장음표시 사용
101쪽
λιηρος τι τλvτικον, τὸν πομενvτικον. diem E 670 et 430. l00ὶ Non eget egregia observatio vel commendatione vel confirmatione.
Σχεδόν si nunquam ipsi α paene fere, sed locale adverbium est, prope. P 202 ιχ υτιυς παρείληπταιούς ηιιεις ἐν τῆ συνηθείατασσομεν ιστακτικως τι σχεδόν. 490 V σχεδόν ἀντὶ του ἐγρος, καὶ Ov ιυς et μεις. Πάλιν
nunquam rursus A secat, sed retro.
E 836 χ διπλῆ δτι ἀντὶ του εἰς τουπισω. 45 πάλιν πυτις oet ovis αυτ λέγει δια του πάλιν καὶ αυτις, ἀλλὰ τὰ μἐν αὐτις ἀντὶ του παλιν, ὁ δ πόλιν τοπικὸν ἀντὶ του εἰς τουπίσω. Z 189 et διπλῆ πρὸς τι πάλιν, ἔτι υ χρονικως. 56 τὀ πόλιν ου εστιν ἐκ δευτερο ευς et μεῖς, ἀλλ' ἀντὶ τουειιπαλιν ἐρει, ἐναντίως. K 281 1 διπλῆ οτι τὸ πάλιν ἀντὶ του εἰς τουπίσω. 356 ἡ διπλῆ δτι τὸ πάλιν συναπτέον τψἀποστρεφοντας, να ἡ εἰς τουπισω ἀποστρεφοντας haec vocabulorum coniungendi ratio salsa, ut locum inspicienti patebit; πωλιν τρυναντος est εἰς τουπίσω με.). 1 326 α διπλῆ ἔτι ἀντὶ του ἔπισθεν l. πίσευνοριιιυντες παλινοριιενω, ως παλι ι- πλαγχθεντας A 59 . in recte intelliges πάλιν ποίησε γεροντα- 456 i. e. ex iuvene retro mutavit in senem', non ut schol. B ad Ν 3. Plura addere non necesse etenim accuratissime de hac voco egit assorius. Nec B 276 quod moneo propter Nitrachium eiu gur Gesch. d. p. oesie p. 327ὶ Dissilias by Orale
102쪽
92 m. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
πάλιν αυτις aliter dictum atque E 25 et alibi nunc hodisites per Ulixem repressus est, nec retro rursus eum immittet animus ferox. Sed illud superest quod notandum. Observavit Aristarchus sabulam de Graecis, antequam oram Troianam tangerent, in Mysiam ad elephum delatis Homero ignotam lolyesse Originem vero fingendae sabulae putavit posterioribus in Homero fuisse, cum illam Achillis orationem sa νυν μιιε παλιιιπλαηχθει ra ὀicocti ἀπονοστήσειν Homericam vocabuli vim ignorantes intelligerent iterum errantes'. A 59 1 διπλῆ πρὸς τὴν τῶν νεωτερων στοριαν, τι ἐντευθεν τὴν - Μυσίαν στοριαν πλυσαν pro ἱστοριανεπλασαν FHedlaender Inoia ισιν επλ. vel tale quid corrigendum esse coniecit, στρατείαν επλ. Haupi opusc. HI p. 45 .
nunquam Agnificat fortasse, sed ubsque temporis adverbiam est.
