장음표시 사용
771쪽
divinae sanctitatis fiat particeps Hob. xii. 10 liine fideles divina ferula verberati placide se ejus manui submittunt, bonum sibi id fuisse agnoscentes, sal oxix. 71.
XX. Hanc suisse sententiam Veterum s fidelium amictionibus innumeris Testimoniis probari facito posset Sed unum Vel alterum nunc sussi-eiat. Minutius Felix in Octavio, Quod corporis humana vitia sentimus et patimur, non est poena, militia est sortitudo enim infirmitatibus roboratur, et calamitas saepius disciplina virtutis est.' Chrysost Hom. 41, in Matth ad illa auli verba dua judicamur a Domino corripimur, ονει-
σίας γα μἄλλον ἡ καταλκης τε γινομενον, ἰατροα 'amia; δικ συα ἡ κολα--- Νam quod fit est magis admonitionis, quam condemnationis, curationis, quam punitionis, correctionis, quam ultionis.' Ita alibi de Jobi et Apostolorum perpessionibus loquens, hom. 2ου in 1 Cor. ii. Oo,aea.
bantur punitionis erant sed certaminum et luctarum.' Sic in alio loco, Verberatur filius, verberatur et famulus, sed hic ut servus quia peccavit punitur, ille vero ut liber et filius disciplina indigena castigatur huic correpti in probationem et emendationem cedit, illi in flagella et poenas.''Sed supra caeteros August. et saepe et disertissime hoc docuit Nam contra Faustum anich. l. xxii. e. 20 Summus ille, ' inquit, vitis agri Oola aliter parat falcem sarmentis ructuosis, aliter infructuosis tamen non parcit nec probis, nec reprobis illis purgandis, istis amputandis; nullus enim hominum est tanta justitia praeditus cui non sit necessariarentatio tribulationis, vel ad perficiendam, vel ad confirmandam, Vel adprobandam virtutem.' Sic de Civi Dei, lib. i. e. 8 Quicunque boni maliquo pariter amicti sunt, non ideo ipsi distincti non sunt, quia distino tum non est quod utique perpessi sunt manet enim dissimilitudo passorum etiam in similitudine passionum, et licet sub eodem tormento, non est idem virtus et vitium, nam leui sub uno igne aurum rutilat, palea sumat, et sub adom tribula paleae comminuuntur, frumenta purgantur, ne ideo. cum oleo amurca confunditur, quia eodem praeli pondere exprimitura Ita una eademque Vis irruens bonos probat, purificat, eliquat malos Vastat,
damnat, exterminat Unde in eadem affictione mali Deum detestantur atque blasphemant, boni autem precantur et laudant Tantum interest non qualia, sed qualis quisque patiatur.' Idem eximie in Psal eii. loquens do afflictionibus piorum, Quod pateris unde plangis, medicina est tibi non poena, castigatio non damnatio, noli repellere flagellum si non vis repelli ala haereditate.' Gregor in aech hom. 1 Agit hoc divina misericordia, ut ex una eademque re in qua camalibus dat flagellum, in spiritualibus Virtutis praestet incrementum.' XXI. Quibus ita positis facile solvitur objectio proposita. Nec enim quaeritur inter nos, An post culpam dimissam fideles possit et velit Deus exercere Variis calamitatibus, et poenis improprie et analogica ita dietis. Agnoscimus enim ultro saepissimo istas locum habere in Dei dispensatione
erga filios suos, ut vel eaκtigentur, Vel probentur, Vel in posterum cautiores reddantur. Fatemur hunc esse sapientiae divinae ordinem in cedem gratis constitutum, ut per varias amictiones in regnum coelorum ingrediamur, et nemo ἀναμαατι oronam gloriae obtineat. Sed quaeritur tantum,
An poenis proprie ita dictis quibus justitis divinae satisfit obnoxii adhue
sint vel possint esse ex quo semel Veniam peccatorum sunt consecuti. Haec enim constanter negamus. eo Adversarii ho ex locis allatis ovincere unquam poterunt, in quibus castigationum quidem palamarum exempla occum unt, sed non poenarum judicialiumcl ut ex singulorum examine
772쪽
XXII. Nam ut ab exemplo Davidis, quod prinium proponit Bellam. ordiamur. Fatemur quidem mortem filioli quae illi praedicitur a Nathanopog remissum peecatum occasione peccati et propter ipsum fuisse inflietam, ut ejus sensu magis magisque percelleretur. Non negamus etiam suisse poenam avidi Memam, castigatoriam, et medicinalem, qua de praeterito occato confusus erudiri debuit, ne in posterum tale facinus auderet. Sed poenam proprio dictam quae a Judice irato ad vindictam et satisfactionem justitiae inflicta sit negamus. Neque hoe ex duplici ratione quam affert Bellam conigi potest. No ex prima ducta ex his Prophetae verbis, Quoniam blasphemare secisti inimicos nomen Domini, propter
