De necessaria secessione ab ecclesia romana, disputationes: disputationum ...

621쪽

ain aliqua satisfactions nam nee persona liberari potuit sine vietimae subrogatione, nec mus placari sino sanguinis usione, ne peccatum purgari sine poenae latione. Unde colligimus in sacrificiis et subrogationem et a ti actionem typi an saltem et caerimonialem loeum habuisse. VIII Quum E Christus ipsi fatentibus adversariis talo obtulerita orifieium expiatorium, negari non potest, oum eatenus alisfecisse loco nostro substitutum. Et sano quod olim victimis tribuebatur, id ipsum et Christo, sed longo excellentiori ratione tribui non semel animadvertimus. I violima est molestis ἀω εκ et ἀπινιλιο quae a Deo loco nostro substituta pro nobis offerri debuit, Rom. Viii. 32, Eph. V. 2, Heb. Vii ix et x. et revem tradita est. Nam qui humanas aversabatur Victimas Deus quique sanguinotaurorum et hireorum sibi minime satisfieri testatus est saepe in sola in 'a..-- acquievit, o sibi ipsi de Victima prospexit in holocaustum, ita ui implotum hi videas quod olim in sacrificio Abraham adumbratum fuerat, Gen. xxλ; quemadmodum enim Isaacua liberatur et poena in arietem transfertur, Ita coleata, cujus ille figuram gestabat, ambris eximitur, dum ista in hune Agnum Dei caelitus mimum devolvitur. Rursus a san'guia pro anima poni debuit, nonne sanguinem pro multia esidit pluo. xxii. 20. Imo et animam ipsam posuisse dicitur in sacrisiorum pro delicis, Isa. liii. 10. Si Moeata imponenda suerunt Victimas, devoluta legimus per Dei imputationem in eum peccata omnia nostra, Isa lissi I, 6, atomis ut ipsopo atum et reae factus dicatur 2 Cor. V. i. Si aetari et Oflom dobuit victima super altari, nonne et ipse pro nobis uin et peceat super lignum tulit 1 et ii 24, 1 Cor. V. 7. Si sanguis fundendus et aspe gendus sui coram Domino septies versus Velum, nonne hic est sanguis -- τωρ 'meb. xii. 24, qui effusus coram Deo, is persecto expiationem peregit ut nihil amplius desideretur, numerus nim septonarius ex usu Seripturas porsectionem innuit 7 Denique si expiatio et Hacatio oblationem --quebatur rite peractam, numquid Christus pleno et perseuto Moeata novi expiavit, persona liberavit et redemit, et Deum iratum nobis et insensum propitiavit 7 Mea sunt manifestior quam ut sophistica ulla possint eludi, quid anim aliud sibi volunt Scriptoros Sacri eum Christum nos reconciliam Deo et pacem per sanguinem fecisas asserunt, Rom. iii 24 V. 10, Eph. ii 16, col. i. 20, 21, peccata omnia nostris expiasso et purgasse, ut

Hab i. 3, et ix. 14, 15, I J- La Ap . i. 5, M., personas nostras tioso sanguino auo redemisse, Eph. i. 7, 1 Petici as, Beb. ix. 15 2IX. Quid oro hi adversarii' Quia se ho argumento constringi sontiunt, nihil non moliuntur ut Vim ejus qualicunque ratione elevent, mir quo artifiei totam hano do meritioiia et Test. doetrinam obscurant eto rumpunt. Priusquam Vero sigillatim salsas eorum hypothesea ovorsumimus, eonfutanda est generalis exceptio quin subinde in eorum seripua oo-ourrit eirea naturiun expiatioris a Christo iactis, de qua jamjam egimus. Fatentur quidem Christum expiasse peccata nostra, et expiationem hane saetam osse per oblationem Christi Expiata eas poeeata noatra per Christi mortem ex parto Dei nos ipsi sentimus,' Soe. p. 2. e. 14 et ibid., Christi mors,' inqui ot a praecedentium onusium delictorum et a futurorum reatu libero nos reddidit, nosque in perpetuum sanctificat, et coram Deo inculpabiles in sempiternum essicit.' Sod eum ad modum istius expiationis explicandum ventum est, nihil aliud volunt esse, quam plenam peeoato et peoeati poena liberationem. Soci par 2. e. 13 Nihil aliud est Dipsa peooatorum nostrorum expiatio quam a morte peccati plena et perpetua liberatio.' Liberationem porro lati sacrificio non inclis ot mer

