장음표시 사용
331쪽
ut ex hoc capias, laxitates perpetuo hVjRβ Ordin0Φβ 'tum D QS improbassh ex eorum doctrinis damnationis diluculum illuxisse. , In primis igitur, circa ea, quae ad I xjsdicti ni β punctum spectant os serv. b La. in quibus absumus, ac circ' m. ivriam probis bilem Sacra me hii . casu necessitatis : fatis mihi suadeo Prop ejub fundamenta diluisse, iiiii nihil ibidem dictis addere sit neces ς' , .
4 Resolutionem ab eo adductam 9 4 Observ. 3- potie nempe in mortis arti culo simplicem Sacerdotem validd, ac licite absolutionem impendere, et iaci approbato praesente, probabilissimam censeo, ac ejuSOpere ad i ummum pro . babilitatis ora dum e vectam : at quia adhuc ultra Probabilitatis fines non pro
oreditur: Iopposita usque modo in sua probabj litate persistjt , & aliunde si
tutior ut ipsemet n. 6 I. fatetur: in praXim illam deducentem ab inobedientiae crimine SS. Innoc. Decr. immunem reddere non auderem quo cautum est sub obedientiae mandato, ne quis aliquam damnatarum Psopositionum ad praxim deducat: haec autem videtur particularis quaedam sub prima damnata con
tenta ; quod hoc discursu perspicuum fore arbitror: Illicitum est in Sacramen iis conferendis uti opinione tantum probabili relicta tutiore, etiam in pu Acto Iurisdictionis, ut ibi probatum reliqui; atqui tantum probabilis squocumque gradu probabilitatis gaudeat) est opinio asserens, posse simplicem Sacer
dotem moribundo abs tutionem impertiri , approbato non absente, negans vero tutior: ergo illicitum est ea uti, hac relicta : unde non solum est de coli, silio hanc sequi , sed de praecepto.
Unum tamen advertam : Casum necessitatis a Trid. permissum , in quo omnes Di conveniunt posse simplicem Sacerdotem moribundo absolutionem impertiri. aliquorum D D. nixus aut horitate, ad unicam approbati absen. tiam non fore coarctandum , sed extendendum , quoties de approbato fractu. rum so illum timetur; vel ex consessione ei facta aliquod grave damnum redundare poterit tertio: haec namque, si ab integritare confessionis, quae est de Iure Divino sussiciunt excusare, & impossibilitatis moralis nomine vestiuntur; multo magis casus necessitatis appellari poterunt in praesenti. ue Dubitationem a Lumbier allatam eadem Observ. 3. . . de contritione requisita ad valorem Sacramenti Poenit. cum hanc adhibere tutius siti, quam si sola Attritio in poenitente reperiatur, optime ab eodem resolutam; paucis verbis, arbitror enodasse Prop. 1. num 3. ubi Obiter, e Xempli gratia , materiam Sacr. Poenit. adduxi . Addam tamen immerito g. I. num. 24. Opinio'nem Cajet. requirentis Attritionem, quae fallem foret existimata contriti O , censura me . Falsum inquam est, opinionem Cajet. post Trid. non mansiue probabilem : eo quod Trid. assignans dogmatice Attritionem pro Sacr. Poe';t, non addidit debere esse contritionem existimatam: nam Conc. neque addidit
dolorem de peccatis ex motivo dilectionis Dei originem trahere sed solume X metu gehennae, & poenarum; vel turpitudinis peccati : & tamen opinio hujuscemodi dilectionem requirens, etiam post Conc. Trid. est probabilis inee potest ex Alex. VII. Decr. aliqua censura notari ; nec ipse eam censurare audet: quae quidem etiam de dilectione perfecta , ut ipse innuit, intelle δ' plus exigit, quam si foret existimata contritio : cur igitur impune poterit opinio Cajet. censurari ex hac parte,quia aliquid plus Attritionem ultra sequi
Iit; cum modo ea,quae contritionem veram exigere videtur sit incensurabili
6 Cisca Propositionem 4. quae a jebat: ab Infidelitate excusabitur infidelis φρ' credens, ductus opinione minus probabili . Quam ipse adducit obser v 6, a affert rationes , quibus Gonet ante Sanctissimi damnationem , pr.ed 'ς β'
332쪽
Propositionem impugnavit, quam tamen ipse fatetur propugnasse in tract. de Fide: quarum prima est haec. Si in fide i apparet magis credibilis, &magis probabilis Catholica Fides, quam propria secta , n an habet ignorantiae e X cum sationem, iatis enim ipsum admonet illa formido de minori probabilitate , quam circa propriam sectam habet, atque adeo ea ignorantia jam est vincibilis. Item quia si videns quod probabilius est , &quod magis ad veritatem accedit, permanet in propria secta, quam agnoscit minus ad veritatem accedere, certe veritatem contemnit, nec illam curat.
