장음표시 사용
611쪽
DISPUT. Vis. DE SATISFACTIONI CHRIsTI VERITATE. 657
etiam corporali, eum traducet nos de morte ad Vitam E. 2. Minor nega. Christus enim a norte nos liberavit quatenus illa poenas rationem habet, ita ut si moriendum sit nobis, non moriendum sit amplius ut poena seramus peccati nostri, sed ut a sordibus peccati repurgati in eoelestem selieitatem traducamur, ideo mora nostra non est amplius maledicta, sicut maledietio est omnis poena peccati, sed beata apoc xiv. 13, preciosa in oculi Johovae, Psal cxvi. 15 dulcis somnus requies laborum, depositio sarcinae peccati sttransitus in vitam aetemam is peccato est quidem quod homines otiam fi- dolo moriuntur, non morerentur enim nisi peccatoros Maeni, sed ex merito et gratia Christi est, quod homines per mortem ad Vitam traducuntur, quia ita immutavit Hus naturam Christus, ut etsi occatum semper sit occasio moriendi, non sit tamen ejus poena, Vel ou- finis propter quem morti obnoxii sum .
XXX. Hinc liquet quam salso pertendat adversarius Christum mortinaturali quatenus homo natus erat suisse subjectum, nam cum ubique testetur Scriptura eum non propter se, sed propter nos mortuum essΘ, Θt eou- stet eum amotissimum et justissimum senipe suisse, illi vita tantum ex praescripto Legis, non mors debebatur, ita ut detestandum sit merito im-bium adversarii dogma quod Christum per se mortalem statuit Non molius diei etiam Christum nos a morte non exemisse, sed tantum a moriendi necessitato, nam cum omnibus adhuc incumbat moriendi necessita' teste Apost. Heb. ix. 27, quomodo ab eadem liberati censeri possumus γNeque ut veritati derogat, quod illi qui in extremo judicio superstites
sunt futuri non morientur, Etsi enim non Orientur, in huntur tamen,
Cor. V. 51, et se immusatio illis erit instar mortis, qua deposita et abolita terreni Adam imagine quam nunc portamus subito in coelestis imaginem sunt transsormandi Addo quod si hinc colligendum esset,
Christum nos liberasse a moriendi nocessitate, sequeretur eos solos fuisso liberatos, alios autem qui ante obierant nequaquam, quod absurdissimum
XXXI. Ada . mora bifariam consideratur, vel in se prout infligitur iis qui sunt oxtra Christum, vel respectu fidelium in Christo. In Christo si spectatur non eat amplius mors, ut diximus, id poena peccati, hunc illi aculeum adami Christus Rom. viii. 1, quod locum dedit gloriation Ρaulinae, Ubi est mors victoria tuae, M 1 Cor. V. 55 56. At in se et extra gratiam, naturam retinet suam, et nemini incinnbit nisi in poenam, reprobis quidem propter peccata prvina, at Christo propter aliena, nim nost ipsi imputata. Non valet E consequontia, Fidele mortem non sustinent ut peccati poenam, E mors non est semper peccati poena, qui quaestio est donatura mortis in a spectatae, non vero prout in fidelibus per Christum sat immutata, quia anim semel hanc poenam luit pro ipsis Christus, non patitur justitia eam rursus ipsis eum in finem imponi, sed in aliis omnibus qui hoc bonaficio non fruuntur primarius finis semper obtinet, ita ut nemo nihiVel propter sua vel propter aliena moriatur peccator. XXXII. Neque ullius ast momenti quod 4'. loco assertur do morte violenti Nam 1. Distinctio intor mortem naturalem et Violentam non satis est accurata, siquidem nulla mors proprie eat naturalia, ut ante dierum id.
naturae sequela, sed omnis violent et contra naturam. 2. Si per mortem.
