장음표시 사용
151쪽
tiumque quod evasimus, sub praetextu reconciliationis trahamur, bellum tali pace melius, et dissidium tali unitati longo anteponendum. Non nego etiam aliquid boni expectari posse, si Roma serio de sui reformatione cogitaret, et quemadmodum justam nobis a se recedendi causam dedit, daret etiam causam ad se redeundi, et quidem priori contrariam. Sed quandiu ipsa insultabinistis opinione ebria, antiquum semper obtinebit, et eosdem errores foedissimos, crassissimam idololatriam et tyrannidem durissimam propugnabit; quandiu necessario Volet credi sub anathematis poena quicquid definitum est in Concilio ridentino, et quicquid apsalibus it de omnibus quaestionibus theologicis pronunciare uno Verbo, quandiu stabit ripa, qualis a suis habetur, et qualem se haberi vult, seustra erunt qui de reconciliatione loquentur. Et merito conjicias, si sint adhue o nostris, eos nihil aliud in animo habere ejusmodi consilii8, quam
ad turpem apostasiam iam sibi praestruere, desectionem suam hoc rectorio incrustando, ut majore cum praetextu et plausu in castra hostium transeant, quod in Nigrino Codurco, Milleterio, et aliis visum. Si vero sint ex adversariis, eos meras nobis struere insidias, et equum Trojanum ripisticis erroribus resertum Ecclesiis Resormatis obtrudere, ut jure Danaos timere debemus etiam dona ferentes. XXXIX. Frustra vero obtenderetur conventus aliquis utriusque communionis theologorum, in quo omnia accurato deberent expendi, et sanciri. Nam si tale quid proponi deberet, in concilio generali libero et legitimo excutiendum esset, ad quod liber accessus daretur omnibus quorum interest, et cujus unica norma et regula esset Scriptura Sacra et
vox Spiritus Sancti, supremi Iudicia in Scriptura loquentis, quod in et ribus conciliis sui factitatum, ubi in medio consessus thronus sui una eum libro Evangelii, vico Christi, ut observat Baronius ad a. 325. An Vero tale concilium expectari possit hodie, Synodi videntinae Oxperientia
nimis docuit, quae cum ex Volo piorum omnium libera expectaretur, ad omnia expendenda ex solo Dei Verbo, et Ecclesiam reformandam in
capit et membris, nulla tamen Viga est iniquior, et ad Pontificum arbitrium magis mancipata, quod praeter alios, celeberrimus Ne Minymus, in aureo, quod novissime edidit, Anaιomes Concilii Tridentini opere, pluribus argumentis solidissimo demonstravit. Et hoc, vel ex sola ripae per legatos suos praesidentia, patere potest. Unde Cardinalis Lotharingus graviter querebatur, Toncilium minime liberum esse, cum neque tractari,
neque decemi quicquam possit, nisi quod legatis placeat, et legati nihil nisi de voluntate aps faciunt,'' apud Suavem Polanum, lib. Vii pag. 596. Et notum fuit proverbium illo tempore jactatum, Spiritum illum
sanctum, qui ridentina consilia gubemat, in mantica clausum subinde Roma mitti.' Ipsa quinetiam Synodus, eas. xxV. cap. 21 semitutem suam satis testatur, quum declarat, Omnia et singula, sub quibuscunque clausulis et Verbis, quae do morum reformatione et ecclesiastica disciplina
sub Paulo ΙΙΙ. et Pio IV in sacro Concilio statuta sunt, ita decreta esse, ut in his salva semper auctoritas Sedis Apostolicae et sit et esse intelligatur. ' Quod si tale concilium proponitur, ut nullum aliud hoc remam statu expectari potest, in quo nihil sanciatur nisi salva Apostoliem edis auctoritate, quid aliud quam ludibrium debent, qui talia vel in animo
habent, vel aliis suadere conantur γXL. Unde nulla tutior et compendiosior sese ab his laqueis extricandi, quos pacificatores isti subdoli cum Honoticis suis consiliis neciunt, via datur, quam si generose ea respuamus et maneamus in veritato et libertate, quam Christus nobis peperit, nec patiamur nos iterum sub pristinae