7 Hanc rationem solvere nititur , parum emcacem existimans : sicque ait: si hic opinionum conflictus esset in eligenda Religione, deberet quis a m plecti quod probabilius est : at in praesenti non est eligere , sed mutare & mu'tare hodie sine securitate ex sola majori probabilitate quae sormidinem falsi 'tatis non excludit) est exponere se periculo, ut cras novae ratione S appareant, quae oppositum probabilius reddant, atque adeo obligent ad novam mutatio 'arem , quod est res durissima , & eκ posita magnae inconstantiae . 8 Haereamus hic paulisper, dc observemus, ipsi non placere mutare Religionem ex sola majori probabilitate ; quod coincidit cum Propositione con dem nata: nam Propositio condemnata , vel loquitur in eligenda Religione, Vel in mutatione Religionis : constat autem loqui in mutatione Religioni S , qua infidelis detinetur, & ipsemet in principio, in hoc sensu assert argumen ta , quibus praedicta Propositio nitebatur; in hoc sensu adducit rationes Goneti, & hunc esse casum Propositionis damnatae supponit, ut e X ejus discursu patet ; dc ex illis verbis relatis: at in praesenti non es estexe ,sed mutare: ergo Propositionis damnatae sensus est, non teneri Infidelem ad mutandam Religionem ex sola majori probabilitate, quod asserit Lumbier : idem enim est hoc, ac dicere ab Infidelitate e Xcusari Infidelem non mutantem Religionem ductum opjnione minus probabili: si enim non tenetur , excusatur ab Infidelitate, & dum ex sola majori probabilitate non tenetur; jam ductus opinione minus probabili; stante enim opinione probabiliori Catholicae Fidei, jam minus probabilis est opinio, qua ducitur pro sua secta. 9 Inde ad argumentum Goneti respondet e majorem probabilitatem non auferre penitus formidinem, an illud sit verum necne; immo addere aliam formidinem magnam , an sit gra Vis, & illicita inconstantia, ab antiqua , dc Paterna Religione sub his contingentiis recedere. Sed in hoc sibi contradicit, dum in res p. ad primum argumentum in favorem hujus Propositionis damnatae num. 126. ait: IVon esse in constantiam, velle- Citatem animi mutare seligionem, quando in capessenda vera sat salus aeterna, Selaeterna damnatio, is, ut ut sit periculum non assequendi veram, dum res est in sola probabilitate , quantumvis majori ; periculum tamen es minus, quam probabilitate
minori, , consequenter ita equi debet, est enim tutiori via ingredi, i s.ltem docet ratio naturalis Gyeformaliter prudens consilium apud Deum et allegare enim poterit fecisse se in causa dubia quod melius sibi, is, Deoplacentius intellexit: quare nequit ef- fe ibi formalis error , quidquid de materiali sit . Haec ille: quibus sibi contra
dicit , rationemque Goneti mire confirmat; non enim Gonetus voluit majorem probabilitatem adimere formidinem ; sed cum in majori probabilitate sit minor sormido, majorque securitas , quaesum ciens est ad expellendam ignorantiam in vincibilem falsitatis suae sectae, ob quam solum poterat excusari ab Infidelitate , nullus amplius excusationi remanet locus . Ad Confirmat. respondet: nisu esse contemptum veritatis quando de veritate
non consat; his autem licet major aliqua apparentia veritatis fit, deve=itate non cou- nt
333쪽
stat: exercere autem mutatistuem certomρ π Ctisi si lassem secertam videtu rin se prudentem detiuere nefaciat , qutu disto qVt 'ς ς tem sed veg, - linecunari de ipsa . Haec autem responsio manifeste contradicit his, quaec: somet paulo ante retulimus; neque argumentum enervat, nam ad mihi illa maiori probabilitate debet moveri d inquisitionem Veritatis : quoi hanc negligat , certe contemnit Velitatem. quod bene intulit Gonet ex h. quod adhuc in propria permanet secta, id est in illa quiescens, nec veritate quaerens. Praeterquam quod circa ea, quae sunt fidei, non debet de vetitii constare : sed de credibilitate , quae major est, eXistente majori probabilitate & imprudenter se gereret , qui non relinqueret minus pro magis probabili .
haecque est melioratio certa ex parte actuS mutationi S, certum enim est me lius esse in materia tam gravi probabilius amplecti: quidquid sit, an ex parte objecti, in quod fit mutatio, sit melioratio certa . . io Affert deinde secundam rationem Goneti, quae sic procedit: Adabre, qui defendunt errorem probabilem Infidelis, ipsum ab Infidelitate excusa re ' vel loquuntur de vera, vel de apparente probabilitate, si de vera , ea re , periri non potest in Infideli; nullus enim error vera probabili latς gaudet. probabilitas apparens excusare non sufficit, alioquin omnes nae retici excusatio.
Ad hoc argumentum respondet: illos Auctores loqui de vera probabilita te, & ait probabilitatem Infidelis esse veram probabilitatem respective ad
ipsos Infideles, quibus illa falsiitas, quia nondum est aPerta ipsis, non est error, hocque late explicat . .