Violentam intelligat eam quas soris per vim insertur dico, rimo, non satiε,
firmam esse consequisntiam, amo propter alien peccata Violenta moris . jure occiditur, . nemo propter aliena peccata Violenta morte jure mori .
tur, Aliud quippe est mori, aliud occidi, potest quis morte violenta propter via sua Vel aliena peccata non iniuste mori, qui tamen injiaste occidetur,
612쪽
verbi gratia si quis impius ab alio interficitur, ex privato odio ac Vindicta, jure quidem respectu Dei moritur propter sua peccata, sed non jure tamen ab ali sed iniquissim occiditur; sic Christus jure quidem morti traditur a Deo propter nostra peccata in se suscepta, sed injuste tamen a Romanis occiditur. Secundo, axioma illud quod nemo propter aliena peccata jure moriatur, vel intelligitur de judiciis humanis vel de divinos in illis satemur ordinari locum hoc non habere, quia leges non permittunt alium pro alio occidi, quanquam et nonnunquam hoc usu venire soleat ut in crimine laesae majestatis et aliis atrocissimis haeredes et posteri in partem veniant poenae cum principalibus reis, quod probatum iii antea Disp. ii donecessitate satisfactionis; sed resp. Dei qui gummum jus vitae et neeis habet in croaturam, nihil obstat quominus alii pro aliis plectantur justissime, maximo si inter eos intercedat aliquod communionis Vinculum, ut ex variis exemplis constat, Jos. Vii. 5, 2 Sam xxi. 5, , quod et antea in Lege sanxerat se Visitaturum peccata parentum in filios. Itaque etsi hoc non obtineret inter homines, quia tamen in judicio divino non semel occurrit, salsum ex eo deprehenditur hoc advorsarii axioma et quod illi superstruitur dogma Christum scit jure propter aliena peccata non posse morti tradii Dei dispensatione. XXXIII. Hie oro excipitur rursuA, Sed demus, inquit, omnia peccata nostra Christo imputata fuisse, et ob eam rem ipsum esse mortuum, num idcirco eum pro ipsis peccatis etiam satisfecisse credendum erit 3 inime, inquit, quia sequeretur sic, quod quilibet nostrum qui Christiani sumus ideo morimur quia imputantur nobis delicta nostra, nemo tamen nostrum pro suis delictis moriendo satisfecit. Resp. Sed nititur salsa hypoth. quasi fideis cum moriuntur, ideo moriantur, quod ipsis peccata sua imputentur, at vero licet occasione peccatorum moriantur, non ipsis tamen imputantur
amplius ad poenam, quia Christo imputata erunt, qui peccatum pro ipsi slaetus est ut essent justitia Dei in ipso 2 Cor. V. l. in si moriuntur
non moriuntur amplius ut poenas serant et satisfaciant, sed ut corpore mortis liberentur et per mortem ad Vitam transeant. De caeteris qui sunt extra Christum damus mortem illis in poenam cedere, eosque mori in pee- eatis et reatu suo qui ipsis imputatur et pro quo quidem singulis poenis quas patiuntur solvunt, sed non satisfaciunt tamen, quia ita ea serunt ut nunquam perserant, ita eas patiuntur ut nunquam propter infirmitatem suam queant ex iis eluctari, ideoque quia nunquam solutio est persecta,
nunquam etiam satisfactio potest illis tribui. In Christo vero aliter, quia semel plenissime solvit, vere etiam patiendo satisfeest XXXIV. Denique pertendit non satis accurate posse dici Christo peccata nostra fuisse imputata, quia alias immerens non fuisset mortuus, quod tamen in persona Davidi de so palam profitetur,isal lxix 4 Quae non rapui tunc reddidi; item quod antea dixerat oderant me gratis,' quod ad se transfert, Joh. V. 25, quae Verba nullam juridicam causam fuisse demonstrant cur Christus eam mortem serre teneretur, quod omnino salsum esset, si nostra illi imputata peccata suissent; siquidem jure et merito posset dici interfectus. Sed peccat sana a dicto secundum quid. Non posset diei Christus immerens mori, respectu nostri concedo, respectu sui nego nam etsi pro nobis solVat, pro se tamen nihil debuit. Deinde aliud est Christum immerentem interfici a Iudaeis hostibus qui eum gratis odorant, aliud immerentem morti tradi a De Judice, prius verum, sed non posterius. Ne aliud innuunt verba saltis; nam ut nulla fuit causa justa propter quam eum hostes persequerentur, ita revera non debuit ipso quod solvit pro nobis, justus' enim pro injustis passus est,' 1 et iii. 18.
613쪽
DISPUT XVII. DE SATISFACTIONI CHMATI VERITATE. 559Verum etsi nihil pro se debuerit Christus, non obstat tamen quominus juro ab ipso poenas repetierit ater, postquam nostrum sponsorem eum sedit.