hoc verbum filius tibi natus morietur,' quae Videntur ostendere poenam hanc imponi in ultionem peccati praeteriti, non in emendationem suturi; Nam ex eo quidem bene colligas peccatum istud suisse occasionem et causam inflictionis istius ealamitatis Sed non statim inde elicere poteria, eam fuisse ejus poenam. Imo satis expressa innuit Vir Dei hanc non tam ad poemam quam ad Mempium infligi nimirum, ut ingens per istud peccatum datum erat profanis hominibus Aeandalum quasi Deus adulteros et homicidas in sinu suo foveret, debuit hoc quicquid erat scandali ea rations sarciri, ut documentum esset graviter Deo displicere talia peccata, adversus
quae tantam offensionem in dilecto filio suo declarasset, atque ita divinae domus diseiplina turpissimo hoc scelere Violata aliquo exemplo sanciretur, ne vel ipse David, vel alii ejus exemplo libidinibus vel caedibus in posts-rum indulgerent. Non orgo infligitur in poenam sed in modicinam Neo contrarium potest elici secundo ex eo quod David lachrymis, jejunio, pr
cibus, Re mortem hanc deprecatur, quod non iacturus suisset vir sanctus, si sibi utilem agnovisset, ut ait Beliarm loco cit. Nec enim novum est ut sancti deprecentur ea calamitates quas caeteroquin sciunt in bonum aiso converti, quia haec est naturae nostrae indoles ut quicquid est durum et molestum statim refugiat et procul a se amoliri conetur: sic Paulus qui noverat gravem illam crucem sibi a Deo impositam non poenam esse praetariti, sed remedium suturi, ne scilicet magnitudine revelationum extoli retur, non minus tamen illam deprecatur 2 Cor. xii. 7 8, plane sicut aeger, cautorii molestiam, et medicinae amaritudinem vehementer deprecatur, licet eam non poenam sed remedium esse non dubitet Ita si David mortem filioli aegre tulit, eamque precibus suis et jejunio avertere conatus est, essicitur quidem ex eo gravem illi et acerbam fuisse hanc mortem, sed non potest inde exsculpi vel propriam ejus poenam fuisse, vel nullum habulas ad ejus emendationem usum. .
XXIII. Non dissimilis est ratio alterius castigationis quae vicitur immissa David et toti Israel ob numeratum populum 2 Sam XXiV. 10, 11, 12. Nam iee eertum sit hoc flagello Deum testatum Misae quantopere peccatum illud sibi displicuisset, atque ita tum ad publicum omnium seculorum exemplum, tum peculiariter ad privatam Davidis humiliationem pertinuerit Licet haec alamitas non tantum Davidem respexerit, sed et populum qui aliis peccatis eam erat commeritus, et quam occasione peceat Davidis illi immisit Non sequitur tamen propriam poenam suisse Davidi quae ad vindiciam respexerit. Imo contrarium satis aperto colligitur ex post quam seligit, ut incideret in manus Dei potius quam hominum, quia multae sunt ejus misericordias,' Ver. 14. Quia vero horrendum est incidero in manus Dei irati,' eb. x. 31 debuit omnino David manum Dei placati' et misericordis intelligere, Atque adeo gravissimum hoc flagonum de severa ritris eorreptione interpretari, qui non potest filiorum errores ot crimina dissimulare et sine diseiplina praetermittere;
773쪽
non vero de poena aliqua sati actoria et judiciali ad ultionem pedeat sibitinposita. XXIV. Quod vero subjicit Bellam ibid. cap. 2 Deum morte saepe plectere filios suos ob peccata, non utique ad emendationem ridiculum enim esset dioero morte puniri homines ut deinceps cautius vivant, sed ad satisfactionem Non majoris est ponderis. Quippe l. eisi mors ad emendationem non infligeretur, non aequitur statim imponi ad satisfactionem, nam praeter duos istos fines varii possunt alii esse quos sapientia Dei intendit in suorum morte. Quidni enim dicemus ideo mori ut reliquis peccati ponitu aboleantur, et homo fidelis ex stati terreno et animali qui earnis et sanguinis nomine solet indigitari 1 Cor. v. 50 ad statum spiritualem et coelestem Vitae beatae traducatur, et ita quae inserorum erat atrium et psecati poena per se sat jam Dei beneficio porta coeli et immortalitatis instrumentum 7 Quidni mors possit in multis esse Mercitatio pietatis quales Martyrum mortes fuere, et aliorum fidelium qui paulatim morbis vel senio consecti ex hac vita discedunt 3 Quidni censeaturissas multis beneficium, quos scilicet Deus per mortem liberat a jugo peccati ut propius sibi admoveat, Vel quos immatura morte tollere vult, ut insantes,n malitia mutet intellectum eorum, ut habet auctor Sapien. c. V., ut eximantur a tentationibus mundi et miseriis vitae, et coronentur ante certamen 2 Sio bono dicetur immitti non tam in castigationem praeteriti, quam ad cautionem suturi, ad praecavenda scilicet et vitanda peccata quae admissuri fuissent si diutius vixissent. 