De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

121쪽

3. ἀνάγειν, αναπλους βαθυκολπος.

404. Explicuit hoc Aristarchus per πνσκέπy. Non praetermittendum περικυκλος adiectivum plerumque, pro substanti voenotatum ex Gregorio Naetiangen a Wernichio adaryph. p. 85φασὶ ταῶ μεγάλανχον ἐπι ν περικυκλον ἐγειρM . Vix voluit aliter. Cognoscenda orat sterum opinio haud dubie ultra veritatem et necessitatem progressa. Attulimus per saturam quorum digerendi nec materia est nec locus. νύγειν, ἀνάπλοας iis amat scere Homerus de Graecorum nam isone ad Troiani. Facta haec observatio propter X 627 ιὰφ ἰλεον νάγοντες et διωλῆ περιεστιγμένη ora κηνοδοτος γραφε ιιὰ Vi ι- χεσθον ἄγοντες, καὶ τ διε κδ συπεiτα ἐπὶ πολλcυ τασσό/ιενον καὶ γνοηκεν τι ἀναγωγ ῆν καλε τῖν ἐκ Π ελοποννήσnx εἰς ροιαν πλουν. V 48. 1 338 Do ἀνάπλους A 22si'. Item ἀναβαίνειν. s. oether geogr. Hom. P. 104. Βαθύκολπος

Homerus tantum uiaeres barbaras nomiaas, Non Graecas.

122쪽

1l II. D Aristarche vocabulorum Homerico in interpretatione.

υτ επὰ βαρβε ρων et επίθετον τίθησιν. Subtilis observatio quamquam fortasse ad rem expediendam non satis irma nam praeter hos duos locos et praeterea unum 2 122 καί τινα Tρωιαδων κω Λαρδανίδων βαθυκολ ων sane non reperitur in Homericis. Sod iam in hymnis promiscuo abori nihil valet contra Aristarchum. Ven. 257 vμφαι ιιι θρεφουσιν ρε- σκιὴ ο βαθυκολποι. I uia munim et pedo.

τους ποδας Mihi haec verissima vidontur. Et nidom haec vocabuli natura est ut nunc χ ρες et ποδες brachia et genua)simul nunc alterutrum intelligi possit quod similitor fit invocabulo ιῆλα r γε of ὶες. In hoc quoque vocabulo admonemur quam mancas habeamus Aristarchi notas. Nam iis in illo Versia, ubi est Dia nodio Aristarchi nota ad hanc rom iaciens servata ostio in aliis quibusdam et ipsis satis sexpressis et ad demonstrandum aptissimis. I o διιφίrvo tamen vide Ariston. 147. De ἀμφιγνήεις et hoc quidem esse ιιφίχει ego non dubito quid sensori noscimus. - Nunc Nitetschius η' hancti vocem attigit ad Od., 363. Qui postquam illam quam diximus significationem apud Homerunt praevalere concessit admonuitique etiam apud posteros nulla notate eam prorsus deficere, sic pergit: Demungeaelitet thut jeno Bestimmunietu viet Auchbei Homor urdo an Risu stois dio Boschran ninus die

Cui gravioribus iis rebus assontitur M. Hochi. unos Hom. p. 5sqq. susius it Voc γυῖα disserens.

123쪽

lam si sicli bewego und Gelenke n Spannhra haben, Werde durcii das ori egoichnet; so das os en froilichIl. XXIII 689 stat πύκτοθεν εὐμελέων nicht πίων eissenkonnte und ebe so enicunte 393. Hic primum ille locus qui est Od. XVIII 12 solo error adscriptus est: τῶν δ' aDτου λυτο rovνα , es δ' ae μὸν θελχθεν qui est potius, ut vides, ex illis, quibus edocemur uia λυεσθαι et γουναταλυεσθαι pariter apud poetam diei. Sed ille tamen proximus Od. XVIII 8 per se ipse docet genua per Di indicari ιυς φατο, τε δ ετ μαλλον re τρο ιος ελλαβε γυια. orro Il. XI 385 γυια dicuntur τρεχειν ot tanquam alae aliquem levare. Restat igitur 'st B. XI 164 169 ubi lixes hortatur ut antequam proelium ineant cibum sumant militos. Nam cibi