toris tribui, quasi in eo λώτρον aliquod divinae justitiae sit oblatum ad riua

622쪽

satisfiauditionem, sed tantum vel antecedenter vel me is in Vel Mesa - e P. Quia intervenient victima et moris Christi expiatio hae seu liberatio a peooato reipsa nians conceditur per exaltationem ejus, nisi enim Christus sanguinem suum fudisset, potestatem suos ab aeterea moris vindicandi, qua in re peccatorum remissis continetur, nullo modo adeptus fuisses. ' Quia mortis si passionis Christi onsideratio maesternos movet ad conversionem et poenitentiam, cui Deus proprie remissionem pollicetur. 3' Quia haec ipsa oblatio cortissimam remissionia fidem apud nos facit. Horum aut- rationem petunt a victimis lega1inua. Quemadmodum,' inquit Soe praeleel. o. 23, legatos Victimae non id opeocata expiabant pro quibus offerebantur, quia vel Deum ad illa condonanda moverent, Vel aliquid in ipm esset quod culpam ex ipsis peceatis manantem resarciret, sed quia sacrificio peracto expiatio ejus ante benignitato Dei decreta consequebatur, sic Christi mora non ideo peccata nostri expiat, quod vel Deum ad ea nobis condonanda moVeat, vel oulpam e catorum nostrorum ullo modo resareiat, sed quia Christi supplicio peraeis, liberatio a reatu peccatorum nostrorum consequitur, quae jam antea omnnos Dei misericordia fuerat constituta. Rursus ut victimis mi oblatis, jam populus se a reatu peccati liberatum sibique Deum plaeatum agnos-bat, Ita supplicio Christi peracto, non modo a reatu peccati liberi sumna, Verum et id ipsi agnoscimus, mumque nobis placatissimum osso intelligimus,' e Liberationem . fieri concedunt interventu mortia, sed hane tanquam causam moritoriam intercedere negant Neque oontrarium probari posse, ex voce expiationis 1'. Quia expiare etiam de Deo praed cetur non semel, ut Deut xxi 8. Expia populum tuum Deus,' otis cli. 7 Expiato me hyssopo ut mundus sim;V At is tamen nec satisfacit nec satissa re dici potest. 2'. Verbum 'tu quo expiatio denotatur, ex prima et propria significatione egere significat, operire, oblinire se obliniendo obturare, unde metaph. expiandi matumque peccatorum auferendi sensum obtinuit, quia satenus peccata expiari atque auferri solent, quatenus quodammodo teguntur, sal. xxxii. 1. ' Verbum mundana et piandi saepissimo non effective, sed declarative tantum intelligitur, ut LeV. V. 6, 10, et Hi 6, maxime . xiii et xiv. ubi do leproso mundove immundo pronunciando agitur, nam quod subinde repetitur quod sacerdos mundum vel immundum judieahit, id in tori Hebri assertivo

ponitur, mundabit vel eonismis it. Itaque nihil alionum ori ab usu Scripturae si expiatio pariter quae morti tribuitur declarative non effective intelligatur. X. Sed hi multifariam peccatur ab adversariis mimo, dum supponitur emptorionem nihil aliud esse quam ipsam Poecatoris Merationem, sic enim

perperam confunditur ausa cum einctu, antecedens cum consequentB.

Liberationem quidem per expiationem et post eam fieri non negamus, sed non propterea liberatio statim est ipsa expiatio liberationem praestat Dominus, expiationem reus vel alius quis ejus nomine omnis quidem expiatio liberationem post so trahit, od non statim omnis liberatio expiationem supponit; nam ea radio proprie infert purgationem noxae se reatus ablationem per poenae alicujus vel propriae vel Vieariae luitionem debitam et justam ad placandam alterius iram. Sic passim apud authoro profanos e iure est punire Cicer inliso. scelera Dii immortales in nostros milites expiaverant,' id propter te puniverunt Sallust de Repu constit. Neque barbaro ritu caede caedem, et sanguine sanguinem expiandum.' Nihilque usitatius apud eos quam ut peccata dicantur mari, id tu sive solvendo Poenam propriam sive succedaneam, Vim IKnoi 2:

623쪽

Hino pia uitam dictum illud omno quod pro satisfactione peccati dabatur; piacularia hostia quae ad piaculum faciendum offerebatur, quo respiciunt illa

Plautinaramne piacularem oportet ri ob strultitiam tuam, Ut meum tergum aruuitios tum subdas suecedaneum Id. Oportetne tuam stultitiam mea poena expiaria Sio vox haec ad inera translata liberationem quidem notat a peccati poena sed quae non fit nisi per amotionem seu poenam succedaneam, nequo sacrificium expiatorium alio modo concipi potest aut intelligi; Ut hic tria noeoa-aario concurrant 1. Plictio et quidem poenalia tanquam causa; 2 Pomam e me pro crimine et peccatore, unde Veteribus Θυσι- αντ-αλλε -

- dictae quae in aliorum locum succedebant, cujusmodi subrogatio fit in omni piaculari victima 3. Loemtio rei et purgatio reatus quas fit per talia poenae lationem patet hoc ex ordine expiationis legalis ; nam ut peccator liberaretur debuit purgari a peccato suo ἀφωι καιαν νsupponebat, purgatio non fuit ago, sed sanguinis, id quae fieret morio violenta et pretio aliquo interjecton sanguinis susio nihil prolait nisi ossotvistimae soloetae t ad altare adductae victima non quaevis ae quae fieret se atram et execrabilis offerenti, ut illi esset nefas eam gustare, ita quod homo merebatur huic jam immittebatur ut liber homo abscedoret; Undo liquot liborationem obtineri non potuisse nisi praeviis multis actibus ad satissaetionem necessariis. Quare quum S inus expiationem nihil aliud osso vult quam simplicem liberationem, id omne in quo propria ratio expiationis sita est omittit et intervertit, id veram expiationem negat. Et sano si expiatio mera et simplex esset liberatio, non posset a remissione distingui, quod diserte fit tamen, Lov. v. 6, adducet re

tum suum Jehovae propter peccatum suum quo peccavit,'' o. Ita expiabit eum sacerdos a peccato suo et omittatur i.' Sio ver. 13,

