장음표시 사용
721쪽
rum ista humanae et caecae rationis figmenta nequicquam obtenduntur sanctissimo Dei consilio in Verbo revelato. 1. Pecca ignora Elen quasi Gloria Dei ob quam Deus principaliter omnia agit, Prov. xvi. 4 et salua nostra, cujus causa Deus secundario Filium suum pro nobis dedit, invicem repugnent, ut ex unius positione sequatur altorius negatio cum potius subordinentur et se mutuo ponant. Ita non magis prospexit justitiae suae
quam saluti nostraea sed ut in Filium fuit justissimus, in Nos fuit muni centissimus propter satisfactionem Filii Paulus hoc clare innuit, Rom. iii. 25, 26, cum dicit, meum ordinasse Christum in placamentum per fidem in sanguine ipsius ad demonstrandam justitiam suam praetereundo peccata quae antecesserunt in illa Dei tolerantia, Ad demonstrationem justitiae suae praesenti tempore, ut sit ipso Justus et Justificans eum qui est ex fide Jεsu;V Ubi Justitiamsi cum sinito nostra conjungitur, quia utriusque rationem habere voluit in opere Redemptionis, et ita sibi satisfieri, ut
inde Via ad galutem nostram sterneretur, quae alias inaccessa nobis erat et invia Tantum abest ergo ut manifestatio unius proprietatis divinae debeat obesse manisostationi alterius, et Justitiae ratio pugnare cum misericordiae exercitio ut contra mirabili temperamento mutuam operam sibi praestent et se invicem Aculentur ex oraculo, sal lxxxv. 10, quia isericordiae non potest esso locus nisi posita Justitias satisfactione, et Justitim satisfactio non alium in finem petitur, quam ut ad Misericordiam aperiatur via. 2. Quod additur do Creditore Verum quidem esset in privam et pecuniario, qui pro libitu potest do jure suo cedere absque cujusquam injuria, sed in ptialis et judiciali id. Legis vindice, et exactore justitiae locum non habet. Hic enim si peccatoribus non indignatur, nec poenam imponit, hoc ipso iniquus est, non munificus, quia ossicium deserit, o Legum autoritatem quam debuit artam tectamque consereare, impune Violari sinit. Interim si soni publici causa, tum rationem monstret qua logibus satisfiat et saluti debitoris consuli queat, tum de suo vadem et sponsorem subministret, tantum abest ut propterea minus munificus audiat, quin potius ut sapientissimus et munificentissimus merito ab omnibus cels-bretur. Quidni ergo Deus potuerit idipsum praestare in hoc negotio et longe excellentius, sine ulla injustitiae labe imo cum summae sapientiae et clementiae gloria ΤXXXVII. 3. Quod supponit nullam ore munificentiam in Creditore,
nisi de jure suo credat, et exactionem satisfactionis a quocunque illa proficiscatur relinquat, in eo sallit et sallitur Adversarius. Nam praeterquam quod semper a eroditore ad judicem transit et a debito pecuniario ad criminato cum tamen diversa sit utriusque ratio ut saepius ostensum, Quis neget clementiam Judicis et munificentiam longe maximam in eo se prodere, cum ita de jure suo respectu principalis debitoris seu Ito cedit, ut nihil ab illo requirat, sed omnia illi liberaliter crimina remittat quorum poenam vas pro illo sustinui, Ita hic multifariam se nobis exhibet Dei miss-ricordia. 1. Quod salutis rationem excogitaverit et invenerit hominibus, non homines sibi apsis. 2. Quod viam salutis aperuerit per missionem et traditionem proprii filii. 3. Quod istam conditionem Filius lubens et sola φιλα,-'ώπια motus in se susceperit. 4. Et quidem pro hominibus saluto indignis eamque contemnentibus, sui juxta et Dei inimicis. 5. Quod nihil ab iis exegerit pro quibus se demittebat. 6. Quod illam satisfactionem alterius pro nobis acceptam et ratam habuerit Deus, quodque mera gratia et misericordia nobis eam applicet; equo hic dicendum remissionem necessario exigero, non modo ut is qui debet ea obligatione solvatur, sed etiam ut is
722쪽
