De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

91쪽

Quod egregie translatum es Quamquam enim de tarde retrocedente proprie non dicimus er siclitet', tamen in illo erfllichrate ' sentimus vim aoristi celeriter in fugam se coniecit :de momento quo celeriter retractat vel ut fit tergum vertit: quam primam et propriam vocis τρειν significationem esse putamus, uoristo quidem praecipue accommodatam. Antequam finem huic disputationi imponam hoc monendum, ut ne in posterum in vocabulo τρειν vel Latino tremero luel nostro gittera utamur. Nullo id tempore et nullo loco significat. Etiam satis cautum est ne sorte male aecipiamus locum qualis hic est Quinti Smyrnaei de Achille et Memnone congressi II 522 σθεναon γαρ ἐπί σφισι δῆρις otυρειῆυἐν δε ξιφέεσσι συνέδραuo νηδ' τε λαας βάλλον ἀπεσσυιιενοι περιιιήκεας ου δέ τις αυτων χαζετο βαλλοMένων, οὐδ' τρεσαν, ἀλλ' ατε πρευνες εστασαν ἀκMῆτες καταειuένοι ασπετον ἀλκήν uu u ο ρ εγάλοι ἡ γένος σχετο υντο. in hunc igitur locum ne quis incidens intelligendum putet

Miremuerunt sed: nec pugna cesserunt nec retractaverunt.

et VIII 165 170 ατρεστος). 340. Hic puto nostro gumck- Euchen auctoris sententiae responderis est ubi pressius videatur e schrach guinck , ut VIII 218 et XII 180 quo loco ante oculos habuit illum Hesiodeum Theog. 850, ubi est τρεσσω non ἀοβίστου κελάδοιο και αἰνῆς δηιοτῆτος. Primus in Quinto locus, ubi vocabulum occurrit, est statim ab initio Ira ex quo Achilles Hectorem interiecerat Troes in

urbe manserunt

92쪽

82 m. o Aristarchea vocabulorum Homericomam interpretatione.

ἐλθέμεν ου ἐθέλουσιν ἐναντέαι ἀλλα φέβονται

ἰληδὸν πτωσσουσαι ἀνα4ωπηια πυκνά'ως ο ἀνα πτολίεθρον πειρεσαν βριμον ραμνησάμενοι προτέρων, ὁποσων ἀπὸ θυμὸν aisto. Transitum factum videmus a retractando ad detrectandum periculum e longinquo minitans Callimachus h. LXM Simonidem querentem inducit de tumuli sui eversore: οὐδ' μέας, ΙΙολυ- δευκες, πέτρεσεν ο με μελάθρου μέλλοντος πέπτειν obς εθεσθέ ποτε - . . non recessit ab impio facinore propter periculum instantis a Dioscuris poenae. Dixeram supra τρει ille qui periculo percepto vel vero vel ficto celeri corporis motu retractat. Potest addi, ex Homero enim addendi occasio non erat, vel praesente vel etiam loci temporisve spatio absente. 82 Θυε ιν nusquam apud Homemtim statur de mmolanda ossio, sed de erenda ἀπαρχαις, α θυκλα sunt ἀπαρχαί.

219 θεοισι ει θεσαι ἀνωγε Πάτροκλον Οὐλαιρον ὁ δ' ἐν πορι βάλλε τηλός si ὁιπλῆ ora θυσα ου σφάξαι se hoc enim inserendum ὁ ιμόθεος πέλαβε και Φιλόξενος,

τὰς ἐπιμομένας ἀπαρχός κα ἐν 'Oδυσσεία 446 or si και

ἔργiacira σε εοις αἰειγενέτῖσιν . Significat Timotheum sive comicum si e dithyramborum scriptorem et Philoxenum in carminibus suis parodicis ad quosdam loco Homericos ita respexisse ut in illis θῖσαι vulgata deinde significatione ovσφάξαι τὰ ἱερεια accepisse apparere Et de Philoxeno quidem ex Suidae loco s. θυσας paulo certius divinare licet: νυσας ἀντιθυσθ' τουτ παρα Βιλ in νψ ὁ Κυκλωψ λέγει προς τὸν 'Oδυσσέα ἀπεκδέχοντα γαρ h. e. salso accipiunt, . ἀπεκδοχη apud Nicanorem ad E 500 τὸ ενθα δἐ αυρ κείαντες ἐθίσαμεν

93쪽

3. Θυειν.