At existimo Gonetum loqui de vera probabilitate in seipsa , vel apparente in se ipsa; licet haec respective ad aliquem sit vera probabilitas, videlicet in ejus existimatione: sicque possemus subdistinguere probabilitatem veram, in absolutam , & respecti vam : vera probabi litas absoluta est quando in se funda. menta sunt solida ad probandam aliquam propositionem, & cum ea habent connexionem, licet non evidenter, sed obscure probent; vel quia sunt media extrinseca , non probant demonstrati ve, sed probabiliter . Probabilitas vero respecti va, est quando fundamenta in se non sunt solida; vel non habent connexionem in se cum propositione: at respectu ejus, cui non est aperta falsitas, apparent solida, vel connexionem habentia cum propositione; & in hoc sensu dixit Aristotiles: sepe salsa sunt probabiliora veris. Loquendo scilicet de probabilitate respectiva : unde Angeli, qui cognoscunt pro utraque parte rationes probabiles, quae adducuntur , cognoscunt quaenam sint probabiles absolute, quaenam respective. Gonet igitur appellat veram probabilitatem illam quae est in se, & abs tute talis , quae non potest dari de falso po test enim hoc vero simili, & apparenti fundamento fulciri, non solido , &absolute vero; vocat autem apparentem probabilitatem illam , quae est reqspective talis, quς licet ipsis videatur vera probabilitas, in se tamen talis os Dest, unde in se solum est probabilitas apparens: hinc lum verba liter discrepabit Gonet a Lumbier. ADemus igitur, ut ipse vult, probabilitatem Infidelium esse veram rei pe ctive, adhuc in suo robore stat argumentum Goneti, necdum est solutum , nam sic resumo: vel haec probabilitas respectiva sufficit eκcusare ab Ini deii x te, vel non: si secundum , habemus intentum , quia sic non excusabit*x Infidelis illa ductus probabilitate, si primum : ergo omnes haeretici essent ex eusandi, cum Omnes pro se habeant aliquam hujusmodi probabilitatem p Viva secta, & consequenter nullus peccaret peccato Infidelitatis , q*q
334쪽
quam inconveniens deducebat Gonet quae consequentia aeque sequitur admissa responsione Patris Lumbier. . II Hic advertere oportet: aliud eme, Infidelem non excusari ab ins de- Iitate; aliud vero teneri mutare Religionem . Ad hoc, ut quis excusetur ab Infidelitate, id est; ut ad novam culpam non imputetur ei Infidelitas, sed dicatur Infidelis negative , requiritur ignorantia in vincibilis , ut tradidi Propos. . eX S. Th. ut autem admittatur haec ignorantia in vincibilis requiritur , ut nihil unquam serio audierit de Fide; nullus ei praedicaverit , aut mysteria Fidei proposuerit: ut habet ipsemet Lumbier eadem observ. 6 β.ult. num. I 7 o. quam dicit esse communem sententiam, & regulam generalem S. Aug. Immo addit S. Th. sum cere ad hoc, ut restiterit auditui Fidei . Ratio est; quia cum aliquid audivit serio, & sum cienter, incipit habere re' morsum, & dubitationem de sua secta, ac pro indo tenetur inquirere veritatem cum in re tanti momenti, in qua agitur de aeterna damnatione , & sa lute, non debeat inquisitionem veritatis omittere; unde si hanc omitteret , culpabiliter , & vincibiliter esset Infidelis. Vel si auditui Fidei re sititit , ipse est in culpa, ut Fidei Catholicae veritatem ignoret; unde culpabiliter
ignorat. Ad hoc autem, ut teneatur mutare Religionem, requiritur major proba
bilitas Catholicae Fidei & in hoc sensu intelligitur damnata Propositio, dum
ibi dicitur: non credens: quod idem est, ac non mutans Religionem . Exemplum sit ex communi Moralistarnm doctrina : si aliquis possessor bonae fidei urgeretur dubio positivo; an res, quam possidet sit sua , necne, tenetur statim inquirere de veritate, ut certiore tur, alioquin mortaliter peccabit hanc diligentiam omittens: non tamen tenetur statim illam restituere, nisi quous que deprehenderit probabilius esse alterius. Ita proportionaliter in praesenti. Ia Inquires: an requiratur evidentia , vel certitudo moralis de majori probabilitate Catholicae Fidei; & judicium reflexum de ipsa majori probabilitate, ut quis teneatur mutare Religionem ΘPater Lumbier observ. 6. cit. num. 124.& Ia S. & I4 I. videtur exigere mo
ratem certitudinem , vel evidentiam hujus majoris probabilitatis , ac judicium reflexum de ipsa . At existimo hoc non requiri I ratio est, quia cognita majori probabilitate s haec enim cognitio requiritur, alias respectu illius non esset major probabilitas , potestque sine judicio reflexo haberi praescindendo a morali certitudine, & evidentia illius, )est minus periculum sequendo opinionem probabiliorem, quam adhaerendo minus probabili , consequenter eam amplecti est tutiori via incedere, estque prudens consilium faceret, quod magis a periculo recedit in re tam gravi: ergo, &c. T um quia hoc videtur magis Consonum Propositionis condemnationi, &oppositum videtur cum illa coincidere : nam si non teneretur credere, nisi haberet evidentiam, aut moralem certitudinem, aut judicium reflexum de illa , adhuc ductus opinione minus probabili, non credens, excusaretur ab Infidelitate , quod ibi damnatur: quoniam, etsi moralis certitudo, vel evidentia, aut judicium reflexum de illa majori probabilitate absint d eo ipso quod pro Catholica Fide versa tur opinio probabilior, per hoc praecis8 , ad per se verandum in sua secta, ad non credendum, ducitur opinione minus probabili . Nec cum fundamento
asseritur illam Propositionem fuisse damnatam pro casu speciali illius Lutherani relati a Caram . qui habebat evidentiam majoris probabilitatis Catholicae Fidei; dum absoluid, sine addito, & in tota sua amplitudine, eo modo quo aliqui Catholici DD. eam tradidere, condemnatur.