cui debetur sibi satisfieri non voluerit; nam ut primam conditionem admittimus, ita secundam negamus, nec enim minus remitti dicitur crimen reo quo nihil origitur, licet Judex aliunde sibi satisfieri postulet, ut antea probatum est Et ipse Socinus non dissitetur Deum exigere aliquid ab iis quibus peccata remittit quod satisfactionis loco haberi queat, nim vitae puritatem, quae causa quaedam est ut Deus illis clementer ac Mnigne me. cata condonet. Quod si cum natura et veritate remissioni non pugnat ut Deus aliqua requirat quae instar causae sint cur peccata hominibvia condonat, imo et sortasse, ut ipse loquitur, satisfactionis Ioco habori Possint: Quomodo cum illa non consistet, quod Deus satisfactionis loco exigit non ab illis, sed ab alio nim a Vade 7 Ut hinc liqueat, non omnem aliasactio. nem cum remissione pugnare, neque ad istam semper requiri ut reditor sibi non velit satisfieri. XXXVIII. .mirum non est si Verbum Crucis istis hominibus stultitia videatur, cum Christus ipse crucifixus eandalum his, seviticia illis eano dieΑ-tur, 1 Cor. i. 23; sed non desinit tamen osso Vocatis Sapientis et potentia Dei. Ita eonsilium hoc quod impuri isti homine delirium oro b asphemo et execrando nuncupant, summum est tamen et ineffabile sapientim et misericordis divinae miraculum, cui obloqui nemo potest, quin eo ipso deprehendaturo μιήν. Quid an stultum sordidumve seret si rineeps te mentia impulsus ex suo aerario daret pecuniam reo ut mulctam solveret bono publico, ad conservandam legum autoritatem y Donaret sano aliquid de suo, non ut statim acciperet et privato suo commodo applicaret, sed ad procurandam publicam justitiae et Legis satisfactionem. Qui ergo stultum esse dicitur cum Deus idem sacere statuitur 7 Nempe quia sapientia Dei homini amat stultitia videtur. Sed quantumvis nihil simile inter homines divinae huic dispensationi occurreret, an proptere negandu esset et sugillanda quasi vis Dei essent sicut viae nostrae, et supremus eram Arbiter nostro qui homunciones tantum sumus, et terrae Vermienti meti-ondus esset pede Absit vero ut tantum scelus Vel cogitemus unquam vel admittamus. Quin potius, ut hoc tandem concludamus argumentum, laudem illi Sapientiae, olentiae, Justitiae, imisericordiae summa tribuentes, et gratiam pro tanto beneficio accepto indesinenter agento eum Joanne, et nunc et semper, canticum hoc Eucharisticum accinam Illi qui nos dilexit, et lavit a peccatis nostris in sanguine suo, secitque nos Reges et Sacerdotes Deo et Patri suo, sit robur et gloria in secula semiorum,
I. Satissaetionis Christi pro nobis non modo Veritatem, sed et Porseetionem, et Necessitatem agnoscimuS. II. Distinctionem fidei in explieitam et implicitam sensu rintificio, ut et in formatam et informem, quam sine charitate esse Vesunt, rejici
III. Sola fides justificat, non tamen justificat sine operibus. IV. Fides est immortalis tum respectu Viatorum, licet Israel exciderit,
et mirus Christum abnegans tum ore tum corde peccinerit, Salomonque graViter per νυνακερεα ιν lapsus sit tum respectu Comprehensorum in quibus locum semper obtinebit, quamvis suo sensu sit etiam desitura in eoelis. V. Gratia ficax non agit per modum auxilii aut causae partialis tantum, Dj0jtirocli QOO JIC
723쪽
DISPUT XXI. DE SATISFACTIONI CHRISTI VERITATE. 663
sed per modum principii, et causae totalis ut ne per modum causae contingentis, et suasione morali, sed per modum causae necessariae, et influxu hyperphysico. Quamvis vero ejus ossicacitatem, insallibiliter et necessario aequatur effectus, libero tamen evenit. VI. In conversionis negotio humanum Votum quod sic se habet, Cou- Verto nos ad te Domine, et convertemur, non pugnat oum hoc praecepto divino, Convertimini ad me, et ego conVertar ad vos. VII. Non tantum Adoption Dei filii sumus, sed et natura filios Hua non facit Regeneratio. VIII. Quamvis Sanctos omnes Vere beatos in coelis praedicemus, tamen neo invocandos, nec canontiandos esse, merito statuimus honorandi sunt
Propter imitationem, sed non adorandi propter religionem August.