16, 18 Sacerdos expiabit eum per ariotem illum reatus et remittetur ei. ' Aliud . at expiatio reatus, aliud Vero liberatio et remissio, quae per eam obtinetur. Denique emisti proprie spectat Meatum seu reatum qui tolli dissi, uberati Vor personam ipsam peccatoris, quae a poena impendent eat eximenda unde etsi conjungantur necessario ut causa et effectus non debent tamen confundi. XI. Secundo, hallucinantur etiam graviter dum statuunt Mortem etsi ad hano expiationem faciendam intercesserit, intercessisso tamen ut antecedem aliquod remotum, quatenus per mortem aditum sibi fecit in coelum ubi Oxpiationem seu liberationem nostram procurat, summam potestatem adeptus nos a mortis Vinculis emittendi, et sempitem solicitate donandi; quod Soei diserto statuit in 1 Joh iv. 10 Expiat peccata nostra Chris- tua Dei filius, non quod Institiae Divinae pro peccatis nostris ausiaciat, sed quia vitam aetemam nobis confert, qua nostrorum peccatorum expiatio, id est, ab ipsorum poena liberatio pleuissime continetur.' Verum 1. Si huic sontentiae locus esset, resuri ectioni Christi et vitae ejus tribuenda esset haec expiatio, longe potius quam morti et sanguini nam mors Christi ex hac hypothesi est tantum ausa sine quia non istius expiationis, quia niai mortuus fuisset non ingressus fuisset in gloriam in qua expiationem hanc nobis procurat, ea a Vero propria et per se esset exaltatio, at Scriptura nusquam exaltationi, sed semper morti et passioni hanc expiationem tribuit. I. Si mors antecedens tantum sui astius expiationis, non ora

624쪽

ac propria causa, nihil causae dici potest, eur idem Motum non pariter tribuatur vitae, doctrinae, et miraculis Christi, quae etiam antecedentia fuε-runt istius exaltationis. 3. Confiniuitur Da remissionis et liberationiacum ejus Merestis, Istud quidem ad exaltationem Christi p.rtinet, quatenus jam glorificatus pleno nos liberat a reatu et poenis peccati, suae propitiationis et satisfactionis Vim atque essicaeiam nobis potenter applicando. Majus ipsum fundatur in sacrificio ejus cruento et ἱλι--- quod in morte obtulit, inde per mortem et in sanguine ejus redempti et justificati dicimur, Rom. v. 10, et ph. i. 7, 1 Pet. i. 19, et antequam in calaa Menderit ipsa expiatio cum oblatione peracta dieitur,m . L 3, ut infra probandum erit. 4. nervantur Scripturae loca quae de expiation loquuntur,

nam Voces istae omnes κἀεαριων, ἀγιαζειν, λά--αι, et similes quibus tum tu Apostoli, suapte natur et usu perpetuo non solum ordinia a Me -- tiam, sed e fisaeiam Mundam designant, neque auditum unquam ut ex λαγε illud dicatur quod requiritur tantum ut antecedens remotum ad obtimandam expiationem.

XII. Tertio, sed neque recipi potest haec altera ipsorum glossa salsurima quin expiationem refert ad eXemplum, per cesnationem a Meeato, et P-catorum sequentium d tructionem. Nam etsi non dissitemur mortis Chriin hunc etiam osse fruetum et finam ut vetus homo in nobis erucifigatur, et moriamur peccato ad exemplum Christi, quod docet Paulus Rom. i. hune taman primarium et principalem ess pernegamus 1. Quia expiatio hino respicit peccata praeterita ut reatum tollat, non siitura ut ab iis abstrahat, respondet enim remissioni et justiseationi quae absolutionam a peccatis prae- eodentibus notat, non sanctiscationi quae avocationem a sequentibu inserti 2. Expiatio fit de nobis πυα Deum, ideo altari circumfundebatur anguia sub lege et sanctuarium versus fiebat aspersio ut signifiearetur haec omninperagi apud Deum, At cessatio haec a peccato fit in nobis a Deo. . Expiatio simul facta et quidem a solo Christo, At destruetio haec actualis via exemplaria noe semel fit, sed continuo, nec per Eolum Christum procumtur, sed etiam per Spiritum S. qui mortiscat sacta corporis Rom. vii 13, et por fideles Dei servos qui exemplo suo nobis hio praeiverunt. 4. ---cia non destruebant peccatum avocando a peceato, ae remiasionem impetrando ut sano expiatio nunquam fiebat vel intelligebatur fieri rem tione vel ossatione a peccato, sed reatus ablatione, quod et VOX - νωιτ impoaita victimis quae poenae translationem significat satis innuit; Neque Vox se e se quae usurpari in hoc negotio saepius solet, Heb. i. Retrix. 14 aliud ovincit, licet prima fronte ad sanctifieationem melius Videatur referri quam ad remissionem eum enim duo in peecato Vulgo a tendantur, reatus inhorrens, et labe inhoerens, ille coram Deo, ista in nobis, duae etiam istius purgationis partes constituuntur, prima a reatu per remi sionem, altera a labe per sanctifica senem, Utraque sanguini Christi bene tribuitur, sed illa ratione meriti, ista vero respectu emacio quam in nobis exerit per Spiritum S. atque ita conjunctae sunt et consociatae, ut posterior necessario priorem supponat, et prior posteriorem insallibiliter post sotrahat. XIII. Quarto, multo minori cum veri specio asseritur expiationem hano tribui morti et sκnguini declarati , quod remissioni aut deeroto da ea saetotestimonium nobis praebeat. Nam l. Quis non videthoe esse vim facere manifestam ipsis vocibus 2 quis enim unquam declarationem alienae voluntatis expiationem appellavit, aut nominata expiatione tale quid concipere potuit aut intelligere i quis non per eam significari potius Oolligat luitionem poenina satisfactionem et reconciliationem rei eum suo Domino prauum Ε. sensun isto plano invertat propriam verborum aignificationem, eo ipso a poetus esse