2. Licet mors actu jam immissa non possit ad emendationem respicere, quando post moriem nullus amplius poenitentiae locus esse potest Quidni denuntiatio vel cogitatio mortis imminentis possit esse potentissimum ad Vitam emendandam incitamentum ut fideis qui incautius vivebant in seipsos descendentes et peccata suasoria poenitentia deflentes Deo reconcilientur, et iram venturam fugiant; Si non punientur homines morte ut deinceps cautius vivant, quod revera ridiculum essot asserero, sed mortis illis incumbet necessitas ut haec cogitatio a peccato eo retrahat, et ad sanctitatem excitet. XXV. Soeundum exemplum quod asser Bellam petitur ex Exod. xxxii. 28, ubi tria millia Israelitarum dicuntur interiecta propter peceatum adorati vituli Nec tamen credibilo est omnes illos in peccato mortuos esse, inquit, cum Dominus testatus sit se obmosis preces peccatum illud dimisisse. Sed neque exemplum istud ad rem facit. Nam quamvis dicatur Deus precibus Osis irae impetum aliquatenus repressisse, ne populum penitus deleret, Ver. 14, tamen nec dicitur remisisse peccatum, quod gratis supponit AdVersarius, eum, Ver. 31, pro ejus remissione Mosea Oret, nec eos per hanc poenam Deo satisfecisse Fateor vindictam hanc quae aclaevitis visis jussu sumpta est respectu impiorum qui in numerosuerunt veram et proprie dictam poenam fuisse, et dubium non ost quin plurimi si non omnes ex iis fuerint, quum verisimile sit in duces et primarios idololatriae auctores justum Levitarum furorem exarsisse. Sed si qui fidolos et pii eorum exemplo abducti ejusdem poenae socii fuerunt, non continuo poenas justitiae ultrici exsolvisse hac morte censendi sunt. Sed tantum castigationem pateream ad propriam salutem et caeterorum exemplum subiisso Vel si poenam eas vis, poena erit tantum politica inflicta amose ut supremo Reip. Israstitiose rector ex Legum praescripto, qui cum populum videret immani scelero contaminatum, pro muneris sui ratione exemplum in nocentiores statuendum existimavit. Quod vero addit Dominus, Ver. 34, se visitaturum in die ultionis peccatum ipsorum, 'inseri quidem Deum etsi intercessione osis motum manum tunc retraheret ad tempus,Dj0jij odi. OOQ e
774쪽
tamen propter illud-ipsum peccatum eos esse castigaturum, quum aliis peccatis eum irritarent, sed non dicit se poenas de iis sumpturum; monon obscure contrarium elicitur ex antecedentibus, in quibus Deus jubet Μosem praeire populo, et pollicetur Angelum suum itineris ducem, quae non Judicis irati, sed benignitatris sunt argumenta Itaque vis ei haec de qua loquitur, non est irae, sed amoris, non ultionis propriae dictae, sed castigationis pateram, quomodo non raro Vox ista usurpatur, Psal. lxxxix. 32. XXVI. Tertium exemplum extat, Num xiv. 20, ubi Deus dicitur ignovisso Israelitis murmurantibus et tamen postea in poenam ingressum in terram Canaan interdixisse, cum omnes in deserto mori Voluit exeeptia solis Josua et Cale qui non murmuraverant, Et hanc fuisse poenam dubiatari nequit cum expresso dicat Dominus, Et seletis ultionem meam, Ver. 34. Verum frustra est dum ita ratiotanatur. Nam primo perperam affertur exemplum numerosae gentis ubi agitur de Satisfactione quae debetur a singulis Nec si remissum dicitur peccatum, potest intelligi respectu omnium et singulorum, sed tantum eorum qui crediderant et conversi fuerant Itaque si qui increduli remanserunt, mora et interdietio terrae Canaan revera fuit poena et vindicta, sed iis et fidelibus disciplina. εο contrarium suadet vox ut is quam Dominus addit Nam praeterquam
quod, uti jam diximus, potuit locum habere resp. impiorum, et resp. piorum ultionem improprie diei nihil obstat castigationem Dei, quia ob peccatum