727쪽
I. Ut gloria salutis nostrae in solidum Christo Redemptori tribuatur, non sussicit agnoscere necessariam et veram fuisse ipsius Satisfactionem, nisi eam unicam et perfectissimam confiteamus, qua ita pro peccatis omnibus nostris justitiae divinae pleno satisfecerit, ut nulla sit admittenda hominum satissaetio, quae illi assui possit aut debeat, et qua homines Vere et proprio Deo satisfacere dicantur, Vel pro seipsis vel pro aliis. Non inutile orgo vel ingratum futurum arbitramur, Passerta alias Necessitato et Veritato istius Satisfactionis, de ejus Persetione jam disputare aggredimur ad SH-vatoris nostri gloriam, et fidei nostrae confirmationem, et incrementum. II. Deo magia necessaria videtur disceptatio, quod hic non jam cum Soeinianis apertis Christi hostibus res nobis sit, sed cum ontificiis, qui licet nomine ejus gloriari soleant, et Satisfactionis istius suffcientiam prolixe videantur depraedicarea non parum tamen illi detrahere deprehenduntur ut suis satisfactionibus salsis et commentitiis loeum faciant. Prima equidem sunt tantum abest ut de persectione Satisfactionis quicquam detorem Velle videantur, ut longo luculentius eam asserant, dum Christum non modo abunde pro sceleribus nostris ultrici Dei justitiae satisfecisso paritor nobiscum confitentur, Verum etiam unicam sanguinis ipsius guttam satisfacere potuisse ad redemptionem generis humani, quod habet Clemens I. apa Extravag. Unigenitus, et Bollaminus eum diis probat
lib. i. do Indulg. cap. 4 Iino Satissaetionem Christi urius adeo nise
πλων. ut magnum sit ejus --σσευμα quod in Thesaurum eondatur cum superfluis satisfactionibus Sanctorum, unde Pontificiae promuntur indulgentiae. Hinc passim merita Christi suffosro et plusquam sincere pleno ore pronunciant; et per immanem sycophantiam sibi a nonnullis tribui eonqueruntur, quod dicant Christi passionibus quibus peccata nostra expiavit aliquid defuisse, quominus plena ac persecta esse possit ejus pro nobis satisfactio.' Quod mendacium tam impudens et crassum esse clamant,
ut nihil impudentius vel emasius fingi queat, neque octanto Scriptorum suorum numero unum allegari posse qui id Aeat, ut ait Bollam L si do
728쪽
III. Verum si ultorius in eorum montem inquirimus, sacile patebit eoanihil minus sentire quam quod profitentur, et satisfactionis Christi pomsectionem ore tenus asserere, sed reipsa negare et evertere. Quia ero haec
sententia primo intuitu horridior est, et quam aures Christiam vix serant, varii artibus, et scholasticarum distinctionum totidem veluti pigmentia ut solent in rebus falsis et sua salsitate intricatissimis ineruatare eam conantur ut sic incautis et minus perspicacibus oculis pulverem injicianti rimo enim in peccato culpam et poenam distinguunt, et poenam in aetemam ottemporariam tribuunt 'tam novo et hactenus inaudito exemplo remissionem ipsius culpae a remissione poenae aio dividunt, ut ui omissa ait a Deo integra culpa posse eidem superesse luendam adhuc aliquam poenam arbitrentur. Ita sancit Synodus rident. Sess. 4. cap. viii. Sancta Synodus deesarat salsum omnino esse et a verbo Dei alienum culpam a Domino nunquam remitti, quin universa etiam poena condonetur. Ium anon. 12 Si quis dixerit totam poenam simul cum culpa semper remitti a Deo, satisfactionemque poenitentium non aliam esse quam fidem qua apprehendunt Christum pro eis satisfecisse, Anathema sit.' Deinde