152쪽
liensi communio sub utraque specie, unde dicti uero in lini, sed hoe etiam ipsis postea negatum. Quod si Velint nobis persuadere, se bona fide, et non malo animo hoc polliceri, manum ergo operi admoveant. Praedictos errores reformare incipiant; tollant e templis imagines et earum culium, quod sane maximum paci obstaculum semper attulit; reddant communionem sub utraque poete a Christo institutam, et toties a principibus et populis expetitam ; emaculam linguam in sacris adhi- boant, ne populus serviat Deo ignoto cum Atheniensibus, sed adoret quod cognoscit, oh. iv. 22. nsamem indulgentiarum nundinationem, et
rerum sacrarum Venalitatem, quae Simonem Μagum auctorem habet, non Simonem Petrum, tollant Vota monastica abrogent sacramenta reducant ad antiquum numerum usum et modum, prout a Christo liquet instituta suisse, et ab Apostolis celebrata. Vigilias, jejunia, peregrinationes, et alios id genus errores complures, et ritus voluntarios, non ludicros modo et pueriles, sed impios et idololatricos, corrigant. Tunc sequius judicium de toto hoc consilio serri poterit. Sed dum nihil minus quam haec in animo habere Romam palam est, dum contra superstitio quotidie augetur, et errores Veteres magis magisque confirmantur, quis, nisi qui sponte voluerit seipsum decipere, non adducitur ad credendum, inanes esse et salsas tales omnes promissiones, quae specioso quidem obtruduntur ad illaqueandos infirmos, sed quae irritae semper laturae sunt, ut suerunt hactenus aliae omnes, quae in simili negotio dari potuerunt γXXXVII. Verum demus etiam praestari quod promittitur. An propterea consecta res erit, et Resormati poterunt vel debebunt aurem praebere oonsiliis istis Henotiois 3 Nihil minusa quippe si accurate rem putamus, videbimus quidem nonnulla emolliri, et in speciem corrigi, sed minutiora et levioris momenti, quae ad ritu extereos et regimen potissimum pertinent; sed nihil remitti tamen de praecipuis et capitalibus erroribus, nihil de auctoritatis Pontificis sindamentis, quae, ut justam secessioni causam ab initio praebuerant, ita rebus semper si stantibus syncretismi ἄδοναρώαν evincunt. Quid enim juvabit communionem sub utraque specie obtinere, sacra emacula lingua peragere, imagines e templis tollere, et alia id genus mutari Vel incrustari, si retinetur semper transubstantiationis figmentum idolum missaticum, meritum operum, satisfactionum humanarum necessitas, purgatorii doctrina, traditio ἄγραφος, cultu et Veneratio Sanctorum, tyrannicus Pontificis primatus, et caetera istiusmodi, quae salVa conscientia, nunquam Vel recipi vel observari a nobis poterant Haec sane talia sunt, ut etiam singula secedendi necessitatem nobis imponerent, quanto magis dum omnia huc agmine acto concurrunt 3 De veritato Dei non est transigendum eam non habet, qui totam non habet. Ut Christus non μεμεριστοM 1 Cor. i. 13, ita nec Veritas ejus pura debet esse, et integra, nec contrarii mixturam serre potest, unde frustra sunt qui eam cum
XXXVIII. Ut ergo rem in pauca contrahamus, dicimus eram et salutarem unionem Christianorum rem esse quidem optimam, quae a singulis optari debeat, sed quae tamen rebus sic stantibus, sit impossibilis, et a nemine Vere pio et cordato sperari possit. Nam nec Romana Ecclesia parem admittit, nec Resormatae possunt agnoscere superiorem. Illa leges dare ut domina et non accipere ut soror et socia vellet, et se grinari Putat nisi dominetur, και tim τυραννει παμπαν flem. γοα- istae Vero jugum illius erre nec volunt nec debent. Fateor sane nunquam Pacem repu diandam esse, si sequi conditionibus fleratur, et sine pietatis et Veritatis dispendio; sin vero nihil aliud quaeritur, quam ut ad eadem Vincula, semi-
