장음표시 사용
81쪽
minum genera et dialectorum discrimina extra modum et ad molestiam usque turbaverint, nova exoritur quaestio, ardua et multi partibus paene inaccessa. Ego hic pedem figo, quo me partes vocabant meae. Etenim rationes delineandae erant, cur ad recentiorum epicorum ossicinas Aristarchea doctrina aditum non habuerit nec habuisse consentaneum sit. Nunc ad reliquas verborum interpretationes pergimus.
. Sic scripsi quamquam legitur in scholiis γα γράφει εἰ δέ σφιν καὶ κεῖθι 348 ceodec habet dκεω teste Dindorso, Sed primum
82쪽
72 m. De Aristarcho vocabulorum IIomericorum into rotatione.
starchi observatio oppugnatorem nacta est Butimannum, Graim.
Gr. II p. 285 362 d. II . Confirmat enim quosdam esse locos Homericos, quibus localis particulae significatio explorata sit: 843 1392 neotior isδε, α 182 νυν σίδε ιν is κατ1 λιθον,4 544
τι ξεινον ἐναντίον εὐδε κάλεσσον, et si recto aestimes etiam
- δε τίς δ' ἰπειρε Sed his missis, quae tum demum poterunt recte aestimari ubi quae explorata dicuntur pertentaverimus, tres isto locos speculemur. Hic primum dicam etiamsi ex centum et viginti duobus locis tot Seberus enumerat β tres essent, quibus localis significatio firme inhaereret, tamen plerisque Aristarchi observationem probabilem visuram et de tribus locis mirabiliter in diversum declinantibus quaerendum. Deinde si Aristarchus contrarium tueri voluisset haud paulo diligentius negotio suscepto provisurum fuisse quam illos, qui cum isto subtilissimo et assiduo observatore nonnunquam quasi cum puero egerunt, quem docere vel dedocere ludus sit. Neque enim talia
neglexisset, qualia sunt o 13 vel Λ 9 vel 2 80. Denique hanc esse boni et subtilis interpretia virtutem non speciosis quibusdam locis salsi, sed his ipsis firma interpretationis fulcimenta ex manifesto scriptoris usu quaerere. Quid putas Buu- mannum dicturum fuisse, si e 447 pro στῆ οντως ἐς έσσον poetae canere libuisset νυν τῆν de ἐς εσσον Scilicet exploratum esse hoc loco particulam δε significare τοπικως. reta et hunc locum animadverte et ς 218 διιφίπολοι, στῆθoλω ἀποπροθεν et w 184 εω υτως et η 30 ἀλλ ιθι σιγῆτοιον β, et intelliges qualis quam laequens et pulcher harum particularum usus cum imperativis sit et quam acriter castigan- 86Ddus esset Aristarchus, nisi ex his facillimum transitum invenisset ut recte intelligeret haec: Ηφαιστε Motior δε quod cum
αυτως comparans cum veteribus explicat Hermannus p. IZenod non scripsit καὶ κεῖθι sed κἀκεῖσε sch. 348ὶ quod ipsum imperitam, quae haec polluit, manum prodit deinde quod Aristonicus dicit non sequitur x v. 348, sed ex b9. 4 Uno quo nunc est cod Aristarchi lectio est υκ' ζ 289. 46 Apollon Rh. Ul290 αυtως εὐκηλος. II 6 17 μηκέτι εἰδιθι xoων.
83쪽
p. 340 et τὸν ξεινον ἐναντίον είδε κάλεσσον. Utrumque recte cepit Nitrach. ad Od 182. Et, 182, item β 28, quod scholia et consentiens iis Apollon syn p. 72 asserunt ovτως ως ορῆς et priore loco ουτως ως ogς, εος διμης, οὐχ αὸς ἐπέβαλλε βασιλεὶ hoc ita satisfacit modo ne obliviscare in his subtilibus linguarum elegantiis paululum necessario claudicare paraphrasin ut non videam, cur his duobus locis Nitrachius a ticulae novam significationem aiunxerit. Sed ossium quomodo resellam, indefessi laboris virum, cuius nomen omnibus Homeri studiosis verecundiam iniicere debet is ad hymn. Cer. 116 confirmat in illo cui θ' obicis ἐς μέσσον particulam υτιυς significationem localem habere Domitto auriculas triobavit Aristarchi observationem, qua nihil esse potest certius, Nitrachius nec assorius quidquam dubitavit itidem a veteribus sexcentie res inculcatur, v praeter Eustathium schol B 258 K l. 326. α 182. Qil. γ 125. Illud προι or de Paraphrasta eiseri reddidit προελθε υτως ' Denuo dicendi necessitatem nobis imponit Behherus. Quod faciemus in Epimetris.