censent in baptismo quidem plenariam esse remissionem universae tum culpae tum poena At post baptismum peccatores posse quidem restitui in integrum, sed di fiditius quam in baptismo remitti quidem culpam et poenam elemam po nitentibus, sed retineri tamen poena quasdam temporales, partim in hac vita partim in futura exsolvendas, et quidem, ut ipsi loquuntur usque ad ultimum quadrantem V Et ne quis putet leves et exiguas esse has poenas, diserto pronuntiant eam cillam ipsam poenam sensus quam in gehenna pati debuisset peccator, remota solum atomitate,' ut habet Bottiam lib. iv d poenit. c. i. IV. Tertio, Satias tionem aliam otia in aliam pomis, eas statuunt. Et etiam quidem et poemae aeteram nullam afferri posse a peccatore communior
est apud ipsos sentantia, lioet non pauci, ut Scotus, apporas, Aliensis ,
Valentia, et alii etiam pro culpa et poena aetem satisfieri posse conte dant; sed pro poena temporali quae post dimissam culpam luenda remanet, Deo Missacere posse fideles in peeoatum prolapsos et quidem Vere ae proprie satisfacere, si ut ipsi tantum fecisse jure meritoquo consendi sint, quantum satis est ad injuriam compensandam, quantumque Deus peceat laesus vate ab iis exigebat Imo et eam ago fidelium inter o conjunctionem, ut etiam alii pro aliis alissa re possint Coneae Trident. Sess. 4. cap. viii. an. 13 Si quia dixerit pro Meatia quoad poenam temporalem minime Deo per Christi meritum satisfio poenia ab eo inflictis et patianter toleratis, vel a incerdote injunctis, sed nequo ponis susceptis, ut orationibus, jejunio, eleemosynis, ve aliis etiam pietatis exercitias, atque adeo optimam poenitentiam eam tantum noVam vitam, An thema ait.' Et Catech viden o de sacramento munitentiae, μώεμα ---dsfinit 'Mi dabitae inlogram solutionem et compensationem quRhomo pro peccatis ommissi Deo aliquid persolvi Bollam lib. ii. de Indu . c. Catholici Theologi docent non solum posse hominem justificatum satisfacere, sed etiam id posse ex condigno; ' hinc lib. i. v. 2 Opori satisfactorio taberi mereodem ex justitia commutativa' statuit. Unda colligitur ex ipsi satisfactionem Christi non ita esse persectam, quin
semper alia satisfactiones a parte hominum requirantur. Hoc aperto habet Bellam lib. i. de rimat cap. x. Si Christus,' inquit, satisfecit pro omni culpa etpinna, curpostremissam culpam adhuc tam multa mala patimurP'Imo nec putat Christi mortem certo ensu esse satiatactionem actualem, sed opera nostra. Dum enim respondet ad quaestionem propositam, Aurin
729쪽
DIAPUT XXII.J DE SATIsFACTIONI cARIATI PERPEcTIONE. 669 application satisfactionis Christi quae fit per nostra opera sint dum sati factiones, una Christi, altera nostra, An una tantum vel christi vel nostra, ex tribus 'dis dicit tortium probabiliorem smo, nam esse satissae-tionem eamque esse nostram: Tertius modus videtur probabilior quod una sit satisfactio, et ea sit nostra,' qua scilicet a nobis peragitur, et per quam homo poenis suis Deo satisfacit. Sic lib. iii do Poenit. cap. 16, Non est verum per Christum nos semper liberari ab omni reatu poenas
temporalis etiamsi nulla interveniat satisfactio. ' equo hic subsistit Cardinalis, alibi enim, lib. ii de Indulg. c. 1, portendit merita Christi