335쪽
Circa Propositionem 57. quam disert QR dem obier . o. num. 1 ueri h 'mihi placet excusatio Tam bur. idque quod iubdit . Nou esse conde iis is iqudd Fides de his masteriis , semel si Ocerct ut m dilim qtiando probabili by . etiam semel esse sic necessariam in . mmst Q m0Verct pr ceptum de ea Fide is frepetenda. Nam in primis facit senium , qu d per itis msesteria intelligi, rtanteim mysteria Trinitatis , & Incarnationi S Tam bur. autem loquitu indefinite de omnibus mysteriis Fidei, inter quae certum est contineri ei quae sunt necessaria necessitate medii , ac proinde satis condemnabile est se' mel esse necessariam illorum Fidem , ut medium ad absolutionem obtine. dam ; & nullatenus probabile, nec etiam semel esse sic necessariam; ut se se suo loco probavi. Secundo nequeo intelligere , quomodo posset implere praeceptum saepius repetendi Fidem , qui licet semel crediderit illa myste ria , ea oblitus est : in quo sensu illa Propossitio damnatur , &a Tam bur. in Meth. Confess. adducitur : unde admisso , quod damnetur Propositibpraedicta quantum ad necessitatem praecepti , cum ex doctrina illa Tam bur. impotentia satisfaciendi huic praecepto oriatur , etiam ipsa dam
14 Deinde num. Iso. adducit tres sensus , in quibus posset esse damnata praedicta Propositio , vel scilicet , ut ea credito semel habita ad conseisio. nes in posterum subserviat , quin necesse sit in ipsis repetere talem Fidem :vel ut sussiciat semel in vita ea credidisse , ut licet deinceps esset ignorantia culpabilis, vel culpabilis oblivio, non violaretur Fidei praeceptum , necesset obex ad absiolutionem , vel fatis fieri praecepto de Uide eκplicita circa haec mysteria, per unum actum illius, semel in vita habitum .
At ego existimo in duobus primis conjunctim esse damnatam , quia haec Propositio refertur ad praecedentem , in qua sermo erat de Fide necessaria ad absolutionem obtinendam ; ac proinde ly sufficit debet referri ad abs tu tionem , damnaturque sussicere semel credidisse illa mysteria , ut absoluationis aliquis sit capa X : ita ut tam oblivio , quam ignorantia cui pabilis sit obex ad absolutionem ; ac proinde creditio semel habita non sufficiat ad confessiones in posterum faciendas , ut fatis suo loco probavi . Hinc si intelligat Lumbier de omnibus mysteriis Fidei , inter quae continentur ea , quae certo apud omnes sunt necessaria necessitate medii ad actum supernaturalem doloris , ad confessionem omnino requisitum , eliciendum , male subdit . Quare in duobus postremis sensibus , , forte nou tu primo damnata est baec Propositio. Si vero loquatur de mysterio Trinitatis , probabile existimo : at si conjunctim cum Incarnationis mysterio , omnino falsum : quamvis enim dolor de peccatis absolute haberi possit sine Fide explicita Incarnationis ,
nullatenus tamen , ut ordinatus ad remissionem peccatorum medio Poenitentiae Sacramento obtinendam : cum hoc debeat supponere virtutem re 'missiuam a Christo collatam , & ejus institutionem ab ipso proceden
In tertio vero sensu , puto non procedere condemnationem praefatae Prop0'sitionis, non quia sensus iste falsus non sit , sed quia in hoc sensu jam fuerat damnata Propositio 17. qua dicebatur : satis est actum Fidei semel in vita eli' cere . Unde non oportebat iterum hic eam condemnare . Tum quia, ut di Ai , haec Propositio refertur ad prςcedentem ; quare damnatur in sensu, qV0 prscedens , ut scilicet satis sit ad absolutionem obtinendam semel credidisse ita ut nec actum Fidei opiis sit repetere , nec obstet oblivio mysterior βψηFidei.