XXXV Itaque eum fit mentio addictionis Christi in mortem duo isti actus imprimis sunt distinguendicio. Des alio Christi in adem qui pro
nobis satisfaceret. 2. Infictio pomarum nobis debitarum in Christum sponsorem constitutum. Prior non est actus Iustitios, sed tum supremi dominii erga Christum hominem, tum misericordio erga nos nulla siquidem ratio fuit in Christo propter quam teneretur hoc ossicium suscipere, et se pro nobis sisteres at alter bene dicitur actus justitiae, justum enim sui Christum sponsorem congiitutum pro nobis satisfacere, imo aliter fieri non potuit ex ordine Dei. Ita licet personaliter et intrinsece seu inhoerenter erit innocentissimus, et hoc pacto puniri jure non potuerit, tamen quia suΦsMutis et judicialiter sui nocens, propter peccata nostra in se recepta, justitiae ratio omnino postulabat, ut pro iis pro quibus spoponderat plecteretur, et sic
vere pro ipsis sat acere Et de his quidem hactenus.
I. Sicut contra Fanaticos Anabaptistas Christum ita naturam humanam assumpgisse ut revera nobis fuerit ---ι- certo asserimus; ΙΙ. Ita contra Pontificios Christi Corpus omnes vera et essentiales ericorporis proprietates semper habuisse, adeo ut neque fuerit invisibile, neque illocatum, neque ubique diffisum, confidenter asseVeramus. III. Und licet veram idiomatum communicationem in concreto resp. personae iacile admittamus eandem tamen in abstracto resp. naturae humanae quasi ipsa Omnipotens, omnipraesens, et omnisci facta fuerit, constanter negamus.
IV. Nomen ri, sive simplex statuatur ut nonnullis placet derivatum a radice ribae, id mittere, mutato' in ri, Vel a radice ribae, hoc est quietum et felicem esse ; sive compositum dicatur ex nomine μου, id filius, et pronomino fixo , id ejus, mutato ' in ri, ut Ionathan et Aben Egra exponunt,ati filius ejus, Vel quod non minus Verisimile ex pronomine relativo, pro 'o et praepositiones, et assixo , ita ut ait idem quod ' 'υ ---ωται, cui repositum est, supple regnum, ut Onhelos, Hierosolymitanustaraphrastes, et lxx. Vertunt, quocunque tandem modo explicetur, Nomen hoc ut et ipsum Oraculum Gen. xlix. apprime Christo competere censemus. V. Nomen metamάμφι-- ri'ri', non ex superstitione aliqua Iudaica, sed ex mera ejus punctorum ignorantia, nihil tamen temere a nobis definitum volumus exercitii causa ἄ- νη- esse defendemus. VI. Hoc nomen ita Deo soli proprium esse, ut nulli creaturae possit vere tribui, contra Socinianos bene statuimus.
617쪽
Respondente BENEDRT CALANDRINo, 6 mensi. I. Quamvis varia illa argumenta quae Disputationibus superioribus allata sunt suffcere possent adstruendae sententiae orthodoxae, De satis e-tionis Christi veritate. Quia tamen Spiritus'. tantam in ea tradenda Me cita adhibuit, ut nihil omiserit quo fidem ejus in animis nostris plene stabiliret et contradieentium impietati occurreret, irum videri non debet
si momentosissimam quaestionem do qua hactenus multa satis jam Verba fecimus, denuo retentemus, et rationibus praecedentibus nonnullas adhuc auctari vice adjiciamus, necnon ab adversariorum exceptionibus Vindicemus. II. Ut ergo quam orsi sumus telam pertexamus, Sexta nobis argumentorum classis hac disputatione instruenda venit, quam ex sacri serum'. T. collatione petimus, utpoto quae multifariam et subrogationem quam quaerimus, et Ratisfactionem doceant. Argumentum principale nobis hoo esto, Qui tanquam sacerdos et victima sub Vet. est praefiguratus, et sub NOV. oblatus, peccata nostra super lignum tulit, utique is non bono tantum nostro, ad confirmationem puta doctrinae et patientiae exemplum, mortuus est, sed loco etiam nostro substitutus, plenisηime peccata expiRndo, vere pro
nobis satisfecit; At hoc ipsum pro nobis praestitit Christus Ε. Cujus ratioeini voritas duobus undamentis nititur, rius est Christum Vere face dotem suisse et victimam et ut talem se obtulisse, osterius hane utramque σου in is necessario importare peccati expiationem et ex consequenti satis-