infligitur et ad exemplum, quomodo et poena non raro vocatur, Accedit quod vox Heb minari non ultionem, sed potius 'actionem et lacerationem significat a radice , ' quod in Hiph. est rumpere et irritum facere Ita poterit resere ad abrogationem promissionum per concessionem ironicam, qua Deus in dotestabilem eorum superbiam invehitur, qui propter exclusionem a terra promissa Videbantur Deum inconstantiae et mendacii arguere, ac si non staret promissis quasi diceret, Cognoscetis an ego sim mendax,
et an inanis sit futurus meus sermo Gmo facile percipietis essectum promissionum mearum, licet toti populo indiscriminatim proponantur, non pertinere tamen ad rebelles et incredulos, sed tantum in piis locum habere, quorum respectu manent semper firmissimae. Sic objurgabitur quidem incredulitas Israelitarum sed ad ultionem et Vindictam locus non poterit
XXVII. Quartum a Bollam allatum exemplum ostmosis et Aaronia qui propter incredulitatem suam quod Deum ad petram non glorificassent mortui sunt in deserto ut refertur, Num xx. 24, et Deut xxxii. 50 51. Iam nemo,' inquit, est qui neget osem et Aaronem post peccatum illud in gratiam Dei rediisse, mansit ergo poena luenda post culpam remissam.' Sed ex antedictis iacile hoc quicquid os dissicultatis solvitur. Non negamus enim calamitatem hanc Velut palamam castigationem mansisse post culpam remissam tum ut ipsi peccati sui Maritatem agnoscentes humiliter coram Deo procumberent, et sese ad mortem imminentem accingerent; tum ut aliis exemplo essent, dubitari enim non potest, quin acerrimus ad eos omnes pungendos stimulus fuerit tanta Dei severitas in S. Sacerdotem et populi Rectorem qui prius sua intercessione saepius Deum plaeaverant ut si Deo Vivere discerent superstitos, cum nequidem charissimis capitibus parcere Voluisset. Adde quod in morte Mosis myst rium aliquod latere voluit Dominus, ut scilicet innueretur non Legis vicujusmose minister fuit, patere ingressum vero Israeli in Canaan eoelestem, sed per Evangelii gratiam, Christi Domini nostri auspiciis et ductu,
cujus Josua non nomen modo, sed et typum serebat, ut Apost. Ηeb iV. satis claro hoe innuit.
775쪽
XXVIII. Addunt Advorsarii vastium Dei etiam exereses in Fideles,
Imo ex Petro c. v. 17, 1 incipere a domo Dei, V Judicium autem post se necessario trahere aliquam poenam. Resp., Judicium duplex esse aliud vindictis quod ab irato Judice proficiscitur, aliud e timi quod est benevoli Patris. Illo Deus inimicos suos persequitur ad interitum Isto filios et amicos exercet ad salutem. Illud est maledictionis signum Hoc amoris. Ut Judex quum facinorosum punit, in ipsum delictum animadvertit, et dosacinoro ipso poenam expolit Sed riter cum filium severius corrigit, non
hoc agit ut vindicet aut mulctet, sed magis ut doceat, et cautiorem in posterum reddat riuus non de primo loquitur, sed de secundo, undo Graeca scholia bene notant Μίμα hic usurpari non re κατακριρ--, sed es--συας, quomodo usurpatur etiam 1 Cor. i. 31 Quod si nos ipsos dijudicaremus, non utique αριν-- judicaremur '' Ut vero ostendat so non de Judicio vindietae, sed paterna castigationis loqui statim addit, Μινο- με- cum judicamur autem a Domino eorripimur, ne cum mundo damnemur.' Ad quem locum optime Chrysost. O- ει,εν, εὐ-λαζε νώντους, εἰ-μ οπηεια, ἀλλὰ μόνον, ἐπιγνῶναι τὰ ἀμα μαται ἐβουλήειμεν, εἰ καταδικάσαι
ri tatio τιμωeιαι, Non dixit, si castigaremus nos ipsos, si puniremus, sed solum si Vellemus agnoscere peceata, si nos ipsos condemnare, si de delictis serre sententiam, liberaremur ab eo quod et hie et illic est supplicio.' Ita Claudius Guillautas ox Adversariis, Dum judicamur, non dicit punimur, non poenas damus, sed corripimur et erudimur, ut ostendat has affictiones
quibus hie judicari a Domino dicimur, admonitionis esse magis, quam damnationis, medicinae quam supplicii, correctionis quam poenae. minoest quod Judietum dieatur incipem a domo mi;' Quia licet totius mundi Judex sit Deus, specialiter tamen providentiam suam in Ecclesia
vult agnosci, ita ut videatur quodammodo reprobis parcere, prout in electos severus est Ut paterfamilias in suos potius quorum singularem curam habet, quam in servos et alieno animadvertit Ita Deus judicia sua tomperat, ut reprobos qui servi sunt Diaboli et peccati relinquat saepe sine disciplina et multa eorum scelera toleret et ad ea voluti connivsat, Sed filios suos quos prae aeteris diligit, promptius etiam corripit, non modo quia peccantes adversus majorem lucem, magis etiam Deum offendunt sodetiam quia quos tenerius amat eos diligentius astigare solet ut ad meliorem frugam redeant, et sanctitatis suae fiant participes, Heb. xii. 10, 11,