Sch. Vulg. α 251 αλη ν λέξις ου τίθεται παρα το ποινὶ τῆδιστακτικευς ς ἐπ τῆ συνηθείρ, ἀλx κόσetis ἀντὶ του ταχέως. Aristonicus I s διπλῆ οτι τι τάχα ἀντὶ του ταχέωc. Ince tum ex his minutis reliquiis hoc etiam ab eo intellectum suerit,
semper significare mox', nunquam cito . Frequens usus minitantibus, ut τά εισεαι mox senties et similia multa. Pulcer variusque vocabuli usus nostrae particulae simillimus
leniter huc illuc inflexus. F 606 οὐ γαρ κέν με δε αλλος ἀνῆ παρέπεισεν Ἀχαιων, quod nos dicimus nitatis bald , Latini aegre haud lacilo. 654 τάχα κεν καὶ ἀναίτιον αἰ- τιο υτ facile videmus ut gliscente tempore pervenerit ad nostrum riuileichre etiam innocentem incusaverit. s. B 373. H 158. Π Ti. 17. incisis μελλεν Z52 καὶ δή iaιν τάχεμελλε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιων δωσειν si θεραποντι καταξέμεν ἀλλ' Ἀγαμέμνων ἀντίος ἰλθε Θέ 0ν baldaatio er ita egeben'. Cf. ι 378. A 181. V 773. - Facile sentimus, quid dicat Achilles Agamemnoni iratus, A 204: Diqitia i Corale
103쪽
ἀλλ' ceto ἐρε υ,- δἐ και τελέεσθαι - ἐς περοπλίησι τα αν ποτε Θυιιδν λέσσο., haud diu aberit tempus, cum quondam sua eum perdet superes 102)bia δ i. His constat eadem ratione explicandum esse s 76 ιχ μεις γε φάγοιτε, τά ἄν ποτε καὶ τίσις ινγ. Quod pluri samum faciet ad illam elemachi orationem, qua nulla Homeri pars dissicilior est, expediendam. Sed hoc quod longiorem desiderat orationem dissero. Verum alium locum tentabo, si sorte vocabuli potestate effecta cesserit explicatio. β 89 id γὰoreiso εστi ετος, τάχα δ' εἶσι τέταοτον. Quod Nitzschius ita vertit schon is escietet da dritto Jah und bald Wir gehen, d. h. ommi a vierio . Id vero cum aliis locis repugnet si106 τ 151 ε 3 141), Langius in censura commentariorum NitZachii, quae inserta est Sesbodii bibl. crit. 1826 p. 1098, sic potius vertendum statuit: den schon is das ritis ah vor- liber undischnel gehi das ierio . Sed debebat Langius sic: ,es is das Mitto Jah und baldissilit a vierte'. εισι abit. Ex Marciano et Harteiano nunc hoc scholion habemus h διπλῆ riois et hi j δοκουν ἀσυμ υνιυς λέγεσθαι isto τριετες ἐν
του ταχέως, ὁ δε εισιν ἀντὶ του δίεισι καὶ τ τέταμον. x quo tamen genuinam Aristarchi paraphrasin hanc esse ταχέως δίεισι non praestiteris. Alii hic et ad ν T interpretantur ταχέως διελεχσεται. Et fieri tamen potest ut idem significatum
Voluerint quod noa quamquam ισι accurate non est δέεισι sed Gπεισι τάχα, ut dixi, ex nostro more vertendi non est celeriter,
sed mox a ιι apud Homerum motum indicat quemcunque, ut nec unde nec quo fiat quaeratur. II 160 de lupis καί τ ἀγεληδινιασιν. BAE υτ εθνεα εἶσι μελισσάων ἀδινάων. Γ 61 πέλεκυς
ti αἰα βουλευθε βουλοισθε emiann. -υθεσθαι. - coniunctum ταχα et ποτέ inspice ritrachium quaest. Luc. p. 193.
104쪽
94 II De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione.
ως - ὁστ εἰσι δι δουρος υ ἀνερος β 28 νηὸς ἰοισης, quo loeo ossius intentum cursum significari ait hymn. Dem. p. 110. cf. ad Arat p. 4. 160); at id non in vocabulo inest, sed in sententia. 422 ως δ' τε καπνὸς ἰων εἰς οὐρανονε υν κηνται. Ad hanc significationem pertineto 362 αυτίκα γαρ φάτις εισιν as etlελέω ἀνιοντι ἀνδρων μνηστήρων, ους εκτανον ἐν μεγαροισιν Quo vel unde motus fiat adiectis voca- l03ybulis declaratur, ut αντίος εἶσιν, πάλιν αντις, ah, ευρο κεχε, ο ἐξ εἰς cet. Haec et talia vocabula ubi absunt, sed cogitatione supplentur, tum abit in significationes et veniendi et abeundi.
