장음표시 사용
243쪽
Respondensa vinco MicBAELE MIcΗAELIO sensumat. I. Cum frequentissima ori Vitia in Scripturis occurrat mentio, et
graves de eo moveri soleantri estiones, quae ad electionis immutabilitatem et certitudinem illustrandam non parum faciunt, metu suo non carituram esse apud Veritati studiosos operam nostram sumus arbitrati, aibrevem domo institueremus disceptationem. Quod ut commodius exequi possimus, tria hic potissimum expendenda venient. . Quid per Librum vitae intelligendum sit, o quo sensu eo tribuatur. II. An quisquam ex eo deleri possit. III. An et unde constare queat, nos in hoc libro esse scriptos.
II. Et ad primum quidem quod attinet; quid sit Jer 'I uisur iste, et quotupleX, non conVonit inter omnes. Quidam
plures, quidam pauciores ejus species constituunt. Sixtus Senensis, Biblioth sanctae lib. ii. cui placuit ista minutius distinguere, quintuplicem sacere voluit ad instar Pentateuchi, et Volumen unum in quinquo quasi tomos distribuere. Primus illi estis, is, Liber viventium, sive praedestinatorum catalogus, in quo quicunque ad vitam electi sunt, conscripti consentur, de quo avius mil. iv. 3, et Apoc. xvii. 8, et Ti. 27. Secundus est Liber mandatorum, qui κατ ἀοχην Scriptura dicitur, eo nomine recto insignita tum quia promissiones Vitae aetemae una eum praeceptis ad vitam aeteream consequendam necessariis continet, quo sensu passim Vocatur λενοι ζώει Verbum vitas et Doetrina salutis, tum etiam quia Christus, qui verus Deus est et vita aeterea, totius Scripturae centrum est et finis Tertius illi est Liber vitae Agni, de quo Apoc. xiii. 8. Adorabant beatiam omnes incolae terrae, quorum nomina non sunt scripta in libro vitae Agni,' cte. Ita dictus, non quod sit liber ab Agno descriptus, sed quod ipso Agnus ad normam vitae nobis proponatur, veluti liber quidam illustris et conspicuus, non papyro aut membritas, sed in ipsa Christicam et membris aptatus, non atramento miniove, sed pretioso et incontaminato ejus sanguine conscriptus, in quo quilibet Christianus potest uno Velut intuitu leger et ediscere, quaecunque ad piam et vere Christianam Vitam necessaria, innocentiam singularem, profundam humilitatem, e sectissimam obedientiam, patientiam incredibilem, ardentissimam charit iem, et caeteras Virtutes ad aeternae beatitudinis aditum maxime necessarias; ad quem librum pertinere posset, quod Christus dicitur apud Petram, primas cap. ii 21 reliquisse προνα-ν, ut aequamur elua venistis. QuRrtus Vocatur Laber simpraeterito' seu liber vitae uniusciuusque, in quo scilicet singulorum dicta et sacta reponuntur, ut da illis rationem reddant in dis iudieii, Dj0jtigodi. OOQ e
244쪽
de quo vult intelligi locum Ap . xx. 12, ubi ex August. lib. xx de Civ. Dei, cap 14, putat legendum, non tantum ut habetur vulgo, et 'liberisurus
apertus est, qui est liber vilae V se Mer adius apertus est, qui est Merritos uniuscujusque V ut notetur is quaedam divina, cujus virtuto in dio judieii ita reducentur unicuique in memoriam praeterita gesta sua, et ante oculos mentis ponentur, ut nulli tunc licitum suturum sit Vol ignorare, vel dissimulare, Vel abscondere peccata sua. Quintus et ultimus est Liberritos osterno' beata scilicet et aeterna Christi praesentia, apud quem est sonaritae, Hal. xxxvi. et in ei una Visione habebimus lumen vitae, et assiduam,
ut ita dicam, Libri vitae lectionem. Ita ut quicquid in primo Praedestinationis libro sancitur, in secundo Scripturae promittitur, in tertio Agni
exercetur, in quarto Judicii determinatur, in hoc ultimo tandem certissime complendum ait et revelandum. III. Quamvis autem non dissileamur, quaedam hic a Senensi apposito recenseri ad librorum divinorum Volutionem, sunt tamen non auo quae merito hic desiderantur, dum vel sine necessitate quosdam multiplicat, Vel sine ratione alios omittit. Qui enim ignorat Providentis librum amplissimum, cujus tamen nulla hic apud ipsum menti, Quis non videt