nihilque in domo Dei oeurrat quod tanti Numini puritati et gloriae non
XXIX. Ut ista porro illa do qua loquitur Apost. 2 Cor. Vii. 11 et
quam intor fructus salutaris poenitentiae refert, sententiam Adversariorum, ut pertendit Bellam. confirmare non potest Nam sive intelligamus poream quod facit major pars Interpretum, cum Veteribus Excommunis si is sententiam quae a Corinthiis in inoestuosum ex Pauli praeseripto lata suerat; sive, quod alii Vesunt, reseramus eam ad mercitium poenitentios et contritionis, qua homo peccator sibi irascitur et in seipsum quodammodo saevit ob crimen admisinm; nulla hi Satisfactioni poterit esse ratio. Nam respectu prioris licet Excommunicatio amam inserat Canon amisi Ecclesiastioam ad scandali reparat onem et exemplum, non potest censeritamen poena satisfactoria respectu Dei, de qua quaeritur Quia satisfactio fiι pro peccat cujus jam remissa est culpa At excommunicati ulpa non remittitur donec excommunicationis Vinculis solvatur Tum satisfactio dicitur opus laboriosum a peccatore sponte suseeptum ad expiandum poenam temporalem, quod de excommunicatione nemo dixerit. Non respectu
776쪽
706 D aATIAPAcTIONI CHRIsTI PERPEcTIONE. IDIsPUT. XIII. posterioris, quia vindicta quam de so sumit poeeator eo quidem tendit ut acerrimo dolore tanquam aeri stimulo instigetur ad resipiscentiam et emendationem, et ut ardentius misericordiam mi imploret, sed non eo respieit ut Dei justitia per poenam satisfaciat, quod ne possibile est homini, ne necessarium post praestitam a Christo Satissaetionem Fuerit ergo ma, si Vis, o eritionis qua peccator in seipso punit et mortificat peccatum suum, et ponitissimo dolore veluti perfodit et crucifigit, non repugnabimus Sed non poena Satisfactionis quae amo Judie ad ultionem in-
XXX. Rusdem est commatis objectio quae petitur ex alio Pauli loco
Cor. ix. 27, in quo dicit so castigare corpus suum et in servitutem redigere, ne sorte eum aliis praedicarit, ipse reprobus ossiciatur.' am verba ipsa Apostoli satis innuunt hunc laborem suum et exercitium qualecunque fuerit ad suturum respexisse, non ad praeteritum, atque adeo nonnisi perperam ad poenam et satisfactionem referri. In eo autem loco Paulum figurato loqui clarum est, si in similitudine antea posita et ab agoni a petita qui tum in Graseia notissimi erant, ad describendum indosessum suum in Vocatione sua studium pergere. Nam postquam dixit, M. 25 Omnia qui in agone eontendit ab omnibus est continens, et illi quidem ut eo Ρ- tibilem eoronam accipiant, nos autem incorruptam,' Addit sibi applicans et suo exemplo alios excitans, Ego igitur si curro non quasi in ine-tum, si pugno non quasi agrum Verberans, sed castigo corpus meum Et in servitutem redigo. Exponit scilicet certaminis sui modum et rationem, ad similitudinem veterum athletarum. Nam ut qui currebant, palmam et metam semper prae oculis habebant ne a recto tramito unquam declinarent, et ad eum continuato et indefesso cursu forabantur Ita Virio nono fit in incertum, sed relictis omnibus iis quae sunt a tergo, contendit ad interiora ad Oopum et rabium coelestis Vocationis respiciens, Phil. iii. 13, 14. tali pugiles Milicet non in aerom incassum, sed erus et destinatis ictibus adversarium sarire conabantur, et ut possent melius hoc exε- qui eorpus solebant in servitutem redigere, non molliter et ex sua libidino quibusvis Oibis utendo, sed dissionem et duram vivendi rationem juxta leges gymnastica seetandos Ita Paulus testatur se in hoc certamine sese comparare, ut non incassum laboret, et tanquam ludibundus pugil in pugna umbratili gladio aerem verberet, sed ut certis letibus adversarium contundat et confodiat Ideo,' inquit, corpus meum eastigo et in aervitutem redigo. ' Υπωπιώρον, quod .V. Vertit marestare, proprie dicuntur pugiles,
eum pugnis aut caestibus antagonistam obtundunt et vulnerant, unde κώ-- vulnera sunt ex contusione coepta quibus acies praesertim, vel aliae