625쪽

merito nobis debet. 2. Si ho obtineret, nihil amplius contulisset Christi

mors ad expiationem quam Victimae legales, nam et istae pariter po- poterant declarare remissionem, Imo, ex praescripto Dei consectae, nullum

da supplicii remissione dubitandi locum relinquebant, ut Volhel loquitur; At Scriptura tamen diserte negat potuisse sanguine hircorum tolli et expiari peccata, quae Christi sanguine sunt expiata : Itaque aliud quid effea-

eius praeter duolarationem contulisse neoesse ost. 3. Quum declaratio haec rebus etiam aliis competat, et quidem multo luculentius, ut resurreetioni Christi, vocationi ad gratiam, missioni Spiritus S. ejusque testifieationi internae, verbo et sacramentis, Cur morti et sanguini constanter tribueretur expiatio, aliis Vero nequaquam, si expiatio declarative tantum esset intelligenda 3 4. Quo sensu nos redemit Christus morte sua, eo aena sanguine ejus expiamur, At nos redimi morte, non est morte redemptionem declarari, E. expiari et mundari non deolarationem, sed a tionem designat. Sic quomodo dicitur portasse peccata, eatenus et expiasse censendus, istas enim phrasea in Script ut aequipollentes usurpari notum,

At poriavit non deelarativo, sed judicialiter et meritorio ut supra visum, Ε. pariter expiat. 5. Si expiatio haec esset declarativa, pertineret ad ossicium propheticum non sacerdotale, At Christo hanc tribui non ut Prophetae, sed ut victimos, non ut astori et Doetori sed ut Agno notius est quam ut probatione indigeat. 6. Declarati respicit homines quibus fieri debet ad fidem remissionis ingenerandam ratis latio quae fit in sanguine ipsum Deum, qui tali λυτρω placandus et reconciliandus venit Illa ad divinam voluntatem pertinet quae hominibus innotescere debet, ista ad peccata quae removenda sunt a Dei oonspectu Alio vero modo Dei volunta nobis patefit, alio Deus nobis conciliatur, ritus praestat Christus verbo et spiritu, posterius morte et sanguine. XIV. Quinto, frustra recurritur ad victimas legales, ut aliquod huic errori quaeratur sulcrum, quasi ipsae tantum antecedenter et Melarative expiasse dicerentur. Nam ut nunc non excutiamus modum expiationis victimarum legalium, de quo dicendum erit postea fusius, obiter observamus nihil osse hic praesidii adversariis, quippe victimae istae duplicem σπιν induere possunt, Vel absolutam et amatem in se, vel relativam et typicam respectu Christi quem adumbrabant; Priori respectu, non tantum non expiabant autecedenter et declarative, sed ne expiabant quidem ullo modo, imo ordinabantur potius ad homines peccatores aut reatus convincendos, quatenus peccatores in Victimis quae pro somoriebantur videbant a mortis reos, et in illarum mactatione chirographum dabant Deo illarum sanguine conseriptum, quo se maledictioni obnoxios et poenae debitores amose ant. Hinc post diserte negat illis partam suisse remissionem coram Deo, eb. ix. 9, 10, et x. 1 2 4 Sed posteriori, revera possunt dici expiasse non proprie et per se, sed vice et

Murative virtute sacrifiei olim per Christum flerendi cujus illa umbris erant et figurae, ita ut sanguis Christi effundendus, jam emeaciam suam extenderet ad fideles et Test purgandos, Apoc. xiii. 8. Rursus ut reatus duplex suit, expietis quoad immunditiem camis, et realis quoad conscientiam, Ita expiatio illa vel fuit typis et coeremonialis vel realis et tkα, Ad hanc nihil revera conferre potuerunt per se impossibile siquidem sui sanguine taurorum tolli peccata, sed quoad illam nihil obstabat qu minus eam effcaciter procurarent, ut Apost testatur iurgasse quoad puritatem carnis,' Hob. ix. 13. Quippe ut reatus isto vi constitutionis legalis constitutus suerat, alioqui natura sua nullus, ita eadem constitutions tolli potuit et purgari: priori respectu opposue considerantur ad