miles expers

εἴπερ γαρ τμψ γε μενοινά πολεμι ιν, ἀλλά τε λάθρη Πια βαρυνεται et δε κιχάνει

δίψα τε καὶ λιμος, βλάβεται δέ τε γουν- ιοσι. Quid quaeso aptius et mori Homerico convenientius quam dicere, pugnanti, cum vires deficiunt, iam non leviter manus pedesque moveri sed graviter genuaque labare. Sed cibis corroborato θαρσαλέον ἰτο ἐν τρεσὶν Dδέ τι vi σαρι κάμνει, πριν πάντας ἐρωῆσαι πολέ/ιοιο Constat igitur in Homericis nullum unum ess locum quin illa significatio ποδων καὶ χειρέων aptissima sit. Illum quidsem versum καί o ἀπ πραπίδωνῆλθ' μερος ήδ' no ut is nec Nitetschius flandit nec ρkherus tenuit in quo iam ne illa quidem agilium vel mobilium

membrorum vis inesset, cuius apud Homerum item exemplum nullum est, sed immobilium, cuius Homerica egressis apud Pindarum est e. g. cum medicus est membris invalidis, γυίοις, περιάπτων φαριιακα Pyth. III l. In hesauro operae pretium erat locos vocabuli Empedocleos notare, quorum pri li4

- Sextum locum amitetschio commemoratum, a 448 Lehrsius praetermiserat.

124쪽

θέντι ενω 'OδDσευς, ινηστγῆρσι κακα φρονεων ἐν μυλ κεῖτἐγρηγοροων Quae fortasse non tantum grammaticorum dubitatio, sed ensiaticorum captiuncula fuit. υτὶ - εἶναι pari loco esse.

.i sorba ge καὶ υεῖ - tuo id del. ponenda videntur post ἀντιθέι 'Oδυσοῖ. Nisi maior corruptela subest.

125쪽

ia Iliade etiam ait enseu de tempore, non tantum n Odyssea, ut chorizontes volunt. 476. A 34. A 197. Βασιλεῖς. 84 βασιλεῖς καὶ τους κατα-ερος αρχοντας λεγει' δcὐ-

126쪽

116 II. De Aristarche vocabulorum Homericorum interpretatione. Ἐταιρος i. q. συνεργος.

127쪽

II 688 τι τὰ κρειοσον ἐμι του, ciet δίν ιιν τοῦ ηιν οποιχαής. Potestate vel viribus melior. Uno loco invenio aliter dictum esse ζ 182. ΚερδιστOc κερδαλέος

Memorabit hoc aliter Aristarchum intelligere quam nos solemus, etiam contra id, quo tymologia ducere videtur. 255 ὴ διπλῆ οτι τὰ παιδα εἰς ουρι προσθεν si μιαίνει. A 141 vir φοβεῖται si διπλxi δι καὶ νυν sacpto ἀντὶ του ιμπροσθεν φευγει.

128쪽

118 ΙΙ. De Aristarchea vocabulorum Homericorum interpretatione.

σκρινον οντος et κυμ 1 εμεi. Hoc nunc etiam sic explicatur sed non accurate. εὐνὴν usi non muta est unda, sed rauco Son murmurans, quod unum illo loco quadrat. Noci 4 terra tunsa muta est sed raucum edit sonum. Quod Orpheus

dixit de mari tranquillo loquens Arg. 108 κωφα δἐ ποντος χεὶκ id alienum ab Homero βλ. Item, o pii γαλήνη p. Nonn. XL 348.

D ποποι non significat o di nam hoc si significaret haud verisimile Iovem hac exclamatione usurum fuisse. Ut fit H 455. ν 40. Testis Theognostus canon. p. Crumerum .m p. 158. Tenuerunt hoc optimi, ut Apollonius, Herodianus sed Apion ut ex

Ἀπίων δέ φησιν, τι cod. οι ψαθιονές εἰσι ποποι καὶ εστιν coiis δαίμονες. Quos ille δαί ιονας Homerico ποπους putaverit, cytharum ἀγαλ/ιάτιά τινα των θείον πογαια an ποπους Dryopum κατὰ λέβιν, an Euphorionis et Alexandrinorum de quibus omnibus testimonia collecta abos ad Hesychii locum et apud Meinckium Anal. l. p. 28 nescimus. - Quod ad accentum attinet, mirum est, quod animadvertimus, ita illum accentum

firmum fuisse, et patet iam Aristarcho firmum fuisse, ut quamquam abnormem iudicarent, quia ceteroquin interiecti ποποῖ, ut παπαi, circumflexionem postularet, nemo tamen ausus sit in hac formula sic scribere. Sed et δε tu ποποι συι ει υδες saepius audimus. v. Apollon adv. 537. 588. Herod. Io Alex. p. 36. TheognoSt. an. 158 Schol. Dion gr. 46 Epimerism.