iterum, perperam distingui librum primum raedestinationis, a libro ultimo gloriae et felicitatis, qui titulo tantum, non reipsa disserunt 2 Ut nihil jam dieam vel da subtili, sed parum solida libri Agni expositione, cujus nullum in Scriptura veram occurrit undamentum, vel de libri vitae
praeteritae commento, quem sine ratione ex loco pocat exculpere conatur, contra omnium probatorum codicum fidem, qui legunt simpliciter cauo, αλλο area. ιθη Ἀστι σέ-ς, qui ea liber vitias, non ero, σέ- λι-- liberritos uniuscujusque, ut contendit. IV. Ut ergo enucleatius rem totam persequamur, quaedam in generedo libris Dei praemittenda sunt, ex quibus facilius ad cognitionem libri
Vitae, de quo nunc agimus, pereenire poterimus Librorum Dei saepe Scriptura meminit, sed non semper eodem sensu. Nos caeteris distinctionibus
missis, in duos ordines eos tribuimus. Alii sunt extemi, qui a Deo quidem sunt originaliter, sed non in Deo su ective continentur. Alii interei, qui et a Deo sunt, et in Deo, quorum ipse non tantum est effetens et principium, sed etiam, ut ita dicam, subjectum. Extemi rursus varii, sed potissimimi triplices, pro tripliei Dei scriptione 1. Liber Mundi seu Creaturarum. 2. Liber Scripturos. 3. Liber Cometentios. rimum seripsit in undo per opera secundum scripsit in Ecclesia per Verbum tertium exarat in cordo
per Spiritum. Libri Lia,him. P u liber Dei est liber mundi, totius se hujus
varii uniVersi opificium, in quo Velut in libro amplissimo, mag-I. Liber mundi ni quidem et erassis, sed speciosissimis tamen et magna aris incisis characteribus ita se ipsum descripsit Deus, ut aperire oculos nequeant homines, quin aspicere eum cogantur. Licet enim essentia ejussit incomprehensibilia, et humano sensus procul effugiat, tam illustres tamen, tamque claras glorias suas singulis operibus suis notas insculpsit, ut sublata sit omnis quantumlibet rudibus et stupidis ignorantis excusatio. Quid enim est conspicuum hujus mundi theatrum, quam παιλ e- της
λογνωmἀς κω ψυχων Mas-ιλυον, ut magnifice exprimit Basilius ΕΟ respicit procul dubio Paulus, quum Rom. i. 19, 20, dicit --ορατα-- ἀπ' remo
operibus conspecta videri,' scili velut in libro, qui nobis legendus proponitur. Nec abludit Seriptura quin sub libri metaphora de creaturis, et in peeio de caelo loquitur, in xxxiv. 4 Apoc. i. 14, sed inprimis,
245쪽
DIAPUT. I. DE LIBRO VITAE. 20sPaal. xix. ubi non solum , p, seu VOX et sonus, ereaturis tribuitur, sed stiam , seu linea, qualis nempe duci solet in libris scribendis, Isa. xxviii. 13. Undo diduntur coeli 'nui enarrantes gloriam Dei, quia in seipsis velut in libro, qui dicitur, laudum divinarum materiam nobis suppeditant, ut hie revera creaturae sint instar librorum, quae, tu mutae Videantur, in quibus nee loquela nec sermo sit, omnes tamen Vocales sint reipsa, quarum maeo.hique a Satur, sal. ix. 3, nec sursum tantum coeli gloriam opificis praedicent, sed et deorsum terra, in qua magnificum ejus nomen conspictitur, imo praesentem clamat quaelibet herba Deum. VI. Ita Deus in schola naturae homines, non Verbo, sed , 2 ώ. opero erudire voluit, et ut bene ortuli , immisit naturam magistram, submissurus et Prophetiam, quo sacilius erodas Prophetiae diseipulus naturae.' Verum quia liber isto per peccatum marum in modum obscuratus, et tantum non deletus fuit, ita ut ad salutem suffoere nequeat, addidit Deus serum alterum Scripturas, in quo clare et distinete, non modo potentiae et divinitatis lineamenta nobis expressit sed insuper voluntatis et gratiae testimonia indubitata reliquit, unde passim liber Dei, liber Legis, liber foederis, liber Domini voeatur, Exo. HV. 7 Heb. ix is, Isa. xxxiv. 16. Utrumque librum nobis aperitisaltes, sal. ix. ut ostendat, utraque Via Deum se nobis pate- Reisso, et a creaturarum contemplatione ad Verbi lectionem esse transeundum, ut cognitio Dei salutaris possit haberi. Fateor Seripturamo librum Dei singulari ratione Vocari posso tabulas illas, in quibus propriis digitis Legem suam exarare Voluit, quae era'ri, misyta, Pua Dei, et iudi ri, diris Scriptura Dei, xo xxxii. 16, Vocantur. Sed hoc non obstat, quominus verbum illud, quod speciali Dei jussu et inspiratione per viros Θ--ο-- scriptis consignatum est, Mer Dei Verissime dicatur, quia ejus solus auctor est et causa prineipalis, licet usus sit hominum ministerio in eo promulgando. VII. Tertius liber extemus est liber consesentia, in