626쪽

Christum, posteriori Vero comparate. Ita collatio optime instituetur, quemadmodum victimae istae expiationem legalem ossicienter et meritori praestabant, non tantum vel antecedenter vel declarative, ita et Christus veram et malem sanguine suo absolvit. Sed de his in sequentibus. Nunc Rationi. bus allatis satisfaciendum est. XV. Ad primam Resp., eccari sali a dicto secundum quid Nam etate isti de Deo praedicetur qui non satisfacit, non aequitur tamen pariter, quum victimae applicatur Vel sacerdoti, nullam inferre sati actionem, nam pro ratione subjectorum quibus tribuitur diversimodo est interpretarida,

modo Deo, modo saeerdoti, modo melimos, sed alia atque alia ratione. In Deo est expiationem admittere, in victima facere, in Mere te ferre. Deus expiat peccatum reatum dimittendo quia placatus sit, sacerdos istam remissionem per Victimam procurando, victima per sui substitutionem et poenae luitionem eam impetrando Deus aut ritatis et judirialiter, sacerdos ministerialiter et organice, Victima e Miser et meritoris. Non valet ergo si Deus expiat peccatum per misericordiam condonando, . paritor et victima, imo non posset peccata expiare per absolutionem, nisi antea expiata essent in Victima per satisfactionem, non fit expiatio nisi interposita pecude et sanguine fuso, sine sanguine non fit remissio. Non ΟΡ-

ponenda ergo sunt haec sed componenda, Deus et sanguis Christi peccata expiant, nempe Deus per sanguinem Christi qui in se satisfaciendo vim habet, Deus ut eausa inciens principalis, sanguis Christi ut carasa procratarctica et meritoria Quamvis autem de Christo ut est filius Dei posset vero dici eum expiar authoritatis et judicialiter, quatenus ipso cum Patre potestatem habet remittendi peccata, et ea reipsa nobis remittit, Quia tamen

hic consideratur non ut Deus, sed ut Mediator, non ut judex, sed ut sacerdos et victima, cujus partes sunt placare nobis Patrem, non potest aliter expiatio quam per poenae lationem succedaneam, et vicariam mortem explicari XVI. Ad secundam Resp. 1. Neg. conseq. Quia vis argumenti nostri non pendet tantum ex Verbo 'a quod certum est sumi diversimodo Matum ex aliis non paucis quae in hoc negotio usurpari solent, tum ex natum

ipsius rei quae istiusmodi voce describitur, Nam cum expiatio ita dicitur fieri per sanguinem Victimae, ut o reatus tollatur, et oua liberetur a poeunquae illi impendebat, quis non videat sanguinem hic tanquam sin aliquod intercedero ad remissionem hanc consequendam 3 2. in salsa egi, scit. 'tu tantum significare tegere et oblinerea nam etsi hoc dari possit in quibusdam locis et potissimum in conjugatione es, non obtinet tamen in omnibus, nam in conjug. Piues frequentissime usurpatur pro redemit --α-vit, placam etiam interventu alicujus pretii Gen. xxxii. 20, Jacob inquitri'adiu, non tegam, ' Sed placabo ultum ejus, ' id fratris, hoc munere, atra Sam xxi. 3, David Gibeonius laesis a Saule, vivo 'indi compensabo, vol radimam injuriam vobis a Saulo illatam γ' Nec alio sensu venit vox ista quoties sacrificiis tribuitur. Hinc nomen 's quod signis redemptionis pretium, Are. ἄπ- et quicquid datur Vel judici ad animum ejus placandum, vel hosti irato et potentiori ad vitam redimendam, lo modo per λυτρον, ut Exod XXi. 30 et XXX. 12, Num XXXV. 31, 32, c., modo per ἄλλαν , ut Isa. xliii. 3, Amos V. 12 reddunt. Hino dictum sestum udi alvo propitiationum quo Deus placabatur sanguino victimarum et propitiua fiebat Israeli propter sacrificiorum oblationem. Ex quibus patet praepostere et salso significationem Verbi 's ad tectionem restringi. Quod si ratio aliqua quaerenda sit primaevae illius significationis quod est tegere et oblinere, petenda erit ab ollectu quem obtinet expiatio per λον hoc facta, scit. quia per eam fit ut peccata nostra tegantur, dum condonantur, quatenus Dj0jij odi. OOQ e

627쪽

DISPUT XVIII. DE ATIsFACTIONI CHRIATI VERITATE. 573

illius intuitu placatus et propitius factus, eondonat peccatori quicquid doliquerat, nec Vult amplius delictorum ejus meminisse. Si operculo Arcae foederis inditum nomenis Audi, quo significaretur merito et satisfactione Christi, cujus intuitu actus est nobis Deus propitius, si contegi peccata nostra in legem admissa, ut nunquam amplius in conspectum Dei venire possint ad nos condemnandos. Itaque ad expiationem quidem sequitur tectio peecatorum ut offectum et consequens necessarium, sed in tectione non est ipsa ratio formalis expiationis, non eviantur Mecata quia teguntur, sed ideo teguntur quia per Victimae oblationem expiata censentur. XVII. Ad tertiam Resp. 1. or συν- damus Hebraismum hunc frequentem esse in seriptura, ut Verba quae actionem significant ad ejus tantum declarationem et patefactionem reserantur, cujus locutionis alibi exempla varia dedimus, Gen. xxii. Jac ii. et Act. xiii 33, cto. Non negamus etiam in locis laudatis quae spectant judicium quod pronunciari debet a sacerdotibus circa lepram Lov. xiii. xiv. verba haec declarativo esse intelligenda. Sedis negamus hinc sequi perpetuo id locum habere posse, talia enim sunt praedicata qualia permittuntur esse a suis subjectis, hic autem in eo do quo agitur negotio declarationem locum habere non posse seorsim ab ipsa flectione docuimus, et sicubi eae latio Melarativa tribuitur sacerdoti, innumeris aliis in locis emetis et realis eonnotatur, Ex. g. quum subinde Verba haec repetuntur, Ex tali eram Sacerdos et remis..tetur et haec non ad declarationem reserri, sed ad ipsam Milonem palam est, quatenus juxta legem offerebat Victimam piaculiarem pro peccatore,adooque essiciebat et procurabat expiationem ejus legalem. Sic expiatio proponitur tanquam actus qui fit a sacerdote fusione sanguinis hostiae, et