θεοισι ει θῶσαι ἀνωγε ceti. Ceterum ex his grammaticorum locis, quibus addas Hesychium θυσαι an Τασθαι θυμιασαι θυσιάσαι, apertum est, μιῶσαι significare in honorem deorum quidquid est ἀπαργ-uceris vi ne de solis suffimentis cogites, flammae iniicere Usus ea paraphrasi in Homerico θυειν Aristarchus, et si sorte ultra non valuit, quod tamen pro certo non dixerim, ut e g. eius usus esse non posset O 222, ubi per θυσαι ut ex . 258 patet

intelligitur oblata σπονδή, adhibuisse putandus erit vocabulum d ἄρεασθαι Substantiva igitur ad θυσαι sunt θυηλα et θλ . Hoc ο 261 ubi Theoclymeno Telemachum inveniens σπένδοντείχοι/ενον τε θοὴν παρα νηὶ μελαίνα sic loquitur: α φα . ἐπεί σε θυοντα κιχάνω ius ἐνὶ χώρφ, λίσσομ υπερ λέων καὶ

94쪽

84 m. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione.

data ονος. DI 499 καὶ ιιεν τους en έεσσι καὶ ιχωλῆς ἀγαγγιν λοιβῖ τε κνίση τε παρατρωπῶo ανθρωποι, et Z 270, ubi Hecubam Hector hortatur ἀλλα συ μἐν πρὴς νηὸν Ad γαίης ἀγελείης επε συν θυέεσσιν ἀολλίσσασα γεραιάς. In hoc etiam substantivo ut in ηλα Aristarchum sola Ἀμιάματα et παρχάς intelligi voluisse non dubitandum, et sicubi in commentariis et lexicographis vel apud paraphrastam Behheri ut p. 709 in illo λοιβῆ τε κνων τε - praeterea etiam explicationem Ἀσίας invenimus hoc non illum et diligentiores grammaticos illum secutos reserae. - Homericis contra ponam haec Apollonii Rhodii Ι 420 τήνδε εο θυηλήν de bobus immolatis, et II 156 καὶ ἀθανατοισι θυηλας ρεξαντες μέγα δορπον ἐφωπλισαν.

nunquam est dam, sed ndico. Apollon lex. H. p. 658 s. πεφραδοι:πως' εὐι, εἴ τις νωὲ Θεων αἰειγενετatis νευδον ἀθρήσειε, θεοισι δε πασι μετελγέων

οε ργ κωδειαν ἀνασχων, πέφραδε τε Totu εσσι καὶ σχδιιενος πος sida. Hoc si cum scholiis et Eustathio conseras δ' scimus de Aristarcho, Versum πέφραδέ - obelo notatum esse certissimo argumento, quod hic usus verbi φραζειν ab Homero plane abhorreret, alterum, cuius pro purio notandi causas non videret

o Error ut seclinetur moneo annotationem W253 non Aristonici Me.

95쪽

quamquam sunt fortasse tenuisse, sed φῆ pro verbo accepisse. 94ὶ cum abstrusam particulam νη in Homerum inserendum non censeret. Buum num texit. I 236 do his versibus et do veterum interpretatione disputasse invenies cum nec Aristarchi observationem de voce φρα ιν nec eius nosset atherasin. Sed ipsas Aristonici notas adscribamus. Ad B 144, nam is alter

locus erat, quo in Zenodote serebatur,ni κινήθη δ' ἀγορὴ εος κυματα μακρα θαλάσσης ὁτι πιννοδοτος γραφει τὴ κυματα. δεποτε λ ομηρος ὁ φή ἀντὶ του eo τλαχεν Et nostro

ταντολογίa rore περιεχει. Quo loco observes, quod iterum iterumque observare operae pretium est, quam caute ex his

reliquiis iudicandum sit. Nam nisi fortuito apud Apollonium hoc ipsum perstitisset, de observatione Aristarchea ad vocem φραζειν pertinente et de gravissimo in hoc loco diiudicando

momento memoria intercidisset. - Locos quosdam veterum de accentu φή compositos et emendato dedimus quaest. p. p. 45.