μοι ειέ πη σχες ἰων μεργέα νῆα. Recte ellauerus p. Apollonium III 1lb αρ ἰουσαν revocavit pro ἀνιουσαν. Virg. Aen. V 392 Charon loquitur): Nec vero Alciden me sum laetatus euntem i. e. venientem accepisse lacu. beundi notio ostes 701 ἀλλ' ἐτοι κεiνον ιμεν ἐάσομεν, i κεν ιοσιν ν κε μέν5. 22 καί μιν ἐν κατέλειπον ἰων ἐν δωμα ἐμοισιν Virg. Aon. M 46. Et hanc significationem is sibi locus vindicat, in quo versamur; τάχα hic significat quod ubique: mo . Sed ex Hesio- deis iam novimus i μεν γα καὶ τρὶς ina forta e 1ευζεαι, Op. 401.
II 336 1 d. δε ιιέλεον ἀντὶ του μελέως, ιματαίως καὶ διὰ παντὸς Ουτως ' μηρος χρῆται - δε τραγικοὶ ἐπὶ του οἰκτρου καὶ τάλανος, καὶ συνήθεια προς ους δ corr. Fried-laender καὶ et ση μείωσις. 480 τι οἱ νεωτεροι μέλεον τὸν
105쪽
i. e. diast, pons ur tantum post orαtionem Peractam.
In scholio A 219, item in tymologico M. 414, 2 et partim Apollon lex. Η. 81 27 e. τ το τ et φιλῶς λεγο- μενον καὶ περισπωμένως δολο .... δηλοῖ δε και το φη ' ἰκαὶ κυανέησιν A 28). καὶ σεσημείωται Ἀρμαρχος τι μἐν Oμηρος εἰ ἐπὶ προειρημένοις λογοις ἐπιφέρει το δηλουντο φη, ως ἐπὶ του προκειμένου, ὁ δἐ Πλάτων με αυτον ἐπιφερε τον λογον. Idem do Aristarcho traditum apud Photium et Suidam s. α δ' ς Observandi occasionem dederat salsa lectio Zenodoti 11 quae fuerat αἰ δ' ἄμυδις καλέσασα θεοῖς siεω ζωοντας '
τραζεσθον promi δ' μυδις καλέσασα vel potius δείσασα ut Aristarchus cum plurimis θεους μετα μυθον ειπεν. Dissiligo by Ooste
106쪽
96 m. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
Quo loco Aristonicus: et διπλῆ περιεστιγιιένηὶ et Ζηνοδοτος γραφε θεοὐ φλεὶα ζωοντας, ἐξ ου φανερος ἐστι κατα το περισπυνμενον ἀνεγνωκὼς et δ' α/ιυδις v φη εύς ἐκει ,3 καὶ 3. κυανέησιν ηγνοηκε δε or ἐπί τισι προειρημένοις τίθεται πορ' Ομήρ ν το I, οι ἐν πῆ λογου. Idem'. l. observat Didymus Porphyrius ad E 533 et hoc idem commemorat et plures id hexquirit vocabulorum x et si differentias. Nobis attendendum est illas sormula ν κα et I si καί ab initio versuum tam firmas fuisse in illa antiqua oration ut raro aliquid immutationis errent serrent tamen. assovius quidem quod semel, ut ait, subiectum adiunctum esset in luci vini ταμίη rἀπέσσετο δώ/ιατος Eκτωρ Z 390), id suspectum habuit, mi
α ι ὁ γέρων πολιὰς δ' - αν τριχας ἔλκετο χερσιν