aspersione rerum sacrarum, ut altaris, Veli arae suffius, quo reatus auferatur peccatoris, et in altari quidom reconciliationem et remissionem peceatorum, in sacrario vero libertatem aditus, et partem nanciscatlir, non utique declarativo tantum sed flective. 3. Si loca expendantur in quibus Oxpiationis a Christi saetae fit mentio, ut Apoc. i. 5, 1 Joh. i. 7, Heb. i. 3, patebit non sine insigni detorsione ad declarationem referri, quum in iis non rei patefactio attendatur, sod ipsum Christi beneficium celebretur. XVIII. Ita in antecessum explicata natura expiationis per Christum factae, Progrediendum est ad exceptiones speciales varias quibus argumentum nostrum a sacrificio expiatorio petitum infirmare conantur, Varia enim hi movent. 1'. Oblationem Christi et sacrificium non peractum suisso in torra sod demum in coelo post ejus introitum quum Vere designatus est et eonstitutus Sacerdos Hoe scit discrimen volunt esse intor Christum si summum Pontificem, quod iste antequam ingrederetur in sacrarium vere

sacerdos esset, at Christus non ante Vere constitutus sit sacerdos quam in sacrarium coeli sit ingressus, neque obtulerit nisi per suum in coelum introitum, caetera Vero, ut mortem et passiones, requisita quidem suisse ante-oedonter, sed tanquam praeparationem ad sacrificium, non tanquam --

erificium ipsum. 2'. Ρertendunt sacrificia in genere Christum non respexisse, sed sola publica et anniVersaria a summo Pontine oblata, quorum sanguis in Sancta Sanctorum inserebatur, non alia quaecunque; atque adeo perperam nos ab latis omnibus argumentari. 3'. Non pro gravioribus peceatis, sed pro solis levioribus oblata fuisse, sive quotidiana, sive anniversarium sacrum, pro iis scit quae ignorantias appellari possunti 4'. Saerificia ista vore et proprie Vi quadam sua expiasse, quia ad eorum oblationem sequebatur remissio, non autem is τυπω tantum, ut statuimus, per mom ad sacrificium Christi. Unde quatuor in controversiam veniunt Primo An Christus etiam in terris sacerdos fuerit, an demum in

628쪽

Christum, posteriori vero comparati. Ita collatio optime instituetur, quEmadmodum victimae istae expiationem legalem essicienter et meritori praestabant, non tantum vel antecedenter vel declarative, ita et Christua, Tam et realem sanguine suo absolvit. Sed do his in sequentibus. Nunc Ristionibus allatis satisfaciendum est. XV. Ad primam Map. Peccari sali a dicto secundum quid Nam etsi e MEo do Deo praedicetur qui non satisfacit, non sequitur tamen Pariter, quum victimas applicatur Vel sacerdoti, nullam insone satisfactionem, nam pro ratione subjectorum quibus tribuitur diversimode ea interpretarina, modo Deo, modo sacerdoti, modo medimos, sed alia atque alia ratione. In Deo est expiationem admittere, in victima facere, in Sacerdote O mrre. Deus Oxpiat peccatum reatum dimittendo quia placatus sit, sacerdociatam remissionem per Victimam procurando, victima per sui substitution- et poenae luitionem eam impetrando Deus inhoritatis et judicialiter naee dos mis teriaiae et Omanice, Victima offeraciter et meritoris. Non Hetergo si Deus expiat peccatum per misericordiam condonando, . pariter et victima, imo non posset peccata expiare per absolutionem, nisi antea expiata essent in Victima per satisfactionem, non fit expiatio nisi ante posita pecude et sanguino laso, sine sanguiue non fit remissio. Nou -- ponenda ergo sunt haec sed componenda, Deus et sanguis Christi Meeata expiant, nempe Deus per sanguinem Christi qui in se satisfaciendo vim habet, Deus ut eausa e sena principalis, sanguia Christi ut causa pro-taretica et meritoria Quamvis autem de Christo ut estsi a Dei Maae vere dici eum expiare authoritative et judicialiter, quatenus ipse eum Patre potestatem habet remittendi peccata, et ea reipsa nobis remittit, Quia tamen hic consideratur non ut Deus, sed ut Mediutor, non ut udox, sed ut facem dos et victima, cujus partes sunt placare nobis Patrem, non potest aliter expiatio quam per poenae lationem succedaneam, et vicariam mortem explicari. XVI. Ad secundam Resp. 1. Neg. conseq. Quia vis argumenti nostri

non pendet tantum ex Verbo 't quod certum ea sumi diversimodo aedium ex aliis non paucis quae tu hoc negotio usurpari solent, tum ex natura