'dia. i. '' quo Deus jam ab initio cognitionem sui et legem naturalem impressit, et quod sui juris est et nostri officii doeuit;
ita ut singuli, si eum audire et attente expendere Velint, facile non tam hominem, quam Deum ipsum loquentem animadvertant. In statu instituto naturos, liber iste integer fuit et nulla litura notatus. In d Eruto peccati, eorruptus quidem sui et miris modis foedatus, sed mansit tamen ad hominis convictionem et ἀναπολονιαν Gentes enim ostendunt opus Legis seriptum in cordibus suis, testimonium reddente conscientia ipsorum, et cogitationibus vicissim accusantibus et excusantibus,' Rom. ii. 15. In restituto oratio renovatur et rosormatur in fidelibus per Spiritum, ad eorum sanctificationem, quippe qui Legem digito suo non in tabulis lapideis, ut olim, quae confringi possint, sed caraeis cordis inscribit 2 Cor. iii 3, juxta promissionem foederi novo annexam, Inseribam legem meam cordibus ipsorum, et ero Deus illorum, et illi erant mihi in populum,' Jer xxxi. 33. In statu deniquo praestituto loris liber isto perficietur in beatis, super quoaserotinus dieitur Christus nomem Dei sui, ut solant se esse ejus filios, nomen grustatis Dei, aer talem coelestis, ut norint se osso ejus incolas ot cives et nomen suum no m, ut agnoscantur ejus membra, Apoc. iii 12.
VIII. Sio suerunt libri externi Dci. Alii sunt interei, qui ita dicuntur, non proprie, quasi Deus, qui omnia uno intuitu in seipso disponit et videt, opus habeat libris ad instar hominum, vel ad memoriae subsidium, Vel ad
rerum certitudinem confirmandam, sed '--πανῶς et figurate ad denotandam rerum omnium, tum praefinitionem certissimam, tum insessibilem
246쪽
200 DE Nncga Ris MnasIONE DIAPUT. Iv. id est doctrinas, non quidem absoluto haeretiea et exitiales, sic enim ser- Vari non possent sed vanas curiosas et inutiles, heterogeneas, et parum respondentes fundamenti praestantiae. Bene ergo hinc concluseris, in sinu Ecclesiae posse dari tales doctores, qui non rite per omnia muneris sui partes impleant; sed male coIligas communionem oti posse cum iis, qui errant undamentaliter. XXXIV. Hoc tamen tertio evincero conantur ex Lutheranorum exem plo. . Nam si cum illi syncretismum inire non recusamus, qui non minus
graviter errant in articulo de coena Pontificiis, quidni poterimus illum cum Pontificiis pariter intro P Lioe vero de hoc argumento quaedam jam dicis sint, Disp. III. Th. 22, M., quia tamen nihil sermo est, quod toties, et tanto cum ardore a missionariis et aliis pontificia communionis hominibus objici soleat et urgeri, inoo ut hine animi injusto et pertinaci in E. R. odio inconsi nos insimulent ut qui ab ea sodessionem secerimus, et in ea pertinaciter perseVeromus, cum non detrectomus Lutheranorum communionem,
quibus haud minus tamen justas, minusquo idonea rationes secedendi habemus aequum os ut do hoc etiam paulo planius agamus. Primo satemur votum hoc suisse semper Bosormatorum, ut communionem colem et syncretismum inire possent cum Protestantibus, qui nomen a summo Dei
viro Lustero ducere solent, ut infelix illud dissidium tolleretur, quo mirum quantum renascentia evangelii propagatio est inhibita, infirmis scandiaum praebitum, et hostibus veritatis insultandi, et de dissidiis nostris triumphandi data est ansa atque in eum finem ratemitati dextram non semel parati fuerunt porrigere iis, qui eodem pacis et chariistis studio agerentur. Cujus insigne testimonium esse potest decretum Synodi arentoniensia anno 1631, de quo toties mentio fieri solo ab adversariis. Sed ab ipso Reformationis tempore non semel hoc se optare nostri sunt prosessi, et data occasione oonsilia ironica urserunt; quod se runt inprimis varii principes et theologi Resormati, ut patuit imprimi ex legatione quam in eum finem inau-tuit Henricus IV. vere magnus, tunc rex Navarrae, et adhuc noster, ad