Πονος et πονε ιν 73 nunquam doloris fiant catinem habet, sed Moria. Graecis vocabulis Aristonicus utitur ἀλγηδων et contra εργον et νεργειν. Recentiores eandem rem tangentes pro eo dicunt nonnunquam κακοπαθεῖν et κακοπάθεια, quod idem est. 87 Sch. Apollon IV 1453 γειομοροι μυρμηκες οἱ περι τὴν θν
Res per diplo notata B 291. E 667 H 319 K 116 164.
M Apud Atticos quoquo est ubi ,δε vim suam abiiciat et ita dicatur ut οντως sic temere. lat. Soph. 2l7 τι γαρ οντι- - δεθὲν olaoσo ευδε non si ἐλπlσειεν αν αὐτὸ εἶναι τις, ἀλλα τυγχάνει λογον
84쪽
74 m. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
413. X 11. 6245. unc Homericum usum significat schol. Soph. i. 866, cum dicit: πονος πονο πονον piaει εστι τὸ μεν πονος πονε αρχαικὸν ὁ ἐργον ἐπ εργεν τὸ ε δευτερον
Nec hic substiterat Aristarchus sed annotavit praeterea, praecipue dici de labore bellico πολεμικὸν εργον), v. ad Z 77.2 2. Q 249. s. B ad T 227. Qua verissima est et ad locos quosdam recto intelligendos utilissima observatio, e g. E 667 qui locus haud recte accipitur ab omnibus. Invenitur idem usus prosae scriptores sic utuntur vocabulo εογον, de quo dixit Hermannus ad Luc. de conscr. h. p. 159 apud alios quoque
antiquos poetas ut Hes. Τheog. 8 do itanum proelio αὐτορ ἐπεί si πονον μάκαρες θεοὶ ἐξετέλεσσαν. heogn. 981 GAL 98 Be. Ουδ λπων ne ιν γίνεται εὐκυτέρη, α τε περ ανδρα φέρουσι δορυσσοον εἰς πονον ἀνδρῶν. s. Simon XX Oss. Erravit Passovius cum dixit dolorem significari T 227. Q 525 et aliis locis. Neque enim alii loci sunt et 42 certissima est significatio laboris belliciis belli si 525 ως Ἀχιλευς ρωεσσι
πονον καὶ κηδε θηκεν item dictum ut πονο τ ευέμεν καὶοῖζον laborem et luctum imo hic versus cum antecedente compositus πασι δ' εθηκε urbs incendio correpta πονον, πολλοωι δε κηδε ἐφῆκεν ita declarat laborem et luctum' indicari ut si illud dubium esset, hoc loco confirmaretur. Omnibus, poeta inquit, incendium laborem creat, multis quorum primuntur bona vel cognati pereunt muerorem sic Achilles atro- 4 citer ingraensaroianis omnibus laborem, multis propter amores S hinteremtos luctum creavit'. o uno loco vellem Passorius sententiam suam dixisset, qui videtur adhuc a recentioribus omnibus parum intellectus esse rastra 28 sqq. Ulixes Agamemnonem appellans nunc, inquit, ignominiam tibi parant Achivi neque perficient, quod huc profecti sustinuerunt cupiunt enim iam redire: ἐυστε γαρ ν παιδες νεαροὶ κοῦραί τε γε ναικες ἀλλήλοισι οδερονται ι κονδε νέεσθαι. η ιην καὶ πονος ἐστὶν ανιμέντα νέεσθαι. h. e. . nimirum laboribus fungimur ut moleste serentes redire velimus. Quid sit ni μην καί discendum ex I 57, ubi Nestor Dissilire by Ooste
85쪽
75 Diomedi bene quidem, inquit, locutus es, neque tamen rem acu tetigisti et μῆν καὶ νέος ἐσσί nimirum id quod ad excusandum valet iuvenis es'. Deinde aria ἀνιαν, ἀνιάζειν Homero ubique est molestia, molestia incere m. inci, moleste ferre non maeror vel dolor quod iam Dammio perspectum. Σ 300 haud recte acceptum a Passorio, quem fugisse videtur acerba huius loci ironia). Porro πονος est labor quod veteribus verum loci sensum aperuit Aristonicus cum hoc ipso loco de hac significatione verbi admoneat Aristarcheos sic intellexisse declarat, unde ad posteriores pervenit. Quorum unus BLVJ rectissime interpretatur: πολυς μεν ουν ἐστιν ὁ πονος, στελοιπὁ sc ἐστί ἀκηδιάσαντά τινα νεισθαι. s. γ 11 πρίν κεν ἀνιηθεὶς σὴν πατρίδα γαιαν ἔκοιο. Usus infinitivi simillimus 3 28 ουδέ τι σασιν θάνατον καὶ Κῆρα μέλαιναν ος δή σφι σχεδόν ἐστιν, ἐπ quore πάντας λέσθαι Alteram significationem vocabuli πονος si quis putet adhiberi posse is quο- quo se verterit non faciet ut cum proxime sequentibus hic
Φοβος, φοβετισθαι φέβεσθαι. His nunquam Merari, sed fugiandi notis apud Homerum
86쪽
76 m. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione.
