncta sunt, quod possit solas specios adorare, ' addit quidem talem adorationem non posse esse
87쪽
DISPUT III. NOSTRA AB ECCLEAIA ROMANA. 57
absolutam, nee latriam primariam et persectam, sed respectivam et secundariam, qualis est imaginis, quando hoc modo et separatim adoratur a prototypo.'' - jam disputamus de commento latriae absolutae vel respectivae, primaris aut secundariae, sed hoc tantum habemus juxta illius sententiam, species adorari cum Christo latria persecta et absoluta, et species solas adorari posse moraim, latria respectiva et Meundaria. Ad hos etiam accedit Gregor de Valant tom. 4 com in 'hom disput. 6. quaest. 11. puncto 2 Quod autem nullo modo isti Protestantes intelligit eensent ad species ipsas illam Venerationem pertinere, in eo haeretici pugnanteontra perpetuum usum et sensum Ecclesiae, 'Me. Ex quibus, ne alia jam eongeramus testimonia, luculenter constat, inter ipsos non tantum Christi in sacramento, sed sacramenti ipsius seu specierum adorationem obtinera,
quod Ardinalis negabat. X. Quia vero vidit non satis tutum esse praesidium in hoc primo flvino, quod facile salsitatis convinei potuit ex domesticis testibus, ad seeundum postea se recipit, quod Bellarminus etiam amplectitur nimirum 'Nolle, '
verba sunt Bellamini, lib. 4 de Eucharistia, cap. 29. symbola extema proprie et per se adoranda esse eestu latriae, sed solum Veneranda cultu quodam minore, qui omnibus sacramentis convenit cultu autem latriae per se et proprio Christum esse adorandum, et eam adorationem ad symbola etiam panis et Vini pertinere, quatenus apprehenduntur, ut unum quid cum Christo quem continent, ut qui Christum in terris adorabant, non ipsum solum, sed etiam Vestes quodammodo adorabant, nec enim jubebant ipsum nudari antequam adorarent, aut animo et cogitatione separabant a Vestibus eum adorarent, sed simpliciter Christum, ut tunc se habebat, adorabant, tametsi ratio adorandi non essent Vestes, nec ipsa humanitas, sed
sola divinitas.' Clarius vero id ipsum explicat capite sequenti, quum dis-erimen ostendit praesentiae Dei in rebus omnibus, et in Eucharisti Nam in Eucharistia,' inquit, unum tantum suppositum est, idque divinum. Caetera omnia ad illud pertinent, et cum illo unum quid saepsint, licet non eodem modo, ideo recte totum illud simul adoratur. At in aliis rebus, Deus quidem est, sed non est unum suppositum cum illis, neque dici possunt unum quid Deus et creatura, in qua est Deus. ' R. Sed haec omnia nodum stringimi potius quam solvunt. 1. Si per ullum minorem intelligit
Bellam aestimationem et usum reverentem et sacrum symbolorum, hactenus nos habet assentientes, nec enim dissitemur, sacra haec sancte et
maxima cum devotione tractanda esse. Sed si innuit cultum aliquem religiosum, qui terminetur ad ipsa symbola, et ut loquebatur Maresitis, latriam secundariam et respectivam, hoc sensu negamus cultum ullum talem illis exhibendum esse ; quia cultum religiosum, qualiscunque demum sit, uni Deo putamus deserendum, et distinctionem latriae respectivae et absolutae, primaris et secundariae, tanquam humani cerebri figmentum, de quo Seriptum nunquam loquuta est, procul esse jubemus. 2. Cum symbola bifariam spectari possint, Vel in esse suo physico et absoluto, quatenus sunt substantis quaedam et res terrenae, Vol in esse σποπικῶ et sacramentali, quatenus mini symbola et signa sacra a Deo instituta ad significandam et obsignandam Dei gratiamo priori sensu nullus illis cultu debetur, non magis quam rebus aliis reatis, posteriori vero reverenter quidem, uti diximus, excipienda credimus, et non nisi cum serio sui examine, ne indigne et illotis, quod aiunt, manibus ea tractemus, sed religiose adoranda negamus, quia eis mutantur quoad usum et significationem, eadem manent tamen quoad naturam et substantiam. XI. Quod vero secundo loco affertur de unione specierum cum Christo,