omnibus non esse absolute necessaria erit Christi,' inquit, in tim sunt omnibus necessaria, partim non necossaria sed utilia Atque hoc secundo modo ad fundamentum indulgentiarum pertinent.' Et ad clariorem rei explicationem addit, Si quis post reconciliationem adeptam adhuc sit reus luendae poenae temporalis, non necessario eget meritis Christi, ut per ea rentus simpliciter condonetur non quod sine meritis Christi reatus poenas possit simpliciter condonari, sol quia poterit ipse non requirere tantam liberalitatem, contonius ipso suis laboribus et poenis, o in hac vita, Vel in urgatorio satisfacere Deo,' aec Vasquegultorius etiam progreditur,mam in . Thom quaest. 94, uri. 2, non eru- boscit assoror ipsam Christi Satisfactionsem minus esse necessariam: micondum cst opera in charitato ex Do gratia facta esse satisfactoria pro 'Ena temporali condigno satis, sicut et moritoria vitia et se, nee aliquid eis accrescere meriti aut Satisfactionis propter Christi merita.'Quo pertinent ipsius Clemenus verba, qui Iico loco citato statuat unicam sanguinis Christi guttam suffcore ad Redemptionem generis humani, addit tamen statim, ut facile pateat non serio esse locutum: ad Thesauri meritorum Christi cumulum, beatae genitricis et omnium sanctorum merita adminiculum praestare.' Ex quibus omnibus, ne plura jam istius generis addamus testimonia liquot Pontificios in ca emo sentcntia, Satisfactionem Christi utut infinita morit, non ita plenam et suffcientem fuisse, quin requirantur adhuc Varis satisfactiones, si non proculpa et poena feterna, saltem pro temporali, ab hominibus exsolvendae ad plenam redemptionem obtinendam. V. Nostra Vero sententia est, Satisfactionem Christi pro nobis praestitam, non posse quidem censeri ex parte superfluam et redundantem; quasi minori poena potuisset fieri satis justitiae divinae sic enim nec debitum nostrum quod ex peecati merito et legis comminatione mors erat, persolutum esset nec necessaria fuisset mors Redemptoris, quod toties tamen Scriptura inculcat et Deus millic plus exegisset a Vade nostro quam requirebatur de jure quod o justitia divinas quam maxime ropugnat, et summo illi quo filium suum prosoquitur amori Nihilominus adeo poricctam et suffcientem esse ut cumulatissime pro peccatis omnibus nostris satisfecerit, non tantum quas acta sint anto, sed quae fiunt post baptismum, non modo pro caepa, sed et pro poena nec pro Poena duntaxat satorea, sed etiam temporali, ita ut nullae deinceps poenae satisfactoriae fidelibus suporsint lacndae, vel in hoc vel in futuro seculo ad remissionem peccatorum obtinendam licet non raro poenis castigatoriis et medicinalibus exponantur ad sanctificationem promOVendam. VI. Hoc vero ut domonstremus Argumenta Varia nobis suppetunt: 1. A Dignitate Persono satisfacientis. Cum enim duo inprimis in odi tore requirerentur ad perfecti adis constitutionem : rimo ut persecta sanctitato et justitia ornatus esset Quomodo enim redimere nos potuisset a peccato si peccato contaminatus ipso Redemptore indiguisset Secundo ut divina et infinita virtute polleret quae infinitum meritum infi-
730쪽