principes Germaniae a. 1583, approbante Synodo Vitriacensi. Et non ita pridem ex celeb viri Joh Durae laboribus, qui opus hoc saluberrimum
magno studio et indefessa diligentia promovere conatus est, luculenter liquet. Noe dissicile emet ostendere vulnus hoe non esse immedicabile, eum consensus iste evangelicorum non semel fuerit initus Ut ex colloquio a purgensi inter Lutheram et Zuinglium et alios habito a. 162s, patet, in qu agnitum fuit, in caeteris omnibus capitibus consensum esse, dissensum tantum in unico articulo de coena Domini, eoque non toto; at in conventu ittembergensi, anno 1536, ali 21 fuit inita concordia in communi formula de ea a Melanehinno seripta, et subscripta a theologis utriusque artis, qui ibi aderant. Quibus adde quae in eonventum einfii tensi a. 1532, Wittembergensi a. 1536, Smalealdico, a. 1637, et inter Saxones et Helvetios acta sunt a. 1537, et 1538, ubi ipse Lutherus suis ad Helvetios datis 1 Deo. a. 1537 pacem urget, et optare se summopere te8tatur Erunt tam apud vos quam apud nos aliqua, quibus concordia haec parum probabitur, sed sua et erit. Si tamen nos utrinque, quibus illa cordi est, serio seduloque instabimus, elementissimus Deus et riter utique gratiam suam dabit, ut et alii paulatim mitescant, et aquae turbidae considant. Et postea, Cumprimi varo obnixe vos rogatos Volo, ita de
me existimetis, tanquam de eo, cui res tota summo sit eordi, quique qu-- tum omnino mearum erit virium, nihil eorum sim intermissurus, quae ad concordiam promovvndam pertinebunt. Novit id Deus, quem testem inVo-e super animam meam, 'Me. Tum de capite eontrovereo agens, Verum
247쪽
DisPUT. Vin. NosTRA AB EccLEaIA ROMANA. 201 tamen, at non omnino satis recte mentem mutuo pereepimus, hoc in praesona optimum sit, ut invicem amici simus, et optima quasque mutuo de nobis invicem polliceamur, dono gluma et aqua iaculenta tandem subsidat.' Sio in Polonia evangelici consensum Sendomiris inierunt, an 1570. t Bohemiae ordines, anno 1575 exemplo Polonorum, qui Hussiticam, Bohe--eam et Augustanam Consessionem sequebantur, unanimes in communem fidei formulam convenerunt quam Imperator aximilianus tunc ratam
habuit et securitate donavit Nodam loquamur de civili unione prinoipumat ordinum evangelicorum in imperio, per quam ipsi Reformati agniti sunt Soesi in fessionis Auguriamos, ut in conventibus onasteriensibus et Oin rugensibus fuit declaratum. Quae omnia, non impossibilem, sed saei-iem sero syncretismum, si utrinque spiritu charitatis et pacis agerentur fideles, ostendunt. Ut theologiisa urgenso et Rintelenses non ita pridem in Colloquii Caaselliano auctoritato arenissimi Principis Wilhεlmi Ηaasiae Landgravi inito, agnoverunt. Cujus conclusionem hic subjicere non pigat. Ex his ita ultro citroque actis, cognitis et perpensis atque declaratis,' inquiunt, cum constet, ire ea quae fundamentum fidei et salutis constituunt, plenum esse consensum, quaestiones Rutem controVersassundamentum istud minimo attingere, minusque multo tollere et evertere, conVenit utrinque, ne altera pars alteram, propter dissensum in praedictis quaestionibus residuis traducat, convitiis proscindat, aut damnet, sed aemutuo ainoera et ratem charitatate complectantur, utrique parti addicti etiam ad hoc disponantur, quo se invicem pro ejusdem verae Christiaeele- ais catholicae membris, verseque salvificae in Christum fidei consortibus,
atque vitae intemae cohaeredibus, agnoscant. 'AXXV. Quamvis vero syncretismum eum fratribus Lusteranis iniri posse censeamus, non sequitur eundem posse iniri eum Pontificiis, quia longum latumque discrimen intercedit inter utrosque. Isti impingunt insundamantum multipliciter, sed illi nobiscum in eo conveniunt. Consentiunt in rotestantismo formali contra tyrannidem, idololatriam, et