46. In scholio quodam explicatiore ad 400, quod erat cur Herodiano non adscriberemus, illud ἐγκλίνει, dicitur enim ὁ μἐν Ζηνοδοτος καὶ τὼ δέ καὶ τὸν mi ἐγκλίνει, να τὸ mi ταυτὸν vπάση το εος - , nihil aliud esse quam deposito accentuseribit in oratione continua , quod in circumflexo fieri non potest, quamquam recte monitum a Butianno, tamen denuo monendum videtur, quia vel nunc intelligi animadvertimus de enclitica Iotum pervolvas Homerum, nusquam dixit πέφραδε Πανεσσι vel ἐν D. pro εἶπε, ἀγορήσ-o μετηυδ sim. Ubique, quod recte et subtiliter Aristarchus observavit, φραηειν significat indicare angeigen, angeben . Minimo obstat a 273 αυριον εἰς ἀγορην καλέσας ηρωας Ἀχαιους μυθον πέφραδε πασι θεοὶ δ' ἐπιμaρτυροι στων. ιινηστῆρας μἐν ἐπὶ σφετερα σκίδνασθαι ἄνωχθι hoe dictum est sere ut πος πάντεσσι πιφαυσκων χ 1313. In quibus solemus brevitatis causa dicere verbum positum esse Diqiligo b c Orale

96쪽

86 II. D Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.

pro re quod quid sibi velit docti intelligunt. Rectissime hymn.

Ven. 12 coniunctum vocabulum cum synonymo δεικνυναι, αντα ἐπειδη δειξε καὶ α ρασεν - B. A 83 in Agamemnonis oratione ad Calchantem

hanc lectionem pro Zenodotea pectos elegerat Aristarchus, non quod poaσον stare non posset ut videri possit ex Apollonii lex. p. 40 165 7 eis. ), sed quod eo loco φρασαι significantius visum, ut Aristonicus docet: τι Zννόδοτος γραφειφρασον μαλλον ὁ τι φρασαι o ιο ει Nee ct 142 ob νυν προκάλεσσαι ἰων καὶ πέφραδε μυθον, ubi annotatur ουτε κυι- σταρχος υτε λ ριστοφάνης υτε Ζηνοδοτος ἐπίστανται τουτον 86 τὴν στίχον vocabuli significatio absona visa, sed haud dubie aberat versus in melioribus uss. Nam ne de Aristophane dicam Zenodotus certe ad vim voci ne attenderat quidem. Non possum in hac re aliter iudicare nec cum NitZschio sentire. 95 Σωμα apud Homerum, stur tantum de cadavere. Apollon lex. II. p. 754 ὁ Ἀρίσταρχος παρατετήρηκε τὸ συνηθες λι eo . καὶ σεσιγυίωra διπλῆ τι σωιια ομηρος ουδέποτε ἐπὶ του ζῶντος ιρηκεν.

Haec ultima mutilata quid sibi velint sc de vivo corpore Homerum dicere δέμας et per se patet et illustratur his Plutarchi poes Hom. c. 124 οθεν κἀκειν δοκεῖ τοι φιλοσόφοις τὴ Iναι τι σωμα τροπον τινὰ τῆς φυχῆς δεσμωτηριον. καὶ τουτο δε οριηρος πρωτος ἐδήλωσε τι δε γαρ των ζωντων ἀεὶ δέμας προσαγορευει, ως ἐν τουτοις , ου δέιμα ουδ pDην 212 καὶ δμας δ' ἐικτο γυναικί καὶ is τοι hir; αρσῆ ειδός τε Diqitia ' Corale

97쪽

ν σωμα καλεῖ, ως ἐν τουτοις ' σευμ ει ικαδ' ἐμὸν douεναι πόλιν καὶ σωμα ἀκηδε κεῖται ἐνὶ μεγαροις 'Oδυσῆος 6 187 καὶ is baci ci ἐν Κιρκης μεγαρ κατελείπομεν ν μεις 53 . Idem c. 128 ουτως ουν καὶ 'χμηρος ουδαριου τῆς ποιη- σεως μοελνσεται σωμα τὴν hi χην καλων, ἀλλα τὸ ἐμεοημένον Π: ἀεὶ τουτεμ τψι νοu- ποοσαγορευει. v. schol A lib quod Porphyrii est). V 23 De quo loco nemo subacti iudicii dubitabit, at quosdam grammaticos haesisse Eustathius ostendit; a quo tamen ipso quid verum sit peti potest.