Ariston. h. l. τρομος Ζηνοδοτος φοβος κακως, ἀγνοων τι
ως πυκίν ἐν στήθεσσιν νεμεν ιζ Ἀγαμέμνων νειοθεν ἐκ κραδίης τροφιέοντο δέ o φρενες ἐντος. Aristonicus: τι Ζηνοδοτος γραφε φοβέοντο τὸν ὁ φοβον εἴωθε λέγειν ' ιηρος τι γυιετα γῆς δειλίασιν. ἐλέγχεται δἐ 90 ὁ Ζηνοδοτος αμαρτάνων ε του ως δ' αὐτως Μενέλαον εχεποιιος v. 25). - 607. Fugiunt Argivi, 596. 7:76 νίκην δ Πωεσσι δίδου, φοβησε δ' 'inato vς.πρμος Πηνέλεως Βοιωτιος ηπε φοβοιο,
quam Argivorum fugam Troianorum victoriam porro persequitur. Et de Troianorum fuga nullo modo cogitari posse, ubi Hector 605 Idomenei quidem hasta percutitur, sed frustra, ita ut in lorica sedeat angaturque hastile, tam perspicuum firmumque est haec legenti ut de salsa quorundam lectione v 607iure suo acerbius iudicium pronuntiet Didymus Aristarchea lectio h. V. est
Quid h. L Didymus in libro de Aristarchi editione notaverit, hoc modo traditum: ουτω δἐ μονως φησὶν ὁ Λίδυμος ἐν τοις διορθωτικοι τοὶ δ' ἐβόησαν ἀβέλτερον γα τελέως, ὁ
τοι δ' ἐφόβηθεν ου γαρ φευγουσιν, ἀλλα διωκουσιν καὶ ἐπὶ Πατροκλου ὁ ο μοιοπι ἐπὶ δ' ιπε αδ οπισθε Πωικός 723 . Nec is 456 dubitabimus Aristarchi iudicio subscribere. Legebatur et legebamus nos in olfiana: ως των μισγομένων γένετο ἰαχη τε φόβος τε.Dissilire by Ooste
87쪽
Aristonicum simulat, duplici modo mirum es Nam et salsam in exemplari suo habuisse lectionem nec id sensisse putandus erit et simul ipse salso explicuisse τι γυιετα δέους φυγήν. De quo restat ut moneam ea sero repetens quae dixi apud Fried-laenderum Ariston p. 10 l. Scilicet tot locis, quos enumeravimus, in quibus de significatione vocis φοβος et φοβεισγαι docemur, tribus tantummodo locis metus notionem sugae adiunctam inveniri permirum est, hoc loco et 44 tio δέους purii, et Ario his ετ or ῆς δειλίασις. Hoc Aristonicum sibi passum esse excidere longe longeque minus verisimile quam illos tres locos aliena manu corruptos ad nos pervenisse Aristarchus certe simpliciter docuerat trii et φευγειν significare, adiunctam metus significationem voci φυζα cum sui attribuerat. Nec φοβεiσθαι μη est apud omerum nec φοβος cum genitivo rei quae apud posteriores epicos inveniri inis osten 77dam, ut decet apud eos quibus φοβεισθαι timere est.