153쪽
tiumquo quod evasimus, sub praetextu reconciliationis trahamur, bellum tali paco melius, et dissidium tali unitati longe anteponendum. Non nego etiam aliquid boni expectari posse, si Roma serio de sui reformationa cogitaret, et quemadmodum justam nobis a se recedendi causam dedit, daret etiam causam ad se redeundi, et quidem priori contrariam. Sed quandiu ipsa, is utibiluouis opinione ebria, antiquum semper obtinebit, et eosdem errores cedissimos, crassissimam idololatriam et tyrannidem durissimam propugnabit; quandiu necessario Volet redi sub anathematis poena quicquid definitum est in Concilio ridentino, et quicquid Papae libuerit de omnibus quaestionibus theologicis pronunciare uno Verbo, quandiu stabit Papa, qualis a suis habetur, et qualem se haberi vult, frustra erunt qui de reconciliatione loquentur. Et merito conjicias, si sint adhuc e nostris, os nihil aliud in animo habere ejusmodi consiliis, quam
ad turpem apostasiam viam sibi praestruere, desectionem suam hoc rectorio incrustando, ut majore cum praetextu et plausu in castra hostium transeant, quod in Nigrino Codurco, Milisterio, et aliis visum. Si vero sint ex adversariis eos meras nobis struere insidias, et equum Trojanum Papisticis erroribus resertum Ecclesiis Resormatis obtrudere, ut jure Danaos timere debeamus etiam dona ferentes. XXXIX. Frustra vero obtenderetur conventus aliquis utriusque communionis theologorum, in quo mala accurate deberent expendi, et
sanciri. Nam si talo quid proponi deberet in conet io-hicazyali liber et
Iegitimo excutiendum esset, ad quod liber accessus daretur 'anibus quorum interest, et cujus imica norma et regula esset Seriptura Saer et vox Spiritus Sancti, supremi Judicis in Scriptura loquentis, quod in et ribus conciliis sui iactitatum, ubi in medio consessus thronus sui una iacum libro vangelii, vico Christi, ut observat Baronius ad a. 325. An vero tale concilium expectari possit hodie, Synodi ridentinae experientia
nimis docuit, quae cum ex Volo piorum omnium libera expoetaretur, ad omnia expendenda ex solo Dei verbo, et Ecclesiam reformandam in capite et membris, nulla tamen Visa est iniquior, et ad Pontificiun arbitrium magis mancipata, quod praeter alios, celeberrimus mi nervis, in aureo, quod novissime edidit, Anaιomes Coneilii Tridentini opere, pluribus argumentis solidissime demonstravit. Et hoc, vel ex sola Papas per legatos suos praesidentia, pater potest. Unde Cardinalis Lotharingus graviter querebatur Concilium minime liberum esse, cum neque tractari,
neque decemi quicquam possit, nisi quod legatis placeat, et legati nihil nisi de voluntate apse faciunt, ' apud Suavem Polanum, lib. Vii pag. 596. Et notum est proverbium illo tempore jactatum, Spiritum illum
sanctum, qui ridentina consilia gubemat, in antica clausum subinde Roma mitti.' Ipsa quinetiam Synodus Sesa. H. cap. 21 Serritutem suam satis testatur, quum declarat, Omnia et singula, sub quibuscunque clausulis et Verbis, quae de morum resormatione et ecclesiastica disciplinas Ῥaulo III. et Pio IV in sacro Concilio statuta sunt, ita decreta esse, ut in his salva semper auctoritas Sedis Apostolicae et sit et esse intelligatur.' Quod si tale concilium proponitur, ut nullum aliud hoc remm
statu expectari potest, in quo nihil sanciatur nisi salva Apostoliem edis auctoritate, quid aliud quam ludibrium deboni, qui talia vel in animo
habent, vel aliis suadere conantur γXL. Unde nulla tutior et compendiosior sos ab his laqueis extricandi, quos pacificatoras isti subdoli minimenoticis suis consiliis nectunt, via datur, quam si generose ea respuamus et maneamus in Veritate et libertate, quam Christus nobis peperit, nec patiamur nos iterum sub pristinae