336쪽
3 Lumbier observat. 7. & iterum 2o. circa primam ab Alex. VII. damnatam Propossitionem , de Charitatis prςcepto breviter discurrens , ait :sibi videri obligare sς pius in vita , & in morte , licet facile non sit assignare positive istud quando . observat. ao. probabiliter inclinat , ut ad hoc quilibet quotannis teneatur , &initio usus rationis , & in nabriis articulo , at etiam oppositum probabile censet, nὰ conscientias inquit) pluribus scrupulis implicet . Quidam vero aeque Doctus , ac pius ad hoc pro possitum proclam t. Bone Deust cur, cum pauci sint in Universo scrupulossi , innumerique relaxationi dediti, tanta erga scrupulosos ducuntur charitate DO-ctores , ut nullam erga perditos habeam ὸ cur tanto per θ scrupulis meden dis incumbunt, non relaxationi reparand At hic Auctor deinde aliquantulum plus debito , meo videri , preceptum Charitatis arctavit, suamque doctrinam ex D. Th. deducere conatur; cui recentior quidam adjunctus est . Ea propter in re tam perdissicili , ex Angelico fonte, varias doctrinae aquas sparsim effusas hauriens , prςssius , ac fusius , iterum calamurn resumere cogor , Divina , ut spero , suffultus ope , Aquinatis radiante fulgore , thm necessariam attingere veritatem , ac diligentibus illam promere confidens .
Is Vult itaque praedictus Auctor prςceptum dilectionis Dei obligare, cum
interrumpitur ordinatio virtualis actuu in humanorum in Deum ', adeo ut ex ur praecepti Charitatis teneamur omnes actus nostros in Deum virtualiter ordinare , & toties actum Charitatis oporteat repetere , quoties, haec virtualis ordinatio deficit, oc interrumpitur: taliter quod quoties per peccatum haec virtualis ordinatio interrupta fuit , res urgente peccatore , statim teneatur actum Charitatis elicere , ut ordinatio virtualis sequentium actum resumatur. Ab eκ istente vero in Gratia , toties actus Charitatis debent repeti , quoties haec virtualis Ordi Πatio , Vel novitate actionis , vel somno , intermittitur , ut sequenteS actiones virtute actus Charitatis iterum in Deum virtualiter referantur . Taliter quod , tota ratio , quare obliget praeceptum eliciendi actum Charitatis , est , ut homo omnia sua referat in Deum, & toties obligat, quoties haec Ordinatio virtualis interrumpitur . 17 Haec autem opinio falsa est , di contra D. Th. falsa quidem ; quia supponit teneri hominem omnes suas actiones ex Charitate facere e immo hoc principium est basiis hujus doctrinae , si enim ad hoc non teneretur , quomodo tenetur tunc actum Charitatis elicere , quando interrumpitur ordinatio virtualis λ Haec enim consequentia , nonnisi ex isto principio deduci potest , eoque negato , tota haec ruit doctrina e ta enim in horum sententia oportet syllogietare. Ut actus nostri reserantur virtualiter in Deum, ut Λuctorem supernaturalem , Oportet actum Charitatis praecedere ; ordinatio enim virtualis nequit a solo habitu haberi , sed praevium exigit actum: ergo tenetur homo, toties actum Charitatis elicere, quoties haec virtualis ordinatio interrumpitur. Quae quidem Consequ. non potest probari , nisi hac addita praemissa . Sed homo tenetur omnes suas actiones , virtualiter in Deum Auctorem supernaturalem Ordinare , si enim ad hoc non tenetur , nullatenus , praeceptum eliciendi actum Charitatis , quoties haec ordinatio interrumpitur , colligi potest . Concedamus enim nos , illas actiones , non esse in Deum virtualiter eX Charitate Ordinatas , at hoc non esse nece i- sarium , nullumque praeceptum Obligare, ut taliter homo in Deum sua reserat opera ; proindeque nec Opus esse, ut actum dilectionis Uei eliciat ,
qui ad hanc ordinationem est necessar ius
337쪽
,8 Supradictum autem principium falsum ζst D me X eo sequerenturiura inconvenientia. Primo: quod quicumque eXistens in peccato mortis, quodcumque opus bonum faciens, pecς rQt m rxd liter , non quidem ti id ne operis facti, sed ex eo capite, quia il lud opus non esset in Deum olei, tum . si ad hoc teneretur: hoc autem videtur coincidere eum illa Prop.M.