eo oris partes luridae redduntur ex collecto ad cutim sanguine. Sic δ- νωνει, σωμα est illud duriter habere molesta et dissioni vivendi ratione quam instituere tenebantur necessari qui ad certamen se parabant, cortis cibis rebusque abstinendo quae corpus frangere et ad mollitiem corrumpem p torant. Porro per Corpus non intelligit Apost eamem suam quaa eam Ioris aut flagellis laceraret aut chamaeuntis marcoraret, quod Advorsariis hoo loe sed ridiovi esse e contendunt, siquidem non magis castigatio ista proprio est intellige ' quam cursus et pugna de qua loquebatur, quam metaphoricam esse nemo non ridet, sed notat quicquid erat inmissi storis hominis in ipso reliquum, quod alibi vocat corpus peceati,'
Rom. i. 6. Ita designare Voluit non modo fraenationem camalium affectuum, sed totius camis mortificationem, abstinentiam a crapula, et omni libidinum genero, doniquo qua vis inietionum tolerantiam. XXXI. Ηo paeto non satisfaeiebat Deo aulus, sed eamem suam
777쪽
DISPUT. MII.J DE ATIsocTIONI cΗRIsTI PERPEcTIONE. 707vero contundebat et mortificabat ne postquam aliis praediearet ipse reprobus offoeretur; ibi ad rem Athleticam rursus alludit. os enim fuit ut athletae, antequam ad eortamen descendere fas esset examinarentur, et a convicti eriminis alterius aut vitii suissent voce praeconis eum ignominia reprobarentur et rejicerentur Quo pertinent ista Aristidis oratio suasoria de non agendia Comaedita Etenim,' inquit, athletarum iacimus ἐναρί-- delectus, ut si quia ipsorum sit naue seipsum pudefaciena discedat, poenas etiam dans eo ore,V e. Quomodo in haatitudiis et tomomentis olim legibus cavebatur ut si quia manifeste reus esset, vel impietatis contra Chri tianam fidem, vel laesae majestatis, Vel raptus, et violentae expugnationis virginum, adulterii, homioidii, aut similium flagitiorum publio vapulans ejiceretur. Si Paulus dicit se ita eomparare in vita sua aedes pietatis et sanctitatis studio ut doctrinae vita respondeat, nec aliter agat aliter doceat, ne aliorum praeco ipse reprobatu et rejectaneus deprehendatur. Quid enim turpius Doctori, quam cum culpa redarguit ipsum Quid ignominiosiusquam si quia raeconis agens ossicium alios proclamando et traducendo, mox ad certamen descendens et inter pugiles nomen suum adscripturus ipse reprobetur et turpiter rejiciatur 2 quod est in veteri adagio, Ἀλλώνια ε αντὲς λα- seius' Aliorum medicus ipse eatens vulneribus.'
AXXII. Si ex Scripturis diversimodo pugnant Adversarii. Agunt etiam rationibus quibusdam, sed non selleius. 1'. Ex misericordis et justi meam. In omnibus Dei aetionibus, inquiunt, misericordia juncta ostcum justitia, et hae Virtutes pariter elucent, nec possunt ab invicem divelli; Εrgo oonsentaneum est rationi, ut sic Deus ex misericordia condonet, ut
etiam justitiae quoad ejus fieri potest satisfieri velit. Resp., Soda supponunt quod probandum suorat, In omnibus Dei aetionibus misericordiam semper jungi eum justitia. At non erat mens Jacobi, cap. ii. 13, qui, dudicium
sine misericordia futurum adversus eo qui usi non fuerunt misericordia,' testatur. Quis dixerit misericordiam exorceri orga Diabolos, et justitiam erga Angolos In inseris sola Justitia loeum habet sine misericordia, in eoelis sola missricordia sine Justitia virtutes quidem istae nunquam separantur in Deo, sed potest tamen exercere actus unius sine exercitio alterius Imo nec poagunt locum' ore respectu ejusdema quia sese mutuo tollunt, et oire oontraria occupantur; isericordia dat veniam et Justitia imponit poenam illa salutem hominis, ista exitium spectat. 2. Quamvis non negemus in salutis negotio admirabile Visum fuisse istarum Virtutum tempera. mentum, non in eo tamen consistit ut quibus peccata remissa sunt per misericordiam, ab iis satisfactionem exigat justitian hoc enim et absurdum esse et bonitati a justitiae divinae eontrarium antea evicimus Sed in eo positum est quod justitia in Christum sponsorem sese exemerit ut satis- saceret pro nobis, et miserieordia in nos quibus imputatur Christi obedientia. Illum punivit ut nobis parceret, Ab eo poenas nobis debitas poposcit, ut nobis veniam indulgeret Atque ita et summe Justus in Filii morte, et summo isericora inradalium salute deprehensus est. XXXIII. rations Capitis et membrorum. Nam si aequum est ut membra sint conformia Capiti, aequum est etiam ut quemadmodum Chri tus satiasocii, idem etiam post eum praestemus; et cum ipso patiamur, ut oum eo regnemus Rom. Viii. 17. Resp., Consormitatem eum Christo postulare quidem ut ad ejus instar patiamur sequentes ejus Vestigia, sed non ut eodem fine aut modo patiamur, multo minus ut satisfaciamus prout satis-