εῖ Κωφδς, quod Onomatopoeticum est, ab initio dictum do rebus non clangore sed murmure aures serientibus. Hinc κυμα κωφον, sim. Hinc ipsae aures sic dictae, . . in quibus pro claro et expresso sono murmur est uti caecus a rebus ad oculos translatum. Item recte sic dicti muti, proprie mussitantes. Tum translatum ab auribus e dicta κανυ etiam quae alios sensus non sua vi tangunt, ut κωφα Mam

129쪽

119 restitues pro, ποποι, ut reliquis locis comparatis iacillimo ubi opus est ποποι et παπα et u ποποι. Sed illuu tamen heognosti locum, qui primum inspicientem vel tali vocabulo, quale est διττο ιηστο, terret, videtur a nobis postulari posse ut emendatiorem transscribamus, hoc sere modo: τα εἰς ι πειλιαστικα

Ἀρισταρχος δε φησιν απίθανον ειναι et,et ον Aia i ποποι λέγειν scripsit fortasse o nono Oιον ευ θεοὶ λέγειν, quamquam et

non scriptum intelligitur). αλλ' ἐπεὶ δε eth ἀλλ' ἐπει si τὰ

In quo loco, nam non absis fuerit hoc addidisse memorabile exemplum habemus, quanta cautione opus sit in hoc Theognosto 120 qui pleraque ex Herodiano transsumit no ex illo salsa Herodiano tribuamus. Num duo hic certe sunt, quae sine ulla dubitation non Herodiane esse amrmes Primum quod reliquis

in fine duplici sorma praeditis inepto interponit illud ἀhιοι et

οι μοι. Deinde quod ita loquitur quasi Herodianus dixerit εὐποποι apud Graecos in consuetudinem venisse hoc accentu non tantum quia per illud praepositum to species orta sit adiecti substantivi, sed quia illud nono substantivum visum referrent ad Scythica illa γαλιιάτια. Tantum discimus, Herodianum eo loco, ubi disyllaba in no enumerabat in catholica libro septimo , τόπος, κοπος, reliqua ex aliquo reconditiore, ut putes, Dissiligo by Ooste

130쪽

120 H. De Aristarchea vocabulorunt Homericorum interpretatione.

libro erutos commemorasse etiam illos ποπους Scythicos. Sed ad uccentum in o nono explicandum non apposuerat. Quod etiam externo adhuc signo patefit. Prorsu enim incommode et inopinato illa verba Σκυθα γαρ - intrant, postquam iam antea dictum erat simile visum ut eo φίλοι, hoc est simile visum tanquam esset ex more eo cum nomine Tentaverant igitur, et id quidem genus abnormitatis accentuum expediendae Herodianeum et antiquum, ita cis nono explicare ut esset accentus διεφεισμένος. De quo ut de accentibus κατηναγκασμένοις ad explicandos titulos Apollonii Dyscoli librorum περὶ διεφετηιένων τονων et περὶ κατηναγκασιιένων τόνων dixi in Museo Rhenano N. F. II p. 13). Ceterum illud ἐκ του πολαβειν, quod est apud Theogno-stum, licebit significanter dictum putare, ἐκ του ποληφιν ιναι, i. e. praesumtaui opinionem, πρόληψιν. πιέλλω c. in . nunquam s0nmcatsenem temporis pud poetam hiabet.

lab) κακὸν καὶ κῆρα λιτέσθαι si διπλῆ or και νυν- ειμελλε σα- φω ον ἐπὶ χρόνου δε γαρ ἔμελλε λιτανευσειν, ἀλλ' ἐλιτάνεουσεν εστι δἐ ἀντὶ του ἐοικει. Reliqua Aristonici testimonia sunt A 564. B 36. 116. A 54 Μ 34. A 226. TT E 125. O 601. si 83. X 356. 444. Ω 46. 85 qui tamen locus miserrime corruptus es . Ad interpretandum ubique adhibet ἐδικε, quod id significari vult, quod vel suto vel rerum conditione fieri On-