ipsius rei quae istiusmodi voco describitur, Nam cum expiatio ita dicitur fieri per sanguinem Victimae, ut et reatus tollatur, et reus liberetur a poena quin illi impendebat, quis non videat sanguinem hic tanquam sum aliquod intercedere ad remissionem hanc consequendam 3 2. Min salsa est, scit 'tu tantum significam tegere et oblinerea nam etsi hoc dari possit in quibusdam locis et potissimum in conjugatione at non obtinet tamen in omnibus, nam in conjug. Pihel frequentissime usurpatur pro redemit, e lavit, placavit etiam interVentu alicujus protii Gen. xxxii. 20, Jacob inquit' diu, non tegam, ' sed placabo ultum ejus,' id fratris, hoc munere,' atra Sam xxi. 3, David Gibeonitis laesi a Saule, vivo 'nu compensabo, vel redimam injuriam vobis a Saule illatam γ' Nec alio sensu venit vox ista quoties sacrificiis tribuitur. Hinc nomen it quod signis redemptionis pretium, λυτρον ἄπων. et quicquid datur Vel judici ad animum ejus placandum, vel hosti irato et potentiori ad vitam redimendam, lo modo peram Ηον, ut Exod. xi. 30 et XXX. 12, Num xxxv. 31, 32. . modo per ἀλ- νε- ut Iaa. xliii. 3, Amos V. 12 reddunt. Hinc dictum sestum in mi di sive propitiationum quo Deus placabatur sanguine victimarum et propitiua fiebat Israeli propter sacrificiorum oblationem. Ex quibus patet praepostere et salso significationem Verbi 's ad laetionem restringi. Quod si ratio aliqua quaerenda ait primaevae illius significationis quod est tegere et oblinere, petenda erit ab effoctu quem obtinet expiatio per λών hoo acta, Mil. quia per eam fit ut peccata nostra tegantur, dum condonantur, quatenus Dj0jij odi. OOQ e

629쪽

illius intuitu placatus et propitius factus, condonat peceatori quaequid deliquerat, nec vult amplius delictorum ejus meminisse. Sic operculo Arcae foederis inditum nomen r-ιb, quo significaretur merito et satisfactione Christi, cujus intuitu iactus est nobis Deus propitius, sic contegi peccata nostra in legem admissa, ut nunquam amplius in conspectum Dei venire possint ad nos condemnandos. Itaque ad expiationem quidem sequitur

tectio peecatorum ut ossectum et consequens necessarium, sed in tectione non est ipsa ratio formalis expiationis, non expiantur peccata quia teguntur, sed ideo teguntur quia per victimae oblationem expiata censentur.

XVII. Ad tertiam Resp. I. Por συν- damus Hebraismum

hunc frequentem eas in scriptura, ut Verba quae actionem significant ad ejus tantum declarationem et patefactionem reserantur, cujus locutionis alibi exempla varia dedimus, Gen. xxii. Jae. i. et Act. xiii 33, yc. Non negamus etiam in locis laudatis quae spectant judicium quod pronunciari debet a sacerdotibus circa lepram MV. xiii. xiv. Verba haec declarativo osse intelligenda. Sed . negamus hinc sequi perpetuo id locum habere posse, talia enim sunt praedicata qualia permittuntur esse a suis subjectis, hic autem in eo do quo agitur negotio declarationem locum habere non posse seorsim ab ipsa flectione docuimus, et sicubi e ratio Melarativa tribuitur saeerdoti, innumeris aliis in locis emetis et recidia connotatur,ax. g. quum subinde Verba haec repetuntur, Ex ictu eum Sacerdos et remis..tetur et haec non ad Melarationem referri, sed ad ipsam retionem palam est, quatenus juxta legem offerebat Victimam piacularem pro peccatore, adeoque ossiciebat o procurabat expiationem ejus legalem. Sic expiatio proponitur tanquam actus qui fit a sacerdote fusione sanguinis hostiae, et

aspersione rerum sacrarum, ut altaris, Veli arae suffrus, quo reatus ausoratur peccatoris, et in altari quidom reconciliationem et remissionem peccatorum, in sacrario Vero libertatem aditus, et partem nanciscatur, non utique declarative tantum sed effective. 3. Si loca expendantur in quibus expiationis a Christi saetis fit mentio, ut Apoc. i. 5,1 Joh. i. 7, Heb. i. 3, palabit non sino insigni detorsione ad declarationem referri, quum in iis non rei patefactio attendatur, sed ipsum Christi beneficium colebratur. XVIII. Ita in antecessum explicata natura expiationis per Christum iactas, Progrediendum est ad exceptiones speciales Varias quibus argumentum nostrum a sacrificio expiatorio petitum infirmare conantur, Varia enim hic movent. 1'. Oblationem Christi et sacrificium non peractum fuisso in terra sed demum in coelo post ejus introitum quum Vere designatus ostot eonstitutus Sacerdos. Hoc scit discrimen Volunt esse inter Christum et summum Pontificem, quod isto antequam ingrederetur in sacrarium vero