Unde contra Zenodotum diiudicata lectio D. Q ἰωνοῖσέ τε πῶσι ille legebat οἰωνοῖσί τε δαῖτα. Ex scholiis excidit: tradit Athenaeus, de suo causam addens, I p. 12'. Λαίς dictum θεὶ esse a δαιεσθαι quod a sera rapacitate ad modestiorem cultum progressi homines in epulis aequam cuique portionem apponerent, unde δαὶς ἐωρ. καὶ ἐπὶ μονιον ἀν ωπων δαῖτας λέγει ὁ ποιητής, ἐπὶ es Θηρ- ουκετι. αγνο υνίλτα ης τῆς φωνῆς την δυναυιν Ζηνοδοτος ἐν τῆ κατ αυτὸν ἐκδοσε γραφει

υονου ἀνθρωπον χωρουντος τὸ ισον ἐκ τῆς προσθεν βίας. V. praeterea Eust. h. l. et Suid. s. δαίτη. Hemius contrarium', inquit, docet locus II D 3μλεων δ' υς αγρια οἶδεν,

os ἐπεὶ ue μεγάλη τε βίαν καὶ ἀγήνορι tuu p

ειξας is ἐπὶ μῆλα βροτων, A Jaieta λάβρσιν. Quis paulo attentior non statim intelligit Aristarchum legisse εἶ ἐπὶ μῆλα, βροτων Da ala λαβῖσιν. ρ

Si re vera Aristarchus hoc modo verba distinxit certe non seraserit quod pluribus demonstravit Max Hecht qnaest Hom. Regimoni. 882ὶ P. 6 sq.

98쪽

88 II. D Aristarchea vocabulor i Homericorum interpretations

485 ως δ λεων λοισιν σημάντοισιν ἐπελθων, ne alios loco commemorem ut ζ 132. 134.

non ut quidam faciunt, ducendum esse ab Ossa ut significet 8 dicere, sed ab oculis ὁσσε), significatque et oculis videre et per translationem animo videre. Aristonicus 43 ἔτι ἄσσα , θεία κληδων, o ει νεωτεροι φιλως ἐπὶ πασης φωνῆς. Hinc refutata quorundam salsa explicatio, qui A 105 κἀκ 97νοσσομενος ab οσσα ducentes interpretarentur male dicens'. Ariston. h. l. δτι ἀπὸ των ὁσσων κακως πιδομενος, υκ ἀπὸ

τῆς ὁσσης τῆς φωνῆς κακολογή σας ου γα χρῆται 'Oμηρος τῆ ὁσση φιλιυς ἐπὶ τῆς φωνῆς, μαλλον ει ἐπὶ τ=ῆς γεως κληδονος.

Porro servata haec, ad QTνοσσομενn: τι an τευ ὁσσων προορωμένη. X 356 προτιοσσομαι φδιπλῆ δε απὸ των ἴσσωνὴ μεταφορα v. b.). Eadem hoc tempore docuit Butimannus texit. I p. 21 Aristarchi operam in hac voce positam ignorans. Quod is 105 potius translationem mavult Butimannus, id probamus. Fortasse etiam X 356 plus viditistem apud Homerum non quamcunque vocem si uical, aedia num praesagism et indictam.

99쪽

δἐ - εναυλον εἶχε τὴν του νειρο φωνήν. ἐμφαντικον ει τοαμφεχυτο προς το μηδἐ αυτῆς ἐπιλελῆσθαι Hic locus Aristonici esse mihi videtur usque ad κληδονιος quae scholi pars in solo A videtur exstare . Sed scribendum est διιφὴ ἡ θεία κλῖδων, θεία φήμη, ου πασα φωνή. Quod Eustathius habet: o ει νεωτεροι ἐπὶ απλευς oro τιθέασι καὶ τὴν σσαν καὶ ο ν διιφην, hoc tot colore Aristarcheum est, sed alia, quae idem habet, non ab eo sunt. Et M. διιφὴ θεία φήμη, κλῖδών. Hes. ὀμφῆ φή ιη θεία, κληδίον θεία. v. utim lex. I p. 23. Nitzsch ad Od. 7 215. - πιυς πανομφαιος est S 250, ubili raristonici scholion est: et διπλῆ οτι υκ ἔστι καθολικον 89 ἐπέθετο ὁ πανομφαιος, ὁ κληδονιος καὶ πασης κλῖδονος παρ- 98ὶ

αλιος καὶ ἔτι απαζ ἐ'αυθα το ἐπίθετον. Μαχαιρα non si iam synsecat, sed cultrum, quem heroes uaeta gladiam