154쪽
122 DE AEMEasARIA ECESSIONE DISPUT. v.
servitutis jugum reduet. Si non melius poterunt a nobis dimitti, quam olim a Iehu dimissus est oram, quaerens an nonsa esset ipsi, 2 Reg. ix. 22, Musa pax potest esse, ' inquit Iehu quandiu durant matris tuto
Jeg et scortationes et praestigiae V Quae pax potest esse Vobiscum, dum mater Vestra aureo scortationum pocul populos dementat, et per foedissimos errores et idololatrias se cum adulteris polluere pergit An nonatuitus esset, qui marito, post uxori missum repudium ob impudicos mores, suadere conaretur, ut talem reciperet qualem repudiavit, non repromissa ex parte uxoris ante actorum poenitentia, et Vitae prioris emendatione PSed longe stultior est, qui nos in gratiam redire jubet cum ea Ecclesia, aqua ceu meretrico divortium facero coacti sumus ob impuritatem ejus rituum et pravitatem dogmatum, qui nobis non etiam spondeat pro ea mutationem in melius purioremque in posterum cultum cum resormatione priorum errorum. Redeat ergo primo in gratiam cum Christo, et pacem cum ipso saeiat, et nos faciles ad pacem cum ipsa redintegrandam inveniet.
XLI. Qui secus secerint, et aures nefariis consiliis praebere non recusarint, graVissimo sos coram Deo crimine obstringent in gratiam divinam ingrati, contumeliosi in labores patrum, et cineres martyrum, qui suo sanguine nobis hanc qua fruimur libertatem pepererunt, Veritatis hostes, Ecclesiae pestes, et Christi ipsius proditores. Facessat a nobis tam infaustae paci '''dimiasium desiderium. Absit ut claudicemus ab utroque latere 1 Reg. xviii. 21, aut pro genuina lingua Canaan, Asedodice loquamur, vel in ejusmodi sormulas ambiguas et flexiloquas consentiamus, sub quibus haereticus potest latere sensus, quales olim in Ariminensi Concilio, edictis Constantii, et Zenonis Ienotico improbavit pia antiquitas. Quinimo memores dicti apostolici 2 Cor. i. 14, 15, 16, nullam esso communionem Christi cum Belial, lucis cum tenebris, justitiae cum iniquitate, et templi Dei cum idolis, mature ab ipsis secedamus, non tam corpore, quam animo et affectu, ne immunditiem ullam vel erroris vel vitii contrahamus. eo a generoso hoc instituto amoVere debent nos, vel hominum mandata, vel promissiones, Vel minae ita enim vox hominum est audienda, ut semper obtineat illud apostolicum, Satius est Deo Obedire, quam hominibus. Quid etiam proderit homini totum mundum lucrari, si animam suam et salutem perdiderit 3 Ecquid vero damni dari potest, quod sit conserendum, vel cum tremenda Dei maledictione, et Patris abnegatione, in quam incurrunt infames illi emansorea, quo crucis Christi pudet, et qui φιληδονω potius quam φιλοθεοι cum Dema Christum deserunt,
et praesens seculum amant vel cum gloriosissima remuneratione, quae
sortes Christi athletas et fideles discipulos manet 3 ellantur in exilium, Deus ipso excipiet. Honoribus et dignitatibus spolientur, regnum ipsis disponet, et coronam incorruptibilem largietur. Pro retrimentis mundi, et despectissimis mortalium habeantur, at ater coelestis in dilectorum filiorum censum recipiet. Persecutioni objiciantur et maledicantur ab omnibus, ipse colliget in sinum suum, et benedicet. Μorti ipsi addicantur,
at ipso Ρrinceps vitae immortalitatem concedet, et dabit ut a morte transeuntes ad Vitam aeterna secim felicitate fruantur.