670 DEAEATIsFAcTIONI cHRIsTI PERFECTIONE. DISPUT. xxIr nito peccati demeriis opponere possot Duo haec persectissime in Christo deprehenduntur. Nam ut homo innocens fuit et impollutus, Heti vii 26, non modo ab omni poecati labe immunis, qui peccatum nec novit Decfecit, 2 Cor. V. 21, sed et perfecte sanctus imo sanctitas ipsa Lue i. 36. Ita et Verus ac aetemus Deus qui proindε summa et infinit Virtut praeditus potuit humanis passionibus infinitum addere Horem et retium quo sensu Deus dicitur proprio sanguine Ecclesiam acquisirisse AEt xx 28 ruine duplex plenitudo Chrisin solet tribui. Primo grati me scinctitatis quatenus Deus voluit ut omnis plenitudo in ipso habitare,' I i. 19, ex qua factus est plenus gratia et veritate ut ex ejus Henituclino hauriamus omnes graitiam pro grana, Joh. i. 16. Secundo Uenitudo Deiataeis de qua dieitur quod in eo habitet corporaliis omnis Ienitudo divinitatis,' Col. ii 9 non mystio ut in fidelibus, non symbolice ut in Sacramentis, non vice et umbratio ut sub Lege, Sed corporaliter id. realiter et personouiter, prout σώ- e umbro opponitur Vel personiam designat. Unde jam invictum elicitur argumentum. Nam si Persona satisfaciens non modo sancta et incontaminata, sed etiam infinita fuit, infinitam etiam fuisse satisfactionem necem est Iam a infinita fuit; Quis perfectam imo perfectissimam et sussicientissimam neget Quid enim
majus vel perfectius infiniis dari potest Si persecta sui et plena, quid opus aliis satisfactionibus 8 an ut infinitae Christi satisfactioni nihiI
quicquam potest addi, cum infinitum non augeatur, Ita nec opus est ut aliquid addatur, quia ex se et per se infinitum habet alorem. VII. Non audent quidem Adversarii certissimae Veritati palam reluctari, Quomodo enim posson nisi in castra Socini transire vellent foeterum eam indirecte labefactare conantur Bellam enim lib. i. de Indulg., cap. 4 respondet mo esse quidem opus ut adjunganturia siones sanctorum passionibus Christi, quasi hae per se non sussiciant, aedadjungi tamen quia aequum est, ne passiones illa coram Deo sint inanes, praesertim cum id sit gloriosum Christo a quo manat omne bonum san torum, tum etiam ipsis sanctis perhonorificum.' Resp. Sed quum ita ratiocinatur Bellarm. vel ludit, vel aperte causam deserit. Nam si quod hic testatur reVera credit, assiones scilicet Christi per a susscere, Cur alias nescio quas illis adjungendas esse censet 8 Cur in illis unice non acquiescit Ista enim non cohaerent, ut Austicientissimum per se dicas aliquid quo tamen contentus non sis quippe ex quo ad aliud confugiendum tibi esse arbitraris eo ipso plenam susticientiam ilIi denegas. Unde necesse est eum qui ita statuit, vel aliquid putare Christi satissa tioni deesse, Vel ceris AtuItum esse cui id quod abunde suffcit satis non est ut si quis cui praesens est perennis et uberrimus fons, eo posthabito
arentes et caenosos riVulus consectetur.
VIII. Quod vero causatur, licet per se sumesant passiones Christi, adjungi tamen illis oportere sanctorum passiones, ne isto coram Deo sine inanes, multis modis absurdum est. Primo, si ideo tantum adjungendas sunt ne inanes reddantur, At ego Vicissim contendo non addendas sinne passio Christi inanis reddatur. Quo pacto enim Vel plenissima esse censebitur Vel per se sincere, si opus est alias illi superaddi 8 Secundo, salso supponit passiones Sanctorum inanes fore si ad satisfaciendum non adhibeantur. At innumeri alii fines sunt istarum passionum qui Dei gloriam, Ecclesiae aedificationem, et fidelium salutem spectant. An inane esse dicitur quod ex ossicio factum est, quod ad magnam Dei gloriam cedit, quod Ecclesia aedificationem non parum promoVet, quod Sanctos ipsos ad gloriam et salutem deduci, istos enim passionum fidelium eximios esse fructus negari non potest. sertio, tantum abest ut gloriosum Dj0jtigodi. OOQIO