Baji, quae est a . in ordine, inter damnatas a B Pio V. &Greg. Xui
asserebatur: Omne, quod agit peccolor, velferv ipe σι, pecca tum est. iri quidem , neque Bajus potuit intelligere formaliter, ex objecto ad q- opus tendit, sed ex alio capite , quod concomitanter concurrit, ut iiij opus ex objecto bonum, evadat malum, ut dicit deinde Propos. 39. Unde iis
Auctores quo ad substantiam cum Bajo convenirent, quam Vis non in moti vo, ex quo peccaminota redderetur illa actio. 1y Hoc argumento usus est S. Th. I. a. q. Ioo. art. IO. in arg. sed contra. di. cens: sulcumque nonservat praeceptum, peccat mortaliter: si igitur modus eburiistis cadatfiub praecepto, sequitur, quod quicumque operatur siliquid, is πον ex Chari. rate, peccet mortaliter: sed quicumque non babet Charitatem, operatur nou ex Clini. rate : ergo sequitur, quod quicumque non babet Charitatem, peccet mortaliter in omni Nere , quod facit, quantiιmcumque fit de genere bonorum , quod est inconveniens. Consimilem doctrinam tradidit q. a. de malo art. s. ad 7. dicens: Hocautem est simpliciter falsum, quod omnis cctus, qui nou est ex voluntate informata Charitate, fit demeritorius, alioquin illi, quisunt in peccato mortali, in quolibet juo actu eccarenti
nec eis e re consulendum, quda interim quidquid boni posient, facerent e nec opera ab
eis facta , quaesunt de genere bonorum , disponore t eos ad Gratiam ; quae omniasti,t
Nec valet dieere: non teneri peccatorem Omnes suos actu S Ordinare virtualiter in Deum ; ae proinde non peccare in omni actu , quem facit extilens in peccato mortali: sed tunc peccasse contra praeceptum Charitatis , quando primo peccavit, interrumpens tunc ordinationem suorum actuum in Deum Non inquam valet: nam quare Iustus tenetur virtualiter omnes suos actus in Deum ordinare , ita ut per Adversari Os teneatur , quoties haec ordinatio interrumpitur, iterum actum dilectionis Dei elicere, quamvis Charitatem non amiserit, per quam, sis item ordinatio habitualis remansit: & non tenebitur peccator omnes suos actus ita in Deum ordinare Θ Quare peccabit Instas hanc ordinationem virtualem omittens , non vero peccator ὸ Nunquid deterioris conditionis erit Iustus, quam peccator in eodem opere faciendo , cum
huic habitualis quoque desit in Deum ordinatio λ Nec tunc solum dicendum est peccasse, quando per peccatum hanc ordinationem interrupit, quia illa interruptio continuata eadem est transgressio . Non inquam: nam licet popeccatum sit aversus a Deo , attamen posset ad Charitatem habendam sedisponere , ut ait S. Th. I. a. loco et t. in cor p. Homopotesse disponere ad Charit rem babendam, is quando sabuerit eam, potes ea uti . Et sic sua culpa esset , di tunc ex Charitate illud opus non faciat; & si teneretur actus suos in Deum ordinare, peccaret, non se disponendo ad Charitatem habendam, ut ex Cha ritate faceret, quia non fecit quantum in se erat. Et quamvis idem peccatuM continuatum sit, diuturno tempore omittere id , ad quod aliquis tenetur, pR ta restituere aliena , quando actus est per se praecepsus; quando py0 Pter aliud , toties urget novum praeceptum, totiesque censetur mittere , qud ties diversitas eorum , propter quae praecipitur, occurrit. Qnia, namquς
netur quisque Confessionem sumptioni Eucharistiae praemittere; nos sintVm peccat, quando primo Consessionem omisit , etsi nova peccata
338쪽
tat; sed quoties Consessionem Communioni non praemittit: nec mineis sunt diversi actus illae multiplicatae Communiones ἰ quim varia opera bona, quae facit peccator: immo illae sunt solo numero di versae; haec autem, saepe contingit, specie esse diversa. M Eκ his sequitur aliud inconveniens, nempe, quod statim ac peccator
Peccavit, teneretur actum Charitatis elicere, & conteri, ne sequentes actioneS, quas post peccatum eliceret, careant virtuali ordinatione in Deum; quod tamen est contra communem DD. sensum. Neque valet, si dicas: sum cere, ut sequentes actiones non sintdeordinatae a Deo; non tamen requiri, ut sint ad ipsum ordinatae. Non, inquam, Valet:
nam si requiritur per hos DD. quos impugno, virtualis ordinatio actuum in Deum; ut huic praecepto opponatur quisque, sussicit hujus ordinationis omisesio: ad peccandum enim contra praeceptum positivum, sufficit omissio actus
2I Sequitur quoque ex praedicta sententia aliud inconveniens; nempe pec Catorem existentem in peccato mortali; cum per Attritionem supernatura Iem accederet ad Sacramentum Poenitentiae, in eomet actu peccare mortali ter ; quia ille mel actus non esset virtualiter ordinatus in Deum ex Charitate: Nam non eκ aliquo actu antecedente, cum iste sit interruptus per peccatum neque virtute novi actus, cum supponamus hunc non elicere tunc , sed actum Attritionis; qui licet includat aliqualem Dei dilectionem, in aliquorum sententia ; non tamen illam, quae sit verus actus Charitatis; haec enim habet pro Objecto Deum, ut summum Bonum, ad quod omnia referantur; non timorem Inferni, vel aliud quodcumque motivum deformitatis peccati, ut Oppositae alteri Divinae perfectioni: quae respicit Attritio supernaturalis. et a Sequitur tandem. Iustum peccantem venialiter, peccare mortaliter . quia peccatum veniale non refertur virtualiter in Deum , quamvis in ipsum habitualiter possit referri, unde in eo actu omitteret Iustus virtualem ordinationem in Deum ex Charitate. Hinc D. Th. a. a. q. 44. art. q. ad I. non
aliter posse sol vi hoc argumentum judicavit, nisi per hoc, quod sufficiat habitualis ordinatio nostrorum actuum in Deum , nempe non faciendo aliquid oppositum Divinae dilectioni ; sic enim ait , Dupliciter contingit ex toto corde Deum diligere ; uno quidem modo in actu , idest , um totum cor hominis semper actualiter in Deum feratur , - ista est perfectio Patriae . Alio modo, ut habitualiter totum cor Iominis in Deum feratur, ita scilicet, quod nihil contra Dei dilectionem cor hominis recipiat haec est perfectio viae, cui non contrariatur peccmum Seniale ; quia non tollit habitum Charitatis , cum non tendat in oppositum obje- sed olum impedit Charitatis Uum . .