157쪽
Responde, HENRic WAsER Tigurino. I. Hactenus secessionis Maerae ab Ecclesia Romana nee sitatem tribus praecipue ex capitibus, quas totidem suppeditarunt nobis argumentorum classes, demonstravimus 'adires scilicet in Doctrina, Idololatria in Cultu, et Tyrannide in Regimino. Quartum nunc succedit principale argumentum, non minoris momenti, petitum ab ipsa Dei jubentis voce, quae hanc piis omnibus necessitatem imponit in illustri oraculo quod extat, Apoe. xviii. 4 Et audivi etiam vocem e Melo dicentem, Exite ex ea popule mi, ne participes sitis peccatorum ejus, et ex plagis ejus accipiatis.' Nam si semel probatum fuerit Babylonem istam, ex qua exire jubemur, non aliam
ess quam Romam ontificiam, eo ipso demonstratum erit, necessariam suisse nostram ab ea secessionem, et impossibilem cum ea syncretismum. Quia vero oraculum istud maximi est in hac causa ponderis, ad Veritatis quam tuemur confirmationem, paulo accuratius illud expendero hac disputatione constituimus, sub quatuor praecipuarum, quas compleetitur, partium examines ut primo Videamus, Nosnam sit asylan ex qua exire jubemur secundo, Quis exire debeat, pqpulus Dei tertio, Quomodo et Quando exire teneatura quarto, Mare Reundum sit, ad vitandam participationem peccatorum ejus et poenarum. ΙΙ. Apud omnes quidem est in consesso Babylonem istam, de qua loquitur Joannes, tum hoc capite xiv tum cap. xvii non esse proprie sed
figurato intelligendam non do Babylone mundana, quales binas fuerunt, una in Chaldaea, altera in AEgypto; sed de Babylon mystica, quae noVissimis temporibus debuit Hominem peccati et magnam Meretricem in sinu suo overe. Nam lioet olim idem mandatum datum fuerit populo Judaico, ut mature so exitio Babylonis Assyriae, in qua captivus detinebatur, subduceret, ab ea exeundo Isa. xlviii. 20, Jer. l. 8, et li. 6, Zach. ii. 6, 7, et Spiritus Sanctus eo hic manifesto alluserit, verba vetera mandato novo accommodando quia ut Ιsmo secundum camom fuit typus lamelis secundum spiritum, ita captivitas Israelis secundum carnem in Babylonosuit typus captivitatis Israelis secundum spiritum in Babylon mystica,)certum est tamen veterem illam Babylonem non hic respici, sed novam quandam, quae sub Novo Tostamento ad illius instar erigi debuit. Et haelanus
consensus est inter omnes. Verum quando ulterius quaeritur, quaenam ergo
ait illa Babylon, ex qua secedere jubemur, hic mira est sententiarum diversitas. Et non minus est inter Babylonis istius mysticae operarios opinio-
158쪽
num divortium, quam apud Babelis terrenae aedificatores linguarum coniugio, ut ostendant Romam Papalem non posse per ipsam intelligi, quod tamen pertendimus, gravissimi ducti rationibus, ut in sequentibus patebit. Babjio non . III 8unt erg0 nonnulli, qui per Babylonem non certam
multitudo im aliquam urbem, vel statum significari putant, sed univer- Piorum scin impiorum mussitudinem, quae sit veluti Diaboli civitas, opposita civitati Dei qua in sententia sunt Stapletonus Bandem de Vi- sibi monarch. lib. Viii. c. 8, Maisenda de Antichristo, lib. V. cap. 2 et 7, post Vetere nonnullos A rosium, Anselmum, Rupertum, Aretam, et alios.