III. t ad illud quidem qnod attinet, vix opus est ut immoremur in eo demonstrando. Nam praeterquam quod hoc non dissilentur ipsi adversarii eum quibus re nobis est, adeo diserta est hic Scriptura ut lucem sit in meridie quaerere de eo adhuc dubitare. Nam ut jam non dicamus hano esse muneris mediatorii non minimam partem, quae expressa Dei sanctions imo et jurejurando ad ejus aetemitatem contestandam Christo commissa legitur, sal ex. 4, quis nescit hunc suisse praecipuum finem totius sacerdotii Levitiei et saerificiorum quae sub Lago subinde offerebantur ut sub
hisee velut umbris sit figuris Christus summusiontifex Ecclesiae et Sa ficium ejus expiatorium quod in morte peragere debuit adumhraretur pot
618쪽
sus Apost docet in Epist ad Heb. Me alia do ea a ipsi toties et Me mdotis et Agni nomen tribuitur quam ad utramque hane muneris sui partem designandam quae necessaria fuit ad redemptionis et reconelliationis nostrae opus perficiendum cuin enim ad placandam numinis iram et gratiam ejus conciliandam et poenas essent serendae quae a sanctionibus Legis im- Ponebantur, et actiones exequendae quas Legis manda is ad vitam consequendam postulabant, Ut ex utrisque simul satisfactio meritoria sponsoris nostri exurgeret, quae et liberationem a morte impendente, et jus ad vitam deperditam impetraret, debuit utraque in Christo cone rem et saeerdotii et victimae ratio sacerdos esse debuit qui offerret, victima quae osse retur; sacerdos qui ageret, Victima quae pateretur; sacerdos in spiritu, Victima in arae; quod utrumque in ipso revera impletum Videmus cum per Spiritum aetemum se obtulit, Heb. . , ix. 14, siquidem non opus habuit sanguine alion taurorum et hircorum ut sacerdotea Leritici, sed ipse et sacerdos et vietima per proprium sanguinem selemam
redemptionem adeptus aditum sibi sedit in coelum, ibid. et alibi dieitur se tradidisse προ ορὰν καὶ σέ- ψ, ph. V. et sanguine suo nos redemisse, es et t. 19, quod utique dici non posset nisi geminus ille respeetus et sacerdotis et victimae in Christo moriente locum habuisset. IV. Alterum autem do quo disceptatur potissimum non una ratione comprobari potest mo, sacerdotii natura hoc postulat, Nam si nee dos fuit, non tantum docere obuit et revolare voluntatem Patris Metrinamque ejus confirmare, sed et aliquod Deo offerre sacrificium ad expiationem peccati sunt enim aliae sacerdotis, aliae prophetae partes, Prophetici muneris ratio proprio consistit in iis quae pro Deo agenda sunt apud homines, est enim interpres voluntatis Divinae, cui id curae est ut hominea intelligant quid sit ipsis ad salutem et credendum et iaciendum neceA-rium : Itaque cum Scriptum do prophetico Christi munere loquitur, docet Deus se in ipsius oro verba sua positurum et jubet audiri reverenter, --nasque reposcendas minatur ab eo qui ipsi non auscultaverit, Deut xviii. 18, 13. At sacerdotis munus proprio et contradistincte ad Hopheticum in iis Occupatur quae agenda sunt apud Deum, καιίστατα inquit Apost Η . . I, et Viii. 3, τὰ -- τον λον, ut scit offerat dona et sacrificia pro peccatis 'atquaadeo aliquid operetur quo Deus homini propitius fiat et reconcilietur. Quum itaque Christus sit veri nominis sacerdos, non id tantum habet quod docent homines, Vel quod intercedat pro nobis apud Deum, sed quod etiam Verum et reale sacrificium obtulerit pro peccatis nostris, unde consequitur aliud omnino intendisso Christum in morte sua quam doctrinae eonfirm tionem, quod vellet Soeinus, nam sic mortuus fuisset tantum ut prophet non ut sacerdos et victima. accedit etiam et illud quod Christus non pro iis tantum hominibus Sacerdos fuerit qui post ipsum vixerunt, sed et proclinqui Vixerunt sub Vet. est. quum unus omnium sit ediator 1 Tim ii 5, qui heri et hodie idem ost Heb. xiii. 8, Unum nomen in quo salutem consequi possumus, Act iv. 12 Cujus gratia servantur pariter illi nobiscum, Act. V. 11 An vero Christus diei potest servasse eos solo exempla quibus scit tale exemplum propositum nunquam fuit 7 Nemo sane dixerit Ser-rit ergo merito, quatenus mors ejus intercedere debuit, tanquam Redemptio Peccatorum praecedentium sub et Test. Η . ix. 15 Rom. iii 26, ut 'irtute solutionis a Sponsore certo tempore futurae debitor a carcero