Quae verba S. Doctoris nequeunt admittere aliquorum glossam, dicentium intelligere , nomine habitualis, virtualem ordinationem, nam perspicuum
est seipsum explicasse de vera habituali , cum dixit , ita Icilicet , quod nihil
contra Dei dilectionem cor hominis recipiat. Ad ordinationem autem virtualem non sufficit hoc , sed ulterius requiritur , quod ille actus procedat eκ Charitate influente per aliquem actum antecedentem . Patet etiam ex causali , quam adducit, ideo scilicet peccatum veniale non contrariari Charitati viae, quia non tollit habitum Charitatis , &hoc ideo, quia non tendit in oppositum objectum, non esset autem vera , si intelligeretur in i verbis antecedentibus de ordinatione virtuali , quia peccatum veniale , licet non contrarietur Charitati , non tamen est ex Charitate , & quamvis non tendat in Oppositum objectum ; tamen tenderet in Objectum , quod non resertur vlrza-
339쪽
liter in finem Charitatis, & per hoc sussiceret tollere habitum Cha, i,
ratione hujus omissionis , ut sequitur eX Adversariorum sententia . hi ' ibavimus . Denique patet expostremis verbis , ubi S. D. ait: se baridit Charitatis usum. Si autem virtualiter Ordinaretur in Deum ex Chasi ii 'iam tunc actu e siet exercitium Charitatis in illa V irtuali ordinatione, di ii impediretur Charitatis usus. sta; Est etiam haec opinio contra D. Th- ut patet eX locis supra adduas & ex aliis adducendis: nam S. D. saepe docet ordinationem virtualem hos ita tum actuum in Deum , eXCharitate , es equidem necessariam , ad ho ut actus nostri sint meritorii vitae aeternae, quia ad hoc neque sussicit habitui lis ordinatio ; ut ait loco cit. de malo , inquiens : Nou omnis odius peso b rihi u toluntate informata Charitate es meritoriui , si voluηιμή pro potentia aeris is iues, alioquin venialia peccata essent meritorio , quo .committunt interdum eii. Charitatem habentes ; sed verum es quod omVis octus , qui est eX Charitate , o meritorius. Et deinde subdit clarius: unde modus sub necessitate praecepti tu. cluditur , fecundum quod praeceptum ordinatur ad confessuistionem Beatitudinis
non autem secundum quod ordinatur ad vitandum reatum poenae et unde qui bonorat parentes , non habens Charitatem, nou meretur vitam interuam, sed tamen neque demeretur. Idem docet q. 23. de Verit. art. 7. ad 8. Alio modo dicimur ad aliquii
teneri , quia sine hoc non po=umus finem Beatitudinis consequi, sic tenemur, ut aliquid ex Charitate faciamus , siue qua nibit potest esse aeternae vitae meritorium .
Attamen S. D. in praedictis locis semper negat teneri actus nostros virtualiter ordinare in Deum ex Charitate , adeo ut hanc virtualem ordinationem omit.