Sed nihil si hoc commento rigidius, quod propterea a Pontificiis plerisque rejicitur Beliamino, Suarerio, Ribera, nega, et aliis, qui satentur civitatem aliquam denotari, non vero impiorum multitudinem. Et sane rationes sunt plures gravissimae, quae hoc suadent. Primo, quia Babylonista, quae eadem est cum meretrice magna, Apoc. Vii. 1, 5, quae hoc
nomine insignitur, diserte πολι Vocatur, et non tantum πολις, sed eum articut η πελι η μεγαλη urbs illa magna, Apoc. Viii. 10, 16, 18, quae inter alias civitates numeratur, Apoe. xvi. 19, quod fieri non posset, nisi certa quaedam urbs designaretur. Secundo, de ista Babylone ea dicuntur, quae ad universam impiorum multitudinem pertinere non possunt; ut quod insideat septem montibus. ' Apoc. Vii. , quod imperium habeat in reges terrae,' cap. xvii. 18, quod sedeat super aqua multas,' id est populos et gentes, ut exponitur cap. Vii. 1, 15, quod incolas terrae vino scortationis inebriet,' cap. xvii. 2. Nunquid enim multitudo impiorum regnum habet in reges terrae, eum contra reges terrae imperium habeant in impiorum multitudinem p unquid potest dici sedere super multos populos, id est super se ipsam, quae inanis esse φλυαρ- γ Nunquid mundus dicitur ine. briare incolas terrae, qui sunt ipse mundus a meretrice inebriatus Tertio, illa Babylon intelligitur, cujus excidium, reges qui cum illa scortati, et negotiatores qui cum illa negotiati sunt, et reliqua impiorum turba, qui supremae illi et finali Babylonis vastationi superstites futuri sunt, plancturi sunt ἀπερ-κοων --m Propter metum cruciatus ejus, Apoe. xviii. 10, 15, 17. At si universitas significaretur impiorum, illa multitudo Babylonis excidio
superates esse non posset, nec procul ab ea stare. Praeterquam quod finale omnium reproborum exitium, non erit ante finem seculi, atque adeo longo posterius huic Babylonis excidio, uec verisimile est Spiritum Sanctum toties tamque accurate et prolixe Joanni reVelare voluisse, quod neminem latebat, nec revelatione opus habebat, impios scilicet universos in fine mundi in aetemum exitium ruituros. in. .... n. V. Ristionum istarum Vim senserunt saniores ex ad-MIonom proba Versariis, qui coacti sunt sateri, non tantum certam quandam tur ex ad or urbem hic designari, sed urbem istam non aliam esse' quam Romam. Ne vero ad nos accedere Videantur ProPterea Volunt Romam esse non Christianam, sed Ethnicam idola colentem,
et Christianos persequentem Sic Beliarm. lib. iii cap. 13, de Romano Pontifice, ait, minus suo judicio per meretricem intelligi Romam,' et lib. ii cap. 2, domines passim in Apocalypsi Romam vocat Babylonem,
ut artullianus observavit, et aperto colligitur ex cap. vii Apocalypsis, ubi dicitur Babylon magna sedere super septem montes, et habere imperium super reges terrae Nec enim alia civitas est, quae Ioannis tempore imperium habuerit super reges terrae quam Roma, et notissimum est supra septem colles Romam aedificatam esse.' Sic Caes. Baron. ad a. cap. xlv. n. 18, certissimum assed' ait, hoc nomine Romanam urbem signi-
159쪽