. Id ipsum oro luculentius etiamnum probat Vissimos quam Christus in hoo ogotio induit Primo, quia inter gentes communi consensu receptum est victimam loco pereatoris offerri ad placandum Numen Dj0jtigodi. OOQ e
619쪽
offensum, et reum ipsum a poena eximendum, quod vel ex istis poetae verbis tanquam vulgatissimum colligitur: Quum sis ipse Oeens, m invi cur Victima pro te esuritia ea morie acterius sperare 3atulam. Pro te, id est tui Deo et vice neque alia videtur causa fuisse et origo horrendas illius ea.ποιώσιας quae inter tot Gentes olim etiam celebratissimas obtinuit. Quum eiiim istae naturae ductu non ignorarent, quo majus es-ao quod daretur Deo, eo facilius Veniam posse impetrari, praesertim si ἄ--λ-eas cum eo quod redimeretur aliqua esset aequalitas, si homo pro homine hostia seret Ideo a pecudum mactatione in piaculis faciendis ventum est ad mactationem hominum causam affert Caesar do Gallia loquens, lyro vita hominum,' inquit, nisi vita hominia reddatur non posae morum immortalium numen placari arbitrantur.' Hoc factitasse primi reperiuntur Phoenices seu Cananaei, quos notum ex Scripturis Molochum qui Saturaus fuit placare liberorum suorum mactatione solitos, quo Tertia Apol. c. 19, respieiens dicit malumum imprimis humana victima delectatum suisse, ideoque tumulum filiorum fuisse appellatum.' Indo ad Tyrios et Poenos mos transiit, quod Juatinus post Diodorum tradidit lib. xviii. Homines ut victimas immolabant et impuberes aris admoVebant, pacem Deorum sanguine eorum expossientes.' Usitatissima quinetiam laias olim per Graeeiam, Italiam, Siciliam id onus sacrificia narrat Plinius, neque Romae abrogata ante annum 657. Huc pertinent etiam publieae illae hominum devotiones quibus Veteres placari Deos censebant, quod de Deciis notat Cic. ii iii de nat. Deor. et Livius Vocat eos piacula omnis Deorum sese, quatenus hominos ipsi pro patria se devoventes poenam quae caeteris impendebat
in proprium caput accersentes ab aliis avertebant. Hae autem utraque oonsuetudo apud Gentos non invaluisset, nisi constans suissot apud eos sontentia, victimam vel piaculum locum peccatoris subire ad ejus Redemptionem. VI. Secundo, subrogationem hanc et satisfactionem Deus expressius
tradit in sacrifieiis Leviticis imo, in victimos integrae et purae Natione quae a reo fieri debuit, de suo enim dare debuit Victimam ut testaretur loco suo supponi ad eam serendam poenam quae sibi debebatur Secundo, in sanguinis jusione quae mortis et supplicii commeriti imaginem expressissimam habuit, imo substitutionem non obscure arguit, dum sanguis pro anima seu vita hominis ponitur, Lev xvii. 11 Anima,' inquit, cujusque camis in sanguine, ego vero destinavi vobis eum in altari ad expi tionem aciendam pro animabus vestris, nam sanguis est qui pro anima expiationem facit.' Ex quibus constat sanguinem a Deo dostinatum ago ad expiationem animaram, quia in eo est anima carnis, id est vita ipsius, non quod proprie sanguia sit vel anima Vel vita animalis, sed propter spiritus vitales qui animae organa et virtutis ejus vehicula sunt, unde estuso sanguine simul Vitam extingui necesse est. Atque haec ratio fuit propter quam, Gen. ix. ubi liberosus pecoram conceditur, hoc interdieatur expresse,
ne ear cum sanguine comedatur, quia anima sit ejus sanguis vel in sanguine. Ita ex vetustissima lege ad populos omnes propagata sangui csι loco animae, quo respicit illud Virgilianum :Sanguine quoerendi reditu animaque Mandum. Si Ε. sanguis datur ad expiandas animas quia est loco animae, utiquo