tendo peccemus : sicque ista obligatio nec e X praecepto Charitatis , nec ex vi aliorum praeceptorum , quae Obligent , ut ex Charitate fiant, oritur; ex quocumque enim horum proveniret peccaremus , & reatum poenae' in . curreremus , omittendo I quod negat S. D. ut expressi eis habet loco cit. de malo; dicens: Tenetur autem quilibet ad conformandum voluntatem suam voluntati Divinae , quantism ad hoc , quod velit quidquid vult Deus eum velle , secundum quod Dei voluntas innotescit per probibitiones, , praecepta s non autem quantum ad hoc quod ex Charitate velit. Et loc. cit. de Verit. sic clarius loquitur: Dupliciter ad aliquid tenemur, uno modo sic, quod si non faciamus, poenam incurremus, quod est proprie ad aliquid teneri. Et sic, fecundum commmiorem opinionem, non tenemur
ad faciendum aliquid ex Charitate , sed ad faciendum aliquid ex dilectione naturali , sine qua ad minus , quidquid fit, male fit. In quibus verbis dota: quod est
proprie ad aliquid teneri. Quia alius modus, nempe, ut meritorie faciamus, non est proprie ad id teneri . Ex quibus fatis liquet , rationem , quare Ad versarii volunt teneri ad eliciendum novum actum Charitatis , quoties ordinatio virtualis interrumpitur, quia scilicet tenemur actus nostros ex Charitate, saltem virtualiter, in Deum ordinare , falsam esse si loquatur de necessitate praecepti proprie, undecumque proveniat, sic enim ipsum transgrediendo Poenam incurreremus, quod per S. Th. est falsum nihil enim tenemur ex Charitate sacere,ex vi praecepti ; idem enim est dicere : non tenemur ad aliquid faciendum , quod dixit D. Th. verbis mox citatis; ac dicere, nihil facere tenemur, sicuti enim ς non aliquis, aequi valet ad ly, nullus , ita, non
at Attamen ex hoc ipso colligitur , qua nilim quisque studere debeat, ut Opera sua e X Charitate faciat , hac pressus cogitatione ; ne scilicet vacent merito , quod magni ponderis cuilibet esse deberet. Considerandum quoqVς os, non omnino praecepto vacare, aliquid ex Charitate facere; nam ese ipsi' aquod
340쪽
quod est necessarium adultis necessitate medii ad consequendum finem Beatitudinis , cum omnia necessaria necessitate medii, sint etiam nece maria necessitate praecepti, hoc etiam sub praecepto cadere debet , & ideo S. Th. non solum dixit esse utile aliquid ex Charitate facere, sed de praecepti necessitate, quantdm ad hoc, quod meritorie actus nostros faciamus; quod adeo verum est , ut Pelagianae impietatis dixerit esse , a merere : non teneri aliquid ex Charitate facere , quia sic posset aliquis sine Charitate legem implere ;ergo aliquid ex Charitate , & meritor id facere , cadit sub lege , &c sequenter sub praecepto . At quia loquendo de hoc praecepto proveniente ex necessit te medii , non requiritur, ut omnia opera nostra eκ Charitate fiant , ideo diκit S. Th. quod aliquis faciens opus non ex Charitate , non meret urvitam aeternam , sed tamen non incurrit reatum poenae, quia potest: per aliud
opus 'egem implere, sed solum requiritur, ut aliquod opus ex Charitate sat& ideo loco cit. de Verit. dixit Angelicus. Et c tenemur, ut aliquid nota lyaliquid, ut contra distinctm ab omni eΜ Coaritate faciamus.13 Hi nc patet magistrum Gonet tom. r o disp. a. de merito art. 6. mal8 aD serere, eum , qui poli peccatum , resurgeret per Poenit. Sacram. cum sola Attritione supernaturali , nullumque actum Charitatis eliciat, si statim contingati nori, ad Beatitudinem ingredi, non tamen ratione meriti cum ipse op time ibidem, &ex S. Th &eficacissimis rationibus probaverit, opus meritorium debere esse ex Charita te, saltem virtualiter influente sed titulo haereditatis. Male, inquam, hoc asserit, si loquatur de eo , qui nunquam , nec antea aliquem actum Charitatis elicuerit, alias iste sine Charitate legem implevisset, quod quidem intelligendum est de actu, non enim habitus cadunt sub praecepto. Itaque nec titulo haereditatis Beatitudinem consequere- tur: quia transgressore X titit praecepti Charitatis , provenientis ex necessitate medii, quod indefinite pro tota obligat vita: nec adultis titulo haereditatis sed meriti, conceditur Regnum, quare Paulus a jebat: a impleo es, quae δε-
'' ue 'Ekalla, quoque capite videtur e me contra S. Th. praefata opinio, quam
impuo no: nam S. D. pluribus in locis, ut est a. 2 q. 4 art. I. ad I. Ic art. 4. ad I praecipue r. a. q. IOO. art. IO incor p. ubi eκ professo de hoc agit, a merit modum Charitatis non cadere sub praecepto, secundum quod est modus actuum aliarum Virtutum; sic enim inquit: tio modo potest considerari actusCbaritatis secundum quoae est modus actuum. aliarum Hirtu tum , boc est , fecundum ouod actus aliarum Virtutum ordinantur ad Cbaritatem , quae estfinis praecepti , Et boc modo verum est, quod seclivdi dixerunt, quod moaeus Charitatis nou cadit sub
orae emo Per istos autem Auctores modus iste caderet sub praecepto , quia volunt, ut sit in praecepto actus Charitatis, ut per eum ordinentur caeteri actus
N equ dicas: hos Auctores, non asserere, modum Charitatis praedictum cadere sub praecepto : immo expresso hoc negare; sed solum velle modum intrinsecum Charitatis cadere sub praecepto ; quod utique docet D. Th. a a. Iocis moκ citatis. Non, inquam; hoc dicas, nam licet hoc fateantur, tamen implicite deinde in eorum doctrina , modum praedictum cadere sub praepto, continetur. Quod quidem, ut Varius pateat, ex eodem D. di videamus Quid sit modus iste Charitatis, secundum quod , scilicet, est modus aliarum Virtutum, & inveniemus consistere in hoc, quod actus aliarum Virtutum ordinentur ad Charitatem , vel fiant ex virtuali ordinatione Cha ritatis, quod dixit S. D. loco m X cit. J. a. e X plicans m quo P uictu S