sedit. Nam ut bifariam Christus in opere Redemptionis spectari potest, Velut Sponsor qui solvit et solvendo acquirit salutem, Vel ut Caput quod aequisitam fidelibus per sui unionem salutem apsidat; Et ut fideles ea, ant
778쪽
da Ita duplex est passionum Christi μι. Nam via habent rationem in V. quod pro nobis solvi debuit, Μatth. xx. 28, 1Ῥet. i. 18 ls, Vel - προεμπιῶ et in Maares quod nobis ad imitandum proponitur, 1 et ii 2I, Joh. xiii 16. riori sensu nobis communieari nequeunt tramauis et inhaerenter, sed tantum immistrum; quia sub illa, in ad Christum pertinent Satisfactorem Sod posteriori eommunicantur effoaciter et per Imisationem, quia pendent a Christo Mnetificatore qui implam dabo in membris, quod perfecit in capite. Ita nobis quidem est patiendum eum Christo, si cum ip-s glorifieari volumus, quia ad id praedestinati sumus, ut nemo Oronam gloriae cum Christo sarat in eoelis, qui cum ipso eoronam spineam gest rit in terris Sod non ideo noeosae est ut satissaeiamus quemadmodum illo satias it ho enim ea imputationis fundamentum, non imitationis objectum. Imo propterea Christus satisfacit ut a satissaesendi necessitato ex
XXXIV. ' Argumontantur a Re usis Minti quae in nobis remanent. Si peccatum, inquiunt, quasdam aut reliquias in anima impremas dimittit, et quaedam velut Vestigia quae ramisso peccato remanent, necesse est ad illas reliquias abolendas ex charitato satissa re, et actus viis contrarios eXeroem At Verum prius: E. Resp. 1. Damus reliquias peccati Varias in nobis manere etiam remisso peccato, et quidem saepe tales quae suspiria et gemitus a fides amarissimos lietant dum videt se ab iis non raro αἰ γοα- - -- et sub jugum Logia membrorum denuo retrahi, Rom. Vii. 22, 23. Sed latae reliquiae qualescunque demum sint non tolli debent per satiasactionem, sed per aramesserationem, et continuum poenitentia exemitium ; quia non pertinent ad culpam quae remissa est in judicio Dei, sed ad ma iam quae in nobis manet, et quae quotidiano pietatis studio debet paullatim mundari, ut contrarii sanctitatis et justitiae habitus a Spiritu Sancto nobis inditi magis a magia roborentur et perficiantur. Ita eommendat quidem ratio allata sanctifieationis nec aliarum, quae toto vita nostrae decursu debet continua ad reliquia istas poccati eradicandas, sed nihil facit pro satisfactionibus de quibus loquimur, quae tendunt ad reatum poenae temporalia
XXXV. 4'. Disputant ex Pereatorum ante et post ptismum admisa rum discrimine. Cum enim peccata quae post baptismum admittuntur et post Meeptam cognitionem Veritatis graviora omnino sint et inexcusabiliora iis quae admittuntur in mediis naturae tenebris, Mariores etiam poenas Proculdubio morentur; Unde omnino 'par erat,' inquit Beli. lib. iv de Ρωn e. ut Deus ministria auis mandaret ut peccantes post baptismum non sino mutet injunota ad indulgentiam divinam per anuam reconoiliationia admittorent.' Resp. Sod nequioquam ita argutatur. Quamvis enim non negemus gravius peccaro eos qui post baptismum et in media Evangoni luce oceant iis qui nulla dum alutaris gratiae cognition vel sensu sunt imbuti, atque adeo graviores omnino cana mereri, si ipsis pro talibus peccatis satisfaciendum esset Negamus tamen ulla propterea illis imponi posse vel tabere manas satisfactorias, quia eo ipso quo supponunturasse fideles, omnia ipsorum Meeata tam ante quam post baptismum commissa oonsantur in anguine Christi expiata et remissa 1 Joh. i. 7. Ita ut nulla amplius hoc pacto purgatis a Deo reconciliati possit esse oondemnatio, ut supra visum. Falamur quidem talibus majori et aeriori opus esse poenitentia ad id ut peceatorum latorum omissionem consequantur, atque adeo ministros si ad eam sortius hortari eos debere; sed non propterea sequitur hanc illis ut poenam inti aetoriam imponi, quae ἀσυ-
779쪽
o dispositiono in subjecto requisitam ad talia beneficii participationom