620쪽
eus sustinendo locum et vicem ipsius hominis pro eo moritur. Neque alia de causa Heb. ix. 22 dicitur ' sine sanguinis offusione non fieri remissi nem,' nisi quia condonare non potest Deus sine praevia satisfactione, quae mortem violentam et judicialem per sanguinem designatum peccatori δε-bitam necessario postulat Tertio ritus impositioia manuum usurpari in sacris istis solitus, claro illud ipsum confirmat de quo Levi i. 4 et Exod. xxix. 10, et alibi non semel. Cur enim tenebatur ille qui offerebat vel per se vel per sacerdotem manum capiti victimis imponere fiebat illud quidem ad majorem rei ipsius consecrationena, ut testatum fieret per hane κω- λειαν antinal Deo sacrum et proprium fieri, sed potissimum substitutionem victimae loco peccatoris innuebat, et translationem reatu ab isto ad illam, Inde portare peccoua imo et pecearum et execratio ipsa dicebatur. Quarto peccatorum confessi quae exigebatur Vel a sacerdote vel a populo, de qua Leuci xvi. 21, in descriptione solennia et anniversarii sacri expiatorii, Imponet manus Aaron et confitebitur omnes iniquitates filiorum Israel. Quid ita γ ut scit devoluta in eam significarentur peccata omnia quae expianda erant, et eorum purgatio ab ipsa Victima peti innueretur. Hua consessionis apud Gentiles usum in sacris suisse docet nos Alex ab Alex. l. v. e. 17 Rem divinam iacturus ad suam levandam culpam debet Einprimis reum dicere et noxae poenitere ac fateri admissum, 'Me. Quinto
hue saei etiam illa irae Divinos depreeatio quae in casu homicidii fieri solo-bat, Deut xxi. . Nam homicida non reperto, populus qui consomo proximus erat, pecude caesa debuit purgari, ne sanguinis innoxi reatum ferret, alioqui non poterat terra expiari a sanguine effuso nia per sanguinem effusoris, ut lex ait um xxxv. 33. Cur vero, si sola Dei misericordia absque ulla satisfactione reatus isto tolli potuit prae populus agnoscit hoc flere sacrificium ad tollendum reatum, Expia, inquiebat, populum tuum, Deus, acceptando Victimam oblatam, et ne imputes sanguinem innocentem, demonstrans scit hanc Victimam populi vicem hae in parte ma-tinere ad tollendum reatum qui caeteroquin illis impositus suisset. VII. Sexto deniquo Metus istorum sacrificiorum hoc evincit claria-aime e iasio scit et sit is quae in illis fieri solebat; nam si saerum rito peractum erat, et Victima Deo dicebatur acceptabilis evi, Lov. i. 3, et oblatio in odorem bonae fragantiae ' ri Q v. i. 13, 17, et remigato peQ-eati cum liberatione rei sequebatur, unde passim in LeV.4V. V. yc. lem Expiatis sum sacerdos et remittetur ei. Hoc Graeci καλλι ais, Latini Lua dixerunt, scit. Sacrificio rite peracto Deum placare. Non omnia qui sacri fidat, etiam litat Plautus in Poenulo si Hercule istud unquam sacrum ea tunc Iupiter faciat ut somper sacrificem et nunquam litem V Sacrificando veniam quaerimus, sed litando impetramus, ut bene Noniua observat. --ro essectus iste duabus vocibu ut plurimum exprimitur apud Hebraeos aediet uri, quae etsi promiscue usurpentur pro expiare, placare, reconciliam, peculiariter tamen prior Videtur personum respicere, ponterior rem Psam et factum, quod per luitionem cense succedaneam expiatur Graeci tribus potissimum vocabulis duobus isti respondentibus deacribere --
lent 1 per ιλα - piseationem et Pro itiationemri 2 per καMeισρον ἀν-- ν αγ-ρον, --η, ursationem, remis3ionem, sanctificationem 3 per ἀπολυτρωειν redemptionem, liberationemri quibus apposito designantur tres praecipue sacrificiorum Proserebantur quippe ad Deum, adprecatum, ad hominem, ad Deum ut ira flens placaretur, ad peccatum ut admissa culpa e laretur, ad hominem ut persona re Veniam impetraret et a pinna
Meraretur. Tria orgo per ista sacrificia obtinebantur, mi placatis, pec-oati e latio, hominia Maratis, aed nautrum ex his itibus obtineri potuit