sacerdos osset, at Christus non ante Vere constitutus sit sacerdos quam in sacrarium coeli sit ingressus, neque obtulerit nisi per suum in coelum introitum, aetera Vero, ut mortem et passiones, requisita quidem fuisse antecedenter, sed tanquam praeparationem ad sacrificium, non tanquam sacrificium ipsum. 2'. Pertendunt sacrificia in genero Christum non respexisse, sed sola publiea et anniversaria a summo ontifico oblata, quorum sanguis in Sancta Sanetorum inferebatur, non alia quaecunque; atque adeo perperam nos ab istis omnibus argumentari. 3'. Non pro

gravioribus peccatis, sed pro solis levioribus oblata suisse, sive quotidiana, sive annivorsarium sacrum, pro iis scit quae ignorantia appellari possunt. 4'. Sacrifiei ista vero et proprie Vi quadam su expiasse, quia ad eorum oblationem sequebatur remissio, non autem is inris tantum, ut statuimus, per m in ad sacrificium Christi. Unde quatuor in controversiam veniunt Primo An Christus etiam in terris sacerdos fuerit, an demum in

630쪽

574 DE ATIaFACTIONI CHRIsTI VERITATE. DIAPUT. VIII. eoalIs post Meensum suum, et an in coelo tantum et non etiam in cruce

proprio dictum sacrificium obtulerit praeeundo Annon omnia saerificia et Test. ἱλα-- tui fuerint sacrificii Christi Tertio, Annon pro gravioribuaetiam peccatis oblata 2 Quareo, An ullam vim habuerint per se reatum spiritualem expiandi 8 De quibu quatuor quid ex Scriptura sentiant orthodoxi paucis eat aperiendum.

XIX. Ut atrimo initium saetamus, Smal. lib. de Divin Christi c. 23,

sontentiam suam exprimit, Christum sacerdotem tum primum reipsa Et persecto factum esse quum in coelo ascendit, id est, quum coepit nostraa salutis curam talem gerere qualem se gesturum antea promiserat.' Agnoa-oit quidom, Affictionem et mortem ab rius sacerdotio non esse sepRmndam, in morte tamen Sacrificium ejus nullomodo perseolum eme et mortuum osse Christum antequam Sacerdotium suum obiret, Rusque mortem ipsius sacerdotium nondum fuisse.' Soci de Serva. p. 2. c. 15, fer

Christi oblationem,' inquit, tota illa Epistola Author nihil aliud intelligit quam per proprii sanguinis susionem, Christi in eoelo Deo sactam aut

ipsius pro nobis, ut ita dicam, praegentationem, V yc. et ibid. Relativa sunt sacerdos et oblatio, Itaque ubi Verus sacerdos nondum est, nee em oblatio esse potest, Christum autem a Scriptore illo non ante meerdotem Vere dici, quam post ejus in Coelum ascensionem, constare potes V Non aliter Vol l. e. 37, do Christi sacerdotio, Illud inter hune nostrum at illum legis sacerdotem interest, quod ille etiam antequam pecora maetaret, sacerdotis summi munus Vere persecteque obtinebat, Christus ero, nonnisi acerbissima illius morte antegressa Sacerdos vero ac perseeto fieri potuit.' Sententia vero orthodoxorum est, distinguendum esse duplicaemaetum ossicii sacerdotalis, ut legales victimae primum offerri debuerunt in atrio per sacerdotem, deinde ab eodem earum sanguis desere in sacrarium, primini in mactatione et oblatione victimae, alterum in ejusdem Maenalone et applicatione, illum ad expiationem ortinuisse, istum ad intercessionem, illum in terris peractum semel istum in coeli continuari quotidie priorem non sacrificii praeparationem, sed ipsum hisso sacrificium, posteriorem non tam sacrificium quam sacrificii lacti repraesentationem. Rursus Christum quidem in terris omnes muneris sacerdotalis parte non implevisso satentur, inserendum enim misso sanguinem in sacrarium, tum incipatua consecrationem, tum ad intercessionem pro populo, sed negant mortuumosae Christum antequam sacerdotium suum obiret, negant oblationem nihil aliud esse, quam Christi pro nobis in coelo praesentationem, negant perseetam non fuisse oblationem anto sanguinis in sacrario ostensionem Ade que contendunt et Christum Vorum sacerdotem in terris uiam, et sacrificium expiatorium Vere in cruce oblatum fuisse, Quod jam nobis demonstrandum incumbit. XX. Argumenta in eam rem suppetunt varia: rimo, Sacerdos sub Vet. est vere fuit talis antequam ingrederetur in sacrarium, et quum hircos vel victimas piaculares mactabat sacerdotia ossicio vere defungebatur, ipsis satentibus adversariis. Quidnim Christus qui in illo adumbrabatur vere in terris sacerdos fuerit et sacrifieium obtulerit 3 nam discrimen aliquod hic fingere, est Mae γραφη λενιι et petere τε visex'. Secundo, omnas Ponti'x ex hominibus assumptus constituitur apud Deum ut dona osserat et hostias pro peccatis, Heb. V. I. At hoc non in coelis, sed in terra, neeonim alibi hostiae offeruntur. Ita nee Christus alibi flere debuit. Tertio, ubi est oblatio et sacrificium, ibridebet esse sacerdos. At in terris et eru- Christi verum fuit sacrificium et oblatio, teste Apost. Heb. vii 27 Cui non sit necesse quotidie quemadmodum illis Pontifieibus prius pro p---