haereses multiplices Ecclesiae Romanae. Nobiscum aversantur cultum imaginum, et inVocationem sanctorum, purgatorium, satisfactiones humanas, merita operum, transubstantiationem, sacrificium missaticum, adorationem hostiae, primatum Papae, et insallibilitatem Ecclesiae. Eadem nobis est regula fidei et morum, aes scriptura canonica. Idem unicus ediator apud Deum, Christus μινθολνοι ridem justificatio per fidem ex meriti et satissaetionis Christi gratuita imputatione, et alia innumera, quibus a Pontificiis dissidemus, et quae locum secessioni nostrae dederunt. Quod si alia quaedam doctrinae capita retinent, quae nos veritati non satiaeonsentanea redimus, o pauca sunt prae illi in quibus consentimus mutuo, si symbolica scripta, et consessiones publicas, ex quibus de celesiae fide nobis est judicandum, respicimus: nam κοe- γδα et singulares doctorum privatorum opiniones attendenda non credimus et non ejus momenti, quae conscientiam possint inficere, et salutem ipsam evertere. Quod si rea Ecclesiae Romanae in eo asent statu, si bona fideissi crederent, quod Lutherani credunt, et rejicerent quod Hiciunt, facile tolerantia Christiana illis a nobis non secus ac istia flerretur. Sed eum nemo non videat diversissimam esse utrorumque hac in parte sententiam; nemo etiam mirabitur, si, dum istis flere solemus syncretismum, illis
XXXVI. Voxum quicquid sit, inquies, errant Luthermi graviter eum Pontificiis, vel in hoc uno articulo do praesentia reali Orporis Christi in
eoena. Si ergo ab istis propterea secedendum esse nobis putamus, cur
248쪽
non pariter ab illis 2 vel si eum illis possumus ommunionem colere, quidni etiam eum isti. Resp. Fateor dogma hoc Lucteranorum tale esse, quod a nobis probari non possit; sed negamus ejusdem esse momenticum erroribus ontificiorum circa hoe caput. 1. Quia ontifiosi non errant solum in praesentia reali orporis Christi, sed in transubstantiatione, sacrificio missatieo, adorations hostiae, substractione calicis, et aliis, quae gravia sunt et capitalia, quae illi constanter nobiscum ejiciunt. 2. Error Lutheranorum os mere theoreticus; qui montem quidem salsa opinione imbuit, sed qui eonscientiam propterea non inficit, ut aliquid in cultu admittatur, quod idololatriam sapiat Licot enim Christum praesentem esse Velint in sacramento, tamen adorationem sacramenti ne ipsi agnoscunt, ne aliis imponunt, sed aperto impugnant. Frimo dieunt, ' sieloquitur Chemnitius in Exam Conci Trident. p. 2 de Veneratione aer menti, do ontificiis, ipsum sacramentum Eucharistiae, seu totum illud, quod a Domino ut sumatur institutum est, esse cultu latriae adorandum. Atqui Eucharistia, juxta dictum Irenaei constat duabus rebus, terrena et coelesti Essent igitur etiam terrena elementa panis et vini in Eucharistia cultu latriae adoranda, quod a manifesto idololatriae seu σολιατρος crimine excusari et defendi nullo modo posset.' Et postea, Ad cavendam igitur idololatriam diserto distinguendum est Christus Deus et Homo
in divina et humana natura in aetione praesens adoretur, substanti Vero vel species elementorum panis et Vini non adorentur, nec praeter Creatorem etiam creaturam colamus,' ste. Sed Pontificii non hi modo theoretice, sed et metis etiam errant, et quidem gravissime, dum ad rationem hostiae et eredunt ipsi et exhibent, et caeteris tanquam summem cessariam sub poena anathematis omnibus imponunt. 3. Luthorani Hosalluntur resp. Dei, dum putant corpus Christi ibi esse, ubi non est revera, sed non quoad Objechum, ut pro corpore Christi aliud aliquod subjectum, substantiam puta panis, accipiant, quia Volunt semper manere panem distinctum a corpore Christi. Sed Pontificii non modo peccant resp. lori, sed et o*eeta, dum non tantum Christi corpus ibi esse Ioealiter pertendunt, sed ipsum panem in corpus Christi mutatum statuunt atquo ita, dum oredunt so adorare Christum, reipsa nihil aliud quam panem adorant,