ficari.' Viegas in Apoc. xvii. Existimamus nomine Babylonis Romanam urbem significari in hoc Apocalypsi opere, ubi toties Babylon nominatur.' 'Et paulo post Et Vero Joannes clarissimis argumentis Romam videtur indicasse, quum dixit, mulierem sedere super septem montes, imo omnia, quae in his capitibus memorantur, in Romanam urbem aptisgime quadrant.''Quos sequuntur Ribera Gamaeus, Sixtus Senensis, et alii non pauci; quod ideo observamus, ut os occludamus iis, qui dum Petrum volunt per Babylonem Romam figurate intellexisse, ubi proprie et sine figura loquitur 1 cap. V. 13, nolunt tamen Ioannem, quem hic figurate locutum esse constat, per Babylonem Romam notasse, ne causa Ρontificis sui ullum indodotrimentum patiatur, quod alii vi Veritatis Victi agnoscere coguntur, sponte satentes, non de alia quam de Roma Joannem hoc in loco loqui. V. e mirum hoc videbitur rem ipsam accuratius per
et iii pondenti, talis quippe fit Babylonis descriptio a Joanne,
e . xvii et xviii. ut non alteri quam Romae competere queat. Quanquam autem nulla est nota, quae aptissime non quadret in Romam, duae tamen sunt, quae ita proprie et perspicue Romam describunt, ut nullam dubitationi locum relinquere rideantur. Prima habetur, Ver 3 ubi mulier dicitur sedere super septem montes, quod nemo ex adversariis, Vel tam ignarus est ut nesciat, Vel tam imprudens, ut neget Romae apprimo convenire sitam enim super septem montibus fuisse, et res ipsa clamat, et Scriptores loquuntur. Νam ad hunc usque diem Roma in ambitu suo septem montes in adit, Palatinum scilicet Capitolimum, Quirinalem Coelium, Esquilinum, Viminalem, Aventinum. Hinc Roma ἐπιταλ . septicoliis dicta, et apud Plutarchum mentio fit septimontii, sest nimir. quod celebrabant Romani, quia addito urbi septimo colle Roma septicinis dicta est. Varro de Lingua Latina, lib. V. Dies Septimon m nominatus ab his septem montibus, in qua sita urbs est. Unde Virgi Georg. ii sub finem,
Miliret et rerum faeta est pulcherrima Roma, Septem quos una sibi muro circumdedit arces.
Et Ovidius rist. lib. iii Eleg. 4.
Sed quos de septem totum circumspicit orbem Montibus, imperii Roma, Deumque lacus. Horatio Dii tutelares Romae dicuntur Dii, qui a septem placu re colles. Cum ergo constet Romam super septem montibus sitam esse, liquidopatet, non alibi quaerendam esse Babylonem mysticam, cui hoc tribuitur. VI. Sed Marius adhuc hoc colligitur, ex altero urbis istius charactere, qui a primo non est separandus, qui Ver. 1 indicatur, quum urbs illa
magna dicitur regnum alere super reges terras. Quis enim nescit Romam, Joannis tempore, fuisse σαλευουσαν πολιν, orbis dominam, caput
mundi, reginam gentium, de qua artia lib. xiii Epig. 8, Terrarum Dea gentiumque Roma, Cui par est nihil, et ni hi secundum. Ammianus Μarcellinus, lib. xiv. cap. 5 Romam,' dici per omnes quot-
160쪽
quot sunt partes terrarum, ut dominam suspici et reginam.' Virgil. Romanos rerum Dontinos Vocat et Populum late regem Hora Carmi lib. iv. Od. 4 Dominam et potentem et principem urbium.' Et plane peregrinum esse oportet in Veteri historia, qui non satetur, nullam aliam praeter Romam mundo tunc imperitasse, et reges etiam dominio suo subjecisse,