ἄμα τε προσέειπεν 'Oδυσσῆα πτολίπορθον ora56. α ἡ Ἀχιλεῖς δ' ταροισι ιδ δμωῆσι κέλευσεν s2 643.ὴ , ε γιγνώσκων Thcsa δ' ino ἐλλαβε νιιον E 475. In quibus tamen i si tenetur. in eo loco, ubi nec x καί nec ἐγα est, M 361 legitur
φῆ πτρι καιομενος, να δἐ φλυε καλα ἐγέεθρα. Quare est cur miremur in hymnis in si θεα, Dem. 45 in quo novum in formula εος έ ς' additum subiectum v. 59ως αρ εφη 'Eκειν,' in θ' ὁ γέρων, Merc. 212 η και est Ap. 382). - Apud Apollonium Rhodium et ἄμα καί II 6 19 1 sit μέγα φρονέοιν I 348. II 19 1 ὐ περιφραδέως III 47. Sed apud eundem pii , χαλεφάυενος III 382. φῆ γα κασιγνήτης
πειρω μέν' III 693. es. ως ο εφη ποσιος πειρεὐιιένη d. ut 181. Et is fortasse hanc varietatem quaesivit. Qui non contentu sormulis Homericis fecit etiam cpi αρα λαλκιοπη δέ
240. ισκεν ἀπηλεγέως ΙII 439; et adamavit istud ισκεν Theocritus - apud quem 25, 84 ρα καὶ ἐσσυtiένως ποτὶ gωv-λίον Ιων ἰόντες Hermannus in Zimmermania annalibus 1840 p. 975 mutandum censuit in il ea ιιώλ εσσDuένως δέ - propter Dissiligo by Ooste
107쪽
nunquum synificat siquis sed ubsque aequavis . Aristonicus II 41 ἡ διπλ1i δτι τὰ σκοντες ἀνάλογον ἐστιτιὴ κατὰ διαιρεσιν εισκοντες, ὁμοιουντες δεεῖκτο ὁ Θεσκελονα ψ F 107). η δἐ ἀναφορα προς τους ἀπεκδεξαιιένους an l06ὶ παρεκδ. δ ' τὰ , κεν ψευδε πολλὰ λέρουν τυφιοισιν ιιοια 203 - γα ἴσκεν υπολαφιβάνουσι κεῖσθαι ἀντὶ του ἔλεγεν, Ουκ ρθῶς. B ib. ὁμοιουντες o ὁ νεωτεροι ἐπὶ του λέγοντος τάττοισι την λέξιν. f. sch. Apollon. Ι 834. Recte hunc locum intellexit Aristarchus, sed altor 1, cui haec significatio neutiquam adhiberi potest, et 1 ἴσκε εκαστος ἀνήρ, ἐπειὴ φάσαν οὐκ ἐθέλοντα
obelo notavit. Schol. h. l. v δέποτε λιγηρος ἐπὶ του λεγε τὰ
108쪽
98 II. D Aristarchea vocabulorem Homericorum interpretationis.
ισκε, ἀλλ' ἐπὶ του coi olore ηπύτν αι υν ο διασκευαστνης ἐκ του ἴσκε ψευδε πολλὰ . Quae haud dubio ipsa sunt Aristonici verba. Et putaverim haec quoque, quae ad priorem locum 98 Eustathius tradidit p. 1861, 2 , Aristonici scholi habere vestigia manifesta τὰ ισκεν οι ἐν γλωσσογφύφοι ' του ἐλεγεν ἐκδεχονιαι, ι δἐ ἀκριβεστεροι ἀντι του ii σκεν, ociori νεἴκαζεν ἀπεικονίζ υν προς ἀλήθει aν. V. Butim lex. II p. 84, qui hac aetato illud nos vocabulum recte diiudicar docuit, Aristarcheam informortuam doctrinam sibi excitari nescius. Quam dicitur Aristarchus in a voce secutus esse scribendi rationem, de ea alius dicendi locus est.