quondo fusam fmio at eo, eri a φοβος, quod adsunctam habet nosionem metus vel synti M. Apollon lex. H. Ἀρισταρχος σεσημεί-αιίτι συκῆ ς φόβος
ἐπὶ in φυγῆς, mis ει ἐπὶ τῆς ιιετα δειλίας myrης Significat autem fugam ubique excepto uno loco I 2 ρυζα φοβου κρυόεντος αἰρη. Ubi legimus: si διπλῆ τι νυζα αεὶ ἐν ση-
ιιαίνει τὴν re δέοις melius Apollon δειλίας φυγην οθεν καὶ ζακινῆς ἐλαφοισι i 102). νυν δἐ εκπληξις ' - gregia observatio et verissima, quam ne quis cavilletur summi viri motus auctoritate, Immanuelis eiseri, in Epimetris huic oditioni accedentibus cavebimus. Quidquid de corrupto loco Apollonii I b statuetur, hoc sentimus
vocabulo φυζα parum pie usum esse.
88쪽
78 m. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.
τὸ τρέσα ου τὴν πτοησιν σηφιαίνει, αλλα - τω φευγειν Pro συν se plura in mentem veniunt equidem puto scriptum suisse: συνζθως Det p. Hoc potius probo quam συντονως. 422 ου γαρ r τις ὁμοιος ἐπισπεσθαι ποσὶν et εὐανδρων τρεσσάντων, οτε τε Ζευς ἐν φόβον era: - ου λεγε τρεσσάντων δεισαν-
o simplicis verbi omnia sere exempla certa et expressa. Duo sunt, ubi quis dubitare possit, P 332. Q 288. Sed hi quoque loci altorum significationem admittunt, imo contextus, si accuratius inspicitur, suadet. Ad P 332 vid. v. 16 343 τρεδε' ασπετον est quod nos dicimus unglaublichy); sin 132. Ad D288 s. Q 575 μη τι λίην τρε -weiche an undisa nichi '). Sed commorandum est in hoc vocabulo, de quo si unum Damnatum exceperis exicographi nostri omnia salsissima docent bonisque quos collegerunt locis pravo usi sun Quid quod ne illud quidem de leone propior famem renovat iterum iterumque impetu pecora aggrediente, quem pastores coniectis lacibus repellunt, τας τε τρε εσσυμενος περ A 554. P 663, recte aecipiunt et do timido intelligunt, non do ropulso Cui φοβος iniectus est is fugit, cui φυζα iniecta est is tacit hoc pavidus, trepidante corde, πεφυζ υς τρει ille qui periculo percepto vel
vero vel ficto coleri corporis motu rotractat maxime et quasi
43 Haec mihi videntur sola Aristonici tostimonia non Λ bl ἴτι τρέ σαι φυγεῖν μετα δέους, ὰλλ' οὐ ψιλω φυγεω τρεῖν φου - ἐῶ Παλλας A νη E 2563. Quod o bona observation corruptum m a recentioribus ut eo loco, quem initio posui X 143, in cod. V est τρέσε μετὰ δέους ἔφυγεν. Qui μετα δέους videntur addidisse ut ad vulgarem significationem Recederent; non inest hoc in verbo apud Homerum v d 46), nec ab origine inest, sed coleris motus. De quo mox dicemus.