88쪽
o qua fiat ut coadorentur legitimo, quatenus ad unum quid apprehenduntur eum Christo, et unum fiunt cum ipso suppositum. Non magis facit ad rem, et salsissimum est. Non negamus quidem dari unionem quandam in
sacramento inter symbola et rem significatam, sed unionem istam meromis μην et sacramentalem ess pertendamus, non ero Vel pusicam, qualis
est partium inter so ad constituendum aliquod compositum, Vel vostriticam, qualis est naturarum in Christo. Itaque panis et Vinum cum corpore et sanguine Christi onstituunt quidem unum sacramentum, sed nequaquam unum suppositum, quia nec essentialiter nec hypostatice, sed relative tantum cum eo uniuntur. 2. Quid quod si accidentia panis constituerunt unum eum Christo suppositum, vel erunt accidentia panis, Vel accidentia eo oria Christi. Non prius, quia ex illoriim hypothesi esse physicum panis cessat vi consecrationis, jam destructo accidentium subjecto, ab illo non amplius denominationem possunt accipere. Non posterius, quia hoc pacto corpua Christi contrariis accidentibus substabit, nam visibilo erit et invisibile, cte. illud secundum accidentia, hoc secundum naturam et statum in quo est, quod nemo non videt esse absurdissimum.
3. Denique ex hoc Pontificiorum hypothesi de accidentium inhaerentia in
hypostas Christi, error oritur crassisgimus, incamationi, quae fuit naturae humanae gratiosa in hypostasin Verbi assumptio, accessisse OVam accidentium panis in sacra coena νο--α ' contra istius Scripturae fidem et rationis lumen.
XII. Denique ad exemplum so similitudinam, qua utitur Bellam. Vestium Christi, quae cum Christo quodammodo adorabantur, R. salsissimaeum niti hypothesi, quasi qui adorabant Christum, Christi Vestes etiam adoraverint. Aliud est salutare regem purpura indutum, aliud salutare ipsam purpuram. Aliud adoram Christum vestitum, aliud ipsa vestes. Distingue adorationis objectum, quod est Christus -νθρωπος, et objecti as
junctum extrinsecum, quod fuerunt Vestes. Qui Christum vestitum adorabant, non quidem jubebant eum vestibus nudari, quibus indutua fuit, antequam adorarent interim adorationem suam non terminabant ad Vestes, sed ad Christum tantum. Sic etsi supponeretur adorandus in sacramento quomodo pertendunt Pontificii, non tamen ipsum sacramentum propteresteAset adorandum. Quum vero hic quidam ad carae Christi confiigiunt, quasi eadem sit ratio specierum et camis, quae coadoratur Verbo, bifariam peccant 1. Quia non eat par uuio utriusque, nam respectu ami cum Verbo est uni hypostatica, sed respectu symbolorum et Christi, tantum sacramentalis et relativa, quae proinde non potest sacere unum suppositum, ut jam dictum. 2. Supponitur amem esse proprium objeetum adorationis, quod dici non potest, quando nihil ereatum per se est adorabile. Persona proprie adoratur causa propior quam adoratur est divinitas caro ast illud sine quo non adoratur. XIII. ertium effugium adversariorum petitur a promentis Christi in Eueharistia. Ubi Christus, inquiunt, est realitor praesens, ibi est adorandus. At Christus est realiter praesens in Eucharistia. rgo. ajor non videtur Posse negari, quando certum est Do vero deberi adorationem latriae. At Christus, ut est in Eucharistia, sive in usu, sive extra est Verus Deus, unde sequitur protinus adorandum osse. inor etiam, quod Christus sit realiter praesens in Eucharistia, non potest negari, quia datur in sacriumento realis communio Christi, quae praesentiam ejus realem necessario supponit. R. Argumentum hoc non una parto laborat. 1. Peccat ignorauione tincti, nec concludit quod est in quaestione. x praemissis aequitur tantum, Chri8-
tum in ueharistia adorandum At non quaeritur jam an Christus sit
89쪽
DISPUT III. NosTRA AB ECCLEsIA ROMANA. 95 adorandus in aeramento, sed an aeramentum ipsum sit adorandum.