109쪽
2ngleich eurkunden, bald los Geston bald ei ausseres Zeichen nach tWas stolien, gericlitet seni Rectissime, modo addas oderisus ot a stolien, estehen, ehaupten versichem. 9 Aristarchum dicit hoc vocabulum recto intellexisse et apta
paraphrasi usum esse, sed errasse cum hunc unum locum cum ceteris non convenire censuisset. tonim eandem significationem valere, quod praeter alios vidisse Bernhardium vertentem ergebahrte sicli Me in Ddrstender . Et mox: In te ferarian- talos stand im eo), is scho vortier osagi, hier sin vielmeli seine Bewegungen, oin Streben und sicli arnach ge-b hrden etia denhon . Haeccine gestiendi significatio eadem est 3Imo vero, quod ego intelligam, contraria et ab illa, quam reliqui loci testantur, in quam etiamsi olymo nihil cures, reliqui loci concurrunt, alienissima. In illa enim firmitatis et perseverantiae notio tenetur, in gestiendo inest notio motus. inde fit ut gestire ipsum per se sit aliquid Geberdei machen , sed por-
Reverare, utor hoc potissimum Latino vocabulo, quod cum grano salis intelligetur nihil per se est, nisi addatur in quo perseverantia, constantia locum habeat sive persevero, si vis perato, me facturum, i. e. propositum habeo, statutum habeo statui, stat mihi hoc sacere, sive persevero hoc ita esse, i. e. ammo. Graecae paraphrases erunt διανοεισθαι vel potius διοοί σθαι, διαβεβαιουσθαι, δι in οἱ&σθαι υφίστασθαι, υπι χνεισθαι, quae reliquis locis egregie conveniunt, an et nostro 3
Illud nod indicavimus complementum reliquis locis additum per infinitivum. Et idem, quod huc usque aliter videbatur, Nitetschium ipsum hoc loco velle apparet. Iam enim haec dicit: -De Infinitiv, de στεντο orlardori, is hior λέσθαι er strebio Wol duratig nur bis gum Trinhen vermoclite e es nichi gulassen Sed hoc si ita esse potest, quid quaeso, tantis pus erat ambagibus Quis tandem dubitabit διφαων στεiτο πιέειν nocta recte dici et ex norma reliquorum Sed poetam, qui
hoc voluisset, tam perversa imo inversa verborum collocatione usurum fuisse hoc pro non dubitabimus sed negabimus. Ergo, quocunque me converto, hunc locum non intelligo nisi naoti τὴν του ποικ ου συνιμειαν . Sed hoc quaeri poterit nova quae
hie os significatio utrum fuerit ex auctoris sententia illa, quam
110쪽
100 . D Aristarcho vocabulorum Homericorum interpretatione.
Aristarchus voluit stabat an στελο δἐ διφέων perseverabat, perstabat sitiens e vertiarrie im Durste Quas tamen ipsa 100 significatio non eadem est cum reliquis locis Nam in illis habebamus perseverantiam actionis, hic passionis. Cum nostro στεῖτο Latinum studere nuper coniunxit Cors- senius krit Bettrage p. 13. Γεγωνέsιεν
S 223 προς το γεγωνέμεν, ὁτι υ ψιλως ἐστι φωνῶν, ἀλλ' ακοτστῖν φθέγγεσθαι. Huius observationis duplex Aristarcho causa fuit, primum quod recentiores pootae simplicem dicendi notionem vocabulo subiiciunt, s. g. tragici v. e. g. Aesch. Prom. 193. Soph. Philoct. 238 deinde propter versum e 61, qui spurius est et pro purio agnitus et aliis causis et quod γεγωνεν si clamare interproteris eo loco ineptum est nec reliquae narrationi conveniens v 525).β
M Sic αχε simplico dicendi notionem induit, v Schriae ad Mus. V. GT. 63 Quod utimannus in geholio vult pro ιν et οὐκ delet ante ἀκαlom hoc probamus quod εἰσελθεῖν ἐν τοῦ νη interpretatur navem ascendere scholiastaeque confusionem reliquit , improbamus. Verba nρὶν εἰσελθεῖν ἐν- νη mutila sunt, fortasse sic restituenda πρὶν εlσελθεῖν sc., αστυ ou ἐν et νη Scholion Λ 20S ut hoc moneam in transcursu non ad hunc locum portinet, ut ehhero visum, sed ad 495. Legendum igitur εικοσι τρεῖς pro εἴκοσι.