et sic merito in in ratiae crimen incurrunt. 4. ontificii adorationem hostis non modo in usu sacramenti sanciunt, sed etiam extra usum seu extra illam aetionem imperant, puta quum panis in processionibus eireum statur et in repositione includitur, ut tunc populo adorandus proponatur. Sed Lucterani, licet cultum Christi in usu sacramenti agnoscant, extra illum tamen peculiarem cultum aut adorationem ad panem circumgestatum vel repositum statui non posse in manifesta idololatria profitentur. Quid aliud possumus,' inquit ibid. hemm, Juxta normam verbi divini judicam, quam talem cultum non esse Xeι--ἀπρον, sed ασελ τρωανγ' 5. Licet praesentiae realis dogma varia absurda post sotrahat; quia tamen Lusterani ea non agnoscunt, et ab his abhorrere se profitentur, et testantur se credere praesentiae istius modum eaAe plane ἄρ--τιν et inexplicabilem, qui non obstet, quominus corpus Christi saltem quoad caelum natura , ut loquuntur, unicum locum eumque circumscriptivum occupet quia naturarum in Christo veritatem et distinctionem expresso nobiseum confitentur, non statim possunt aut debent illis impingi omnes illae, quae ex hoc ipsorum dogmate possunt elici consequentiae, quasi de illorum essent fido ut non possunt justo nobas adscribere portentosa illa dogmata, quae ex nonnullis quorundam doctorum nostrorum verbis mala
intellectis solent perporam olligere. Sed Pontificiorum alia est ratio:
249쪽
no enim, quia minis illis errores solum sunt indirecti, et Ur eona quentias educti, sed directi et formatis, quos non modo non obiciunt, sed quo omnibus credendo obtrudunt, V. g. sacrificium missaticum, trans stantiatio, adoratio hostiae, culina imaginum, e 6. Syneretismus, quem optamus cum Lutheranis, talia est, ut per eum nihil decedat nobis do ea Veritate quam profitemur, utpote qui in sola ratem tolerantia consistat, doneo Deus ulterius errandia illuminet ad plenum consensum ineundum,
in iis in quibus dissidemus. Sed Roma, quae se dominam et inisssibilem
jactat, nullum potest syncretismum admittere, nisi in ejus Verba iuremus, at illius jugum subeamus. Absit vero ut tale quid Vel cogitemus unquam, vel praestemus vineamus in liberate, in quam Christus nos asseruit, nos reconciliationi praetextu redeamus ad compedos, et sub jugum durissimae servitutis, in quo antea detinebamur, denuo mittamur. Et si nostrum ad se reditum obtinem vult Roma, redeat primo in gratiam cum Christo, et eum solum regnare patiatur, et nos iaciles experietur in ineundo consensu. Sed hoc optare facilius est quam sperare nisi Deus, qui hominum corda in manu sua habet, potenter ea Spiritus sui virtute fleetat, quod piorum omnium votum esse debet. XXXVII. Cum ergo ex iis omnibus, quae a nobis hactenus disputata sunt, constet, Romam quamplurimis exitialibus haeresibus doctrinam Christianam corrupisse, at in cultu crassi imarum superstitionum et idololatri
rum, quae cum Salute Plan sunt ----, ream esse atque adeo sedem
esse imperii tyrannici et Antichristiani, et insignis apostasiae, quae novissimis temporibus contingere debuit, a qua proinde Spiritus Sanctus pios omnes seeodem jubet, si saluti suae consultum volunt, quid supereat nisi
ut concludamus, necessariam omnino fuisse atrum nostrorum ab ea a eessionem, et impossibilem, rebus si stantibus, nostrum ad eam reditum
et cum ea socretismum, qui totius istius Disputationis scopus sui et finis. Faxit Deus Optimus viximus, qui nos ad gloriosam regni sui libertatem Vocavit, ut in hac Veritato salutari magis magisque eonfirmati, posthabitia et spretis promissis et minis omnibus, quibus vel nos inescare et ad soanteere, vel a fide Christi deterrere et abducor Babylon conatur, Christo
unio capiti et sponso nostro indivulse adhaerentes, illum ita constanter Prae omnibus amemus, colamus, et sequamur, ut nihil ab ejus communiono avellere unquam nos possit donec ad communionem ejus gloriae in eoeloatra lati, eum eo in aetemum felice vivamus AMEN, AMEN.