Aliud enim est adoram Christum in Eucharistia, aliud adorare ipsam Εueharistiam. Non negamus Christum adorari posse et adeboro in ueharistia, non ut in signis latentem, quod est ream. a Pontificiorum, d ut spiritualita animae fideli is ommunieanti beneficia sua largientem, quomodo in ratione, Verbi auditione, et baptismo illum adoraratanamur, et ipsa aeti sacramantalia est cultus vel para ejusdem nam illa benefieiorum Christi ommemoratio, mi gratias olebratio, sacrifi-oiam Eueharisticum, quod ibi a fidelibus offertur est ipsa adoratio. Sed non propterea aequitur ipsam Eucharistiam eas adorandam, quod Volunt Pontificii. 2. Si major eonoeditur, dicit tantum Christum, ubi praesens est, esse adorandum. Sed non statim indo potest eliei illud omno in quo praesens est, esse adorandum, sic nim pariter ratiocinari possemus; Christus in praesepi Mens adorandua fuit, ergo et ipsum praesepe Sic omnes fidelos in quibus habitat Christus, et quibuscum intime unitur, adorandi essent, imo et ematurae omnes quae in ipso subsistunt. At quemadmodum olimGar itae coram area adorabant, qui symbolum erat gratiosa Dei Praefantiae, sed aream ipsam non adorabant tamen, Verum evitum suum dirigebant ad Deum, in externis hiae symbolia, gratiose sese manifestanism, ita Christus in Eucharistiae usu adorandus est, exhonoret eultu adorationis extemis symbolia nequaquam deserri debet. . innoretiam salsa est sensu Pontificio, quamvis enim non negemus Christi praesentiam ejus corporalem sub speciebus panis et Vini, sed mere sacramentalem et spiritualem, quae non minus realem eommunionem inseri cum ipso. Unde neque hoc respectu poteat vel debet adorari. XIV. Sin hoo ipsum elarius est demonstrandum. Ad alterum enim jam devovimus eaput idololatriae Pontis in aeramento, quatenus non tantum specios Extoma adorari volunt, sed panem ipsum loco Christi
adorant quo nomine eos ut λαq. merito damnamus. Ιo Vero ut evincamus, nolumus jam pluribus argumentis portistosum ransubstantiationis figmentum, cui errorem hunc periculosissimum supersimunt,
evertere, quod ad aliam quaestionem pertinet, et alibi sorte ex professo, si Deus dedarit, tractabitur. Una nunc quidem, ad rei de qua agitur probationem, ratio nobis sussiciet. Qui panem loco Christi adorant, illi vari sunt ἀσολ-ροι atqui hoc praestant Pontificii ergo. Hoc autem eos praeclaro dubium emo non potest, si semel constiterit, Christum in Eucharistia per Minos ν, ut fingunt, corporaliter et per indistantiam loci praesentem ogge non posse quod ut ex aliis multis, ita ex his perspicue demonstrari potest. 1 Quia talia praesentia repugnat vestitati comporis Christi, quod finitum cum sit, et circumscriptum, unicum alitum locum obtinere potest, nec sine contradictionibus multis vel ubique vel pluribus in t is simul et omel par corporalem praesentiam esse statuitur: eo exaltatio, quae gloriam illi dedit, naturam tamen abstulit. 2. Repugnata emioni i is in coelum, ubi jam est quaerendus, Coloss. iii 1, 2, et unde nisi a judicium raditurus est, Aet iii. 21. 3. Repugnat veructa sacra- mmci qm signi externi praesentiam, non destructionem et annihilationem requirit. 4. Conditioni et naturae aecidentium, quae hi statuuntur contradictorio in subjeoto, cum accidentis tamen ratio sormalis juxta omnes philosophos sit inhaerentia, et esse illorem sit inesse. 5. Scriptum quas pans et vinum etiam post consecrationem ista symbola vocat, atth. xxvi. 29. on bibam ab hoc tempore ex hoc genimine vitis, ' inquit christus. Erat inmon vinum consecratum, sic Paulus, 1 Corinth. i. 26, 28.