adeo ut Romanum imperium ολει τει --με- totius mundι nomine saepe Veniat in Scriptura. Hinc iactum, ut veterea plerique Romam Babylonem sint interpretati. Tertuli adversus Iudaeos, et lib. iii contra arcio cap. 13, Sic et Babylon,' inquit, apud Joannem nostrum Romanae urbis figuram portat, Proinde et magnae, et regno superbae et sanctorum debellatricis. ' Ita mero ad Algasi. In fronte purpuratae meretricis scriptum esse,' dicit nomen blasphemias, id est Romae aetemse.' Augustis Romam nunc Secundam Babyloniam nunc alteram Babylonem, nunc occidentalem Babylonem, appellat, de Civitate Dei lib. xviii. cap. 2, 22, 27 Condita est Roma velut altera Babylon, et velut prioris filia Babylonis, per
quam Deo placuit orbem debellare terrarum. ' Et satetur Andreas Caesariensis, ea quae dicuntur, Apoc xviii. de Babylone, quas est apud Romanos, intelligenda esse juxta veterum Ecclesiae doctorum sententiam. 'Sod non ,κxti, VII Verum non satis est agnoscere Romam hic per B ost, o Chris bylonem designari, nisi ulterius probatum demus Romam υ- - non Hyanam intelligi, quae imperatoribus ethnicis iuerit subjecta, quod contendunt adversarii, sed Christianam, quae Papae. Hoc Vero non una ratione evinci potest. Primo, qui Joannes non loquitur de rebus claris et apertis, sed de obscuris et occultis. deo ubi de Babylonis, tum idololatria, tum persecutione Sanctorum agit c. Vii. 5, 6, 7 prophetiam proponit, mysterium notat, summaque ipso admiratione capitur. At
si nihil aliud sibi voluit, quam Romam ethnicam et idololatriae deditam, et Sanctorum sanguine ebriam suisse, quid hic, quaeso, propheticum, quid mysticum, quid admiratione tanta dignum fuisse: An ignota sui unquam vel Romae ethnicas idololatria, vel barbara in Sanctos crudelitas 3 Quorsum ergo tam sollicite describere opus suit, et quidem figurate et mystice,
quod omnibus satis erat perspectum 7 Sed cum Romam ad Christum con-Veream, seque omnium Ecclesiarum matrem et magistram indigitantem, sibi hac visione repraesentatam intelligeret, non potuit non mirari, Sedem, quam Vocant Apostolicam, non modo ipsam Apostaticam actam iri, sed in tantum etiam a pristina pietate degeneraturam, ut omnium in Christiano
orbe, tum superstitionum, scortationumque mater et magistra, tum persecutionum adversus sanctos Dei martyres causa extitura, et ipsius Antichristi sedes sutura esset. Secundo, Joannos de illa Babylone loquitur, quae Meretrix dicitur, et cum qua scortati sunt reges terrae, cujus vino inebriati sunt ejus incolae, cap. xvii. 2 et XViii. 3. Id est, quae idololatria, quae scortatio est spiritualis, totum orbem implevit, et cujus approbatores et defensores ac socios, reges Varios et principes habuit. Sed hoc Romae ethnicae conVenire nequit, praeterquam quod enim meretricis nomen adulterum et apostaticum notat statum, et supponit praecedens aliquod pactum et connubium quo sensu, Isa. i. 21, de Hierosolyma loquens, quomodo civitassidue esι facta meretriae quod de ethnicorum coetibus diei nequit, qui in foedus nunquam cum Christo ingressi sunt, quique per consequens non po8sunt diei illi fidem regisse, quam nunquam illi dederunt, sed tantum de Ecclesiis corruptis, quae prius Christo copulatae, fidem datam perfide abruperunt, qualis sui Romana quae, dum sponsam so Christi jactat, sese adulteria per idololatriam prostituit. Certum est veterem Romam non artibus meretriciis et lenociniis usam ess ad alliciendos populos, sed vi armorum