XXXVI. M. Varias Satissaetionis utilitatos commemorant. 1'. Quod utilissimum sit eooatori ut non maneat ponitu impunitus, ne ex Venisa facilitato ad occandum iterum inestetur. 2'. Quia non solum coercet a peccando, sed etiam admonet quanta sit peceat gravitas, et o modo animam erudit et illustrat, atque ex so lumino ingens quoddam odium Mocati nascitur ut jam non timore pinnae, sed amore justitiae in aetionibus bonis perseveretur. 3'. Insorvit ad habitu peccati eradicando et virtutum in-rendos. 4'. Denique ad exemplum, quia ex poena unius praesertim a publica sit, sapenumero corriguntur multi. Hae si similia Bellarm. habet, lib. iv de Ρcon. o. 6, ut necessitatem satisfactionis commendet respeetu fidelium pro quibus Christus satisfecit. Resp. Sed hic non uno modo sallitur. Primo quod rei necessitatem et veritatem metitur ex qualicunque ejus utilitate, cum contra de utilitate non sit agendum, nisi prius constitori de ejus Voritate, et institutione E. lieet daretur aliquam esse satisfactionis utilitatem, non sequeretur tamen statim eam admittendam esse ut genuinam, nisi constaret eam a Deo praescriptam eam. . Tantum abest ut ulla utilitas sit
in satissaetione, ut magnum inde ori tur et gloriae Christi stilatati detrimentum Quippe et aatisfactioni Christi multum detrahit, homines ab saquatantenus abducendo, et inter sanctos et ipsum opus salutis partiendo, ut anto visum Et pacem adimit conscientiis quae nunquam certae esse possunt, a per ea satisfiaetiones quas ipsae sibi indixerunt, vel quae impositi sunt ab aliis, revera Deo sit satisfactum, et ita semper inter spem et motum fluetuabunt. Quae vero utilitates hic finguntur, praeter rem afferuntur mam praeterquam quod nihil talo ex ludicris istis satisfactionibus coulio potost, satis aliunde tum ex moris Christi, tum ex exercitio versa poenitantiae hi sinetus habentur. Quippe ut ex illa luculenter colligimus quanta sit peceat gravitas et quam certum sit apud Deum inultum non relin. quom peecatum Ita ex ista odium peccati magis magisquo nascitur, habitus vitiosi paulatim eradicantur et boni confirmantur, exemplumque aliis ad idem fluvium praebetur Ut nihil opus ait poenas satisfactoria propterea contingere.
XXXVII. 6'. Deniquo a Veterum scriptis multum subsidii sperant quia frequens apud ipsos Satisfactionis mentio, qua non tantum satisfieri pro poeeatis, sed et ipsi De non raro profitentur. Resp. Verum licet nostrum non sit praestare omnia Veterum diei tum in hoo tum iesiliis doctrinae capitibus, quando illis non stamus Vel eadimus Facile tamen si instituti nostri palaretur ratio, inanem istam Adversariorum eam jactam tiam domonstrari posset, atque adeo Satisfactionis V em saepius quidem ab iis usurpari, sed alio plane quam Adversarii usurpare solent sensu. Nam Sati etionis nomine Veterea saepe publieam Momologesim intelligunt, quae pertinet ad Ecclesiasticam disciplinam et poenas Canonicas, et quia haec ratio publico satisfaciendi Ecclesias, modo maneat intra limites verbi Dei, ab ipso Deo prosecta est; oo fit ut Veteres aliquando dicant eos qui sic Ecelesiae satisfaciunt, Deo quoquo satisfacere, id est, id observam quod a Deo institutum ost. Deinde vox Satisfactionis aliquando aVeteribus ita lato usurpatur ut ipsam poenitentiam et seriam imprimis cordis oontritionem innuat, significatione ex eo deduota quod apud Latinos Soriptores satis est is dieitur qui idfacit quod senso placet. Cum .ergo opera poenitentiae summe Deo sint grata, possunt dici per ea hominos Deo hactenus satisfacere, non quod tantum socerint quantum legis jura a pereantibus cxi-
780쪽
gunt, sed quantum summae DoLm soricordiae M liberalitati satis est, ut innumeris exemplis ostendi posses, si id nunc ageremus. Ita longo ditarunt Sati Rotiones Votorum alapisticis. Illae satisfaciebant pro peooatis ipsis, Atiatas tantum pro poenia Illae praeeodebant remissionem peccatorum, At latae aequuntur Iliae reparationem seandali Ecclesiae dati et exemplum respicio-bant, Istae vero ultionem Moeati et Malitis divinae Satisfactionem. Sed et hia.. eo enim nobis constitutum est hoc argumentum nunc persequi, et ea omnia expendere quae ad Satisfactiones humana pertinent, do quibus alias, si Deus dederit, sustus dieandi erit lacus. Quid superest ergo, nisi ut agnita perfectissima Christi Sat actione, in ea sola, missis vanissimis hominum ali actionibus aequiescamus, et uno Christo oontenti, omnem ab eo justitiam et fatalem nostram expectemus 3 ut ita omnia in omni a nobis sit hi in te a per fidom, dono tandem ait omnia in omnibus in