89쪽
fieri solet ut locum statumque ὁ τρεων non teneat, v εμεινεν ἀλλ ετρεσε, sed celeriter in fugam se convertens profugiati
Nos, o fit inde ut difficilius intelligamus, vocabulum quod ad
omnes Graeci vocabuli flexus se accommodet non habemus, nec
habent Latini. Virgilius Aen. XII 889 Quae nunc deinde mora
est aut quid iam Turne retraetas Non cursu, saevis certandum est cominus armis illo retractas putaverim Graecum τρειν exprimere voluisse. Quod ad nos attinet uno alterove loco in re bellica sentias melius quam mehen' respondere. fluctiten , O sensu, quem habet nonnunqnam, quem Adelungius his verbis describit: fluchion einen Ortisu Vermeidungeine Gesuli schnel und illarii vertassen . νδρῶν τρεσσάντων τε τε Ζευς ἐν φοβον ρσ13. Et ad hanc rotractandi significationem et illud pertinet de Socrate in haedon 117 καὶαμα ρεξε νῆν κυλικα Dii tit κοάτει καὶ δ λαβων και μάλα ἔλεως, ουειν τρέσας ουδ διαφθειρας υτε του χρωματος υτετο προσώπου, ἀλλ' ῶσπερ ἰονθε ταvρηδὸν noβλεφας προς τὸνἈνθρωπον, quod minime est nihil timens', sed nihil retractans' prorsus ut en Anab Ι4, 6 και ρκτον ποτἐ ἐπιφερομένην οι ετρεσεν, ἀλλὰ συμπεσων κατεσπάσθη αὐτουλπου In Plutarchi Agesilao c. 11 de Agesilao a basio Megaboli pulchri pueri se abstinente sermo est eiusque continentia vocabulis a pugna desumtis describitur. Ibi et haec sunt: φυγη του φιλοματος, et mox συ οὐχ ποστὰς ἀλλα τρεσας- φαληρια του καλου καὶ φοβηθεὰ ἐπεὶ και νυν- ελθοι σοι πεισθεὶς εκεινος ἐντὸς φιληριατος ἀλλ' ὐπυς αυθις ου ἀποδειλιέ-sεις χρονον ουν τινα προς avet se γενομενος ὁ Ἀγησίλαος καιδιασιωπήσας ουειν ἔφη δεινὸν πείθειν μας ἐκεινοπι γῶν γαρ μοι δοκωχνῖναν τα μάχαν ταν περι o φιλάματος αδιο ανιιέχεσθαι πόλιν si πάντα - τεθεαμαι χρυσία ιοι γενεσθαι. Attondas ne hic quidem in verbo τρεσαι satis expressam infuisse notionem timoris, nam haec per se addita καὶ φοβοθείς. In acie Homerica et apud heroes nullo modo per se turpe est
τρεσαι, nec est nec exspectatur semper esse σταδίην μιάχηκ
fit illud τρεσαι ab illis saepe firmo nec trepido consilio, et quo quis ita inclinata acie pedibus velocior eo magis laudatur:
90쪽
80 II. De Aristarchea vocabulorum Bomericorum interpretatione.
est haec quoque herois virtus minc illud de senescente Idomeneo I 509γδομενεἰς ς ἐκοιἐν νέκυος δολιχοσκιο εγχος ἐσπάσαι οὐδ' ἄρ' ει αλλα δυνήσατο τευχεα ἄμοιιν ἀφελέσθαι ἐπείγετο γαρ βελέεσσιν.oi cora εριπεδα vis ποδάν ῆν ορμηθέντι, ουτ αρ ἐπαῖξαι με, o βέλος Det λέaσθαι.
υι φοβος Quo loco τρέσσαι celeritatis notionem satis expressan habet, atque ea vocis natura est ut etiani omisso k4ιφα potuisset dicere quod intelligi volebat, sed non potuisset φοβεισθαι Ουκέτιε ποδες φερον. Sed timoris notio nulla inest nec hoc loco nec ab origine vocabulo inest. Mutato autem proeliandi more, et maxime apud Lacedaemonios, ubi ea lex proelii est constituta, ut nunquam loco statuque cedatur, non mirandum est si ιτρέσαντες in acie die dehtigen ' simul ἀποδειλιάσαντες visi illo nomine ignominiose notabantur, nonnunquam etiam forma voeabuli iam ipsa ad irrisionem vergente ὁ τρεσας. Et in universum sane consentaneum est τρεῖν natura timidis maximo accidere eosque retractare fugamve capessere cum indicio timoris , satis causarum sit cur, ut apud tragicos nonnunquam factum invenimus in notionem timoris transire potuerit.
Natura timidis, inquam, sive hominibus sive bestiis, ut columbis, in quibus sano quid sit τρειν optimo intelligi potest cum celeri gradu sive volatu se loco auserunt, facile eae quidem periculum suspicantes et pavidae. Quare praecipue τρύρωνες dictae. Ac de columbis putes dictum fuisse pulchrum vocabulum ab Hesychio servatum ἀνέτρεσαν ἀνεφοβῆωγσαν, et de lini liquadam bestia ex genere pavidarum potius quam de homine quod idem servavit τρηρος ἐλαφρος δειλος. Sed ad unum locum Homericum redeundum est A 546.