Γ 271 4 διπλῆ οτι τὴν παραξιφίδα μαχαιραν καλεῖ διὰ

καὶ λέγει αυτὴν παρηρτῆσθαι ψι κουλε se του ξίφους. o di πολεμιστήριον ο ξίφος φασγανον καλουσινJ συνωνυμα ast. Delemus καλουσιν, quia omnia verba inde abis δέ ab Aristonico abiudicandi non videtur causa esse. A 844 1 διπλῆ οτι μαχαιραν καλεῖ το παραξιφίδιον, εἰς τας τοιαυτaς χρείας ευθε-τουν. B ad T 252 aχαιο α δ τὴν περιξιφίδα st nctoae'

ἐν νυν ευνομαχαιραν καλουσιν. Huius observationis egregius usus sui ad crisin versuum 497 8 ubi Vulcanus in scuto dieitur finxisse puellas cum adolescentibus saltantes: καί - μἐν καλας στεφανας εχον, οἱ δε ιιαχαιρας εἶχον χρισείας ἐξ reruρεων τελαμωνων. Aristonicus: θετουνται οἱ δυο, τ οιδέποτε μαχαιραν εἶπετο ξίφος αλλως τε καὶ ου πρέπον χορευοντας ιαχαίρας χειν.

100쪽

90 II. D Aristarchea vocabulorum Homericoriun interpretatione.

haec stilitet Ἀτρείδης ὁ ἐρυσσάμενος χείρεσσι ιιάχαιραν pro ξιφος αρροροηλον. ἀγνοει δἐ τι 'χμηρος τὴν notραξιφίδα μάχαιραν καλε i, το ὁ πολεμιστήριον ξίφος .

ω me frigus, sed maris exoriente vento stati horror et is Dolus Arsitarchus - psa Morieritia procellae visatιo.

Falso hoc verbum acceptum erat salsaeque lectioni locumdederat Q 126 θρωσκων τις κατα κυμα μέλαιναν, ei υπαῖζει H. x Aristonicus Aristarchi doctrinam explicat sic: 1 διπλῆ)προς το σθμαινομενον. ιλητῆς γαρ καὶ Καλλίστρατος γραφουσι φρι ἡπαλυζει, λέγοντες τι οἱ πίονες τῶν ἰχθυων καὶ στροφοι τὸ ψυχος ποιιενουσι καὶ ου φθειρονται. ὁ ὁ ποιη-της Ουδέποτε φρικην τὸ νυχος εἴρηκεν, ἀλλὰ τι ἐκ γαλήνης πρυπον ἐξορθουμενον κυμα, ὁμωνυιιω δἐ τουτου καὶ τὸν ανε- μον τιν ιονεὶ ἐπιστίζοντα τὴν γάλασσαν oon ει Ζεφυροιο

ἐχευατο ποντον επι φριξ H 63 καὶ ,ώς δ' uno φρικὸς Βορειο ἀναπάλλεται ἰχθυς θῖν ἐν φυκιοεντι, μέγα δέ vel potius μέλαν δέ ε κυμα καλυπτει 692). ημιεῖς δ λέγομεν φυχος

κρυος καὶ πάχνην. εστιν υν ὁ λεγόμενον μελαιναν φοιχυπαῖζει τὴ μέλαν κυμα ποτροχάσεται ἰχθυς Eust ad N 63 δτι φρικα Ζεφυρου καλε τὴν πρωτηρο ηρεαala αυτο κατὰ θαλάσσης ἐπίπνοιαν. Et schol. t 402 ins sora τῆ ἐπιγενομένομελανἰ ἐν se l. ποντφῆ ἐκ τῆς ἐπιπολαίου κινγεως τοδνυδάτων κατα τὰς ροὰς τεων ἀνέμco additum in altero sch.). Non videtur necessarium fuisse alteram significationem assumere, ut ipsius exorienti procellae agitatio indicetur, ne tum quidem si rem μελάνει δέ τε ποντον, qua fuit Aristarchi lectio, approbatur. assorium quoque in priore significatione acquievisse video sed ossium P 692 alteram expressissessi te vor dem rauseinde Nord ei Fisc aus dem asser emporsteio 3. Ceterum illa aequoris primum vento exhorrescentiangitatio vulgo a Graecis dicebatur φρίκη, Aristo probi 23, 23. Diqitia i Corale