Quotioscunquo ederitis panem hunc, et poculum hoc biberitis, cte. Itaque
90쪽
60 DE NECESSARIA SECESSIONE DISPUT. III.
quisquis ederit panem hunc et v. 28. Exploret autem homo seipsum et sic de pane illo edat; ' pronomen relatiVum - αγον τουτον non alium post consecrationem designat panem, nisi qui fuit antea, mutatum quidem quoad usum et significationem, sed non quoad substantiam. 6. Essectis et aecidentibus Variis, quibus subjicitur panis sacramentalis, ut vim nutriendio inebriandi corpus habere, corrumpi et in Ventrem abire, a muribus devorari a Vermibus rodi, Ac quae talia sunt, ut nec do Christi corpore sine horribili blasphemia dici possint, nec de accidentibus solis sine gravi absurditate; sed soli substantis panis et in competant. Unde ne plura jam congeramus, luce meridiana clarius est, Eucharistiam non esse ipsissimum Christi corpus, atque adeo, qui eam adorant, non pos8e ali quam artolatrarum nomine insigniri. XV. Neque hic opponenda sunt vexatissima institutionis Verba, quibus Christus de pane dicit, Hoc est corpus meum, quando certum est, ut alia jam mittamus, eum in institutione hujus sacramenti sacramentali usum esse phrasi, et nomen rei significatae signo tribuisse, ut sacramentalem inter signum et rem significatam designaret unionem : hae enim perpetua est Spiritus Sancti loquendi ratio, quoties de sacramentis loquitur. Sic Circum-essio, quae erat signum foederis divini, Genes. Vii. 11 Roman. V. 11. Vo-eatur foedus, Genes. Vii. 10, 13. Agnu Paschalis, qui transitus suit μνη---ν Exod. xii. 13, 14, dicitur macha, seu transitus V. 11, 21, 43. Baptismus, lavacrum regenerationis, Ut sit. 5. Petra, Christus, 1 Corinth. . , unde August. supra Leviticum quaest. 57 Non dixit petra significat Christum, sed tanquam hoc esset, quod utique per substantiam non hoc erat, sed per significationem.' Sic Epist. 102 Nec moveat, 'inquit, quod aliquo modo res quae significat, nomen ejus rei quam signataeeipit, quia significat Christum,'' c. Sic in hoc ipso sacramento, Calis est
Novum Testamentum in sanguine meos ubi duplex omnino occurrit metonymia nec enim poculum est Testamentum, sed vinum in poculo, nec vinum est ovum estamentum, nisi sacramentaliter et symbolice, quia sacramentum est ovi estamenti per sanguinem Christi pacti et rati. Jam quae
ratio est calicis, eadem debet esse panis, quod alterum est istius sacramenti elementimi. Itaque cum Christus dixit de pane, hoc est corpus meum, nihil aliud voluit, quam panem esse corporis Sui Reramentum. XVI. Nec aliam veterum purioris aevi fuisse mentem, sacile esset osten- re, si id nunc ageremus. Certe erressianus adversus arcionem, libro iv.
cap. 40, non aliter intelligit, Christus acceptum panem et distributum discipulis, corpus sum illum fecit, hoc est corpus meum dicendo, id est figura corpori mei.' Chrysostomus in sal xxii ait, Christum in similitudinem corporis et sanguinis sui panem et Vinum nobis ostendere in sacramento.' Theodoret dial. 1, - -- Christus visibilia symbola corporis et sanguinis appellatione honoravit, non naturam mutans, sed gratiam naturae adjiciens.' Basilius magnus in Liturgia, in precatione sacerdotia
eonaeeraturi Signa, oeat wγενηροντα -- ωmeis παλυς monumenta alutaris passionis, et post pronunciationem Verborum institutionis Vocat τι ἀντιτυπατον ἀγιον '-- - ῶροιτο τον eιστου, id e8ς πω saneti corporis et sanguianis Christi. Sed omnium disertissime Augustinua, libro contra Adimantum, Μantehae discipulum, cap. 12 Non dubitavit Dominus dicere, me esteor a meram, cum signum daret corporis sui.' Et Epist. 23. ad Bonuiso. Si,' inquit, saeramenta quandam similitudinem rerum, quarum sacramenta sunt, non haberent, omnino sacramenta non essent. Ex hac autem similitudine plerumque etiam ipsarum rerum nomina accipiunt, sicut ergo secundum quendem modum sacramentimi corporis Christi corpus Dj0jtirocli QOO JIC